Oratio quae est contra Macartatum num Demosthenis esse judicanda sit [microform]. Dissertatio inauguralis quam...scripsit W. Rohrmann..

21쪽

de qua iidicus tantopere dubitare poterant, dixisset, si qua fieri potuisset. Fretus proverbio sortuna adjuvat audacem' Sperat Venturum esse, ut fraudem non animadvertant udices, quonim animi nominum et rerum difficultate et multitudine obruti sint, in qua sententia cum esset mihi non ita incrodibilia ut credibilia venditasse videtur, quamquam nobis, hodie judicibus, quibus acultas est rei omnibus a partibus otio atque tranquillitate considerandae et perpen- Sitandae, minus hoc potest usu venire. Fallere igitur et decipere eum studere rebus salsis prolatis perspicuum esse videtur. Quod cum certis signis perspexisse mihi videar, ex hoc certis signis c0gnit alia, quamquam non cum firmitate veritatis, tamen cum verisimilitudine videntur posse conchidi. Quae cum ita sint, quid nos impedit, quominus de eo, quod affirmavit orator, Theopompum Phylomachon IPolemonis germanam sororem suisse negasse et se ipsum ex Hagniae II domo esse simulaVisse, neque Vero, quamquam hoc gravissimum est, testimoniis confirmavit, hunc in modum itiocinemur 3 Etiamsi res aliqua per se verisimillima videtur esse, externo argumento apud iudices firmanda est. Hoc non actum est hoc loco. Estne vero res verisimilis Non credo. tenim Theopompus cum bono jure uteretur, quid confugeret ad mendacia, quae vix ullo modo judicibus probare poterat et, etiamsi probaverat, acile a Sositheo fraudis poterat convinci Videmus, ne satis quidem verisimilem esse rem eo magis igitur testimonio sulcienda erat. Quod cum actum non sit, tametsi res utilissima est actori, magnopere igitur ejus interesse oportebat, ut a judicibus fides haberetur, optimo utimur jure, quod de veritate rei dubitamus. Quod cum negari n0n possit, si infirmitate orationis utamur et in malam partem Omnia

accipiamus, rem Sic fingere possimuS. Videmus sententiam, quam nos priusquam ad rationem ipsam accederemus considerandam, de Theopompi et

Phylomachos II et Eubulidis Id jure proposuimus, orationis

vi ic matura mir modo confirmari. Videtur Sositheus Hagniae II hereditatem nihil ad so pertinere probe cognitum habuisse, meque Vero, cum semel et oculos adjecisset sortasse hanc unam is, causam Phylomachen II uxorem petiverat et revera jam semel judicum sententiis uxori addicta suisset, dulcedine possessionis captus a Theopompo erepta, aliquando recuperandae spem abjicere potuisse. Hoc tempus Theopompo mortuo et Eubulido II nato ad- osse duxit. Sed multae difficultates rei, quominus bene gereretur, obstabant, cum ei non modo melius jus hereditatis sibi adrogandae deesset, sed etiam adversario exceptiore judicatae suppeteret Posterior haec difficultas ut tolleretur, Eubulidem III Eubulidis II adoptivum filium facit: non jam litigant de hereditate Theopompus et Phylomache ΙΙ, sed Macartatus et Eubulides III. Litera legis observatur,

res igitur convenit. Quod ad priorem attinet difficultatem, hic luoque apertum est, non nisi allendo rem ad bonum finem perduci posse. sed qua est homo calliditate animi,

non desperat. Invenit judicibus dicendum osse. Theopompum in prior illo judicio n0 juris sui bonitate, sed Phylomachenes Polemonis sororem Morcaeteta καὶ otiosιητρίαν fuisse negando et se ad Hagniae domum pertinere Simulando vicisse. Hoc invento in locum ejus, quod quom0do probaretur nesciret, Substitutum est id, quod verum non osse facile probari poterat testimoniis lopidissimum hoc excogitatum Tum vero itinis diligenter praecavendum erat, ne veri dissimile videretur judicibus. Poterant hi quaereres quidni igitur post litem amissam, cum injuria hoc factum esse putares, illos, quorum salsis testimoniis vicerat The0pompus, ψευδομαρτνριων postulasti ix iac ratione Dficere poteras, ut judicium, quod tactum erat, rescinderetur. Hoc bene provisum est a Sositheo: Theopompus non vicit salsis testimoniis nisus, sed societates inita cum Glauco,

I CL dierum et Schoemannum in libro, qui est de lite attica pg. 759 seqq.

22쪽

Glaucone Eupolemo, ita ut, πευγννος illius acturae quiesset, mihi relinqueretur nemo. Haec ut ei impune liceret ementiri, priusquam renovaret litem hereditariam, videtur exspectavisse, dum Theopompus mortuus esset Fortasse etiam Macartatus eo tempore, quo inter patrem ejus et Phylomachenes de hereditato lis erat, admodum puer fuit, ut spes esset Sositheo argumenta, quibus judicibus haudem detegeret, illi delatura esse. Sic res, cum tota ratione nihil sit quod refragetur, sed e contrario omnia ad hanc

opinionem videantur nos adducere, cum magna verisimilitudino cogitari potest. Hanc tertiam sere orationi partem paulo accuratius consideravimus. Qua in consideratione cum occasio mihi data fuerit, ut omnium anim rerum, suae ad Oratoris ingenium cognoscendum aliquid aleant, quas quidem ex Oratione omnino comperimus, Singula Saltem Xempla commemorarem, de eisdem vero ut Omphirius moneam nihil attineat, de reliqua parte, ne prorsus praetereatur, auca tantum additurus Sum.

