장음표시 사용
31쪽
nium atque intellegens judicium datum est, in elocutione secundum has leges indicata excolenda cum maXima cura et labore versari videmus Iu comprehensionibus igitur Struendis praesertim in privatis causis levissimis, qualis haec est id semper linitissima cavent diligentia, ne justo et aequo longiores sint neve ob id ipsum minus faciles sint intellectu. Postremum, ut lanius, Si qua fieri potest, et piciatur,
nullam inter hominis, iuem tractamus, et Demosthenis comprehensiones esse similitudinem, exempli aliquot ex prima oriatione contra Aphobum tutorem desumpta adscribamus. Hanc potissimum eligo rationem, rimum fluoniam a Demosthene adulescente, viginti modo annos nato Isae certe
nihil adjuvante i , consecta est. Etenim si jam in hoc juvenilis aetatis opere comprehenSiones deScripSit, quas, cum nullam in eis vitiorum genus repereris, Omnibus numeris absolutas et persectas esse existimaveris, nonne absurdum et ridiculum sit statuere, posteriore vitae tempore, multis variis tuo studiis praeclaro a natura dato ingenio etiam eXculto ac perpolito, eum prava et perversa quaedam eloqui potuisse Ergo cum e demosthenicis aliquot commemoratae orationis circumscriptionibus considerandis firmissimam nobis sacere liceat conchisionem, ad rem satis jam ilhistrem etiam magis illiistrandam pauca quasdam apponenda eSSe, nemo
est quin intellegat. Ex principio orationis g. 813, 2 haec:
νoῆσci περι υν δεήσει τὸ ν η ῆφον ἐνεγκεῖν. st sano satis longa, quamquam unum tertium illud membrum putidissimum ejus, de quo diximus, est longius sed cui hoc molestum est Tanta assciuntur aures Voluptate, ut ne sentiatur quidem, nedum ut vituperetur. Qui fit Neque in verbis, neque in descriptione, eique in conjunctione, neque in numero quicquam est, quod reprehendatur. Paulo diligentilis ut hoc explanemus, primum lacissime distinguuntur duo quasi membra, quorum alterum incipit Vocabulis of ως di, ita ut aequali paene sint magnitudine. Praeterea haec quasi membra num magis insignita esse possunt quam quae sibi respondent ιιἐν particulis Quarum vel his similivi in illa vitiosissima periodo nullum invenitur vestigium. Deinde in utroque membro Singulis paene singula relata cernuntur. Primum οἶδα μἐν Ουν et os c0ς ὁ πολλὰς ἐλπίδας ἐχω non quidem ignoro sed tamen Optima Spe teneor.
Verba inter suc0 d et πολλὰς ἐλπίδας ἐχ o media interpositi καίπερ πολυ τουτων καταδεέστερ0 ων, cum prioris sententiae rationem breviter comprehendant et de dicente Demosthene valere affirment, ad vim particularum μως ἐaugendam valde accommodata sunt: Sed tamen, quamvis minime his par, optima spe ducor Deinde praeter primaria verba sibi respondent, quae ex eis pendent et, ut Varietur ratio, Semel τι, semel nominativus cum infinitivo positus est: τι χαλεπον ἐστι εἰς ἀγωνα καθίστασθ' a et ταξεσθαι των δικαίουν - καὶ αυτος ἀρκουντως ερεῖν Tum partes horum propter particulas καὶ - καὶ iteratas similes
Deni lue sibi respondent verba ἄπειρον οντα παντάπασι
ναι - ἐνεγκειν. Tum ratio quoque hujus verborum ambitus cluali est Sententia primaria, ad quam accuratiu8 definiendam et quadrandam ceterae sententiae ita acceSSerunt omnes, ut aptius atque accommodatius fieri potuisse neges, Si haec Spero bonum eventum et ob id ipsum bono animo sum. Huc cum accedat, ut in hac varietate senten-
32쪽
tiarum, quae idoneo modo inter se conjunctae sunt, Summa sit perspicuitas, in ratione quidem auibitus num quid est, quod in crimen voces Addendum est, Singula Verba, quae collocata, cum concinnitatem efficerent, Ornatum habere jam Vidimus, per se spectata, quod et optime sonent et res maxime explanetit, eleganter delecta esse dici opertere.
