Rheinisches Museum für Philologie

181쪽

Leotiones Graeca B.

optimo ibid. p. 464 sqq. demonstravit, libro cui Καταβάλλοντες se. λήγοιὶ ot Ἀλήθει ι tituli orant, nobilissimum artis dialeeticas specimen proposuit. namque constat hunc ipsum librum fuisso cuius principium orat Inένειον χρη/ιύτων μέτρον ἐστiν ἄνθρωπος. sod longius ot licet et oportet progredi. nam hoc Euripidis testimonium, quo ut in tragoedia vix quicquam manifestius esse potest, ad eosdem Protagorae Λατ ιβαλλοντας docet illam quoque disputationem pertinuisse quae de deis erat. atqui verba notissima Περi μὲν θεῶν ονκ εχ αν ειδένωι οὐθ' ώς εἰ πιι ν, Οἴθ' ώς otta εἰσίν ot ipsa in voluminis Protagorei cuiusdam fronto extitisse testes sunt Laertius Diogenes VIIII 51 Suidas V. D ρωταγἡρας Cicopo do nat. deor. I 23, 63 Eusebius praepar. evang. XIIII 3 p. 722 B ot ibid. 19 p. 766Α. adpono

gravissimos locos, Laertii υλλα καi-nου τουτον τον

θεῶν κr . undo officitur, ut uno nomine καταβαλλοντας dixorit Protagoras duos minimum libros, priorem cui suus erat index Ἀλήθεια, ab ipso seriptoro sine dubio prosectus, sive Περi τουοντος ut propter Rrgumentum PorphΠius appellat ap. Eusebium praepar. ev. X 3 p. 468 B, alterum quod Eusebius πε si τῶν θεῶν σνγγγαμμυ nuncupat, quem titulum dubitare lices num ipso sophista inscripserit. Sed ad Euripidis vorba rovortamur difficilia sane sed non

desperata, rationes si accurato subducas. primum Π τ ρος

παραdοχῶς Euripidem non potuisso scribere quis est qui neget ydebebat aut πατερων dicero ut Dionysius antiqv. Rom. IIII 36 p. 732 R. πατέρων φνλάττοντες παραδοχάς, aut πατρίους quod qui solicissimo indngavit Valekonaorius diatribos p. 38 omnino viam ad intellegendum hunc locum munivit. multo magis anceps ds relicuis videtur iudicium osso. nihilo famon setius ὁμήλικας frustra cum poetae sententia consilioque conciliare studebit qui ad virorum confabulantium aetatem rotulerit. nae quo enim Z2ὀν 0 aliud esse tunc poterit quam paullatim', quod ineptum est; Παθα Πληγωματικόν certo, quod Schoenio videbatur, non erit. Et tantum abest ut quicquam ad sententiam reserat scire, qua aetato traditam illam antiquitus disciplinam hi senes accoperint, ut omnem sententiae vim infringat. quis

182쪽

enim nescit quid πάτριον in rebus sacris invioci dieant' unios apta ea explicatio est, qua ομήλικας χρόν it ad summam antis quitatem rosortur, ut ea disciplina non a certo quodam quamvis remoto antiquitatis tempore repeti posse sed quasi cum ipso tempore dicatur adolevisso. similiter, ut quasi commentarii loco possit esso, in nobilissimo Eudemi dialogi fragmonto Aristotelis v. Plui. consol. ad Apollonium 27 p. 116 fr. 6 p. 61 Ma.):

παρ' 'μῖν, ωστε τὰ παρά nαν ουδεις οιδεν Οἴtε του χρόνου την αρχην Ουrε et ον Θεντα πρωτον ἀλλ' η τὴν απειρον αιῶνα. sed etsi novo illud dictum est, tamen non suspectabit qui sive quae de χρο-qi vocabulo Ualchenaerius adnotavit legerit sive sententiae momenta perpenderit. accedit quod eodem modo tum Euripides Erechthei D. 362, 46 p. 372 Nauehil eoniunxit προγάνων παλαιῶ θέσμι' oςτις εκβαλεῖ, tum veteres hunc ipsum Vedisum intellegebant, ut testis Plutarchus est amatois 13 p. 756 BMεχάλου μοι δοκεῖς απτεσθαι - καὶ παραβολον Πρύγμα- ος -, μῶλλον δε ολως τὼ ακίνντα κινεῖν, τῆς περι θεῶν ην εχ ομεν nερὶ εκύστου λόγον απαιiῶν καὶ ἀπόδειζιν

