장음표시 사용
31쪽
partem etiam ad posterius membrum subaudiri Cui uno tamen loco cum subjecto anteposito mihi commune est . in enuntiato vere lanaeoluthico 4 52,4 ina ori Pia: γαλ αλλοτρια φθα-Gaντες To ς λ 6avra O μῖν πιθεντες T ,ν αυτ υν νεκρ ν νυν ηπτον D καομένου αλλου ανω ἔν rti αλ ,1 TFς au6αν, ubi verba νθ t6αντες τον νη λαντα tantum ad prius membrum pertinere apertum At Sed non solum subjecta particulae lisi tali modo anteposita invenimus, sed etiam alia verba. Interdum quidem alius pronominis casus supplendus est: I 24, 1 TQ Tyὶν ta υκιGav
ἱππίων το πεδίον /ί6ον P. Cognatus est is usus quo verbum antepositum aut idem aut Synonymum in Secundo membro repetitur, ut VIII 33, 4 απέπλευ-
ubi verba non plane idem Significant, ut non cum rueg. χορο
negatione contraria noti inserta est. καλον ὁ ην οἱ Id μῖν -
8eheid in g, de hyperbato Thucyd. p. z. Addo his nonnulla exempla, ubi jam prius membrum per anacoluthiam applicatum est. Quorum maxime insignia sunt
jectum t0tius enuntiati excipit, illud quasi parenthetice insertum est, id quod valde nos stendit Participium liberius annexum
32쪽
praeterea pro υκ gravius OD in legitur. VIIII, 1 subjecta utriusque membri participiis postposita sunt: φιλονικυὸν μεν mroθεν - δε di Orες ε ι ἐπιχθοντε c. Λ nautis ad naves transitur II 1, 4: TQ crma μυκοντες Qt ιεν ινες τ υννεουν - m d καί Etiam I 124 1 subjeetum mutatum videtur: περιlύνοντας enim parte ad legat 3 Spartae e0ngregatos pertinet, o Dς ι εν autem et o D d ad socios Lacedaemoniorum sed ut legimus verba subjectum περιμίνοὶπας bipartitum esse videtur. Sensus ut re te diei Clasq. postulat ut ad περι- μενοντας subaudiamus in sinit. περιορὰν, id quod n0n adeo difficile esse existumo. Ex dativo ad ecus transitur VI 85 2Tοἶς κε ζυμlιαχοι - ἐζro μεθα, ἐους μῖν - το-νOlμους, τους δε πολλον κτε. ad 0minat. V 24, 3.
Jam ea exempla nobis tractanda sunt, ubi pro in secundo membro alii particula posita est Atquin adversativas quidem particulas alias persaepe script0res exhibent, 'ed usu disserunt Ut poetas mittamus, apud quos magna Variatio St, apud omne sere μεντοι et aria inveniuntur apud Platonem
et Xenophontem etiam sit ii et, μην. Thucydidi contra praeter se una μεντοι usurpata est Fuerunt quidem qui ei responsionem particularum ιεν et αλλα vindicare vellent, ut rueg.
Irothoasi 'at duas partes vel tempora actionis Iro6Tu ναι indieant, ut recte Class. dicit, et enuntiatum αλλι - προ6εδί ai ro parenthetice causam incepti non persecti addit. Irueg.
durissimum ex participio in verb fin transitum statuere coactus
est Prorsus salso ueliner in gram m. gr. II p. 12 etiam II 3 huc trahit. de quo loco v. p. 13. Operae pretium est usum
Antiphonteum comparare, apud quem unum exemplum re8pon
ut in exemplo Thucydideo supra allato explicandum egi, θέαι t/ίν vero ut saepe apud Plat0nem et oratores opp0sitionem in in se ipso continet, etsi et alii idem sentient. Ex Demosthene
Relida nigius unum exemplum asteri Multus contra usus apud
poetas ex Aeschylo ellauer ex ex Sophoele Ellenditus septem assert, quorum in tribus λλ' ὐμ ως, apud Euripidem in una Hecuba quinque exempla inveni: 19 382. 99. 25. 1193. Thu-eydides vero particulas l/ίν et αλλὰ numquam inter se opponit. Mi Pro post μέν imprimis in enuntiatis concessivis adhibetur, V. p. 12, praeterea πειτα μέντοι III 111 3. IV 135, 1. V
25, 3. VIII 5, 1. 86, 2, et III 62, 2: λὶ μέντοι at Tli δέ t.
