Rheinisches Museum für Philologie

661쪽

634 ' Do Laortii Diogenis fontibus. in ipsis his Stoicorum deerotis nullus mentione dignus haberetur: nisi nobis conceditur auctorem, quem Laertius secutus est.

ante illam seriem, sed post Posidonii discipulos vixisse. Rietamquam digito monstratur Diocles. SQ aeeodit etiam aliud. In nonnullis enim figuris dialeditieis ipsum Dioclis nomen usurpatum est veluti ζηVndo Laertius talia desumore potuit nisi do ipso Diocle 3 Iam

videamus, quae sint consectaria. Vtianur autem demonstrandigonero, quod ad tales de sontibus alicuius scriptoris quaestiones nocessario requiritur. Α Dioeso perspeximus et totius ph, losophiae partitiones et logica Stoicorum praecepta Laertium hausisse. Iam veri est dissimillimum, apud Dioclem omissas fessis Stoicorum de moribus deque natura sententias: quin per se intellegitur has quoque Stoicae doctrinae partes una cum ceteris decretia ab illo esse tractatas. Cum autem apud Laertium Aipsis illis ethicis ot physicis disputetur sententiis: unde, quaeso, has sumptas sunt nisi de sodem Dioeso3 Quid enim 3 An LM

tium eundem fontem, quem modo exhauserat, sine ulla caussa

deseruisse putemus 3 Parum sano est veri simile Laertium editores Stoicae doctrinae partes ab alio scriptore, ab alio tertiam petiisso, cum ei liceret eundom, qui duas illas partes praebuit, in tertia quoque sequi. Denique illud quo modo explieetur scire velim, quod Laertius no uno quidem loco alios praeter Dioclem sontes indicat: quibus si usus suisset, Laertius non is est, Mi eos commemorare omisisset: quippe qui nulla re magis gaudeat. quam coacervata multitudino testimoniorum speesequo prolandaedoetrinae adsectata. Quae cum ita sint, πο nisi quis haec argumenta me certa argumentatione infirmabit et diluet, in hac persto sentemtia totam do Stoicorum doctrina commentationem de Dio ole fluxisse. Accedit autem argumentum quoddam, quo haec sententia confirmetur. Stoicorum phygicis i. s. postremae parti his verbis finis imponitur VII. 160 ταντα μεν καi raφυσικὰ τὀ οσον ημῖν ἀποχρηστικῶς εκειν δοκεῖ στοχαζομε- νοις τῆς συμμεrριας του σνγγάμματος. Hoc loco quid est certius quam nosmet Laertium ad verbum describentem tamquam επ' αὐτοφωρot deprehendero 7 Nonne totius libri σοι μεrρίη vehementer est laesa, hoc nimio Stoicas philosophiae ambitu

quam editio Cobotiana XXVI paginis complectitur, cum Plato'nis ot Academiae deerotis VIIII, Aristotelia II. Pythagorae V

Pyrrhonis VII compleantur. Vnde haso verba somnolente a Laer tio a Dioclis libro translata esso comprobatur. Quas cum scripsisset, relicto Diocle alium petiit librum. ut Aristonis vitam sententiasque cognosceret, quas proximo es Pita enarrare voluit . Haec sane speciose excogitata. Alieuhi Dissili Corale