ἀρκεῖ γὰρ ἡ πάτριος καὶ παλαιὰ πίστις ῆς ονκ εστιν εἰπεῖν Ουδ' ἀνεὐρεῖν τεκμηριον εναργέστερον, ου δ' εἰ δι' u κρας τὸ σοφὰν ευ ρηται φρενός, ἀλλ' εδρα τις αἱ τοκui βάσις υτεοτῶσα κοινὴ προς ευσἐβειαν κτλ. quod si recto

locum et Plutarchus et Valaenaerius intellexeruut, emendandum nil erit praei r pronomen relativum. hoc autem ideo sanummae nego, quoniam quod in apodosi legitur αντα, et illuc rosertur et ipsis numeris probatur integrum esse. necessarium igitur genus neutrum ἄτθ' ὁμήλεκας. eonicetabam olim πατρι Otς παραδοχαῖς ατρο ομήλικα χρόν03 -. sed opus non est longius a librorem vestigiis recedi, hoc Tiresias dicit: quas tamquam avitam disciplinam eamque ipso indefinito tempore non minorem accepimus, ea nullae rationes convellent . Peius habita sunt quae paullo post Tiresias addit v. Iss sq. deprecatur duplicem sententia particulam condicionalem ει τε τὸν νέον εἰ χρῆ χορεύειν, quam ovitaturus inconsulte Musurus ἐχρῆν χορευε ιν interpolavit: tamquam non omni tempore idem deo placeret. hoe vitium structura minus solita effecit, qua Euripidem usum credo: ελε τῖν νέον χαίρει χορευον τ'

εἴτε τὸν γεραίτερον. es. Hippol. 1329 τους γὰρ ευσεβεῖς θεοῖ θνήσκοντας οὐ χαίρουσι, Sisyphi se. 674 p. 450 N. χαίρω γέ s' ἁ βέλτιστον Ἀλκμήνης τέκος σωθένταI τόν τε μιαρὰν ἔζολωλδτα ut bene hiatum Cobetus supplevit vis. leet. p. 238. Rhesi v. 37s χαίρω δέ s' εὐτυχουντα καi προσῆμενον πυργοισιν ἐχθρῶν.

183쪽

L sotio nos Grao eae

Novissimus vorsus interpolatoris manum ostendit. hine illud κοιν ς, quod, cum plena ot absoluta sententia dicta sit tin δε- των βουλεται τιμὰς non expectantibus obtruditur. it ratur autem otioso idem quod apertis verbis et planis sinis expositum ori v. 199 sq. nam διαριθμῶν interpolator cum eadem

significations dixit qua Euripides v. 199 διῆρηκε, ut in Ctes, phouiso si 207 p. 598 R. Aeschines διηριθμημένονς separatos Et dbuctoak). igitur hoe voluit: discrimen autem nullum deus statuit quo honor sibi augeatur. vides et sententiam et dictionem ab Euripide abhorrore neque ultra v. 201 Τiresiae sermonem proserendum. VIII Holona fabula uno tantum ad nos exemplo Florentino propagata multum iterum iterumquo tractabitur, donee perpolita sit et sanata volnera. pauca hoc loco sanaro conabor. primum interpolationem detegam in Helenas sermone v. 292 sqq. cui vereor ne haec tantum poeta verba dederit: τι δῆτ' sti ζῶ; τι,' υπολει πυμαι τυλον;

