Observationes criticae in Platonem [microform]. Dissertatio inauguralis quam scripsit Ludovica Reinhard

21쪽

όνα Πιηli βια αρτο παμπαν ου ενι uir διακρίσει τε αυτ νς και συγκρισει hoc loco elucet vel ba posteriora Phileb. 46 64 6 τευ τα συγκεκριμε, βια διαχεῖν ἔν τὰ διακεκριμένα Dγχεῖν καὶ uot λυπα idoναῖς παρατιθέναι ita cohaerere inter sese ut irinium duae ratione nominentur, deinde Xplicandi ratione ad doloi es et V uptates reserantur. καὶ explicativum rigitur intellego. Imrbosia ule uti tum igne et nive, aquis calidis et frigidis. Dieatidp .iscabendo quacumque denique ratione dolorem clon' D inde uni neque certo diiudicatur, neque multum reser ad propositum nostr m 'inmeu veri Simile est simpliciter ea extilionei ei, iuri Pite ii, quae imi a die utitur

Urieandi igitur lationem et effectum his

l illistrari

participii naturam, quantum fieri si ossit desini re Denis lue

22쪽

παρατιθέναι.

R. a

23쪽

Socrates philosophos quamvis inutiles habeantur, Olo esse, qui salutem reipublicae Servare possint, navis comparatione explicare studet Fingit igitur navis dominum esse corporis magnitudine

et viribus ceteros Omnes Superantem, neque auribu quicquam neque multum oculis percipientem, rerum denique nauticarum admodum imperitum et ignarum. Quo perspecto nautae, repentino tumultu moto magna contentione certant, qui eorum potissimum

gubernet. Qui gubernandi potestatem sibi comparaverit, gubernatorem etiam esse optimum confidunt, Verum autem gubernatorem Spernunt et contemnunt, neque ullo modo eius scientiam et artem sibi servare curant.

Haec longa et accurata narratione describuntur. In quibus

magnopere viri docti offendunt, quod participia accusativi inde ab

ἐπαίοντες in nominativum mutantur. Quamobrem talibaum et ἐπαὐοντας scripsit et ιορι mia, cum Schneide et Adani mutare noluerint. Wilamo vult cui minime tolerari videbantur quae tradita sunt, gravi interpunctione ante es δε τουτοιις posita in Ominativum iussit mutari participia ἐπαινοιντας, καλουντας, φθοντας ait, nova structura inita, inde a eo d tot roις rotasin intellegamus ingredi eorum quae Sequuntur τοιονδων η περι τας at γιγνομένων τον ως λζγως κυβερν τικον v atri μν τε Tamen vereor, ut verum viderit. Nam simili ratione atque antea 6 προς ὁ τουτοις φάσκοντας hic artissimo vinculo προ δε τουτοις et ad priora Socrates respicit et nova adiungit, vix ut eodem tempore structura mutetur. Deinde ex eis quae apodosin eorum esticiunt, quae inde a προ δε ιουτοις rotasis locum occupare opinatur, iam primis verbis evadit totam comprehendi comparationis enarra

Accusativum in nominativum mutari non est quod miremur. Nam Socrate veram imaginem ante oculos habet eamque deseribit nautas videt qui disputant, certant, cibo vinoque Suaviter sibi aciunt, cetera gerunt. In tali narratione neque subiunctionem quamcumque non patet ferri moleste, neque aliis locis ad finem usque videtur servari. Vide infra. Quas mutationes ibi accidere solere exempla docent, ubi subiunctionis consueta vis, interiecta Sententia quamvis parva, paulisper non exercetur. Tum desiderium

liberae orationis et solutae, quod diu latebat in animo, ex obscuro tamquam in lucem surgit et subiunctionem repellit Nelut R. p. 399ab-c1 υκ οἶδα ει η ἐγω τας αρμονίας, ἀλλὰ καταλειπε κεί- νθ την αρμονίαν, ἰ εν τε πολεμικὴ πραξε υντος ἀνδρεio καὶ ἐν πάση βιαίω ἐργασὶ πρεποντως ν ι μησαιτο φθογγους τε καὶ προσφθiας, καὶ ποτυχοντος ἶ εἰς τραυματα η εἰς θανάτους ἰοντος

et του ναντίον ἄλλο δεομενι η διδάσκοντι η ριεταπεicto ντι αντον επέχοντα, καὶ ἐκ τουτων πραξαντα κατὰ νουν, καὶ μ' υπερη- νύνως εχοντα, ἀλλὰ σωφρόνως τε καὶ ιεreiως ἐν πῶσι τουτοις πράττοντέ et καὶ τα ἀποβαινοντα ἀγαπωντα.

