Observationes criticae in Platonem [microform]. Dissertatio inauguralis quam scripsit Ludovica Reinhard

11쪽

rων λογων βομβεῖ cia ioιε ριν δυνασθαι των ἄλλων κο1εnt. Alterum, cui difficulta non inest, idcirco attuli, ut, quantum differant vigore, quam sint diversae comparandi ratione S, CognoscamuS.

Velut Cratvl. 3944 - ποικίλλειν di ἐξεστι ταῖς συλλαβαῖς,

sed imagini cedunt quae qualitatem vel actionem vel quidquid ad

ponendunt est post κάοζοτε - conexus Rententiae Cognos itur.

Quo solita negativa etiam comparandi ratio facere apparet. Velut R. p. 104 aD τά γε μηνο γυμνάσια καὶ τους πονους προς ι θυμοειδες λὶς φυσεως βλεπων κάκεῖν' ἐπεγείρων πονήσει μῶλλον προς ἰσχυν, ira Ἀσπερ οἱ ἀλλοι γλη ra ρωμη ενεκα σι ri καὶ πονους ριεζαχει Di ζονιαι si recte Galenus).lutim capitis loco ea attuli, in quibus singulae partes rei cuiusdam ita distinguuntur ut per se animo se praesentent itaque seiunctae ab nuntiationis forma nominatim proferantur. Velut Sophist. 26i,di- νυν μῶλλον μαθον, καὶ ἐθημι δυο διχῆ ποιντι- κῆ εἴδη θεία μεν κα ἀνθρωπινηὶ κατα θάτερον τμημα, κ&ταδε θάτερον τὰ μἐν ivrων ον et, δε Ῥμοιωμάτων τινων γεννημα. Capite tertio pauca exempla structurae mutationis explicavi quae paulo differt a prioribus. Ibi sententia in medio posita eam vim exere et in loquente in ut aliter a re Vera se eit, antea sententiam

iniisse opinatus, non interpositis quidem cetera subiungat, sed, struetur paulo mutata, sententiam ad finem perducat. Velut onv. 19Ta6-b τοξικὴν γε μιῆν καὶ ἰατρικὴν καὶ μαντικην Ἀπολ- λων ἀνηυρεν ἐπι θνριίας καὶ φωτος ηγεμονευσαντος, ἔμε καὶ οἶτος Eρωτος Γν ιν ριαθητής, καὶ Μουσαι μουσικης acd. λαχον κα Hψαιστος χαλκεια καὶ Ἀθην ἱστουργίας καὶ Ζευς κυβερναν Θεῶν τε καὶ ἀνθρωπων. Quorum quae in ceteris scriptis inveni,

leviora, sed difficiliora apparent esse, quae in legum libris mihi

occurrerunt. Quibus earum mutationum adiunxi observationes, quae una eum panalepsi oriri solent. Quaes capite quarto continentur, seiunctionis nomine signaVi:

sententia quae ab alia pendet, argumenti vigore ita accrescit, ut, subiunctione soluta, tamquam libera progrediatur Velut haedr. 229 es 1 3 υκ ἀλλὰ κάτωθεν σον Ῥυ τρια στάδια, ἶ προς τὸ ἐν Area: διαβαινομεν. καὶ - ο in τις ἐστι βωμὰς uro θι ορεου. Solvitur autem sententia a subiunetione aut pronominis relativi ut Phaedr. 29. aut verbi dicendi vel cogitandi, velut rit. b c Do

διαν, Πραι βουλομενοι quod imprimis in longa enarratione feri solet, aut denique particulae torrelativae, velut Sophist. It 'dκτητικῆς δε αρ χυ δυο ιδη τὰ μεν κοντων προς κοντας μεταβλη)xικον ν διά τε δωρεῶν καὶ ιιισθώσεων καὶ ἀγοράσεων, 'o δε λοιπον. εῖ κατ Ἀργα η κατὰ λογον χειρουμενον συμπαν, χειρωτι - κον ν I Quae ratio seiunctionis in eis, quae hoc capite tractantur, ad unum verbum finitum spectat. Quibus alia dicendi consuetudo tamquam extrema seiuncti adnectitur, eam dico, qua orationem cindirectam interdum in directam transire videmus. Velut Protag. 320 d Προμηθέα δε παραιτεῖται 'Eπιμηθεός αυτος ετ ιαι, - νειμαντος δέ μου , εφη, Ἀπισκε φαιμ' καὶ ουτω πείσας νέμει.