γάμους ἔλομένη τῶν κακῶν υπαλλαγὰς μετ' ἀνδρος οἰκεῖν βαρβάρου προς πλουσιαν

302 εἰς γὰρ τοσουτον ηλθομεν βάθος κακῶν αἱ μεν γαρ αλλαι διὰ το κάλλος εντυχεῖς

γυναῖκες, ημῶς δ' αντο τούτ' ἀπώλεσεν. etenim ridiculum eat Helenam, dum desperato Menelai reditu

vitam sibi iam non vitalem esso censet, antequam certum ei consilium constet, statim quasi securam deliborare quo modo magia so deceat mortem quaerere, suus au e B; nequB Versus

θανεῖν κράτιστον. πῶς θάνοιμ' αν ουν καλῶς ἰἀσχῆμονες μεν αγχοναι μετάρσιοι κἀν τοῖσι δούλοις δυσπρεnες νομιζεται 300 σφαγαι δ' εχουσιν εὐγενές τι και κNλόν, σμικρος δ' o καιρος κύρτ' 7ὶ ἀπαλλάξαι βιου poeta ipso dare Helenae potuit, quam ut a volgatae sabulae crimine liberaret, hanc tragoodiam scripsit. quod qui mihi non concesserit - sunt enim, scio, sunt qui Euripidi inepta omnia et ab arto dissona libonior tribuanι -, firmiora praesto Eunt 5ὶ forti non οὐδὲ, sod διαριθμῶν δ' ουδέν' αἴξεσμι θέλω lε-

gendum.

6 sto rootissimo a SeldIoro emendatum osso quod in libro Florentino est σῶμ' nuperrimo Κirohhostiua quoquo conoessit. miror W. Ribbochium In Helenam conleci. p. 14 βρωμ' proponentem.

184쪽

Lootio nos Graecae.

argumenta quibus convincatur. mortuum Θsse Menelaum nondumeerto comperit Helena, timet tantum, suspicatur, credit. hoc est quod chorus ei suadere studet, ne antequam certior facta sit desperet. mortem so obituram ut significaret, non in senariis

sed in commaticis carminibus quas doinceps gliscente animi pediturbations Helena fundit data est opportunitas. quod fit v. 352 sqq. φονιον αιώρημα

δια δέρης ὀρέξομαι,

αὐτοσι δαρον εσω πελάσω διὰ σαρκὸς αμιλλαν; vides Eandom inter eadem duo mortis genera neque tertium ullum haesitationom in mulieris lamentis inesso, et cum animi statu iam consonam et verbis ut decebat supra communia sermonis tenuitatem elatis expressam. etiamne quae Post cum summa perturbatione cantat, paullo ante putas mulierem Potnimo paene sedatam eloqui 2 an potius hinc petiisso interpolatorem, quo superiorem sarmonem inepte dilataret 3 accedit alterum. mortuo Monolao nil Helenao relinquitur nisi ut Aut mortem oppetat aut urguenti Theoclymeno nubat. non tam letum illa quam barbari torum resormidat. atqui ds nuptiarum inminentium malo summo ei tres versus sunt, quos Holena adicit v. 302-304. eis igitne cum versibus suspeetis 297-301 nil est communo, reseruntur M oa quae prascedunt v. 293-296: ut necessarius Versuum sensuumque ordo interrumpatur admissis vorsibus illis spuriis.

V. 432 sq. sic Menelans quid agat enarrat πύλας τε σεμνὰς ἀνδρὀς ολβιον τινος

435 ου δ' εἰ θέλοιεν, ἁφελεῖν εχοιεν αν. nescio quomodo haec editores onodont, tacet Hemannus ade que Badhamus. sed suspicor eos Ad figurarum delicias defugere, ut in brevissimo enuntiato ex obliquo casu ἐκ μὴ ἐχόντων subito rectus fiat οἱ μη εχοντες. unus quantum scio Κirch-hossus vitium porsensit, sed quod proponit ἁφεληθειημεν ἄν

si traditum esset, nemo reprehonderet: cum traditum non sit

longeque Alia sit codicis memoria, nemo probabit. Scribendum est ἀφέλημ' εχοιεν ἄν. nam quod malim sano εχοι τις ἄν, umessarium id quidem non est, quoniam facito ναύτας signifieari intellegitur.