662쪽

De Laortii Diogenis sontibus. 635

enim Laertium in transcribendo constitisse res ipsa suadet; ubi voro sum constitisso putemus nisi eo loco, ubi tamquam cardo vertitur novumque caput et simul novum incipit argumentum' Haec igitur si quis sumit, aut concedenda sunt aut ut in falsis prosecta principiis improbanda. Sed mittamus haec in tempus, non ut divagemur, sed utnma acquiramus, quibus illae unορ, ιι dissecontur. Quid orat caussae, cur Laertius historiam suam philosophorum in decem libros divideres 3 Vnda illa librorum doeas orta est y Num sorio haec partitio tanto opero sese commendat, ut nihil eogitari po sit simpli eius, commodius, ele nitus 3 Laertius eorum sententiam secutus est, qui philosophiam gra Em a duabus tamqum radicibus prosectam in Ionicam et Iinlicam dividerant. Huius gsntentiae et artificiosas neque sibi eonstantis quis auctor fuerit, hoc loco non quaeritur. Ionicae philosophias Laertius sex tribuit libros, Italicae tres: quibus unum librum praefixit praelationsm os sapientum vitas continem tem. Vnus quisque liber a vita eius eonditoris disciplinae incipit, qua in enarranda totus versatur: quam legom ceris in libro II. V. VI. VII. VIII. IX. X observamus. Iuro nostro iam Θxpectamus aequa ceterorum librorum sorma inducti tertium librum Academiam eiusque ducem et principm Platonem --

Plexurum esse. Quas opiuio nos prorsus sallit. Platonem senim tamquam a schola et Rohole separatum et remotum non sino miratione videmus. An si Laertius Platonem eiusquo scholam uno libro traetasset, hunc librum ambitu ceteros nimis super

furum fuisse putemus3 At quid dicamus do soptimo libro, ubi Stoici domieilia sua tanta exstruxorunt amplitudine, ut iam primum huius libri eaput plus spati sibi vindicaret quam totus

liber tertius. Laertius igitur aut summam suam Platonis aest, mationem inde voluit perspici, quod ei tamquam deo et numini separatum destinavit sacollum, aut ei displicuit opus in novem partes dissectum labricasse, ut simplici adhibito artifieio sanctum et venerabilem instaurarat decassis numerum: voluti haud paucae

inveniuntur mulieres, quae novem vel undecim patinarum et cultellorum possessionem aegre serant neque quidquam vehemen tius optent nisi ut iustus sanctusque compleatur numeru8. Laertium autem re vera tali quam modo significavimus caussa ad miram librorum distributionem motum esse, alterR

discimus computatione. In contum enim capita illo totum librum divisit: qui numerus efficitur, si ad nonaginta novem vitas addimus prooemium. Neque est difficile cognitu Laertium ipsum hunc in modum computari voluisso: qui prooemio in primo libro, non antea locum consignavit. At qua via, inquies, si ops-ras non pepercisti capita post nos iterum computandi, qua via Diuiligod by Corale

663쪽

636 Do Laertii Diogenis fontibus.

tibi evenerunt centum eapita' Nimirum nihil ad hane rem haε. quas manu terimus, Laertii valent editiones, quae capitum odidinem nescio a quo excogitatum secuntur longe a libris mann- seriptis abhorrentem. Sed singulari sati favore Aecidit, ut nae per index onpitum, quem duo Mostveriant codices Laurentianus et Marcianus in lucem protraheretur cons. Valentinas Roso in Herm. vol. I. 370), qui uno tenore illa nonaginta novom capita exhibet ne illic quidem deficiens, ubi liber septimus maxima laodatus est lacuna. Cuius indicis vostigia presse quod gelo Laurentianus ille et Burbonicus, duces sacesque futuri Laertii editoris, relegerunt. Quis vero eo prodeat coniectandi libidinis ut hunc inter decem libros et centum capita consensum non raconsilio scriptoris, sed solo casu ortum esse atque adeo hoc illud nomen in indice excidisse suspicetur ΤNosmst igitur inpitum ordine confisi, quom index ille et codices suppeditant, eo revertimur, unde consulte Patavium defleximus. Si Laertium eo loco veri ost simillimum Dioclem transscribere desiisse, ubi ot Stoicorum decreta et caput Zeno nium ad finem perducta essent novumque inciperet et eaput ei argumentum: iam id solum quaeritur, iram hic quem circum

scripsimus locus idem sit, ubi nostrae Laertii editiones Zenonis eaput finiunt. Quod praefracto nego. Illie VII. 160 neque u nonis caput revera finitur neque tota Stoi eorum philosophia iam est explicata. Tres enim Stoici, quorum vitas sententiariae oditi Laertii contextus capite septimi libri II, III, IV enarranti Aristo, Herillus, Dionysius a iusta rectaquo Stoicorum via de sciverunt, ita ut inter Stoicos ut ετεοοδοξοι malo audirenti is

hac autem ipsa placitoriun digerepantia caussa posita est, Odriuxta meram Stoicorum doctrinam eorum reserantur sententiae adiectis nonnullis de vita victuque oorum notulis. Quod apo

τέον.