Quo salileni etiam observationes pertinent riua fecit spusco. 1, 476 sqq. cuius rei exemplum afferam Ρhaedr. 260- - ωσπερ

γὰρ ἀκουειν δοκῶ τινων προσιοντων καὶ διαμαρτυρομένων λογων οτι ιγείδεται καὶ Di εμι τεχνη ἀλλ' τεχνος τριβη, - του δε λέγεινμ,

Quae capite quinto protuli, cum proximis quodammodo

12쪽

cohaerent. Nam ut quarto capite verbum finitum ita hic participiuinvidetur seiungi. Longo igitur sermonis discursu Sententiae participiis prolatae quae pendent ab antecedentibus subiunctione neglecta, tamquam liberae procedunt velut R. p. 488 89 V. I. p. 33. Quemadmodum et accusativus in nominativum, et genetIVu S, dat l- viis mutatur in accusativum, qui utroque modo in rationem, ut ita dicam, directam oratio transit. Capite sexto asuum mutationem tractantur Quibus leves animi motus exprimuntur, qui puncto temporia interdum orti Vigore quod an paulum prioribus differunt Ita singulas singulorum casuum significationem inceu ratius circumscribamu ne eeSS St. Cuius rei causa etiam afferuntur exempla ceu Sativi quae rationiSpassivae in aetivam demona trant transitionem, velut Legg. 717d 7 e 3τὴ ευτροαι/iων ro νέων aας' μεν η σωφρονεστάτη καλGστη, μὴ ιε Q περ cri ροντή τῶν Ἀθισμένων irκo ἐλλειπον τε ν οι Προπάτορες ia: roi tu rota γεννητὰς δειδεσαν, 'ας τε ἡ κατ' u - ωτὀν τῶν ἐδη τελος ἐχόντων ωσα ἡ Ιως ἐπιμελείας ci κοσμον Ιερου- σας ἀποδιδομι quibus accusativum metionem significare On-

elusi qua 'uis, dum cetera fiant. occupetur magno talium

Graviores quoque eae mutationes sunt, quibus dativus transit in genetivum. Nam vienetivus actionem Significare Videtur, qua quis similiter atque in accusativo, dum celei a fiunt, oecupatur,

ιιεν διανεωκτω πατρι προς παίδων καὶ μητρὶ θεον ἐπήκοον ἐνενχαῖς πεισθω γιγνεσθαι κατὰ φυσιν τι μομεν φ δε αρα καὶ περιχρορε σφοδρα γενομένε , καὶ διὰ τὰ τοιαυτα ευχατ λιπαρῶς εἰς ώγαθὰ obe παισὶ παρακαλουντος θεοτς, υκ ρα τὰ τοιαNτα ἀκολειν ξ σου καὶ νέμειν η ir αυτους γησομεθα. Quibus expositis nonnulla eius accusativi et genetivi addidi observationes, quos Oeamus absolutos. Quae per aecusativum absolutum proferuntur, ut tamquam extremam metunt eaenam, ita genetivus absolutus locum quasi proscenti Occupat, unde cetera

