De particularum men et de apud Thucydidem usu [microform]. Dissertatio...quam..

11쪽

His igitur locis post 'oligi oreui prioris membri explicationem enuntiatum inliter absolvituri atque inceptum erat, ita ut scriptor μεν quod antea positum est iam oblitus esse videatur. In aliis exemplis oppositio verbis omnino non significata per se intellegitur, ut III 39, 2 Ἀπανεύτη6Qν μὰλλον ad irrisam

p is longiorem de d0lis a Themistocle apud Lacedaemonios adhibitis narrationem illam rem seriptor exponere blitus est Finis modo operis 3 1 'OLTU T se τρόπο - τε ἐχι6 ti breviter tangitur. In loco admodum difficili, cuius certa explicatio n0ndum inventa est, II 8 ubi verba τυ δε λοιπόν τί, -

τες in optimis codicibus imissa sunt non possum quin sum Class. etiam priora μί00 μίν τι ara Da 3ντε του τραTOπίδου deleam. Nam eum neque verisimile est ante persecto circumvallati0nis labores maiorem partem exercitus dimissam esse nec quonam ea pars abscesserit divinare p0ssumus, tum facile apparet ea verba ex eis quae sequuntur Zaraita Thc νυλακ ac suis, illud invasisse. IIL 111 traditum St U si εν . . . . ετυγχανον aperta lacuna, in qua ιεν ex participio aliquo truncatum esse constat. I 69 4 denique editore praeter rue gerum et Sehoenium nescio qua de causa ex vulgata contra codices retinuerunt μέν, quamquam nihil respondet.

Atque his quidem l0eis p p0 siti aut supplenda aut occulta

erat. Unum modo locum inveni ubi posterius e igitationis membrum expressum est, sed deficiente particula respondente, V38, 5, ubi editores nihil ad notarunt: tκOG μεν πλῖTO dis λὶ-6αν καὶ τετρακο6tot οἱ πάντες τουτωνα υντες κομis θύσαν

, d ἄλλοι respondere sensus prorsus vetat. Quana Obrem OSt τούτων part d addendam esse puto, cs. I 36, 3 τρια μεν οντα- Tot των δ' εἰ περιι φε6θε, et III 2. Praeterea is omittitur Ῥ08 επειτα praecedente a ' OTOν

μίν his Hoeis: d 33, 1. 98, 1. 115, b. 121, 2 II 19, 2 49 2.25, 1. 89 2. 96, 1. 98, 1 Hl 20, 1. 22 47 2. 101: IV 111, 2; 58, 3; VI 10, 2 VII 19 L 43, 1; VIII 11, 3. 45, 1. 67, 1

omissum, Statuere conatu est Herbs in luculenta c0mmentatione

Phil0l0gi 1866 p. 646 649, s. p. 608 particulam δε alteram actionis partem alteri opponere, cum πειτα sine di nihil nisi actionis continuationem significet. Sed valde dubito num unumquodque exemplum ita explicari possit. an VII 34,4 το μεν

opposita cogitanda sunt quam II 48, 1 aro τλμῖν πρ oro νἐξ Αἰθιοπίας, altra δε και ες τὴν Αἴγυπτον κατεβλὶ Certe illa Ierbsti distinetio non uisi nimia subtilitate defendi potest. Contra d 0nsideratione dignum puto quod plerisque exempliso cum a coniunctum est in reliquis quattuor l0ci duo sunt

ubi membra contraria, di 5 V 41, 2 cum II 94, b, VI 69, 2

non videam, quam in partem a multitudine eorum locorum quibus δε omissum est disserant. Ἀπειτα post πρῶτον nunquam cum a copulatur. Venio ad ea exempla ubi πειτα antecedenti μέν respondet sine πρωτον. Etiam hic o modo p0situm I 1, 3. II 2, 1. IV 102, 2. 135, 1. V 25, 3. V 69, 3. HI 11, 3, modo omissum est: I 34 4. II 4, 2 86 5. III 4 5, 2. 24, 2. IV 44, 1. 54, 2. 124 4. VI, 1. 65, 2. VII 40, 4. 41, 2. 58, 1. 78 7. 9 6.