Pg. 1059 gra primum recitari jubit testimonium, quo firmetur, Phylomachen II revera judicum sententiis Hagnia II hereditate potitam esse. Deinde para graphis 3235 do huc a Phylomacho II in judicio reportata victoria

verba iacit, quae nihili prorsus Sunt, cum repetant tantum, quae pluries jam affirmavit argumentis non additis Phylomachenes justo vicisse, Theopompum Vero non Vicisse, sed decepisse judices. Ludit verbis. Praeterea Eubulidem III nullo antea Victum esse. Apertum esse judices huic, si meliora quam Macartatus dixisse visus sit, hereditatem ad-judicaturos esse. Ex hac quam simulat fiducia tacite, quam ipse re non confisus Sit, perspeXeris. Tum g 10604 35 alterum asserim testimonium, quo eluceat, Phylomachenes, Hagniae II amitam, revera Polemoni Sororem germanam fuisse. - Paragraphis 38-42 exsultans commoratur pluribus verbis in eo, quod tum ipsum judicibus testimoniis probavit. Quamquam vero de hujus rei veritate testimonio russato non jam dubitaverit

quisquam, tamen simulata de Theopompi impudentia sit spurcitate indignatione rei fidem augere simulque adversario odium excitare studet. Persuadet ratio nemini. - Para-

grapho G denique cetera ς 35 ad genus Phylomacheses

probandum allata destimonia aecitantur Praeterea per totam orationem ulla inveniuntur. - Paragraphis 47-51 rursus disputat de natura diversa cognationis, qua et Macartatus et Eubulides III cum agni II sint conjuncti. Quod Macartato jam prorsus jus nullum esset in Hagniae IIbona, nisi hereditate a patre accepta tenuiSSet ea re se

uti non posse ipse intellegit. Iterum loquitur de domo: Eubulidem III esse in Hagnia II domo. Macartatum et Theopompum in prorsus alia, Stratii. Hoc nominum quoque diversitate demonstrari. De 0mo quid sentirem, jam supra indicavi. Videntur igitur haec quoque mihi nihil

valere. - Deinde ver legum quandam seriem recitari jubet, quarum prima recitata g. 1067 i affirmat, pateroea, non esse hereditatem neque Theopompi neque Macartati, sed Hagniae posterorum, eorum, qui sint in illius domo. Non potest nisi Hagniam I dicere hoc loco, cum posteros illos intollegat Phylomachen II et Eubulidem III, quos Hagniaues posteros dici non posse apertum est. Iam scimus, quamquam, quid in lege perscriptum suerit, ipse accuratius non indicat, legem quandam recitatam esse, quae ad hanc causam omnino non pertineret Non enim agebatur Hagnia 3 hereditas, sed minoris, cujus non sunt poster Phylomacho I et Eubulides III. me judices sentirent fraudem interpretando addidit verba τοῖς ουσιν ἐν τε οἴκοθ' picείνου, quibus res obscuraretur Videmus oratorem demonstrare, Hagniae I hereditatem ut acciperent secundum leges suturum suisse, neque ero Secundum lege esse, ut Hagniae II acciperent. Hoc rectum esse. hoc est Hagniae Iheruditas si acta esset Phylomachae I et Eubulidi m optimum jus futurum fuisse, jam supra libenter concessimus. Sed quae disputat rator, non perSuadent, quia rem non

tangunt.

Idem dicendum est de ceteris omnibus, quae multis

23쪽

Verbis proponit orator a g. 1067 i ad finem g 1079

85, exceptis paucis quibusdam Verbis, quae, ne deesset conclusio orationi, acienda erant. Adjiciuntur haec omnia ab oratore, unde perspicuum fiat, tua aequitate, qua justitia, qua pietate, qua Sancta legum reverentia omnibus in rebus omni tempore egerit Sosithous, quae contra iniquitas, impietas, cupiditas pecuniae legum violatio usquequaque apparuerit in heopompo Volt assequi, ut cum benevolentia ac dolore ipsius causam amploctantur judices, adver- Sarium autem Oderint rebusque ejus invideant. Quod tamen

nobis judicibus minime accidit et o veteribus quidem illis

judicibus evenisse potest credi, si ex veri Demosthenis ceterorumque illustrium Oratorum atticoruni orationibus conchisionem facere licuerit. Nobis etiam reliquis his para- graphis nihil probatur nisi eum qui orationem consecit non tam adversario, quam sibi ipsi conflare scivisse invidiam.

In eis quae proxima sunt demonstrat, leges non tantum commoda concedere cognatis, sed gravissima etiam imponere onera Deinde ejusmodi legibus aliquot recitatis addit, omnia quae eis imperentur sibi imperari. non Theopompo.

