장음표시 사용
21쪽
Quod de hoc Dagmento statuimus, ad discrimento clionis notandum illud esse adlatum, idem statuendum erit se Dagmento versu A. 286 adscripto, quippe quod non dissura a ration illorum, quae modo pertractavimus. Siculi enim in celeris, ita hoc quoque loco ipsa
scholiastae verba V m προεκδοIε χειzα . . . καὶ ι ξηα. . . Oeumento Sunt, nihil nisi levem discrepantiam scriptura exhiberi. Jam ipsum fragmentum inspiciamus. Ad os versus, quibus Alcimeda Iasonem silium proficiscentem adlocula est: E b γε μὰν τὶ et παροιθεν ΑχαιιαῖεIntv I inl
scholiorum versu mendosos ratus sanare luduit coniectura, ita ut scriberet 'ημος δε ριτατε φαυτ ηεις et ηλ' si επὶ uκeti, quae quidem profecto, Si Sensum SpectaS, SenS Omnino carent, Si singula verba, ne graece quidem dicta sunt. Aliam viam ingressus Merkelus suspicatur in proe dosi priora aliter narrata esse quam hodie in peedos leguntur: cui sententiae plane Obloquuntur aperta scholiastae Verba: ευ et προεκδοaz: με et et oueto ηραπτα , quibuScur idem derogarit equidem non intellego, eo minus, quoniam quantum video Merkeli sententia adprobata incommoda Omnino non removentur. Quaecunque enim Olim in prioribus exposita fuerunt, certe. ut ex iuvenilis poetae verbis sim o etptettiet' ραπι 'inc et sδ' B: υυκet κet . sequitur, biduum intermissum erat inde a sacrificationis
qua quidem profecto Sali languide atque inelegantera iuvenili poeta dicta erant. in Adhuc cum ex ipsi Scholiastae verbis, quo consilio proecdoseo lectione additae Sint, concluserimus, in proximis diverSa Via progreSSuri sumus. Quae quidem nondum pertractavimVS fragmenta libri primi proue-doseOS, ea omnia breViSSime compendiora et i προεκδοσε tindieala sunt unde quoniam enucleari nequit, cur subiuncta sint, numquodque adcurate Xeutiendum Si num quae sorte contineat, e quibu etiam in scholiasia auxilio iudicium fieri possit. Neque vero in hac re impedita os iudicandi lacullas, sed cum iuStus sententiarum et verborum ordo evadat prioribus lectionibus restitutis, ut infra Ostendemus, dubitati Vix Sse potest, quin incelerorum concentu illi tantum VerSus prooedoseos ab epecdos discrepuerint, qui a Scholiasta diserte notati
Primum Dagmentum sol ε το προεκδοIε indicatum ad hosce versus libri primi spectat:
' Merk0lus cum in peedos expuncta SSe ea conetur Stendere, quae vel certa fide aliena ab Homero vel Suspecta fuerint, priorem lectionem commutatam opinatur, ut Orma et Opιαι, quam critici iam vetustiores Aristarcho, non ille primus Homericam Ssen0luerint, Oblitteraretur. In hisce ver hoc Solum vere telum est, Aristarchum scripturam ειομα X. 13 improbasse, quod autem addit iam anto Aristarchum grammaticos in illa forma ossendisse nullo indicio sustinetur. Itaque ea quoque de carent, quae dee0rrectione Versuum prius Scriptorum adSeveravit.