12쪽

exprimitur nisi alteram actionem alteram subsequi, non ei Op-p0ui; ita plerumque μεν cum adverbio temporali j0niunctum est: λέγον μεν τινα χρονον IV 4, 2 VH 95 5, es. IV 44, 1. VI 28, 2. y μερας μῖν hi doliti κοντα Gaa. VII 87, 3, cs. Il

86 5. III 4, 2. IV 124 4; μεχρι μεν V 65, 2. VII 41, 2 τεως

μεν V 2 4πὶ πολυ μεν VI 79 6 Tempus in pri0re membro non expressum est Ι 134 4. III 5, 2 4. VIII 44, 2 in enumerati0ne μίν - ἔπειτα legitur VII 58, 1. - Ubi πειτα h legimus, aut L eum at coniunctum est: ' 102, 2. VI 69, 3, aut membra res contraria significaut II 2, 1: λἰ70ν μίν τινα χρονον πίμειναν, ἔπειτα ε τραποντο, es. Ι 8, 3, ubi codices minore dc mittunt, 1, 3. VIII 11, Pr dί, ut con traria res magis prematur, ii ντοι p0situm est V 135 l. V 25.

Dubium est num VI 66, 2 Vati eant autoritatem secuti scribamus επε tra δ' εἰ an πει εἰ Puto nos uilii desideraturos Sse id omitteretur, neque enim p p0 siti est, sed enumeratio. πρωτον non cum particula μίν 0niungendum est V 66, 2 και roo ῆλθον μὲν - τὴ πρ oroa , altra GPQχυ ρὴ6αντες,

cs. I 131, 2. VIII 48, 1.

Iam priusquam ad particularum μίν - usum syntacti cum transeam, ea exempla breviter perlustrare in animo habeo, ubi particula respondens n0n deest quidem, sed p0st longum demum intervallum ei luitur Cuius rei evidentissimum exemplum habemus I 87, 5, ubi quae Lacedaemone acta sunt concluduntur verbis και οἱ μῖν απεχ υρ 6αν κτε. Quae sequuntur, ἡψε ιαγνο μ λ κτε. Speciem enuntiati interp0 siti prae se serunt Haec autem ad longam de Athenarum opibus auctis narratii nem traducunt, c. 88-118. Tum demum ad interruptam narrationem reditur, acroi μεν υν - ιθν muro N0Jam rem denique atque ppositionem continent verba c. 119: wθας, τυυς ἐυμμαχον Irasciκαλί6αντες, nam etiam quae his antecedunt, πέμ-

1 lio byίνλὶς τικόμενος κτε. Quae antecedunt docent oppositum scriptorem in mente habuisse Hippocratem. Sed temporis quo utitur deseripti in aestate et hieme eum hic narrationem de Brasidae in Macedoniam et Chalcidicen itinere rebus iii ibi gestis inserere cogit. Tum totum c. 89 es usius caput rerum Boeoticarum in mentem revocat breviterque enarrat quid porro Dem0sthenes O μέν Axillos'. essederit. Initi cap. 90 donique o ὁ Ἱπποκρ. ad alteram partem expeditionis tranSitur. Itaque Statilio assentiri neque qui ρQuid a d c. 28, 1

respondere iubet. - II 62, 3 ecundum verba κίφa6θε νoico εἴδει κε τεροι χὶμ υν T0υr ἔπραζαν exspectamus Statum rerum et Thebanarum et Plataeidarum exponi. Sed in exp08iti 0 ne Thebanorum quidem cum barbaris coniunctio per υνα-να0Thiar' λirma crvdρ υν exeusatur, quod sustu illustratur. Tum autem c. 63 transitur ad demonstrationem Plataeenses μυ-

cerint, non explanatur. Respondent tamen inter eo μιν μεν γαρ ὴ πολις, quod in fine capitis comprehenditur: a Tα μεν

Primum facillime ex confirmandi particulae μέν vi intellegitur ratio c0ncessiva quae inter enuntiata particulis μίν et di c0niuncta intercedit l/ίν aliquid confirmat atque stabilit, sed ea modo causa, ut aliquid quod illi sententiae aliquam in partem contrarium est vel non convenit opponatur illa re minime ea repugnantia sublata est, sed in pleno suo iure manet. Hinc nascitur ille usus vulgatissimus qui germanicum ZWar aber' valde aequat Atque eodem m0d quo ex germanie , ZeWare', i. e. profecto, vero, particula gwar' nata est, veri Simile est graecum μίν ex μὴν affirmativo attenuatam esse in eam Vim,

de qua nunc nobis dicendum est, quamquam forma dorica μαν eam Originem reiicere videtur. Qua de re vide artun II p. 403, Baum te in p. 164, Saepe ad augendam adversativam vim δέ cum olio' coniunctum est, I 10, 3 ῆν εἰκος επὶ o με ἶ 0ν ιεν - O6μ - γαι. μ υς ε ιν lii ετ it καὶ Pro Q ενδεε Uri P r. III 43, 1: λὶν