His igitur postremis verbis Stoicae doctrinae imago pro sua consecta ot conformata osti Cui opinioni adprimo convenit, quod do Laertii libris manuscriptis mecum liberdissime conuno'nicavit C. Waehsmuthius: quos ille tostatur caput Zenonis vin Dissilirco by GOoste

664쪽

Do Lasrtii Diogonis sontibus. 637mine inscriptum usque ad verba, quae modo ultimo loco descripsimus, continuare, ita ut cloanthis vita vitam Zenonis exeipiat, Aristoni autem Herillo, Dionysio locus in Zenonis capite sit adsignatus. Haud quidem scio, cui novus capitum ordo, quem rocentiores adhuc secuti sunt editores, deboatur: illud existimo genuinum esso et ab ipso Laertio prosectum sum, quem exhibeaut codices, indis Laurentianus tueatur Ζήνων Κλεάνθης). mo enim, cuius fidem ex nostris computis comprobavimus, omittit Aristonis, Herilli, Dionysii nomina. Verum enim vero postquam Stoicorum doctrinam totam statuimus esse Dioelis, etiam illam Zenonii eapitis extremam partem necessario conligitur o Dioclo esse transscriptam. Quod

do haud medioeriter stabilitur, quod in hac ipsa parto Dioclis in hune modum fit mentio παραβαλῶν δε ΙΠολέμωνι CAρίστων , φησι Λιοκλῆς ὁ /ιμεθε to Ζήνωνος ἁρ-

ρωστιρ μαρκῆ περιπεGόντος μώλι arti δε προσεῖχε στωικῶdόγματι tibi τον σοφον ἀδόξαστον εἰναι. Non solum igitur Aristonis Herilli Dionysii sontentiae, sed otiam vitae a Dioelia libro in Laertium fluxerunt. Qua in re ne calidius progrediamur caveamus. Iure enim cogitari potest, inquies, Laertium ad hane extremam Zononii capitis partem extruendam et exornandam et Dioclem et alios auctores promiscue adhibuisse: voluti eum constat hoc loco, ubi de Aristone agit, epigramma e pam- metro sua depromptum interposuisse. Quod si semel lactum esse certum sat, quo iure negabis tale aliquid non esse iterum vel saepius lactum 7 Vt igitur minimum sumamus: Laertius quidquid eum Aristonis Horilli Dionysii sententiis arte cohaeret, Diocli uni scriptori debot. Ex eis, quae adhue probata et con-dessa sunt, non ausim disceptare, utrum librorum et homonymorum indices do eodem Diocis an de aliis fontibus sumpti sint. Eo autem certius hanc amplectimur sententiam, Laertium ab uno scriptors illam latissimam commentationem, quae a Para grapho XXXVIII usque ad CLVII oxtenditur, accepisso, Pisucis ceptis parvisquo locis: si quidem excipiendi sunt. Hoc sane Laertius apertis verbis non latetur: qui astutia, qua solent esse tales alienae sapientias spoliatores, ad Dioclis auctoritatem a mel vel bis provocat, ut lectorem in errorem inliciat, se hoc Diocle ut uno sonis ex multis usum esse. Nulla enim re fur e magis tuori studet quam adfectata probitatis specie. Iam Vsro nosmot semel moniti non si sumus, qui Laertii captiunculis decipiamur et ei tantum tribuamus fidei, ut eum credamus his olis locis Dioclis doctrinam, in usum suum convertisse, ubi eius nomen usurparet. Immo quid est certius quam eum Dioclis no- - consulto saepius reticuisse quam appellasse, prResertim eum ipsis locis, ubi Dioclo se esse usum latetur, sat appareat, Diuiti Corale

