De diversis recensionibus Apollonii Rhodii Argonauticon [microform]

31쪽

secit, atque ipse a Cyrenensi poeta reprehensu erat: eo scilicet declarans, nam corni e communi antiquorum opinione simul habebatur avis invidiosa et garrula , Sibi ea quae Opposuisset Callimachus dicta vid0ri in modum garrulae, invidiosae, maledicentis Ornicis Mopsum deinde, cuius sub persona ipso latet Apollonius, ut Supra expOSuimus, cornici cantu audito placide ridentem repraesentavit nec quicquam conviciis reponentem inde mihi indicare videtur poeta semetipsum opprobrium Callimachi neque aegre neque OleSte erresse potius delectari dicteriis invidiosi adversarii. Sed iam hactenus de diversis carminis recensionibus. Atques ut omnia comprehendamus, quae enucleaViSSenobis videmur, primum duas tantum carminis recensioneSextilisse ostendimus, quarum utraque editione pervulgata

erat. Deindes des discrimin0, quod inter deperditum et superstes carmen duit disputavimus ob exorsi a vitis Laurentianis biographi de hac re verba nihil aliud signi

ficare posse demonstravimus, nisi bile modo et quasi in Superficie carmen perpolitum esse: cuius verbis reli mulationes priori carmini inlatas perparvi momenti suisse confirmavimus eque tamen fieri potuisse nega-Vimus, ut aliquoties graviora discrimina inter editiones intercederent, sed ipsi, cum viginti illos versus . 927 947 in deperdita recensione non eXstitisse evicerim IIS, Uno certe loco revera ita factum esse diserte comprobaVimUS. DE VERS A. T EXCURSUS.

Sicut prioris capitis initio diximus, omnes eae lectioneS, quae discrepantes a codice Laurentiano suppeditant, olim a viris doctis ad iuvenilem quandam carminis recensionem Solebant referri. False hoc fieri cita eodem loco exposuimus Nerhelus primus intellexit. Is quidem causam extare negavit ullam, cur lectiones illae priori alicui editioni tribuerentur ab ipso poeta elaboratae sibi non videri dubium, quin aedem illae non tam essent vestigia duplicis editionis, quam unius recensionis lectiones duplices. Quod cum

rectisSime animadversum esset, ei qui textum carminis constituebat, unoquoque loco adcurate quaerendum erat, utrum genuina esset Laurentiana scriptura an recipienda illa a codicis textu diversa. Neque tamen ipse Merhelus hac via, profecto a ratione praeScripta, progreSSUS est, Sed ubique, si recte memini codicis Laurentiani Scripturam praetulit. Ita actum est, ut versu illo A. 72, unde tota de carminis recensionibus disputatio egreSsa eSt, Vera Scholiorum lectione neglecta codicis Scripturam reciperet, quam falsam esse

facillime ostendi poteSt. Atques illo quidem doces de indventu Argonautarum apud

pertinere intellegeret ad lemma σου to κακaruo pessimam illam laciniam veti os aviaet deleri ex consequentibus adhaerentem antecedentibus' quod fecit falsissime nec legibus artis criticae adcommodate. Contra Merkelus grammaticum quendam similitudine Versus Callimachei ἀργιοι που κειειυω ξπέzρεχευ-ἶρις ιουλος

32쪽

admonitum voculam αρ Apollonianum arcessiviSSin putavit. cf. Prol0gg. p. XLVII. LXXI. aliam viam ingressi sunt Ruhnkenius,Brunckius, Beckius, qui propter prima Verba Scholii ves ob et Uzett,et scribendum esse rati sunt lectionem pl10 κῖλ. negleXerunt, quia, ut Supra expOSitum est, salse priori recensioni hanc vocem attribuerunt Nos ipsa scholiasiae verba Met του vacozeti, in quibus critici ossenderunt, paullulum omittamus et ipsam codicis Scripturam

Atque illud κὰκz 90 ad Cygicum referendum esse narrationis tenore patet: id solum explicatione egere Videtur, ad quemnam potissimum spectet illud καὶ quod est in κὰκzis Succurrit autem peropportune huic loco, quod idem Sus particula και aliis quoque

locis Apolloniani carminii invenitures A. 3. 996. A. 1141. 1731 cf. Hom. . 200. O. 179 cf. scholl. vid. aehi opusc. I, 88J, in quibus και respicit ad similitudinem non diserte indicatam, Sed quae

