장음표시 사용
21쪽
se jam rite tori eam anaptiora augeri, late lite patet ejus ii Sus et apud poetas et apud oratores Thucydides vero eam rhetoricam machinam n0n adeo amavit, ut sententia est 0rum qui eum prorsus rhetorem esse Volunt. Nam etiamsi numerus eorum locorum quos supra conge88imus minime parvus est, tamen alii non rari obstant qui dem0nstrent a Thucydide anaphoram non quaesitam esse. Praeterea ex illorum numero particulae repetitae sane nihil d0eent, quoniam id e natura earum necessario efficitur ei solum loci quattuor, quibus verbum repetitum est, et fortasse ubi Iroica, aliquam in partem illorum sententiam corroborare p0ssint. Contra mone haec vel in ipsis particulis tantum aberat ut anaphoram quaereret, ut non minii Saepe
ficatio uis opponitur. Sed quod maxime rem ignificat, variata verborum ulloeatione anaphora non quaesita, paene dixi vitata est, ut V 105, 4: Io I IG μεν GUT TO Vratio PQ, ubi quid impedit quominus dieatur in ν 6 hac
Polli ονrsa, diat δε arct 3κε cara ευπρεπί Iti I υν tu publica certamina esse privatis institutis opposita apparet, s. V 62, t. Separatim milii ix exempla tractanda sunt ubi Huae vel
22쪽
Sequitur jam ut disseramus de varia rationi', qua duobus membris, quae particulis io' et ' inter se conjuncta sint, tertium annectatur qua in qua '8lione in unoquoque exemplo investigandum est vere ne nova res addatur an sorte illa res nil secundum membrii in pertineat eique Subjecta sit, nec minus tertium membrum primone atque secundo Simul an secundo solum ppositum sit. Apparui autem tria membra ut paris momenti sint non nisi in partitionibus edidere posse, et in hoc quidem genere motum ist tribus membris inseri particu his l/εν h h itemque in sequentibus si plura sunt membra particulam D usurpari uuae ratio rapud rerum scriptorem, quippe cui saepe enumerati dum atque partiendum init. pervulgata est Suffieit nonnulla desigere quae ineptus inveniuntur. Atque ii partitioni quidem quae vulgariSSima est nempe ti/ίν - h. nova res additur talibus modis atque exemplis
uεν - πλέr u δε - τὴν νε αλλην παρα6κευ P. Praeterea talem particularum ιέν - conjunctionem iuvenimus, ubi membra non tam aequaliter sibi opposita sunt. Saepe enim j tertio loco subjungit non minoris momenti aliquid, sed grammatica constructione aliter expre8sum et solutius positum, III 3T, Gθεώτεροι Ἀῶν τ ον limi ζιου -
verbum accipiat, os II 22, 3. VI 0, 2. VII l, 6 81, 4. VIII 44, 3. - l 22, 2 participialis constructio plane non respicitur. VI 6, 2 τους ιενοι Iro Groaricta , τον δὴ π' λλ io D Groa-
exempla v. I, 4. IlI 33. IV 6, 3. VI 24, 3. 25. 69, 3. Del 117 2 similibus l0 eis.
