Godofredi Hermanni Opvscvla

61쪽

τοίαις δ' ἐξαπατησιν ρωμανίησιν λοντο.

62쪽

ἐν δε- ωτειλῆσιν αφυσσαμιενη ροον αντλου πευκεδανον στάζουσα συφελκεσι μίσγεται ει ιη,

II. 436. Inder hier handesten Melle des Apialonius. II.

63쪽

dationen in dom edictite desinus aus. Dochiann ichisicht

64쪽

ἀγγελίην ἀνέμιμνε φαεινομενων μεναίων, μαρτυρίην λυχνοιο πολυκλαυστοι δοκευων, undisii in dem ei sten Verse πολυτλητων de πολυπλαγκ-

65쪽

Quae multarum gentium habemu antiquiSSi il in p. epica multis modis mutata, Variata, interpolata Bis s venisse ita hodie constat, ut nullus sit dubitationi lictus. Ea re patefacta est nova eaque duplex la triti09, Via una, ut, quamriSitSSentiens formam exhibeat eati, qua γ

sit librorum fide et veterum magistrorum placiti si mala: altera, ut distinctis quae neque aevi eiusdem neque hominis nec disciplinae esse videantur, pristinam restituor sol ni isti conetur. Et hoc quidem etsi sere difficilius est, tanton sunt in hoc genere, quae ad summam possint probabilitat in ud . duci. Eiusmodi est illud Gruppianum in Hesiodi Ibi solata quod a. 4837 in publicam notitiam produxit Adoi:,hus Soet-beer, ipse autem ruppius, sat consul, inveniendo in quo ui inventis utendo elicior, a. 484 temere OITupit. Atii uiad verterat sere quinos Versus illius carmini uno Oniplexu contineri, eoque nescio quod genus poesis hieraticae Von finxit, quod est a carminis illius ratione alienissimum. I iiii lenim in eo est, quod ad cultum sanctimoniamque deori tui Spectet, sed, Sive intellexit sive non intellexit Hesiodus quid sabulis quas narrat contineretur, recte iudicavit Zeno, de quo Cicero I. . . de . D sic scribit: quum Hesiodi Theogoniam interpretatur, tollit omnino insitas praeceptasque cognitiones deorum neque enim Iovem neque Iunonem neque Vestam neque quemluam qui ita appellatur in deorum habet numero,' Edita est a. 38ιι.

66쪽

ι HESIODUS. sed rebus inanimis atque mutis haec docet tributa nomina. uPotius ita statuendum est, propterea istam deorum generationis enarrationem esse Strophis quibusdam compositam, ut lacile edisci memoriaque teneri posset. Opus est enim tali adminiculo, quum memoranda Sunt, quae quod plerumque

inter Se non connexa Sunt, non, ut in rerum geStarum narrationibus, ipsa per se ordinem dicendorum monstrant. Cur autem quini Semper versus, neque aut bini, aut emi, ut postea ruppi placuit, aut quaterni coniuncti sint, explicavi p. 4 in censura libri Soet eriani, quae edita est in Iahnii Annalium Ol. XXI asc. 40. Nunc ut ad istam carminis rationem strophicam redirem, excitatus sum C. Goetilingit omnium Hesiodi scriptorum et D. I. Lennepti Theogoniae editionibus. Video enim hos quoque, ut ceteros quo quidem norim viros doctos aut nihil aut non tantum tribuere cruppii invento, ut eius rationem habendam putent. Ac plerique acriter contradixernnt, deterriti Opinor levitate ac temeritate, qua misere discerpi carmen videbant. At nimis profecto mirum ac potius incredibile est, casu Venisse, ut multo maxima pars carminis nitidissimus quinque versuum strophas

praebeat, illis autem in locis, ubi vel deesse aliquid isti

numero, vel eum Superare, Vel oratio per duas strophasse petuari videatur, plerumque adeo manifesta appareant inter polationis vestigia, ut indicatis non opus sit argumetita dicere Itaque quum iam totum carmen ad istam legem strophicam explicatius quam in censura thri Oelboeriani sacrum ostexacturus sim, plerumque satis habebo soli versuum numeris