Jam vero exstant exempla, ubi p08 μεν pro adversativa particula insertur copulativa. Quod quoniam particularum l/ίν et ij vim c0pulativam e0gnovimus, n08 jam n0n adeo si endit, et re vera is usus apud omnes sere scriptores invenitur, imprimis apud poetas Particula τε scilicet aditi corruptela ex snasci potuit, itaque nunc omnes consentiunt, ubi duae res n0nc0pulantur sed opponuntur, Prestituendum esse. Sic apud 80-ph0eleni plurimis locis editores e0rrexerunt, . Ellenditi exieon 8. v. lμίν. Thucyd. IV 69, 3 Ἀννίβ66aν ρύτου μεν κα6τον 'IDρίου Iroit θύναι - τοῖς τε Λακεδαιμονίοις χρῆσθ'at Ao χηναίους τε recte correxit Poppo τοῖς δέ, in Lacedaemonios enim severius quam in ceteros hostes consuluerunt. Nec minus certa ejusdem est correctio πειδὴ d pro τί VIII 1. Verisimillimum porro est IV 32, ubi sagittarios Lemnios atque Imbrios a Cleone adductos esse 28, 4 ex contextu rationis apparet, cum rueg. To ora δέ scribendum esse. Duo vero sunt loci quibus τί non issendit qua particula bene significatur non unam 88 rem, e aliam accedere, I 0, 2 ορ υντες μεν - νζχ υκυίας τε ἐδύ, III 46, 2: l/εινον μεν ὴ γων
r rei primariae arte se applicat Selli stetis legeremus δε, nemo
33쪽
nnitaret. Viligit hue trainint etiam I 44, 2: Erct 'hu m' τι- ἱκa δε τι τε Sed puto hic non triplicum partitionem esse, sed duplicem. Primum enim Pericles Laco daemoniorum postulatis et de Megarensi plebiscito et τε de sociorum libertate responderi iubet, tum dί id addit quod Allienienses ad
pacem tuendam sacere vult. Non temere hic corrigendum esse id demonstrat quod etiam
ejecit Desideratur tamen it in eodicum et in Statili lectione particula IQρ, . Rauchenstein in Phil0l. 1876 p. 237. - 143.
vulgata lectio εἰ μεν ul/εν codicum auctoritate non ap'
probatur, in qua Cla88entu nimis quaesit responsi0nem εἰ μεν- Ω νον explicat, cujus exempla non exstant. Sed legitur
Restat ut disseram de particularum conjunctionibu μ ν γε, ut v Γν, μενων , ' DP, ' D. Partieulam I in hae conjune-tione prope accedere ad particulam γαρ 0nstat certe si praeterea aliqua disserentia inest, n0n nisi magna subtilitate inveniri pote8t v. utimania ad Demostli Mid. p. 46. Apud Thueydidem
legimus ii Ih: I 40 4. 70, 2. 4, 1 II 38, 1 III 39, 2 VIS 6, 3, qui loci omnes ex orationibus Sunt. Re quae per μίν
γε et dii sibi opp0nuntur, judicium aliquod de duabus rebus
antea jam nominatis explicant praeter II 38, ubi ad verbum IriaiGTac exponendum singulae res enumerantur. Sic I 0, 2 verba προ o υς l/ῖν syni'aio υς οντας καὶ uoi Dd a ii 'o Dra o I AD Grai. O μεν γε fmTἴροποιοὶ TF. praeelaram illam disserentium inter Lacedaemonios et Athenienses morum atque ingenii deseriptionem introdueunt. Multo latius particularum μὴν ουν usus patet, quas iam incomprehensionibus et transitionibus, ubi praecipue adllibentur, cognovimus. Praeterea μεν ουν locum tenet, iis enuntiato, quo res in universum jam commemorata est, transitus fit ad accurati0rem ejusdem rei expositi0nem, ubi ουν sere vim latinae particulae igitur ' liabet, qua indieatur expositionem a lectore exspectatam e SSe v. Baum l. p. 181 ut II 5, 2 Hylia εχου υλα /ῖνο ν illi Oi rh - ras λχOdol/Oυν Th. . s. IV 110 2. 112, 2
VI 30 1, et singulariter medio in enuntiato II 101 2: a τουu
ουν primum expositionis gradum, d rei pr0gressum designat III 2, 5 et VII 43, 1 πρ υτον /ῖν ο ν et III 115 5. IV 9 2. 15 3. VI 2, 2. VIII 2, 2. Saepe quae ex aliqua re colli untur per ιεν ἐν signifieantur, ut II 1, 4 post Allieni ensium ex lade mutatam victoriam τοῖς μεν υν Ιἴλοποννο- γίοις γενομίνου τουτου τοί ος ἐμπί τει, τοῖς rato D
