장음표시 사용
11쪽
Lonstat Graecorum apologos antiquissimis temporibus non peculiaria hiisse carmina, sed partes tantum carminum, ut adversarii perstringerentur, a poetis lyricis adhibitas. Itaque haud mirandum est. quod post illud tempus non solum comoediarum sed etiam tragoediarem poetae multi erant in apologis fingendis. Fabellae antem quoniam perpetuo in hominum ore erant et aptissimae ad animos audientium delectandos ac captandos factum est, ut placato homines earpendi studio, quod primo semper inerat in vetustis fabellis. frequentissime arriperentur ab oratoribus et sophistis ad homines admonendos et edocendos. Quare dum magis magisque et numerus et vires poetarum lyricoram deficiunt, paulatim apologoram usus ab oratoribus ita est auctus, ut iam Aristoteles de fabulis non in libris de arte poetica, sed de rhetorica λ conscriptis dissereret. Tunc autem αυος est narratio rei quae evenisse aliquando fingitur ea mente, ut an ad virtutem aut ad prudentiam fiat exhortatio, quod fabellarum genus utebatur sermone soluto praestantissime ab Aes0po, qui dicitur, excultum. Quod postea nonnullos Aesopi apologos a Socrate, cum esset in vinculis publicis, versibus inclusos esse ferunt , iniudicatum relinquo. Demetrium Phalereum, qui a Quintilian ultimus ex Atticis orator vocatur praeclarissimam in Aesopi historiolis colligendis operam navasse testis est Laertius Diogenes'. ta actum est, ut Graecorum fabellae ad Alexandrinos
translatae commiscerentur cum apologis Aegyptiorum et Judaeorum.' ΙΙ, c. 20. cf. laton. haed. p. 61. b. alutarch de aud poet. p. 16 c.
12쪽
sententiae, ut haud inutilis esse haec dissertatio videatur, etiamsi tam difficile opus me suscepisse me non fugit, ut timeam, ne non sufficiant vires meae ad quaestiones persolvendas. Postquam an exiguus abri apologorum numeras anno millesimo octingentesimo quadragesimo aminoide ex codice Athoo in lucem prolatus est, illustrissimi philologorum, ut Lachmannus, Berisius Schneide nus, Cresius alii summo cum ardore multum operae laborisque in Babrium contulere. Extant autem nunc quidem duo libri huius fabulatoris centum viginti tres apologos continentes litterarum ordine dispositos. Quod mutilatus est alter libellus, cum desiderentur fabulae iam post litteram o valde lugendum est. Liceat autem iam hoc loco, priusquam ore procedamus, Suidae testimonium afferae: Bαἶριας η αἶρiος μυθους letot 1υθtάμβους. εω rὰρ tu χω-
Avianus in dicit, qui floruisse videtur exeunte saeculo quarto: . fabula Aesopi . . . quas Graecis iambis Babrius repetens in duo volumina coartavit. μ Babrii autem apologos, ut nunc quidem leguntur, litterarum seriem sequi iam antea commemoratum St. Putasne abrium apologos ita composuisse, ut in excogitandis fabellis aut conscribendis sequeretur tam ridiculum consilium apologorum conserendorum Adde, quod in florilegiis saltem ordo alphabeticus vix ante ByZantinorum tempora reperitur'. utasne fieri potuisse, ut Babrius, qui fabulas composuit, ut ita dicam, in usum Delphini, Brancho, puerulo educando praeberet fabulam illam centesimam decimam sextam ' , omnium foedissimam, quae est de
muliere adultrice Equidem mihi persuasi genuinos Babrii libros
decem iam ante Avianum ab insipiente quodam viro esse coartatos verumque librorum numerum a Suida ex vetustiore scriptore haustum. ei praes 3 cf. Dieis, laeuische Litteraturetei tun 1881. p. 750. et quae aerusio, artihrossio, etc. de paroemiographis disputata Sunt. spuriam eam existimaverunt Fix Herlaberg, chenkl, alii.