Pg. 067 paragraphis 53-57 log rocitata dicit se legis timor Phylomachen II τι; ἐπειλ ρον judicio petivisse,

quia genere roXimus esset, Theopompum non petivisso quia nulla ratione ei propinquus esset. Sed quis non videt haec Vertia tantum esse inter se opposita, Sositheum lacilo

alia causa ac quae nominetur commotum esse posse, ut

peteret, Theopompum impeditum, quominus hoc saceret 8 Possit aliquis verba Sosithei intellegere hoc modo ego Phylomaclien II duxi propter spem hereditatis, quae si mihi non datur, ne Phylomachen quidem volo. Sed si spe sua salsus est Sositheus, num idcirco Theopompo de jure suo

decedendum est 3- Nonne etiam melius erat causae Sosithei, si temperasset orator verbis τουτων γένοιν αὐανθρωποι

ἀναισχυντοτεροι fo&ρορ υτεροι quibus convicium tantum stadversario Sed per totam orationem hunc odiosum in modum clamat ac Vociseratur. - Omnino vero, id quod paulo ante monebam, et hoc et quae sequuntur omnia exitu

solo excepto omittenda erant, propterea quod extra causam posita sunt. Sed quia in ea re, in qua accurate probanda Omnis versatur controversia, legum asserendarum acultas non fuit, hic detrimentum, quod illic accepit oratio, eo pluribus allatis sarcire ac sanare studet, licet hae omnes Ad rem, quae agitur, minus pertineant. Id saltem lucratur, ut non prorsus desiderentur leges. Idem igitur in legibus accidit oratori, quod supra in testimoniis accidisse videbamus. In gravissimis rebus leges deerant, in levissimis et extra causam positis abundant. Postquam legibus non Sola commoda cognatis dari, sed etiam multa onera imponi probavit, minime vero ad ipsos uno haec onera pertinere neque ero ad Theopompum et Macartatum, nam si leges ita comparatae suissent, ut hoc perte demonstrare OSSet, verba legis in Orationem intexturum sui88 credam, para grapho 60, g 1070, cum pra0videat Macartatum aegre laturum et queSturum SSe, quod patre Theopompo mortuo de hereditate in jus vocetur, eum sic resutare Studet, ut dicat, atrem ejus, cum homo mortalis suerit, non semper Vivere potuisse, leges ver in aeternum manere. Quae leges Certae quaedam non Diaruntur. Quidui, si bona et justa utitur causa Sositheus, certum legem tantum unam adhibet, qua demonstret, sibi

licere Macartatum denuo de hereditate in judicium vocare 3 Sed is quae dicit est ulla fides sunt verba tantum. Pg. 1070 para grapho 2 actor redit ad leges recitandas, quibus cogitatis, se dicit uosque neque Ver adversarios uera imponuntur, quae Omnia Summa cum religi inie susceperunt et pertulerunt. Et primum quidem legem proponit, quae Sola muliere τας προσηκοισας ιεχρι νε- φωτ τος domum lanebrem adire et unus ad sepulcrum

prosequi sinit. Tum subjicit, Theopompi uxori Macartati matri, polexidis Prospallensis filiae igitur non licuisse in Hagniae I sunere adesse. Hoc recte quidem. Quid vero, si sororem Theopompus habuisset Quam si non habuit et idcirco mulier ex Strati domo ad Hagniae II mortui conbu curandum accedere non potuit . ita ut ex lege hoc

24쪽

negotium Phylomacha II soli relinqueretur perficiendum, num ideo jus ejus Hagniae II bonorum possidendorum tollitur vel etiam minuitur tantum Neutrum e nostra Sententia suri potest. Ergo hoc quoque loco nihil dicit orator, quamquam ut ubique plurima fieri verba, qua Verborum et veritatis iurentia semel ali auditoribus perspecta omnis detrahitur orationi fides aut certe suspitione valde minuitur. Paragrapho denique 66, g 1072 ut ad rei gravitatem accommodata conclusio fiat, vel oraculum delphicum assertur, quod cum Solonis legibus de cognatorum officiis congruere affirmatur. Plus est persuasionis in ea quae g. 1073, g 68-pg. 1075, i narratur re, quoniam testimonio firmata est. Theopompum in Hagniae ΙΙ landis olivas, et vicinorum et aliorum hominum delicias, plures quam mille excidisse. Quare non modo mortuo Hagniae injuriam fecisse, sed etiam, quod multo gravius sit, totam urbem contumelia as- fecisse, quoniam lex ejus generis arbores exstirpare Vetuerit Lex ipsa assertur. Etiamsi in his nihil videatur Daudis inesse, tamen, cum a causa prorsus aliena sint, jure omittenda suisse censueris, quia, Si quae a causa Separata sunt nihilominus commemorantur, cur id fiat, dicas alias ratione cogitari non posse quam animi malignitatem omninoque sui commodi maj0rem curam quam legum. Quindici potest, Sositheum ipsum officium suum deseruisse, qui Theopompi peccata delictaque viderit neque vero γραφῆ παρανο/ιων persecutus sit. Quae Sosithoi criminatio cum timenda esset, eo magis orator, si quid sensisset, haec missa

Paragraphi 73-79, g 1075-1077, huic indignissimae legum violationi Theopompi opponitur Sosithei legibus obtemperatio religiosa, quae cerni possit in studio, quod posuerit in eo, ne Hagnia II domus interiret. De qua re quid nobis videretur, jam supra indicavimus Lege recitata vel in hanc The0pompum peccavisse dicit, qui Macartatum filium non in Hagniae II, sed in Macartati, intris uxoris domum adoptandum dederit. lecto haec quidem vitupe

rantur. Sed si revera Sositheo leges ut inviolatae starent cordi erat, simulatque neglexerat Theopompus peculiarinctione ab eo persequendus erat. Quod nunc ejus rei mentionem lacit, eo ipse ego infringit, quod facit id eo consilio, ut judices animis in Theopompum odio inflammatis sententia serant. Paragraphis 79-81, g 1077 ot 1078, postremo loco Theopompo crimini vertitur an potius signum esse dicitur, unde pateat, non jure eum possidere Hagniae II bona, quod et ipse et jam pater ejus Charidemus communi Buselidum generis Sepulcro, separatim alio sibi exaedificato, uti destiterunt Quid hoc aliud est nisi mora garrulitas oratoris 3 Paragraphi 81-85, g. 1078 et 1079, conclusionem Rficiunt, in qua ut ubique per totam orationem pluribus

