장음표시 사용
11쪽
dem, quas postea aliis rationibus ductus . Schaeserus, exceptis certa quadam parte Philippicae quartae, oratione lanebri quamquam de hac dubius erat 'ertia contra Aphobum, oratione in Zenothemim, prima contra Stephanum Demostheni abjudicaret. Posterior conscripsit opus illud tribus voluminibus constans de Demosthene et rebus, quae quo tempore vixit gestae sunt, copiosissimum et ob id ipsum Dinibus, tui Demosthenem amant inque ejus rationibus cognoscendi studium suum collocarunt, jucundi8Simum, cujus tertii voluminis parte altera disputavit etiam de orationibus, quae in privatis causis habitae sunt, et ita quidem, ut, cum eum haud sugeret ad eas recte intellegendas utrum Demosthenis haberentur necne multum Valere, in uniuscujusque natura ac vi perspicienda nobis omnibus acceptissimam Operam oneret. Si quis uno obtutu quemadmodum de orationibus judicaverit Schaeserus cognoscere voluerit, adit voluminis tertii partem alteram, pag. 316, qua judicia ejus sub unum conspectum conducta Sunt. Ex orationum in privatis causis habitarum numero, si quas Demosthenes contra tutores habuit exceperis, non nisi septem Demosthenis nomine dignas judicavit orationes contra Spudiam, Calliclem, Cononem, pro Phormione, adversu Boeotum de nomine, Pantaenetum, Nausimachum et Xenopithem. Et mihi quidem rectissime videtur repudiavisse ceteras quamquam si ea tantum legissem, quae Schaeserus ad sententiae suae veritatem demonstrandam disputavit, minime devenissem ad hanc persuasionem Cri rei causa posita est in eo, quod Schaeserum suscepti laboris magnitudo non sivit esse accuratissimum in minutissimis illis rebus omnibus enumerandis exponendiSque, quae, Si
quis de tirobabili origine orationis alicujus firmo sibi persuadere Oluerit, ut distincte atque enucleate quaesiverit indagaveritque Opus St.
At quaerat quispiam fortasse, quemadmodum fieri possit, ut tot orationes tam parvi habeantur Demostheneque indignae putentur, quae Callimachi Cyrenae judicio Demostheni adscriptae sunt Sed quam temere atque inconsi-
derate ille, quem oratorum taederet, poetae ero vel maxime delectarent, in illa αναγραφῆ των ητ0ρικων συγγραφιιιάτων versatus sit, jam ex unius Dionysii Halicarnassensis verbis in eapite primo judicii, quod de Dinarcho conscripsit, propositis: Disputo etiam de Dinarcho μα ὁ οριυν υειν ἀκριβἐς υτε Καλλίμαχον υτε τους εκ Περγάμου γραμματι- κοις περι αυτου γρα/haντ3ς, ἀλλὰ σπαρα το μηδἐν ἐξετάσαι περι αυτο των ἀκριβεστερέων μαρτηκότας ως μη μονον ἐψευσθαι πολλά, ἀλλὰ καὶ λογους τους νειν μἐν αυτ preeosi κοντας Λεινάρχου τουτο προστιθεσθαι, τους συα υτου γραφεντας τερων εἶναι λεγειν ' ' Satis perspicere
po88umus. Quam hoc vere dixerit Dionysius videmus, si hujus ipsius de orationibus judicandi rationem levissimam consideramus, qua usus nihilominus Callimachum saepe aperti erroris convicit ). Quemadmodum actum esset, ut Callimachus in dijudicandis oratorum atticorum operibus et secundum haec judicia ordinandis sere nullam industriam Ostenderet, paucis, Sed ad rem accommodato dixit Rhe- dati igius apud Schaeserum vol. III, p. II pag. 217. Cum igitur Callimachum summa ἀκρισίρ in Oratoribus versatum esse audiamus et Dionysii aliorum quaestionibus levissimo institutis confirmatum hoc videamus, nonne, si ad veritatem
accedere Oluerimus, consentaneum St, ut, priusquam ullam orationem Demosthenis Sse agnoscamus, quam accurati88ime possimus ejus vim ac naturam cognoscere studeamus 3
Hominis judicio vel fide sine judicio Demostheni quae ad
nostram memoriam pervenerunt rationes tributae sunt,
ergo etiam hominum judiciis, modo firmioribus utantur et coiisideratioribus argumentis, id quod certe non est diff-cili ad assequendum, derogari possunt. Si nos Ver accuratioribus disquisitionibus institutis, quam ea Sunt, quas jam veteres instituerunt, multo plures ab Demosthene scripta esse non posse invenimus, num hoc mirum cuiquam
jure videri potest Ego vero cenSeo, non OSSe. Ex his, quae breviter exposui, consequens est, ut mihi I CL de Dinarcho judicium p. XI et p. XIII.
