장음표시 사용
11쪽
meri temporibus scimus'), ita ut poetae et scriptores Graeci, quorum nobi 8 restant opera, iam a maioribus accepi88ent com-p0sita illum in m0dum prave conficta, eam que ob causam illius o naturam non iam possent tacite intelligere. Deinde ill08 prisc08 vocabul0rum compositores etiam aliud quid impulit, ut a recta via aberrarent. Bene enim GustavMeyeru S m0nuit, multorum nominum duo vel plura themata extare, eodemque tempore, quin etiam ab eisdem Scriptoribus usurpari, ut eadqui V0x m0d0 primam, modo Secundam, aut modo primam Vel Secundam, modo tertiam sequatur declinati0nem: quarum vocum exempla permulta heteroclitorum, abundantium, metapla8torum n0mine contulerunt Butim. Au8s.
utra priu8 nata Sint Meyerus se non esse diiudicaturum confirmat: certe multa iam a linguae initiis duplici stirpe usae88e, multa pridem Vocali terminata deinde amisisse vocalem et transiisse in analogiam consonanti terminatorum p. 693, alia, praecipue lingua iam adulta et senescente, quum antea
') nam hoc fuisse illorum temporum, quibus nulla alia etiam tum erat poesis quam epica illa, quam nos is volk8ΡOesie ' Vocamu8, proprium, in Graecia igitur temporis ante Homerum, ut tanta ingeniorum diversitas, quanta eruditiore aetate nasci solet, non eXtaret, egregie demonstravit Steinthalius in disputatione . Ueber das VOlk8epos', Z8chr. f. VollierΡS. X.
12쪽
n0nnisi q0nsonanti finita suissent, assumpsi88e Vocalem, stirpium vocali terminatarum analogiam secuta: id quod in aliis qu0que
lingui8, Latina inprimis, laetum sit. Quin etiam in singulis
casibus hoc studium vocalium asci8cendarum Vici8Se, prae'
cipite in dativo et genitivo dualis, quorum terminationem οιν secundae declinationi propriam arripuerint etiam vocabula tertiae deelinationis 0mnia p. 74). Etiam in dativo pluralis nonnunquam id laetum esse; iam apud Homerum semel: κοτυλη- δονοφιν, saepe in inscripti0nibus Delphicis de quibus e0nseras Curtium in Ber. d. Saelis. Ges. d. W., phil. hist. cl. XVI, 223 L):εν ανηροις τριοις, εν ετέοις δεκατριοις, οντοις, ἐόντοις al.
Iam quum in comp08itis Saepe prioris membri vocalis finalis mutetur in o, vel consona finalis sibi adiungat 0, hic quoque Meyerus sibi deprehendere videtur illam thematum varietatem, et in his compositis superesse contendit themata in o desinentia, quae quondam sui iuris fuerint et in simplicibus quoque nominibus nobis non relictis sint usurpata. Ita p. 66 de stirpibus in ματ fusius se disputasse dicit ἡWeil sieli daran febr schla-gend Zeigi, Wie ost mehrsache n0minalthemen, die dureli an-
Sed haee affirmans ipse secum pugnat. Nam p. 70 de simplieibus nominibus dupli ei stirpe utentibus dicit haee: hTr0tg-
13쪽
der vocaliscit ausiautenden n0mina'. Rectissime haec quidem.