Verbis usus est Orator, quam opus erat. Ac ne in hoc exitu quidem convicio et odioso clamore, quae homine indigna sunt, abstinere potuit, ut docent verba καὶ ἱκετε ειν υτους sua τοῖς δικαστας πως s. ι ἐξερημωθη- σειαι αυτῶν ὁ οἶκος Detro c0 mae υν τουτc0ν θηριων ), or εἶσιν At του Στρατιο οικου etc. Rusmodi ratione quemadmodum heliastarum animos adsectos SSe credemus comparato Ciceronis Oratoris capite VIII, 25 sequorum sol. Allieniensium semper sui prudens sincerumque judicium, nihil ut possent nisi incorruptum audire et elegans. Eorum

religioni cum serviret orator, nullum Verbum insolens, nulluni odiosum onere audebat.

Si quis qui persectissimae a Demosthenis eloquentias

speciem quandam animo informatam habeat, tot res, quae summopere videantur vitiosae et vituperandae esse, in oratione aliqua invenerit, quot ego hac disputatione in hac contra Macartatum oratione inesse videor mihi demonstravisse, certe non jam credet eam esse Demosthenis. Quae enim ratione saepius perlecta imago Oratoris animo Obver-

2 CL Cic. Orat. 7, 23 8 26 3l 1l u. III 38, 133 39, 36:67, 226 70, 234.

25쪽

satur Haud dubie minimo similis Demosthenis Videtur

homo suisse rhetoricis praeceptis leviter imbutus, dortasse etiam solo judiciorum usu eruditus. Quia vero ei omnis ot honesti is pulchri et decori sensus deerat omninoque

humanae naturae recte judicandae nulla erat in eo facultas sine quibus rebus Omnibus verus orator cogitari non potest, e non pervenit, ut quae probaretur, Orationem componeret. Hunc igitur ex oratione adumbramus oratorem natura non

dederat ei ingenium oratorium. ab hujus indolis homine

Oratio conscrilita esse potest, minime Vero a Demosthene,

cujus similitudinem refert nullam. Quam enim ille diversus est ab hoc quem ponimus oratore P tarum rerum omnium, quae in Oratione quae agitur reprehendenda esse indicavimus, 'pud Demosthenem ne vestigium quidem inveneris lDemosthenes is est, quem natura oratorem esse voluit. Ob id ipsum quamquam initio rhetorica utebatur institutione Isae eique etiam in primis tuas conscripsit orationibus similis est, postea tamen omni quod imitaretur exemplo repudiat suum ingenium solum secutus est, quare factum est, ut ejus scriptiones nihil redolerent rhetorem . sed omnia, quae dixisset quam maxime naturae consentanea esse iderentur Si quis nostrum hodie orationem aliquam ex numero earum, quae etiamnunc Demosthenis esse judicantur et quae solae dignae sunt eo legat, inter legendum sacere non poterit, qui in omnibus rebus oratori prorsus adsentiatur Hujus adsensionis causa posita est in eo, quod Omnibus partibus pari cura elaboratae sunt ejus irationes. Ubique sibi constat oratio, ita omnia quae vel dubitationes vel suspitiones movere possint, sublata, tanto ingenii acu mine omnia ad rem accommodate et excogitata et repolita et tanta arte disposita sunt ut summam habeant laudem. Nonne vero in hac oratione Omnia invenimus Ontrario modin comparata Neque in legendo consentimus, sed ubique suspicamur, meque post lectionem tenemur admiratione Oratoris, sed quo saepius legimus et quam potuimus accuratissime Omnia perpensavimus, i minoris aestimamus. imo trorsus contrarium ijus hic accidit nobis

quod in Demosthene, ad cujus orationis quo saepius redimus legendas, eo majore in dies voluptate et admiratione versamur in eis, id quod fit in omnibus praestantibus artis operibus satis spectari et considerari non possunt. Sed missa facta accurata consideratione singulorum omnium jam hoc uno, quod orationi contra Macartatum minimum, orationibus Demosthenis omnibus plurimum est fidei, certissimum et firmissimum mihi videtur esse eam ab DemOStheti non esse prosectam. Possit autem hoc loco mihi Opponere aliquis sequum desit orationi fides, recte tu quidem eam Dem0sthenis ingenio indignam videris judicare. Sed tu ipse rem, quae agatur, fraudem et calumniam 8Setibi videris ostendisse. Satisne etiam scis, num de H modi re Demosthenes tibi persuasurus fuerit 3 Quamquam

hoc eum acturum suisse non pro certo affirmaverim, Certissime tamen mihi videor scire, si causam omnino SuScepisset, non tot ansas offendendi eum nobis daturum suisse, quo is dedit, qui orationem scripsit, sed etiam de re tam difficili si non prorsus ad persuadendum appOSite, certe tamen cum quadam verisimilitudine dicturii suisse, quae, ut vidimus, si res accurate consideramus, in hac oratione penitus desideratur. Verum enimvero id ipsum, quod res, qua Secundum leges esse oratione efficiendum est ut iudices credant, leges violare mihi videntur, alia gravissima

