장음표시 사용
21쪽
sent miseri idest antequam egent in peecato. de In 3. d. to
q. 39. ait terminu a quo nostrae praedestinationis suisse peccatum ; Quapropter asserimus quod praedestinatio omniuhominum infallibiliter saluandorum, non suit facta a Deo ante praeuisum originale peccatum.
Quomodo se habuisset Deus insupernaturali prouidentia bomnnisse ipse inflatu iussitia originalis persitisset e XIII. IN hae grauissima dubitatione dicendum censemus I
dubitanter tiatum illum iustitiae originalis secundis rationem suam poscere prouidentiam illam supernaturalem
di communem,qua Deus decerneret omnes homines ordianare ad beatitudinem supernaturalem per sulfieientia media & de facto ita decreuit; Vnde ait D. P. August. Fecisti nos Domine ad te; quasi dicat Nos omnes ad Te finem supernaturale ordinalii: Hi ic nullo modo approbamus se tentiam asserentium Deum se habuisse mere negati v E circa hominem in illo silicissimo statu, scilicet nec ordinando
eum ad finem supernaturalem, nee deordinando ab illo rex eo vel maxime quia alias illi Homines in puris natur libus remanerent, nec illis esset paena carere gloria, nec culpa carere gratia si ex natura sua nec ex Dei gratuito amore suissent illuc ordinati, saltim per sufficientia media. AMdas quod prae habita illa generali ordinatione, Deus omni- bus hominibus permisisset peccare si peccare voluissent, vede iacto primo parenti permisit,& in eo omnibus hominibus, quia natura humana poscebat ut duceretur in finem su rnum conformiter ad modu suum qui est ut libere se ha- eat ad utrumlibet. Si autem status ille perduraret non dubitamus quin multi fuissent praedestinati nullus tamen secundum illum statum fuit de facto praede itinatus Prouidentia enim illa communis & supernaturalis ordinatur ad complementum , & consummationem quae est secudum glorificationem: Non est autem credibile quod in aliquibus , imo in pluribus talis prouidentia non compleretur. Et licet Doctores grauissimi sentiant quod Adamo no peccante omues eius posteri fuissent commati tu gratia,ac c
22쪽
kquenter omnes sui sent praedestinatis Nos timen eum in
P. Λugustino oppositam sententiam amplectimur ἐν Doree enim ipse I . de Civit. Dei cap. IO. Quod tunc faelix viii. uersa esset humana societas si nec illi scilicet primi Parentes malum in posteros traiicerent; nec quisquam ex stirpe
eorum iniquitatem committeret,quae damnationem reciperet. Ex quo secundum D. Tho. qui eum sequitur in haesententia I. p. q. Ioo. Ma. datur intelligi,quod etiam si primi homines non peccassent,aliqui ex eorum stirpe potuissent iniquitatem committere, unde eius posteri non nasce
rentur in iustitia confirmati; Quod si non peccarent id noe siet quia non possent peccare vel quia in iustitia fuissens confirmati,sed propter peculiare donu perseuerantis quod
fuisset donum naturae particularis, non vero totius naturae
humanae; Manifestum est enim quod pueri in sua natiuitate non habuissent plus Persectionis quam eorum paren- tes in statu generationis , qui quidem quandiu generassene non fuissent confirmati in iustitia . Dicimus itaquὸ quod, ex natura illius status iustitiae originalis suisset tum praedo: sti natio tum reprobatio iuxta beneplacitum diuinum. siusnam' eausa ipsius Pradeninationis XIIII.
I Am si ad illam altissimam causet pridestinationis pro
funditatem scrutandam quisquam nos arctet. Illud in primis D. P. Augustini lib.6. Hypognost. Occurit pro re sponsione assignare; Taceat humana lingua, & prorsus in praedestinatione demeritis non extollatur, diuinae voluntatis est hoc donum . non humanae fragilitatis meritum. Vnde D. Tho. I. p. q. 23. a. s. docet praedestinationem ex parte actus praedestinantis nullam habere eausam,sed tantum ex parte effectus in particulari non in communi,quia impossibile est quod totus praedestinationis effectus in comuni habeat aliquam causam ex parte nostra ; Habet tamen hoc modo praedestinatio ex parte effectus pro ratione diuinam voluntatem, ad quam totus effectus prsdestinationis ordinatur ut in fine, & ex qua procedit sicut ex principio primo mouente; Non enim ex operibus iustitiae que
23쪽
ste imus nos,sed secundum suam misericordiam saluos nolfecit clamat Apo st. ad Tit. 3.&ad Ephes. a. Gratia estis saluati per fidem, & hoc non ex vobis. Dei enim donum est. non ex operibus, ne quis glorietur. Nulla ita q; datur ex
Parte nostra, causa, ratio,vel conditio,propter quam diuina prouidentia supernaturalis comparatione huius vel illius,scrtiatur rationem formale praedestinationis, sed praedestinatio ipsa reducenda est in solam Dei volutatem gratuitam. Nec placet nobis absolute loquendo sententia quorumdam dicentium praedestinationem ad gratiam factam fuisse a Deo antecedenter ad pr scientiam boni usus liberi arbitris,ad gloriam vero factam fuisse ex meritis gratig priuisis: Sancti enim Patres & scriptura sacra docet ut iam visum est, praedestinatos esse electos ante praeuisa merita.Non negamus tamen, quod electio ad gloriam quatum ad executioncm quae sit in tempore, non sit absq; praecedentibus
meritis gratit & saltem ipsius Christi respectu paruulorum, qui absq; proprio merito gloriam consequuntur. sint et merita chrini causa nostet radeBinarianis i XV.
