장음표시 사용
11쪽
tioni, quae et majoris laboris et longioris temporis sit quam mihi in illa consumere licuerit. Has maximo Secutus sum editiones: Hom. Carmina ed. G. indors, L. 1866. Hom. Odysse orklari on D: Κ. F. meis . Ausg. L. 1865. Hom. Ilias Ges Ι-VI. Rusd editio. Hom. Ilias rhi. v. H. Duniger, aderbor 1866. Herodot erklari . . . ruge Beri 1855-1856. Horodotos erkL . . Abichi L. 1861-1865. Herodotos erkl. v. hard L. V. L. 1850. Praeterea adii editiones Homericas Sehheri, piigneri, Clurhi et ruestii Herodoteam Schweighauseri. Grammaticos consului ruegerum Thierschium. Matthiseum, Bernhardyum. Ceteri libri, quos consului, Suo quiSque i in comme
Oupra jam diximus et Homeri et Herodoti orationem multis modis abundare. Cujus abundantis unum genus panalep8in, vel eam Sermonis redundautiam qua in eadem sententia praesertim post verba interjecta superiora iterantur, tractare nobis propOSuimus. Tamen, ut illius vim et naturam diligentius exploremus, neceSSe erit cetera quae Sinailia vel conjuncta Sunt breviter percurrere, atque OnSiderare quomodo distinguantur et qua ratione cohaereant. Atque primum pleonasmi permulta apud utrumque exempla Sunt Ut substantivum vel alia locutio excipitur enuntiatione quae idem sonat d. 7 307-308, Πατροφον α
3 9 II o xiii καὶ γλίου ἀνατολάς recte contulit Ab.
12쪽
Verbum finitum in eadem enuntiatione repetitur participio abundanti vel ejusdem verbi vel similis ). Cujus si
magna exemplorum Congerie quum X Homero tum maximo x Herodoto colligi poSSet nisi Oe et minus necessarium esset et a propOSit alienum. Ut saepe apud Herodotum λεγε φύς, τι λεγων, ἐλεγον φή ιενοι 5. 18 6 34, οιτες ηισαν. Mirum est hoc Herodoti . 36, ον ra πεοὶ gi ριος λογον του λεγοιιενο εινα ' Hrερii ἰρεtis o Lyc0 λ cor o τον οἰστον πεοιεφερε et urcs terri non poteSt. λεγ 9 in repetitione ponitur illud quidem ut 4 65, πιλεγει - λέγοντες. Sed D tiro quod est silentio praetermitto, repeti non potest participio λέγε0ν. Minus mihi placet r. qui λέγευν censet esse delendum. Optime Sch eighiiuSer, quem Secutus est biclitius, ad legendum proposuit λέγοι ra. Hoc enim valde commendatur loco quod S IX. 122 oro τον κεινοι reos νεικαν λέγονra τάδε. FrequentiSSima est haec repetitio ubi adverbium vel similis locutio participio additur, quam verbo finito additam exspectabamus, ut multis locis apud Herodotum λέγονσι υκ ρλυς λέγονrες pro λέγονσι οἰκ ορ-
lepsin esse putat. φ 301-302 ο ὁ φρίσιν ἐσιν asyείς - γηιεν ἄτλην φέρc0 visi φρονι θ t suo. 353-354, ἐγ σε - Ωίρουν sacrili. 368, H ιεν o 'ἐπὶ σοωια am)tιενος, ubi Drὶ σοῖσι ad partic. καθ λυιενος reserri debent. Haud dissimilis, etiamsi pleonasmus proprie dici non potest, Si repetitio usitatissima, ubi scriptor quum duae vel plures res de eodem narrantur proximo verbo participiali forma repetita transitum parat ad ea quae sequuntur, ut
Permulta similia surit apud et Homerum et Herodotum. Hac enim communi lege usi sunt, ut repetitis quae jam dicta Suut, nova adderentur. Qui usus quam late pateat ut intelligamus, liceat nonnulli hujus generi breviter percurrere, PraeSertim quum Saepe cum epanalepSi conjuncta sint. Ut quum duae vel plures res de eodem dicuntur apud Homerum Saepissime articulus, interdum Substantivum iteratum primo quoque enuntiationum loco poni solet ), ut
193, 457 μ de prima persona A 353, το γαρ et pro nomina personalia ut γε δέ, 205-206.