ex narrationis cursu facile cognoscatur. minc percipitur zοv, quod loeis consimilibus nusquam additum invenio, ProrSum SuperVaeaneum esse si vero additur sibi poscere videtur asonis, ad quem solum referri potest commemorationem: cuius tamen de aetate tantum abest, ut in antecedentibus aliquid Occurrat, ut ne nomen quidem eius commemoretur. Itaque Seriptura ceto corrupta Si veram autem sine dubio scholiasta servavit, qui in antiquis codicibus pro leto αρμοι lectum esse testatur Neque enim solum hac Scriptura

recepta ab inanibus difficultatibus expedimur sed 'tiam ipsa

scholiastae verba Mes ου et veteti suam arripiunt explicationem quae quidem olim lemmati Ἀρ 16 που κειε - adscripta umbram quandam uenuinae lectionis servavisSe videntur, cum Vocem aliquam notione adverbio et vetet parem, colore poetico HiVersam, a poeta

scriptam fuisse testentures id quod egregie quadrat in vocabulum ἁρμοι Deinde permagnam huic scripturae verisimilitudinem conciliat versus ille Callimacheus

quo profecto mirifico abusi sunt viri docti. Similes loci permulli extant Aeschyl. Sept. 15 seq. Theocr. XI. 9 cs. Helbig. Unter- Such ub campaniSch. Wandmalerei p. 262 Callimaeli Lav. Pallad. d. A. P. XII. 12. Nonn. I. 180. Nasth. opusc. H. 2. Apollon. B. 779. Oppian Cyneg. IV. 317. Mendum inde fortasse conflatum est, quod aliquis interpretum ad explicandum illud και in κὰκειυω inter

Similiter alio carminis loco ea lectio, qua iuvenili carminia viris doctis sere solebat tribui sine dubio genuina est. De Her cule haec legimus A. 124 seqq.

scholl. δι δὲ ob πεδ' i κα et τι δαzetticoVeto ἐπιδεικνυται ψὶ δυναμις ῖet ευχερ ως. In hisce libenter me prositeor non intellegere, quomodo deponendo onere robur corporis Ostendi possit. Gerhardius quidem lection. Apollon. p. 9 contendit aptissimam isse explicationem verbo πεδ hκατο, cum id ipsum magni roboris SSet, gravissimum onus non raptim abicere, sed sensim deponere Sod ne dicam quod vix s0etu' notionem verbo ettoet θευαι Supposuit, quae non inest In pS0, Sed ut insit, oppositione Solum emici potest, explicatio illa In Sensum nullo pacto quadrare videtur Subabsurdum senim est putare rum sensim sensimque ab Hercule depositum ess scilicet, ut ille ait, ne humum proiectus Violaretur Desideramus igitur, si quid intellego, socabulum, quo revera ob βαzetticoveto ς επιδεικνυται ' uvαμις ne multa: ipsum hoc servasso patet Simpli- cmm, qui VerSum illum ita scriptum adfert:

cf. Peyron. mpeii ac Parmenid fragm. p. 16. Itaque scholiasta prius scripserat tu δὲ ob πεσεισατο ου αazώζ0Veto ἐπιδεικνυetαι' 60γαμ:ς, quod verbum inferiore tempore commutabatur in δεπε κατο, eum pro genuina lectione ὰπεαε aciet glOSS ὰπεδ'κατο in textum carmini irrepsisset. Vocabulum saepissime usurpatur ab Alexandrini eorumque imitatoribus Apod A. 1367,ὶμ φα δε οεισάμενος uiu, ἄπο 'χuzο ἁλμην Callimach. p. L M. 274 . . . :ερ' urizaz σατ λαιφην - Callim fragm. 245. Schneid.

Callimach. I, 481. De Gregor. Nagiang. vide aeh. p. 241 Eadem corruptela est in Callimach fragm. 229, ubi cod. et δέ οιτον επέγηκα φοδον, quod recte emendavit Meine ius risoato α'οδον cf. Dilthey. Cydipp. p. 81 eq. nam Selineideri coniecturaeve κα non an felicissima videtur, cui ipsa Aristonaeti paraphrasis

33쪽

ADDENDUM.

Dum typographi plagulas corrigo, cognovi Carolum Brinherum I De Theocriti vita carminibusquo subditiens Disseri Rostoch. 1884Jo Franciscum Susemilitium Analecta Alexandrina chronologica. d. geholl. Gryphisw. 188 86J de vita pollonii Rhodii nonnulla nutavisso irinhori ratiocinationibus nihil addam, quoniam minus Vati ad a, quae nobis proposita suerant. Nontra Susemitilius

poetae aetatem circumscripturus de vitis Laurentiam haec scribit pag. XIII: Uterquo qui nobis ius vitam tradidit scriptor cum rei ante complures iam annos me admonuit ilamo valgius, 'a loqui-