causa est, cur rationem Demosthenis esse negaverim. Etenim et orationibus ejus et totius aut sere totius antiquitatis judicio Demosthenem non novimus eum fuisse, qui ut fraudi veritatis imponeretur species, operam daturus fuerit. Nam quod non desuerunt ei in antiquitate obtrectatores, ei rei nihil tribuo quo quisque est multis rebus admirabilior magisque spectatus, eo tacilius inveniuntur, qui laudem ejus, quae Sit in omnium ore, minuere studeant. Sed inscriptionibus ejus ubique tanta spirat morum probitas, tanta animi honestas ac liberalitas, tanta denique humanitas, ut

sacere non OSSimus, quin eum cum more atque Veneratione amplectamur, tantum autem absit, ut hanc orationem ejus eSSe credamus, ut ne suspicemur quidem eum tale

26쪽

quid coinpositurum suisse. Demosthenis igitur etiam hac

de causa oratio haberi non potest. Si tuis vero mihi opponere voluerit, verisimile esse

demonstravisse me non Servari rerum veritatem in Oratione, non autem prorsus certum esse et clioemannum ad Isaeum

pg. 45 et Boorium in libro, quem conscripsit de successione ab intestato apud Atticos, et A. Schaeseruiui in alia esse opinione, omnino neminem hucusque do melior Eubulidis tertii jure dubitavisse, hac re vix probari responderim, non recte me judicare Contra libenter profiteor, me non tam cum videntia demonstravisse Sosithe injuriam, quam, qua est oratio infirmitate, cum Verisimilitudine sumpsisse.

Aperte demonstrari, quamdiu jurii hereditarii Atticorum

cognitio tam erit manca tamque lacunosa, qualis hodie est, omnino non poterit. Schoemanni vero et Boorii judiciis non ita multum tribuendum est. propterea quod alter de oratione judicavit, ulter permulta X ea conclusit, triusquam, quae ejus 8Set natura, quaerendo ac perscrutando satis cognitum esset, id quod apertum est eo, quod uterque eorum et orationem Demosthenis et leges ac testimonia, quae inserta sunt, recta esse duxerunt Si quis vero ab eo, quod salSum est, proficiscitur, potestne etiamsi et in judicando et in concludendo iam caute tamque considerate versetur, ut nihil peccet, id quod invenit verum osse Id nemini in mentem veniet credere magis autem omnes in meam sententiam discessuros esse spero, si Boorii librum attente perlustraverint Ut enim oratoris verba aliquomodo inter se congruere Videantur et intellegi possint, sumit certa quaedam vocabula ut οἶκον compluribus diversis significationibus in oratione usurpata inveniri, quas tamen partim nullo loco ullius attici scriptoris a se firmari posse profitetur p) Cum igitur novae verborum significationes sumendae sint, quibus acceptis nihilominus res spinosa atque

Obscura remaneat, cum omnino omnia, quae Isaei imprimisti III, 2, g. 232.

2 CP Booritim de successione ab intestato apud Atticos ire. II.

orationibus hac oratione neglecta satis confirmata viderentur esse in animis nostris huic orationi fide habita conturbentur ac misceantur, cui rebus ita Se habentibus, cum praesertim oratio ipsa eo ducat, non praeserendum esse videtur

sumere, mentiri oratorem et sallere studere judices Nemini non equidem credo nisi sorte quis tanto flagrat studio accuratiorem attici juris tereditari habendi cognitionem, ut idcirco Obscuritatem perspicuitati praeserat. Alia optio cum data nobis non sit, id quod melius est, ele

At sumamus, ut ne hoc quidem praetereatur, Oratorem studere judicibus de re justa atque aequa persuadere. Oeposito ei nulla am reliqua est excusatio, sed concedendum est, hominem dicendi prorsus imperitum non minus ad persuadendum apte ejusmodi rem exponere potuiSSe, quisse quae ita exposita sit, ut, quocunque oculos conjeceris, Suspitiones ac dubitationes oriantur in animo tuo. Res cum ita sit, ne somniandum quidem est, Demosthenis esse ra

tionem. -

stltera pars. Rebus satis consideratis restat, ut etiam de verbis h. e. de externa orationis sorma paulo accuratius dicam. Haec quo tu ita comparata est, ut quae dissimilior sit Demosthenis cogitari vix possit. A consideratione Orationis quae prati cedit haec seposui, de quibus in altera parte dissertationis disputarem, ne nimis multa uno tempore atque uno loco agendo dissicilior atque impeditior evadere disquisitio. Si qliis attente percurrerit orationem, haec raecipue in ea reprehendenda esse existimabit, quod ita eloquitur

omnia orator, ut prorsus defatigentur audientes vel legentes. Nonne ero omnes oratores praestantes in elocutione sor-

27쪽

manda ierpoliendaque summam collocasse industriam videmus 3 No fides detrihi possit verbis nostris, iterum nunc perlustrabimus orationem eisque locis, tu ibi is insignia elocutionis vitia deprehendentur, subsistemus et luid insit in eis, quod habeat reprehensionem, demonstrare conabimur. Jam in primis duabus paragraphis orationis ejusmodi quaedam inveniuntur. Dicit Dim 3ιεῖς τε γαρ ε ανδρες