13쪽
Quae cum ita sint, cavendum mihi videtur de Babri aetate exquisituro, ne hac in re proficiscar ex sermonis proprietate qua sunt fabulae abrianae, cum tali divinandi ratione non tam de Babri aetate, quam de Graeculi illius temporibus certior fierem, qui invitis musis abri apologos compressit plurimasque, quae nunc extant, affabulationes adiecit. Tamen etiam in iis apologis, qui nobis traduntur insunt nonnulla, quae ab illo epitomatore servata spectent ad genuinum fabularum auctorem. Cuius de aetate mirum est quantum discrepent philologorum sententiae. ΤΠWhittius enim et Cresius abrium fuisse aequalem Alexandri Severi imperatoris, Berctius et agener floruisse aiunt saeculo ante Christum natum quarto. Cui quaestioni eos potissimum qui argumentandi initium fecerunt ab Alexandro rege, cuius filium
Babrius edocere studet, tenebras obduxisse recte monet era-hardos, cum frequentissimum sit apud Seleucidas Alexandri regis nomen' . Videamus igitur, quae sint argumenta ex apologis ipsis hausta, quibus nitantur coniecturae de Babri aetate factae, tum qui sint scriptores recentiores, qui poetae aut mentionem fecerint aut usum. III. Itaque imprimis utrumque Babri prooemium nobis tractandum videtur Legitur autem:
Gutschmidtius M Flech ann. 1863. l. 23. Branchi patrem fuisses iudicat Alexandrum Theopatorem Euergeten, Tachmanuus Alexandrum. Alexandri merodii filii tep0tem, regem Issiadix a
14쪽
Quanta dictionis suavitate abrius usus sit, perspicitur iam ex his versibus, quibus fabulator more patris Branchum discipulum alloquitur. Poeta igitur quinque hominum aetate enumerat, quarum prima cunctis animalibus atque rebus inanimis vox humana concessa sit talique ratione verisimilius fore audientibus abrius sperat, quod bestiae in sabulis utuntur hominum sermone. Adhortatur autem puerum, ut harum fabularum unamquamque memoriae mandet, praesertim cum eas poeta suaviores reddat perversus choliambicos amaritudine vacantes, qua superfluebant, ut exemplo utar, Archilochi labellae. Babri igitur apologi non ad adversarios perstringendos sunt facti, sed ad homines et corrigendos et delectandos. IV. Legamus nunc alterum prooemium, quo initium fit libri secundi:
Quod fabula Syrorum antiquorum dicitur inVentum, sunt, qui Babrium fuisse credant natione Syrum. Lachmannus autem in Syriae et Ciliciae confiniis abrium fabellas Alexandri filio composuisse conicit. Initium vero huius prooemii memorabile videtur, quod hoc loco coniectura fit de fabulis a viris orientis solis ad Graecos translatis. Tunc autem abrius nova se musa fabulam iambicam canere confitetur:
15쪽
Ao recto quidem abrius artem suam esse novam declarat, quod primus Aesopi fabulas, quibus, postquam lyricorum poetarum veterum carmina defecerunt, praecipue oratores utebantur ad vulgi favorem sibi conciliandum, acerbitate antiquorum apologorum lenita composuit choliambis. Ne desunt, qui abrium floruisse ante Callimachum Alexandrinum sentiant, quem choliambis fecisse apologos nemo neget. Sed iacet haec opinio, quia Callimachus fabellas non ut peculiare poesis genus tractat, sed veterum poetarum more carminibus innectit. E abrii autem verbis ἐκ δευτερου vδε ινλο ἀειδω sine dubio poetam hoc opus denuo pertractatum emisisse apparet. Itaque id quidem constare mihi videtur duas a poeta apologorum editiones esse paratas, quarum prooemia usque ad uno diem integra supersunt. Non enim illud ἐκ δευτερου λυδε φλο ειδ o spectare mihi videtur ad unum libellum iterum emendatum, sed ad totum Babri apologorum thesaurum, eum ntea ipse profiteatur: bet ἐμου δε πρωτου τῆς θυρης ἀυοιχθεισης