22쪽
quae, cum aptissimae cogitati, versus illius in priorucarmine Xhibili verbis opsecdoseos continuetur, Sine dubio in priore recensione extiterunt.')Εodem modo ei quoque Versus, qui pro A. 801-803 in proe dos suisse scholia testantur, Salva Sententiarum continuatione in superstes carmen inseri possunt. Volum illum locum in dilion sua Murk0lus ita xhibuit:
Scholiasta ad hos versus, quibus Hypsipyle regina Iasonem
' Correctione nihil aliud intendisse poeta videtur, nisi ut
Onomatopoleticos strepitum navis per reluctantes undas ruentis pondere duorum spondeorum imitaretur: quae Caroli Diltheyi coniectura Merkelianae profecto praestat poetam alter loco κυριοτην Verbi μορμορει quaesivisse ex omero ab Hesychio Observatam'. Eius enim grammatici verba: 1 oppιθρω v ταράzau, ὰφρους ποτάλλων κυριως Moartet αι, ποταμο με Ita ab p. εχοντος omnino neScio quomodo ad hunc locum pertinere possint l
quos versus si pro tribus illis 801-803 in sup0rstitom
Ultimum fragmentum libri primi ad hos versus perlinet
quo versus duobus illis ope doseos Salva sententiarum continuatione substitui posse num est quin videat. Atque iam hactenus de tribus illis fragmentis compendio ε το προεκδοσε indicatis, quibus, ut iam conspectu VerSuum demonstravimus, pro genuinis lectionibus in recognitum carmen receptis cogitati aptissime progreditur, nullus deprehenditur sententiae hiatus, nulla offendit fastidiosa verborum repetitio. Inde summa cum probabilitat concludor licet prosecdoseo illos versus in scholiis' Versus, quantum ego apio, sane inelegante et enervati. Idem sensit Merhelus et sensisse videtur ipse Apollonius, cum VerSu non mutato relinquere nosset. Quod Merhelus exemplo non addito de locutionibus Homericis profert correctione quaeSitiS, adcurate eum comprobaSse Vellem eo magiS, quod ipse, quae huic Sententiae faveant, invenire non potui.
23쪽
nobis servatos revera cum eisdem ipsi verSibus pec-doseos coniunctos olim suiSSe, quibuScum Supra composuimus. Itaque hi omnes, nunc in pucdos Scripti, in priore recensione iam erant Xarali, et discrepuerunt ab epecdos ei solum, qui, ut patet, ob ipsam di Screpantiam a scholiasta diserte notati sunt. Jam Vero quoniam omnia se fragmunt libri rhni non soli im apertis scholiorum verbis Sed eli am compendio indicata ad exhibendum discrimen adiecta sunt, quod inter recensiones fuit, quid de uno illo fragmento iudicandum sit videamus, quod e libro secundo nobi mansisse viri docti suspicali sunt. Atque hoc quidem plane alia ratione additum est atque cetera, quorum adhuc mentionem secimus. Neque enim quibus adfertur verba dubitationem relinquunt, quin is, qui hoc stagmentum adnotavit, eo consilio Subiunxerit, non ut di Screpantiam lectionis Observaret, sed ut unius Voculae notionem in pec do si usurpatae exemplo adlato explicaret. Adscriptum autem est illud ad pecdoseos
0andem in priore quoque carmine denotaverat hisce verbis λειπο δ' ἀλινιυγε χῶροιv, AIIuptης vεχGuIα απυοι,6c', id est reliquerunt maritimam terram, quae a continente Assyriae in mare esse extundit'. Consor igitur priorem recenSionem non ea de causa, ut varietalom
lectionis nolet, sed ut quid poeta dicere voluerit inepecdOSi proecdOSeo loco comparat exponat. JJam vero eo disputandi pervenimus, ut uno aliocinationum tenore totam quaestionem ad finem perducere possimus. Ac primum quidem dubium SSe nequit, quin vetus quidam carminis interpres librum primum pec-doseos cum proecdOSi peculiari eo ludi compararit, ut lectiones a posteriore recensione discrepantes notaret.
Ne tu senim se illi loci libri primi, ubi adcurale prior
lecti adiecta est, secus statuere nos sinunt, nisi sorte eundem temere ac sine consilio egiSse credere maVis.