34쪽
dum etiam illi nisi narrationis progressus designatur, III 8 I:
scriptionem 4ies transitur, Ihrίτον μεν ουν περὶ at roo υς ε κα6TOς - γιγνω6κει - Ic δε tot τε riri ετ ii Io uαφ' ων it τις De I 62, 1, ubi eum ruegero υν inseri necesse esse put0, V. p. 41. Exempla quae P0ppo attulit nihil demonstrant . qu0niam ibi in c0nelusione et transitu μίν asyndetice se applicat, hic vero media in enarratione. Νῖν η apud Thucydidem non nisi in transitionibus invenitur, V. p. 12. Praeterea semel tantum legitur, III 113, 4, V. p. 6. Quam propter singularitatem verisimillimum puto
qu0 minime cum Class. de sendi potest. rueg. et Statilius cum P0ppone scripserunt ἰμεις μεν /i, quam lectionem probare me non μέν non sequente d prohibet, sed conjuncti μεν si s eum υν conjunctum particulae si si respondens tribus locis inveni: II 34, 2 et VII 59 post longi0rem degress onem ad pri0ra annectitur. Illic finita sepulturae in proeliis mortuorum deseripti 0 ne narrationis filum excipitur: bd μεν aTου it .
Etiam Ι 63, 1 Ουν quod c0dices exhibent sine uti dubio a
Poppone recte correctum est Sed hic qu0niam concessivum est, alia ratio est Aristeus quamquam in dubitatione atque cura versabatur, tamen certe, prosecto c0n8tituit v. oppoin Betantii lexi ei appendices 1847, p. 14.s' i legitur, ubi duae partes antea nominatae exponuntur,
ita ut a ad aliam partem transiri significet V 14 3 68, 2 VIII 2, 1. 78. 92 4. 104, 2. in terti membro VI 38, 4.
Jam ad finem disputatione adacta liceat nobis etiam de partieula νε deficiente f/ίν quam brevissime disserere. Neque enim raro, ubi duae notiones vel nuntiata ibi pposita sunt, in priore membro μίν mittitur. Ac primum quidem nonnumquam eo
Praeterea equidem n0 nisi unam causam omisSae particulae μεν agno8cere p088um nempe script0ris animo in priore membro cogitando p0sterius quod contrarium contineret nondum
obversatum est Nam quod Hartula II p. 163 et illine II p. 814 di eunt μίν mitti si prius membrum mimi exigui momenti it naturam particularum μίν et δε non sati perspexisse mihi videntur. Etenim Hi nihil aliud nisi rem primariam per de significatam praeparare vult, ut num l. p. 164 bene dicit: n dieser usam menstelliin und Gliederun - legi das e- senilisthe, diis Ziel de Re de rege linassi tu de Salge it Jε. μSi igitur, ut negari non potest, sibi enuntiatum minori momenti introducit, cur particula omittitur, si id membrum nimis exiguum est ' Immo omissa particula enuntiatum solutius fit a p0steriore membro, et re vera illam causam omnia exempla complecti existimo. Verborum oppositio non respicitur, sed impliciter aliares alii annectitur Qu0d non raro etiam Ju collocatione verborum cernitur. cum ea verba quae c0ntrarium suum cient in
i πειτα duas ejusdem rei partes designet, πρῶτον - Πειτα non unam continuam rem, Sed duas significat, et πρῶτον non ut Iro JToν ιεν larinula enumerandi est, sed plenam vim Suam temp0ralem Servat et plerumque in ine prioris membri c0ll0-
35쪽