Etenim conjunctione καὶ conjuncta altera alteris excludi existimaveris. Quibus enim rebus quales sint arguunturnis enarrandis eis, tua et secerunt et faciunt Quod igitur copulativa conjunctione καὶ usus est orator, o peccavit in leges dialecticae. Cujus luidem leges non violasset, si dixisset καὶ ι τοι r δειχθήσονται io εἰσιν ἄνθ ρ 0rroι, setιάλαι dx αρξ etc., quamquam aliis de causis ne sic quidem comparata ratio able probaretur. Invenimus enim in proximis καὶ odii recti orra παρανο/ιουντες καὶ βια - μενοι Ergo etiam ne eadem iterarentur laec omitti convenisebat aut certe loco Verborum . . oi di παυονται κακοτεχνονντες etc. alia usurpari decebat. Ad hoc idem genus

vitiorum, iuibus calet, ut videbimus Oratio, ertinet, quod intra exiguum spatium alterius aragi apti bis legitur σπαρακολοι 'εῖν prinuim in illis, quae jam apposui, iterum in his εο ιεγα υν sit Jν εἶ ἄνδρες δικασrcti, εννοι πιυς, κρού-

νουν, tametsi acillim hic poterat evitari 0 mo lo ευνώῖκ υς κρούσασθαι τευ tiros si co ceteris missis, sive retentis solo illo graρακολονγειν excepto ἀκρούσασθαι καὶ τοῖς γε uένοις προσέχειν τον νουν, sicut satis crebro dictum

est ab oratoribus atticis' et in hac causuli privata praeserendum fuisse videtur etiam idcirco, quod Simplicius est. Item in primo illo ambitu satis tolerabili, unde dicendi

initium sumit orato Ἐπει dii ci προτερον e verbis quae

sunt νύγκλη σιυς ἐστὶ τα τραχθέν ἐξ αρχῆς διηγήσασθαι illud o i, aliquid habere offensionis dixeris. Est enim hoc

illius, tu rem aliquam non satis habeat perspectum; et recte etiam modestiae causa additur, si luis de rebus luibusdam involutis id quod sentit explicat; tuorum neutrum cadit in hunc locum. An Oratoris non esse credamu RC- curate Xcogitare in una tuaque causa quid dici oporteat 3 Minime vero Dicat igitur, quia revera nescit, an non ab initio res enarrari necessarium sit imprudens habendus est, cum quod ignorat tum tu id ignorure se profitetur. Contra probe cognitum habeat, a primo tuae facta Sunt exponi oportere, nihilominu ut modestus esse videatur, adjiciat perverse facit, luod est mode8tu in ea re, qua SSeeum minime deceat. Sive igitur Orator, quem agimuS, in voce σευ eligenda Cur oneret secum reputavit - id quod eum, qualem novi, secisSe ViX uto, Si V rum reputavit, quin verbum parum idoneum elegerit. dubitari non potest. Ne tertia quidem para graphus, g. 25l, caret vituperatione. Sunt ibi verba Tot του γαρ του παιδος η s λὶτ ρ- et rεδικέσατο του κλι ρου του Ἀγνίου κατα τους νοιιους τους μετέρους καὶ τ υν οτε ἀμφισβ/ὶτ σύντευν υτι του κληρον τουτονι)ῖ , γένει 1 ἐν 0ς ἐγγυτέρ 0 τις), εἴη υτ υνἔχης γυναικὸς, ου δ' ἐ εχειρ σεν ουδεὶς ἀντοι ὁσαι et quae se 1. Illud τουτονὶ primum, cum proximum Sit του κλήρου του Ἀγνιον, quidni omissum est Et nonne idem dicendum est de altera voce suae est υτ υν, in proXimis cum exstet τ 0 τοτε 1 φισ yi τλ σίντ υν Ac nonne etiam pronomen τὸ mirum hic est cum haud dubie exspectaveris υτος 31 CL Isaeum do Philoci hereditatus, g. 57, 2 de Cir hered. VIII, g. 69 4 Dem. in Zenothemin XXXII, g. 882, 3.

2 Verba, quae agentur, ubique uncis praedita erunt; quod semel monuisse satis sit.

28쪽

Quae enim est haec sententia: Et eorum qui tum cumo do hereditate litigabant, genere propiorem Sse aliquem ipSorii quam mulierem, jurejurando affirmare ausus est nem03 Nulla Jam est aliqua sententia in verbis quamvis inepta repudiato pronomine αυτων. Sed omne vitium Sublatum esset, si scriptum esset υτος, ita ut sententia esset haec: genere propiorem se ipsum esse quam mulie

rem etc.

Paragrapho quarta cum dicit orator a d διαθῆκαι, α τοτε ζαρεσχοντο, ἐξι λεγχθι σαν φευδεῖς ουσαι ' και Ου ιονον γηττί θ' ,σαν, ἀλλ καὶ πονκ ροτατοι δοξαντες ει ναιαπηλλύττοντο ἀπο τοι δικαστηυίου pariter atque in ara- grapho ultera καὶ non apta est sententiis jungendis quamquam acile ita strui poterant verba, ut continuatio ejus generis nasceretur, in qua nihil inesset, in tuo offenderes: ,, ἄστ ον ιονον ὐττηθέντες, ἀλλα και etc. In paragrapho quinta invenitur Θεοπotimo ὁ τουτουιπατ ρ ακαρτάτου , etsi verba quae apposita sunt τουτουὶ . . minime desiderabantur, cum paulo ante, inparagrapho quarta, Theopompum commemorans addidisset τουτουὶ πατι ρ Μακαρτατο v, ut, si hic dixisset o Θεο-ποφιrrος, Satis Scituri fuerint judices, de quo cogitarent. Atqui non modo hic, sed paene tota ratione, ubi Theopompus commemoratur, addita invenies verba ὁ τουτουὶ π.M. vel similia, id quod eo magis mirere, quo minus de judicum errore cogitare potuit orator, qui tota oratione unius alitum Theopompi mentionem secit. Ut me verum dixiSSe appareat, conser g 1052 7 1053, 13 1056 21;

