장음표시 사용
171쪽
cogitandi rations abhorrent. In hae igitur urbe, sic enim Eubpides traditur dixisse, Creusam Phoobus ibi subigitavit, ubi
Atheniensis terrae rupes septemtrionem versus sitas longM ANtici vocant: sivo, quod paene necessarium propter verborum
ordinem sed si fiori potest etiam ineptiua est, ubi rupes septemtrionales Atheniensis terrae longas Attici vocant. en lepidum attractionis quam vocant exemplum. mitto geneti Vum της ναρχον χθονος, qui tamen vel solus suffieit ut totius loci int mina in dubium vocetur. hoc quaero, num dici potuerit 'ibi Creusam Phoebus stupravit, ubi septemtrionales rupes longas vocant', an necesse fuerit dici ea rupium sept. parte, cui Mακρui nomen est'. sed oporam perdo, cum hia nugis ne in libris quidem praesidium paratum sit. n qu enim accusativus, quo praesertim istud cogitandi loquendique vitium continetur, antiquitus traditur, sed dativus nθοσβινρροις πετραις. nam Palatinus codex προς βόροις πέτραις exhibet et prioro quidem manu etiam Florentinus προσβόροις πέτ9αις : recentior domum manus quae hunc librum ox arbitrio' sive correxit sive interpol vit, id superscripsit quo tamquam medici indocti emplastro ulcus
celatum potius quam sanatum est, Προον 3ρο 'ς Πετρας. ab incorrupta igitur librorum memoria proseiscendum, et lota definitio quas in his dativis inest, coniungenda cum altera magia generali II αλλυδος ἐπ' οχθι i. coniungi autem ambas non P tuerunt nisi praemissa hac latius patenis II αλλάδος ὐπ' ὀχληπθοσβήρροις nεrρυις. verum eadem opera hoc patefactum est hanc loci notationem ut par orat a poeta verbis βια Λρεουο αν εζευξε adhibitam fuisso. Quid lucrati simus, iuvat circumspicere. totum illud muntiatum quale oditur intorpolatori disiecta membra malis consa cinanti debetur, eius igitur ost adverbium relativum . Mintae verba haec tantum reciperavimus, quibus locus ita significatur, ut ad Rενξε verbum roserri possint. in reliquis numquid lateat Euripidium, deinceps quaerendum erit cum priora examin
verimus. iterum auxilium exemplaria vetera afferunt. non ον
liber Palatinus exhibet, quod in Florentino correctum Θssis non mirabimur. sanissimo autem iudicio KirAhomus p. 424 vereoroquidem' inquit, no οὐ potius sit ab interpreto, post 9 autem plura xciderint'. nulla profecto causa excogitari poterit quae
interpolatorem quendam commoverit, ut versum οὐ nuta' 'E9εχλως Φοῖβος εζευζεν γύμnις additamonto inutili et extra tintam loquendi viam posito labefaceret. sed a poeta solo Prne positio habere originem potuit, es. Baeeh. 174 δες γάρ νινοντα παιδα ΘDγατρὀc ἐξ ἐμῆς. itaquo eiusdem qui v. II ενδ interposuit, altoram hano fraudem doprehendimus. qui quod
172쪽
addito οῖ opus esse opinatus est, apertum iam indicium ostinterpolationem non tantum ad v. 11 - 13 sed paulo latius patere. cavendum autem ne cum Κirchhomo inter v. 9 et 10 hi tum subesse statuamus, in quo quid tandem, quod quidem ad rem pertineret, absumptum existimabimus esse 2 non inopia nos quidem sod copia Iahoramus. Restat unum quo expedito satalis ait loci restitutio. vidimus quantum ab sensu absonet illud καλουσι γος ανακrες Arridoς. atqui quando quidem, quod est quam maximo pro babile, glossemate intruso absurdum illud Q. . . . tardi docenuntiatum conglutinatum est, neque grammaticus neque librarius haec verba γῆς αι