665쪽

Do Laortii Diogonis fontibus. quantiun raram inemorabilium copiam Dioclis libet suppedit verit. Ex eo enim do Xenophontis filiis, do Aristippi faeotiis. de cynicia Diogenia vestimentis deque eius exilio, d Cratete

opes suas in mare coniciente, de eiusdem poena, cum mordacior

fuerit, do Menippo eiusque domino, de Chrysippi praeceptis

miroque scribendi servore, de Pyrrhonis patro, de Antisthenis cynicorumque decretis, de Epicuri sententiis Epicureorumque modico victu narrat Laertius. Quid mirum quod lubentissime libro usua est, in quo Philosophorum parentes, Praeceptor ,

casus, victus, facetiae, Placita, omnia omnino inerunt quaec-- quo ad philosophorum historiam pernoscendam nocessario rinquiruntur. Iam noum neque minorem proponimus quaestionem: quis

hic suit Diocles, cuius libor Laortio nou ex aliorum memoria notus est, sed ipsa ad manus fuit 3 Quando

floruit 3 Cui addictus orat philosophias disciplinas 3

Nihil nobis respondent Ionsius, I. Vossius, C. MueIIems.

Hoc unum scimus eum Magnesiae esse ortum: utra in urbe oditus ait, disceptari non potest, quamquam Hetaerus Batavu confidenter Magnesiam ad Sipylum sitam intollegit. Neque Mincius ost, quod idem homo doctus suspicatur o schola Pergamenaeum emo prosectum. Toto vero caelo erravit cum ille tum Pan-gerbiotarus in Iata. Ann. Suppl. V. 1837) p. 2I9. quod eumo. 200 a. Ch. n. floruisse dicit. Ex eis Onim quae disputavimus apertum est eum post Posidonii discipulos sed non longo intervallo i. o. in prioro primi p. Chr. in ulli parto floruisse. Mundo ille Hockeri suor3 Excitantur apud Laertium SotionisAιοκλειοι ελεγχοι . hunc Sotionsim sumpsit Hecherus, non dinmonstravit non suisse divorsum ab illo διαδοχων scriptore Maexandrino: sumpsit idom hos Aιοκλει ους ἐδεἐγχονς reserendoaesse ad Dioclem Magnetem. Quas res paucis transigi Potest. uls snim Sotion, qui Λιοκλειονς ελέγχους scripsit, ex Pomm erat numero, qui maledictis eos insectantur, a quibus de bonorum finibus aliisque philosophorum opinionibus dissentiunt. In libro ita ut diximus inscripto id sint, ut Epicuri vitam mores- quo invidia obrueret. Quo libro cum Dioelis cuiusdam sententias impugnaverit, hic Diocles inter Epicuri amicos habendus est. Atqui idem statuo do Dioclo βεων φιλοσόφων scriptore: qui Epicuri eiusque scholae temperantiam victusque simplicitatem luculentis laudat verbis. Ergo sundem esse Dioclem in aperto lest, qui philosophorum vitas scripserit ot qui Sotionis odium inimicitiasque lacessiverit. Unde efficitur ut Dioelia memoria odi concinnata Sotionis aetatem assequi possimus. Contra Hetae de uno solo illo Sotiotio Aloxandrino διαδοχῶν scriptore cogi- ltandum osse sumpsit atquo indo Dioclia astatem coriis torminis Duiligod by Corale

666쪽

Do Laortii Diogenis fontibus.