Quandoquidem hoc comparandi studium grammaticum illum tenuit, in dubio omnia discrimina adiecit vel certe voluit dicere. Hinc non consequitur, Olum SeX illis locis, quorum notitia suppoditat, librum primum ab epoedos diversum fuisse verum ita concludi potest tum demum, prius Si ostensum erit omnes varietates in archetypo olim exhibitas ad nos venisse. At hoc ostendi nequit. Quare sieri potuiSSe negandum non est, ut praeler sex illos aliis quoque locis recensiones inter se discreparent, quorum memoria scholiis in angustum coactis intercidit Corte vero hi perpauci suerunt. Itaque
praeter se illos locos et sortasse quosdam aliOS, UO-rum priorem Scripturam rachosia inmiserunt, Omnes
' Epecdoseos verba imitatus est Dionys Perieg. V. 772. cf. Bern-hardy. Geogr. Graec. min. I. 739. - Quod ad consilium poetae altinet priores versus emendantis correctione eum effecisse adparet, ut praeter Halyn rin quoque nominaret, fluvium Halyi vicinum, cuius in adcurata locorum enumeratione, quae Argonautae praetervecti sunt, illis versibus prius mentio laeta non erat.
24쪽
illi vorsus iam in pro ecdos legebantur, qui nunc
in libro primo pecd Ose Os extant. Unde iterum elucet immutationes libro primo in lalas momenti non fuisse, sed pro magno libri ambitu perpauco tantum Versus, qui adulto poeta displicuerant, politi u limatos esse. Haec igitur X adcurata fragminum disquisitione lucrali sumus. Iam redituri ad ea, unde UmuS XOrSi, vid0amus quid ructus inde redundet ad veram interpretationem vocabuli επιξέIα indagandam, in quo Olutionem totius quaestionis positam Sse supra diXimus. Atque, ut nemo non Videt, mirum quantum adcuratior illa commendatur. Quae cum ita Sint, dubilatio esse non potest, quin carmen Obiter Od et quasi in supersici a poeta politum esse biographus rarissimo illo vocabulo adhibito exprimere voliterit. Itaque tota quaesti ad finem perducta est, quoniam in nonnullis tantum versibus vel verbis perpoliendis poetam sese continuisse bio graphi verbis comprobetur, cui revera non est cur idem denegemu S.
In hunc hodum d uolractationes iudieaturi cum Gerhardio, et herio Bernhardyo, alii prorSUS OnSentimus Disssentimus a Merkelo, qui rationibus non adlatis Protogg. XLWsalsissima est' inquit quae apud viros doctos hodi oblinet sententia de mutationibus in peedos non admodum gravibus saetis : cuius iudicii quod omisit argumenta proferre, non tam est mirandum, neque enim semel in doctissimo prologomenon volumine ieri id vide-mUS, quam quod nulla causa OnSpici potest, cur tam
mire ille ab omnibus, quicunque Apollonium tractarunt, discessserit nisi sors seum in hanc sententiam alia quaedam opinatio adduxit, quam primum in programmate
recensione servatis nihil aliud deprohenditur, nisi sermo
a subtiliore observatione Homeri aetatis Aristophaneae alienus se paullo post, ubi de Versuum Correctione verba facit, nihil repositum, nisi quod vel singulare vel rarum apud Homerum Sset, nihil expunctum, qui vel certa
si de alionum ab Homer vel SuSpectum fuerit . . .' cum igitur lalueret Homerica a posteriore manu maxima ex
parte iniecta SSe, hinc ad eam sententiam, quoad divinando adsequi licet, traducebatur, ut gravissimi molnsenti immutationes prioribus Argonauticis inlatas existimarol. At haud pauca huic ratiocinationi opponi possunt Primum nihil omnino inveniri posSe monendum est, quod saxeat illius sententiae: elenim quae ipse pervestigatis Dagmontis ad opinionem fulciendam proposuit, ea omnia lacili opera explodi a nobis poluserunt Deinde velans
prorsus nonnulla Dagmenta nos cum Merkel consentire.