ωκτες Ar t. addere ipsi potuerunt. Euripidia sunt, levi macula obsita, γῆς ἄνακτος Ἀτθίδος, ait rum eiusdem senarii hemistichium cuius prius supra enucleavimus παῖδ' Ευεχθέως, quem heroem ut in prologo iuro tuo ex spectes Meuratius appellatum et plenius. atque explicata sunt illa γῆ: 'Arθι δος glossemato quod non sino causa in superiore verm conparet τῆς 'Αθηναι ων χθονός. non longo abest secundum lossema quod nunc vel versuum rationibus evincitur ΓαςJμuκρας καλουσι; inutile porro et prorsus otiositan est, cum dupli et iam rationo locus fuerit denotatus. petierant illud grammatici ex Creusae verbia v. 1403 Λέκροπος ες ἄντρα καὶ Muκρὰς πιτρηρεφεἰς et chori v. 504 sq.d II ανος θακήματα καὶ
με χώδεοι Μακραῖς. tertium enim Iocum v. 294 non dico, postquam versus 294 29s ab interpolators prosectos esse ab adulescente optimae spei, seminarii nostri sodali intellectum est. neque scitu non dignum est eandem rem alii quoque huius sabulae versui interpolando nam dodisse, v. 942, ibi Creusa ἄκονε τοίνυν. οἰσθα Κεκροπιις πέτρας ἔ
πρόσβορρον ἄντρον, ας Μακρὰς κικλῆσκομενJ:
respondet paedagogus senex οιδ , εν tu IIuνnc ἄδι τα καὶ βωμοῖ πέλας. melusum vorsum sorri non posse cum et stichomythiae rationes
et grammaticas doceant, tum et diarii classici R' eriticus vol. IIsaac. III p. 6153 et Badhamus ad Ionem p. 83 perviderunt.
Quattuor illis versibus sive potius tribus ad integritatem nihil domi nisi trochaicae mensurae vocabulum, quod, cum ἔν illud ab interpolatoro insereretur, exulavit: articulus, OPinor, uisi ad πίτναις addendus, ut similis hio loci notatio sit ab que in Baectarum v. 37 sq. ὁμοῖ δὲ Κάδμου παισiν αναμεμιγμέναι
χλωραῖς ὐπ' ἐλάταις ἀνορόφοις ἐνται πέτραις.
173쪽
Loetio nos Graeca ακd ordinem antem pristinuin instaurandum tros observAliones praesto sunt, primuin sententiam in fili intor v. 9 ot 10 infodirupti quod noctero interpolator inserto Ov malo studuit, tum II αλλαδ ne vocabuli in eiusdem sententias finibus iterati. deni- quo cum Poeta narration m ab urbe significanda ordiatur, na ratio recte procedero non potuit, nisi significata urbs etiam quo urbis loco res acta esset, statim ndiectum esset. quus ob cnus veri hoc simillimum est non IIuλλάδος, sed rαύτης ὐπ' DX verba molio illud Et quasi spicum sexordium v. 8 et D subsecuta e se. Sed diutius lectores moratus sum. quibus forsitan satis suerit Iactum loco qualem restituisse mihi via por ante oculos lγOsito εστιν γα si ο κ ἄσημος ut G. 3ων nὐλιζ
iam hoc unus quisque videt, qua notate, a quo hominum genero intorpolatio admissa sit. turbato inmixtis glossematis loco By-gantinae actatis librarius, studi pus is quidem et qui vel numeros labantes vix sentiret, insertis οι et ει me adverbiis ordinem sententiarum et vorsuum restituere sibi visus est. cui gratia habenda quod tam stupidus fuit, ut religiosus posset Esse neque numerorum causa εξ praepositionem delerot neque adeo dativum προσβόροις ΠέτPαις nccusativo mutaret. Breviorem lieet de alio Ionis loco osso. in Ionis Creusae
ullam respondotur. haec enim quase sciscitatura fuerat, v. 3I9 sqq. st proseruntur et expediuntur. verum omnino interrogationes mutua ultra v. 370 non producuntur, v. 375 sqq. ad dubitationem Ionis pertinent, num Apollo Creusae consulendus sit. itaque ne Ion quidem Creusam interrogaturu' esse v. 374 recto diceretur. hoc unum dicero Creusa potest