proficiscuntur. Quod utrumque illustratur Legg. 797 b, ubi iuxta positi leguntur accusativus et genetivus absolutus V. i. pag. T κινουμενα δε τὰ αt τὰ καὶ καινοτομου μενα, ριεταβολαῖς τε ἄλλαις ἀε χρω ενα, και μηδέποτε ταυτὰ φίλα προσαγορευόντων των νέω . Capite septimo de temporum mutationibus egi. Primum partieipium cita distinxi ab infinitivo, ut hunc actionis potius partes agere, illo, ut ita dicam, qualitatem designari contenderem. Velut demonstratur R. p. 383, 2-5 συγχωρεῖς ρα, φην, τουτον δευτερον τυπον ιναι ἐν δε περὶ θεῶν καὶ λέγειν καὶ ποιευ, ω μήτε αντους γοητας Ἀντας τῆ ριεταβάλλειν ἐαυτους μητε Ἀμας φευδεσι παράγειν ἐν λογιο Θ ἐν ἔργω quo nullo nisi gradu vehementiae participii differt transitio in verbum finitum, velut R. p. 452 e 2 ἀλλ' ἐπειδη χθιαι χρωμε,οι ἄμεινον το ἀποδτεσθαι - συνωλυπτειν πάντα τὰ τοὐντα ἐφάνη, καὶ το ἐν τοτ ὀφθαλμοR η γελοων ἐξερρυη πω του ἐν ore λογοι μηνυθέντος ἀριστον καὶ τουτο νε- δείξατο, Ἀτι ματαιο - γελοων ἄλλο τι ηγεἶτα ε το κακον, καὶ γελωτοποιεῖν ἐπεχειμ προ αλλερο τινα οννιν ἀποβλέπων ως γελοωμ την sok ἄφρονός τε καὶ κα- vix a xλο αυ σπουδάζει προς ἄλλω τινὰ σαω-ον στησάριενο η τὸν του ταθ Dedirnde diversis etiam imperativi rationibus levia in animo discrimina respondere

eontendi.

Sequuntur observatione quae ad orationem pertinent indirectam. Intellexi igitur per B vel τι, talia cum verbo sinito posita rei naturae priorem Iocum tribui, per infinitivum, id potius indicari, non argumsntum agi validum, sed opinionem specimii non ita eriam

13쪽

qui dant ae Erillus lini EX Dri initur Vel ut 'rotag. Al Τ, Η - 2 χιιDeinde capite octavo numeri mutationes tractantur scis, quae primum in universum dicuntur, certa unius pers DBA vel rei imago subnascitur. Quae cum animum in se convertat, alium numerum poscit at me is est, qui praecedit. Quemadmodum sententia apro notiun indefinito τις prosecta in numerum transit pluralem, ubi hominum specie aut ex usu aut e vita cotidiana nota ante Oculos po-

οργίλοι Ἀντ θυι ιοειδους γεγένηνται, δυσκολίας εμπλεω. Eodem modo a secluso iam genere hominum unu Segregatur, ubi ad ea pervenit sententia, quae unicuique aut sunt acienda aut latienda, velut R. p. 4264 6 42 πάνυ cie ἔφη, τῶν δευτων

Caput nonum iterationibus deditur. Quae aut vili l f ntia iundRΠ et1st 'ntiae qua animo Se IRE Sentat, aut illil inlli avibus litatu litur quae cogitationibus ibstant. Ita citerum cilem litui ues in

empla adiunxi. simili, ut mihi videtur iterat iii Ili Silvia I et XI tu cationis flectae. Capito decimo rao prolepsi egi. Ex par sententi RE quae .

toto oonexu nondum comprehenso animuni si e Cupat priINU MI O e uodani Oxprimitur deinde, sententiarunt Onexu per Speeto ulnstrueturam continuari in comm nil viil mur. pronomine aut perS ODRu

14쪽

Nonnullis locis prolepsis participio efficitur nominativi, levior, ut apparet, ubi sequitur locutio impersonalis, sed admodum gravis, ut mihi videtur, ubi altera persona priorem repellit. Velut Legg. 686 d 8 ἀποβλέφας γὰρ προ τ τον τον Goto ου πέρι διαυγο-

ριεθα δοξε μοι πάγκαλος τε εἶναι κα θαυμαστὴν κτημα παραπεσεῖν τοῖς Ελλησιν, περ εἶπον ει τις ἄρα αυτ τοτε καλως χρῆ-

σατο. Lem. 6944 6-ω ἐλευθερίας γὰρ ρχοντες ριεταδιδοντες αρχομενοι καὶ ἐπὶ το ισον ἄγοντες, μῶλλον pilo τε σαν τρατιωται στρατηγο ἶς καὶ προθυμον αυτους ἐν τοῖς κινδυνοι παρεί

χοντο.