genuinos a subditiciis discernere. Quod si aliquot in locis

audacior coniectura pus St, non puto quemquam ore,

qui si consideraverit quanta sit diversarum recensionum in Theogonia confusio ac permixtio, quantaeque proinde etiam ab intorpolatoribus factae mutationes et correctioneS, non confiteatur nullum posse ex his turbis nisi coniectando exi tum inveniri. Illud ver memoratu dignum est, quod etiam interpolatores antiquiores certe istam stropharum formam tenuerunt, ita ut et nota suisse et pro lege poesis genealogicae habita idoatur. Quod si quis dicat ipsam istarum rerum naturam ita ferre, ut orati non thesius fluat, sed sere a corum VerSuum complexionibus absolvatur, est id quidem concedendum, potestque in caussa suiSSe, ut aliquot semper

67쪽

BENODUS. sversu coniungere placuerit, ad illud tamen omnem vertisse militudinem excedit, casum ita lusisse, ut tam constanter non alium quam quinarium numerum praeberet In quo itedagando non sum nescius consistendum in eo esse, ut quae proseram probabilia videantur, posseque, Si in uni erSum probetur haec ratio, nonnulla fortasse aliter constitui, de quibus facile concedam veris simiIiora asserenti. Sed ut ad ipsum carmen accedam, nescio an maximam dubitandi materiam obiiciat prooemium, non illud dic quod ex centum et quindecim versibus constans in nostris libris legitur: nam id quidem compositum esse ex aliquod pr p. 5oemiis diversorum poetarum, quae omnia e verS incipiebant, quo ipse Hesiodus Theogoniam exorsus esset, Mi me demonstrasse puto in praelatione hymnorum Homericorum:

sed de illo loquor prooemio, quod ab ipso lactum esse Hesiodo existimandum sit. Neque enim dubitari potest quin id hos versus habuerit, quibus ipse de se reser poeta. Quod quum constet versibus 1 et 22-25 prima quidem stropha illo ipso quem dixi versuum numero St: Mουσάων Ἐλικαρνιάδων αρχωμεν είδειν,αι νυχον Ησίοδον καλ- ἐδίδαξαν οιδήν,

Quae vero sequuntur, ut quidem nunc scripta habemus, aut decem versus copulari, aut in duas paries, unam trium, Dieram Septem versuum dispesci postulant. Coniiciat quis fortasse, Sublatos Sse duo verSus, quibus Musae adm nuerint Hesiodum, ut missis ovibus animum ad poesi appelleret. Ac scribit scholiastes ' πολ λωνιος μὲν ἡ Ῥόδιος λείπειντον πρωτον στίχον φησίν ου λείπει δε ἀλλ ἐστι κάκ ἐλέγχεα, γαστέρες οἱον Si Apollonius, quem πρῶτον στίχον vocaVit, eum in mente habuit, qui post allocutionem pastorum primus esset, quae Lennepti coniectura est, non recte iudicavit. Nam si aliquid deest, multo veri similius oret, deesse strophae ultimos duo versus. Non est id tamen probabile, qimm neque Ca Sa appareaι, cur de oratione Musarum aliquid detractum fuerit, et ita brevitas orationis eo gravior sit, quod quid velint Musae, tradendo ramo lauri significant. Sed operae pretium est haec ipsa considerare:

68쪽

50 HESIODUS.

δ εφασαν κουραι ρογάλου Λος αρτιέπιμι, καί μοι σκῆπτρον δον δάφνης εριθηλεος ορον, δρεψασαι, θηητον επέπνευσαν δε εο αυδὴν