Nec pauci sunt loci, ubi post μιν - di aliquid per hannectitur, citi eum limo membro nulia ratio intercedit, Sed
quod priori yi aut aliquid opponit, ut II 6, 2 τῆ δε γῆς
Ti Q ιεν ilhc κρ troci οἱ DTtini Hiot, ast Tiai Tlari ab I r ων πολυ QTἴιλον risios, at Grai lio di l/αλλον νιν τοῖς - η Gλια, es. II 58 6. V 56, 3, aut aliquam rem minoris momenti adjungit VI 31, 5 τῆ μεν Irothma sit - τευν diois υν - χοὸ ita di νικος θν TF. Sed in iis exemplis vix de tribus membris nuntiati diei potest, quoniam utrumque o una particula l/εν opponitur. Itaque in universum nobis dicendum est tria nuntiati membra particulis μεν - introdueta ad sensum paris momenti esse. In quarto membro nonnumquam a adlliberi in talibus unum orationibus non mirum est. Tum re quarto loco posita apta est, quae totam rem absidunt, ut VI 88 6 habi/qmν ιεν
23쪽
Sed id tertio quidem cloeo semper larticulam id usurpatam DSSe videmus, non raro etiam τε idque non olum P08t μίν - sed etiam post rh - ai, καί alias conjunctiones. Quam rem antea non Satis consideratam Classenium in editione sua passim attigisse libenter agnosco. Exempla vero ad certam regulam revocare aes est dissio illima. Atque hoc quidem perlustranti mihi exempla constat ubique aliquid plane novi, quod omnino alius generis ista quam quae priora membra continent addi, ita ut multo artiore necessitudine inter Sin conjungantur duo membra quae particu his mi et, habent, quam cum tertio
illo quod peri τε adjungitur Scilicet ejusmodi jam mon nudos loco invenimus ibi tertio cloe, positum aest Sed vidimus ibi particuliani μεν quae ad priora membra simul pertineat et posteriori δε respondeat suppleri posse, non ita ubi tertio loco τε positit in est Tum in im liberius mova aes applicatur ab illis prorsus diversa, itaque saepe tructura quoi lue grammatica variatur illustretur res I 33, 1 tres causas Cordyraei asseruntiauibus Athenienses ad foedus societatemque augendam illicere student primam issensis auxilium 'aturos, Secundam summaS gratia. sibi χonciliaturos esse. tertiam ipsos C0re. magnam classem possidere. Priores rationes sequi honestatis est, tertiam utilitatis. illaes sutur, designantur, cliaee praesenti Simillima sunt 121 2. 143 5. - 14 3 Lacedaemonii ad pacem propensi irant it propter externas labimitates l/εν aliter enim atque exspectaverant bonum venerat et Jhi Pyliam cladem graviter quierunt, cum praesertim κ rix inde Cytheris in cursiones in ipsorum agros fierent Het τε propter intestiuam discordiam, leti,tes inim ad iostium lartes transfugero Studebant. Etiam I 138 3 a μὲν μέτα χεἶ ia. rε τε particulis μεν et o simul opponi apparet cum ex mutiata formaenuntiati tum e verbis quae antecedunt, quorum exp0siti hic sequitur Nam verba a l/ῖν ροπα χεῖ ia ἔχοι et o P ε πει- ρο εὼ explieant ac Ἀν IGραχρῆμα GTt UT M IVDiuo Γ, cum
Similiter III 9, 2 et Ι 125 explicanda sunt Itaque jam hicet
quamobrem post duo membra per anaphoram eodem vel idem significantae verbo introducta in nertio partie uix τί usurpetur: scilicet priora membra, quibus etiam verbum in commune SS
90let, artius inter se copulata sunt, ita in anaphora al. πολυς
II 8. VI 20 4 90 3. VI 20, 3, εἰ IV 32, 3, asta VIII 1, 2,
ubi Athenienses magnitudinem cladis suae cognoscentes perdit08 et homines et naves αμα μεν - μα δε considerant et τε)hostes ne ex Sicilia contra se expeditionem saetant metuunt. VI 0, 3 Graeci et barbari navibus opponuntur, qualis partitio 61, 4. VI 25 per μεν - δε - ε expressa St, V. p. 30, Sed hic priora membra anaph 0ra ζ μπασαν μεν - rota ους hartius colligantur, ut sequatur Tlthρεις τε Post popularis
imperii restitutionem VIII 21 Samii 0stes partim necant partim exilio puniunt μεν - δε et τε ab theniensibus libertate eis decreta ipsi summam rerum tenuerunt, ubi ruege injuriad c0njecit. - porro ad duas res certius definitas aliquid quod latius patet annectit, ut III 84, ubi post superbiam et