4ircumscribere conatus est. Iam etiam hoe apparet, cur Dioclena Pergamenae addictum scholas finxerit. At Laertii verba, a quibus haec argumentatio prosecta est, intentis animi nervis Oxaminemus. X. 3 Dιότιμος δε ο στωικος δυσμενῶς εχων προς αντον Γω κο ρυνὶ πικρόrατα αυτὀν διαβεβληκεν ἐπιοτολάς φερων πεντήκοντα ἀσελγεῖς ώς 'Enικουρου και τυ εις Xsi σιππον ἀναφερόμενα επιστήλια ως Eπικούρου aDντώς ας. ἰλλῶ και nι περὶ Ποσειδώνιον τὸν στωικὰν και Νικόλαος και Σωrι ων εν τοῖς δώδεκα τῶν ἐπιγραφομενων Λιοκλειὰν ελέγχων, α εοτι περὶ τοῖς κδ' και Λιονύσιος ὁ Ἀλικαρνα noευς ηὶ. Quem haec acrius perscrutantem fugiet hae in Epicuri caluuiniatorum serio temporum ordinem esso servatum 2 Diotimus, alvo Τheotimum cum Athenaeo dicero mavis, Sullas orat Aequalis: Posidonii discipuli in altera primi a. Chr. n. saeculi parte florebant. Nicolaus Peripateticus ex C. Muelleri compulis a. 64 R. Chr. n. natus est, anno autom 55 Dionysius Halicarnassonsis. Quem n. 20 p. Chr. superstitem fuisse constat: si quidem iuro eum Suidas aequalem vocat Apionis, qui Tiberio Claudioquo Caesaribus floruit. Certissimum igitur nancti sumus testimonium, quo adiuti Sotionem Augusti aetati usi primis Τitari annis adsignaremus. At eiusdem aetatis Sotion aliunde nobis est notissimus.

Quid 2 quod Seneca cuius iuvontae tempus in Tiberi Caesaris principatum incidorat- cons. op. I 08, 223, haec in epist. 49, 2 exhibot mapud Sotionem philosophum puer sedi . idem ost, quom Eusebius ad Olymp. 198 philosophum Alexandrinum prasceptorem Sonecae vocas. Sotionis vero ipsius pra ceptor fuisse videtur Potamo Lesbius, do cuius aetate coni. Blassius in eloqu. o. histor. p. 165. Plui. Alox. 6 I. Scripsit, ut discipulus Sonoea, do ira, cuius libri fragmonis Ioannes Sto-bensis sorvavit in flori l. XIV 10. XX 58. LXXXIV 6-8. 17.l8. CVIII 59. CXIII 15. Cons. eod. Callirensis saec. X, de quo vide Tigellendorsum in Anscd. Sacr. et Pros. P. 2I7 nov. M. Do titulo ἐκ τῶν Σωiι ωνος τῶν σποράδην nε si norαμῶν καιηρηνῶν και λιμνῶν παραδοξολογονμένων ox salsa coniecturis inseripto nunc consulo valentinum Rose in meta. gr. st gr. l. p. 7 M. 2ὶ τοῖς Ν H ood. Borbon. ood. Laurent. pluti LXVlIII 35 saeo. XV mombr.) δώδεκα Η, α Ν H F seod. Laur. plui. LXVIIII 13 saeo.

Ois XII membr.) rota F Ν, της Ν. Soribendum est re ἔστι περὶ τῆς εἰ κάδος quod hominea doeti qui morum et institutorum Epicureorum Probe sunt gnari, lubenter mihi donoedent. Ceterum dum haeo foribo, non tis mihi oonstat, num primus hano omendandi vIam ingressus iam.

