Godofredi Hermanni Opvscvla

31쪽

HOMERUS. 3am uidας μἐν πρώτα περ κνήμησιν θηκε, καλας ἀργυρέοισιν επι σφυρόοις ἀραρυίας. Oualia qui sic scripta dederunt, ut nullaim in sine prioris versu interpunctionem ponerent, non perspectam habuerunt artem poesis epicae. Id quum sermoni raxio Sinudat, quae, Si non interpungeretur, praeposito adiectivo καλα κνη ut ς dici postularet, tum apertius alia exempla declarant, ut Iliad. XI. 3. πιυς δ' φιδα προῖαλλε θοας ἐπι νῆας Ἀχαιων, γαλέην, πολέμοιο τέρας ροτα χερο- ἔχουσαν.

Non posita enim interpunctione aliquam de pharibus gravem Eridem misisse videretur Iuppiter, qui dicendus erat hanc quae una est Eridem misisse, gravem illam belli signum in manibus gestantem. Itaque etiam Iliad. XI. 489. distingue

Et sic aliis non paucis in locis. Haec omnia ut soli auditioni factam esse illam poesin pro ut, sic etiam ostendunt quam facile fuerit istiusmodi carmina ex tempore fundere ex quo apparet ne opus quidem suisse litteris, ut conderentur cammina, quae et memoria retineri facillime a poeta possent, et, si quid excidisset, paratam haberent ad Supplendum materiam amplissimam. Id longe aliter se habet apud eos poetas, qui carmina sua scripto consignarunt, nisi si qui aris illam

Homeri diligenter sunt imitati id quod elicissime cessit

Quinto Smyrnaeo. Verissime enim Caesar de B. G. I. . . ubi Druidum discipulos, num numerum VerSuum discere iussos narrat, ut ne litteris confisi minus memoriae studerent, fere plerisque accidere dicit, ut praesidio litterarum diligentiam in perdiscendo ac memoriam remittant. Consequens fuit illius quam exposui rationis, ut Veteres illi poetae sari enumero in eadem re eadem Verba eoinemque versus iterarent, quod vitatum est ab illis, qui scripto carmina sua expoliverunt. Sed iterationum in Homericis carminibus tanta et multitudo et varietas est, ut non de omnibus idem statuendum videatur. Nam quum et natura sua disserant inter se nec caussas habeant easdem, aliae

earum necessaria Sunt, aliae Supervacancae; Blia certae,

aliae inceriae; aliae placent, aliae displicent. aliis nihil

32쪽

ι HOMERUS. offendimur, aliae ne ferendae quidem videntur. Quam iter tionum dissimilitudinem qui consideret, acile credo talem esse reperiet, ut et ipsa aliquid conserat ad convellendam opinionem eorum, qui temere discerpi carmina Homeri que runtur. Volo huius rei rationem paucis adumbrare non enim de exhaurienda cogitare poterit, nisi qui se speret omnem carminum illorum compositionem ita in suas partes resoluturum, ut quid cuique parti tribuendum sit satis probabilito definiatur.

Ac primo quae per ipsum rerum narrandarum ordinem saepius redeunt, per se patet rectius iisdem quam aliis verbis dici Molesta enim esset variatio, exilemque magis dilige tiam poetae, quam occupatum gravioribus animum proderet. Itaque nemo non probabit, si talia iterantur, quale hoc est: δουπησεν δὲ πεσων, ράβησε δε τευχε επι αυτ g. Pertinent ad hoc genus etiam comparationes eiuSmodi, quae quod cuivis lacile in mentem veniant, propemodum pro Siatatis sormulis habeηtur, ut τε νοημα de celeritate dictum, vel de praecipitato αρωστῆρι λι-ς. Diversum ab his genus est, quo mandata iisdem verbis, quibus accepta sunt, perseruntur quod ut antiquae simplicitatis est, ita eo quoque commendati ir, quod alioqui parum fidus esse nuntius videretur. Simile est, quod elemachus Od. II. 245 seqq. iisdem verbis quid lacturus sit dicit, quia bus I. 284 seqq. eum monuerat Minerva, quodque idem IV. 322. Menelaum iisdem verbi orat, quibus usu erat apud Nestorem III. 92 aut quum de Alcino lacrimare Ulixem vidente eadem verba usurpantur VIII. 93 532 aut quum docoorta tempestate eadem dicit Ulixes XII. 03. XIV. 304 Nimium vero esse arbitror, quod quinque versus ter positi sunt Iliad. II. 44, 28, 5 quibus etsi non offensum video C. Lachmannum, cuius Viri iudici plurimum tribuo, tamen videor mihi in ea re duorum carminum vestigia deprehen