12쪽
et Benselerus et Sohaeserus utilissimam demosthenicis orationibus operam videantur praestitisse. Tametsi vero nullo modo negari potest, eorum industria atque diligentia nos magnos fecisse progressus in orationibus veris demothenicis cognoscendis et ab salsis suppositisque illis distinguendis, tamen etiam libere profitendum est, non omnia jam absoluta ac persecta esse, ita ut nihil reliquum sit, quod investigetur; nam Benselerus solas vocalium concursationes
observavit eisque observatis judicavit, Schaeserus de his rebus magis ut ita dicam ἐν παρέργου disputavit, plurimum autem laboris et diligentia in contionibus, in orationibus in publicis causis habitis, in rebus ad historiam illius temporis spectantibus illustrandis, quae sane graviores Sunt et magis nos tenent, consumpsit. Itaque, ut id quod sentio apertius clicam, videntur illi verum quidem Sensisse, neque vero tam accurate et copiose literis mandavisse, ut, si quis id legat, ei statim scrupuli omnes e animo Ximantur. Quae cum ita sint, si orationi contra Macartatum quantum hoc tempore possim operam dem, eam non prorsus irritam fore Spero. Jam do oratione ipsa videbimus. Est oratio in causa privata habita et quidem in causa hereditaria. Causas hereditariae vero cum natura sua satis complicatae sint et de hac praeter ceteras valere hoc videatur, priusquam adorationem ipsam accedamus considerandam, necessari Videtur de Buselidum genere, quod ex hac et Laeli oratione cognoscita us, dicendum esse. Quibus rebus antea non expeditis si adimus orationem, ubique haeremus; sin autem tota cognatione illa accurate cognita ad eam aggredimur, animus inter legendum novitate rerum minus conturbatur, possumus igitur sperare, Si ulla, nos hac ratione facultatem adepturos esse causam
perspicieIidi ac de jure eorum, qui de Hagniae hereditato litigarunt, judicandi. Haec autem lacultas etiam augebitur, si antequam rus ipsam orationem, qua facile aliquis in
1 CL Isaeum de Hagniae hereditate.
, errorem possit induci, considerandam accedamus, ex legibus, quas suisse et valuisse in causis hereditariis ex Isae orationibus compertum habemus, cum animo nostro conati erimus Statuere, utrum eorum, qui litigant, Hagniae hereditatem possidere conveniat. Haec igitur nunc faciemus.
Buselus quidam Oeensis quinque procreavit filios Hagniam Eubulidem, Stratium, Habronem, Cleocritum, qui fratres germani fuisse, quia in oratione, quamquam hoc non erat nullius momenti, contrarium non dicitur, putandi sunt. Ex horum numero Hagnia filium habuit Polemonem et filiam Phylomachon Eubulides duos filios Philagrum et Callistratum, Stratius item filios duos. Phanostratum et Charidomum; abro filiam, cujus nomen non comperimus. Cleocriti liberi non commemorantur. mi liberi omnes cum a fratribus geniti essent, duorunt ἀνεψιοὶ καὶ ἀνεψιαὶ ἐκ πατραδελφων p) quod nomen latines consobrini et consobrina e fratribus oriundi' sive fratres et ororos patrueles' a reddere possumus Horum rursus liberi suerunt ο- temonis o Phanostrati filia filius Hagnias II et filia . cujus nomen ignoramus haec posterior et filia, quam habuit, apud Isaeum tantum in oratione de Hagniae hereditate 3 commemorantur); Philagri e Phylomache, Polemonis sorore, ejus consobrina. filius Eubulides Hi Callistrati. qui abronis filia filiam duxerat, filia, cujus nomen nobis ignotum est; Phanostrati filius Stratius H, qui apud Isaeum tantum memoratur β) et filia Polemoni in matrimonium collocata; Charidemi denique Theopompus et Stratocles hi, posterior
ex uno Isaeo notus Hi inter se, si paternam tantum cognationem spectaveris. Omnes suerunt sobrini 7), ἀνεψιαδοὶ sivi ἀνεφH0ν παῖδες Si maternam quoque cognationem re-1 CL contra Macari. g. 1055, G seqq.2 CL Is de Hag. her. g. 84,4 8. 3 CL Inst. instit. lib. III, fit. VI, A. 4 CL Is de Hag. her. g. 85 et .
13쪽
spexeris, Eubulides II orat Hagniae II etiam amitinus, quia
illi duo ex fratre et sorore progenerati erant. Post Polemonis mortem uxor ejus relicta, filia Phanostrati, denuo nupsit, ex quo matrimonio duo filii prodierunt, Glaucus et Glauco, quorum prioris i apud Isaeum non fit mentio, quamquam fratres uterinos Hagniae II illos suisse ex hoc tantum scimus Eubulides II filiam genuit Phylomachen II; Callistrati vero filia, Sosiae cuidam in matrimonium collocata duos filios, Sositheum ejusque ratrem peperit, quorum prior Phylomachenm, sobrinam suam a matre duxit ex eaque quattuor procreavit filios Sosiam, ubulido III, Menestheum, Callistrat a unam filiam, quae non denominatur. tiam rater Sosithei filium genuit, cui Sositheus filiam suam collocat. Stratius II quoque filios habuit, neque tamen comperimus, quot et quibus suerint nominibus. Eodem modo Stratocles unum filium et quattuor filias progenerarit, quorum nomina desunt Theopompus ero Stratoclis frater, polexis Prospallensis filiam Macartati sororem, duxit, quae duos ei peperit filios Macartatum aliumque ignoti nominis. Etiam Macartati, Theopompi filii, filius
suit, quo nomine, nescimus. Hoc erat genus uselidum, quantum ex Isaeo et oratione contra Macartatum nobis
Priusquam vero orationem ipsam adeamus et quaeramus, quemadmodum comparata Sit, utile est, ut res Omnes ad hanc causam pertinentes, quas Vel ex Isaeo vel oratione contra Macartatum comperimus et quibus non cognitis de hac posteriore judicare non poterimus, pauci eXponam.