His quae enumeravi quindecim exemplis jure ut dici posse particulis μεν et 1 per τε tertium membrum agglutinari, ita scilicet ut ri ira artius inter se copulata Sint tertium rem remotiorem continens Solutius annectatur. Sunt alia exempla, ubi structura quidem paulum variatur, res autem Secundo membro subjeeta est I 0, 2 Lacedaemonii Athenienses nov0rum
murorum demolitionem poscunt, non eram cauSam proserentes,
sed quod Persae munitum locum non habituri sint, unde excursiones faciant, et τί Peloponnesum satis idoneum dicebant omnibus esse receptum hic igitur negationem duae sequuntur affirmativae causae, sed cum ad μεν et δε cum participiis conjuncta c0mmune reseratur verbum sinitum io υν ad τί novum substituitur Mya6αν, s. IV, 6. Atque his quidem locis τε recte se habet. 0nnulli autem sunt loci, ubi injuria mihi Classenius particulae τε vim de qua dicimus attribuisse videtur. Bene quidem ad V 98 demonstravit roo μὲν ἔθου - τον ὁ νόμον - δωρ τε inter se copulata esse. Dubito vero num III 34, 3 verba roca τε Ἱρ- χα Iaz. - Ω fyἴ iob rem plane novam igniscent ac non p0tius artius ad verba acro δε προ 6βαλ υν - ιρε trahenda
24쪽
die conversionis rerum quae postea in administratione rei publicae secerunt neque Separatim rerum externarum administratio, quam Class. verbis πρ AIιν - ἐπεκ ρυκε LGaa Tosignifieari fingit, discernenda est Neque magis II 89 2 Classenio assentior putanti post πρωτον μίν - πειτα tertiam causam agglutinari, sicut ira 33. 121, 2 Phormio enim militibus verbis προ τυν 'ν τε. metum propter hostium sortitudinem demere vult Atque iue pertinent quoque verba Maκε dat νι οὐ τε
Contra re et Classenium t 53 3 ira defendisse puto contra Kruegerum et Statilium εἴ τε scribentes. Apparet enim totius enuntiati momentum in verbis εἶτα ἐν δικ uar 6orrat positum esse. Qu0d si seribimus εἴ τε quam languide illa verba se applicant Particulae εἶτα usum satis Class. exemplis comprobavit. Gaudeo quod L. Selim id in observati Thucyd.
Marbg. 1872 assensus St. Hactenus de particularum μἔν - conjunctione. Exempla si comparamus cum eis, ubi in tertio quoque membrod legitur, videmus haec plerumque in simplici enarratione rerum aut partitione locum habere, ilia in orationibus sive dire etis sive in directis et in meditationibus quae oratione elocutione magnopere aequiparant, imprimis ubi cau8ae asseruntur. Semel tamen in simplici exercitus partitione in tertia parte τε traditum est IV 32, 2: κ μεν νεων - τοἔόται τε , MF66ηνέων τε οἱ βε βολὶθhκυτες a cribri 60 κτε. Certissima quidem est ruegeri correeti Togora δε pro τί sed vellem etiam τε quod sequitur mutasset in L Nam equidem nescio
cur Messeniorum praesentia, quorum numerus haud ita magnus
erat c. ), adeo prematur, quod seret partie τε adhibita; 4ndiearet enim genus militum longe diversum.')Sed non jam satis est. In tertio enim enuntiati membro, quod quanta libertate atque varietate alligetur jam vidimus, post μίν - etiam particula a usitata est. Usurpatur autem, quod facile intellegitur, imprimis in partitionibus. Nemo certe anomaliam agnoscet in exemplis qualia habemus V 68, 3 λοχοι μεν α ἐμαλοντο πτα εν δε εχαστω λοχ'o Irἴντη-κOGT f h6αν ίTTGρες, καὶ ἐν τῆ πεντ=ηκοστυ ἐνογμoriatr Traρες, vel III 4 5 πρ λον /εν - πειτα - καὶ Ih Tarot τους, es. V 8, 5. Verbis καὶ ταλλα VI 8 2. 16, 2 post duas res certius definitas aliquid additur quod latius patet. 25, 3 κατοναγκασθλὶμεν μαλιώτα μεν πο δίους, πειτα εκaὶ ti/ῆς, 6τερον καὶ ο λελίας particulam a non copulativam esse, sed a quod voeatur Irt Tarcκον apparet. Idrssor autem num ut astra sine d inferri p0ssit dubito, itaque valde probabile milii videtur qu0d rueg. proposuit particulam es post πειτα deletam p08 Γώτερον in Serere.
