장음표시 사용
171쪽
seram vero poetam, qui ut pueri in geholis nihil amplius quam variare orationem studeat. Videamus num reetius iudieaverit Sehae ferus. Eius haec adnotatio est: δεπρασσεις sine dubio recipiendum et post φυνον ponendum signum interrogandi. Hoc mullo magis decet animum Menelai eum uiolum. Supra dixit 'Eλένην qονεοσας, hic eonvicio aliquanto acerbiori o giet ης. In talibus variatio orationis vim a d. eo frangit. Laudarem haec, nisi deincὐps dieeret Menelaus: ουκ ηρκεσεν σοι τὸ πυρον αἷμα μητέρος; Nam haste quaestio tam exiguo disertiniust ab illa dissert, id ut pene nullum sit: quo huius quidem ver- sua via frangi videtur. Id abest, statque sua via et virtus utrique versui, si prior exclamationem continet, in quam stupeus prae timore erum. pit Menelaus, non alloquens Orestem. Tum demum, quum ille tamen ad istam exclamationem respondit, recie se ad eum convertit, ex ipso quaerens an non satis habeat matrem interemisse.
194. Libri το παρὸν. In Marulandi iudieio ad Iphig. Aul. 456. aequiescentes Branckius et Porsonus seripserunt gὁ παρος. ΡΟ- terat sane ita loqui Menelaus, sed debilitaret isto additamento id quod modo mullo sortius uno vocabulo dixerat ὁ so τροφόm ης, videreiu que de nece Clutaemnestrae ut de re duduni transacta loquit quod contra, si τὸ παρὸν αἷμα μητέρος dicit, non solum dicit quod verum est, sed auget etiam prius dicta. Nam tenetur adhue matricidii eri. mine Orestes, estque in eo, ut capitale supplicium propter illud facinus subeat: quo magis mirandum videtur Menelao, quod tali in statu novam patrare eaedem velit. Ib96. Flor. 33. 1ωδε.
172쪽
σίγα νυν, ἀνέχου ἐνδίκως Πρασσων κακως.
174쪽
IGI 2. Par. A. ut vulgo: οὐ γαρ ανδύνουσιν αι κακαL Brun-evius cum Κingio ex K. R. M. Flor. 33. Alig. d. οὐ γάρ μ ἀνδύνουσιν. Ven. a. μ' αἱ. Seholiastes: ξ ιιοι νοει h ιιε' τὸ γὰρ ανδάνου σε καὶ πρὸς δοτικην καὶ αἰ ιατικὴν ει ρηται, εὼς καὶ το ειρέσκω. Por onus exemplum se desiderare ait huius construelionis. Nihil profecerit, qui attulerit hoe ex Medeae v. II. ανδάνουσαι ἐν φυγῆ ποLτων ων ἀφίκετο χθονα, ubi ad ανδάνουσα vel χθονὶ vel πολίταις repeti potest. 1614. Mire aliquot eodd. ἔτ' εἶ. Qui dii ευδὴς seripsit, dare volebat αψευδὴς εσει. Diuili Cooste
175쪽
I6I6. Par. A. et pro diversa Iretione II. θανεῖν. quod pro ceterorum librorum scriptura κτανώῖν recte receperunt Brunctius et Por.
I619. Libri σοι σφάγιον. Ex emendatione Morelli aeripserunt Dissilirco by GOoste
176쪽
OP ΕΣΤΗΣ. σαυτὸν συ γ ἐλαβες κακὸς γεγώς.
editores σὲ σφαγιον. Neseio an hoc habeat Ven. b. ex quo nihil a Porsoni scriptura discrepantiae adnotatum est. viro iudicio Sehaeserua non intelligere se dixit eur librorum scriptura displicuerit; σοὶ graviter dietum esse, scilicet ἐναγεστυτω om, et aliquanto melius respondere sequentibus, εἰ γαρ Toδ' ην: itaque plene interpungendum esse post 'Eλένη. At haec non modo invenusta, sed etiam prorsus aliena fiunt. Verissime Morellua reponendum esse vidit ori sed tamen non persana. tua est hie locus. Nam quid ineptius fingi potuit, quam Menelaum eo ipso momento, quo si iam perituram intelligit, huius oblitum de Helenae morte conqueri, nisi addat, quod et ipsa res flagitat, et initio positum
si addi postulat, si δ' αυ κτενοεσ', ω θυγάτερ, ad '' OP. αλλ' Dδίκως.
Talem enim fere versum excidisse necesse est. Quare laeuuae signa posui.
1623. Si nihil aliud dicit Menelaus quam με, profecto ore Dissiligis by GOoste
177쪽
stea in pristinam insaniam relapsus videatur, qui domum inrendi eo ipso momento iubeat, quo se captum teneri lassus Menelaua vietas manus praebiturus atque ut filiam perieulo eripiat iniereessurus pro Ore-ate et Eleetra videtur. quod adeo absurdum est, ut non dubitandum putem quin hie quoque exciderit Menelai versus tali sere sententiar ἄλλ' ουχὶ φευξει συ τε κασιγνητη τε ση. Itaque hie quoque lacunam indieavi. 1627. Vulgo τε εος. codd. sere omnes τε μων. Matthiae quum ex Flor. I0. pro τειχέων assert τεκτονων, omisisse videtur πόνον. Nam in Ven. a. adscriptum γρ. τεκτονων nόνον, e v. 1575. I 629. Vulgo ουκουν. Ven. a. b. cum aliis multis codd. οὐχὶ, quod Musgravius vidit scribendum esse Ουκ εὶ'. I630. Recta Brunaius εμων tacens mutavit in διιών, Spartiatam, non Argivum esse Menelaum recordatus.