dere.

Similis aliarum iterationum ratio est. Nam quod multis in locis antiqui interpretes adnotarunt, versus aliquos ex aliis locis illatos esse, id etiam latius patet. Vix enim dubitari potest, quin quaedam horum exemplorum ab iis prosecta sint, qui diversa carmina in unum coniungentes haec duo quae nunc habemus magna poemata condiderunt. Eo sat

33쪽

HOMERUS. 45 cortis indiciis resero, quae Iliad. XI. 658 seqq. XVI. 23 sqq. item quae XI. 794 seqq. XVI. 36 seqq. leguntur.

Quemadmodum, ut supra dictum est, in rebus VulgariabuS, quarum Saepius memorandarum usus Venit, adem Verba Surpari consentaneum est, sic idem cadit etiam in ea, quae praecipuam quamdam gravitatem et singulare pondus habent. Sed id eiusmodi est, ut in epico carmine Vix alibi locum inveniat, quam quum aliquid solito maius ac difficilius dicendum est ut quum Homerus B II. 48. XI. 248, XIV. 508, XVI. 442 dixit:

Alia, sed similis ratio est, si scriptor carminis didactici earum aliquam sententiarum repetit, quae praecipuum placitum a monitionemve non Obliviscendam continent, ut apud Lucr tium quater legimus: I. 4434q , II 59sq. , III. 9 sq. , VI. 39 si hunc istis terrorem animiamri rasque necesse δι non radii solis neque lurida tela diei discusiant, sed insurae specie rasioque. Id eum exemplo Empedoclis secisse non dubium Videtur. Aliud genus est eorum, quae in carminibus Homericis imitando iterata inveniuntur: quae sunt eiusmodi, ut si non poetas diversos, certe carmina separatim facta testentur. Νihil nim impedit qui credamus aliquem poetam quo uno in carmine Versus posuisset, ii usum esse etiam in alio. Huiusmodi sunt quae leguntur in Odyss. XI. 4 seqq. et XXIV. 8 seqq. de quo loco dixi in dissertatione de αν pa ticula p. 39. alia aliquoties in comparationibus inveniuntur,

quibus in locis pleraque iisdem verbis sunt exposita. Fer mus ortasse, si quid huiusmodi paucis Verbis continetur, ut illud do lacrimante Iliad. IX. 44. XVI. 3.ωπε κρηνη μελάνυδρος με κατ' αἰγίλιπος τμρης δνοφερον χέει 3ωρ. Quid vero de sex versibus dicamus, quibus Iliad. VI. 506, XV 263, equus describitur, aut de illis quinque, quibus XIII. 38 sit XVI. 482 vir cadens in proelio cum arbore comparatur' agis etiam absonum est, quod quae Iliad. XIII. 23-35 de Neptuno dicta sunt, VIII 44-50 mutatis quae necessario mutanda erant, ad Iovem translata videmus. Eadem perversitate in Odyssea . . Minerva Mentoris verbis, quae Sunt