πολε et βασιλικον καταλυειν ἐπιχειρη γένος, κοινι δε καθάπερ ι προσθεν, βουλευόμενοι τα δόξαντα περι πολεμου καὶ των ἄλλων πράξεων is γεριονίαν ἀποδιδόντες τω Ἀτλαντικω γένει. Legg. 88, 8-d 4 ἀξιουριεν δ', αγάπερ υριεις Qui κατε περινομων, πριν ἀπειλειν ζ μιν σκληρως, μῶς προτερον ἐπιχειρειν πείγειν καὶ διδύσκειν ως εἰσὶ γε oi, τεκμηρια λέγοντες ἱκανά, καὶ οι βελτίους η παρα αδ diκωον ,π τινων χωρων παρατρέπεσθαι

κηλον μενοι.

τὴ Λακωνικόν κορας μεν γυμνασίων μετοχους ἴσας lita μεριουσικῆς ζῆν δειν γυναῖκας δε eroi μεν ταλασίας, ἀσκητικον os τινα βων καὶ ι δαρι ως φαυλον ουδ ευτελη διαπλέκειν, θεραπείας ε

Hac ratiocinationes habita doc quem rugimus, mominatiVum pro accusativo legendum esse iudicaverim post sententiolam ς νσυλλαμβάνειν δεινὸς η πως ρξουσιν ν πείθοντες δ βιαζομενοι νον

24쪽

ναὶ κληῖρον. Ita φθοντες proponam legere, quod propter antecedens ἐπαινουντα sacile quisquam in φθοντας poterat mutare. Hoc φθοντες alteram detegit difficultatem. Nam ut inter se respondent

ἐπαινουντας et φθοντες ita eorum locum, quae ἐπαινουντας subiciuntur ναυτικον μεν καλουντας καὶ κυβερνητικὰ κτε. in posterioribus occupant του ὁ ἀλ θινον κυβερνητον πέρι μηδ' ἐπαχντες, ἔτι ἀνύγκη -τω κτἐ Quid igitur Nonne utique tollendum est δέ, quod et subiunctionem occultat et contextum paene delet sententiae Quo sublato optime procedit oratio, optime respondent inter

sese ἐπαινουντας ναυτικον iis καλουντας τε et o δε ρι τοιουτον

φθοντες ιυς ἄχρηστον του ἀληθινου κυβερνήτου πέρι μηδ' ἐπαιοντες κτε. Quae seclusi facilis apparet, ubi iterum iterumque nova sententia priori adnectitur per particulam s. Altera igitur alteram commendat coniecturam, ut legendum

esse censeam: προ δε τουτοις ἐπαινουντας ναυτικον μεν καλουντας

κινουντων ε κεκτημένων μεν αυτων γην ἄφθονον παρ- χειν, κεκτη μενων δε καὶ ὀφειλέτας αυτοῖς πολλους ἐθελοντων τε τουτί πη τοῖς ἀπορουμένοις ὁ ἐπιεiκειαν κοινωνεῖν, τὰ μεν ἀνιεν-

τας, τὰ δε νεμο μενους, μῆ γε πη λὶς μετριοτῆτος ἐχομένους καὶ πενίαν ἐγουμένους εἰναι μη τό την υσia ἐλάττω ποιεῖνάλλὶ τ Ἀην ἀπληστίαν πλείω.Atheniensis in civitate constituenda sibi contigisse gaudet, ut vitaret discordiam quae de terrae distributione et de aeris remissione acile posset oriri. Quam discordiam idcirco in summas difficultates legislatores iniicere civitatis, quod neque SerVare con diciones audeant quibus utantur, neque mutare. Quibus nihil nisvotum relinqui et parvam mutationem, qua paulatim longo tempο-ris spatio in meliorem statum redigant civitatem. In his viri docti offendunt quod Heraclidarum comparatione allata, coniunctio τι altera simillima οὐ epanaleptice iteratur;