8ὶ sto optimo Sohoemannus animadversionum diorthouearum

185쪽

non perspicem ms sateor qui pulchritudinem Venus illa re nancta sit; intollegorom allocutionem, si κυδος ἐκτήσω legerem. VIIΠ Iphigonias Tauri eas duos expediam locos, in quos ut intentius inquirerem, doctorum adulescentium nostrorum cum alibi tum maximo in Euripido vitiosa rimantium soIlers sagacitas me commovit. Iphigenia fugam moliens Thoanti regi suades v. II 65 sq., lustri causa ut et captivi et deae simulacrum Q maro deserantur:

Iphig. θάλασaα κλε ζει nύντα τἀνθρώπων κακά. vitioso dictum πηγαῖσιν ν δάτων nemo monitus negabit. nam aquae duplex genua est, sontana et marina. ἡδύνων genetivum a quoquam partitivum dictum iri, ut sit: aquarum quonam inindam genere, utrum sontibus an aqua marina γ, non Pero. -mnoque Graecua Πηγὰς τούτων audiens aliter accipere poterat quam 'aquae sontem' Romanus, et nvrMi vocabulum tam non fontia significatione continetur, ut ad marinam aquam tris se possit, s. supra I 014 ποντον σε πηγαῖς dγνισαι βοολήσομαι. igitur ut sana esset oratio, aut νδώτων Ex hae verborum o-page solutum interrogationi bipertitas tamquam generatim di tum praemitti debuit no 'ν νδατος γενει, πόrερον κροναι, ' λαπσι ot δρεστ, aut alio vocabulo utendum fuit, quo i ugis aqua manifestius marinae opponerotur. breviorem alteram viam poeta inpassus est. quam ob rem circumspicienda vox est quae cum perennem potabilemque aquam significet, tum glossemate v δάτων explicari potuerit. apparet νασμῶν scriptum fuissB. E.

Aeschines or. II g 115 p. 284 R. ubi in Amphictyonum iureiurando inesso dicitur μηδ' ὐδάτων ν&ματιαιων ει ρξειν et κι- ρι ως των ποτιμων adnotat scholiasta p. 302 Sohulisti. vocabulum ipsum os in an9aestis Euripides posuit Hippolyti v. 225 τί δὲ κρην- ων ναομων ερασαι; et in senariis ibid. 648 dyωρυτοῖς νασμοῖσιν iam ορξομαι. In diverbio quo Iphigeniam eum Oreste sinus coesoque tem Euripides iacit et ros Graseas sciscitantem, sententiarum ordinem per versus 5 15 sqq. 515 Iphig. νόστος Ἀχαιῶν ἐγένεθ' ως κ ρύσσεται; Orestes ως nἁνθ' ian αξ με si χλαβops' ανιστοριις. Iphig. πριν γὰρ θανειν σε τοι δ' ἐπαυρέσθαι θέλω.

non recte continuari olim seminarii nostri sodalia acuto pedi Diuiligod by Corale

186쪽

spexit. Menim Iphigenia cum aio pergit, velle so anto quam Orestem immolet hunc ex so fructum capere ut Graeeorum sata novissima audiat, nihil rationis significat cur una interrogatione omnium eorum quae sciso cupiat summam comprehenderit ses. 5l6ὶ, ainuo adeo non solum ad Orestis dictum non rospondet sed etiam sontentiam paullo ante explicatam vorsibus 503. 504. 501. 502 iterat. quas iteratio cum otiosa est tum eis vorbis expressa quae clementem virginem et in popularem Argivum voluntate propensam minimo doceant. denique no versu 518 quidem id quod unum Orestis dicto v. 5I6 offici potest ει ελο- tum sane esse omno relicuum divorbium docet, ut non tam simul omnia eomprehendi quaesti Ono quam singula rimanda osso intellegatur, ullo modo significatur: igitur si huic loco verba nεγχ' επει δ' roi δ' ἐρεῖς scribebantur, debebat nεγχ' εκαστα sive