13쪽
Apud Homerum non solum articulus ut est apud ruog. Di 50 1. 10 ita ponitur sed etiam ni τος eadem significatione
bus locis epanalepsis interdum oritur ubi nomen quod subjectum est duarum euuntiationum alticulo repetito iteratur; ut ira τῶν ἀνδρεον φίλοι ιες οἱ ἐν9 δε εἰσὶ αριστοι - ἱ ιἐν - ἀπερριγασι - ι δ'ειλαπινάζουσι. meisius, qui ι ιιἐν-i δέ relativa putare videtur, contulit ili 229. Sed relativa in syndeto solo, ut β 133 1 ιι ἐrεέ νὶ ιι τρεφ non eum particulis disjunctivis aut copulativis repetuntur. Tum aut ea est colastructi quae ii 54, 9 κ ἐθέλοι καί οἱ κεχαρισ&ένος nyοι aut quae I 224-225, ο ρ - a οι - Quamobrem
οἱ ἐν- o di nihil est nisi articulus additis ιέν et δέ
repetitus. s. Herodot. 2. 129. 1. O Ta ιἐν του πατρος εργα traεῖν τον ὁ ἀνοῖξαι, ubi τον δέ demonstrativum est quamquam exspectabamus relativum. r. recte contulit Di. 0. 1. 10. Ibi quoque articulus vel pronomen personale, apud Herodotum etiam οντος ita ponitur ubi praecedentis enuntiationis subjectum in verbo latet. Primum hoc fit in sententiis quae conflata sunt membris pari gradu positis, cujus rei exempla non opus est asserre quum ubique reperiantur, ut in rotasi duorum membrorum ti 53-55, εἰ δε - οἱ δέ - - οιτος in poderiri membro Her. 6. 107 omo si ἐν - ἀπέβx σε -
Abiclitius quum in adnotatione ad Herod. 8. 40, ωνι ἐν ε ρον οὐδἐ ἐον δἐ tDν9 νεro de causa locutionis
quae est δέ in apodosi adhibita disputavit, idέ ita poni,
sententia omittatur, etiamsi id positum exspectes, ut Primae Per
quod quum duae actiones vel cogitationes ejusdem opponantur subjectum et ipsum sibi apponatur, hoc minus recte videtur dixisse. Huic enim explicandi rationi primum id objici potest talibus locis ut saepe alibi particulas ιιέν et δέ vel solum δέ alia addendi, non opponendi vim habere, ut ΙV.
145 υς ιι σανυ ἐν μιι Dat reaiδες ὁ εἶεν των ἐν τῆ υργο πλεό- tua , ubi posteriori enuntiutione non modo nihil opponitur sed sere idem atque priori narratur. Deinde siquis s/έν et δέ ad unam vocem semper reserat, videat ne in multos errores incidat. Saepe enim hae particulae voci ita adjiciuutur, ut ad totam enuntiationem reserantur. Ut 291 νγα διαri 1 ξαντα ι ἐν μητν ἐσπέλασσεν v. 298 est alterum membrum εστι δέ τις. Falso interpretaretur qui ιιέν ad τας reserret, quasi Scriptum esset τὰς ζιἐν διατ/ιηξας τὰς 'OD. Sententiae autem necessitate cogimur ιιέν ad totam enuntiationem referre, quod membrum ita ab illo distinguitur. Nimis argutum denique videtur putare in Simplice narratione idem sibi opponi posse. Immo vero ο δέ in apodosi est laxitatis, qua apud Homerum et Herodotum
sententiae Connectuntur, ut muta soluta sint atque ad Singulas enuntiationes intelligendas nexus verborum minus valeat quam apud posteriores. Quo iactum est, ut quae binarum vel plurium enuntiationum communes PSsant notiOnes se in posterioribus etiam voce insignirentur. Semper in posteriori membro udhortationis haec constructio adhibetur ut β 28l-28T, Her. 5. 24 niti τον si ἐνεα, s δέοιοι nostενος ἐχε. Homerici sermonis est usus articuli vel pronominis personalis cum addita particula γε quo eadem repeti-
y Nusquam apud Herodotum nisi duobus locis 2 173 2;7 10 8 cf . ad h. l. et Gr. Gr. i. 69 15. 1. ubi liber
14쪽