tamen complures huius usus exempla exstant apud Platonem. velut R. p. 470d3-- σκοπε δη, εἶπον, τι ἐν J νυν μολογου- μενη στασει, που ἄν τι τοιουτον γένηται καὶ διαστῆ πολι , αν κάτεροι κατέρων τέμνoim dyeoi καὶ οἰκίας ἐμπιμπύωσιν, ως λιτη- ριωδης τε δοκεῖ ἡ σrύσις ει ναι καὶ Ουδέτεροι μῶν φιλοπολιθες EIn sequentibus vulgo suppletur ουδεν post κiνητον, lini

facile subaudiri contendit Stailbaum nisus Gorg. 48b o ' νυν si

25쪽

σθαι. Quod aliud patet esse in accusativo, aliud in genetivo. Accusativum igitur desidero. Quod si tanto facilius additur τε

Scit post υτ quam νδέν non ideo, cur levem mutationem non taciamus. Nam etsi solitae rationi negati viani respondet εδεν, tamen non ita raro pronomen etiam invenitur affirmativum, velut Phaed. Tab κα rc ρ υτε των πολιτων Φλειασiων Ουδε ἐς π&νυ τι ἐπιχωριαζει τα D 'A9 ναζε ου τε τι ξενος α νικra χρονου συχνονεκεῖθεν ομι Πν ῆμῖν σανε et αγγεῖλαι ola τ' ἐν περ τουτογν. Sunt hi levissimi sermonis colores quibus distinguitur utrumque, vi quos verbis patefacere audeamus. Tamen id contendamus, solita ratione negativa una negationi notione nimum occupari loquentis, rem altera affirmativa paulo maiores agere partes. Sic quemadmodum postea legitur υτ αν κινεῖν δυν&τον Gri ιν cereo πον hic etiam scribere proponam υτε τι εῶν ora τε κiνητον οντ αυ κινεῖν δυνατον ἐστι τινα τροπον.

Sed haec parva est difficultas, cum multo maiorem eis inesse intellegamus quae deinde leguntur Ῥε τωι κινουντων. Ubi Be herinterpunctione loco succurere conatus est. Scripsit igitur ii δε των κινονντων. Sed neque non satis languide ita adnectitur δε eum antea in universum de voto et mutatione verba fiant, neque interpunctionem commendat, quod asyndetice per genetivum eum lite minime absolutum, explicati adiungitur. Quid de sententia pDesignantur ei, qui longo temporis spatio paulatim parvam es ficiunt mutationem. Qui de magnis ipsorum divitiis benevolenter alios participes agrorum sacere student. Hos autem vi ita signandos esse putaverim, ut quasi officium eorum dicamus esse hane mutationem efficere. Quod significaret genetivus articulo instructus, τοῖν κινουντων. Accedit quod huic genetivo adiungitur alter, absolutus, ut indicat pronomen ανιῶν. Qui quomodo intellegatur γCum tota sententia et dativo μειαβιβάζουσιν et genetivo κινοιντων, et raeκτ ριενων αντιών genetivo absoluto, iidem homines designentur, initio dativo in universum, postea genetivis accuratius ratione mutandi exposita, verba etiam quae in medio iacent inter dativum et genetivum, dic δε των κινουντων ἀεὶ iure eidem explicationi tribuemus Casuum mutatione inter sese, priorem dativum genetivi sequuntur, ut postea accusativi ἀνιέντος, νεμιομέ-

νους ceteri genetivo priores, eorum memoriam mihi revocaverunt quae saepius his legum libris inveniuntur. Quae ea ratione in genetivum mutari docent dativum, ut actio priori dativo involuta per genetivum magno vigore seiunotiva ut ita dicam ratione,