Denique lenis, vi quam hoc nomine audeas signare, ea prolepSis ratio apparet esse, quae partim sententiae debetur quae antecedit, partim nova efficitur. Ubi alteram primum, Structura servata, priori adiungi, deinde, conexu totius sententiae perspecto, mutata structura ad finem perduci videmus. Velut Phaedr. 233 b2- δυσι υχουντας μεν, ἁ μι λυπην τοι ἄλλοις παρέχει, ἀνιαραποιεῖ Diti si W ευτυχουντας δε καὶ τ ριν ἐδονης ἄξια παρ' ἐκεινων παiνον ἀναγκύζει τυγχάνειν. In fine capitis ea adiunxi quae Vahlen X posuit puSec. I, 7 sqq. eadem prolepsis ratione, ut mihi videtur, explicanda. Cuius rei exemplum asseram Phileb. 66 a 4sqq. πάνι Pησεις

Haec sunt in universum quae in singulis capiti hin tria BDIU r. in quibus I ilis ea quae tradita sunt, sensu non EI Cere, nemo miraritur. Animum igitur induxi, ut his dicericli a linti tis quas modo exposui, nisa nonnullia loe is subvenile tonarer tu is coniecturas eo ordine proponere liceat, quo cum singulis capitibus quae distinxi anacoluthorum, quamvis sit paulum cohaerent.

Ad primi capitis ratiocinationem spectant Phil. 18'. Legg. 780 c. Tertio capiti debetur Legg. 822 b.

Cum quarto capite aliquo modo cohaeret Phaedr. 249d. cui similitudinis cuiusdam causa adiunxi Phil. 46de. Quint capite commendatur Re pubi. 488a-e. sexti capitis ratiocinatione profectum est Legg. 736 d. Ad ea quae septimo capite tractantur, spectant Gorg. 93eii, Charm. 164 c, Legg. 892 de Gorg. 452b. Cum octavo capite cohaerent Gorg. J03e. Res publAd nonum caput pertinet Men. 9d. Decimi capitis uatiocinatione inituntur 'es DU.

1 Ea

15쪽

πρωτα in altera.

Socrates litterarum comparatione demonstrat non Statim abi ad unum, sed ad plura et minora paulatim Sse progrediendum.

Qui postquam sermonem a verbis incepit ἐπειδὴ φων α Πειθον im i ive so sis καὶ θ εχ ανδ Puno ictu ulli Seriptu minuenisse in Aegypto sabula meminit tradi uuae X animo ο- cratis, ut erat nota, et viva oritur et iucunda, itaque reliquam sententiam, initio neglecto, sibi subiungit. ergit igitur Socrates, tamquam antea dixerit λόγος ἐστὶν ἐν Αἰγυπτω Θευ, πινα τουτον γε

cedenti patet deberi quod vim do et L in excepto adhaINO. dTheuth non sibilBnt ri terre t ropter sententiarum OneXum IninIme ad lieuth lier sciri alii Red ad indeliri itam speetare iudieam VS quae prono IIll Ile X limrrillu losto M. Nar Theuthi quamvis gratum Sententia Su Currat i Xernplurri ad explicationem, bram Socrate Profert. Iulii fet1 Ere vi l Ptur. Ne illi eniti in sequentibus omnino fabula Aegyptiae IBII itur meque ea tuae proferuli trir. ut de fabula Illa