Sed quid tandem impulit virum doctum, ut hanc libertatem
anal0giae salsae Sequendae Simplicibu8 tantum concederet, negaret compositis 3 Stirpes consonanti terminatae si in nominibus simplicibus analogiam stirpium legitime in v0ealem desinentium praVe Sequente8 a88ump8erunt Vocalem, quidni in nominibus compositis idem facere potuerunt 3 Itaque, ut mihi videtur, non nece88e eSi putare, Stirpes Vocali ausitas in priore comp08i-t0rum membro, priu8quam ad componendum adhibitae Sint, nominum simplicium munere functas esse, et ab his nominibus simplicibus demum composita esse propagata: mihi p0tius Siosactum esse Videtur, ut stirpes in consonam vel ι υ vocales)desinentes, quoties ad composita fingenda adhibebantur, a88umerent O Vocalem, Secutae analogiam non tam simplicium vocaliterminatorum quam compositorum a stirpibus legitime o v0eali terminatis incipientium, quorum tanta erat multitudo, ut omnium maxime viderentur esse legitima; qua de re 8upra iam dixi p. 10. Ut exemplo utar, τριχό- ωc mihi non a stirpe nesci0 qua τριχο petitum videtur, Sed ab ip8a Stirpe nota et u8itata τριχ, quae tamen, ubi ad compositum fingendum adhibita est, ad analogiam compositorum πυργο- ναικτλης, ἀνεμο-6χεπλὶς, ωμO-γερων cet. mutata est et o vocalem assumpsit. Idemque in ceteris id genus compositis paene omnibu8 factum e880 puto.
Haec sententia et probabilis est neque ullam habet dissi-
14쪽
cultatem. Contra ea explicatio, quam excogitaVit G. Meyerus, neque neceSSaria eSt, quum nulla re cogamur, ut hac ipsa ratione rem tactam esse credamus, et non mediocribus difficultatibus laborat. Primum nomina simplicia illius generis, themate per voca lem O aucto utentia, qualia olim in usu fuisse et ad comp0sita fingenda potissimum adhibita esse G. Meyerus existimat, pro permagna multitudine c0mpositorum a Stirpibus auctis incipientium paueissima tantum nobi8 8unt SerVata, ea scilicet, quae heteroclita, abundantia, metaplasta apellata in grammaticis enumerari Supra p. II. commemorayi; longe maxima pars nisi in ipsis his compositis nullum sui vestigium reliquit. Et omnia quidem Graecae linguae vocabula pauci 8 illis quae nobis Supersunt poetarum et scriptorum operibus AerVata esse haud scio an prudens affirmaverit nemo. Sed, quae est compositorum natura,
longe maxima pars cum Omnium compOSitorum tum eorum,
de quibus nunc quaeritur, ab ipsis illis scriptoribus fieta est, apud quos primos legitur, a Pindaro, Aeschyl0, 80phocle et qui sequuntur, itaque nata est iis temporibus, quibus litterae
Graecae iam floruerunt, et permulta opera cum Versibu8 tum pedestri sermone scripta sunt, nobis quidem n0n Servata, Sed Ser'
vata p0steri0ri Graecitati, Alexandrinae inprimis aetati. Atqui non probabile est, illos vocabulorum compositores ad composita fingenda studio quodam adhibit0 sibi conquisisse voces raras et abolitas, vel vulgaris tantum sermonis dialective alicuius pr0pria8 hoc Alexandrinorum fuit, et priorum, quod sciamus, unus Anti machus fecit: ceteri bonae aetatis poetae interdum quidem Vocabulis raris et conquisitis usi sunt, ut dignitatem et decus adderent orationi, praecipue Aeschylus et Pindarus, sed talia pro t0ta
verborum adhibitorum copia admodum rara sunt, et longe maxima Vocabulorum par8 Sumpta e8t eX communi hominum eruditorum 8ermone sive i0nic0, sive attico, sive aeolico, eius denique dialecti, qua qui8que scriptor u8us est. Iam si ad illa nomina compo8ita fingenda, ut G. Meyeru8 censet, adhibita sunt nomina simplicia stirpe per Vocalem amplificata utentia, haec nomina simplicia eo temp0re, quo nata Sunt illa compo8ita, revera extitisse opus est. Nisi enim extitissent, unde tandem ea sumpsi88ent c0mp08itores γ Si vero extiterunt, ex ii8, quae m0d0
15쪽
exp0SUimuS, Sequitur, maximam certe eorum partem non fuisse vocabula rara et abolita, sed erudito Sermone usitata et omnium hominum litteratorum communia. Itaque tuo iure exspeetaveris, hos homines illis vocibus etsi non omnibus, tamen plerisque etiam in scribendo u808 esse. Tamen nobiS nullum vestigium restat, neque in eis operibus, quae nobiS SerVata sunt, neque in p08teri0rum operibus grammaticis, lexicis, florilegiis, quibus alia multa et ea maxime, quae a Vulgata posteriorum dictione aliena erant, ex operibus ami88i8 Sunt Servata. Tantam autem vocabulorum multitudinem nullo plane vestigio relicto intercidisse pr0babile non est, et inprimis mirum est, grammaticos eorum mentionem nullam secisse.