unde sequitur, ut abri apologorum iam primum editorum extiterint imitatores. Quid interfuerit inter Babrii exemplaria, nunc quidem satis perspici non potest, cum haud verisimile sit alterum nullo certo consilio, alterum litterarum ordine esse dispositum Addendum est, quod abri fabula, quae servatur a gelae ), in eodice montis Atho desideratur, ut ea aut ex eo thesauro, qui nunc restat, sub litterara excidisse aut ex priore abri editione, cuius alia vestigia fere omnia evanuerant, hausta esse putanda sit. hisiad. 13, 255:
16쪽
Quoniam ex utroque fabularum prooemio abrium semper usum esse choliambis pernoscitur, haud dubium mihi videtur quinea apologorum fragmenta, quae restant iambis hexametris, elegis conscripta, abriana esse negandum siti . Primum enim fabularum Babri iambicarum non claudarem fragmentum ab omnibus fere editoribus affertur illud Suidae:
Gaissordius, ut ex iis iambis fiant choliambi, verba ita disponere non dubitavit:
διδαri L μοι Ουeto του χρόvo λοιπου. Sed accuratius nunc videamus, qui factum sit, ut talia tribuerentur abrio. Suidas autem haec dicit: παρα τὸ μυθo ειρηται
Babrii igitur nomen hoc loco sumptum esse coniectura quadam liquet, cum Suidas nihil dicat de eius apologi auctore. Rectius tamen Suidas illud fragmentum hausisse putandus est ex fabulatore quodam, qui Babrium imitatus apologos conscripserat iambis. Talique ratione iudicandum est de fabularum hexametris compositarum reliquiis a Mochio Eberhardio, aliis abrio vindicatis, quas meo quidem iudicio protulit Suidas ex corpore quodam fabularum, quod inscriptum est Μυθικά. Neque enim Lachmanni coniectura probanda videtur, qui eas apologorum reliquias, quae apud Suidam leguntur hexametris iambisque scripta, supere8Seputet ex illis fabulis obscura oratione compositis, quarum auct0resa abrio vituperentur his verbis: υἱ ἐμου δὲ πρωeto τῆς θύρης ivοιχθεισης
Nuperrime fragmentum haud dubio ex fabella, qua erat derant regem petentibus, decerptum in lucem prodiit, quod Babrii esse conicit Neilius cs revue des eludes greeques, 1890. p. 309. Sed quia perierunt versuum exitus, de fragmenti auctore nihil potest diiudicari.
17쪽
etiamsi fieri potuisse concedam, ut nonnullae illorum Babrii imitatorem labellae quamvis mutatae in Midae thesauro, qui inscriptus est Μυθικα, servarentur. Id enim tenendum est Babrium nullis aliis versibus apologos finxisse nisi choliambis, imitatores tamen Babri fabulas saepenumero transfudisse in versus dactylicos
Nunc autem Babrii exemplaria, quibus Suida et scriba codicis Athoi sunt usi, accuratius nobis describenda sunt. orauidam quidem Babrii libros non seorsim in uno codice conscriptos manibus tenuisse, sed fabellarem corpus quoddam undique collectarem iam antea dictum est. Leguntur enim apud Suidam sub articulo
ἔτρεφεθ', et δὲ δόμοισι ivra vatωv ρέφετ ὰvδρῶv. Aliis tamen locis Suidas ad eundem apologum non hexametriS, sed iustis holiambis respicit Velut sub voce σωρακους et sub voce κptiivov. Quare haec apologi fragmenta ita dirimenda sunt, ut eos Versus, quos citarimus, a Babrio abiudicemus, quippe quem choliambis sabulam illam de muribus condidisse constet, neque conicere dubito in Suidae thesauro utramque fuisse eiusdem apologi formam. Quodque apud Suidam abrii nomen utrique additum invenitur, vitio non uitae, sed Viro cuidam male sedulo vertendum est, qui cum huius modi argumentum fabulas inter abrianas legisset, Babrii nomen adscribere non dubitaret illis hexametris. ne ad aliam abrii sabulam animum convertamus neque a Suida neque a codicis Atho librario recte apteque enarratam.