13쪽

concessionem continere bidentur cum quae ante dedunt:

εἰκυς ιεν επι πολλα τρίπε 69 a Melii excusationis causa dicant, quod non ita se gesserunt ut status rerum poscere videtur Tamen talis logicae rationis conversio 'ii misendere non potest, summa enim rei nihilominus in posteriore membro l0

sequens verbum νῆγον trahant, On Structi0nem sine ulla necessitate turbatam efficientes, et satis nostra ratio exemplis defenditur: I 25, 2 ενιαυτος μεν ου διετρiihi, ia66ον δέ, cs. 56, 4. V 36, 1. Praeterea huc pertinent 49, 2. II 81 8. III 42, 2. 87, 1. V 8, 2 46, 4. 115. VI 103, 4. Negativo nun tiato per aλλα affirmativum additur I 23, 1 χ μεν πρε6βευ6ις

δε - δε ν rrat, es. VIII 89, 3. Neque raro in enuntiatis ex aliis pendentibus ratio concessiva est, in relativis I 36, 1. 1, 1. 137,

4. II 63 2. III 0. IV 2, 2. VII 81, 4. VIII 89, 2 in accu8. c. ins I 10, 3. 42. II 11, 5. 87, 3. 99, 2. III 4 4. VI 16 5. 88, 2 in participiis I 23, 3. 58, 1. 69, 1. 1 3 142 8. III . 63, 4. 1. 2, 2. 6, 4. IV 13. V 39. 43 2. 25, 3. VII 57, 2 in enuntiat hyp0thetie II 61 1 praeterea es VII 34, 6 ναυμα

14쪽

κολουθ λὶ6aντες ε oso P . 6φαλ ως εἶχεν es V 23, 4. IV 22, 2 et formulam ἰλλο μεν ου εν, ii r , δε o Dro I 139, 1. VIII 67, 3 Sed omnia exempla in classes distribuere in tam vulgarire longum St. concessiva vi porro non multo abest is usu quo aut

alteri subjecto alterum opponitur aut uni subjecto diversa praedicata attribuuntur, id quod nos alteram aetionem alteri subjicientes per ἡwllhren d ' Latini per . cum aut ablativo parti c. absol reddere solent. Cui rei ut vulgatissimae et notissimae pauca verba sufficient. Imprimis per μεν - duas aetiones eodem tempore fieri significatur: V 38 4 'υώτερalit o μεν ' θ λὶνam -- δε aκε datμόνιοι, IV 24, saepissime. Res non Solum variae, sed etiam contrariae in uno subjecto tali modo opponuntur: IV 19, 2 Tota μεν κου Ii m ενδουοιν προς ὁ τὰ περαυχουντα, 1, 5 αρχειν /εν Tot εἴκοντο , τυλ 66εύθ a d τ επιον, es. 63, 5. 2, 5. 108, 4. II 6 2:ου ra di ευλoror τὰς μεν κεῖ πολεις ναύτάτους ποιεῖν,τa δε ενθάδε arot κi ειν, s. 39, 2. Ubique igitur altera res alteri logice subjecta est Utram sententiam nuntiato pendenti

ox primamus, id plerumque quidem nihil interest, quoniam μεν - δε nihil nisi diserimen signi fident, sed apertum est imprimis eo momento dirigi, mirum in priore init in posteriore caput rei p0situm sit, tui alterum tantum oppositi0nis causa, ut ipsius momentum clarius cernutu et sententia magis ilevetur atque illustretur additum est, L naum l. p. 168 Si verbis εν Ου-ro satis se eundi membri gravitas indicatur Contra

15쪽

16 πρα66ODUt, I 36, 1. II 11, 5 40, 3. 98, 5. 'II 39, 5. 67, 2. IV 20 4. 126 6 92 T. V 75, 3. 4. 103 105, 4. VI 6, 3. 18 680, 3. VH 44.