Itaque, etsi non nulla eius modi simplicia extitisse negari nequit, tamen omnia composita a stirpibus amplificatis incipientia a n0minibus simplicibus eius generis petita esse, probabile
Sed dicet quispiam: se non rectum est quod tu proposuisti: illa enim simplicia eo tempore, quo compositum quodlibet ab iis incipiens fictum est, etiam extiti88e non nece8Se eSt, dummodo antea iam alia composita ab eodem simplici eadem forma incipientia extiterint. Recte ille quidem. Certe ubi primum sorma aliqua ad componendum adhibita est, posteri eadem larma ad alia composita fingenda uti potuerunt, etiamsi ipsa nisi in illo c0mp0sito non amplius extaret. Sed in u8u fuisse, simplicisque munere revera lanetam esse ex Meyeri sententia unamquamque stirpem amplificatam oportet eo temp0re, quo primum omnino comp0situm ab ea incipiens fictum est. Atqui non probabile est, id quod supra demonstrasse mihi videor, illa simplicia lyricorum Vel tragicorum tempore vel posteriore etiam adhuc extitisse: si enim tunc in usu fuissent, fieri vix potuit, ut nulla vestigia n0bis relinquerentur. Quae igitur composita his temp0ribu8 primis inveniuntur a themate quodam amplificato incipientia antea i. e. apud Homerum vel Hesiodum non conSpicuo, ea a Simplice quodam nomine tum etiam usitato petita esse n0n veri est simile. Horum autem compO8itorum permagnus est numeru8. PindaruS viginti septem id genus composita habet, quibus septendecim themata per O vocalem aucta vel in fine mutata insunt. H0rum thematum octo tantum iam ab Homero uSurpata Sunt,
16쪽
ελεο in ελεο θρεπτος. Nam hoc milii Videtur natum eX ελες-o-θρεπτος, a themate λλες ductum et antiquioris fortasse componendi rationis testimonium ; cuius Originis nescius Aeschylus, ελεο pro adiectivo habens, in ελειο vocem mutaVit. ) Sept. 765), nisi rectius cum Hermantio κυρσοτεκνουν legendum. δ) tertiae declinationis voces in ci, eum ceteris enumerare liceat, quamquam de Vera earum stirpe nondum COB8tat.') quod et a σκευο , -ους, et a Gκευλὶ petitum OSSe poteSt. δ) nisi στημορραγδ09 rectiu8 e GTχὶμον-ραγξω Datum PutaVeriS.') In Batrach0myomachia quidem sunt 'IUρομεύουσα et Ἐδρο- χαρις, quum Vero de huius carminis aetate et integritate adhuc acerrime dissentiant viri docti, has voces in nostrum usum Vertere non
17쪽
nunc qHaeritur, insunt, quae H0merus iam adhibuit: sexaginta quatu0r, quae apud Homerum set Hesiodum) n0udum sunt. Apud ceter08 8eript0res, Euripidem, Arist0phanem, Thucydidem, Dem0Sthenem ali08 permulta alia eXStare, quae Homeri 110ndum Sunt, apparet. Ergo longe maxima omnium id genus e0mp08itorum pars a Stirpibu8 Sui iuris incipere 110n potest. Restant igitur n0u nisi comp08ita Homerica et Hesiodea, quae a nominibus simplicibus stirpe amplificata utentibus petita esse possint. Et H0merus quidem triginta tria id genus themata in initio c0mp0sitorum habet: αθνηρ'm αιμο, ακμ0 nisi
θυο, κεραο, χλεο, χυμο, κυνο κυνα), μελανο, μεν0, 1ιλὶτρ0,aatdo, acta To, πατρο, Πελοπ0 h., πεντ=ηκοντο , ποδα, UdaTO, UλGκO, φοινιχο, χαρμο h. Hesiodus habet tredecim, qu0rum apud H0merum nondum Sunt γλὶρο, γουνο, κυματο, νηλεο, χειρ0. Haec igitur 0eto et triginta themata cum quadam Verisimilitudinis specie dixeris sui iuris fuisse et Dominum simplicium munere fungi potuisse. Quum vero po8teriore temp0re tot themata per aual0giae vim ad vocalem a8Sumendam per-m0ta e88e Viderimus, vix credi p0test, H0meri aetate illam vim nullam fuisse: quiu etiam, ut mihi videtur, per 0mne