hui. 46gi quam gomo Alexandriam reliquerit,

additamonium fabulam illam continet, secundum quam postea dicitur Aloxandriam odiisse, bibliothecae maiori esse praesectus tandem eum inimico Callimacho eidem sepulcro illatu eSSe, et Suidas quoque hoc saltem tradit eum Eratosthenion administranda

narrationis dudum a Bern hardy II', i. p. 363 merito reiectae quodammodo iam apparet e verbi τι ut δε φαο - . Η vero pauca opponam. Primum rediisse poetam et ad biblio-uinae curam accessisse omnino negari non potest neque unquin adhuc negatum est: nam praeter vitam secundam luculenter de hac re tradit Suidas, locuples revera testiS, S. V. πολλων:0 . . . - διαδοχος Ερατο α θέυους' ομευος v k προοτα at si

verbis quod fidem vir doctus derogavit, valde miror et mirabuntuI

minime ita loquitur, ut poetam Rhodi mansisse crediderit' qu0d si credidissset, profecto non tacuisset, sed, opinor 'dicaSSet aperi hisco soro vel simillibus verbis i/α5θα Οειυ εις ου παντα

oxitus deesso videtur nos quidem priorem pinv mutilatum es confidonte putamus, et ni sequorsitur nuntiatum illud verbis in δέ αa: indicatum, putaremus seemidum Denique post: m inimico Callimacho idem sepulcro illatum esse biographus omnin0 non tradit, sed hoc solum dicit α Hυα ου αυτὴν ut Καλλι- quast

quomodo intellegenda essent iam ante triginta hos annos egregio docuit Merhelus Protegg. XIV seq. Verum paene Subveremur, ne nimii videamur in defendenda biographi vita, quam quidem varietemptatam, interpolatam, inquinatam esse, cum Argonauticis adhaerens saecula permearet, non unam ob causam par est ut credamus: iuvat igitur perbreviter nominare a quae cum illa teneamus, corrupta vel eicienda opinamur. De verbis Λες δέ φασι, et II, 32 et prioris vitae loco illo aperte depravato Ι, 7 seqq. eiusque ritae exitu supra pag. 12 seq. disseruimus. Taceo de adposition Καλλι- μάχου αδ ciet' I, 6, quae si hodie prorsus supervacanea adparet, potuit rectius ad ea quadraro, quas in locupletiore vita seripta erant. Deinde vero quod paullo insta sequitur I, 27 δι και P6διουἐαυτι εν οις ποι licia: 'ρώρει, de Sede sua mola sunt, cum quae in secunda vita rospondon conusnientse legantur. Postromo verba illa in zοFlaetabat , etορικοῖν λῆτους II, 19 cum Carolo Dilthey facile tibi persuadebis deberi inferioris aetatis grammatico, qui rhetorem Rhodium et poetam Alexandrinum confundens ad poetam ὁμωνυρογνreserebat ea quae solum ad rhetorem spectare poSSunt. 4.

34쪽

VITA.

Richardus Augustus inde natu Sum Hannoverae a. d. XII. Cal. Aug. anni h. s. LX Henrico et Maria parentibus, quo SuperSlite Veneror. Fidem profiteor evangelieam. Primis litterarum elementis imbutus adii gymnasium, quod tedaschio directore, Vir humanissimo mihique benevolentissimo, Hannoverae florebat floretque Maturitatis quod vocatur estimoni instructus v0rno tempore anni LXXVIII Tubingam me contuli, rebus philologicis et theotiscis operam navaturUS. Autumno eiusdem anni sedem studiorum et litterarum pelli Gottingensem ibique per Septies e menSe VirorUm doctissimorum scholas frequentavi. Inde Hannoveram reVersu per duo annos studia continuavi et examine pro facultate docendi superato paschali tompor LXXXIV inter patrii gymnasii praeceptores receptia Sum eandidatus probandus. Nunc Hannoverae commoror Stipendia

Docuerunt me de Sigwart, u gler, Schwabe, Hergog, de Koller Tubingenses, Dilthey, de Leut Sch, Sauppe, Wie Seler, Vol quard Sen, Guil. Mulier, Baumann LOtge, Ode ke, Schmarso Gottingenses. Et seminario philologorum Tubigens et Gottingens adscriptus sum directorum benevolentia: Gottingensis institutione fructus Sum per quattuor SemeStria Sodalis, per unum senior. Xercitationibus me admisit seminarii paedagogici Sauppe, archaeologici Wioseler, theotisci Guil. Mulier, eis quae ad picturas Italorum saec. XV spectant, ut intereSSem conceSSit

Hisce viris optime de me meritis, inprimis Carolo Dillheyo, qui studia mea Alexandrina opera et consilio egregie adiuvit meque prae celeris benevolentia devinxit, gratiam et habeo et habebo maXimam.