Fortasse non alienum videbitur ea verba Singula quae

Thucydides imprimis per μεν et δέ opponere amat contemplari. Primo loco elucent opposita oro et oro' similia, quae V0ces non minime dictionem Thucydideam et rationem cogitandi illustrant Q 22 23, 3. 73, 3. 128, 3. II 42 4 65, 9. IIII 0. VII 8, 3.

κεἰμεθα, τῆς ε νo linc To ἐυγγενε πι6et Λεροι τερων ἐ6sμίν; OD V 25, 3. Bene hic intellegitur arta particularum inter Se relatio, cum quid ν utili unoquoque loco sibi velit verbo opp0sit declaretur. Nec minus seriptoris sentiendi ratio talibus formulis demonstratur III 86, 4 τῆς μεν οἰκεwTVτος προν α6ει, βουλυμενοι os, ubi d pro h et ' Drt 0situm

esse videtur Poppo in Belautii exiet appendice 1847, p.

d Ι 128, 3. II 65, 2. IV 121. VI 2, 3. III.

Ex paratacti ea vi particularum μίν et δέ, qua duas actiones simul seri signifieatur, facile intellegitur quomodo actum sit, ut

etiam in transitionibus usurparentur, ubi altera res absolvitur, altera incipit Apud plerosque, imprimis rerum scriptores eum morem invenimus, ut narrationem vel quamvis narrationi partems nilam esse peculiaribus verbis indicent. Neque me errare putes hoc sensui quasi plastico Graecorum attribuentem, ut

talibus formulis compreliendentibus audientium o legentium animi nervos infigant novae rei explicationem incipi. Brevius Latini ad nova ui rem transeunt enuntiato pendenti tractatam rem Ompreliendentes, novae nuntiato primario initium parantes, velut dum haec Romae geruntur, quibus rebus consectis, Vel etiam simplicius eodem sero tempore, interim, per sub idem

Atque ut a formis quibus transitiones signis tantur ordiamur, longe vulgatissimum est μίν cum pronomine demonstrativo, quod scilicet quae antea dicta sunt demonstrat, conjunctum: O TOc, UT M Toto Tος, TOGO TOς, δε sequente δί quo nova res in ripit. Collocatio verborum haec est II 54, 6 Tacra μὲν ra QT : ἐν νυ6ον ενορονα et sic novies et quadragies, aut 62, 2 Ἱακεδαιlωνιοι /εν DT O VT g ra TO, Sic ter decies, aut 138 6 Tu μῖν arti ai Gai i&ν - ΓToὸς Tεχε TV6ἴν, sic bis et quinquagies Saepe μίν particula CD quae priora rursus excipit, latine igitur, si matum est. Νεν ουν demon Str.

91 l. IV 13. 88, 2. VII 19 4. - Etiam in D ὴ in his formulis adhibetur: 53, 3. II 4 8. III 24, 3. IV 119, 3. V 113. Sine

demonstrativo μεν ἐν transitionem parat I 40, 1 υ μῖν Di - honio raι, 123, 1. I S, T VII 31, 5. VIII 5 5. 8, 1. 64 5.85, 4 μῖν dura 45, 4. Praeterea quattuor et quadraginta loci μίν sine demonstrativo vel ουν positum transitionem parare vidi. Quae Sic comprehenduntur antea vel longiore vel breviore

dissertatione tractata esse possunt. Ita Ira in pugna apud Sy-b ita insulas commissa Corcyraeorum acie paucis descripta pergitur Dor /ῖν ωρκ Doctio draζαντο, Κορίνθιοι δέ rh. utra quae inde ab initio secundi libri narrata sunt comprehenduntur rat ra lipa r oh Tot ro iri Phro. Sed in tanta quot enumeravi exemplorum c0pia minime imuia nillil nisi talem brevem compreliensionem continent, Ve-

16쪽

runt etiam ea nuntiata liue trutienda sunt, in quibus praeterea novi aliquid additur, quod saepissime sit nobisque alii uberius disserendi optaui praebet. Quoium nuntiatorum simplieissima

V 48, 1. 3 28 90. VI 1. VII 59,5. VIII 14, ι. 27, 6, iri u hi r 93 8 VIII 8, 1. Nonnumquam evenit, ut i is irmulam traii itio itis enuntiatum interp0situm latius exp0uatur, ut VIII 59 i,

ubi pacti, inter Laee daemonios et Tissapiternem saeta conelii ditur , usu nox Jes Porro post quae verbis Gluhriara Ira,rs iudieatur Tissapi iuratem in pacto manere paratum sitisse reum denium verba omiro novam reni asserunt Di.