Ergo eorum, qui humanas eruditasque aures habent, nemo est, quin, quo Saepius ambitum pronuntiet, eo majorem capiat voluptatem unde aptus, conclusus, numero8M SSe arguitur.
Alia circumscriptio ejusdem orationis digna, quae hic
κommuενος καὶ λίαν ἀναιδευς ιιι λαβεῖν ξαρνουμενος cujus structura quamvis artificiosa adeo tamen dilucida est, ut legere eam et intellegere idem sit. Quomodo hoc fit 3 Magnitudo ejus non est nimia protasis et apodosis ea est
mensura, ut prior duas comprehendat verborum partes, O- Sterior unam, qua quidem partitione ne teretes quidem aures laeduntur. In protast, quae disinit verbo . e. πατι ρ, acile cognoscitur Verbum primarium φανήσεται, X quo pendent quattuor quasi membra, participiis q. S. ωμολογηκ υς, ἰλλὶ υς, πογραφας, οἰκέων aperte indicata, quorum inter se quae sit ratio ostendit quater repetita τε particula, cum singulae rationis partes intra ea ut reo τους ἄλλους et του r ριππι do particulam. o. καὶ additae Sint. In apodosi contra, quam incipiunt verba πιυς οὐκ praecipuum 8 Verbum ευρεθήσεται, ex quo duo tantum participia apta sunt, κεκοιασμένος et ἐξαρνουμενος conjunctione και inter se connexa, qua uti hic potuit Summus Orator Structura totius periodi non obscurata, quoniam in his duobus
membris nulla est alia pars orationis, quae copulativa conjunctione adjicienda sit. Porro cum eis quae antecedunt apte in njuncta est haec circumscripti particulam. e. καίτοι, ita ut his omnibus accurate perpensis neminem fugiat, Verba ejus non modo optime structa, Sed etiam ad Summam aurium voluptatem collocata esse dici portere quae laudes
quam non cadant in Oratorem de quo agimus nemo est, qui videat.
Alia pulcherrima et artis plenissima periodus ejusdem orationis demosthenicae legitur g. 828, para graphis 4 et 48 IIcio ουν ἄν τις σαφέστερον ἐπιδείξειε πάντα δινὶρπα-
αν οἱ χθιστοι διοικήσειαν; Adia non minus praeclara exstat g. 832 et 33, para- graphis 60 et 1 Toσαυτνὶς τοι νυν ουσίας καταλειφθείσγὶς υσι ν ἐξ ἀρχιῆς ἐκουσατε, και του τρίτου μέρους προσοδον
33쪽
quas contuli, cuia diligenter legerit tum ut audiat sonum
magna Voce pronuntiaverit, Summa arte compositas esse
judicabit. Qua de re cum mihi persuasum sit, jure meo longiore de eis disputatione videor mihi abstinere. His vero locis vere demosthenicis comparatis atque consideratis id effecisse me non spero, sed confido, ut nemo in dubium vocet, jam in Demosthene adulescentulo dicendi artem suisse tam insignem, quae nullam reserat similitudinem ejus scriptoris, de quo ago id quod ostendere mihi proposueram Ad alia venio. Sed neque te in Opuscuculo constituti neque exiguitas temporis permittunt, ut eadem utar verborum copia in singulis rebus tractandis, qua hucusque usus sum. Sic igitur agam, ut leviora omnia obiter tantum attingens de majoribus solis uberius Xponam.