Neque enim, quod ille putavit, ea repoSuit, quae Singularia vel rara apud Homerum erant, sed saepius in peed Osi pro oculionibus Homericis principio adhibilis vocabula in Sum Vocavit, quae abhorrent a dielione et consuetudin Homori Sic in sueunda dition A. J89 καληῖ α παοταῖος scripsit, quod iusquam apud Homorum reperitur, cum prius Homerico vocabul usurpalo dixisset
considentur revocamus probabilioribus proseel argum0nlis sullam. Et iam e nostris ratiocinationibus adparere putamus, Oetam cum priora Argonautica retractaret, extremum perpoliendi laborum adhibuisse. Sin dubio longe plurimos versus prooedoseos in recognitam editionem integros recepit nec quicquam aliud mulavit nisi singula Vel Verba vel versus, quae adulto poetae minus placebant. Hamquam ieri quoque potuit, ut quibusdam locis paullo licentius plures versus Oblitterare vel plane novas cogilationes insereret, quae a priore carmine merUnt.
25쪽
recensionem immutationes interfuerunt paullo graViores, cum viginti versus, qui nunc leguntur 927-947, deperdita carminis recensione extitiSSe non OSSint. De hisce versibus in proxima saragrapho dispulatio erit.
Eo libri tertii loco, ubi paullo gravius suisse discrimen inter recensiones dixi, in hune modum re procedunt. Argus ubi a Chalciope matre audivit Medeam amore incensam Iasoni venena tradituram esse, quibus ille boum ignivomorum vim perdomaret, ad Argonauta SeSe On-
reliquerat, certior laetus virginem ad delubrum Triviae mane ituram esse 914 , Iasonem a comitibus sevocat sevocatumque ad idem templum ducit Una cum eis Mopsus Ampycides vales proficiscitur. Tomiles agonis divinam pulchritudinem mirantur. Ium pergit poeta:
Hi viginti illi versus sunt, quos in deperditis Argonauticis scriptos fuisse nego. atque ut iam comprobem hanc meam Sententiam, pus non videtur in singulis interpretandi commorari, cum unusquisque versuum facillimum explicandum Iese praebeat; misi dorle quis ossendit in eo, quod aviculam quandam euntibus sese obtulisse poeta sinxit, vaticinia canentem id quod prosecto a more OStratium poetarum abhorret At in ipsa hac re mihi miri inest, serum talia auguria. Omina, praesagia, avium Vaticinia ad supellectilem pertinebant Alexandrinorum, unde Romanorum poetae quasi horeditate acceperunt. Exempli causa apud ipsum antistitem scholae luxandrina0, qui studiosissimus talium praesagiorum erat, licus felicis eventus augurium acontio oblatus esse videtur, cum in silvis errabundus amorem Cydippae quereretur.' Similitor poeta Hecalon Th0ssi reditum expectantem nocte ululam audisse narravit, male 0minatum gemitum edentem, cuius clamorem ad inlaticem herois pugnam sollicita anicula retulit. Porro apud Quintum Smyrnaeum X. 265 seqq. aves tristem cantum ingeminanis Paridi obviam saeta sunt, cum gravi vulmere adflictus ad Oenonam iuvenilem uxorem se conferret qUOSVersus multo inferioris poetae hic nomino, quoniam carminis illud pisodion o Alexandrino quodam exemplo pendere videtur.' ' AEt 0indo onnus Dionys. III. 99 seqq. ubi Cadmum Typhon victo Samothracam adpulisse narrat,
' Dilthoy. de Callimachi Cydipp. p. 164 seq. 53, 3. Naehe opusc. philol. II, 243. In hunc modum Rohdius iudicavit rioch Romani. 110, 5.