Legitur in libris δρεψασαι, δρεψάμεναι, δρεψασθαι Hoc recepit Goetilingius, separavitque ab e θηητον, quum inte, ligeret inepte a quibusdam δρεπασθαι ητον eSSe coniuncta. Quod vero δρεψασθαι ex δον pendere voluit, ut signi caretur iusserunt me lauri ramum decerpere, non 3SSentior. p. η Id sic dixisset Hesiodus καὶ σκῆπτρον δάφνης si κελοντερι δηλεος ζον δρεψαμαι. Quod quum non secerit, sed dixerit εδον, non voluit aliud quam quod oportebat initiantes sacere, ut ipsae Musae ramum porrigerent. Itaque Omnino non dixit δρεψασθαι, quod praeter libros quosdam Aristides vol. II. p. 498. 370 Iebb. habet, paullo aptius ille quidem, quam qui de manducandi soliis cogitarunt, interpretans. Participium quin poneret poeta nihil obstabat, si ab eo sep ratum θηητόν in fine ornatus caussa adderet. Nolim tamen defendendo participio Archiae epigramma in Anthol. M. IX. i. adhiberi, qui, ut alibi dixi, non ερυσσάμεναι, Sed ερεισάμεναι περι πῶσαι videtur ScripsiSse. Omnino non solum fluctuatio scripturae inter infinitivum et duas sormas participii, sed etiam quod ramus θηητὰς dicitur, facit ut hunc locum suspectum habeam. Spectabilis enim si vocatur ramus ille, vix id alio quam ad magnitudinem videtur referri pOSSe. Atqui magnus an parvus fuerit ramus, nihil ad rem, quia, ut insigne esset poetae, Sati erat lauri ramum esse, qui si esset aliquo epitheto mandus, virens potius aut florens dici de

bebat. Haec quum conSidero, vereor ne Scripturas habeamus grammaticorum, quorum alii δρεψασθαι, alii δρεψασαι, alii με φάμεναι poSuerint, quum commisso in una littera errore decepti scripturam sensu carentem, 'rτον δ' δρεψαν, emendare conarentur. Quod si putabimus hoc versumesi dum tertiam stropham exorsum esse, qui autem praecedunt duo, addidisse secundae strophae, haec habebimus: ώς φασαν κουραι μεγάλου λος αρτιεπειαι,3 καί μοι σκῆπτρον δον δάφνης εριδηλεος ζον' θηητὴν δ' θρεψαν, νεπνευσαν δε μοι αυδὴν

69쪽

HESIODUS. 5

καί μί ἐκελονθ' υμνεῖν φιακαρων γένος αἰεν ἐοντων, σφας ν αυτὰς πρῶτον τε καὶ πιστατον αἰεν ἀείδειν.

35 λλὰ τίη μοι ταυτα περιχρουν ἡ περι πετρην 3τυνη Μουσάων ἄρχωμεθα, ταὶ - πατρὶ

υμνευσαι τερπουσι μεγαν νοον ἐντος υλυμπου, 3 φωνῆ μ ρευσαι τῶν δ' κάματος ρεε αυδὴ ἐκ στοματων ηδεiα γελα δε τε δώματα πατρος, Ζηνος ἐριγδουποιο, θεῶν οπὶ λειριοεσση.

Hoc enim dici debebat, Hesiodum ipsum arte a Musis accepta esse spectabilem actum. s. 32. θεσπιν restituendum Ssep recte iudicavit Goeitlingius, quum pro Vulgato θείην ς κλείοιμι Aristides et Lucianus θεσπεσίην, Hesiodi autem plerique codices ἐν offerant. Versum 38 ut ex alia recensione insertum, molestumque hoc loco, removi. Quae post hanc stropham in libris sequuntur, ex alii aliorum poetarum prooemiis collecta sunt. In qua farragine verSuum undique congestorum dubitari potest, ex quibus quinta eaque ultima antiquissimi prooemii stropha fuerit composita. Sed tamen non longe a vero aberravero, si eam coniecero hos habuisse: 30 χαίρετε, τεκνα ιος δοτε δ' ἱμεροεσσαν ἀοιδήν. κλει- δ' ἀθανατων ἱερον γενος αἰεν ἐοντων, οι Γῆς ἐξεγένοντο καὶ Ουρανου στεροεντος, Νυκτος τε δνοφερῆς, ους θ' ἁλμυρος τρεφε ποντος,3 5 ξ ἄρχης, καὶ ε ίπαν ὁ τι πρωτον γενετ αυτων. Sequitur iam ipsa deorum generationi enarratio, cuius initium, quae sexta carmini Stropha est, versu continet 346 41 7 420-422. Nam qui inter hoc inedii sunt 348. 349. a genuino carmine removendos esse docent Plato Ari stoteles, Sextus, qui eos non legerunt. Magna vero pertur bati facta est in iis, quae post haec leguntur. Nam quum a. v. 24. tribus versibus dictum esset de octis ex Erebo progenie, cur non nunc memorantur illi, quos sine marito