V Ineortum quid volit nolit Phaedrao animum optime nutrix Eur. Hippolyti v. I76sqq. sic depingit
174쪽
risque sic existimo: mox onim sxspactatio tua falli tur'. sed malo hoc et cogitatum et dictum. aut enim, si γὰρ Partieula utendum erat, mox enim exspectationem frustrari somtis vel opinaria' dici debebat, aut, si οφύλλ'. verum Pu tas, alio modo enuntiata continuanda erant sed semper salieris': quod Ratullerus interpres bene perspexisse vidBtur, dum nulla coniunctiono adiecta vertit laboris infelix vitio uimi'. quare cum vitiata esse verba pateat, nescio quid sive a librorum vestigiis propius absit sive ad sententiam magis quadret quam ταχυ δ' ἁσχάλλεις : cito enim omnem rem)aegre sors nec ulla to iuvat. In Phoenissis Polynieis indutiis lactis cum Thebas intrasset, matrem allocutus haec verba addit v. 372ἄλλ' εκ rus α λγοι ς αλγο tio σὲ dis κομαι . χοι πυν. οἱ μοι των εμῶν ἐγῶ κακῶν. 375 A: δεινὰν εχ sω, μοτερ, οικει ν τι ων καi do ii τοὐς εχον nα τὼς διαλλαγώς. τι' γὰρ πιιτὴρ μοι noεσβος ἐν δι μοισι δρῶσκἀτον δεδορκώζ'. et ' δε καοι γνητο δύο; ἐπον aria ora ι τλῆμονες φνγἀς εμάς; versus 376 gravi vitio deformatur: di σὲ Οος potest esso, ὸ tu λὶ γῆ nequit. scriptum olim suisso conicio κύον GTύτους - .sed versus ipse non Euripideus ost. cuius rei indicium est quod
editores reeentiores neglegero non debebant scholion adscriptum: ο στιχος οντος ἐν Tta ιν ον it 9εται. quamquam enim in eo Versu inesso nil videtur cur spurium esso suspiceris, tamen totius loci condicio ut ita statuamus necessitatem nobis inponit. Rd iunguntnr mim tres versus v. 377-379, qui neque ullo Vin eulo eum Polynicis oratione consociantur neque in Requentibus Iocastae verbis habent quo ad interrogationos varias resPonden tur. itaque histrio miserationum studiosus haec interposuit idem-qRe versum 376 adiecit quo plenius esset proximum enuntiatum. quod longo aliter Euripidos ipso struxerat, qui exclamationi . 374 οι μοι τῶν εμῶν ε; - κακῶν causam statim subiecerni enuntiato so Mario ώς - τι λων. cf. ex nube eXemPlorum
175쪽
ρεῖν ἄγαν. 687 ni μ' ώς ἀθυμῶ. 1266 φεοῦ. του θανόντος ὼς ταχεῖα τις βροτοῖς χύρις διαρρεῖ. sic igitur Polynicis orationem clausit Euripidos ἁλλ' ἐκ γὰρ ωλγους αλγος αν σε δέρκομαι
ώς δεινὰν εχθρα, μῆrερ, οἰκειών τι λων. nunc tandem conloquium rocte procedit, cum Polynicem Iocasta his verbis excipiat
κακῶς θεῶν τις οι δίπου φθείρει γένος
Medeae nobile principium vitio laborat v. II sq. ab aliis aliter temptato. sano iudicio A. Nanckium unum nil video sim diorum Eurip. t. I p. I 07 sq. sed excogitari nil poterit quo omnis difficultas tollatur, nisi do v. 12 φ Dry πολεrῶν ων tigι κεro
χθόνα rectius iudicatum fuerit, quas verba nullo artificio coniungi cum ceteris possunt. verba ipsa Rana omnia sunt. videquem admodum locum odendum puto Oi 4 ων κτανεῖν πειbunia Πελιάδας κερας 10 π&τέρα κart. κει τήνδε γον Κορινθιαν
omissi erant in arctotypo post v. 10 duo, fortasse tres Versus, quoa cum in margine corrector supplevisset, alter evanuit. Riter pravo loco collocatus est v. 12. sententiae autem ordo hic fuit: et tamen adhue soliciter omnia evontehant, benigno Medea accipiebatur, ad quorumcumque hominum civitatem deserebatur, ipsa Iasoni et amata et fida per omnes vicissitudines socia.