catum est VIII 26: aria λευ6ai P προλων hahira ἐκhἶθεν, s. V 31. VI 2, 5. 8, 9. Duobus locis πρ υτον non postpositum est, sed etiam in , 2 noli enumeratur, sed πεσα et τω τελευταIον di rei primariae opponuntur, at o TOν Stprimum et praecipue. Nec minus VIII 46, 2 προῆτον nihil nisi tempus designat, quod per se minime ut quidquam subsequatur postulat. - r000ον non postpositu ui est II 48, 1 et III, 7, 1, es t 98, 4: IP0 τύ τε DTV πολι - astra καὶ OγνQλλ υν. - hahira cum dii conjunctum est, res sibi Opponun tur plerumque vero tum a particulae is additum est: V 24. VI 23, επειτα h Geth θον es II 9, 1. V 61 3, 6Tiρον inu
Saepe verbum prioris enuntiati cum h a repetitur, genus anaphorae minus quidem insigne quam an aptiora verborum cum μίν et dii, praesertim cum in priore membro Verbum non
legitur ii P 0n praecedente IV 28 4 νῆν ε ακοντων ἐκεiro ν of ῖν προελ HID, D μέντοι ζιουν γε ει 'Iε γναι, LVI 25, 2 VIII 4, 3. Sane concedendum est, si μίν additum esset, neminem irensurum 880. Quam in sterta tota res sit, etiam ex eo apparet, quod in augendi et corrigendi stat mulis plerumque quidum formulἰ μίν - μὰλ Gra d adhibutur, sine
5 πολυ ετ μεις ω, ita scilicet, ut verba μάλι6ra di epexegetide addita esse videantur. Si uni pers0nae vel rei plura praedicata tribuuntur, imprimi in appositione, ea et per μεν - δί et simpliei di e , putantur. Qua de re v. Selinuider ad Isocr. 9, 14 et adigner
Exempla cum l/ίν v. p. z. - Duo ex alio pendentia enuntiata, tuorum num verbum alterius uni oppositum est, sic per s
36쪽
riuo τε Aliter se habent ibidem verba quae antecedunt με - νυντων ἡμῶὸν ἐυμμαχον γίγνεται, υ πολ ωρ sas δε καίπερ χαλεπον ν ευπορον κτε. quae sic itidem ut tradita sunt nullo modo explicari p08sunt Nam exempla a Class. allata ad dativum ποχωρη basi tuendum aperte aliena sunt, quem unu8qui8que eum ευπορον ἔ6ται conjungere debet. Ex 0njecturis quae prolatae sunt maxime mihi placet Statili quamvis non ita aditis: ποχoγρqua 6 s χαλεπό H a ευπορον Grat. Idem post με νυντων rectissime inseruit μεν. Nam iri 0ra jam ' νεθελωμεν τε μεῖνat a μὴ - καταπρο doca at utriusque c0ndicionis distinctionem c0ntinent. Item ego III 8, 2 l/εν inseri necesse esse puto: βραχυ μεν Ic ' τε. utrumque enim antea commemoratum est, neque dici potest posterius membrum eriptori 40n obvergatum esse, quoniam ct maximum est Alia de causa VII 18 mihi μεν addendum esse videtur, ubi legitur: Omς dona aio υς εχ καθ Ωιρετωτερους γεώ Gι - ἐν α T se προ- τερ πολεμο Ἀφετερον rQραι olDilla μαλλον γενε6θαι, ὁτι - επειδὴ δε o Ii vcsso - d, o Gai κτε. Nam causae hie non in priore sed in posteri0re membro commemorantur sum autem in priore, quod modo oppositionis causa additum est, particula μεν significari debet primariam causam sequi Cujus lagus exempla v. p. 15. - In condicionibus oppositis ιεν omissum est III 113 si/πρακicti μεντοι εἰ ε, υλ θη6aν - νυν δ' δει Gai , ubi aperte oppositio νυνδε prim0 40n in script0ris mente erat. II 40 4 condiciones omnino non sunt contrariae. III 12, 3 vero condiciones contrariae una priora illustrant, vel potius prius membrum appositum est ad posterius magis eirerendum . ita tu nescio an scri
lιεν θονaIot κπολιορκη6Ga zb Gai κτειναν OUc ζβωιπας, παῖ 'a d καὶ γυνΩἶκa hi docta0d tua P, es. I 117 2. Fit quoque ut prioris membri 0tum omnino non expressum sit, ut III107, 4, ubi ante issilio Gyει λὶς μεν intellegendum est y6Daroti/εν, V 4, ubi subaudimus cυν ιεν ἐυμμε λων. VI 66, 3 εκ μεν ζ πυλεως ουδείς - alci Tot ε - πειτα δε ai supplendum est εκ ται λὶς πρωτοι /εν. Ita evenit ut haec exempla speciem triplieis partitionis prae e serant, cum putius altera pars rursus bipartita sit. Latissime denique δε non praeeedente μεν adhibetur, Si prius membrum negativum est, atque hic jam rem attingo valde lubri eam. Quanam re disserunt inter se υ - δί, μεν ου - δί, D αλλαγ Quae omnia nos per Sonderii reddere p08-