16쪽

cogitetur, concedunt. Namque trium graduum quibus litterarum naturam ille cognovit, et tertius verbis signatur et alter, hic πάλιν ἔτερα, ibi dicit eseo εἶδος, cum primus omni carere nominatione videatur, satis mirum profecto in modum. πρωτον igitur vel Bad- hami πρωτα ἡ For πρωτος τἀ φωνθεντα, rea πρωτα T. f. i. e. firs the Voweis, then the Jquies, aster that the Liquids' potiusquam πρωτος loco convenire apparet Corruptela et eo facile explicatur, quod plerumque in tali sententia notio incipiendi non ad rem sed ad personam refertur, et eo hucusque Servari apparet quod fabula i ventoris primum huius generis hominem nominari involvere videbatur. Sic idem Theuth tamquam inventor commemoratur Phaedr. 274 G d 2 cii τῶ di voti τῶ αἱμονι ιναι Θευθ' τουτον δὴ πρωνον αριθμον τε καὶ λογισμον ει ρεῖν καὶ ἀστρο νομίαν, ἔτι δε πεττείας τε καὶ κυβεiας, a dii a receμματα. Hic suo iure inventor i. e. πρωτος dicitur Theuth; πρῶτον igitur accusativum non adverbium esse interpretamur. Praeterea similis corruptela exstat Laeli. 186 7 Det oi πρωτοι ἀγαθοὶ δντες καὶ πολλωννέυον τεθεραπευκοτες φυχὰς πεντα καὶ ημῶς διδάξαντες φαίνοιπιαι. Hic Stephanus πρωτος in πρῶτον correxit. Adverbium πραντον Ficinus etiam legisse videtur, qui ita vertit: Postquam infinitam Vocem cogitavit sive deus aliquis, sive homo divinus, qualis apud Aegypti0 Theuth fuisse fertur, primo in ipsa vocis infinitate vocales litteras consideravit, quae non una sed plures Sunt, rurSUSque alias tertiam deinde speciem litterarum distinxit sqq. Sint igitur verba haec ἐπειδ1 φωνὴν ἄπειρον κατενοησε Vεδεε ς θεὰς it καὶ θεῖος ἄνθρωπος, ως oro εν Λιγυατρο ευθ' ινα τοι τον γενεσθαι λέγων, o πρῶτον τῶ φωνῆεντα ἐν τω ἀπεieco κατενοησεν εχ ε, νια ἀλλἀ πλείω τέ

ΑΘ P ίη Ἀλεγον, τι θαυμαστὸν ἰν τουτε 'or ai νοβερον πιτάξαι τισιν, νυν ου Glio Ιως - προσι ci di χερὸς αν i 7 νομοθετεῖν αυτο. ον Seel. St. Viros optime de re publica meritos olim lege monet Atheniensis constituisse, ut novis maritis eum eteris Viri cenitandian SS xl. Quod cives, necessitate nondum perspeeta, graviter tuli ESe Sed, Wrtutuprobata, non eundem in modum laturos Verisimile esse. rborum ordinem viri docti an acolutho et explicare et Servare orandi velut Stailbaum rationem anacoluthi eam esse contendit, quae Due Ilitur

Phaedr. 272d Gorg. 453 a Phileb. 20 Quos loco pro X ilii O Oeo exscripsi pag. 19. Hic igitur satis erit unum assere Phaedr. iril

17쪽

fecit ελεγον, τι κτέ. Tamen ne fieri quidem potest, ut ita interpretemur. Nam ut re vera priore sermone dixit gravem, ut illis temporibus, legem fuisse et periculosam, non aeque duram hoc ipso tempore eam gaudet videri. Quod si de affinitate cum Uliaedr. 272 propter verborum collocationem primo Obtutu nemo non cogitabit, sententiarum conexu perspecto, allacem eam intelleget esse et vanam. Non igitur cum tali anacolutho rem habemus. Sed res antea exposita contineatur necesse est verbi μι θαυμα- πον ὁ τουτο ποτε κα σοβερον ἐπιτάξαι αν. Cui non participium ἔν sed satisfacit verbum finitum ην. Quod neque difficile subauditur ut verbum substantivum, neque non omissum Oppositionis vehementiam, quae est inter prius ποτε et prae Sens νυν, augere apparet. Quae cum ita sint ἔν post θατμαστον iure deletur. Multis locis Platonicis tale o utrum legendum sit an non adhue certo discrimine carent viri docti, quo diiudicetur. Praeterea levissima est corruptela, quae facile oriri poterat et illographia ultimae syllabae verbi αυριασιὰν et salso repetito priore αυριαστον ιν quod ipsum hoc loco speetatur. Ratiocinatione quae anacoluthorum observationibus debetur, Asti coniecturam probare non inutile duxi. Wilamowit mihi legere proponit ζ pro ν, quod num melius sit quam υν delere nondum me diiudicare posse eonfiteor. Alterum anacoluthon, pronomen dico αυτο quo priora repetuntur, ad levem pertinet et notam palindromiae rationem, es.

pagg. 10lli, non igitur est quo haereamus. Itaque nihil obstat, quominus legam ο δη ἔλεγον, τι θαυρια- στὸν foν τοι το ποτε καὶ φοβερον ἐπιτάξαι τισίν scit. ν), νυν υχ