Nonnumquam particula copulativa eo exeusatur quod secunda et tertia pars aliquam noti0nem communem habent, VI T, ori miscrima Droia Σελινουντίοι μεν μαλι GTa EaFιTad κι ι Γελ ω ν ιππῆς - , καὶ Καμαριναίων π τῆς TE.,
solita ad verb. n. transitione opponitur at TOμολος it et πο-
χωρον it, quae verba idem sere significant. V 102, 2 non tria membra sunt, sed Athenienses Aristagorae opponuntur. Neque magis huc ea exempla trahenda sunt, ubi tertium membrum nihil est nisi eontinuatio secundi eique soli aliquid addit, explanat, illustrat I 40 4. IV 55, 2. 56. 90, 2 et IV 19, 2, nisi
D Liceat hoc loco adnotares in Class. editione AEt secunda et tertia I l, 2 legi iii ou rio pro di ι, quod ni salior mendo typo
25쪽
Veni, ad inrticularum tollocationem quae non raro nos ossendit nonnumquam enim substanti vin subjunctae 'unt, id quod maxime molestum est. Si in uno enuntiato l/ἐν post Substantivum legitur, d vero ei quod respondet 0mini praemittitur et lice versa, I 20, 6 τοῖς μὲν 60 lta6ιν. - τῆ ν0 liu
133, 3. 45. IUT. NI 16,5 γ τοῖς illo tot μεν ut ait GTQ ne formula Iaitora μίν discinderetur Plane ad arbitrium larticulae apud praepositiones collocatae sunt, μίν inveni novies et vicies praemissum, septies et vicies subjunctum, bis et trietes antepositum, movies decies postpositum Sic in sormulis
Sed expl0ratio de particularum collocatione minime absoluta est. Jam enim quaesti nobis ordienda est dissidillima et liveusque non Satis tractata, quam instituere tamen ad naturam particularum recte c0gnO8stendam prorSus opus e St. In arta enim utriusque particulae c0pulatione atque relati0ne mirum videri p0test tam saepe particulas non ei verbo addita esse, ad quod pertinere eas sententia d0eet tamen unaquaeque pagina talia exempla praebet. Quam rem breviter admodum tangens Iariun II 415 particulas ad 0tum praedi eatum vel enuntiatum pertinere dicit. Qu0d non ita esse demonstrare studebo tam arte enim illae se applicant, ut si verbis n0n resp0ndentibus additae sunt, certae cau8ae inveniri p0ssint. Quas quoad possum detegere et exempla ipsa per classes distri
Ut a simplicissimis rebus ordiamur, id quidem n0 0ssendet et vix huc trahendum est, quod saepe μέν et δέ inter verba collocata sunt quae unam noti0nem efficiunt itaque eum verbo opposito comparata speciem quandam dissimilitudinis praebent plerumque autem tum particula post id verbum posita est, qu0d gravissimum aedentum habet. Ita fit ut saepe in alter membro particula cum verb0, in altero cum nomine conjuncta sit, I 1 3: 6 Ia OU6λ μεν πολει - προς πολλους δε Parκαζομένοις ii Dcit, ubi d adjectivo πολλο D maj0re accentu elat Se applicat, non participio. Idem nota in partie. μίν Ι 82: πλα μενμλὶ ro κινεῖν - πέμπειν ε'aὶ ἰτιῆ6θαι, es. I 102, 3. V 14 38aepissime, I 135 3 εχ χ ν diatrat μεν ἐν Ἀργει, ἐπιποιτῶνδε κεἰ ἐς τε. ubi exspectatur quidem δίαιταν μὲν χων, Sed cum secundum membrum nondum in mente haberet scriptor, λαὸν anteposuit. Fit quidem etiam ut particula leviori verbo se applicet, II 54 3: Zίνετο μὲν ουν ἔρις - ἐνέκλησε δέ, es. III 87. 39, 1. Sine dubio I 53 3 in l0eo, qui multorum jam ingenia vexavit, verba re a d Mρκυραίαλν ο μεν τρατόπεδον unam n0tionem efficiunt, tamen e0lloeati particulae μίν insolens est. Nisi cum Krueg. μέν delere volumus, Statilio assentiendum esse ut l/ίν nulla alia de causa transpositum esse, nisi ut nuntiatum per Dad pri0ra annecti 08set, quam-
26쪽