tempu8suit maxima. Sed utut id est, certiora de illo prisco aevo Vix poterunt erui, quum desint testim0nia. Potuisse illo temp0re multa Vocabula simplicia stirpe in o vel a vocalem desinenti uti, quae 908tea non Sequuntur nisi tertiam declinationem, non nego imm0 ingenue fateor et post Homerum quoque eius modi VoceSextare p0tui88e haud ita paucas, quarum n0bis vestigium nullum relictum est, et in ipsis comp0sitis multa Servata eSSe, quae eX'tra h0s c0mplexus iam diu erant ab0lita; ut in ποδεώGOνομος et πολι66ουλος inesse thema πολι66o v0cabuli simplicis quondam usitati IroDGGa vel πολι66ον persuasum habeo, et in λυκλὶIελ λὶς et Λυκαβηττος Xocis abolitae λυκη vestigium Ser'Vatum e8Se puto. Luculentissimum eius rei testimonium sunt comp0Sita a νιτο incipientia haud pauca, a Sophocle inde usi lata, quum vocis simplicis νιφ n0n restet nisi νίφα in uno l0eo Hesiodeo op. 533. Itaque Meyeri sententiam non Omnino
18쪽
sumentia ut hoc m0do explicanda censeam, tantum abest, ut parvam tantum eorum partem ita fietam esse contendam. Praeter eas quas adhuc attuli, aliam etiam causam Meyerus ad Sententiam suam comprobandam adhibuit. Nempe etiam in sine compositorum permulta themata 'in con 80nantem desinentia a8Sumunt vocalem, Ut ευ-αρματ-O-ς, . -λειματ-O-ς, ἀIλέ-Qλ-O-- gQ-πυρ-O-ς alia. Huius rei causam eandem esse putat atque Vocalis O in commissura asSumptae; etiam in fine compo
his igitur compositorum partibu8 908terioribu8 permagnum Opinionis suae petit auxilium. Attamen Vehementer Vereor, ne similitudine Drmae deceptus, quid inter utrumque intersit, non animadverterit. Primum hoe eius Sententiae refragatur, quod, quantum nunc Video, apud p08ter08 haec stirpium vocali amplifieandarum ratio in dies magis usu recipiebatur, illo tem-p0re, qu0 ha8 Stirpes sui iuris e880 non potuisse Supra demon- Stratum e8t. Itaque V. c. Stirpium tenui dentali finitarum praeter eas in ματ) apud H0merum duo tantum exitum mutant,
Homerum iu μον non exeunt nisi quibus antecedit syllaba v0-
19쪽
ad hane vel illam stirpis terminationem praeserendam multum videtur attulisse euphoniae cura. Denique illam stirpis mutationem non saetam esse videmus, nisi in compositis adiectivis ) substantivum parte posteriore continentibus, in quibus significatione posterioris membri mutata non Sine caUSa Videtur etiam terminatio mutata esse. Et ea quidem re ipsa inesse mihi videtur aptissima omnis huius mutationis explicatio. Substantiva enim illa in fine comp0 sit0rum adhibita quum totius compositi noti0nem adiectivam terminatione significare deberent,
Saepe neceSSe erat, pro genuina terminati0ue Substituere terminationem adiectivalem, Saepe non neceSSe quidem, attamen gratum et aeceptum ad novum vocabulorum genuS notandum. Eamque mutationem pro rei natura minime perpeSSae sunt eae
stirpes quae stirpibus adiectivorum vel participiorum aut plane parem aut similem exitum habent, id est stirpes nasales et dentales. .Praesertim stirpes in ντ desinentes in priore quidem compositorum parte Saepe a8sumunt O, cuiu8 rei exempla videas apud Meyerum p. 8l; in p08teriore nunquam, certe neque Meyerus talium compositorum quidquam affert, neque ego ullum inveni. H0c mihi videtur sententiae meae optimum eSSO argumentum. Itaque mutationi8 causam existim0 positam esse in hominum studio, comp0sita adiectivorum significatione utentia etiam sorma adiectivis quam simillima saciendi. De hac re plane consentio cum Iustio, qui eam accuratius tractavit p. 50. 51.