audientibus ante oculos p0natur. Velut Leg 95 b - οἱ ε

π0λει, εργων ἔντες δημιουργοὶ καλων, τα των τοιουτων ἀδέσθω ποι μιατα, ἐὰν καὶ ιη μουσικὰ πεφυκη κρίσις δε αυτων στω παρά τε τῶ παιδευτὴ καὶ τοῖς ἄλλοις νομοφυλαξι, τουτο ἀποδιδόντων αυτοῖς γέρας, παρρησίαν ἐν μουσαι εἶναι μονοις, τοῖς δε ἄλλοις ιι δε ιiαν ἐξουσiαν γίγνεσθαι. Eadem ratio in loco de quo agimus potest observari. Nam ἀεὶ ad eam actionem pertinere apparet, qua paulatim parVae murtationes efficiuntur. Quo optime faceret genetivus quem diSimuS, dativum secutus. Velut καὶ σμικρὰ μιετάβασις .... σμικρον μετ βιβάζουσιν, κινουντων ἀεὶ κτL Quomodo illi statum civitatis οVe ant, accuratius eis audimus explicari quae deinde leguntur κεκτη- μενων μεν αυτων τε Quid igitur movetur, mutatur Hoc dici desideramua. Illi autem qui longo temporis spatio parVam muta tionem efficiunt, si qua continua mutandi ratione utuntur, hane nullo alio patet constare, nisi quod semper aliquid quam VIS parvum student mutare. Quod suspicor verbis inesse των. Itaque quod a litteris prope abest, legendum esse coniciam λιγον

τι κινουντων ἀεί.

Verba σμικρον et λίγον parvo intervallo seiuncta itidem leguntur iegg. 918c σι ιικρον γένος ἀνθρωπων καὶ νυσει ολ ἐγον.

26쪽

743 disia di υκ ἄν ποτε πολuαι φιλοι, που πολλυ με diκαι ἐν ἀλλ ἐλοις εἱεν, πολλα δε αδικίαι, ἀλλ' ὐπου OG σμικροταται καὶ ὀλίγισται. His locis σμικρον contrarium est vocis μέγα, λιγον Vocis πολυ, itaque πικρον magnitudinem et modum, ὀλίγον numerum et pretium significat. Quod loco de quo agimus convenit.

VIII.

δεῖ post ἀποτελειν add. oemel ειχ αν vel ἐφάνη ωμολογηται εἰναι Heindor ειναι del. advig ἐστι Vermetire τουτ δε τέχνης εἶναι Ast τουτο δοκε τέχνη τις εἶναι Richter τέχνη τις ειναι et post εἶναι lacunam indicavit chan τεχνης τινὰς ειται iebhol τέχνη τις ειχ Burnet. Cupiditates quae meliorem efficiant hominem, Olere, ceterRS vero debilitare in disputando Socrates et Callicles esse eerunt virtutem esse. In quibus non eo offendimus, quod initio per τι dicuntur tamquam sequatur verbum finitum, quae priore disputatione effecta Socrati in animum redierunt, deinde non verbo sinito sed infinitivo ad finem ducuntur. Quae interdum, Sententia interiecta, apud Platonem occurrunt Velut Phaed. 108- - 109 4

τηὶς λὶς αυτης την ἰσορροπίαν Ri si nominativus δέχνη c quia tandem modo esse potest ut intellegatur Hie facile lui S Inni nulaccusativum exspectet cum infinitivo quem diei alius Is O χν ην

τινὰ εἶναι, aut suppleri iubeat verbum finitum opto χνη cἐστιν vel tar, ut antea etiam intellegatur a d χεiqui hἐστι veloi'. Quid ergo Auxilium petamus ab ea parte EerlIlo Ili Squam Socrates respicit legimus i a, ἄρ χυν ηαντὼγ ν do oc

27쪽

εστιν ἐκλέξασθαι ποῖα γαθὰ των ηδέων ἐσri καὶ ποῖα κακά, qτεχνικου εἶ εις ἔκασι si τεχνικOD. Convenit igitur inter Socratem et Calliclem voluptates et bonas et malas seiungere artificis SSei. e. voluptates illas seiungere artem esse. Quod quomodo, Socratem prolaturum esse eXSpectamus Nonne simpliciter perget narrando τουτο di τεχνην εἶναι Quibus si ea opponimus quae

traduntur et nominativo τέχνη haec differre apparent et adiecto pronomine in dennito τις Quid haec Artem ne quandam significant verba τεχνικον δεῖν Difficultatem animadvertit si, qui antequam τεχν ς coniecit, hunc in modum eam effugere studuit -Quocirca τις non infinitum est illud. sed ita voci τέχνi adiungitur, ut solet affirmandi quadam vi sane vern wolit, alterdings, in derΤat substantivis apponi v. c. Polit. 4, 30 : κοσμος που τις - Hyροσυνχ εστ i a 'θονων καὶ ἐπιθυμιιων ἐγκράτεια Phileb. 34d