tio fit cujus supra mentionem feci. Nam subjectum ita repetitur ubi membra primaria sunt, et iii posteriori membro a ljulicto, ut γ 467-408 εκ ασα/ύνθου βῆ παρ' 'πε ζορ' cum in as, Κειτο, A 96 A 3I8-20, id Arctfιεειν υνλῆ: ἐριδος γε προσεεGra; et in utroque membro ut a 25l, Q 453-455. Contra, quum duae enuntiatione Secundaria particulis disjunctivis connectantur, γε ponitur in priori ut 3 109-10, Dd οἱ δειεν com γ δ ελ ωκε s. 789-290, 3 132 γ 90-9 cet. Idem nonnumquam sit cum epanalepsi ut is 65, oh o Artoλλων εἴς cio' of Dχωλῆς
cum articulo, ut I 189 δ 189, saepissime, ut, ubi articulo non adjicitur, pro relativo ut d 526, tu membris disjunctivis post ει ι - εἴτε, GJ2-3 Γ 409 cs quae supra diximus , participio a Uitum 217, Κ 392, cet. nonnumqui im aliis locis ubi subjectum respicit proximae enuntiationis, pra Sertim cum negandi particula, M 406 Πυρη
Ut Supra vidimus in sententiarum membris copulativis disjunctivis adversativis, nomen vel pionomen quod est in protas temporali aut conditionali aut relativa Sive subjectum est Sive non est prolusis in apodosi iteratur. Apud Herodotum, si rotasis est relativa, huic relativo in apodosi Dro reSpondet.
sis inde orta videtur, quod Artabanus postquam hanc Sententiam orsus est, ad Mardonium, quo praesente haec dicebat, versum Sse.
Cum d saepius ut σε δε γε T. 103.
Recte retinuit hardyus ιεγα α ποιεεσθω quod remotum Voluerunt Kr et Ab Keuditus etiam l. l. p. 4. illud retiueudum ceuSuit. Porro verba quae cum binis vel pluribus subjectis vel objectis posita expectes, singuli adduntur.
15쪽
mum obtinet enuntiationis locum, ita chiasmus quidam saepsossicitur ut B 838 871, Z 192-193 A 490-491. Cf. Her. 4. 139 5. 24 6 53 7 135 7. 15 4. 168. Cum duobus participiis 6 79, ἐξεκruti πει-ευν-- ἐξεκαλεed νας. Ut jam vidimus, talibus locis δε ut nota repetitionis adhiberi solet. Hoc quum apud utrumque pervulgatissimum tum apud Herodotum ubi ad rem plenius describendam vel accuratius definiendam aliquid adjicitur, ut 5. I άριστοξενος ο Φιλοκι προ - Φιλοκυωρου λ Tot του cet. 7. 12l, ἐν Θέρ ιι - Θέριν ὁ τὸν ἐν τέωροεριιαι, κοDrad 9 73 7 80 9. 93 γ 3. 111. Huic repetitioni saepissime colu uncta est anaphora, cujus aemplum est 38 praesertim praepositionum ut a 66. Quam non recte mei Sius epanalepsin vocavit cs quae diximus p. 15 et 16 . r. de hac re Di 68 47 3 59. 1. 2 1 59 301 . Hac re Homerus id maxime studuit ut oratio et majorem vivacitatem consequeretur et numerosius caderet. Apud Herodotum etiam hoc concinnitatis studium apparet 3 14, ακρδειν ἐν Κροῖσον, δακρ1ειν ὁ Περσε υν 8. 89, aris 3 ἐν ἐγανε υρ πωγνης, ἀνε ὁ ἄλλοι πολλοί L1 46 3 126, 1 b. 23 1. 137 64. Sed hoc quum pervulgatissimum sit non opus est exemplis illustrare ). Eadem causa, quamquam ibi majus elucet oratorium quoddam studium et conteutio, prosectae videntur repetitio-iles ubi in ulla adjecta particula voces iisdem excipiuntur vel paucis interjectis iterantur Praeter quattuor locos A
biclitius minus accurat eam repetitionem vocavit epanalepsin. Nam abundantia est illa quidem, redundantia non est. o his locis explicativam vim habet cf. ab. ad. I Ἐ
Hujus usus apud posteriores vestigia interdum operiuntur, ut Dem. ζερ rectoaπρεσβείας f. 10 προσειον ἐν λσον Q, Irροσιευν δε tu, ut 3. Nonnulla exempla collegit tali- boum ad Plat Phil. p. 29 C.