34쪽

mericis versibus composuit Quae qui accurate considen verit, quid aliud quam ornamenta esse ex antiquior Ilio tarum carminibus decerpta lateri cogetur Sed progrediendum est longius. Nam videntur etiam iterationes factae eme quibus non eaedem sentientiae eademque Verba terarentur, sed modus dumtaxat narrandi teretur, substitutis aliis pro iis quae manerentur. Quum enim in comparationibus sere ab una re similivio peinre iur, nisi ubi duo similia coniunguntur, ut in ριος ηεῖυεων, et κλαγγὴ χηνῶν et γερανων η κέκνων μου λιχοδεέρων, quibuSdam in locis alia aliam sequitur comparatio. Ac sane vi per Se habent vismodi exempla quo suspecta reddantur. Nam quum illustrandi mandique caussa adhibeantur comparationes, bautis in lacum videtur poesa, qui coniunctis omibus

imaginibus lint araneram debilitat, animosque audientium in diversa trahit, ut nesciant utri similius sit id quod comparando illustrabatur. Mirum promoto foret si id uiuisset illos poetas, apud quos nunc istiusmodi exempla inveniuntur. Quod si recordamur, id quod multis iisque minime ambiguis

documentis constat, hapsodos, qui veterum poetarum a mina recitabant, eas potis mum paries, quae Ornatu factae eruui, pro su arbitrio tractasse, quaeque vel minu plac rent, vel splendidius dici potuit e viderentur, cum aliis cina mutaSSe, non multum opinor dubitabimus quin distinguerediVerSorum poetarum versus debeamus. Insigne exemplum

est Iliad. XIX. 372. ψιφὶ νώ γ' μισιν βαλετο ξίφος αργυμηλον,

ποντον εὐώχθυοεντα φάλων ἀπάνευθε φέρουσιν

35쪽

HOMERUS. 4

Quis non videt, si clipeus Achillis cum sulgore lunae com- Paratur, refutari illam similitudinem adiecta descriptione alius multo magis fulgentis flammae Ex quo acile licet

existimare, diversorum haec poetarum SSe, quarum alter Sola lunae similitudine usus fuerit, alter autem non OSuerit hunc qui de luna est versum. Non minus memorabile exemplum praebent haec Iliad. XI. 548. e. ἐν ίθων λεοντα βοῶν - μεσσαυλο .s ἐσσευοντο κυνες τε καὶ ἁνερες Φρο-ται, ore μν -- σι βοῶν πια ἐλέσθαι, πάννυχοι ἐγρή-οντες - δὲ κρεων ἐρατίζωνί ει ὰλ ουτι πρήσσει θαμεες γὰρ -οντες ἀντίοι χσουσι θρασεω- ὰπ χε ἄν, καιομεναί τε δεταί, τάς τε τρεῖ ἐσσυμ νος περ 1 ωθεν δ' ἄπο νόσφιν mi mηου νυμ- ῶς Ata τοτ πο ρο-ν τετιημνος ητορῆi' πολ -ων περ γὰρ δίε νηυσὶν Ἀχαιων. ως ν - ονος παρ αρουραν ἰων βιησατο παῖδας, νωθης, ω δη πωλὰ περ ροπα ἀμφις ἐάγη, κείρει, λελθων βαθέ' λήῖον οι δε τε παiδες τυπτουσιν οπάλοισι βίη δε τε νηπίη αυτῶν σπουδῆ, ἐξήλασσαν, ἐπεί, κορεσσατο φορβῆς εδ τοτ επει -αντα μεγαν Τελαμιωνιον υἱον, Τρῶες περ μοι Ἀλώιλητοί, ἐπίκουροι,

νυσσοντες υστοῖσι μεσον σάκος, αἰεν ε ποντο 'Utraque egregia imago est sed qui alteram fecit, non usus esse altera Videtur tam inter se dissimiles sunt. Ut haec propter nimiam dissimilitudinem, sic propter nimiam similia tudinem non est credibile ab uno poeta prosecta esse, quais Iliad. II. ιι leguntur: πινη- δ'Ἀγορη, ως κυματα μικρὰ θαλάσσης --- ' ρέοιο, τὰ μν Ἀτρος τε Λοτος τεωρορ. ἐπαίξας πατρος ιος ωνι νεφελάων. υς δ' τε κινηση Ζέφυρος βαθεληῖον ἐλθων, λάβρος ἐπαιγίζων, πι τ et μυει σταχυεσσιν εδ τῶν πώ Θορὴ κινήθη