pepererit Nox, sed demum a. v. 244. atque ibi quoque tui bat ordine versuum, et ita quidem, ut pars illius loci aliquot strophas habere, pars sine certa descriptione decurrere videatur Nimirum quidquid est rerum malarum ad noctem relatum esse ab iis, qui post Hesiodum Theogoniam recitabant, in promptu est, assertque ea, Sed alio ordine, Cicero de . D. III. 47. omnia ille quidem octo et Erebo creata dicens Quod si coniecturae in tam incerta re locus est, vel D2

70쪽

52 HESIODUS. Hesiodus ipse, vel aliquis antiquus poeta servat stropharum lege hanc posuit septimam stropham: 325 εκ εος δ' Ἐρεβος τε μέλαινά τε Νυξ ἐγενοντο. Νυκτος δ' - ρθη τε καὶ Ἀμέρη ἐξεγενοντο,

Si haec ita coniuncta suerunt, veri simile est ut perrexerit p. in poeta in enumeranda progenie Νoctis uisque Strophae Octava, nona decima, undecima hae poterunt constitui: 2 iis δεε --γερον τε Μορον καὶ κῆρα ιελαιναν, καὶ Θάνατον, ω δ' Tπνον, νικτε δε φυλο υνείρων,2 5 Ἐσπερίδας θ', αἷς μῆλα περην κλυτου 'δ2κεανοιο χρυσε καλὰ μέμηλε φεροντά τε δένδρεα κ πον, Ἀγλην Ἀσπερίην τε καὶ υειδῆ Ἀρεθουσαν. 24 Aῆρας δ' ατ και Μοιρας γείνατο νηλεοποίνους, K cs. ιό τε Λάχεσίν τε καὶ Ἀτραπον, αιτε βροτοῖσιν

γεινομενοισι διδουσιν νιν ἀγαθον τε κα- τε.223 τίκτε δε καὶ Νεμεσιν, πῆμα θνyτοισι βροτοισιν,2 25 ἡξ-λοή θιετα τήνδε δ' Ἐριν τεκε καρτεροθυμον.

Τισιφόνην τε καὶ Ἀληκτω διάν τε Μεγαιραν,220 αι ἀνδρων τε θεων τε παραιβασίας φεπουσιν, ουδε ποτε λήγουσι θεαὶ δεινοῖο χολοιο, πρίν γ ἄπο φυωωσι κακην πιν ςτις ἁμάρτη.226 ἐταρ Ἐρις στυγερη τω μεν πονον ὰλγινοεντα, 228 σμίνας τε φόνους τε μάχας Ἀνδροκτασιας τε, νείκεά τε ψευδεας τε λογους ψ πιλογίας τε,

23 ορκον θ - δη πλεῖστον ἐπιχθονίους ἀνθρώπους

Sod in his sunt de quibus aliquid adnotandum Meatur. V. 244. scripsi γ δ li enim qui haec loco suo moverunt, ipsum nomen ponere debuerunt. In fine strophae addidi nomina Hesperidum, Servi ex Hesiodo testatu, nisi quin

unam earum eSperuSam vocavit, ut videatur Εσπεροεσσαν

legisse. Nam in aliis recensionibus alia videntur nomina fuisse, in iisque μυθεια pro Ἀρεθοωσα. Significantur autem aurorae boreales. V. 247. male scriptum erat καὶ Μοίρας καὶ Κῆρας, quae non magi epica oratio St, quam γῆρας πουλόμανον καὶ ριν τέκε V. 225. quem cum praecedent in