III.

que 'ul II Rudibus Efferrent, cursores magnopere indignarentur. v FT r nultra gravior multo itu absurdior in dis ita iudicatis habetur. Dun cogitatione Ita agri opere turbatur Atheniensis. Ita postquam Uini R PRtIODelli UXpli Buit, eis Quae initio dixerat neglectis, non pergIL lj X speetanius 'avi OD εω ra φυκεν μεν υτως, ἐμεῖο ε μι

18쪽

ταετθὶ δοξοριεν ου γελοῖον ἐστιν; sed tamquam novam sententiam ea comparationi adnectit, quae prioris finem efficere debebant: νυν δε η περὶ θεους τε Talia saepius apud Platonem occurrit, V. S. Pagg. 9 10. Deinde ratione contrarii ad deorum sententiam cogitatio redit. Itaque denuo lunae, solis, astrorum imagines animo se praesentant. Quo fit, ut ille non pergat dicere velut νυν ἐνταυθοῖ

καὶ ἐν τουτοισι πολυ μαλλον γίγνεσθαι γελοῖον, sed tamquam antea dixerit αρ' ἰομεθα a contrarii parte sermonem continuet νυν ἐνταυθοῖ καὶ ἐν τουτοισι γίγνεσθαι γελοῖον μεν ουδαριως Cui cum in

animo fuerit dicere deinde θεοφῶες δέ in dicendo eo crescit iudicium et sententia absurditatis, ut stupeat denique, sibique ipse

vehementer confirmet o μὴν ου di θεogιλές γε.Sententia explicata, dubia relinquntur γελοῖον τε καὶ Ουκ ρθον ἐκεῖ γιγνομενον ἐν α τότε Quibus diversas medelas viri docti attulerunt. V. s. Quarum et εἰ et o sententiam debilitare potiusquam augere videntur. Neque enim ratione hypothetica neque pronomine relativo circumvoluta, eodem vigore oratio incedit, quo verba, nullis adiectis pronominibus, opponuntur. Immo cumoninis sententiae vis in contrarii ratione posita sit, abundare potius iudicaverim ἐν Delendum est, per diti0graphiam e particula αν

ortum.

πτερωτα τε καὶ προθυμουμενος apographa Ιερω cta ἀναπTEDODuE-νός τε καὶ προθυμουμενος Spenget πτερωται ι VaITTE DOLUΕνOc DO- θυμούμενος Sehangs πτερωτα τε καὶ ἀναπτεοοίυενος eoe Τμῆ Icta . . εχ' apograph. T πτερωταί τε Ἀαν Mart ooυιιενος Προγυ- μον μενος ἀναπτέσγαι, . διατελη, αἰτια εχ ει VBlit ilPulchritudine rerum terrestrium memor19 His stliran X lill vione in animum revocatur. Cuius on speetu vigrare alae liliato Sol hianimae crescunt. Quibus alis instructus velle Ilie Iit In Reiuni cupit evolare, sed vires minime sumetunt. Qua inntire In aeque Superiorum quibus studet, neque terrestrium uirile Dr quae Deg legit, motu turbidu aestuat. In his vellus viri Oet magnopere haerent. Nam alterum verbum I)it ira psi Si Tl Fota Ia B Orret Ri1VO postulatur τε καί Vahlen opusec. il irim malo liis Onsuetudine qua a participio exeipitur verbum in illan, et prior uni rei ellit coniectura et propriam eo innisertilare ludet. t ui cha τεκ non Solum grammaticae satisfacere, seu Pli Blii Elisui sub Venire OpIDBtur filio enim Verbii PDiri no νυ Dilia frequentius est apII Platonem,no Sol VII integritas rationis restituitur sed ipsa adeo Sententia non Vlter adiuvatur quippe opprobrium in Saniae perpetuitate quadam et LU- 4Rhri u qui dPseribitur niti Ita est.' Iamen neque