667쪽

640 Da Laertii Diogenis sontibus.

Noque alius ost Sotio, quem Hieronymus in catalogo Samotorum Stoicum vocat. Vorendum autem est ne Hieronmus hae in re ab Eusebio destitutus mera coni tura eum Stoicum finxerit, Senecas inductus stoica philosophia. Mihi onim aeeuratius eos Senecas epistolarum locos pensitanti, ubi Sotionis nomen usurpatur, contigit ut hanc do Stoico Sotione opinionem quam longissime reicerem. cithagoram enim Sextiosque imitatus eo prodiit, ut ab esu animalium abstineret ac discipulos non sine successu ad eandem abstinentiam incitaret. Nequo abhorruit ab eorum sententia, qui animas per diversa corpora migrintea fingebant. Pro certo igitur adfirmo eum esse Qu. Sexti disciplinam secutum, quae Auguati temporibus Romae floruit. cons O. Iahnius in soc. lips. act. 1850 a. p. 227 as. Quibus autem legibus eius sociatores inprimis se adstrinxerint, ex his Q. Sexti verbis quae Seneca tradit, intellegitur: hae itur ad astra, hae secundum frugalitatem, hac secundum temperantiam, hac secundum sortitudinemα. Apparet sano quaedam cum Stoicorum d cretis cognatio: qua re Seneca Qu. Sextium magnum vocat Stoicum licet negetα. Stoicum igitur se esse negarit, negaverunt discipuli. Vnde apertum est, quo iure Hieronymi de Sotions Stoico testimonium impugnaverim. Non iam mirum videtur, quod Sotion qua erat abstinentia in Epicuri commoda placidaque doctrina vehementer ostendebati Quod vero eam hac ratione redarguere conabatur, ut eius auctorem calumniis insectaretur, commune hoc habet vitium cum omnibus omnium temporum philosophis. Huius igitur Sotionis, cuius memoriam recuperavimus, ini micitias expertus est Diocles Magnes. Qui an morus fuerit Epicureus, haud scio: id est certissimum eum Epicuri et discipulorum vitam victumque laudavisse. Neque aecri Sotionis impetu depulsus est. Cum enim vitas philosophorum conscriberet, Oe eastono data Epicuri ealumniatores ipsumque Sotionem acerbissimo perstrinxit. At unde, inquies, haec sumpsisti γ E Laertio seilicet. Ordinem enim Epicuri calumniatorum ipsarum calumniarum excipit summarium. Vnde, quaeso, Laertius et calum viatorum seriem et calumnias earumque consulationes desumere

potuit nisi de Diocle, qui adversariis suis respondero debuit rinsponditque, ut ex his verbis conligendum est, quas in ipsa hae

668쪽

Do Laortii Diogonis sontibus.' 64IIIυθαγόραν κοινὰ τα φδεων λέγοντα ' ἀπιστουνrων γὰρ ειναι τὰ τοιουτον, εἰ δ' αnsor ων, ουδὲ φιλαπι μ. Noque oblittorata sunt huius quam significavi originis iudicia. Nota est Pythagorao sontentia κοινὰ τα victων. quam Diocles arrepta quodammodo occasione respuit, quippe qui Sextianos summum Pythagoram tamquam ducem deumquo venerari sciret. Indo iam non

mirum videtur, quod Laertius titulum Aιοκλείων ἐλέγχων ploniorom exhibet, quam alibi assolot. Id quoque Mortum est, cur Epicuri calumniatores tanta Morbitato insani vocentur ἡμεμῆνα- πε ν ουτοιμ. Doniquo clara diffunditur lux in locum, quom recto interprotari nemo adhuc potuerit ξτε θιαδοχὴ Eπικουρου), nusῶν πεδον ἐκλιπουσῶν τῶν ἄλλων, ἐς tiεi διαμένουσα καiνηριθμους ἀρχας ἀπολυουσα ἄλλην ἐξ ἄλλης τῶν γνωρίμων.