απαντα, περὶ μων ὁ λέγειν τα οὐδεrroorror γενομενα. biparticulam . . s ἐν non esse suo loco, allit neminom. Nihil enim est, quod opponatur Voci q. e. αυτοῖς, quae non minus ad λέγειν quam ad συναγωνι εσθαι reseratur. Hucet igitur, collocanda suisse verba hoc modo: αὐτοῖς εαυτοῖς 1ιἐν συνarti νι εσθαι - περι γ sus di λέγειν .Quam sit verbosus tomo qui rationem Scripsit, prOxima docet paragraphus, g 1053, ubi, si verba στασιασαναλληλοις καὶ παρακρουσθέντες π τὸ ς ταρασκευῆς essent missa facta, neminem arbitror aegre laturum esse. - Idem
loquacitatis vitium emitur g 1053, G2 ἐκεῖνος γαρ,
τατω μαλ στα ἐν νυχετο τοῖς θεοῖς υἱον αυτε γενέσθαι
οἶκον τον αυτων διασω Ἀσθαι καὶ ου; αν ἐξερηφιωθῆναίJ, ubi verba cancellis inclusa cur adderentur nulla fuit causa Item propter diosissimam verborum latitudinem taedium nobis creata 14, g 1054, qua quae verba videantur
omittenda suisse aeque ac supra uncis sepio: καὶ οἱ φρύ- τερες, ω νδρες δικασταὶ οι τουτουὶ Μακρορτάτου, οἱ αριστα
γεσθαι χυβουλίδι υιὰν εἰς τὰν Οἶκον τὀν ἈγνίουJ Sodaliud quoque inest mendum. Minimo enim plane dicit, cum
dieit ιδ' ἀπάγοντα το αρεῖον αὐτου βωsιου, εἰ iri προ a P οντως εἰσ1 γετο ὁ παi ουτοσὶ ergo post verba q. s. αὐτου βωμου inserenda fuisse τι δε αυτὰν ποιεῖν quis non videt Attamen ea, quae sine ullo brevitatis studio, molestissima loquacitate, irator dicit, nimis multa sunt, quam quae ad ejus dicendi consuetudinem illustrandam omnia a me asserantur. Etenim si sacere hoc vellem, totam adscriberem orationem oporteret Quae tum ita sint. duobus aliis exemplis isque aevidentissimis adscripti. do ceteris taceri liosse existimo. Qua de re si quis sorte aliter sentiet, orationem ipse aggrediens nova exempla lacillime in
Alterum exemplum scriptum legitur g. 1055 18:
περ του γένους του Ἀγνίου. Nonne res, quam Omnino non commemorari melius suisse duxeris, multo brevius et nihilo-
34쪽
minus aperte his verbis exprimi potuit: Ἐν πινακι γράς ας
λύγ ν τοίνυν μας διδάξ 03 Sed aliud quoque inest in hac
paragrapho, quod reprehendatur minime sententiae accommodatum est, quod ad vocem q. e. ἀναγκαis adjectum est ἴσως. Etenim, quia, si tabula proponeretur, non a esset omnibus judicibus facultas eam videndi fieri hoc nequit, sed verbis rem judicibus explanari non sortasse, sed certo necesse est. Omnino totum enuntiatum milii non probatur. Nam quomodo sic dici potest ' secum autem videretur non esse aequa facultas videndi Omnibus judicibus, sed remotiores sedentes carere videndo scit. Viderentur, quia ex verbo q. e. δοκει, quod praecedit, δοκουν cogitando supplendum est necessarium ortasse est Oratione docere vos 3 Nonne haec nimis dissolute dicta sunt 3 jusmodi neglegentia non est bonorum Scriptorum atticorum, minime certe
Exemplum alterum autem, quo nullum reperiri possit clarius, Xstat maximam partem g 1056, paragraphis 19, 20, 21 Βούσελος γαρ λὶν ἐξ οῖον, ω ἄνδρες δικασταὶ, καὶ τουτέο ἐγένοντο πέντε ιεῖς, Ἀγνίας καὶ Et βουλίδ ς καὶ Στρατίος καὶ ' Ἀβρέον si Κλεοκριτος. καὶ Ουτοι ἄπαντες ἱτου Βουσελου υἱεῖς ἄνδρες ἐγένοντο, καὶ διενειμεν αυτοις τι; ουσίαν ὁ πατι. ὁ Βουσελος ἄπασι καλιυς καὶ δικαίως,
τον, περὶ τουτ υν ιοί ἐστιν ἐξ ἀνάγκης λέγειν ' εστ ει ραρος ὁ λογος εἶ ἄνδρες δικασταί. ἴσπερ γαρ λίγον τι προ- ρον ἀκηκocir or τρο Βουσέλο πέντε ιεῖς ἐγένοντο, του- τιον εις χην Στρατίος ὁ τοι του προγονος Μακαρτάτου, καὶ ἔτερος Ἀγνίας ὁ τουτουὶ προγονος του παιδος. Quem non taedeat tantae verborum inutilium multitudinis, tot repetitionum intolerabilium 3 Quid Nonne jure tuo affirmaveris, quinta Verborum parte Omnia, quae neceSSaria Ssent, ita dici potuisse, ut perspicuitati nihil deesset Cum vero Orator, qui agitur has praecipuas leges artis oratoriae tam constanter violet, non modo Demosthenes non haberi, sed ne comparari quidem ullo modo potest cum illo.