19쪽

a grammatica neque a sententia probatur coniectura. Quae primum naturam non satis respicit correlativi τε cit. Nam ut iure censuit Vahlen nihil sacere ιε κα ad usum participii, quo verbum finitum iteratur, ita artiorem eo quam καὶ coneXum non vidit eum inter verba finita flagrari, ut intra prioris cogitationis provinciam Sententia ad proximum gradum progrediatur. Cui minime satisfacit διατελῆ. Immo proximum quod alarum instructionem in animae sequitur condicionibus, studium dic evolandi, verbis τε καὶ adiungi debebat ui ratiocinationi respondet vulgata declio Nodd. rece. Videamus cetera quomodo cohaereant. Ibi ratione quadam rhetorica singula membra sententiae inter Sese opponuntur: προγυ-mwμενος ἀναπτεσθαι, δυνατων δέ me νι 'oc diκην Suriri,M ἄνω πιον κατω di Ἀριελων. Qua ratione terspecta, participi προγυ-μ0t ιενος aut Helendo aut mutando iam mequit cogitari Quid quod alterum membrum eorum quae particulis τε καὶ μεν - χε, talibus coniunguntur, saepius seiungi idque ea ratione fieri videtur, ut membrum seiunctum liberum et se se ipsum cingrediatur γHoeetne ad hunc locum sacit Verbis traditis servatis verbum finitum quod exspectamus enuntiati subiuncti lar 'Nuηται. in participium transiret enuntiati irincipalis m Midi' uot 1ιενος. Hanoquo illae speciem quandam me iunctionis quam diximus v. p. 11)intellegi posse, neque negari potest, neque ei reiicitur, quod eXempla huius usus non inveni. Sed animi condiciones qui hui, tueturae mutati efficeretur certius iudicium admittunt Alclum verbis

αἰτίαν εχ sententia ita inter se cohaerere cognoscimus ut Veri animi motus quos exprimit participium προἰ Dus ιιενο c, eis cedant quae cogitatione efficiuntur: αἰriαν εχει Hac ratiocinatione si non refellitur seiunctio, certe Minime commendatur hi diu aliud. Nam ratioris rite tori ea ratua animi Condicione. 4oes loco vide inus

20쪽

προμύττων eo τὰς των eo τα των olitrab: προς τα των ε ξω λυπας λὶδονὰς συγκερασθείσας talibaum temsed secluso ζd0νὰς post μηχάνους et antea ἀπορiας scripsit Bad-hain τοτε ante φέροντε seclusit Bury veiαι pro πορίαι cscripsit et καὶ ante Olio D seclusit Burnet. Sermo est de eis hominum condicionibus quibus doloris plus inest quam voluptatis. Exemplis eorum hominum Soerate utitur, qui scabie laborant vel titillationibus. Qui cum ad ea pervenire nequeant, quae intus sub cute dolores efficiunt, neque fricando neque scabendo dolorem tollunt. Sunt autem et scabies et prurigo morbi, quibus saepius homines affici solent. Itaque primum in universum a singulis profectus, Socrates deinde consuetudine vitae adductus, de complurium imagine quae X animo Oritur, Verba facere pergit. Quae singulari in numerum pluralem mutatio Semper ibi fieri solet, ubi hominum species aut usu aut vita cotidiana nota ante oculos ponitur. Actione quibus morbosi dolorem levare student, varium in modum viri docti interpretantur. Initium capiamus a verbis εἰς Ποτερ' ων έφI παρεσχοντο. Quibus IVehue sive illuc studia inclinant, aliquid morbosis contigisse concluditur utitur autem de mixtionibus quibus Socrate doloris plus quam Voluptatis inesse demonstrat. Morboso. igitur qui scabie laborant, quamvis ricando d0lorem lenire studeant, quanta voluptate se afficiant semper Holore magis dolere quam voluptatibus delectari concludimus Qui larvam voluptatem quam dolores

superant, ibi comparaverunt Quo facere videntur et ulla' 'irue- cedunt λυπα ἐδοναι σνγκερασγείσας, et quae hi in fine respondent καὶ υμ0λ λυπας ηδοναῖς παρατιθεναι Morbosi igitur voluptati ni quidem consequuntur. Sed adeo mixtam semper Moloribus, ut dolores, quibus intus sub tute mordentur, neque aequare IOS Sint

neque superare Quid ergo faciunt scabiosi Valde His gentiunt