Vehomontor omnes in his verbis offenderunt. Quid enim P Scholamno Epicuri intcgra successionum serio usque ad Laertii fom-porn Propagatam osse Putemus3 Cum omnos alias sectas imAugusti aetate aut antea periisso constet3 Atquo quid est caussae, cur nihil omnino do mira hac Epicureorum diuturnitate traditum habeamus 3 Iam quaestionis solutio est in promptu: dummodo non Laertii a talem, sed Dioclis intello ga-mun. Quem Laertius tanta fide, quanta stupiditato descripsit. Dioclis igitur temporibus Epicuri schola superstes erat: cum vero luculento Senecas testimonio constet Qu. Sexti scholam inter ipsa initia iam portisse: portu olucet, qua mordacitate Diocles illa verba scripserit. Sotionem enim Sextianum tecto ludit. Cetorum haec Dioclis argumentatio prorsus osset inepta, si Sotion o Stoicorum fuisset numero: id quod Hieronymus nobis obtrudit. Stoicorum senim soboles sub primis CaesaribuΗ -- lidissimo viguit, ita ut ipsis dominantibus haud parvas parares

molosti M. Iam ecce. quae ex nccuratiors Dioclis cognition sint consectaria. Cum demonstraverimus eum Stoicorum decreta, quibus non erat addictus, tanta copia, quanta doctrina exposuisse:

nonne ost veri simillimum eum in Epicuri sententiis inlustrandis etiam plus studi diligontiaeque collocasse γ quoniam rius animus in Epicuri hortulis acquiescors maluit quam in frigida Sion. Iam voro apud Laertium extat commentariolus de Epicuri placitis et amplitudine ot doctrina eximius. Inde repetendum est, quod sero omnes homines docti Laortium pro docto h obant Epicureo. Nobis vero non iam licet hunc errorem propngaro: quippo qui certissima ratiocinations ducti plonam huius libri doctrinam Diocli auctori vindicomus, qui promisit se Epicuri vitas probitatem ex ipsius δόγμυσι καi ρῆμαot esse demonstraturum. Laertius autem itorum somnolenta doscribendi consuetudino eo prodiit, ut otiam haec Dioclis verba, quibus certam

669쪽

642 Do Laartii Diogenis sontibus.

quandam personam adpellat. in librum suum transforre non

δοκεῖ εκθεσλα πειρώσομαι τρεῖς επιστολὰς αυτοῖ παραθε- μενος. ἐν αIς πῶσαν την ἔαυτον φιλοσοφιαν επιτετμη ra . θήσομαι δε καὶ τας κυρι ας αὐτοῖ δίζας καi εἴ τι εδοξενεκλογῆς αξι εος απεφωχθαι. ως τε Gε παντ αλ ὁ θεν κα Σαμαθεῖν τον ανδρα καμὲ κρε νε ιν ειδε ναι. Vtinam Laertii iudicium tandem aliquando sentiamus. Immo mamum impudentis imprudentisque deprehondimus suris, qui quidquid hune locum, quem modo descripsi excipit, summa socordia expilavit, i. o. totam Epicuri doctrinam a Diocle expositam. dirissimus igitur ditissimusquo Laertii sons derectus est: cui quantum debeat, adhuc magis divinare quam dinoscere licet. Ultimo loco nos quaestio manet eaque minoris momenti, quae in Dioelis libri inscriptione indaganda versatur. Excitantur enimos Dioelia βι οι φιλοσόψων et εnιδρομη g ιλο 3ήφων. Quibus titulis si diversos libros indicari eum Ritachelio in comm . do Onomol. Vindobon. p. X opusculorum t. I p. 577) Heckeroque sumimus, id saltsm pro corto habuerim επιδρομὴν φιλοσόψων

esse summarium amplioris vitarum voluminis: num Min pra lectionum usum consectum sit, id Hockero Explorandum relinquimus. Huio vero sententias duo maximo adversantur argumenta: primum quod illa Stoicorum Epicuroorumque placitorum expositio ex επιδ desumpta herculo non redolet summarium Dein nonns est parum verisimilo et ampliorum vitarum librum simul et summarium ex oo factum Laertio praesto fuisse γ Rinstat igitur, ut de uno eodemque libro cogitemus, a Laertio modo ampliore titulo, modo brevius excitato. Neque id abhodireι a citandi ratione, quam Laertius eiusque stoquales usurpaverunt. Veluti Athenaeus eundem Niciae Nicaeensis librum modo διαδοχὰς φιλοσόφων, modo τὴν περὶ των φιλοσόφων amn9ιυν vocat. Quid quod ipso Laertii titulus diversissima ratione Exhibetur ut a Suida s. v. τε rραλογιι - Ααερτιον isto γένoi c