59 1070, 60. Ex hoc igitur, quod ubi ne minus perspicuus esset, ei non erat timendum, molestissima diligentia Vediatus St, Satis jam pertim est, teretibus ac religiosis auribus eum quamvis Atheniensem praeditum non fuisse. Aliud ejusdem rati0nis in hac ipsa inest para grapho, quod est in verbis τι υ ὁ ωθεν αυτ p προσλωκεν ουδἐν του κλ ρου του Ἀγνιου), ubi, cur additum sit του Ἀγνίου, cum et proxime et in tertia paragrapho idem antecesserit, nullam

videmus causam. Neque hic unus est locus, Sed ubique,

tribus locis g. 1060 33 1073 67 1051, 6 bis exceptis

additamonium illud cum putidissima servatur constantia, quamquam, lu0niam 8quequaque eadem agitur hereditas, fieri non potuit, ut judices allerentur. EVOlVRS, quaeSO,

pg. 052 7 1054, 15, qua bis exstat 1056, 20 1058, 28;1059 31 1060 34 1065, 48 1066, 49 1068, 56 1072, 65 1073 69 1074 69 1076, 76 1077, 77.

At de hac quidem quinta para grapho satis mihi videor disputavisse; est igitur ultra progrediendum et circumspiciendum, Me quo nunc jam dicendum sit. Quod hercle,

ἐχοντος τον κλι ρον προσκαλεῖσθαι. ἐίν τις βουλητα ἀμφισβητεῖν, qua quanta fuerit in Oratore, quem tractamus, verborum artesicioso struendorum ac describendoriim facultas accurate doceamur. Hic perlongus verborum circuitus, quamui multa sint . propter quae reprehendendus sit et

I Singula quasi membra primaria, ut perspicuitas augeatur, lineis interpositis distinxi.

29쪽

quamvis rudis indigestaque moles, ut poetae verbis utar, prima pucio esse videatur, tamen multa impensa opera strui potest hoc modo: Mater autem hujus pueri adversariis omnibus in judicio devictis cum possideret hanc hereditatem, i tam spurci hi suerunt i neque ii aut legibus

vestris aut judicum sententiis obtemperare Se Oportere Xistimaverunt, i sed omni modo mulierem hereditate, quam vos ei adjudicaveratis, privare studentes, conjuratione acta et pactionibus mutuo initis atque pud Medium Hagnusium depositis, Theopompus in usu uacartati pater et Glauco et Glaucus, ille antea judicio victus, et alius altiluis e necessariis accitus quartus, cui nomen erat Eupolemus, hi omnes communiter insidiis actis mulierem ad archontem in judicium de hereditate vocaverunt et quae se l. Totus ambitus primum distributus est in partus duas protu Sim et apodOsim. Protasis finitur vocabulis cis φισβι τι σαντας ai τῆ, cetera usque ad finem in formam aliodosis inclusa Iunt. Apodosis deinde in tria enuntiata divissu St, quae, Cum sibi adjuncta sint, paribus sunt inter Se momentiS, quaeque, cum idem subjectum habeant, contracta nominanda Sunt, quorum primum efficitur verbis Drως εἰσὶ naeo ουτοι, niterum coli luditur verbis ἐν τοι Cκaσrx et i , tertium initium capit ex verbis ἀλλα πέντα τροπον Irt χειρονντες, desinit vocabulo quod est s/φισβεντεῖν Tempus, ad qu0drseserenda sunt participia tertii enuntiati ex tempore rimarii verbi προσεκαλέσαντο, cui subjuncta sunt omnia, definitur, in ut ii ιχειρονντες et φάσκοντες idem significent

ἐπιβουλευσαντες tempus aliquod antecedens h. e. PluSquam- persectum. Posteriora duo apodosis niuitiata artius inter Se cohaerent, quoniam negationi OD adversativa conjunctioli Cogita de gerananico illo sui O ut und thuu das nichi proprie se so ut, das du das nichi thust. Saepius scriptor usurpat λεξιν is ομένην, ubi λέω κατεσroαυμενην exspectaveris. s. Arist. Rhet. III, 9.

ἀλλὰ respondet; neque sunt dispari ratione, si prius respexeris, cui vi ac natura eorum accuratius considerata consecutiva c0στε subjici debuisse dices. Porro enuntiata secundaria, quae e participiis rπιχειρουντες et φάσκοντες pendent, aliis enuntiati secundariis, quae sunt ον φιεῖς

ficata Sunt.