IV 16 Qquidoni etiam I 45, huc traliere non dubito. uania

situr 6 1 demum sequitur: o ὁ Κορίν moi, ubi particula' h

65 4 4 1. VII ;0 4 86 5. Quod participiti in I 20 1 perpartieulum seo susius explicatur ita ut respousio item itum

exspectamus inulto post legamus.

Fit quo lite ut transitionis vis eo obscuretur, quod verbum repetitionem continens in struetur ex eo qu0d novam rem

llae de nuntiatis interpositis sui sciant, quibus naturam formularum transitum si Inisi eantium violari quidem sed non deleri ex ipsis exemplis patet. Paulo longius ea nuntiata declinant quibus voluntatem sive edictum antea c0mmemoratum eo usi ei exprimitur. I e quibus, quoniam per se nihil novi asserunt, sed tantum rem anton jam se signatam nil esse etiam deduci, lite disserero non alienum puto IV 8, 4: Ω αὶ μὴν νῆις arito D TQ TQ abGTait hi a Th. VI ; 3 καὶ οἱ μεν πρh6 si tu

60, 3 etiam ii saepe praetorea alia saeta adduntur. Id certe semper tenendum os transitum fieri non nisi tum diei posse, eum res ad quam transitur, longius explanatur. Sed lotigius etiam pro 'odore nobis licebit. Potest ni inseri ut loligior narratio ei iuntiato per μεν introducto concludatur, Ps plane nova particula dii incipiat; neque tamen illud enuntiatum quidquam repetit, sed narrationem de ii qua re ad sinem perdueit. Sic tutus rorum in Sicilia gestarum nova classe

55 . . o A. Haetenus de transitionibus quomodo expressae Sint et quam late pateant. Nilne nostrum est contemplari, ex qua ad quam rem transitus sat imprimis oration 's quibus verbis concludi 80leant operae pretium est nonnulla die ere. Atque ubi duae quidem rationes, quarum altera alteri respondet eamque redarguit, sibi oppositae sunt, prior oratio tali nodo absolvitur Tot -

17쪽

deuiolasti . quod relativo respondet, repetatur exempla'. naum l. p. 162.

Quod V 19 et 41 inita secunda iratione μεν legitur, in undere non debet. quoniam scriptor tertiam orationem quae utroque loco sequitur jam in mente habebat Itaque non pus est cum Bekkero scribere os, v. Class. a. l. Ex quattuor ora tionibus an sociorum i ingressu Lacedaeniones habito forinthi orum orationi opposita is, Atheniensium Archidami sthene luidae oratio. - Ceterae orationes quibus alia ii Hi JeSpondet, demonstrativo τοιαυτα cum Ἀ/ίν conjuncto clauduntur I 45.

VII 8 Post irationes in directas itiam ιεν ταυτ in Venitur V 27 d. 7. VI 50. - Settieet non unaquaeque ratio particulausP ones uditur . neques enim raro simpli item parti c. 'ἰπιυν, : πόντος vel talia leguntur H 65. III 31 Plane vero singulare

est, si oratio verbo finito sine μίν finitur quod legimus 125:rotia Dra o Loota tot irro Aaκε dat a tot. Nam exempla a Class. allata nihil docent, quia in eis verbum comprehendens participio expressum St. Omnino Sine propria formula orationes lauduntur V 112, 1. 114 1: a o μεν l/ετεχο=9 6αν αδ εχ υρύοαν). Certis porro transeundi sormulis Thucyd. in temporis deseriptione utitur in transitu sellicet ex hieme ad aestatem et ex aestate ad hiemem. Quae uno anno gesta sunt plerumque quidem sine μέν vix uno verbo disserente si absolvuntur: aὶ ο χειμ t ν τελευτα Droc a τριτον τος α πολέμο τ ῶδε ἰν Dνίrραφε. Particuli μίν usurpata est II 0, 5 Taiora μεν ἐν ro χειμο ν εἶίνετο καὶ το δευτε 'Oν TOς TF., LII T. III 116. Aestatis res sic comprehenduntur I 68, 9 To-6acra μεν εν τον μέρει ro Dro ἐγένετο του επιγενομένουχε illo Poc es II 32. IV 88, 2. III 18, 5. V 36. - Sollemnes sunt particulae μίν - in acie utriusque exercitu instruetae descriptione: Ma o μεν - Ουrou ετ α αντο οἱ δεναντίοι 48, 4. IV 3. V 2. 2. Alteram exercitus alam vincere alteram