sumus. Iariun quidem I 121 diei d numquam ita vertendum esse, sed vix id in omnibus exemplis defendi p0ssit. Primum numeri aliquam in partem n08 0ceant. λλ α 0st negationem inveni in tertio libro quadragies, di sine μίν septies decies, cum μίν sexies in sexto libro αλλα quadragies octies, d praeeedente l/ίν 0vies, sine μίν vicies et ies. λλα locum tenet, si quid aeriter negatur et oppositi affirmativa tatim additur, ita p0st in III 3, 4. 62, 4. Sed conjuncti0nis ιλλα usum jam in medio relinquamus. A vero non praecedente μίν tum legitur, si qua res nova priori enuntiato simplieiter annectitur,
cundo membro per l/αλλον, potius, firmatum est: I 5, 1. 23,
2. 140, 2 IV 62, 2 87, 5 V 28, 2. 101 VI 27, 1. 78 4 83,
37쪽
Iii omnibus iis exempsis duae notiones contrariae ibi Op ponuntur, ita ut membra per se id0nea Si ut, quae ter μεν et δε 0pulentur Sed vetat nimirum verborum coli0eatio. Exempli gratia VI 86, 3 legeremus Ursaroa l/εν υ πολε δε /νέ- ονι, 87, 2: κλύτοι μν υ Gρακληθέντε di Sed adite intellegitur negationem si ex libera atque signifieanti p0siti inein principio enuntiati trudi orationemque omni varietate carere. Ae sunt quidem exempla, ubi ιίν cum negatione conjunctum est ut d quod sequitur supplementum affirmativum addit, sed
non adeo crebra imprimis si res quae negatur antea jam com memorata est . ut negatio m in primum membri locum teneat. Si qui legit, cum particulam /ίν invenit, exspectat quidem notionem opp0sitam sequi, sed nondum ei prius membrum nega tivum esse, immo rem ipsam non negari, sed affirmari exspectat, quippe quae naturae rei Magis conveniat, III 9, 2 a l/hi τὴν πωλιν υκ rois ζGaD Iihi sat κραTOLVTἴ T i GUltGχi I,
I. De particula μεν non equente Jh II De particularum s εν et o vi parataetica et concessiva IlIII. De usu in transitionibus 16 IV De parataxi temporali et causali 2 ιV De usu in partitionibus 24 VI. De usu copulativo 26 VII. De tertio membro annexo VIII. De partieularum collocatione 'M;
Pag. 3 leges De I l7, 2 similibus loci vide p. 59.
38쪽
Natus sum Otto elige die 24. m. Dec. a. 186 in oppido Borussiae occidentatis cui nonaen est astro , patre ullo,
cujus morte nuper Summo dolore assectus sum, matre Maria egente itglass, quam Superstitem esse valde gaudeo. Fidei addictus sum evangelieae. Primis litterarum elementis in pro- gymnasio uendens imbutus anno 182 gymnasium Andreanum quod Hildesiae floret adii, unde vere anni 1883 maturitatis testimonio instruetus universitatem Lipsiensem frequentavi, ubi per tria semestria me docuerunt viri clarissimi Die dermania, Crustus, Curtius, Hirget, Lange, ipsius, d. Meyer, OnNoorden, Ribbeck, Volgi Gottingae per ex mense Selio las audivi virorum doetissim0rum Baumanti, ich, Sauppe, Vol quar dsen, v. Wilamowit g. Vere anni 1885 denique alas me contuli, ubi me doeuerunt Burdaeli, Ditte liber ger, Droy-8en, Dum niter, erigberg, Heydemania, Hilier, Keil,
bis sex menses sodalis eram ordinarius. In societatem suam me recepit ei l. Omnibus vero illis viris illustrissimis semper gratiam habebo quam maXimam.
40쪽
This book is duo on the date indieatod bolow or at theexpiratio of a definite perio aster the date of borrowing, a provide by the rules of the Librar o by specia ar-rangement Wit the Libraria in charm.