τὼυν ς ναιεν, ubi mTuo absolutum ponitur quasi sit exclamatio Exspectaveris V - Πετε θνος ς. Sed hoc ne fuerit admirationi, quum sint multa hujus generis apud et Homerum et Herodotum, cujus rei exempla infra asseremus; cs de ha re r. i. 2. 45. 1. 3.Εnuntiatio ita ponitur A 266-267, καρτεωτοι δὲ κεινοι επιχθ'ovus τραφεν ἀνδρων κύρτιστοι ι ἐν σαν καὶ καρτιστοι φιύχοντο. Singulari usus est repetitione tribus locis in extrema parto Iliadis 371-372, και εἰ πυρὶ χεῖρας εοικεν, εἰ πυρὶ χεῖρας ot κε ιένος δ' ἴθωνι σιδθρ o. Hoc loco apertum est verba ponderis causa iterari, quod Sententis Optime convenit. Secundus locus est X 126, ου μεν α υς in ἐστιν ἀνα δρυος ιδ' diro πετρης τεο αριζέμεναι ἴτε παρθενος ν γεος τε, graeci ενος Itθεος Oaριίετον υλλμοισιν. Παρθενος ἐνίθεος τε - posteriori loco uncinis intercluserunt Heynins et ois, retinuerunt sere Omnes recentiores. Atque dissicilior haec quidem repetitio est ad explicandum nisi orto verba iteravit poeta, ut longos illos susurros atque confabulationes illustrius exprimeret.
meisius non recte h. l. epanalepsis nomine utitur.
16쪽
LPεν. Quae repetitio inde orta videtur, quod apud Iomerum saepissime fieri solere jam vidimus, ut quae de alia redicere instituit ea iteratis proximis verbis adjiciantur ). Sequitur ut commemorem, quod et sus scribendi generis atque studii est perspicuitatis et ad partes narrationes distinguendas valde pertinet, Homerum et Herodotum, antequam ad ulla narranda transeunt, proxima verba ei untiatione comprehendere solere ut apud Homerum εχ φύτο apud Herodotum ἴτω ἐν Ῥηὶ παντα λέγουσι. sei hujus rei non opus sat exemplis illatis, quippe quae inicuique illos legenti innumera fere exstent. Nonnumquam repetitionem repetitione continuatam videas ut Z l1-312 40ςἐ par o G ιιέν ' Dχω ro. Si precibus vel adhortatione ea comprehensio demonstrativo facta semper adhibetur ut 1 ἐροεσε Μοῖσα - v. 10 τευ ἀ/ιόθεν γε Θεa in Huiuν 327-231, ν 230, Π 18 A 405. Idem usus est exoptan iis aliquid ut v 116-119, ινιστῆρες ut 1 ar έν ε .cii lauaro ν
Ernestius comparat Virg. en VI. 586, quod si non Hane musmodi a simile est illud quidem, sed haud scio an alio locus melius cum X 12 comparetur. a' repetitiones a veteribus interpretibus epanalepsis
nomine On Prehensas esse, testimonium est quod assert Si itg
si' intelligimus Certe si epanalepsis est, longe diversa est ab illo genere quod in verbis ejusdem sententiae interruptis et reduitegratis 'ut cum redundanti quadam citeratis positum
erobius V. cap. 6 apud Ernestium ad X 127x multo 4:-