quam exempliuii ab eo allatum I 62, 2 litor se labet, s. p. 41. Displicent certe ceterae explicationes quae prolatae Sunt. Atque ut mittam conjecturas satis jam resutatas, Cla88. Sententia, qui oppositionem militum et dudum latere putat, sequente ali 0 ε ab omni verisimilitudine abhorret Nee minus perversa StB0 elimi explicatio, qua C0reyrae distribuuntur in is r iaTO-πεδον et o 'do λὶνGIot. Nam cum antea Corinthii Allienienses se0rsum allocuti sint, eos ipsos respondere exspectatur. Praemissa autem hic est ut saepe fit per s/ίν annotatio, qu0m0do Corcyrae se gesserint, o a' Κερκυρ chυν igitur minime genet. partit. 8Se poteSt. Secundum genus eo locos continet, ubi in altero ni embro duo sunt verba quibus in altero duo respondent, sed non eodem ordine. sed cita ut in secundo membro prior moti in posteriori priuii membri, posterior priori respondeat Quem lii asinum ab omnibus 4eriptoribus Graecis haud spretum liueydidi ad amatum isse ionStat eg Septem triginta exemphi inveni. Quae rigura maxime insignis se issert et rhetoricam quandam vim habet, si in medio enuntiati alterum oppositorum par colliditur, ites 132,4 εν os faλε μεν ριοι κhivo ψε ενεπικινδυν II 3, 4 'ας ro ρας Ἱιεν ἔ 9. IU ac
πρυμνας, cs. II 13, 2. III 62, 3. 86 4 3 30 2. 65, VI 6. 34 4. 38, 3. 66, 3. Vt 24, 1. Plerumque ea contraria in quibus
summus accentus positus est leviora circumdant in natura enim rei positum est, ut vox maj0re accentu elata praep0 natur, levior autem vox in fine prioris membri anthi thesim suam quasi elicit, ut principium posterioris membri iecupet itaque majorem vim accipiat Neque emper eae notione quae in medio colliduntur,
partitionibus non raro chias mus fit, ubi diversa copiarum generacum numero nominantur et in medio numeri quidem sibi opp0
Conser etiam enuntiata, quorum posteri0ra membra ab TTος δε incipiunt IlI 2, 3 τὰς si εν πλείους ποπεμπε Τουν νεουν cruror δὲ χων ob νεκα ἀφικνεῖται κτε. s. III , 5. IV 9, 2. Etiam tum s/ίν et δέ n0 verbis sibi respondentibus addita sunt, si in secundo membro verbum pri0ris aliquod iteratur, non idem quidem sed ad sensum simile. Ita verbum participio exeipitur III 8 ίθρoat s/ὲν ου προοεπιπτον et δὲ ara
prius membrum respiciunt. Alia variatae particularum collo eationis ratio eo nascitur quod n0ti c0mmunis n0n ut ex Verborum ordine XSpectamus, etiam ad posterius membrum trahenda est, sed in ejus locum
alia substituitur. Cujus generis est VII 46.5 ελπίδα ἐδη ἐχυραν
27쪽
δέ II 68 9. III 5, genet absol. II 55, 2 Aliquod laetum quod
41. - Participium arte cum verbo fuit , conjunctum rationem ac modum actionis exprimens verbo opposito cum d antepositum est III 29, 2. IV 48, 2. 40. HI 1. 31, 1. - Separanda
In principio orationum Plataeensium tollebanorum μεν ad enuntiatum qu0d pendet p08tp0situm pertine : Ill 53, 1 T vs h acto do6ιν - roth I. liho a D Totίνδε ἱκ ν ἰυμενοι ἐφίζειν - νον δε LO. O lihi a κτε. contrarium enim Γνδε docet μεν ad condici0nem pertinere, neque aliter III 1, 1 res se habet. IV 59, 2 qu0que c0mparari potest: μίν enim ad υς χαλεπον pertinere apparet. Ita scilicet ut legimus magis comm0dum suit, et sine dubi sermo durissimus et tardissimus fieret, si collocatio verb0rum ad laeverissimam ubique normam dirigeretur. Sed laec inanies levia videri 40ssunt Magis mirandum
IV 125 1. Cur uu0quoque exemplo a sollemni verborum colloeatione scriptor aberraverit vix causas inveneris neque ad ei tam re mulam rev0eaveris. Fortasse principio aliter pergere in mente
'sco νυlio P. sed T s/ί io ex eis quae antecedunt apparet, illa lautem verba parenthetides inserta sunt Partieulam /ίν verbis λὶς ὁ ῖππου respondentem non necessariam 880 plurimi
responsio verborum turbata est III 81 2. I 10, 3. IV 124 3 VI 13, 2, de quibus l0 eis V infra.