Res quae agitur et in Isaei et in demosthenica quae dicitur oratione est Hagniae II hereditas. Hic enim Hagniasin moritur, liberos ille quidem non habens, sed
sororem, cujus filiam testamento adoptat bonorumque suorum omnium heredem tacit. Tempore vero aliquo post haec puella moritur, priusquam in matrimonium collocata
fuit. Ium Hagniae II fratres uterini Glaucus et Glauco
prodeunt testamentum asserentes, quo pateret, ad se Hagniam voluisse hereditatem deserri, si quid accidisset sororis filiae, priusquam liberos peperisset, et capiunt bona. Contra hos vero κατα διαθηκας bonis illis potitos Sositheus nomino
uxoris Phylomaches II litem intendit, persuadet judicibus
testamentum quod protulissent Suppositum esse et κατ' ἀγχίστείαν i bona uxoris suae esse. Hereditas mulieri ad-judicatur. Sed ne haec quidem diu permanet in possessione bonorum. Tempore enim aliquo interjecto Theopompus, Hagniae minoris sobrinus a patre, et alii, in quibus nominandis cum Isaeus p et auctor δ orationis, de qua agimus, non congruant, quid verisimilius sit, accuratius hoc loco eXaminare non OSSum bona petunt et Theopompus ut sibi judicentur efficit. Hanc judicum sententiam Sositheus non statim, sed annis nescimus quot interjectis, Theopompo
jam mortuo, sibi vero alter filio Eubulide III nato ), quom in lixoris Phyl0maches II patris jam mortui Eubulidis Hphratriam induxerat eo' consilio, ut ab eo adoptatus esse
videretur, nomine hujus ut Eubulidis II filii adoptivi irritam sacore et Macartato, Theopompi filio, 0na jam a patre
po88e8Sa eripere conatur. His rebus breviter enarratis sa- cultatem jam habemus cognoscendi, quae sint ea, in quibus tota causa posita sit Sositheo non modo probandum esse,
sibi cognatione ex legibus hereditariis optimum in Hagnia Hbona jus esse, sed sibi etiam tum, cum inter eosdem de hac hereditate controversia jam antea suerit β), ex legibus
Videamus de cognatione quid dicendum sit. Hagniamsino liberis a natura datis mortuo certe proximum jus hereditatis adeunda sororis filiae β quam adoptaverat suit.
I CL Bunsen, de jure hereditario Atheniensium p. I tit. I art. I, g. 4 seqq.2 Cf. Is de Hag. her. g. 854 10 864 17. 3 CL contra Macart. g. 1052 a. 4 Ibid. g. 1053 11.5 CL dierum et Schoemannum de lite attica g. 754 seqq.6 CL Bunsen, de jur her Ath. l. citato.
14쪽
In hanc igitur nemo ausus est impetum sacere. Illa vero mortua friauco et Glaucus, Magilia II fratres uterini. in locum ejus succedere student. His vero cognatione nullum in hereditatem jus suppetebat, quoad paterii cognati usque ad consobrinorum filios supererant. Ieci enim erat 1 di ιηδεὶς loreo σπαπρος μεχρι ανιτιυῆν παίδων, τους προς
ι τρος κυοίοις Dat κατα τα αντα. Rusmodi igitur cognaticum essent, testamentum vero quod attulissent salsum esse
judicibus visum esset, jure ab hereditate exclusi sunt. IIρος
ανδρων eodem cognationis gradu, hoc est Sexto gradu, cum
Hagnia II conjuncti erant ubulides II. Stratius . Stratocles, Theopompus erant omnes Hagniae sobrini et quidem ita, ut per solos viros, neque ero per mulieres interpositas inter se essent cognatio ad quod genus cognationis significandum Romani peculiari utebantur nomine adgnationis. Donec horum aliquis in vita remanebat, nemo ceterorume gnatorum de Hagniae II bonis sibi vindicandis cogitare poterat lex enim jubebat teciτεῖν τοῖς αρρενας καὶ τοῖς κτεῖν αρρέν υν. Sed Eubulidi II non haec tantum cognatio προς ἀνδρων sui cum Hagniam, sed altera accedebat προς 3ιητρος erat Hagniae II amitae, Phylomaches I filius hoc est amitinus Duplex igitur ei cum Hagnia II intercedebat
cognatio, a patre eum Sexto matre quarto attingebat cognationis gradu, quamquam tenendum St, non e una
propinquitate gradus apud Atticos jus hereditarium pependisse. aliam Stratio II duplex cum Hagnia II erat cognatio, neque tamen ea, cui melius jus hereditatis capiendae tribuerunt leges quam Eubulidi II. itenim non modo Hagniae H sobrinus erat προς ἀνδρευν, verum etiam avunculus, proptereaquod magnias II sorore us utebatur matre. Itaque et sexto gradu ejus adgnatus, tertio cognatus erat.