Structura ambitus hoc modo satis perspecta, nunc jam P08Sumu quaerere, de eo quid judicandum sit. Vitiosissimus habendus est. Quibus de causis, XI OSiturus Sum. Primum igitur rotas et apodosi inter se comparatis, dicendum est nimiam inter eas intercedere magnitudinis dissimilitudinem prolusim perparvam apodosim prope infinitam esse id quod maximum peccatum St, quoniam una cum concinnitate omnis tollitur modus et numerus Orationis. Deinde vero protasis qualis est Constat ex duobus quasi membris, quae idem Subjectum habent. Ergo secundum leges grammaticorum non poterat ut scriptor constructione genitivi absoluti in altero membro, in altero non; sed ea aut in utroque aut in neutro usurpanda erat, ut aut trueret verba νικχησάσηὶς ὁ τῆς tra τρος του παιδος ἐν τοι δικ-

κλῆρον aut hoc modo Irει dx δ' ἐνίκx σεν xiii Triρ 0 π καὶ ιχε τον κλῆρον. Quod nihilominus immutavit constructionimi, vim attulit consuetudini sermonis graeci. Idem

peccatum commissi alio loco g. 1073, 6 καὶ ἐγκαλεῖν

Schaeserus, quem quidem hic alter lapsus non fefellit, haec adscripsit: Notabilis catachresis genitivorum absolutorum. Nemo non exspectat τι πολυν χρονον ἐχοντες τον κλ=ῆρον νυνὶ ἀγωνίωντ&ι Sed vulgata est sanissima. Prior loco quod posuit ἐπειδι ἐνίκησεν - avsi praeter hanc etiam ob aliam causam ei vitio vertendum est. Cum enim in proximis, muliere ictos esse adversarios judicibus exposuerit idque hic sine ulla causa repetat, pertum est, id quod saepius jam notavimus, nullum

30쪽

in eo fuisse studiuin brevitatis ac tenuitatis, luod genus dicendi ad ianc causulam rivulun futurum fuisse aptissimum quis nescit Ne iura, ex eo quod idem erratum bis suppetit in oratione jure nostro concludimus, ne attice quidem usi scivisse rationis auctorem. HOC quam non cadat in Demosthenem, tuis est nostrum, tu ignoret 8 Tum pod0Sim Si adimus tripartitam, quantum iterum et tuam molestum auribus membrorum invenimus discriment Quae si iii ter se comparaveris, rimum breVe, ulterum satis

breve, tertium longissimum esse judicabis. Denuo igitur, id tuod importunissimum est, nulla statui potest membrorum concinnitas. Itaque cum ne ille rotasis et apodosis, suas, ut nuribus et aurium nunti probentur animo, Scimus aequali paene magnitudine portere SSe concinnae Sint,

et upodosis luasi membra eodem laborent vitio, fieri non potest, quin totus circuitu pravus atque inconcinnus sit. Cujus tu idem rei causa in uno tertio podosis enuntiato quaerenda est, quod magnitudine ac molestia, quippe quod plus luam duas partes totius Xplent comprehensionis, Omnem prosecto excedit modum. Hoc enim crititor sine ullo vel auriunt vel animi judicio tanta mole Verborum, quibus facile salva titue integra sententia carere poterat, cumulavit, ut eo facilitas et ei Spicuita comprehensionis penitus sit sublata. Verissimum me hoc dicere neminem arbitrorsore, tuin vel in ambitu lugendo vel etiam audiendo sentiat, licet voce oratoris minui posse dissicultatem libenter concedamus. Nisi hoc iodo cum fastidiosissima diligontiao sine ulla ut pulchri et decori notitia illud σιόντα τροπον

ficasset, Simul lue si exitutis erroribus supra indicatis loco pronaominis ot τοι illi nomina propria, quae e Significantur, hinguidissimo vero post demum afferuntur, posuisset, nimiis omnibus resectis, circuitus rati Simplicissima esset haec: ἐχουσν ς ε τὸ ς μ τρος του παιδος ο κ ρον, υτ υς εἰσὶ μιαροὶ Θεorros reo κοὶ Γλανουν καὶ fu ικος Ἀττγηθεὶς τὰ προτερον καὶ τερος τις τευ ἐπιτηδει υν Metrολειιος, ῶσι OD Dιoντcu δεῖν πείθεσθαι τοῖς ψ ιοις, ἀλλ πάντα τροπον

Qui haec scripsit, Si eloquendi artem quae persecti oratoris est, vel mediocriter cognitam habuisset, a Struendo ejusmodi quasi dumeto Verborum, in quo identidem impeditus haereas, longe prosecto suturus suit. Ut enim ne

unum quidem Vocabulorum, quae non artificiose concinnavit, Sed inepte cumulavit, omitti potuerit, non ita difficile fuit hunc tam indecorum verborum acervum in duo Rmbitus sic distribuere, ut viderentur esse tolerabiles, hoc modo ,,νικησίσης ὁ τλῆς ι λὶτρὸς - και ἐχουσι. τὰ κλῆ

τος Tam dissoluta et dissipata, luali a Scriptore, quem agimus, rosecta est contiuuatio, si sive Quintillatio' sivo Aristotelir ambitum definienti his verbis λέξιν πουσαν ἀρ-

χνὶν καὶ τελευτὴν at et r. καθ' υτην καὶ μέγεθος υσυνοπτον examimanda prOΡOSita esset, ita non ut placituram fuisse,

ut rion dubitem, tuin repudiata ac Spreta 8Set. Tantum igitur abest, ut nobis probari possit, ut inter legendum Horatii illud J oratio impedita verbis lassas onerantibus aures' ad hanc appositum nobis dictum esse videatur. Judicialis igitur generis oratores ii imprimis neceSSeest studeant brevitati, perspicuitati, vehementiae cuidam animos audientium permoventi ac flectenti. Quae cum ita

Sint, omnes Vero Oratores, quibus a natura acutum inge-I Quintil. IX, 4, 124 q. eq.2 Aristot rhet. III, 9. 3 Ηorat sat. I. 0 10.4 CL Quintil. l. it.