Ουκουν νυν δε πείνην τε καὶ δίφος καὶ πολλ' ἔτερα τοιαυτα φαμεν

εἶναί τινας επιθυμιiας , Lem. 4 Tl0 al. Non igitur indefiniti notionem hoc loco pronomini inhaerere sed illam potius docet qua nomini cui adiicitur τιc, naturam indicat non totam sed aliquomodo in censum Venire, ut nostrum eineae Nisse Κunst). Fuitne haec Socratis sententia Immo id magnopere eius interest disputando efficere, facultatem, qua cognoscantur voluptateS, utrum bonae sint an malae, re vera esse artem. Nam ut artem medicorum,

et coquorum peritiam graviter distinguit 500e4 5 ελεγον δε που τι με οφοποιικη ου μοι δοκεῖ τεχνη ειναι ἀλλ' ἐμπειρία, η δ' ια- τρικὴ, ita ea quae ad animum pertinent, in duas partes Seiungit, quorum altera artem spectant quam agimus, altera peritiam quae exponitur 50lb. Quae cum respondeant inter sese, verbi supra allatis b00e4lb nullo adiecto pronomine τις ratiocinationem nostram probari gaudemus. Alterum etiam locum inveni quo simile artis iudicium contineri apparet, Craiyl. 428e6l ot κουν φωριεν κα ταυ- 'ν τεχνην εἶναι κα dyμιουργοίς αυτης , Quibus perspecti neque suo loco stare τις neque quicquam relinqui iudicamus, quo, qu0-

σωφρονεῖν.

ι0τε μ' chan lix, Stobaeus, Burnet. charmides fieri posse negaverat, ut medicus se aegrotantibus prodesse interdum ignoraret. a Socrate rationibus irretitus quibus imparem se sentit, verba fecit quae exscripsi manifesto corrupta. De quibus virorum doctorum sententiae variant. Ain videbantur primo obtutu quidem verbis καὶ χυ de Wii χl γειαι Ora liqof χ ορθῶς φάναι ειρηκεναι omnia bene procedere deleto, τι vero admisso non tolerari. Nam αἰσχυνθείην hac dubitata di notione usitatum non τι cum verbo finito sed postulat infinitivum. Tamen

postea infinitivus legatur Quid igitur Nonne hoc noe in ora lendere potest a cyύναι, ut verba ita cohaereant: καὶ ου si loci UI 'UL Fi

φάναι τι μὴ ουχὶ ρθως εἰρηκεναι Ita poterat linia luani Vati H lnari. Tamen ut suspicionem mittam, quae cim VIII VEIS ut ueXempla movetur ubi τι et infinitivus, nulla sententii litteries ta . inter se mutantur p. 46, illi quibus τι et infinitium eliisdem constat sententiae esse, has Hua rationes dicendi Hi ver Soscolore sermonis significare apertum est. s. supra paca uli Olsi mutantur inter se et vel οὐ et infinitivus, eo momento tempori S

28쪽

quo sententia in animo oritur, rem ipsam priorem locum obtinere per τι indicatur, postea incertae opinionis conscientiam paulo gravius quam antea subnasci loquenti infinitivus docet. Qua ratione ad Charmidis locum collata, vix fieri posse intellegimus, ut momentum temporis, quo verba facere incipit Charmides, post αἰσχυνθείην, non post φάναι, ut debuerit, designetur. Minime hoc anticipari, minime a dubitandi sententia hanc vim proficisci posse apparet. Itaque τι nulla ratione toleratur. Sententia aliud commendat. Nam quod Charmides dicit errorem profiteri se non vereri, facti potius quam actionis speciem praebet. Quod non is sed articulo