τουτων εἶς λὶ Στράτιος seqq. neglegentius dicta videntur, quam tuae diligentem oratorem atticum dixisse deceat. Cum ellim Verbis q. S. υσπερ γαρ λίγον τι προτερον ἀκη-
tur, quidni omissum est ἄσπερ quo sublato planissima est oratio, modo ordo verborum paululum immutetur hoc modo: ακη. 0ατε γαρ λίγον τι πρ0τερον et quae Sequuntur, ut haec sit sententia audivistis enim paulo ante Buset quinque filios natos esse horum unus erat Stratius q. eq. 3Ac censeo hoc praeserendum suisse oratori graeco, quamquam probe scio, latino licere, ut dicat: sicut enim paulo antea audivistis, a Buselo quinque filios generatos esse, horum unus erat Stratius et cet. ra. 1059, 31 haec verba continentur: βουλο/ιαι υν, ε ανδρες δικασταὶ περὶ Γν εἰ et κα προς vsιας, μαρτυρίας παρασχέσθαι, πρ υτον μἐν ως νίκησε του κλήρου τοι Ἀγνίου οβουλίδου θυγάτηρ Φυλομάχη, γένει ουσα προτατω, επειτα περὶ των ἄλλων πάντων. In eis plura sunt, quae
35쪽
offensioriem habeant. Primum monendum est, inusitatius dicere Oratorem υς ἐν&i σε του κλήρου Dυληιόχη , quod etiam ς 32 et 33 legitur, quoniam exspectamus ώς τυχενικησασα του νοου ἡ ωυλο/ιαχθ. Deinde non est rectum, quod dicit scriptor re urori/ιἐν cum quae respondeat Particula δε rustra quaeras in eis quae sequuntur, Sed aut dicendum erat dempta particula re υτον - ἐπειτα aut particulis additis re υτον φιἐν - πειτα ει καὶ περὶ τευναλλων πάντων Eadem orationis inconstantia inhaeret paragrapho 36, g 1060, qua legimus υναγω/ωσκε τας
1ιωνι τ υ πατρι se Ἀγνίου τὶ παράπαν Ουδεμία γένοιτο ἀδελφιν os οπατρία καὶ Mosti τρία offendo in verbo q. s. Oιτινες κατεχρῶντο. Nam quis nostrum. fugitivo tantum oculo hoc enuntiatum perlustrans, mon reseret pronomen relativum q. e. ο ινες ad quod proximum est nomen τους δικαστάς, sum pronomen demonstrativum υτοι, ad quod reserendum est, lauto est remotius, quam de quo statim cogitemus Nonne vero acile orator evitare potuit hanc Ossensionem, si aut verba aliter collocasset aut participio καταχρωlιένοις ad pronomen αυτοῖς quod praecedit relato vel etiam infinitivo τευ καταχρῆσθαι rusus esset Itaque quod non secit vituperandus est Accedit quod usurpavit verbum καταχρῆσθαι cui rarissime tantum ea est significatio, quaru habet hoc loco, ut sit idem paene quod mentiri. In scriptis, quae Demosthenis n0mine seriuatur, sic usurpatum, quod sciam, non nisi pg. 1179 orationis in Olympiodorum paragrapho 44 invenitur, rubi sunt verba και κατεχρ σατο προς τους δικαστας. ὁ τι ἐγὼ τλην lata tiε-
otia pergo Pg. 1065, A leguntur haec verba:
cis φισβεντιυν τῶν παιδὶ τουτέν του κλῆρου του I γνίου; ευ ιδ τι et roκρίναιτ α Μακαρτατος, quorum Sententia haec est: nam si quis quaerat judices, hic quis est, qui cum hoc uero de Hagnia hereditate litem habet, probe Scio, eum reSponSurum SSe Macartatum esse Verumtamen nonne inepte dicta sunt haec Melius ex mea quidem sententia se haberet oratio, si dixisset orator, εἰ γόρ τις ἀνακρίνοι αυτον, ω ανδρες δικασταὶ, τίς συ ε ὁ ἀμφισβ)γ-τ υν, quamquam ne Sic quidem comparatam laudarem. Quidni enim figura allocutionis usus hunc in modum struxit verba εἰ de τις ἀνακρίνοι σε, ὁ Μακάρτατε, συ τίς εἶ, ευ οἶδ' τι μακάρτατος εἰ/ι laco, αποκρίναιο ἄν Nonne oratio sic immutata multo majorem habet vim ad animos judicum permovendos Sine dubio Quod si verum non e88et, certe neque Isaeus neque Demosthenes tam saepe urgerent adversarios interrogando ut faciunt. Neque minus usu verbi q. e. ἀνακρίνειν, quod ut idem significet iteratur videtur notandus esse, quandoquidem sic ut hoc loco usurpatum est, ut idem sit quod 'interrogare vix usquam Uud oratores atticos usurpatum inveneris. Contra apud Platonem saepius legitur, ut exemplis utar Conv. 201 E; Ax. 371 C.
Jam ad alia progredior. g. 1067, g 52 1068 ta 556 56 1070, is legibus quibusdam recitati non, quae
jubentur eis, considerando ac retractando, tanto clarius ea judiiribus ante oculos ponit, Sed satis habet affirmavisse, luce clarius esse, meliore se ut jure Hagniae hereditatis possidendae quam adversarium. Quae ratio quam non sit Demosthenis, ut de aliis exemplis permultis taceam, imocraten paragraphi 20-70 Satis videntur mihi demonstraro.
Etiam g 53, g 106 tale qu0 vitium deprehenditur, quod a Demosthenis acumine alienissimum sit. Sunt ibi
ditates legibus dari consanguineis, sed etiam ossicia satis
36쪽
gravia eis imponi. Non igitur recte opposuit verbis q. s. ταυτ 3ιἐν δωκεν quae Sequuntur Verba ἔτερα σου προσ- μεξεν. Nam verbum σπροσέταξεν in alter membro aptum non esse, cum in prim Sit dωκεν, quis non cernit 3 Quod non SensiSSe Oratorem eo magis miror, quo facilius est enficere idque eisdem paene verbis retentis, ut recte se habeat oratio Quinam quaesiveris haud dubie Voci q. e. ε -
δεερα immuta νειν, ut sententia nascatur haec: ου τοίνυνέδωκεν ἐν ταιτα ὁ νο/ιοδδε ς προσέταξεν δ'ODειν, nihil erit, quod reprehendatur Recta est ratio g. 1070, g 62. και ου Ῥιονον διδcυσι τα καταυιφθέντα, Ἀλλα καὶ προσταγ/ι ητα ποιεῖται τα δυσχερῆ arcavo τοῖς προσήκουσιν. Non minus mendoses loquitur orator ig. 1068 a 56 cum dicit. καιτο α 0 o G os ανδρες δικασταὶ, τοπον εἶναι τῆς ιἐν επικλ ρ0v, Dγνὰ ἀνες ιου παῖς πρὸς πατρος, ταυτης ιἐν ιι δεπυ ποι φιτιο ' τὸ σαι Θεοπομπον, τὸν ὁ κκρον τον Ἀγνίου ἀξιουν χειν παρα τους Ostους; Nemo enim dubitare potest quin aut καίτοι πως τοrro ἐστιν, s. ἄνδρες δικασταὶ et quae Seqq. aut quod praetulerim, καίτοι πευς υκ ἰ εσθε irorro εἰναι . q. ei fuerit scribendum. - Neque magis probari 0test. quod orator propter pauca interposita Verba pronomen, quod est ταυτης, addi necessarium duxit.
