장음표시 사용
1쪽
a partis the undations ossestem Civiligation Preservation Project
NATIONAL ENDO ENT FORI HUMANITIES
Reproductions may not be made without permission stomColumbia Universi ty Library
2쪽
States Code, concems the mining of photocopies onother reproductions of copyrighted materiai. ..
Columbia University Librar reserves the right to refuse toaccepi a copy orderiis, in iis judgement futtiliment of the orderwould involve violation of the copyright law.
3쪽
DE EPANALEPS HOMERlO ET HERODOTEA
4쪽
COLUMBI UNIUERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENTMaster Negative
BIBLIO GRAPHIC MICRO FORM TARGET
5쪽
sis lis illis sis siliis illis illis sis si
6쪽
perinittetit amplissimo Phil080pliorum undensitim Ordine, pro gradu philosophieo
auditorio I. prid. Kal. Jun. MDCCCLXXI.
Iundae Typis his sonianis MDCCCLXXI.
7쪽
8쪽
uanti intersit omnium, qui graecis litteris student, in sermonem Homeri diligentius inquirere non opus est dicere, cujus carminibus nihil antiquius, nihil persectius Graeci habuerint. Iude quasi ' sancto quodam exemplare repetebant quicquid in illo genere erat praestantissimum Quo
magis mirandum est, inter Homerum et posteriores poetas epicos et Graecos et Romanos, nisi si quis illum quam maximo imitari studuit, tu ipso sermone multum interesse ).Cujus tanti discriminis causae quum is, epicae poesis natura et indole tum ab ipsa aetate qua illa carmina condebantur repetendae sunt Natura enim illius poesis id orationis genus tulit, quo omnia plenius et uberius Mescriberentur et quasi ante oculos legenti uin ponerentur. Inde illa sermonis luxuria, quae Homeri propria est uuam tantum abest, ut pro vitio habeamus, ut ad orationis vivacitatem et leporem valde pertineat. Nam quoque hac re summum inter epicos locum Homerum obtinere videmus. ibi apparet illum consecutum esse quod veri poetae epici dixerunt prudentes hujus rei existimatores, ut divino surore amatus, narrando non minus ipsi delectaretur, quam alios delectaret. Itaque oratio illius grandis luculenta sedata profluit;
omnia cum nativa quadam implici tute et lepore narrantur, ut ab unoquoque Statim perspiciuntur, innumquemque Moveaut Moc ver ipsum eas lem vel similes voces iterar ' CL Godola Herm. de iteratis apud Homerui P. 1.
9쪽
quantum asserat orationi suavitati ubique apparet et profecto adhibentur ea artificia, apud pO8teriore varie usitata, quibus aure eorum qui audiunt quasi permulceantur. Ut primo quoque loco binorum vel plurium versuum idem so
quum Sus litteraIum neque antiquiSSimis poetis neque Homero cognitus esset, quod multi et Scriptores et res testantur, apertum Si carmina Homericu ad audiendum, non adlegendum saeta esse. Illa autem quum primo tempore memoriter recitata, non conScripta aut lecta 8Se OnS t, orationem remissius et liberius profluere et quandam vulgaris loquendi usus similitudinem multis locis habere ne
Itaque saepissime sine ulla verborum urtificiosa varietate, similibus vocibus et locutio uibus repetitis orationem conformat. Atque, ut poSteriores artioribus vinculis sententias adstringebant, ita Homerus remotiores verborum connectendorum uuSa refugien eum proximis verbisque ad proxima accommodatis milia connectit et primaria primariis addere mavult quam Secundaria primariis subjungere et cum rationi curSum, quo multa ex uno verbo penderent evitan' orationem sere ita instituit, ut intra suum quidque complexum haberet, quae ad id intelligendum necessaria essent. Accedit quod Homerus Orationem, quo numerOSior fieret, multis locis ita consormavit, ut Singulae Seutentiae Sin- Majoribus littoris Odyssiae, minoribus Iliadis carinina
Multa hujus rei exempla collegit Becher Hom. Blat-te p. 185.
gulis versibus concluderentur, quo essicitur ut pluribus versibus quod commulae sit, id in omnibus repetatur ). Quae cum ita sint, non mirum, Si repetitiones adeo crebrae sunt apud Homerum, ut ad illius Sermonem sormandum
Hae autem repetitiones et natura sua et causis multum inter se disserunt alite in rebus et sententiis iteratis stliae in ipso ordine et structura verborum OSitae. De illo genere, ut de rebus quae per ipsum rerum nar randarum ordinem saepius redeunt, ut δουπησεν δε πεσέονἀρω σε δε τευχε' ἐπ' oro, de mandati iisdem verbis perlatis, de rebus aliunde illatis vel imitando ex uno in alterum carme transhitis, quoniam et Godolaedus Hermannus γot alii multa attulerunt et hoc totum a proposito nostro abhorret, non est quod in hac commentatiuncula disputemuS. Quamobrem, quum multa genera Sint quae et ipso sono verborum et ordine et structura contineantur, ad epanalepsin considerandam potissimum nos tranSseremus.