36쪽

48 BOMERUS. Non dubito idem contendere de eo loco in quo tot quoi nullo in alio coniunctae sunt comparationes, II. 455. 455 1 - πυρ ιδ λον ἐπιφλεγε ασπεσον λην

Ἀσί ' ἐν λειμωνι, καυστιγίου αμφ ρεεθρα,ενθα καὶ νθα ποτῶνται Φαλλομεναι πτερυγεσσιν, κλαγγηδον προκαθιζοφων, σμαραγεῖ δέ τε λειμων ως των θνεα πολλα νεῶν ἄπο καὶ κλιμιάων

475 ρεῖα διακρίνωσιν, ἐπεί κε νομῆμι σικ

τολλει Ἀτρείδην θῆκε πιυς ηριατι κείνιν, ἐκπρεπέ' ἐν ποχλοῖσι καὶ ξοχον ῆρώεσσιν. Aps tum est versus 16 . 468. et ii quo nunc Sequuntur et vomui 38. subiungi potuisse Sed qui poetae iis usi sunt, certo non secerunt versus ι69-ι 3. Habemus ergo, nisi vehementor fallor, hic quattuor poetarum VerS , quorum quisque pro suo SmS exercitum ad pugnam exeuntem des cripsit. Quamquam haud scio an admirator aliquis eius a minum Homericorum formae, quam ab antiquis traditam ac cepimuS, argumenta Sit conquisiturus, quibus pro contraria sententia cum aliqua specie pugnari possit. At sunt alia,

37쪽

BOMERUS. 4 squae vel periniacissimo antiquae auctin itatis defensori asse si-- extorquΘant. on utar istis, quae apte dicit ΟΙ machus, procos ex domo sua abire iubens Odyss M. M.

non apte autem I. 37. sed quia Drat Odyss, XVI daninatos ram a nodoto versus 284 298 qui importunissimo inco igiti sunt, sumpti ex XIX. 5. uia pars eormn potissim suam habet sedem' aieta narrat Ulixes apud Eumaeum Odyss. XIV. 499. et apud Pen opam XIX. 72 Utroque eo se Creis em Esse ait sed in priore Castoris, in altero Deue lionis filium haec recte, quod vera dicere nolenti quidvis finger lices πιι Sed si fingeret, cur, ubi se de Ulixe audivisse dicit, eadem renelopae quae Eumaeo refert, laetpanthum mutato,dine num quae XIV. 323-3 30 leguntur, in MX scripta sunt v 293-29s quae auium XIV. 334 335. in XIX. sunt v 288-292. Alia potius poeta, si delectare auditorem vellet, fingere debebat, non iteram ponere, quae iam dicta emeret, eoquis minus, quod ficta non habent grauam nisi a novitate. At non solum haec spieitit Ulixes, sed quae XIV. 258 nMrat, iterat etiam apud procos XVII 427 444. Cuiusmodi iteratione aut magnae ingenii paupertatis aut insignis ogligentiae documenta sunt quod tu a si in di--sis carininibus eadem posita haerunt, non ei quod quis Vituperet, quia si eiusdem poetae sunt, nihil impediebat quin alio empore et coram aliis auditoribus recitaret quae his

nova videreatur; in diversorum poetarum, ex are iis sua

carmina toehat aliunde depromptis versias, qua tum omnium videtur poetam consuetudo fuisse. Nullum vero incredibilius instat iterationis exemplum, quam Odyss. IV. 6 3-6 9. XV. 4 3-44s quibus versibus Menelaus craterem descriuit, quem hospitii caussa donaturus sit elemacho. Nam n commemorem, quam parum Veri simile sit, quod narratio ilia piae deos machi apud Menelaum comm ratione est, abrupta IV. 624 demum in XV interpositis umdecim rhapsodiis ad fin0m perducitur, illud planct absui dum est, istis quos dixi vorsibus id quod somel actum est his