Simile peccatum inest in verbis aragraphiil, g. 1070 εστι δ' νυν γευν καὶ διαδικασία ου εἴ τις ερος Λέρου προτερος ii στερος τετελεμηκεν, ἀλλ' εἰ /ιὴ προσήκει
cula q. e. ιιὴ missa ἀλλ' εἰ προσήκει ἐξελαθῆναι - τους οἰκείους, investiges nullam nisi hanc elegantiore judicio hominem caruisse. 'ium hoc cadit in Dem0sthenem 3Paragraphus M, g 107 haec habet verba: ταυτας κελσε sc ὁ νομος προσηκουσας καὶ παρεῖναι τι
Hic serri non potest, quod orator raesenti tempore q. e. προσι κουσιν praecedente paulo post infert σαν, quod ostimpersectum, cum haec temporum immutatio nimis subita esse videatur. - Transeo ad paragraphum 65, quae maximam partem scripta est g. 1072 et verba contino hasic:
χα ἐκ τῆς Ἀπολ ξιδος του IIροσπαλτίου θυγατρος, Μακορ- τατο δ' ἰδελφῆς Hujus enuntiati structuram vocabulis q. s. ἰεσθαι δεῖν illatis turbari, neminem sugiet, qui accuratius id perlegerit Pendet enim ex verbo q. e. δεῖ duplex accusativus cum infinitivo, sιας καὶ τα γυναικας α ημετέρας του ἐν συ9ματος λχηρονομους εἶναι et τον ὁ κλῆρον
εχειν μακαρτατον, qua in OnStoictione Verbis q. s. οἴεσθαι
δεῖν nihil prorsus est loci. Quod nihilominus intulit orator, vitium est. Nam Oratore attici praestantes illi in id genus rebus non erant neglegentes, Sed accuratissimi ac limatissimi, propterea quod qualem haberent populum auditorem
Pg. 1073, ii quae leguntur verba: Aκουσε, iνδρες
δικασταὶ, τε ταυτα λέγε ο τε Σολων ἐν τοι νομιοι καὶ ὁ θεὸς ἐν τῆ ιαντεί δ ελειων τοις κατοιχομένοις ποιεέντor προσνὶκοντας ἐν ταῖς καθ κουσαι h/ιέραις ne plano quidem dicta sunt. Qui enim eis perlectis non quaeret, quaenam ea int, quae et te et deus mortuis propinquos
constitutis illis diebus sacere jubeat Quae obscuritas certe eo magi vituperanda est, quo lacilius evitari potuit quod
37쪽
una Voce l. e. α νο/αγμενα collata para grapho 65 post verbum rorei addita effici potuit.
amaroρει ει ι δ' ἐά του αυτου 0ριον του πατρDλον, ιγὶθεν Τουτων ποίεῖν, quae reseruntur ad ea, quae in proximis actor narravit judicibus, Theopompum magnum numerum olearum in agris Iagniae mortui excidisse. Nam cum praecedant vocabula . . ι δ' ἐά του μοι χωρέου, o πα-τρ ἡον, estui non Ρ0S8 ιι δἐν τουτ υν ro ιν quoniam πομιν
minime luadrat ad praep0Sitionem . . D, quis non videt 3 Aut igitur oratori praepositio εν usurpanda erat, ut Verbum ad praepositionem calitum eligendum hol modo: νει
ε του αντο χωριον του rarρμιον s)rutorum enim est vel minutissimas res Summa tractare diligentia.