28쪽
Venio ad ea exempla ubi c0ntrarium ejus vocis cui μεν appositum Si omnino non expressum est, sed ex contextu facile
liter VII 3, 2 inserto καὶ doκει τε De III 28, 1 et VII 57, 10
Class. bene disseruit Corruptus is 5 82, 3 4ως μῖν μετε- ad Iro Pro ι hi λοι, ου ηχθον ἐκ πλειονος, Ἀναβαλοιιενοιδε se γυμνοπαιδιa ἐβοί θουν, ubi 09 μεν et Paβαλομένοι minime inter se respondere posse apertum est praeterea ἐκ πλείονος non convenit verbo hλθον, nam Classenii explicatio, nichi mi de noti gen Elle' prorsus salsa est auehenstein ii conjecturam ἐκ πλεio Pol δ' Dai ai ἰμενοι sensus respuit. In Campi , D histor. νιν ' ἐκπλarίντες Vi ai aλόμενοι τα Iulii'. cum νιν non aptum est, dum ἐκ riari ντες non probabile esset, nisi Lacedaemonii tum demum, cum nuntium de rerum conversiones accepissent, pr0laeti essent Qu0 j0n ita esse verba quae sequuntur docent. Verisimillimum igitur est verba
quaedam missa esse sive alia sive quae Statilius conjecit. Interdum pr0pter rhet0ricas ratione membrorum accurata
c iusilium ut 0pulo latum non reet mihi Intellexisse videtur. Nam e verbis aias I loco κτε. elucet etiam in priore membro consilium alii dandum c0gitandum esse: opponuntur inter
29쪽
8pondere cum oppone pro certo habeo optime μεν contra
Athenienses, δέ contra Corinthi0 disceptationem incipit, minimeque necesse est cum Krueg. Oppositi0nem omi88am esse putare, quae talis sere subaudienda esset: 08 reVera quoque nos aggredi velle constat. Sin autem nostra explicatio vera est, mira certe est verborum collocatio pro τέ ν μῖν 'hyalo ντους Orους Fortasse Atheniensium vanam loquacitatem magis ut molestam premere vult, simul simulans quasi dicere velit
non jam tempus est loquendi, sed sortiter decet rem aggredi. Ah a verbo opposito abesse videtur IV 4, 2 6td tu μεν λι-o ooρra υκ ἔχοντες, Ioriadna d νεροντες λιθους, similiter
Hactenus de particulis μεν et δε verbis non respondentibus additis. Cujus rei quamvis multa exempla exstant, tamen nequaquam dicendum est e0llocationem liberam esse, ita ut parti euhie non singuli verba, sed tota enuntiata sibi opponant. Quod non verum esse ea re me demonstravisse puto quod in singulis
exempli causas an0maliae quoad potui indagavi. IX. Jam de alia membrorum dissimilitudine disputandum est, sei licet de constructionis in p0steri0re membro mutationibus. in Quod saepissime e pendente structura 80lvitur et verbum tu.aeeipit. Qualis transitus imprimis ex participio Sollemnis est, quod non adeo mirum est, quoniam plura participia deinceps sequentia facile aliquid duri habere videntur, neque a nostr0 sensu nimis alienum est. Conseras II 47, 3 ἡ νο60 ῆρβατο - ,