της εν τοῖς τῶν σοφιοτῶν βιουις, a Stephano s. v. - Τοι - ώς Αιογένηοῦ εν δε τέρε0 φιλοσόφον ιστοριας, a Photio in bibl. cod. I 61 φιλοσό νυν βιζον. Sed nemo rei usitatissimas exempla postulabit. Cons. Valentinus Roso in Ar. pseud. p. 194.

De Favorino Arelatensi. Aulus Gollius in libri sui praefatione do ratione disserit, quae inter Noctes Atticas et aliorum miscellaneae doctrinae comm ntarios intercedat: quibus tantum in ipsius inseri' Diuiti Corale

670쪽

Dis Laoetii Diogenis fontibus:

tionis laudo sese codere consitatur, quantum in cura et ologantia aeriptionis. Neque se abstinuit, quin talium titulorum ologanti plena manu fundoret, Plinium imitatus naturali historias pra fant m. Quamquam hac in re suum probat iudicium, quod ad eos sero solos libros provocat, qui ei in Noctibus conscribondis et Exomaudia praesto fuerunt. Cons. L. Meralinus in Flechei seni Ann. Suppl. III p. 671. His vero quo libesrius maiorem tituli urbanitatem concedit, eo acriorem litom paullo post intondit his

v rbis usua milli omnes ot eorum maximo Graeci multa si varialectitantos, in quas res cunquo inciderant alba ut dicitur linis siue cura discriminis solam copiam Metati convertebant scorr.eum Casaubono inconverrebant ), quibus in legendis ante animus senio ac taedio langu bit, quam unum alteramque Ieppereri

quod sit aut voluptati logero aut cultui legisso aut usui meminisse. Ego vero cum illud Ephesii viri summo notissis vorbum cordi haberom, quod prosecto ita est πολυμαλ'η νόον ου διδάσκεια B. q. s.

Eosdem etiam altoro loco porstringit, qui neque usui nec voluptati logentium consuluerint in libris huiusce generis, quod

Graeci υπομνημαγικον vocant atque si librorum generi opponunt, qui unum certumque consilium t. s. ενα axon ὀν) secuntur, σε νιάγματα scilicet. In quarto enim decimo libro iterum quaestio Proponitur, cui modi sint, quae speciem doetrinarum habeant sed noque det tint nequs utilia sint . νHomo in Gollius, nobis familiaris. in littorarum cultu non ignobilis magnamquo aetatis partem in libris vorsatus adiutum, inquit, omniumque volo ire noctes tuas: et simul dat mihi librum grandi volumino doctrinae omnigenun praeseatentem ut ipse dicebat, quom sibi elaboratum emo ait ex multis et variis et remotis lectionibus. ut ex eo sum rem. quantum liboret rerum memoria dignarum. Accipio cupidus et libens tamquam si Copiao cornum nactus essem et recondo me penitus ut sine arbitris legam-. Oinimis in tempus miraculis quas Gellius in hoc volumino iuvenit, statim finem huius sectionis adscribstin. Quom librani)cum statim Propisans redderem, ον - σου, inquam, doctissimo virorum riai της τῆς Πολi' um tac et librum hunc opulentissimum recim nil prosus ad n tras paupertinas litteras congruentem. Nam meae noctes, quas instructum ornatumquo isti, de uno maxime illo versu Homeri quaerunt, quem Socrates prae om nibus semper robus sibi esse cordi dicebat:

Nomo adhuc libri, qui vorbia descriptis indicatur auctoris-

qu nomen eruore conatus est: quamquam non desunt luculenta

indieia, quibus compositis suspitio in una certaquΘ fixa ha Bah persona. Erat igitur o doetorum Gelli familiarium numeror ita