Neque minus abhorret ab oratorum usu dicondi illud πρωτιστον, quod 75, g. 1076 scriptum videmus: καὶ πρωζιστον ἐν τον Ῥιον τουτονὶ ἀνέγνευθι Non est illud Demosthenis, sed invenitur tantum rationis, quae est adversus Olympiodorum, aragrapho 33, g 1176. -
IUii exstans, vituperatione caret. Proprium est hoc ipsum Scriptoris, quem tracto, ut Saepenimier legentibus commorandi ot mirandi aciat potestatem. Ibi verba sunt haec: Π υς αν ιν ιαλλον ἐξερ ιιωσαμ ανγρευποι ον Ἀ τι- ες τοὐ γένει ἄντας ἐγγι τατω γνδει, τολους ἐξελαυνοανε ετερο οι κου οντες, του Στρατίου και cclti εἰ oνοιἐν γ λχ ρ0ν αξιοι ἐχειν τόν Ἀγνίου ὁ γένει προσηπιυν, το δῖνο- ιια, ο ἐστιν αὐτ p, ο δι ι ἐκ του Ἀγνίου Οἰκου, ἀλλ' ιδ' εκ ου τρατίου ἐστι του αντου προγόνου, εὐδ' ἐκ των GH υν αογονων ων Βουσέλου, τοσουτων γενο/ιένων, οὐδε- νος εχει το ν03ια. Quae qui percurrerit legendo, multa obstare, quominus recte dicta esse judicentur, minimo negabit. Nam quae est haec ententia: Quomodo autem magis ex tent atque exstinguant homine domum, quam si qui genere pr0ximus Hagniae, 0 ejiciant ex alia pro
gnati J0mo, intratii Au 0rro si hereditatem quidem
Hagniae habere cupit, gnatum se ejus 8Se sit unS, Omen ero, quod si ei, non eum ex Hagniae domo, sed ne Strati ii iidem avi jus natura esse, neque ceterorum BuSeli P0St 'rorum, qui tot suerunt, nullius habet nomony Nullae8t. Jam igitur apparet, verba sic comparata ut sunt tolerari non posse. Sed quinam hoc fit Quae vitia in eis aperia deprehenduntur In priore enuntiat eo peccat Orator, quod incipit dicere de iniverso genere neque sibi constat, sed redit ad propositam partem nominibus q. S. Hagnias et Stratius, illatis, quare sententia oblitteratur tota. Nam quae Xprimuntur verbis q. s. ἰ εἴ τινες - Στρατίου, ea non cogitur tantum, quod unum significat optativus ἐξελαύνοιεν, sed revera acta esse putari vult Orator. Verumtamen ut emendata esset oratio, haud ita dis-ficile suisse essectu demonstrabo. Duae inter se diversae viae iniri potorant ab oratore ad id assequendum hoc modo aut 7r υς αν υν staλλον ἐξερν si υσαιεν ανθ ρ υποι οἶκον εἰ τους γένει ντας ἐγγυτατε τινὶ ἐξελαυνοιεν ἐξ ετερου οἰκου οντες; τουτο γε δι πεποιήκασιν ουτοι aut rως ν ουν μαλλον ἐξερν si υσαιεν ουτοι τον οἶκον τον ,1γνίου, a εἰ του γένειοντας ἐπιτατε , γνί 3 ἐξελαυνουσιν ἐξ ετέρου Lκου οντες dicere potuit. - Jam videndum est de posteriore enuntiato καὶ πάλιν το νos a quid judicandum sit. Primum animadvertendum est, Oratori, ut obscuritatem evitaret, post
addendum suisse, ne incerti essemuS, quae erSon enuntiati mi subjecta intellegenda esset, eo magis, quod in proximis in universum dixerat. iterum praeterire non potest lectorem diligentius indagantem, Verbum ad nomen . . et o pol ια aptum desiderari, ex tuo pendeant Verba sικὶ τι ἐστὶ Tale luod verbum ἐσπιδεικνυειν Xistimaverim, quod 08 Vocabulam s. του ai του 7προγόνου insero. ertium accedit, quod dissolute adjecta sunt ουδενος εχει τοὐνομα, cum, ut arto inter Se inculo tenerentur Verba, particulam cis adjici suerit necesse. His mutationibus acceptis si constituuntur verba και σπάυν hic videlicet vocabula πέος, ου 1 αλλον ἐξερηυιυσαιεν ουτοι τον οἶκον τον
38쪽
Ἀγνίου cogitando supplenda sunt εἰ το μἐν κλι ρον pol