ἐκύσrονς εφεξῆς diei, non simplex ελεγχε, si quidem ελεγχει

etiam πανθ' απαξ si λλ&βος ire . quam ob rem, cum vituperatio v. 516 et Iphigoniae et auditoribus tacito intollecta sufficiat sola,nt Iphigeniam ad sei scitandos singulorum cstsus conpellat, versus illos quibus sententiarum ordo male turbatur 517. 518 eiciendos esse recis sodalis illo iudicavit. debentur autem si, ut probabilo est, histrionum interpolationi. At hoc inpedimento sublato minime tofus sermo expeditus est. relinquitur enim difficultas vel gravior. verborum νόστος δ' Ἀχαιῶν ἐγένεσ ὼς κηρυσσεται; cum duplex possit esso sentantia, aut sactus no Graecorum do Troia roditus est, ut fortur 3 aut num i a suit singulorum Graso rum reditus qualis perhibetur γ, altera intorpretatio ab hoc loco aliena est. nil enim Iphigenia tando accepit nisi Troia rapta domum rediisso Graecorum copias, itaque prorsus ut etiamunc noscia singulos fratri significat ut sis quid saetum sit iam audiat. ergo hoc sacerdos quaerit, rectone sibi nuntiatum sit rediisse domum Graecos. quod si ita ost, quivis iam intelleget quam inepte sive antequam Graecorum reditum V. 5 15 sq. certo

e pererit Iphigenia, hoc dieat v. 509 'Ελένη δ' ατ ἐκται δῶμα

Mενἐλεω πάλιν; , sive postquam v. 512 Σπύ9τη ξυνοικεῖ τε ν άρος ξυνευνέτη do Monelao una cum Helena Spartam reverso certior facta sit, do Graecorum roditu dubitare videntur. Rationis igitur necessitas cogit ut huic de reditu interrogationi primitus locum post eos versus iudicemus suisso quibus

Troiam iam captam esso Orestes confirmat, hoc est anto omnemem sermonem quo singulorum fata, Holonas Calchantis Vlixisteterorum, perquiruntur. turbati in archet o versuum ordinis

iterum hoc indicium ei aceodit quod Eirehhosfius simul et Bad-hmus ad Ionem p. XId detexerunt, qui v. 50 l. 502 viderunt inter . b04 ει 605 oollocandos osso. quod si hoo sexemplo ut pisullo

187쪽

L sotio nos Graecas. probabiliorem iudices sententiam nostram efficitur, alia causa suppotit quas conficiat quaestionem. facito enim sero totum hoc Orestis Iphigeniaeque conloquium senorum versuum membris observabis continuari'). hoc ambitu et is locus continetur quo do Orestis nomino disputatur γ. 487-492), et quo de eiusdem patria b. 493-498), neque maior est eorum versuum numerus qui rivo do Helena sivo do Achille sivo de Clytemnaestra sunt.

novum lotur reciperavimus sex Versuum membrum v. 505-508.

515. 516, quo sermoni de Graecorum post Troiam captam satis habendo praeludatur. atque Τrolao reditusque memoria hoc uno membro consociatur perindo ut infra Calchantis Vlixisque mentio eodem versuum numero coniungitur v. 519-524). Longius iam liceret pedem proferro et de totius diverbii structura iudicaro, nisi in ipso limine haereremus. Exorditur

enim Iphigenia stichomythiam versibus his πότερος αρ' ὁμῶν ἐνθαδ' ῶνομασμένος Πυλώδης κέκληται; τόδε μαθεῖν πρῶτον θέλω.ita non solum ipsa duobus utitur versibus cum singulari do-berat ut per totum eum sermonem uti, sed violatur etiam primi

membri ratio, dum optem versus officiuntur qui de Pylade sunt. sed accuratius inspicientem interpolatoris fraus non latebit. quid enim est ώνομασμένος κέκλ ει ιγ oxplicationem suam haberet, si ἄνομα κέκληται cs. Ion. 75), adeoquo si εκλῆθη traditum esset. aut cui bono ενθάδε adicitur nisi ut hiantes numeri expleantur 3 aut qui fandom τάδε μαθεῖν πρῶτον θέλω Iphigeniam potest poeta dicentem sacere, quae ne verbo quidem, quam cuperet ab his iuvenibus di rebus domesticis doceri,