26쪽
Apollonium apori imitatus' comicem induxit, quasi heroa ad Hamatonam properant0m a Venere destinatam uxorem inerseparet. Similia a Nacti testibusque ab eo
Jam quaseritum cur cornix potissimum Mopso valleinetur, haec ipsa avis infamis garrulitate invidia maledicenti apud antiquos iu communi fraecorum superstition0, cui in hisce praesagiis poetae Alexandrini adplicare 40ses solebant, Iimul habebatur ominosa et salidica ideo tu Apollini sacra erat.' sic praecipue selicissimi augurii esse in rebus nuptialibus et omnino amantibus favere dicebatur id quod luculentur testatur
not. Jacobs. cornicem coniugalis concordia signum ulSSealque a pu0llis maxime in nuptiarum ritibus cultam ASe:
' ΚΟhlor, obor illo Dionysiina de Nonnus . . Phoenix Colophon. p. then. VIII p. 359 . De hae adclamatione cf. Loemans ad Orapoli. p. 156 Seq-Welcher aeschyl. Τrilog. p. 397. Hermann opusc. I, 28. Oeckb ad schol. ind. Pyth. 3, T. p. 330.
sservatae. in quibuM amoris coniugalis signum imago cornicis incisa invenitur. )Quoniam igitur si viginti solum hi versus inspiciuntur, facillime locus explicari potest nec quicquam adsert dissicultatis, miru Sane atque admodum memorabilis adparet, si tot tu narrationis cursus singulaque momenta perpenduntur. Nonne enim offensioni est, quod in re an Simplicissima poeta tantas ambages sibi quaesiit nonne ullo aptius adcommodatiusque egisset, si Iasonem de Medeae consilio certior0m laetum ad delubrum Triviae proficiscentem secisse solum sinu comitatu vel Mopsi vel Argi Quandoquid0m poetast placuit comitibus productis aliquantulum narrationem exornare, suturum suiSSe Xpectamus, ut comites ab heroo tacite relinquerentur aut certe uno verbo di illorentur, si propius ad templum accessissent. Neque enim aliter Medeam puellas, quae eam comitatae erant, dimittentem sedit:
et ubi ipse adparuit Iason, perbreviter apud Apollonium legimuS
Haec sane apta sunt et cursui narrationi conveniunt: a permira poeta illo loco molitur audimus prope templum p0pulum quandam suisse soliis innumerabilibus comatam, cui garrulae cornices requenter immorabantur; quarum aliquam alis motis Superia in ramis Iunonis consilia eloculam esse haecce: inglorius illo vates St, qui ne ea quidem, quae pueri Seiunt, novit mente cogitare, quoniam nec dulce neque amabile verbum virgo iuveni dictura est, quando eum alii comites sequantur. Abi male Vales, mala Suadens, nec tibi Venus se blandi faventes adspirant Amores ly
27쪽
Nonne revera haec mira Videntur ac prorSU Singularia' Quid ' Cum supra Medeam puellas uno Verbo dimittentem secerit, cur inquam hoc loco, ubi eadem res est, lanios anfractus sibi quaesiit Neque vero salis habuit una cornicis vaticinatione, sed Mopsum deinde inducit vaticinantem, qui quidem decem versibus taedii prolaelo plenis cornicis verba interpretetur heroaque admoneat, ut solus ad templum abeat Semetipsum et Argum reditum eius expectaturos esse. Ila sit, ut viginti his versibus ossiciatur id, quod uno Verbo et ossici potuit, et revera supra essectum St, ubi puellae monentur, ut adpropinquante heroe discedant. Prosecto, Si quid harum rerum sapio, insicet haec poetae excidisse videntur in re me simplicissima, quam, ut cornicem loquentem incit, pueri iam noverunt Quid vero ipsi pueri e poetae sententia iam seiunt virginem iuveni amorem non conseSSuram esse nisi remolis arbitris, Apollonius nescit, ipse induxit comites 3 Cur inquam cum stulte hoc fieri videret Mopsum