efficitur το. Quamobrem legendum coniciam: καὶ συ αν αἰσχυν- 'ia ν δ ρι' i χι ργως φάναι εἰρηκεναι κτἐ Exempla huius usus plurima apud Platonem exstant, vehit optime huc facit Ophist.24P T-c τουτο εκέτι κατὰ ταυτὰ εὐποκρiνονται πῶν, ἀλλὰ την με φυχην αυτην δοκεῖν σφίσι σῶμά τι κεκτῆσθαι, φρονησιν δε καὶ τῶν ἄλλων κασιον ων ἐρωτηκας, αἰσχυνονται το τολμῶν ε μ dεῖν τῶν οντων αὐτὰ μολογεῖν ζ πάντ' εἶναι σωριατα διισχυριζεσθαι. Cui utique respondet καὶ οι ἄν αἰσχυνθεiην το μην ουχι φάναιοργως εἰρηκέναι, ut explicandi causa verba transponam. Denique exemplo adstruam articulum infinitivo hac negativa ratione posito

τος μεν ταυτη, καλεῖν μῶς τοτε καὶ συνλιαβιβάζε ιν ἐμπειρια,

Atheniensis, Clinias, Megillus in disputatione ad difficillimam

quaestionem pervenerunt, num anima prior EXSII teli Cor 'le.

Atheniensis rationem disputandi, quam inire si Di UI 11u Inlnis comparatione ceteris explicare studet Fingit Et vir se B eunt illis ad flumen rapidum pervenire, quod transiri vel Im Irin

ipsum primum necesse esse, ut minimum natu, lul 1iI1i vi II EX- periri solum expertum ceteros etiam, ut tradueat, 'OCRre. His verbis nonnullae difficultates insunt. r in IIIIII ει pii Stκαθάπερ iterari iubet Af*t auctore te plianci citi m DOM II 6 περ

transposuit. Quod cum altera textus difficultate eo haeret. 6 dico p0st νεωτατος, suppletum ab editoribus omnibus Os si IIamqIiam

particulam εἰ transpositam notissimis oeullo nihils mTε Uel ῶσπερ εἰ valde commendari existimamus, tamen IOII IgI OTRUIta Ssaepius etiam particulam iteratam cogitatione StIpplendam S Se .

29쪽

Quamobrem neque transponendum ii neque δ' inserendum, sed cogitatione iterandum esse iudicamus εἰ ante νεωτατος. Graviores deinde occurunt difficultates. Ut priore Charmidis loco ita τι cum infinitivo positum hoc quoque loco, sententia nulla interiecta, invenitur. Quod magnam movet suspicionem. Nam ea Xempla, quibus editores nituntur, ut miram rationem dicendi defendant, futilia apparent et vana esse, si qui accuratius Singula inspeXerit. Sunt autem haec Phaed. 63b9-c νιν di ευ πιε orι αρ'Ἀνδρας

Phaed. 63 be et Charmid. 164 cd o legendum esse apparet quod in priore loco restituerunt Burnet, Wilamowitz, in altero loco intellegendum esse modo exposui agg. 4 sqq. Relinquitur Alcib. 1, 10bde, ubi τι delendum videtur esse, nam facile addi poterat prolepsi aut posterioris ἐνδειξάμενος τι aut sequentis Ουδενοτι Loco denique de quo agimus, obet coniecit χρειη, quod sensu satisfacit, sed multo tacilius Wilamowit emendavit χρῆν,

prolepsi sequentis πειραθῆναι in χρῆναι corruptum. Quae coniectura ab omni parte vera mihi videtur. In eis quae sequuntur, infinitivus σκεψασθαι ratione intellegitur, ut ita dicam consecutiva, tamquam dicas ιυστε σκέφασθαι.

invenitur Denique infinitivi καλεῖν et συνδιαβιβίζειν ad summam dis fieultatem adducunt Nam quomodo intellegantur Quos rubinfinitivo χρῆναι ast contendit quidem pendere sed nullo verboaoristi in praesens tempus mutationem explicare conatur Quid oro o sto nificant infinitivi praesentis 2 Tres illos philosophos ante

flumen rapidum transeundi difficultate oppressos ante oculo nobis

ponamus Quidnam Atheniensem opinamur dicere Nonne haec

erunt verba πρωτον ἐμε χρὴ πειραθῆναι κατ' ἐμαυτον, καταλιποντα

vel anacoluthi nota ratione Platoni iucunda καταλιπων μῶς ἐν ἀσφαλεῖ, σκέφασθαι εἰ διαβατος ἐστι πρεσβυτέροις οισι at