anisa significaverit3 Edm hanc sententiam ex V rsu sequente inepto arreptam εἰ τι δή σοι τοντ' εν ηδον ni μαθεῖν. igitur

nullus dubito, quin prima Iphigoniae interrogatio singulari olim

Versu conprehensa postea in duos malo distracta siti multa excogitari possunt qualia Euripidos scripserit, veluti Πνλύδης αρ' i μῶν πό ερος ος κικλῆGκεται; vol Πυλάδης αρ' νμῶν πὁτερος ἐν κεκλημένος, ut se vatum sit huius participii glossema ἀνομασμένος, ην autem reseratur ad nuntii narrationem π. 241 et 277, unde id nomen Iphigenia percePerat.

9ὶ probo lam Henridus Hirxollus intolloxerat, do Euripidia inoonponendia diverbiis arto Bonnao 18623 p. 18. per malorem conloquil

partem senarium numerum regnare. qui quo minus omnem veritatem pervidoret, eo inpeditus fuit, quod eas ipsxa disse ultatos alvo non aensit alvo non examinarii, quibuκ ego commotus ut eandem ultro

188쪽

Laetiones Gracto B.

Itaquo totum olim diverbium sto singratorem versuum senionibus pertexebatur, ut I de Pyladae nomino et patria dic retur v. 480-486, II do Orostis nomino v. 487-492, III doeiusdem patria v. 493-498, et ut IIII, postquam exulem se esse Orestes consessus esset, sorori res Graecas sciscitanti m rem se gesturum concederet v. 499. 500. 503. 504. 501. 502;dsindo v Troiam eaptam Graecosque rediisso confirmatur' v.

505-508. 515. 5l6. iam igitur singula perquiruntur et VI quidem do Helena sermo est v. 509-514, VII do Calchanto et Vlixo v. 519-524, VIII do Achills 525-530, VIIII do Ag

memnone V. 531-536, X de Agamemnonis nece v. 537-542,

XI de Clytemnaestra v. 543-548, doniquo XII do Agamemnonis

progenio domi relicta u. 549-554. iam examino trium versuum do Oresto ipso instituto ubi frustra so somnio territam Iphigenia summa cum laetitia intellexit, haec interrogatio finitur. Non casu haec ovenit sed artificiosa est membrorum parilitas. quam tamen dum captat, non id solum poeta egit ut a norum versuum numero diversas proinde cohiberet orationis partes. sed ipsum quoque totius conloquii consilium simili digeripsit ratione. triplicem onim voluit diverbii quasi summam partitionem esse, ut quator soni versus singulas partes efficerent. atque praeclaro hanc Euripides rationem executus est. nam cum prima parto I-IIII v. 480-502: supra dixi quo ordine versus sint conlocandi) viam ad interrogationem munivisset, hanc ita instituit ut quam maximo mulierum moribus consentanea emet. non ea primum ex fratre Iphigenia quaerit quae scire ardet flagratque, sed quo minus suspitionem hospiti ullam mo- eat ex quo genoro oriunda sit, Troiae Graecorumquo sortem univeream perquirit et ea nomina profert quae in omnium ore poterant ΗΘ. qua re omnium, ut par erat, Helenam primam nominat, addit Calchantem Vlixem Achillem. sed cum hoc ipsius sortuna sacerdotis coniuncta, in hoc se Graecam saltem esse

prodit. itaque his quasi gradibus, quibus secunda pars continetur V-VIII v. 505-530), ad totius diverbii tamquam arcem Iphigenia oscendit, tertia que iam parto, quod unum illi maxime

eordi suerat, multa cum arte et cautione quaerit, Agamemnonis

eiusque familias sata VIIII XII v. 531-554). continuabuntur.

라틴어 텍스트