VI Simili causa ae Phoenissarum illi loco II ora et id rum versibus 451 sqq. histrionum ludibrium inlusit. Iolina, cum Demophon Atticorum rex invitis civibus nolle se declara set contra Argivorum copias proelii periculum subire, paene desperans tandem quo Herculis liberos servaret remedium invenisse sibi videtur: so ipsum iubot hostibus pro illis tradi: αλλ' om θ' o μοι sDμπραξον; οὐχ υπασα γὰρ πέφερονεν ἐλniς τῶνδέ μοι σωτηριας ἔμ' εκδnς Ἀργειοι aιν ἀντί τῶνδ' αναξ, καi μ ε κινδιτενε σωθῆτω τέ μοι 455 τέκν'. oit φιλεὶν δει τον ἐμον νοχεν ιτω. haeo digna est Iolao elausnia, nequo ad illud ιτω habet quod addat, ut qui Domophontis aenistitiam inpectet. aed non intis
176쪽
visum est scaonicae loquacitati: ndduntur quinque versus - eave eredas, ut nova illius consilii ratio adiciatur: nam 456 μαλι arta δ' E. ρυοθευς με βοι λοιτ' αν λαβῶν τὴν Ῥρύκλειον σύμμαχον καθι β9ι stat,
ut potuerit post illud i rio Iolaus addere, ad consilium suum D mophonti conprobandum minime pertinet, si quidem Eurysthei
iram in Iolao non tantum solo sed etiam eoniuncto cum Heraeli dia exerceri posse apertum est. tres autem reliqui v. 458-460 prodigus alienam continent et ineptam gnomologiam:
igitur hi versus ut interpolarentur, nulla sano causa fuit nisi histrionum loquacitas et fracta ars scaenica. Excipit Iolaum non Demophon, sed chorus v. 46Iὼ npingo, μή νυν τήνδ' ἐπαιτιῶ πὀλιν κτε. verbo sine dubio corrupto. nam roprehendendis Athenis Iola prorsus abstinet. sed hoc chorus deprecatur, ne Atheniensium regem so illo iubeat Eurystheo dedero. itaque scribendum eat μὴ vi ν τήνδε τ α s τ' urro πόλιν.
Statim postquam de Iolai consilio Demophon dixit, Maearia
prodit mortem pro fratribus subire parata. cuius virginia per totam sabulam qualem hodie legimus nusquam nomen memora tur. quam neglegentiam poetae scaenici antiqui non admiserunt. neque enim schedulas spargi tunc mos erat, unde Personarum nomina spectatores cognoscerent. cf. quae M. Hauptius in prooemio lectionum Berotinensium aestiv. a. 1858 p. 6 dixit. itaquo interv. 473 et Macariae prima verba v. 474sqq. necesse est brevem Iolai sormonem intercidisse Macariam e sano egressam mirantis.
Turbatas Eurysthei orationi v. 1026 quomodo opitulandum meam, quam brevissimo indicabo. nemo enim erit qui Her elidas perlegorii, quin in eo loco haeserit. atque hi causas rationesque emendandi ipsi ultro perspicient. igitur traiecti in finem versus sunt v. 1042 - 1044 , quorum sedes fuerat interv. 1035 et 1036. emendatione unus tantum egero videtur v. 1032 καi sol μἐν εὐνοος καi nni. ει πωτήριος. ehorum Eurystheus adloquitur, neque potest choro alius esse, alius urbi civitati quo Atheniensium: nam chori personam quasi ipsa civitas induit. patet ne Κirchhosfium quidem quicquam 8alutis attulisse, dum i)μῖν μὲν εἴνοος conicit. vimn monstrara poterit versus Sophocleus Antigonas 212 τἀν τῆ δε di cx οι ν κἁς τὀν ει μενῆ πόλει:similiter Euripides scripsit
και ii Di μἐν εἴνορος καi πόλει σωτήθιος. intum igitur locum aio puto ad integrum ordinem reduci posse: Diqiligod by Corale
177쪽
VH Turbatum otiam in Bace harum prologo Verauum esse ordinem vix quisquam fuit qui infitias iret. ibi Baechus sic itinerum suorum mentionem facit 13 λιπὼν δε At, θῶν et ο ὐ ς Π ο λ D Z 9 x ιλ ο ν ς γυ ς
Aιόν Dσον οὐκ εταπκον ἐκφυναι Aιος κτε. multa, ut sanum ordinem instaurarent, conati sunt viri docti.