178쪽
Deinde libri nrt χαῖς. Sed Ven. a. in margine πυλαις, quam lecti nem hoc solo testiuionio fultam non dubitarem reiicere, quum usitata Euripidi formula sit αἰθέρος πτυχαι, nisi rediret hoc ἐν αἰθέρος πτυχαῖς v. 1643. Nam etsi repὐiilio eorumdμin verborum per se nihil ostensionis habet, tamen hie valde displicet. Nihil esset quod vitu. peraretur, si utroque in versu scriptum esset ἐν αἰωρι: nam hoe, quia non est definitum, Omnem caeli orbem comprehendii, ut sive nunc sublimis pendens Helena conspicitur, sive posthae inter sidera conspicietur, de utroque recte dieatur in aethere esse. sed quum πινχαἰ αἰθέρος dicuntur, aut frigidum est hoc simpliciter pro aethere dictuin, aut non a plum, quia de diversis in apllis re locis dictum est. Ac v. I 643. quidem recte notitinantur tiἰγέρος πτυχαί, hie vero, ubi in eo est Helona, ut transferatur ad istas αἰθέρος πrυχάς, consentaneum est eum dici locum, per quem aditus Psi ad caelum. Ea eaussa r cepi hanc Scripturam, quae aperium psi quam tacito in usitatum illud D αἰθέρος πτροχαῖς mutari potuerit, cui ne a scholiasta quidem praesidium peti potest, quia quae hie ad hune versum de stella Helenae ad. notavit, potius ad v. 1643. videntur pertinere. I 649. Male vulgo interpungebatur post θνητων. Nam ut θνη - των αφθονον πληρωμα minuerent deo bellum Troianum excitasse narra.
179쪽
σιν Αρκάσιν τ' 'Ορίστειον καλεῖν, nisi quod Ven. a. et Victi is si σέ τ'. Tautologia offensi Musgravius κεκ3ηGεται et κλυειν eon. iecit, quod recepit Brunchilia; Valevenarius ad Herodot. IX. II. πέδον pro καλειν scribendum putavit; Porsonus proposuit τεθήσεται --λεῖν, quod qui exemplis munivit Schaeserus, quibus addere poterat Pindarum Pyth. IX. IIo. 653, taliten vulgalam defendit, ut cuius haec sententia sit: Ioma aulem nomen a fuga ιua durium habebu apud Azanes et Areades, sie υι Oresιeum nominent. poluerit hoc diei, tamen, si ita seripsit Euripides, salendum est negligenter scripsisse. Aliud est pnim quum diversae originis vel ba coniunguntur, ut apud
σθαι. Si non rpetius, verius certe ποτὲ pro καλεῖν posuisset: nai sero
Βουκολίωνος παιδος Φιάλου. Si opus est correctione, nescio an satis ait una littera mutata eum Muggravio scribere κεκποεται, ut rariore usu ἐπώ- ιον substantivi polpstatem habeat.
655. Libri ἐνθένδε τ', praeter Flor. 25. Ven. a. in quibus est ἰνθεν δ', et Par. A. Η. Taur. qui ἐνθωε γ' habent, quod re. ceptum a Branchio Porsonus ἐωθεν δέ γ' ait distingui debuisse, haud
sane rectius. Correctum est in pd. L. I indoisil. 1656. Aug. d. v no M'. Viet. υποπῖς. Flor. 9. 33. Ven. b.
180쪽
retur, vitareturque anapaestus in ecundo pede. Vide quae dixi ad Soph. Philoet. 4.I663. L. Havn. αυτολI664. Iidein libri hie eum vulgatis ἐξαιτου ol ριε, ubi H. I. R.
Flor. 2. Ven. a. ἐξ&ιτουντα ριε. Ven. b. auleui et ex correctione M. ἐξαι rovst D s. 1665. en. a. aliique multi eodd. ut vulgo, io, Led Par. A. Mose. a. R. Ν. Flor. 2. 10. 1lavn. et pro diversa lectione II. ως nox ' ξιεσας. id cum Brunckio et Porsono recepi. I 666. ulgo ειενεῖ. Videtur ιιένει a Branchio prosecium esse. 1672. Cant. Flor. II. οςεις pro ος νιν. id Porsono non oninino malum vidi batur. Ad quae quum Sehaeserus adseriberet se non putare οςτις simplieiter pro υς diei, apparet ei nee discrimen horum pronomi uulti, nee quomodo Porgoni sententia desendi possit satis per. spectum suis..1673. In Ald. post Θεσπι ιαr υν virgula distinctum, quam ustui . runt postea editores, ου νενδηιανεις otiιν θεσπι'turco ν coniungenies, quod per se languidum languidius est per πιυν pronamen. Distinxi plene.
Stholiastes: tu ἈπολDον εανr υτικέ, ενεκα τοιν Πων laoεν ιάIO ν. Est enim haec exelamatio Orestis, qui quum modo una cum Sorore in fium. mo periculo salutisque dWspμratione versatus esset, gubilo ovinia in contrarium mulata videns, admirabundus exclamat, dielionis Apollineae recordatus, quam nec crediderat fallacem esse posse, nee quomodo Feracein fore speraret habuerat.