Si igitvi hi quattuor una petivissent Hagniae Ι hereditatem certe Eubulides II et Stratius II jure Theopompum et
Stratoclem autecedere putandi erant. iter eorum meliore jure suturus suerit, non est hujus loci quaerere. Sed --
quam hi quattuor simul petiverunt Hagniasin bona. Etenim Hagniades filia adoptata cum obisset et Glauco et
Glaucus testamento bonis potiti essent, itaque e cognatorum numero si quis salsum esse testamentum probare se posse confideret, potestas data esset hereditatis titulo cognationis petendae, ubulides II non jam sui in vita, id quod concludi potest ex eo, quod non is, sed filia ejus Phylomacho H Hagniae hereditatem petiit, quod certe sacrum
non esset, si Eubulides II vivus fuisset. Cum salsum testamentum esse judices censuissent neque alii, qui peterent, essent, fieri non potuit, quin Phylomachaera hereditas ad-judicaretur. In hanc parant litem uno tempore Stratius H, Stratocles, Theopompus, Isaeoi si credimus, moriuntur vero duo priores ante causam in judicium deductam, ita ut solus relinquatur Theopompus, qui hereditatem sibi petat. Hic tum unus ex sobrinis προς ἀνδρων superest. Nunc igitur quaeritur, uter eorum Theopompus an Phylomacho II melior jure suerit. Ac mihi quidem Theopompus suisse videtur. Si Theopompus et Eubulide I una petivissent bona, id quod paulo antea monebam, non videtur mihi dubium esse posse, utri ex aequo et justo adjudicanda suerint Eubulide I autem mortuo res prorsus alia est: hylomache ΙΙ, si cognationem πρ0ς ἀνδρῶν spectaveris, non ames in numero eorum, quos lex heredes fieri jubet. Μέχρι τῶν ἀνεφιων παιδων ex lege ab intestato ad hereditatem vocantur, hoc est usque ad Sextum gradum cognationiss),
Phylomachem autem septimo tantum tangit Hagniam II, est ejus ἀνεψιαδου παις lege igitur excluditur. Sic etiam heliastas judicavisse, ex Isae oratione de Hagniae hereditate comperimus, qua heopompum contra tutorem filii Stratoclis, qui ut dimidia pars Hagniae hereditatis pupillo tradatur postulat, hac eadem usum desensioni3 e lege ἀνεψιαδοi postremis jus esse hereditatum
15쪽
rem esse ἀνεψιαδου reaiδα esse igitur ξω τῆς ἀγχιστείας, neque inplius uris illius participem, vicisse incertum nobis
eSSe non poteSt, cum tempore eo, quo ratio, in qua Ver
8amur tractanda, habita est, etiam sit in possessione OnOrum. Potest igitur Phylomacho I altera tantum cognatione, quae Philagri Phylomachesque majoris matrimonio orta est, qua revera Hagniae II est ἀνεφιου παῖς, tuinto gradu eum attingit, niti. Haec vero cognatio non per Olo Viro conficitur, sed mulier, Phylomachera, interposita est, ita ut e parte cognati Sit προς aναικων. Accedit quod Phylomachem, quae sibi vindicat hereditatem, id quod non nihili faciendum est ex legum atticarum iis natura, mulier, non Vir est. Haec igitur vitia, quae cognationi Phylomaches II inhaerent, rustra in Theopompo quaesiVeris. Is προς ἀνδρων Hagniae II ἀνιφιου παῖς St, quam cognationem a parte virili non jam valero in Phylomache II vidimus. Praeterea ipse vir petit bona, quod in Phylomache II desideratur. Ergo, tametsi non duplex et cognatio est cum Hagnia II ut Phylomachaei, tamen est et ejusmodi cognati simplex, cui plus tribuerint leges atticae juris quam duplici illi, quibus hoc imprimis sanctum et statutum suit: κρατεi τους αρήενας καὶ τους ἐκ των ἀήήενων i). Phylomachem et Theopompus bona Hagniae H petunt. Uterque
eorum est an Hagniae ἀνεψιου ταῖς neque tamen eadem ratione, sed heopompus per sola generationes, Phylomachei per partum interpositum. Theopompus vir Phylomacho II mulier petit. Nonne igitur apertum est, Theopompum ex Atticorum legibus Phylomacheni jure antecedere 3
Ad hanc sententiam meam firmandam liceat otiam Romanorum instituta comparare. Apud hos enim primis temporibus ex lege duodecim tabularum non nisi adgnatio)gentiles iue jus habebant hereditatis cernundae, si qui pater
I Cf. Is de Hag. her. g. 864 17.2 CL Just instit. lib. III, tit. II. Cornificii rhet ad C. Her. I, 13, 23.
familias testamento non relicto mortuus esset Theopompus
autem est adgnatus qui sexto gradu Hagniam II contingit, minime vero Phylomachem est adgnata, si eam cognationem contemplamur, quae una valet ad jus aliquod in amdeserendum ex legibus atticis. Altera illa προς ἀνδρων cognatio, qua erat Hagniae I adgnata, etiam apud Romanos ei juris nihil tribuisset, proptereaquod propior adgnatus Theop0mpus supererat, qui sexto gradu cum Hagniam conjunctus ex eorum institutis illi, cui septimus tantum sust etebat gradus, praeserendus erat. Quae cum ita sint, mihi quidem meliore jure Theopompus usus esse videtur quaa Phylomache d. Si quis orator orationem componit, quid ea Vult a88equi 3 d agit, ut de re quae agitur, audientibus persuadeat. Si quis dicendo hoc siicere nescit, ViX Oratori nominu dignus est, aut licet appellari Oratorem, certe non
Summum oratorem appellaveris Demosthenes Vero, si quisquam, dignus est, qui Summus Orator Ocetur, Summa enim
vis persuadendi derogari ei nullo modo potest. Si igitur
demonstraverimus Orationem quam tractamus hac virtute carere Demosthenis non esse verisimillimum erit. Nunc tempus postulet, ut ad orationem accedamus examinandam. Ac primum quidem eam ita considerabimus, ut perscrutemur, quae Sit ejus natura externae formae, hoc est num verba idonea et commoda delecta sint, ratione non habita.
Paragraphi 1 et 2 quae sunt prooemii loco. Jam antea sibi cum eisdem adversariis de agniae horoditate lites fuisse illos contra leges agere et vim sacere ut possiderent eam non desivisse ob id ipsum sortasse necessarium esse ab initio quae acta sint enarrare.