De Homero haec hactenus praesari volui. Restat ut paucis dicam cur Herodotum cum Homero conjunXerim. Quicumque in utroque legendo vel mediocriter versatus est, eum vix fugit, miram esse illorum in oratione consormanda similitudinem. Nam apud utrumque oratio leniter sus solute profluit, omnia plene et illustro et cum luxuriosa quadam verborum abundantia ), nihil presse, nihil incitate, nihil obscure narratur. Hac in re Herodotus quam et a Thucydide discrepet et quam Homeri sit similis quis non videt Quo in genere multa esse ubi consilium quoddam scriptoris eluceat, tantum abest ut ne-- Ita laxiorem irationem Iori jam disputavit Godola.
Herm. De iteratis ap. Homerum P. 4.
10쪽
gem ut Melandro vehementer adsentis' apparere Herodotum studuisse, id quod egregie consecutus est ut oratio implex esset et jucunda. Sed haec similitudo unde orta sit ut penitus perspicias,
necesse est OnSiderare, quo tempore Herodotus rerum gestarum memoriam litteris mandabat, quae suerit illius artis conditio. Atque constat historiae initia picae poesi maxime conjuncta vel potius inde repetenda esse, et Homerum in epicapoos et in historia Herodotum antiquiSSimOS Sse, non quo in iis sint ipsa uitia et quasi incunabula picae OeSi et historiae, sed apud eos primos vera ars uituit ' et quae unullo OStea superata sit. Apud hunc autem, etiamsi et rebus et oratione primus rerum Scriptor vere dici potest, non potuit fieri quili originis unde orta est historia multa vestigia supereSSent, atque in rebus narrandis multa S-sent sabulosa et quae poesis potius quam historia viderentur, in ratione pica quaedam luxuria et loquacitas. Indo etiam illud solutum et remissum scribendi genus, quod apud alium prosae rationis scriptorem vix iuveneris. Qua re Cicero adductus videtur, ut Herodotum numero nisi quando temere et ortuito carere diceret Or. b. 186. s.
65. 219 . Sed vorius Quintilianus ΙX. 4. 183 in Herodoto
Vero quum omnia leniter fluunt, tum ipsa διαλεκτοις habet eam jucuuditatem ut lateutes etiam numeros complexa videatur.
Certa id veritatis in Ciceronis verbis inest quod a po-
Steriorum scriptorum artificiosa verborum comprehensione qua id studebant, ut oratio quam maxime numer Se Cade-y Do Anacoluthis Herodot. p. 2 et 3. CL de Horodoto ic. r. 12, 39. primis ab his Herodoto et Thucydide historia commota est, ut auderent uberius quam superiores logographi et ornatius dicere'.
ret, Herodotus ut nascente prosa ratione alliquantum recedit. Nam medium quendam locum inter epicos et Scriptores attico Obtinet, ut recte observavit endi. l. c. Qui quum horridam supuriorum ' et praefractam Orationem Spernaretur, variis usus est verborum repetitionibus quo Sententiae magis structae et terminatae fierent, et pica quadam ubertate adhibita orationem pleniorem effecit. Accedit quod opera Herodoti eo quoque OnSili conscripta sunt ut recitarentur Quamobrem non mirum ii studuit, ut oratio quam maxime facilis et Xpedita proflueret, et iis qui audiebant omnia cum maximi perSpicuitate Xponerentur. Inde etiam factum est, ut in verborum constructione liberiore quadam rueretur licentia multaque ex quotidiano Sermone et consuetudine sumeret. Itaque aratione conStruendi, quam λέξιν εἰρ1 1ιενν' dicunt, Vel Sermone qui solutis atque dissiuentibus numeris progrediebatur et artificiosa verborum structura atque concinnitate carebat, non omnino ubhorret ). Quae cum ita sint, haud temere factum videatur si quis Homerum et Herodotum comparare instituat. In nulla uu-tem re ningi inter Se congruunt quam in Verborum repetitionibus, quam0brem haec quasi prima offeruntur ad comparandum.
Sed quum Herodoteis tum Homericis studiis quo uiam
tot tantique et antiquae et recentioris aetatis homines se dederunt, paene deterritu Sum, ne quid de his rebus proserre conarer, quod et majori uudaciae et quodammodo Superva- cuneuui videretur, nisi qui a doctrina et litterarum cognitione egregie instructus ad illam operam accederet. Sed si minus prosecero, Spero fore ut ip8a re mihi sit excusa- ' Do his f. Bernhardy Wissenschasti Syntax' p. 451. x CL abietit. Tinteit ad Merodot. Melande l. l. p.
o quos ibi asser auctores.' Do hac re es Bernti. Wisseusch. Syntax' p. 452.