18쪽

2322

3, 6 5, 3. VIII 54 4. 80, 3. Haec transitionibus in universum mihi Hicenda esse videbantur Unam rem quae commemorati0n in milii digna esse videtur, tunc appendicis loco tractare liceat. Saepe enim μεν qua, ad aliquam rem praeparata Iuni vel Heseriptionem 'el consilium ire vitem comprehendit saeti ipsius murratio ter δε

IV. Temporalem parata xiiii particularum μέν et δέ, qua significatur aliqua re persecta aliam fieri, latissime patere notum Si ue sei, quit Thucydidi in ea re pr0prium peculiare mitia Qu0d jam saepe in transitionibus cernitur, I 53 3 οἱ μεν dii rotat ra irro των ὁ Κερκυρ rimi κτε. Tempus ipsum in priore membro et proprii verbis exprimitur qualia sunt πρωτον μίν. iii Iον ιεν χρόὶ 'Oi', τὼ παραυτίκα μέν, επὶ μενερ ετη δυο μεν ἰμίρ ac τλὶ ιεν προτέρα, επὶ πολυ μέν, quas formula. in posteri0re membro sequi solet Ἀπειτα vel πειτα

Sed iae trita sunt neques digna de quibus copiosius disseratur Non adeo vulgare est etiam causam Te in p0steriore membro significatae in priore ter l/ίν exprimi Quem usum equidem non inveni apud illum editorem eb in grammaticis observatum esse . neque tamen exempla quae miseram dubitationem admittunt ei licet μίν - semper duas res sibi opponunt, quam oppositionem mi nos quoque quam maxime invertendo servemus re et flagitant. Eo enim Grae eorum parataeti eae opp0sitionis studiit in prode8sit, ut ejus gratia etiam causalem rationem verbis convenientibus exprimere dimitterent. Sententia modo ipsa verborum rationem causalem perspicue indicat, quae semel. VI 8, 2 ' tu ch Hii it l/εν at 'io hircu ta νε αυτ et Gia Doctκo G Ic Ωκω λῆὶν re βο λε Tat etiam verbis indieatur Prius membrum megativum est i5, 2. a 25, 2.

19쪽

De particularum partitionibus msu. qui nimirum ex paratactica earum vi, qua Hu0bus subjectis diversa praedicata attribuuntur, natus est, cuju8que in unaquaque pagina exempla plura videntur multa verba taeere supersedeo. Id modo dico totum cujus parte per ιεν et δε significantur, maepe genetivo partitivo, Saepius casu appositivo exprimi, ita ut et dicatur ro ανδρων του μεν - ους et 'ους πινύρας OUοῦ μὲν - τους δε illius modi apud Thucyd. exempla inveni quinquaginta hujus quinque et nonaginta. Ex genetivo ad lumina

puto, sed των delendum esse, v. Statilium in opponis editione. Neque magis tum Class. con 8enti, V 54 5. ubi χ ν τινε οι μέν idem isses dieit quod γν io μίν τινες sessi illi: τινες iterum dividuntur, hic τινες est quidam. illud hi die tum esse non OSSe Sensu docet, quare aut rei νε deleti dum aut Poll0catio mutanda est, i μίν τινες legitur saepius, III 20, 2. II 4 4. 91, 4. IV 113, 2 Plura etiam exempla sunt, ubi partes non a substantivo totum significante pendent, sed per se tant. Saepissime alicujus ae antea nominatae partes exponuntur per

per a conjuncti sint, causa nulla inveniri potest, eum Eleis Leueadii navi uni numerii in coninuinem liabent. Res quae per υι ιν ut ii sustus explicantur. in enuntiato antecedente jam m0minatae varium cin modum copulantur, inc