ἐμπειρiα, εἰ δε ἄβατος 'ν Ἀώς μιν, ἐν ἐμοὶ λ κίνδυνοοῦ οε γονιμ Quo probato mon praesentis sed Tuturi cognoscimus illanua ruinesse καλεόν. Non igitur deinde συνδιαβιβάζειν sed infinit in tu tituli συνδιαβιβῶν poscendus est Ita primum per τι et verbum finitum χρῆν. deinde per infinitivos καλεῖν et συνδιαβιβῶν indirectam frationem procedere audimus, quod saepius apud Platonem invenitur, velut R. p. 391 8 dra μὴ τοίνυν, ἐν δ' ἐγω μηδε tad I i=- ιε. yta μιηδ' ἐωμεν λεγειν, oui Θησε io Ποσειδωνος ἐις Πειρίθου τε Λιος ἄρριησαν ουτως ἐπὶ δεινὰς ρπαγάς, μηδε τιν' ἀκον θεου παιδά τε Ἀαλ ηρο τολμησαι ἰν δεινὰ καὶ Ἀσεβῆ ἐργάσασἰ'aι sita 'ῖν

30쪽

εχει F. Socrates sententiam Gorgiae, qui artem rhetoricam de summis rebus humanis agere contendit, scolii cuiusdam auxilio refellit. Quo bonam valetudinem, virtutem, divitias res optima humanas esse praedicatur. suae quid valeant, ut optime Gorgiae demonstret,

66 Socrates fingit adesse, qui haec bona hominibus parare

didicerint: medicum, palaeStriae magiStrum, negotiatorem dico. Magister autem verba facit haec: ἡθαυμάζοιμι τύν ω Σωκρατες καὶαετο ει σοι χει Γοργίας μεῖζον ἀγαθον επιδεῖξαι τῆς αυτο τέχνης, θω τλὶς μῆς. Quae mirum in modum lenia et paene inania apparent esse. Nam quoniam Suam quisque artem summum olet putare bonum, minime satisfaciunt Verba magistri, quibus se ipsum quoque profitetur mirari. Cum medico consentit in mirando, de sua arte nihil addit. Quamquam et medicum magna vehementia in Socratem invehi verbis ἐξαπατ σε Γοργίας, et negotiatorem audimus de arte ipsius virtutis tam honorifice sentire ut ceteris contemptis, Gorgiae sententiam ne in censum quidem iudicet venire. Inter medici et negotiatoris verba igitur sententia augeri

videtur, qua Suam quisque artem Summum cenSet bonum ASe.

Itaque magistrum qui medium locum Oecupat aeriora medico, negotiatore leniora proferre exspectamus. Quid ergo Nonne ο- cratis potius quam magistri apparet esse mirari Ut si quis cum adversario certans dicat Mireris ipse, si vincas. Huic enim

Summum inesse argumentum Videtur, adversarium ad eam perVenisse rei ipsius desperationem, ut se superiorem fieri miraretur. Cuius adversarii locum hoc loco Socrates occupat. Scribere igitur

Γοργiας μεῖζον ἀγαθον επιδεῖξαι της υτου τεχνης ν ἐγ-της ἐριῆcμ Quo probato in eo etiam concinunt Verba mediet, magistri, negotiat0ris, quod unusquisque statim in Socratem invehitur ipsum

ἐξαπατ σε Oeriac, - θαυμάζοις μενταν ω Σωκοαιες καὶ αυτος - σκοπε δ ra Corruptela non tam litterarum errore quam personarum orta videtur esse.

Consulto adhue difficultatis quam textum praebere optime iudicavit Heindors, mentionem non feci. Qui ita dicit: Accipiendum hoc τ' pro τοι non pro τε ut putabat indeis. quamqvuΠΙ aliis locis Plato scribere solet θαυμάζοιμ' ἄν, atque diphthon tu Sin μέντοι ἄν sescenties eliditur, in simplici τοι non item, ut literula haec delenda videatur. Quam difficultatem neque diu PU-ravit Ast, qui scripsit θαυμάζοιμι γ' , ut esset quin pSe quoque mirer, ' neque talibaum, qui coniecit αυριάζοιμι Τ ἄν. Num mirum in modum, utut et exemplis probari student et explicati0ne, a solita ratione qua paene locutionis instar utitur avuά-