Hai ratione judices et quae dicat facilius intellecturos et quales sint illi homines cognituros esse. Petit a judicibus,
ut benevole, ut attente se audiant. Se quoque quam evidentissime possit rem expositurum esse. Hoc prooemio
audito haud dubie jam attenti, dociles et benevoli sumus Sositheo. - Sed ex his verbis oratoris quid necesse est
16쪽
judicemus' Tum oratione apertissime nobis probaturum esse, Theopompum ejusque filium Macartatum pessimos esse
homines; Eubulidi III uni in Hagniae II hereditatem jus
esse illos legum violatione, insidiis, malis dolis eam sibi hoc est ei, pro quo dicit eripuisse. Haec nos tenet Spectatio videamus, quemadmodum ei satisfiat oratione. Paragraphis 3-11 id assequi vult actor, ut jure judicibus Macartatum de Hagniae II hereditate, quamquam de hac eadem re jam ante heliastae sententiam tulerant, in iudicium vocavisse videatur Quaerimus, anne lex suerit,
quae vetaret, ne quis de eadem re cum eodem pluries
ageret nam si ejusmodi ex suit, quae erat spes rei ab judicibus adjudicatae recuperandae 3 at sane talem legem
fuisse, et ex his et quae sequuntur paragraphis verisimillimum ex aliis vero oratorum atticorum locis certissimum
est Sed paulo post ad hanc rem redibimus Quemadmodum de hac re judicibus persuadere conatur Phylomacho II, inquit. bona Hagniae II relicta petivit et obtinuit litem
contra Glauconem et Glaucum, qui salsa testamenta protulisse convicti sunt. Idem paulo post successit Theopompo,
qui Phylomacho II in judicium arcessivit judicum sententiis Hagniae II heroditato potitus est Phylomacho Hautem vicit Glauconem et Glaucum, quamquam plurima pro eis dixit testimonia Theopompus, propterea quod Hagniae II proxima est cognatione, id quod ei omnes, qui tum ejus adversarii erant, affirmarunt Theopompus contra Phylomachenm vicit. non quod propior est Hagniae H cognatione, sed quod insidiis et malis artibus usus est Conjuraverant enim inter se Theopompus et Glaucus et Glauco et Eupolemus quidam ex eorum propinquis et rem depacti erant . ita ut quae ementirentur omnia sibi invicem testarentur et auxiliarentur. Nihi vero pro Phylomache uxore dicenti qui quintam tantum AEquae lartem accepiSSem, propter temporis angustias ne minimam quidem partem eorum, quae ementiti erant, refellere licebat, nedum mihi tempus suppeteret de cognatione et de ceteris judices edocere ita ut volebam. Quare sacrum est, ut judices salte-
rentur et Theopompo adsentarentur. Sed tamen ille paucis tantum, tribus an quattuor, plures calculos obtinuit quam
Cum igitur uterque eorum hereditatem ceperit judicum sententiis, eo tamen discrimine ut Phylomachom jure Theopompus injuria Phylomache II vero etiam rursus amiserit eorundem sententiis, quidni Theopompo quoque idem nunc usu venire liceat Sic sere Sositheus ratiocinatur. Sed quid nos ad haec dicimus Inser haec omnia argumentis prorsus nullis additi neque testimoni neque jurejurando, quibus ut crederemus cogeremur. Possunt quae dicit omnia vera, ossunt eadem Omnia salsa et commenticia haberi. Potest ver evenire, ut Orator res quasdam exponat et, ubi vel testimoniis vel aliis externis argumentis firmandae sint, hoc necessitudine coactu omittat, nos vero
nihilo minus ejus verbis solis fidem habeamus. Sed ut ita dubitatione omni sublata animi ad credendum quasi abripiantur, id tum tantum fit, cum Singula verba et sententiae rebus quae exponuntur aptata et adcommodata sunt, ita ut orator nullo loco neque plus neque minu8, quam conveniat dicere videatur. Hac re in primis veritatis vel summae verisimilitudinis species additur orationi, eaque causa est nostrae credulitatis. At num hujus oratoris eloqueritia ita comparata est Minime. Nimium versatur in eis rebus judicibus identidem dicendis, quae non verbis
tantum affirmandae, sed etiam certioribus argumentis ut testimoniis ceterisque corroborandae et probandae sunt, quas, priu8quam Vera esse demonstrare studuisset, si multum concedimus, leviter tantum attingere licebat. Si hoc enim facit orator, videtur ipse summo veritati more esse et ob id ipsum aspernari de rebus loqui ut eris, quas Vertis esse nondum demonstravit et ita effecit, ut dubitatio in animis audientium nasci nulla possit Prudens igitur ac peritus orator hoc quam maxime evitat. Si enim non evitat, facile excitat suspitionem, omnem suam Salutem in veri)is tantum fide carentibus positam esse; sive verum id est sive non est. Sed in hoc evitando ne minimam quidem
17쪽
industriam ponit is qui orationem scripsit quae agitur ne somnia quidem, fieri posse, ut hoc ipso contrarium ejus, quod vult assequi eveniat, videlicet ut res non plus sed minus habeat persuasionis. Hoc vitio summopere laborare orati0nem, jam parara aphis, in quibus VerSamur, elucet, Sed multo magis eis quae sequuntur probabitur. Sic loquitur Semper de proxima cognatione Phylomaches II, propter
quam a judicibus ei hereditatis Hagniae H adjudicata sit,
quamquam ex eo potissimum, ut verum hoc esse demonstretur majore ex parte causa pendet.