CVm ex parte obiecti voliti a Deo assignari possit cauissa vel ratio diuing voluntatis,& ad dignitatem,& excellentiam Christi Domini. & meritorum illius pertineat quod eadem sint causa nostrae pridestinationis, censemus omnium auxiliorum , & totius gratiae quae in natura lapsa conseruntur hominibus, merita Christi praeuisa esse causa, Pti destinationemque eius esse quoque causam praedestin tionis nostrae quoad integrum effectum illius in triplici genere causaesscilicet in genere causae efficientis, in quantum ipse e st a uctor no strae salutis, & in genere causet formalis inquantum in filios Dei ad imaginem eius praedestinamur,dein genere causae finalis in quantum nostra salus in eius glo-- xiam redundat. Non tamen asserimus Christum meruisse nobis praedestinationem, & efficacem electionem ad gloriam quantum ad absolutum ipsius actu pr destinantis, sed solum quantum ad respectivum quod con notat , seu qua tum ad terminationem ad aliquas personas. Λn vero ele
24쪽
stio eo parati ua & emcax huius in particulari prae alio, sue
xit sacta ex meritis Christi, maiorem inseri difficultatem. Pace quorumdam dicatur, Christum meruisse electionem eomparativam praedestinatorum formaliter sumptam,non autem materialiter: Nam Christus non meruit quod aliqui in particulari vel in communi determinate non diligerentur aut non eligerentur a Deo , sed meruit quod cu ominnes homines possint i se ipsis a fine supernaturali supposita diuina permissione deficere : Aliqui tamen designarentur a Deo in quibus ipsa Christi merita suum consequerentur effectum, ita ut designationem materialem eligendoris
ad gloriam in fallibilitet Christus reliquit Patri. Qualis nam sit eertitudo praedeninationis e XVI. SEcundum fidem eatholi eam asserendum est prςdest In
tionem esse certam & infallibilem quantum ad assecutione effectus, ut habetur Ioan . Io. Oves meae vocem mea
audiunt, & nemo rapiet eas de manu mea ; Addas quod predestinatio non solum est certa certitudine praescientiae, sed etiam certitudine causalitatis mediorum, qua electi ad vitam eternam peruenient, ad talem gradum glorit, ita venec maiorem nec minorem consequantur : Quae quidem certitudo non in praescientia futurae cooperationis arbitriI, sed in absoluto & efficaci decreto diuinae voluntatis Dei tamquam in prima radice fundatur. Absit autem affirma re, praedestinationem ita esse certam ex maera Dei priord, natione , ut nullam prorsus certitudine habeat ex prεscientia libere cooperationis arbitrii absolute suture ex decreto pridestinantis . Quapropter concludimus pridestinationem esse eertam & in fallibilem ex utroque capite , primo
quidem dc principaliter ex libera electione Dei praedest, nantis, qui potens est id quod pridestinauit implere,fecundario & consequenter ex praescientia liberae cooperationis
arbitri j physice praede finiti seu praeder minati a Deo,cu au xilio efficaci diuinae gratii.