referri. Atque hoc quido tam manifestum est ut ex e de ceteris qua similia attultimis existimari possit. Ergo omnino triplox iteratorum genus est, ninn, quae Sunt vera item itones, laesae ab uno poeta in eodem carmine propterea,

quod alia Mailistituere vel exilis diligontiae vel pravi iudicii

38쪽

20 HOMERUS. suisset alterum, quae Videntur iterationes esse, Bd non Sunt, quum qui poeta Vel alius poetae vel suis ipsius ex alio carmine versibus utitur tertium denique, quae iterationes quidem sunt, Verum illae non ab ipsis poetis, sed ab illis profectae, qui ex diversis carminibus Iliadem et Odysseam

p. 32 componente nunc Semarunt quae ex uno carmine in aliud

erant translata, nunc ipsi, ut hiantia conglutinarent, lacunas ex aliis locis compleverunt. Atque illius quidem generis, quod positum est in utendis alienis, plura habΘmmus exempla, si alia ad nostram aetatem pervenissent antiquissimorum poetarum carmina. Eorum quaedam vestigia in ipsis Homoricis inveniuntur. Fuit quoddam pervetustum carmen de Nestoris rebus

gestis, ex quo in XI et XXIII. libro Iliadis aliquid consere tum est, ac nescio an ipsis poetae illius verbis Magnam enim partem sermonis, quem in XI. habe Nestor, ita ab Homericis discrepare, ut manifestissime alium poetam prodat, iam in praelatione hymnorum indicavi persecutusque est hanc rem diligenter singulari dissertatione Aemilius Pin gerus edita Ratiboriae a. 4836. Alia horum pars continetur XXIII. v. 629-642. Utraque insigni exemplo monstrat quomodo alienis et usi et abusi sint poetae etiam antiquissimi. In utraque sermo est de ollonidis, de qui quae Hesiodus rettulisse dicitur, nihil sunt aliud quam commenta ex male intellectis veteris poetae verbis hausta. Nam quum Homerus quos Iliad. XI. 709. -υονε, XXIII. 638 autem -ορ νε

Vocat, XI. 750. coniuncto utroque nomine Ἀ-ορίωνε Minois

dixerit, Hesiodus matrem iis suisse credidit olionen, quod nomen in Apollonii lexico et apud Pausaniam V 2, 2. bis sine librorum discrepantia, et VIII. ι, . ubi unus tantum codex cum impressis δε ολιορος habet, Μολίνη, sed perperam, scriptum est Molione dicta est ab Ibyco Apollodoro, sch siastis Homeri ad XI. 709. Pindari ad Ol. X. 28 29. Atque Apollodorus II. I, 2. 2. p. 240. ita scribit: παιδες δε σαν-λωνης καὶ Ἀκτορος, ἐλεγοντο δὲ Ποσεμνος ' Ἀκτωρ δε αδ νος ην - ου. Vehementer torsit grammaticos illud Ἀκτορίωνε Μολιονε Apollonius inclerico p. 4 3, 24. Μολίονες, μαχηταί, ἀπο τῆς κατὰ Mχην γενομενης μολη σειος ἡ ω τοτ συνπως μολί-ειν εἰς μάχην - - τρος ουδμα σημαίνει πιμηρος. Hσίοδος δε ώς μολίνης λυς γενον-ας

39쪽

παραδίδωσι. Quae rebaalberti ad Hesychium ut ex Photio affert, quod repetivit Schneidewinus ad Ibycum p. 476. Deflesiodo testantur etiam scholiastae ad XI. 709. XXIII. 638. ei Eustathius p. 882, 26 4321, 2ι. ex quibus intelligitur, quia matre nomen accepisse negarent, finxisse patrem eorum