Jum videmus, ut posteriores uno et artiori vinculo adstrictaomnia quibus Sententia continetur in unum comprehendunt, ita Homerum et IIerodotum qua Sunt Sermonis abunilantia et connectendi quasi remissione saepe primum ipsius rei mentionum sacere, deinde verbis quibus res universim indicata est repetitis, quae pertinetit ad rem illustrandam addere Inde multa, quae aut verae sunt panalepsis ut similitudinem quandam hujus figura praebent. Ut quum verbum iteratur addita locutione quae ostendit quomodo res facta sit 1 165-167, 453 φεοωι' ἐννῆ ιαρ φερωινὶ ξ 247 νῆας σιειλανι - ἐννέα ζας πεua a 50-51 a xj I l ἐν et φιρυι θνῆσος δενδρὶ εσσα pro νι ic ἐν attτιρυτ 3 cu ενδρ εσσ37. Hoc ex quotidiani Sermonis S Ortum videtur, nam consuetudini loquentis quam maxime convenit, qui quo sa-cilius respiraret omnia brevia concisa Soluta Ormabat, Uxquae ad rem illustr: ndam et describendam pertinereiit, alia aliter posita quasi Singula Sententia absolutus emcerent. Ad hanc structurae laxitatem reserendi sunt loci ubi quod duobus sententiae membris ita antepositum est, ut ad utrumque reseratur redundat tu posteriori. Quod fit sive membra puri gradu Ouuntur Sive alterum X alter pendet. Apud IIomurum articulus vel pronomen Saepissime ut
animi perturbatio qua Thetis apta inducitur f. 440.
17쪽
Quamvis non vera epanalepsis mi rei cognatum est ubi post relativum hypothet in apodosi ponitur ὁ δέ ad sentcn
Similiter verbum β 99-201 rrM 'Di ιν δείδι&εν ι Ih: ἴπ' ἰν ιλλέ/ιαχον - οἴτε θεοIroonD ς sinatati εί a.dειδι ι εν OSteriori membro repetitur quodammodo verbo ε 3 παγυεyci Hoc frequentissimum est apud Herodotum. Primum ubi membra pari gradu potiuntur, ut quum particulis ιέν et δε connectuntur, quemadmodum apud Ho- uterum, Sic apud Herodotum articulus articulo repetitur 1124 T. 125 156 163 5. 35; . . Et pronomen relativum personali vel demonstrativo 1.146, τοῖσι δε mi ς ιε α ουδεν - ινυae δε ρχοειενοί
nia cecidissent primis congruentia, Scriptum SSet 1ν ἐ
In hoc numero sunt pauci loci ubi subjectum anticipatum iu enuntiatione secundaria edundat s 351 εiνον οἰοιιεν , εἰ τόθεν Unu διογεν ς δυσσευς Her. 1. 13 ἐντυγχανοaτος δ' ἰλHν λωσι ναῖσι - σι τε Ἀδεἰν τις diari nix εἰοunio εἰσὶ οι συντDγχάνοντες. Ita cum Benedictio ' legundum conseo. Abiclitius graviori mutatione ScripSit συνευγ- χύνοιτας Codd. Ἀνrυγχάνοiτες, quod retinuerunt Ar et Lhard. vereor ne serri non OSSit Melander Scripturam Odicum des ondere conatus, putavit oui εἰν τις διαγνοίη Scriptum esse pro iud li diaγινέ0σκοίατο vel aliud simile. Sed si Herodotus ἐντDγχάνοντες δ' . . . d. posuit quasi adjiceret diarii coσκοίατο, mox Sine ullis verbis interjectis, verborum quae jam posuit oblitus inceptam structuram deserens scripsit τονδε ἄν τις d. deinde illud Ἀντυγχάνοντες molestissima repetitione iteravit, si ita Scripsit, ut Soloecismus potius quam anacoluthon putandam esset, hoc maximae negligentis, it summo scriptore vix dignum videtur At sunt loci ubi participium cum substantivo in fronte Senten-' Alia exempla collegit Melandor Anac. Hor. p. 36, 37.
jure idem hos locos iii anacoluthorum numero ducit Plurimis enim locis, si non omnibus, levius vel gravius est structura mutata.