nam vel obiter intuenti, quam neque conciliari iterata Bacchi Thebas delati memoria v. 20. 23 cum sana aris possiι neque sorri v. 21 κύκεi χορεύσας post Thobas commemoratas, iscus patet. quibus incommodis qui mederi studebant, ideo nil prinsecerunt, quoniam tertium quoddam non minus intolerabile eos sugit. inest hoc in versu 13. qui quo loco hodis logitur, hane sontentiam efficit, Liberum patrem ita Asiam peragrasse ut 'Lydia prosectus Phrygiam Persiam Modiam Arabiam adiret, pe ingrata Asia Thebas omnium Graecarum urbium primam visi taro. id vero manifesto salsum est. nam a Lydia prosectum Li' borum non Asiam peragrasso sed Τhebas adire idontidem spe tatores monentur, et apertissime quidsm v. 226 λέγοDna δ' ως τις ει ςελήλυθε ξένος
178쪽
neque tamen in divorsam sententiam vol ipsius Liberi in prologo verba accipi poterunt v. 55 ἀλλ' ἁ ολι noDσαι Τμῶλον ερι μα ADδιας, 'baος εμος, γυναῖκες ας ἐκ βαρβάρωνεκόμισα παρέδρους και ἔτνεμπόρους ἐμοι, vel stori canticum v. 64 Aoι ας cinὀ γαιας
hine et vitium quibus finibus contineatur et origo vitii satis vetusti, quippo quod iam Strabonis aetate cf. I p. 27. XV p. 687) Euripidis exemplaria obsederit, patefiunt. duplo eius. dem sententias sorma malo ita contaminata est, ut ulterius frustula discerpta diversis locis sedem fixerint. altera eaque longior magisquo verborum ampullis exultans haec fuit: Ορiγῶν d. I 1ερσῶν γ' ἰλιοβλῆι si1ς πλύκας 15 Βακτρι α τε τειχη τήν τε δύ προμον χθόνα Nήδων επελθών λ) Ἀραβι&ν τ' ευδαιμονα Ἀσίαν τε niasti ν η nαρ' αλμυραν αλακειται μιγάσιν Ἐλλησι βαρβάροις θ' ὁμοῖ19 πλήρεις εχοουσα καλλιπυργώτους πόλεις,21 κἀκει χορε χύσας και καταστῆσας εμὰς
tameu cur statuatur ne ossitatem rutionis non video. nam quod
id apodoseos fronto δε Ponitur protenta ultra volgares finesprotast, id suam veniam habet, ut γε Schoenius inmerito coniecisse videatur. neque transitivum ἀνολολιζειν mihi quidom idoneum esse videtur argumentum. ceterum vides in his quoqus v. 17-19 non obscuram Lydiae mentionem inici samque, ut m erat, novissimo loco. Altera multo et brevior et aptior haec fuit: 13 λιπὼν δε ADδῶν τοῖς πολti sillyoi ς γυας
eusqui non vereor quin plerosque mihi Adsentientes habuerim. plures sorsitan dissentiant, cum addam breviorom narrationem l) nihili est quod Strabonis XV p. 687 libri tostantur ἔπῆλθον, qui I p. 27 oum ipsius tabulas axemplis in paruolplo oonsentiunt. Disitig Cooste
179쪽
Leotio nos Graecae. Euripidiam esse. mihi quidem non solum exacta sermonis et apta brevitas prologum unica decere videtur, sed causa etiam
Praesto esse quae extra sensus arbitrium in naturae necessitate posita sit. unum erit septemdecim versuum 14-I9.21-3l) enuntiatum, quo ea quae a consilio poetae paullo longius absunt tam late explicantur, ut latera ludionem dineiantea tandem pronuntiaturum, quae ad poetae sententiam graui sima sunt. longo autem gravissima sine dubio est ratio, cur Thebas primas accesserit, cur adsit, cur totus in oo suturus sit ut poenam a matris sororibus sumat, reddita illa v. 26-31. Leviora interim quaedam tangam, antequam ad Tiresiae verba v. 193 sqq. accedam. nuntius bacchanaliorum in Citha rono monte celebratorum, si editoribus sive Christi patientis seri tori fides est, haec quoque Exponit v. 681ωἱ δ' ἁποβαλονσαι Θαλεμον ostμάτων υπνον υνῆψαν in θαι μ' ἰδεῖν εt κοσμι ις, νε ut παλαι tii παρθένοι τ' ει' ἄζυγες. miro sano modo mulierum genera discripta. an Virgines nondum maritis iunctas aliud quicquam possunt esse quRm sive adul scentulae sive vetulas 3 immo ἄζiγες poeta si acripsit, παρθένοι grammaticus supra scripsit. sed haec lis in oditores intendenda. libri veritatem non oblitterato vestigio indicant, quando inepto παρθένοι τε κἄζiγες testantur. scribas cum duplici pastitions et aetatis et condicionis