Nonne vitiosum est quod addit in ωμολογειτο γαρ παραπάντων τῆς γυναικος εἶναι ἡ κληρονομία κατα την ἀγχιστείαν, cum, ad quo παρα πάντων reserri possit, duo tantum nominentur, Glaucus et Glauco Studet sane verisimile reddere, ut heopompum Hagniae I bona tunc nihil ad se pertinere credidisse, verbis r καὶ ἐπιδι ρῶν τοτε Θεόπομπος etc., quibus tamen nihil probatur nisi Theopompum non continuo bona illa judicio petiisse, minime vero, libere eum prose8Sum 88 cognatione neminem Phylomache minore Hagniae II propiorem esse Paucitatem igitur hominum nominavit orator, loquitur autem, quasi multitudinem nominaverit. Non igitur sibi constat, id quod summopere vitiο- Sum St. -- nonne vitium est, quod paragrapho quinta verba inserta sunt αλλ' -τος αυτ ρ ἐδίκασεν τι υμμο- θεν αυτ δ προσῆκεν ουδεν του κυλου του Ἀγνίου, cum hoc eo, quod Theopompum misisse dicit, minime efficiatur nam nonne actum esse potest, ut heopompus Hagniae Hhereditatem non continuo peteret, quia petitionem nondum satis firmo praeparaverat et sic etiam aliae causae, cur non statim petiverit, cogitari possunt postea vero lactis, quae ipse statim narrat, apertissime demonstretur, non hoc, sed prorsus contrarium Theopompum judicavisse Mendosum etiam est quod paragrapho quarta verba addidit
του δικαστηρίου. Nihil enim oratori expressis verbis dicendum est, quod etiam verbis illis amissis fieri non potest, qui judices aperte Sentiant, praesertim cum, ut hoc loco, ad mores hominis vituperandos pertineant. Nam ut de abundantia, de neglecta in dicendo brevitate non dicam, facil0, cum dicitur, quod dicatur necesse non est, re Speciem habet, quasi is qui loquitur cum voluptate quadam maligna aliorum mores maculis adspergere studeat; nam ex malitia et malignitate facile in universum concluseris hominem improbum atque inhonestum esse. Improbitas vero gravem conflat invidiam, quae si constat est ei, qui in judicio petit aliquid, nequaquam est verisimile, eum id quod sequatur judicum Sententiis adepturum esse. Quid inde sequitur Ut prudentiae consentaneum habendum
sit, si quis tam leviter et modeste agat cum adversario, ut omnem ejusmodi speciem a se longe removeat. Haec vero species non modo hoc loco, verum etiam permultis aliis locis per totam orationem dispersis non evitatur, unde cum evidi)ntia concludi potest, eum qui rationem composuit nihil suspicatum esse, quantum hac ratione Suae causae
Etiam quod verba, quae para grapho quarta posita sunt καὶ Θεorco irro ὁ τουτουὶ στατ ρ Μακαρτάτου ἐκείνους συγκατεσκευαῖεν παντα ταυτα καὶ μαρτυρει τας πλείστας μαρτυρίας nullo vel testimonio vel jurejurando confirmantur, vitiosum est, ideo quod fidem detrahit orationi Sosithous enim multa volt concludi ex his verbis ut si Theopompus in animum induxit auxilium serre et testimonia dicere pro improbis allacibusque hominibus, nonne facile putatur, ut satis ampla pecunia potiretur, insidiis et dolis usus esse γVidemus valde e Sosithei re fuisse, ut hoc a judicibus crederetur. Nonne igitur mirum, quod id quod gravissimum
est erum esse testimonio non probatur Quod si attulisset, haud dubie staremus ab ejus partibus nunc contrarium fieri necesse est. Sed num oratorem tam stolidum habere debemu8, ut eum non sensisse putemus, testimonio addito multo lius persuasionis aesi habituram isse Minime. 2
18쪽
Itaque ciuod non adjecit, alio modo explicari non potest, nisi ut rem ficticiam esse ideoque ei testes non suppeditavisse existimemus. Vitium igitur quod secit in eo positum est, qu0d perverse credidit, melius esse illud inserre, etiamsi
non confirmasSet, quam Omnino non commemorare. X quare concluseris pudorem et verecundiam illi homini defuisse. Idem sentio de paragraphis 6-il, quibus, qua Via
Theopompus bona Hagniae II Phylomachae I eripuerit,
judicibus narratur. Eaedem causae mihi sunt, a quas in proximis paulo accuratius exposui, eaedemque manent per totam, id quod mirum non est, rationem, luare fit, ut re semel distinctius indicata brevior jam esse possim. Res enarrata non ita est credibilis per se ipsa, ut aliis veritatis signis facile careat e contrari sacile aliquis in suspitionem venerit, illam satis callide ad sallendum Xcogitatam esse. Ut unum tantum moneam quam Obscurum est, illos, Glaucum et Glauconem et Eupolemum societatem cum Theopompo inisse et in omnibus rebus sibi invicem adsentando effecisse, ut Theopompus bona caperet. Nam Glauconem
et Glaucum satis magna cum verisimilitudine dicit contra Phylomachen II egisse, cum jam antea exposuerit, illos ab hac muliere hereditate privatos esse; - de Eupolemo nihil scimus quibus causis commotus secerit - ortasse etiam antea induxit Theopompum illos adjuvantem testimoniis, ut eo sibi obligasse putaretur et sic post tacilius illi mirsus o auxilium tulisse crederentur. Sed id quod verisimile non reddit se quod idcirco obscurum est, hoc est nemininam quidem rem affert, qua credibile fiat, Theopompum pro illis hominibus allacibus testimonia dixisse. Si demonstravisset inimicitias Sositheo cum Theopompo intercessisse, plus fidei haberet narratio. Sed ne tum quidem omittenda erant testimonia vel, si haec non suppetebant, jurajuranda cum vero neque illud verisimile secerit neque extranea argumenta ob id ipsum magis etiam necessaria adhibuerit, minime dicit ad persuadendum accommodate. Paragraphis Il-17 quae exponuntur. de eis iterum nobis prorsus non persuadetur sed mira quadam incon-
stantia videntur laborare. Praeterea in eis incredibilis quoque quaedam actoris impudentia eminet. - ostquam Eubulidos III natus sit et opportunum tempus adesse visum sit, o illum in Hagniae II et Eubulidis I phratriam induxisso, ut Eubulidies filium adoptivum institueret. Hoc vivum illum magnopere exoptavisse se igitur hoc saciendo illius voluntati pio animo inserviisse. huic quidem in phratores inductioni Macartatum non restitisse, ergo etiam renovatae Hagniae I bonorum petitioni, non jam hylomaches II, sed Eubulidis in nomine institutae, nihil habere posse quod Opponat.