25쪽
Quo nam modo Deusse habeat erga leprobos e XVII. DE fi de est quod nulla iniquitas est apud Deum, nulla
crudelitas,nulla indecetia ex hoc quod Deus aliquos reprobet. Loquendo namq; D. Paulus ad Rom. 9. de rem Probis ait . Numquid iniquitas est apud Deum Respondet, absit. Siquidem quidquid Deus vult&ordinat. aut quidquid no vult dc non ordinat,&yrqterea quidquid permittit circa reprobos, vel facit propter culpam eorum prae uisam,vel non erat illis debitor Deus ut oppositum faceret
eius quod facit. Quod si de suo Deus cui vult ipsiusmet bona impertiatur, nulli facit iniuriam aut iniustitiam, lici- tu enim est cuilibet facere de suo quod sibi videtur , ut ii hetur Mati. ao. An non licet de meo quod volo facere EQuod si homo ob tenuitatem ingenii sui non potest comis mode intelligere quo pacto Deus in reprobatione quoru-dam hominum i iberetur ab acceptione personarum, &abiniustitia, qui duo prorsus aliena sunt a Deo, debet fide captiuare intellectu&credere quod nulla est iniquitas apud
Deum si ex duobus aequalibus alterum eligat,alterum vero, reprobet, & proclamare cum Paulo ad Rom. II. O altitudo diuitiarum sapientiae , dcc. Sciat tamen quod quam qua Deus ab aeterno plurimos reprobauerit, per huiusmodi t men reprobationem non abstulit ab eis liberum arbitrium, quo si voluissent cum gratia sum lenti,possent bene oper ri. Nam Deus vult omnes homines saluos fieri, & ex conis sequenti voluit prouidere uniuersis media ad huiusmodi tanem necessaria. Sciat etiam quod si Deus ipsis reprobix post primum peccatum denegaret auxilia necessaria ad sa-
Iurem consequendam,nihil alienum a sua aequitate faceret De iacto tamen tenemus quod nulli Reprobo dum cu usurationis vivat deneget Deus etiam in extremo vitae auxilia necessatia, Ze sufficientia ad salutem consequendam. Docee enim S. P. Auetust. lib. I. retractationum cap. I9. quod de quocumq; pessimo in hac vita constituto non utiq; desperandum est , neq; pro illo imprudenter oratur de quo nota
desperatur; Quem sequitur S. Tho. I. p. q. 86. a. I. ubi ait
26쪽
fimpliciter dicendum est quod omne peccatum ia hac vita
Pcrretnitemiam veram deleri potest. Quanam sit causa reprobationis e XVIII. CVm D. P. Augurinus epist. Io7. ad Vitalem inter alta
scribat. Multi salui non fiunt, non quia ipsi nolunt, sed quia Deus non vult,quod absque ulla caligine monstratur in paruulis: Et idem doceat de Bono perseuerant. camr a. ubi ait Non esse adscribendum fato vel sortuitis casibus quod aliqui paruuli moriantur antequam bapti retentur,sed Dei prouidentiae, & voluntati; Cumq; absolute habeatur an scriptura sacra, Non ex operibus, sed ex vocante dictum est Iacob dilexi, Esau odio habui; Dicimus,quicquid alijdicam,quod Reprobatio qua Deus statuit efficaciter non dare aliquibus vitam aerernam , & permittere peccatum, non est conditionata sed absoluta, nec praesupponit in Deo pretscientiam,vel prae uisionem demeritorum ipsius repi obi,aut perseuerantiae in peceato usq; ad ultimum vitae. Quod non Obscure indicat S. Tho. r. p. q. 13. a. 3. dum dicit Quod re-rrobare nihil aliud est nisi quod Deus quibusdam non vultoc bonum quod est vita aeterna , & sic dicitur etiam eoaodio habere. Hinc patet in paruulis decedentibus cum solo peccato originali, nullam dari ex parte illorum causam reprobationis, si considerentur in particulari ,& compar liue in ordine ad alios,qui non sunt reprobati; docet enim S. Tho. loco citato,quod omnes paruuli quantum ad naturam sunt aequales, di similiter quantum ad peccatum originale ; Addimus quod non solum comparative sed etiam absolute loquendo nulla datur causa reprobationis cuiuscumq; reprobi; Non enim sui Quidam putant) peccatum actuale neque Driginale , neque utrumq; simul praetiistim a Deo suit de facto causa meritoria vel motiua lepribati nis alicuius , quantum ad omnes illius effictus; Siquidem permissio primi peccati propter quod Reprobus tandem damnatur,est effectus reprobationis ex D. 4 ho. loc. cit . ubi habet quod sicut praedestinatio includit voluntatem conferendi gratiam di gloriamiua reprobatio includiῖ volunt
27쪽
tem permittendi aliquem eadere in culpam , & serendi da. nationis p nam pro culpa, & quia illius primae permissionis peccati nulla datur causa ex parte reprobi, cu ante primum peccatum non detur aliud peccatum praecedens,alias illud non esset simpliciter primum, vel in homine precederet aliud peccatu commissi im, Deo non permittente,quod est contra S. P. Augustinum in Encherid. cap. 9 y. proinde nullus admiretur si a nobis asseratur cum D. Tho. ex parte nostra non dari causam totius effectus reprobationis. Nam S. Doctor. q. s. de Verit. a. a. ad p. cum assignasset duplicem causam reprobationis in hominibus, alteram secundu S. P. Augustinum scilicet peccatum originale, alteram diis uina voluntatem, quae rationabiliter potest velle denegare aliquid alleui,quod illi non debetur cum sit mere gratuitu Deinde ipsemet I. p. q. 23. a. 3. ubi ex professis agit de rein probationis causa,primam causam subticuit nimirum peccatum originale,& secundam assignauit ex illis adductis,q.
probet non habet rationem, nisi diuinam voluntatem. Ex quibus aperte patet,sententiam S. Tho fuisse peccatum originale non esse causam reprobationis quantum ad integruillius effectiam,de facto p rqzipue loquendo. Quam sententia nec nostro D. P. A ugustino contraria censemus; Quem Oramus ut praecibus eius non damnationem, sed gloriam aeternam a Deo misericor diter consequamur; Potest enim praedestinatio adiuuari pretcibus sanctorum.
Disputabuntur publice in S. Nicolai Pisarum
Templo pro Festo S Catharinae Hora ΣΟ. Argumentis satisfaciet Frater Io. Baptista a Loco nouo Studentium Magister , sub P.