et Argum comitantes heroa fecit' aut cum propius
accessisSent, cur tacite discedentes eos non singit Nonne cornicis verbis semetipsum videtur vituperare et aperte declarare rem a se apte non esse institutam 3 scilicet ipse Apollonius est ille lxαυettet, et ur I acEδες ΙαIινοιδε οφ ργαIIαIθα . . . et si deinde dicit:
sibi ipsi haec acit convicia. Misce autem, quae memora bilem uolum locum faciunt, aliud accedit, in quo iure ossendamus. Post enim cornicis cantum legimus:
Certe, si ipsos versus inspicimus, nihil videntur continere, quod risum excitare queat et Omninoe quis unquam audivit consilia deorum a vate derideri yJam opinor incommoda tam sunt manifesta et vi-
dentia, ut non possint negari ab eo, qui adcurale sobrieque narrationi cursum et Singula momenta pensitaverit. Ν0que idem negabit, tum solum fieri potuisse, ut elegantissimus poeta semetipsum in tantas salebras incidere pateretur, si insertis hisce versibus non tam narrationem continuare, quam tecte Occulteque Spectare studebat ad alia, quae ad narrationi cursum et Argonautarum sabulam omnino non pertinebant. Et ita revera factum puto hoc loco. Cum ver Seiamus Apollonium cum Callimacho a serrimo in poesi aemulatore ' litigavisse, ultro obsorres0se videtur coniectura Viginti O Versu ad carpen dum adversarium carmini inteXtos esse. Similito lare sed prorsus diversa ratiocinatione ductus Merkelus iam iudicavit. Eius sententia haec suit, ut Apollonium Ornicis vaticinatione ad celeberrimos illos versus
' Litem inter viros inde exortam esse, quod in carminibus fingendis in diversas partes discesserunt, neceSSarium non duxi testimoniis diserte comprobare, quoniam homines docti satis rem Stabilitam censuerunt. Unus echerus, ut sere solet sibi perSuaderi non paSSus est quae tamen in commentationibus Callimacheis p. 4 seq. profert nullius sunt pretii. Ut nunc res sese habet, vana eius commenta uno illo loco prioris vitae a nobis pag. 13 restituto corruere video. - Νuper de hisce rebus Couatus commentationem consecit inscriptam: a querelle de Callimaque etd'Apollonio de Rhodos. Extr de associat. p. encoura g. de elud. gr. vol. XL 1877, in qua quidem nihil inveni, quod legisse me non meminissem apud ei herium, Merkelum, Schneiderum, aliOS. Pusilla quaedam raedis haec quidem recta, adiecit Hempelius in quaestionibus Theocriteis'. Diss. iel. 1881. p. 60. cf. vers. 105 seq. d. eine . p. 19 φθόυος 'Aπολλωυος ἐς ουαet λάθριος ιπ29'
28쪽
At huic Mork0li opinationi haud pauca opponi
possunt. Ut enim ab is incipiamus, quae Xtrem loco vir doctus posuit, quis serio putabit Apollonium adversario obiecturum suisse, quod a Venere blandisque Amoribus non esset inflatus Immo vero scholae Alexandrinae antistes iucunda illa mollitudine ac suavitate splendebat, quae Xinde in Romanorum elogiarum scriptores et tabulas
cs Iaehi opusc. I, 35. Scripsi χω 'υσα ex verissima Meinexilconiectura invito Merkelo qui codicis lectionem οὐν Jοα ποντος Mus vili Q. p. 601 praeferendam mensuit Quod ad 'ocutionis sensum attinet, querunt qui lonium auxinum designatum esse opinarentur, sed Sine dubio nihil est nisi dictio e cotidiano loquendi usu desumpta. Similiter dixit Phoenix Colophonius apud Athen XII.