ri a sui ἐξερ sic oθῆ ὁ οἶκος quid dicamus Nonne mira quaedam inconstantia actoris in ea cernitur Quamquam apertissime ex ipsis verbis ejus intellegitur, eum Eubuli- domin Eubulidi I adoptivum filium secisse, ut hoc modi , sibi acultas fieret Hagniae ΙΙ bona denuo petendi, neque Vero, ne aut Hagniae H aut Eubulidis I domus interiret, tamen volt credi, hac posteriore causa se commotum esse, ut ita ageret. Videmus probe in hac re, quam Verum illud dicatur, cupiditatem hominum obcaecare animos. ro habendi cupiditate non sentit Sositheus, quam impudenter, quam inepte dicat. Possit aliquis in hac tanta imprudentia admiranda, quae non modo hoc loco. Sed per totam orationem invenitur, in opinionem devenire, Sositheum ipsum Oratorem esse, ex cujus ingenio haec tam praeclara oratio fluxerit, cum credibile esse neget, oratorem quamvis mediocrem tam inconsiderate dicere potuisse. Etenim si revera intersuit Sosithei, ne Eubulidis II domus interiret, quidni jam dudum Sosiam filium majorem natu in domum ejus adoptandum dederat Sed non prius ejus intererat, ne exstingueretur, quam ejus ipsius commodum agebatur. Hoc perspicuum est. - Deinde apte quoque testimonio confir-
19쪽
masset, Eubulidem II quam maxime deos obsecrasse, ut filius sibi fieret; qui cum natus non esset, ex filia genitus puer ut in domum suam induceretur OlutSSe. Neque tamen id secit. Tota omnino oratione paene dixerim eas tantum res testimoniis firmari, tuae num firmae SS Videantur, nihil reserat.
ποινὶθ lj αυτ εἰ υἱος εἰς τον οἶκον τον εαντο καὶ τον Ἀγνίου etc., verba ejus veritati non respondent, quamquam
facile intellegimus, cur ita loquatur. Nam ubulidis 1 et Hagnia II diversae sunt domus, id quod etiam ipse recte dicit g. I0554 19. Phylomache I, Hagnia I filia, transiit
in domum Eubulidis I, tua tamen transitione illorum ικοι duo esse non destiterunt. Studet vero actor illas domos in unam transsormare, tu minus dubium esse videatur
judicibus quin Eubulidis III hereditatem Hagnia II esse
oporteat. Recte me haec dicere, Stendunt verba quoque proxime iliane Se iuuntur και εἰς τους φράτερας εἰσαχθῆτους κείνου sc Ἀγνίου). Nonne enim idem phratores sunt Eubulidis II et Theopompi Quid igitur, cum magis naturae consentaneum fuisset, si dixisset τους at του aut Omnino haec verba, cum abundent, misisset, sic dixit, nisi ob eam causam, ut judices quam saepissime Hagniam Hartissime cum Eubulide I conjunctum dici audiendo, his ipsis sonis saepe repetiti paullatim fidem haberent rei quamvis non perte demonStratae Haec omnia nimis perspicua Sunt, quam ut a vitiis vacua esse dicamus. Nonne etiam mirum est, quod g. 10b g et de adversariis dicit
ἀμφισβ/ὶτεῖν, tuus ejusmodi te non uerit, sed ab adversariis autum ficta sit 10544 1 autem ipse lege illa nititur Videmus eum Omnibus rebus, tuae adverSarii commodo sunt, obtrectare et ita quidem obtrectare, ut nos Omnes sacere eum hoc apertissime sentiumus. Quod minuit, vituperandum non est, nam omnes aciutit Oratores; sed quod hoc ita tacit, ut suae ipsius causae, non adverSarii
nocent, vitiosissimum in peritissimique oratoris signum est. Pg. 10534 11 nemo est quin intellegat, Verba ουγι οργισθεὶς γυ τοῖς γενομενοις, ἀλλ' iroi s ιενο εικός τε παθεῖντον τοτε δική οντας cum dicat actor, eum mentiri. Quam ab hoc oratore diversus est Demosthenes, citi in oratione adversus Cononem para grapho prima dicenti ουτως ἐστοίλησα
θηναῖοι, θανάτου κρίνας τουτον plus fidei habemus lParagrapho 6 g. 1054 desinit prima pars orationis qua actor, quamquam P0Stea ad eandem rem redit, evicisse sibi videtur, etiam nunc sibi licero Eubulidis III nomine Macartatum de Hagniae II hereditate in judicium vocare. Sod mihi hucusquo nihil probavisse videtur, Cum neque attulerit legem, qua eluceret jus illud bonorum petendorum tempore non deleri nam etiamsi tempore non interibat, quod vald in dubium vocaverim, tamen hic locus erat, quo cum vi judices de hac re monerentur, neque alteram, quam desideraveris, unde appareret, Eubulidii licero Macartatum do hereditate postulare. Nam certissimum est, leges fuisse, ne idem cum eodem re semel judicata de eadem re donia litigaret i). Quae leges Si non fuissent, quae sutua' erat rerum possessarum securitas Has igitur leges Sosithous ita observavit, ut non rursus Phylomaches minoris nomine, sed Eubulidis III peteret. Sed quis est, quin videat. hac ratione iteras tantum legum non violari, minimo vero sententium Ceterum quod nobis orator de his non persuadet, minus ipsius culpa fieri mihi videtur quam naturaro cluam tractat, cui leges Obstant. Paragraphis 17-32 orator caput totius causae tractat. Proharo studet judicibus ex cognatione melius jus Eubulidi B in Hagnia I bona competere quam Theopompo et Macartato. Sed singula accuratius contemplanda Sunt. Primum exponit de genere ea, quae nos jam scimus deindet CL Dem. c. Lept. g. 5024 47 pro Phormione 13 9524 25; Ructorem orationis adversus Boeotum de dote g. 10244 55 alios