Actorem ali nomine Molum suisse appellatum. At hoc aeque vanum esse ut Hesiodi inventum ipse poterat Homerus OSte p. 3dere, si recte ad eius narrationem attendissent. Dixerat apud eum Nestor de sua contra Eleos expeditione reserens XI. 709. μετα δε σφι Μολίονε θωρησσοντο, παῖδ' ετ οντ ουπω μάλα ειδοτε θουριδος μιῆς. Deinde V. 738. πρῶτος θων ἔλον ἄνδρα, κομισσα δε μώνυχας iππους, μυλιον αιχριητην γαμβρος δ' η μγείαο, πρε-τατην δε οπιγατ ειχε ξανθην θαμνδην paullo post autem V 750. - νυ κεν Ἀκτοριωνε Μολίονε παῖδ' ἁλάπαξα,

Ex quibus satis planum videtur, patrem horum adolescentium sitisse Multum, Actoris filium, cui rater Actoris Augeas filiam suam Agameden nuptum dederat. Itaque illi Μολίονε a patre, Ἀκτορίων autem ab avo dicebantur. macta tamen auctoritatem est Hesiodea interpretatio, creditusque Actor pater, non avus suisse. Eadem temeritate illo qui dicitur Hesiodus etiam quae in XXIII. 638 leguntur est interpretatus Ibi Nestor suam in ludis unebribus Amaryncei virtutem prae dicans ita loquitur:

εμπεδον ῆνιοχευ' ὐδ αρα μάστιγι κελευεν.duae qui simpliciter, uti dicta sunt, interpretabitur, intelligete illos vicisse dici, quod quum duo essent, quo certi Victoria potirentur, alter tantummodo habenas tenuerit, alter equos incitaverit flagello: sic enim non mirum erat vinci Nestorem, quem solum in curru stantem simul et flectere equos et stimulare necesse esset. At Hesiodus quos Homerus

40쪽

εἶχον Auxisse videtur miraculum Ibycus, cuius haec verba affert Athenaeus II p. 58. A.

αλικας, ἰσοκεφάλους ἐνιγυιους,

ἀμφοτερ- γεγαῶτα εν - ' ἀργυρε ν, quae ex ptis duobus primis versiculis Eustautius repetit p. 324, 25 4686, ι . Corruptus est tertius VerS , cuius metro quidem prodest einelii ad Menandrum p. 44. coniectura σοπάλους at neque apparet qu0modo hoc cum λο- κεφάλους commutari viuerit, et significantius quid roquirimus. Qui ἰσοκεφάλλους scribi voluerunt, duplici via a vero aberrarunt longissime. Mihi quidem illud i κεφάλοις et Olim Visum est et nunc videtur interpretatio e e poetici vocabuli ἰσοκαράνους, in quo prima Fllaba non quod Imrcus σος, non σος, usurpaVerit, quae Schneide in Opinio est, qui unde tandem collegit huic aliam quam ceteris lyricis mensuram placuisse sed propter numerum ac licum producitur. Credo autem, quum saepe heptametris dactylicis Ibycus et Stesich us usi sint, ἐνιγυίοις deficiente spatio ex inferiore Versu additum esse praecedenti, Versusque illos tales suisse:

αλικας, ἰσοπαράνους, ἀμποτερους γεγαῶτας εν - ἀργυρεον ἐνιγυίους.

Fabulam istam, quae demolionidis apud antiquissimos serebatur, in iis esse, quibus non certum factum, sed quod seri soleat continetur, facile ex ipsis nominibus cognosci potest, modo ne quis cum etchero lapides molares asserat. Quid significari videatur explicare studui in ea epistola, quam de ratione mythologiae ad Creugerum scripsi, p. 52 Seqq. id nunc ex parte correctum paullo longius deducam. ho

bantis filius fuit Actor, teste Diodoro Siculo IV. 68. Hic, si Homerum recte sum interpretatus, filium habui Musium, cuius filii esse dicti sunt Cleatus et Eurytus, etsi Verus Merhabitus est Neptunus Nimirum diligenti rei rusticae curuessicitur, ut proventus, hoc est pecudes et frumentum, Θ -