Egregia subtilitatis specimina interpretes in explicandis v. 286 sq. dederunt:
A ιό ν ii σον 'H ρ α ς νε ικέων. mittamus contortas omnes interpretationis rationes. hoc sententia postulat, ut cum ἐθηκε τώδε so. rou αι θέρος μέρος)Aιόνυσον, tum ἱ μηρον ἐκδιδους ' Ηρας νεικέων inter se tum gantur. illud optimo, hoc quominus fiat obstat sermonia usus. ὁμηρος enim aliquia est vel ομοθευει ei το iir i , cui satis dare coactus is ost qui obsidem pignusve dat. s. infra v. 289 υτι θεα θεος Ηρα nόθ' ωμῆρενσε. eius autem ἔμηρος dicitur, qui ut faciat aliquid sivo ne faciat obsido ipso dato obligatur, cf. Plati Thoaet. p. 202 Ε ωοπερ νὼρ ομήρους ἔχομεν Ιοὐ λε'γου τει
παραδειγμαΤα οις χρώμενος ειπε Πύντα rαῖεα. Iuppiter igitur pacem cum Iunone conciliaturus id ipsum quod lis erat, Dionysum tradit uxori tamquam pignus concordiae. neque minus
ἐκδιθοὐς verbum stagitat ruentionam eius cui simulacrum illud
180쪽
tradatur ). itaquo duplex necessitas est dativum restitui πιρας νει,εσιν Iunoni rixanti ut satis fieret). in proclivi hic error librariis erat ut oον legerent quod σιν erat et contra. ita in praelatione, quam Dionysii Halicarnassensis iudieiis ex libro de imitatione secundo excerptis conpilator praemisit partim et ipsam conpilatam, sic legitur p. 416 sq. Reish.: οἱ τω καi λ ἀγων
εκύσrqν των παλαιῶν βέλτιον ειναι δοκει, καi καθάπερ ἐκ πολλῶν ν&μύτων εν τι si γκομι σας ρε μα τουτ' εις τον φυλὴν μετοχετενσn: scribendum λὀγων μιμήσεσιν. Multae uno loco difficultates consociantur V. 193 sqq. , quibus Tiresias Cadmi verba v. 192 οὐ καταφρονῶ 'γω τῶν θεῶν
ἁλλ' εd tinύντων βούλεται τιμυς εχειν κοινύς, δι' dρινῶν δ' οὐδὲν αυζεσθ&ι θέλει, priores versus vel ideo digni qui accuratius pertractentur, qu niam luculentissimum inest testimonium quanto Euripides studio
philosophorum sophistarumque disputationes sectatus fuerit no-que adeo a tragoediis suis procul habuerit. notatur Protagoras quem omnes meminerunt, dei sintne an non sint, negare sciri posse. iam versu primo ni δ' εν σοφιζόμεIθα zοῖσι δαίμοσιν satia perte sophistas reprehendendo Tiresias praeluserat. apertius
verba virdεiς αὐ τὰ κ&τω βαλεῖ λόγος, olla' εἰ δι' ἄκρωντο σοφὰν εἴρηται τsενῶν Protagoram innuunt. is enim, ut praeeunte L. Mysero mus. Rhen. novi VII p. 166 I. Bernuia
2ὶ Sehoenius hoo ipsum oum sentiret, ad mltam suam interprelationem vi lotur dolatus asso: ἐκ in ἔκδε δοναι drileEt aua: han- κου, aus dem Angessehi dea Vadern den. qui dum vortia expli- eat, sententias Oblitus est. quasi vero Dionyso h. e. olus almulacro prorllus remoto non minus sol tu dignum dioendum quo seriptori fuisset, quo loco Dionysius repositus esset. quid quod, hoo at Euripides voluisset, prorsus non neoeessarium, immo ridio ulum fuisset narrationem illa simul aeri fiettono onerari.
3ὶ uniea probabilo duoo hoo quod Mus ravius conlectura assaia tus est, oum libri et editiones pictraeque Ουδὸν σοφιζόμεσθὰ oxM-bstanti nam οὐδὲ nocessarum est quo Tiresias verba cadmi continuo ιν praepositionism dativus δαίμοσιν exspectat. Ual. l. vh I. R. l. XXm. II