20쪽
his utitur in argumentando ad causam Suam stabiliendam. Exponit judicibus, sua quidem sententia Hagniae I Polemonem filium et Phylomachen I filiam propiores esse cognation quam Datris Strati I filium Charidemum hoc nos
Omnes Verum esse concedamu necesse est. Itaque etiam
Polemonis filium Hagniam II et Phylomaches I ex Philagro filium Eubulidemin propiores esse Hagniae Ι quam Charidem filium Theopompum, Datris Strati I filii filium. Itorum omnes ei adsentiemur. Eubulidi II, Hagnia II a patro consobrino, Eubulidem III filium esse; qui quin a patro Hagnia II consobrini filius sit neminem posse dubitare. Ergo in Immer eorum esse, quibus lex την ἀγχιστείαν dederit; quem juris titulum frustra sibi adrogare Theopompum, qui e Strati I sit domo, neque vero Hagniae II et Eubulidis II. Quis autem est, cui de his persuaserit 3 Sed
prius videamus cetera. Minime Vero OnVenire, ullum ex
alio domo hominem hereditatem Hagniae II possidere, dum in Hagniae domo, qui possidere possit, relictus sit in qua Phylomachen II et Eubulidem III reliquos esse. Theopompum vero non nisi permagnis mendaciis usum Phylomachen Inon scissu Polemonis Ororem germanam et rumus, Se ad Hagniae domum pertinere, quae tamen ivlo testimonio probaverit, sed propter mirum illum consensum hominum
illorum eum adjutantium a judicibus credita sint, Phylomachae II, Eubulidis III matri, bona ab Hagnia II relicta eripuisse. Sed cui his persuasit do Eubulidis IH jure orator 8 Quam non cohaerent, quae subito Q 26-28 inseruntur, cum eis, quae raemiSit aut certe, quod exspecta-Veris, X eis non consequuntur Cur igitur antea disputavit Si Hagniae I hereditas ageretur, Sane haec suo loco essent. Nemo dubitaret, qui Polemo et Phylomache Ι, orgo olim Hagnia II et Eubulides II, eorum liberi Theopompo praeserendi essent. Recte etiam tum dicerentur κτου αντον οἴκου οντες Hagniae I et opponerentur Theopompo ἐξ τερου οἴκου οντι, propterea quod Hagniae Iessent posteri, recta linea cum e cognatione conjuncti.
Sed quid haec ad rem, quam agit -
Deinde, cum e re sit ejus, mentitur Eubulidem I προ πατρος Hagniae II consobrinum SSe, quamquam προς μητρος tantum est. - Qui probat autem melius jus Eubulidis III esset Demonstrat Eubulidem H ἀνεφιου ταιδα esse Ἀγνιρ πρὸς πατρος, quam rem cetera Sequuntur, Theopompum simpliciter hoc nomen sibi adrogare non posse adfirmat. Qua 3 in tali argumentatione persuasio Num hoc est rem tuam bonam esse demonstrare, si res, quibus lacile contrarium evinceretur, omiseris Nonne lacissimum est adversario ejusmodi argumentationem evertero Qui igitur rem tuam firmasse dici p0tes Et tamen hoc potissimum est, in quo oratori elaborandum est, ut perficiat. Cognatio illa meo ἀνδρων clienti nulli est utilitati ergo tacetur altera illa ex parte res γυναικευν, cui TheopompuS, quae reSpon dent, Opponere non poteSt, etiam efficacior est, Si προς ἀνδρων esse putatur ergo loco, quo convenit, in hanc transformatur. Praeterea fabula de domo quam invenit ad rem
Dicam jam ea, quibus mihi, cur haec pars orationis ita comparata sit, ut est, planum fieri videtur. Primo loco ea 0nit, quae ita sunt evidentia, de quibus nemini unquam in tentem veniat dubitare; simulat vero 23, quo magis judices in errorem inducat, his veris concessis fieri jam non posse, quin ei de ceteris persuasurus sit. Deinde altero loco infirmissima haec de cognati0ne ponit his denique tertio loco illa, insidiis, non generis propinquitate Theopompum ficisse, adduntur. Volt infirma in medio posita ab luabus artibus eis, quae firmissima videantur, defendi. Res igitur satis callide ab eo geritur, minime tamen nobis
persuadetur. Verum hac orationis parte, ut videmus, non modo oratorem non ad persuadendum apte dicere apertum est, sed etiam in qua re magna ex parte causa posita est, cur id non efficiat rem, quam probare Velit, eram non esse. Tam enim insciens et imperitus judicari non potest, ut g. 1058 26, nisi maxime necessarium fuisset, et p)υβουtidi ἀνεφιεὶ Ἀγνίοι ντι προς πατρος Contra Ve