18쪽
Ex pedestri autem paraphrasi codicis Augustani, quae apud Halmium nr0 43. legitur, manifestum est prima illa Babrii verba:
non vulpis esse sed simit. Quare idem error et in codice Athoo se in Suidae exemplari fuisse videtur. Hemistichiorum enim sedes ea re turbata est quod prima tertii Versus pars: κερδυ, πιθηκ ρφησιυ male transp0sita est in primum Stichum primaque contra primi versus pars in tertium stichum. Ex tali autem librarii e iusdam negligentia id quidem conici potest, cum idem vitium et apud Suidam et in codice . legatur, utriusque textum manasse ex uno eodemque archetypo qui paulatim temporum iniquitate foede turbatus est. Babri enim fabulae in scholis multum lectae atque explicatae usu cotidiano discipulorum ita terebantur, ut verba poetae non solum corruptelarum sordibus abundarent, sed etiam decurtarentur et interpolarentur. Restat ut quam brevissime inquiramus, utrum ea, quam habuit Suidas, recensio an Athoana in abri apologis purgandis praeferenda sit. Id enim singulis argumentis comprobare superVacaneum videtur Suidam fabulas abri non e codice Atho descripsisse. Utque certum fiat iudicium de fide utriusque recensionis, nonnulloglocos comparare sat est, unde utrius lectio sit recipienda, appareat'. Legitur autem: 1. apud Suidam s. a. 'λῆ:
Neque negligendum est, quod Ruthersordius Suidiana non ex uno exemplari fluxisse posuit, qua de re non audeo sacere iudicium, quia deesse videtur certa firmaque norma, qua Suidae exemplaria Babriana possint Seiungi. es abr. d. Rutherford London. 1883. I. 53.
19쪽
Aviani verba ed. Lachmam fab. 21 14.): nune ait, o miseri, dilecta relinquit rura, eum spem de propriis viribus ille petit. nullo fere sunt momento. 2. apud Suidam s. a. σπῆλυI et ἀσθμ.αtvo,v:
Paululum consistamus. Quae apud Suidam legitur, formavουσος est onica, quali utitur Homerus et Hesiodus. In eodice A. autem haud raro formae, quae propriae sunt semonis Ionici, ita mutatae sunt, ut sermo vulgaris, qui dicitur, restitutus esse Videatur. Quare cum e Voce voυσφ scriptori codicis A. sive librario eius exemplaris, quod secutus est scriptor codicis A. forma votini facienda videretur, totus Versus varias metri causa perpessus est mutationes'. amen Suidae quoque exemplar talibus in rebus minima fuisse auctoritate videmus, cum non semper formae serventur Ionicae. In universum quidem Suidae fons meliores praebere videtur lectiones Athoo, ita tamen, ut nonnumquam rectas afferre codicem A. libenter concedam. Athoum autem exemplar in scholarum usum emendatum esse videtur, quoniam hoc in codice fere ubique rariora vocabula frequentioribus expulsa sunt, ut Eadem corruptela extat apud Semonidem s. g. 1, 12:
Illud , et ij enim haud dubie ab interprete quodam Versu non ad- Scriptum, ut explicaretur: Izi: ου ooκέν etc., cf. Stobae eod. .: οθεiρου at poetibu uriet uvhe margine in versum decimum tertium irrepsisse videtur, postquam e viola sactum Si ozo .
20쪽
- 95. σαρκας - 'κατα e. c. Talique modo fabellarem ordo in codice A., qui sequitur seriem litterarem, non a Babrio ipso profectus esse mihi videtur, sed a ludi quodam magistro, qui insuper haud raro apologis stultissime affixit epimythia. m. Iam vero accedamus ad aliam rem. A multis enim philologis Babrium fuisse hominem Romanum contenditur, quae opinio ex ea re orta esse mihi videtur, quod in codice . invenitur:
nare multi inducti alias praeterea causas, de quibus postea disputabimus, quaerebant, unde Babrium fuisse Bomanum cognosci posset. Ac primum quidem e nomine, quod legitur in codicibus A. et Η. praesertim cum a gelae abri vel abriae nomen tradatur, quod propter metrum corrigi non possit, nihil concludi
posse mihi videtur. Quid enim miram Facillime enim e BABΡI0 fieri poterat ΑΛΕΡΙ0Υ, quod mendum a manuscripti
correctore, ut erat mos, ita videmus deletum, ut verum nomen Bαἶριου supra Versum scriptum suo loco depelleretur. Quo laetum est, ut postea appellaretur poeta Valerius abrius. Quodque exhibet codex Harteianus αλεριου non esse Valerium e codice A. elucet praebente Βαλεβριου quod corruptum esse e Bαλε ριου ΒαJ'ρ ου neque Cresius ' neque Ruthersordius mihi persuaserunt. Ita enim rem cogitandam esse censuisse videntur, ut per syllabarem similitudinem librarius oculis deceptus a pio aberraret ad 'ριου. Leipet Studien 1879. l. 192.