' Bonam causam ipse reddidit suspectam, dum in talibus parodiis', ut dicere amat indagandis modum egreditur. Si Protegg es XXVII respondisse Apollonium sibi persuasit Theocriteis verbiS notissimis VII. 45-1 versibus libri primi 737-711 mundem deinde proposuit digressione de peplo Jasonis . 730-76 inserta Callimachi dicterium de cyclico carmine ep. XXX Schneid. 0Π' sutasse. Quae mihi salsissima videntur neque ullo modo poetae
amatorias defluxit. Porro singulorum membrorum coniunctio Merk0li sententiam minime commendat. Sic enun
cum prioribu coniungi nequit, si eum Merk0lo priora verba κλει', οὐ μαντις κτλ. in Callimachum scripta esse statuimus Nam qui illud causam conlinere potest, cur inglorius vates dicatur An sorte declarar sibi visus est
Callimachum nescire, Medeam amorem non conseSSuram
esse coram asonis comitibus id quod prolacio balbutientis hominis in modum oXpressum est, non elegantiSSimip0etae Sed haec quoque vellemus largiri, si modo iverSuS, qui Sequuntur et qui cornicis verba antecedunt, Merk0li sententiam probabilem sedderent. At his plano cum Merkel consentire velimur. Tius inim sententia adprobata neceSSari eo adducimur, ut Apollonium semetipsum sub garrulae Ornici imagine vepraesentavisse existimonius id quod prosecto ab omni serisimilitudinuremotum est deinde num qui cogitare potest poetam suam ipsius Sententiam a Mopso derideri paSSum esse, cuius nomine ex Merkeli coniectura nemo nisi Callimachus significatus esse potest AEt qui Oeta omnino sperare
potuit animadversurum Sse quemquam tectum versuum
sensum 'am quod Merkolus sibi persuasit, Apollonium
αεttit imitatum esse primis cornicis verbis Ἀκλειγὶς Ἀδεμαυῖις, si ob δ' Ια παιδες ΙαItu, nihil prosecto est, quippe quod levis quaedam imitatio unius huius versiculi sufficere non potuit, ut poetae consilium intellegeretur. Jam si haec comprehendimus, non Olest mirum videri, quod nemo virorum doctorum Merkelianam coniecturam comprobavit, nisi Bernhardyus, qui brevissime hisce verbis adsensum praebuit es War in sinniger
29쪽
flicti in minus aut Apollo enthalle'. Contra aeritur reiocta est a uin0kio, qui Merkelum mire abusum esse versibus Callimachela' d. hymn. Call. p. 20 declaravit.
Similo deinde Selineiderus Callim. I, 189 iudicavit,
Merk0lianam opinionem nec re ipsa ab Apollonio tractata nec verbiS, quibuS Sus esset, commendari ratus. Nihilos0cius nos Merkelum rectissime ensisse opinamur, hisce versibus poetam ad alia reSpexisse, quae ad
carminii cursum non pertinerent. Nam ita solum totius doci proprietas singulaques incommoda narrationis explicationem habent. Neque ero, ut nos putamus. vir Moclus aberravit, quod totum hunc
locum in Callimachum conscriptum esse AenSuit: sed error positus est eo, quod ipsum cornici cantum convicium poetae in adversarium continere ibi perSuaSit, cui sententiae cum alia repugnant, ut Supra VidimUS, tum ea potissimum res, quod adprobata hac opinione simul - id quod absurdum est poetam SemetipSum garrulam cornicem nominavisse putare cogimur. Iam ut meam sententiam proferam. is qui in adversarium inVehitur, non semetipsum ad Obscaena et ridicula avis imaginem singit, sed profecto adversarium, cui convicia lacit. 'laque non Apollonium sed Callimachum cornIce.