ii uit secundi membri ad id verbum cui partie se applicat, redit,
3 De anaeoluthis apud Thucyd. in universum amplissime disputavit amplae in di8s. Onast. , 69.
ui ro δε ara rvrs h TO μαλῖν - αιρουσιν VII 50. Praeterea ex participio ad verb. n. transitur I 49, T. II T 4. III 82, 1. 102, 4. IV 6. 3, 4. I 2, 1. Contra iiii in necessitate Krueg. I 54, 1 delens verba Grησαν τροπαῖον talem transitum statuit IV 63 4 Statilius quidem conjectura Sua Structurae mutationem Movit, 'eribens ' μυνο μεθα udo . at GThoui τίς ὁ ἴλλοις πακου60μενοι. Sed Mutare non opus est. Hermo erates enim. quia multa dubitationem ae linquere vult, quin Iri 6τειν necessario ' υπακουειν Subsequatur, hoc ipsum in enuntiatum condicionale trahit. In Statili vero lectione verba Otin περι του τιμωρεῖ6θαι non habent ad quod se applieent Atque siti his quidem exemplis aransitu Structurae saeile excusatur Aliter res se labet, si participium non verbos n. alleui quod praecedit se applicat Sed aut plane ter me stare aut ec verbo secundi membri tendere videtur Tale enuntiatum traditum est VII 80, 3, ubi verbum cytorias solum ad posterius membrum pertinere Sensus docet, itaque aut cum Class. partie. λθ oh Ga in ῆλθον corrigendum aut eum Statilio verb. n. supplendum est VII 27, 3 vero ubi utrumque membrum ex πειδὴ pendet, a κεῖτο etiam ad prius membrum trahi potest, etsi rueg. recte dicit tum in secundo membro particip. velut aThyOl/ενθ respondens τειχισiλεω et desiderari. Discrepat 36, 3, ubi verba rota μεν οντα λογου ἄζια - ναυτικα
ad I ,ro D . Ita phrtineat'. sines dii ficultate Iuppletur UTι ut recte monuit Statilius in annal philol. 1863, p. 462. Ex genet abs partic ad verb. n. transitur VII 13, 2.15, 2, praeterea dii ficillimo loco VII 82, 1 Ex numero conjecturarum quas Clas S. profert, ut ex genet. TOIll ων Verb. n.
fiat, nulla probabilis est. Quid enim, seu λόλιι υν seu τοτ /ῆν legimus, tum genet. εχυντων sibi vult Mihi maxime ea
explicatio probatur, quae ad πολεlμουιιίνων, ex priore negativo membro audit πρ Ichasta εχ νντων aὶ Toll/ων ὀντων, quamquam etiam hoc duritate quadam non caret Minime vero
Statilio assentiri possum, qui μεν et, in continenti constructi0ne
30쪽
ἐno trioarro, es VIII 5, 2 vel IV 59, 2 Gi si ali ii τοῖς l/εν Iairh- Gya - - δε - θελουοιν, itidem ex mi νεῖ n Vox in fili. pendet, in secundo membro aliud veri, sin suo cedit, ut VI 80, throti - μεν εἶνa - dioli hya ψε, es. VIII 62, 2. V 34. VII 41, 4. Ex participio porro ad insit transitur Sie VIII 8 1 post longiorem prioris membri expositionem applicatio participialis in oblivionem ad dueta est, itaque infinitivo pergitur e verbo dicendi primario pendente . similiter I 2, 1 i is Aio tr. I ,2 post λεγουοι , Clas8. a. l. et ampsit ei p. 18. VI 22 4 insu.