εχειν τον Ἀγνίου υς γένει προσνγκων o Maκ9ρτατος το δ'ονο ια, ο ἐστιν αντον, stri or εκ ου γνίου Οἰκον, λλ' ni δ'ε του τρατίου. ἐσι του ai του προγονου ἐπιδεικνυε - , οὐδενος γαρ εχει ὁ ἴνotia, quae strui posse ex grammaticae legibus negari ion potest, tametsi longe alia sunt a qua laudabilia esse ducuntur. De argumentorum autem, quae eis inclusa sunt, levitate monere non quadratin tunc locum Verbis ii iis partigraphi hunc in modum examinati minime vacuam esse rationem vitiis denuo videntissime l)robatum est. Sed num hoc genus Orationis vitiosae Demosthenis est 3
Etiam insequentes mi et 78, g. 077 habent, in
nosti in non valde miretur his utimis verbis ex paragraphoi desumptis Etenim qualis est haec Oratio: hunc autem filium Macartat natum propinquo a matre in similiam Prospallensium adoptandum dedit scit Macartatus), Hagniae vero domum exstingui assus est quantum per eum stetit Nonne Verbam s. τὸν Γιὰν τὸν γενό/ιενο τεὴ Ma- κορrcli 3, cum de ipso acartat liae praedicentur, tam mira atque inaudita videntur, ut interpreti alicui otioso deberi consore possis Nihil enim exspectamus aliud nisi τουτον di, ad quod ronomen, si nondum satis videbatur definitum esse, addi potuisse vocalaulam S. τὸν νιὸν τὸν ἐαντο arbitramur. At de interpretis additamento, quod ex margine in ipsa verba scriptoris irrepserit. quae est
oximi bonitas codicis a cogitare non licet. Ergo hoc quoque est peccatum oratoris Demosthenis dissimillimi. De singulis locis vitiosis haec disputavisse satis habeo. Postremo moneo foedissimis hiatibus abundare orationem contra Macartatum et hac quoque re originem ejus non demosthenicam indicari. Quamquam enim Demosthenes non tantam posuit curam in evitandis vocalium concursationibus, quantum Isocrates, tamen non nullam, sed Sati magnam eamque in orationibus diversi generis diversam. In contionibus et in orationibus judicialis generis publici magna, in privatis minor diligentia sugit hiatus h. e. cavet tantum, ne graviores admittantur. Gravium autem hiatuum ex hac oratione multitudo tanta colligi potest, ut evidens
Sit, eum, a quo OnScripta Sit, eorum Vitandorum OnSue
tudinem non habuisse. Hujus rei veritatem concedes, Simulatque partem aliquam rationis fugitivo tantum oculo percurreris. Cum apud Benseterum in libro, qui est de hiatu in oratoribus atticis Freiberg. 1841 p 13 et 38, hiatus omnes, qui ad genus hoc vitiosius pertinent, in unum locum collati sint, pauca tantum Xempla appono g. 1050 λ ἀνάγκr ἰσιυς; g. 1050, 2 υτοι et ιιδειχθ x σονταιοι οἱ εἰσιν - - πύλαι γ ὁ Ἀρωι ενοι oi di etα; g 105l, 3 γένει ουσα ἐγγυτάτω υγνίc - εἴν αυτ υν - εἶναι λὶς
dx ἐνίκησιν - δικαστr es t irraντας - taeo ουτοι - Γτῆεipi νίσασθε; g. 1052 D Mi Milo I γνουσί i - DT pGνο- ια - OPTO απαντες κοινι ἐπιβουλευσαντες - βουληται διιφισβν τεῖν etc. Hic finem lacio disputandi, non quo riStimem, me jam omnia attulisse, quae asserri possint, sed quia in ea Sum Sententia, me a Saltem proposuiSSe, quae et graviSSima et praeter cetera necessaria sint, si quis de oratione aliqua judicium sacere voluerit. Spero me dissertatione me Omnibu persuasisse, rationem contra Macartatum a DemoSthene prosectam SSe non OSSe.