) Nam talia compositorum membra posteriora etiam a VerbiS derivatis propagata esse, in dissertatione de posteriore compositorum parte alio quodam tempore edenda uberius demonstrabo. ) Pauca enim quae sunt eius generis substantiva initio adiectiva sui88e apparet, ut στεινωπος proprie est, quod angustum aditum habet; itaque priore tempore dicebatur στεινωπος οδος Vel τοπος, et
20쪽
De hae igitur Meyeri sententia plane idem Sentio, quod
de illa: non nullorum Vocabulorum comp0Sit0rum parte8 908teriores a nominibus simplieibus stirpe amplificata utentibus petitas esse probabile e8t, Sed quaenam illa 8implicia fuerint, ne-Scimu8. Errare autem Meyerus videtur, quae in singulis saeta sunt ea in 0mnibus facta esse existimans. Hoc enim disputatione mea effectum e8Se mihi videtur, exiguam tantum partem thematum in c0nsonantem desinentium illum in modum o adiecto mutatam esse ita, ut nova n0mina Simplicia existerent; longe mai0rem igitur eorum comp08itorum partem, quae Stirpi in consonantem desinenti o adiungunt Vel pro genuina terminationeo supponunt, plane alia ratione natam e88e atque Meyerus censet. Nihil autem obstat, quominus in his o salsae analogiae sequendae Studio illatum putemu8, eamque Sententiam per Se admodum pr0babilem e8Se, Supra demonStraVi. Itaque duabus cau8i8, ut saepe, idem effectum e88e Videtur. Denique accedit tertium. Vidimu8 Supra p. 8) Graecis consonantium concursum n0n ita mole Stum sui SSe, niSi duarum mutarum. Atqui e0rum c0mp08it0rum, de quibUS nunc quaeritur, magna
pars eius m0di e8t, ut thema priore l000 positum in mutam desinat, thema p08teriore l000 p08itum incipiat a muta. Eius generis Sunt apud Homerum αἱμο- φορυκτος pro αἱματὶ, αρ-
o-παρύος. In his igitur vocibus O interiectum esse videtur, ut pronuntiationis molestia vitaretur. Hinc pr0fectus, totiussormationis originem hanc fere fuisse existimo: Primo initio Graecae qu0que linguae eandem legem suisse atque San8critae, ut in comp0nendo non adhiberetur nisi stirps
mera, probabile e8t. Quum vero complurium vocabulorum binathemata essent, alterum in conSonantem, alterum in vocalem desinens, ante Vocalem illud, ante consonantem h0c adhibebatur. Itaque eiusdem v0cabuli mod0 haec modo illa forma incompoSitis erat conSpicua. Iam quum permagna comp0Sitorum
pars a stirpibus in o illo tempore etiamtum a) desinentibus
inciperet, quumque non nullorum voeabulorum themata modo in o modo in aliam voealem vel consonantem desinerent, cetera themata consonanti finita ill0rum analogiam in initio composit0-