repraesentatum esse OS quidem Opinamur, quae con
iectura eo redditur probabilior, quod MOpSum, cum OrnicIS verba audisset, ridentem videmus. Inde pedetentim progressuri simile aliquid Callimachum dixisse concludimus eis, qua cornici a poeta tribuuntur vero dici non potuerunt nisi de priore carminis recensione et de ea quidem parte, quae amantium conventum clan destinum continebat. Itaque in deperditis Argonauticis
Iason cum comitibus quibusdam ad Medeam SeSe conserebat iique cita certe ratio suadet ut credamu tum quoque aderant, cum puella amorem iuveni consi-
loretur id quod antistes scholae Alexandrinae, cum
minus recte administratum videretur, acriter repre-
hendit. Eundem locum adultu posela commutavit ita, ut fortasse haud imm0mor carminis illius Callimachoi quo sub bidis nomine vellicatus erat garrulam'
cornicem induceret, quae Mopsum vatem similiter reprehenderet, atque ipse a Callimacho Ob ipsum hoc narrationis vitium vitup0ratus erat. Vales deinde quo poeta nimirum semetipsum repraesentavit - Orniciscantu audit subridet nec quicquam cornici reponit sed avicula vaticinatione admonitus asonem adhortatur, ut in delubrum sese conserat OlUS.
At incredibit est, ita obicient viri docti nobis
tectum versuum Sensum ita aperientibus - poetam
dicturi acerrimi adversarii nihil reposuisse, quasi placide sese doceri passu esset. quo intellegitur cur convicium in semetipsum scriptum carmini intexuerit, disertum scilicsit imb0cillitatis et insulsitatis sua in rebus poeticis documentum. Et omnino notan ab omni verisimilitudin0 remotum est in proecdosi amantes convenisse comitibus
non evocatis 3 Verum haec omnia opinor plana ac perspicua adparebunt ex eis, quae nunc proferre in animo habeo.
Quid enim censebis quod versus 948 et qui sequuntur salva narrationis continuatione subiungi possunt versui 263 eque solum omissis illis viginti vorsibus res aptiSSime procedunt, Sed etiam, cum narratio a descriptione virilis formositatis herois statim properet ad depingendos molles sensus sollicitae virginis, haud iniucunda micitur et argumenti et cogitationum oppositio: id quod casu tribuere nolim. Quoniam Vero Scimus episodium illud, quod hodie eisdem versibus interpositum videmus, in prooedosi non extitisse nam do hac re dubitatio iam esse non potest , Sponte ad coniecturam deducimur in He perdita recensione revera post
30쪽
versum 926 lectum esse 948 ita, ut in ceterorum concentu solum deessent viginti illi vaticinationem cornicis et Opsi re Spon Sum continentes. Atque huic quidem coniectura verisimilitudinem haudeXiguam conciliat, quod ea adprobala omnia acillimam explicationem habent. Jam Opus non est pulare in pro ecdosi amante a poeta con Sult conductos esse coram comitibus, Sed verSuum ille conspectus infra adpositorum dubitationem non relinquit, quin iuvenilis postla Argum Mopsumque abiisse tacito singoni comitum discessum diserte indicare neglexerit. Sed quo facilius ros diiudicari queat, totum carminis locum adponamus viginti solum versibus omissis 927-9 T. Atque ordimur a verbis Supra commemoratiS, quibuS Medea puellas adloquitur:
Haec fere, si me audis, in deperdita odition exarata erant quamquam fieri potuisse minime nego, ut hic vel ille Versus prius alitur leg0rsetur it prolacio 1 et 18scribi vix polorant nisi sequebantur 927-947 - certe
narrationis cursus idem orat Callimachus autem, cum comites non diserte revocatos videret, iuvenilem poetam acerrime reprehendit, quod insulsissime amantes coram Mops et Argo colloquente se cisset: nam ita lare sup0rciliosum consorum dixisse colligi iese ex cornicis urbis
Huic adversarii convicio Apollonius rospond0 viginti illis vorsibus insoriis haud inlupido simul filiam narrationis
perl0X0ns et occasione ala lovem inconcinnitatem corrigens. alquo Oelie re commutata listroibus ad templum euntibus cornicem adparuisso finxit, avom nuptialem et amatoriam, quam quidem similiter Mopsum increpantem