tus est Contra ΛΙ 69, 3 generali verbo lendenti dupli ei
structura se applieant: οι , εχωρουν, Συρακο6tot μεν - ια-χουμενοι, μηναῖοι δε - χἴῖν, ubi et partie et infin finem atque consilium iundi designant, es. VI 34, Solutius parti ei pio ex Ἀπεναινε pendenti in posteriore membro insit substituitur VIII 45, 6 92, 11. - Vide versa ex insin ad particip. transitu VII 68, 1, quod Class. ita explicat ut irin verb0 generali Polli Io l/εν in posteriore Membro cogitetur fido libr. Certe non potest cum Hache, de participio Thucyd. 1880, p. 14εκγενύ6Olιενον iv parti c. condidionale raecipi si nobis licebit ulcisci. ita ut ex ollis υἱιεν pendeat id GTOν νιναι. - On structio ex τι pendens in posteriore membro Solvitur, levissimo
sane transiti III 46, 2. 57 1s 6κεφα6θε ου νυν μεν - et II 65 8-10. VIII 45, 4. 86, 6. Casus mutatur V 2, 3 IrihIoi si εν - τοῖς in ξυνί. η, ubi verbum medio verbo Di siti subiectum est; es. 41, 3. Contra durissimus esset transitus V 35, si tradita stetit, servaretur. At verisimissima est advigii correctio α λίγεου. o δέ pro λέγει, τοῖς δέ, cum praesertim etiam tertium membrum iterum ab ot d in ei piat, sic enim facile ad o μίν - idi supplemus λέγοντες. Ex dativo parti c. ad Omin. transitur I 108, 4: Droia, τε siti νοις μεν , risors o 236ει κρἷνοντε - ex genet ad nomin IV 87, 3, ubi ad
κara Do νύγκac genet. τῶν μεν Λακεδ respicit, in posteriore autem membro liberius pergitur: ι ὁ Ελληνες. Simili libertate enuntiata relativa bipartita ruuntur, imprimis si in posteriore membro alius pronomini casus Suppleri potest, ut I 36, 1 καὶ τρο τ δε υlμφίροντα μεν do κεῖλi Ih6θαι, o hirat ε, es. Ι 10, 3. V 43. VII 62, 2. Etiam VI 13, 3 fortasse φ υν subaudiendum est, neque Seio an II 41, 4 ad τὴν πονοιαν supplendum sit ουτινος, oppositio enim verborum 1 rho et ργων rhetorica est. II 99, 5 relativo in posteriore membro pronomen LT , substituitur cor o μεν πολλο - , Aiaχἡ δέ τι νουν Alterum membrum ad pron. relat omnino non respicit VI 10, 2 οι χοροὶ ι πρ ῶτον /ιν διὰ ἐυμνορ υν li ast γεγίν λιται, πειτα - πολλὰ είlιν ι6βλὶτουμενα χοlihi', ubi inimici prioris tantum membri
subjectum sunt. - Fit quoque ut prius membrum sine verbo eis quae antecedunt se applicet, posterius aliud Verbum acci
Haec de secundo membro e pendente structura enuntiati
soluto sufficiant. Non minus late patet subjecti permutatio. Ac primum quidem commune enuntiati subjectum restringitur, ut 105, 4: sy=ηναῖοι το μεν προς IIιναν Ti. Oh κεκίν/ηGaD, των ὁ εκ λὶς γλεως πολoia DP οῖ τε πρε6βυτί 'otae et O νε υτεροι TF., non minus commode dictum esset: ους πρε6i Drεμφανοῦ sed tales inaequalitates, si crebritatem Spectamus, vix neque a Thucydide neque ab aliis seriptoribus animadversae esse videntur, III 109, 2 loco theniensium Demosthenes subjectum sit, VI 62, 3 αυτοὶ ε co μεν πεζευ a d νῆες, es. VII 46, 1. III 1, 3. VI 100, 2. Dux 0piis perat το μίν opponitur V 4, 1 A. μις - οἰκisa αυτὰς μεν. raro θνηώκει, οἱ δ' ἔλλο - 'κιGaν, s. V 104. VI 22, 1. 3, 2:πέχραγγείλας δε - αντος μῖν - εχ υρει, ικέας ε - πε- λιέπετο qui toti indepto praeest per αυτὴς μεν ignificatur. Saepe μίν cum aestus conjunctum est, cum in oppositione nominativo pergatur V 116 τους μεν ρυνίλα βον, οι, ii τους καὶ διίνυror, es. IV 46, 2. VII 31 Pro passiva constructione