ου coaντες - , TH d ρυνεπιθεμενοι, saepius etiam per τε - al. Praeterea talem duarum vel trium rerum expositionem videmus post ου μονον - λλὰ καί II 62, 4, otiolo mal 143, 4, ου I 142 2-6, Dr - ουτ VII 36, 4. VIII 2, 11, ij I 53, 3. IV 62, 2. 128, 4. III 42, 2, 08 comparativum I 24, 2. 77, 4. 141 5. II 42 4. III 37, 4. 63, 5. 82, 2. Ι 86 5, 0sti si II 87, 5. III 84 2. V 46, 1. VI 2, 1. VIII 30, 2 p istoco III 57, 3. IV 87, 3. V 3, 4, siaci 4, 1. VII 3, 4, κατεροι II I, 2 3. 9, 2-5. I 54 2. V 23, 5. VII 0 G. VIII 6, 2, l/τότεροι IV 23, 2 43 2. VI 2, 4. I, 2. VII 57 6 71, 1, μηδε- τί sot V 14. VII 34, 6. VIII 60, 3. Exp0 siti ipsa annectitur participio, genet partiti v o ν ο μεν - ουε I 68, 4. III 42,

particulis cli, ac aliis neque semper membra eodem ordine repetuntur. Sed quod antea Secundo loco commemoratum erat, in expositione primum locum tenet, ut III 82 4 OGOν κακοι Proto Drh oh to κίκλλὶνται licto hi Graθoi, καὶ οὐ μεν αἰολυ-ro Drat, ἐπὶ r se . r. λλον rat, es. V 16, 1. Verba porro quae tu expositione per μέν ut d sibi pl)0nuntur, partim per pronomina ὀ μίν et excipiuntur, partim ipsa repetuntur, imprimis si expositio longior est aut Si per se non con Stat quidnam cui respondeat. Fit quoque ut verba in expositione non eadem repetantur. Sed Syn0nyma lipp0nantur, sic II 62, apud /ίν, I 53 4 apud δί. I 143 4 iu utroque membro Contrariorum alterum in priore membro pronomine excipitur, cum in secundo alterum repetatur I 4, 3 πολἔμικο τε καὶ D-s OUλο - TD Yhν - , t βουλοι δέ, es. VIII 8. I 142 2-6.

II 53, 4. VI 2, 4. Singulariter Vl 36, 4 ad ro ni et o sverba ipsa ad quae citiastico ordine respiciunt, διέκπλειν et mur l/ὴ πίριπλἴιν adduntur. Possit quidem eum parari VII 57 6 I, dio di tot so oti sic ori sol, o s/εν Λακεδαι- tio Dio P ποικοι, AD: 1 sto t. - tot Th. . nec non VII 86, 3 ον ιγν - Diti OOdλίνον. ον sh . Sed histi eis substantivum tantum ad priu membrum repetitum est. Illi vero utrum utri respondeat dubium esse non p0sse puto itaque verisimillimum videtur etsi obloquitur Classenius, cum C ibet i et Statilio illa verba ut glossemata ejicienda esse. Scilicet

20쪽

in utra lite lectione collocati verborum O με, Scrupulo movere potest, exspectatur enim sic cro etiam posterioris membri

subjectum esse debuit seribi τυ ιεν ac αυτοὶ v I. Particulae si hi et diversitatem rerum iudicant. Itaque ubi contrariae aes sibi opponuntur. illae loeum tenent. Quo modo ex io usu ad tartitione. translatae sint vidimus Iam vero lines iaciles intellegitur non longam isse viam nil eum usum, ubi particulae duas res simpliciter copulant, ubi 0 vertimus und ei licet plerumque itiam in eis exemplis quae huc trahemus oppositionis vis non plane evanuit Sed ea est disserentia Graeci oppositionem indicare ibi qu0que olent, ubi nos nihil nisi duarum rerum conjunetionem intellegimus tu id fit eum in partitionibus ipsis num si subjeeta membr0rum Ontraria, praedicata vero paria vel similia vel certe n0n contraria sunt Tum inini mos particulis copulativis utimur, Graeci adversativis Sie VI 55 3 per ιεν et , duae significantur condici0nes minime c0ntrariae, sed quarum alteram alteram sequi necesse est Crebro etiam objectum vel aliam enuntiati partem tu secundo membro contrarium suum sequitur, Sententiae Vero

Sita non modo eandem sormam, sed etiam similem vim habent vel plane eadem sunt. Est hae notissima res quam Graeci ci IO 'Gν nominant. Sic eadem verba in anaphora cum μεν

de anaphorae natura et quoad a seriptore quaesita sit pauca dicenda sunt Id veri jam constat naturam larticularum per