18쪽
tis positum conjunctione carere videtur in iis quae SPquuntur. Confiteor sed necesse erit hos i cos diligentius con
1524λx ιιεν γαρ γενο/ιενι, ras 'U .a χειρ ιεγύλ, συνά- γεζαι. Quae omnia negliguntissime sane scripta sunt si putandum est Scriptorem ab instituto orationis cursu deflexisse, ut esSet Z l οἱ ιφα ot να φερε pro . γουνα ι feρεζαι Vel vi γε La pro grasεχε 7. 152 ). Propius ad veritatem accedere videntur quae dixit Beria hardyus ' , cujus
verba haec sunt 'Absoluter Nominativ. essen Begrundungis in de substautiveu rast de Partigis enthullen, vermoge dere gege bene halfacilen unter Vermittiun eluercausSaler Verknupsun der Onjunktionem ἐμεὶ εἰ undgeringerer in elation it dem tempus sinitum geselgi Wer-den'. Putat igitur articipium pro nuntiatioue ad similitudinem genitivi illis locis poni qui usus, ut apud antiquiores requentior et liberior videtur suisse, itia apud posteriores haud paucis locis remanet. Κruege Gr. r. l. 9. 36 duplicem rationem equitur. Optimam explicandi viam ingressus est Ostius, qui 131 dicit participium esse quasi subjectum Sententiae. Atque si quis illum grammaticam cum logica confundere insimulet, haec criminati si ita appellari potest in detur ipsis graecis scriptoribus, qui subjectum quod menti obversabatur, ut ' CL Soph. Antigono 260 ubi minus mihi placet quod ar
grammaticum, quamvis ab nuntiatione quodammodo solutum, potacbunt. Quod si illi loci ita sunt explicandi, quem
do Her 1. 134 supra uitulimus locum eodem non resertur.
Illis enim locis proximae enuntiationi locutio participialis p- ponitur Sed hoc loco non 8 quo ἐντυγχάνονrες reseratur in proxima enuntiatione. Et ubi subjectum enuntiationis
secundaris est in primaria hujus verbo Semper accommO- datur. Quare haud scio an . 9 Dro συντιθέ/ιενο σι διοι
irvet retoi post Αἰγυπτου punctum Superne ponatur, id quod secit b. ut haec sit absoluta sententia, quamquam'. l. minus molesta Sit panalepsis ubi repetitio fiat per alium casum. Atque mitius offendimur panaleps 8. 176, ubi o Ἀρτε&ίσιον multis verbis insertis cum necessitate quadam redintegratur de hoc loco inha) Sed haec hactenus. Restat in hoc genere uua structura Nam ubi nuntiatio. qua causa oel explicatio alterius continetur, huic, ut saepe 4 apud Homerum et Herodotum Kr 1. 69. 14.3 et Di. 69 14 2 , praeponitur, quod utriusque enuutiatio commune in fronte sententiae scriptum est, id in posteriori etiam enuntiatione voce indicatur Quod de hac re disputavit Melander l. c. p. 43, anacoluthiam inde ortam Sse quod scriptor institutum orationis curSum deserens priori enuntiatio ui γάρ insereret, ut haec illi subjungeretur, confiteor me assequi non posse. Nam si quis dicat, Herodotum prima scripsisse quasi non uteretur particula γήρ, meminerit et priori membro causam alterius asserri et Herodotum
et Homerum enuntiationem cum γάρ non minus saepe ante enuntiationem quacum conjuncta est quam pOS illam ponere. Atque minus consentaneum videtur statuere membrum ubi
inest γὰρ AElteri subjungi, quum huic construendi rationi repugnet vis et natura particulae cie, quae in nullis membris misi irimariis ponatur Immo vero statuendum est cum Ἐruegero 1. 60 4 γύρ his locis poni in parenthesi,
cui accommodata sunt proxima, ut nonnumquam fit aute
19쪽
rehitiva Necesbitas exstitit quum in priori membro nominativo casu ponebantur prima repetendi, ut verbo proximo
CL contra sitie repetitione 4 149 200 9. 109 1. 24. His locis comparari potest a 14-I18 1 ii, α -οσσο/ανος rατερ' ἐσωθῶν ἐν φρεσιν εἴ to9εν Gyco . - τα φρονε υν O G σιν ιεδ 3ιενος εἴσιd is νιν ubi panalepsis sit fere omnium verborum quae in priori membro Sunt . Sed non solum post γαρ, sed etiam post Irε eandem epanalepSin reperimus cum anacolutho conjunctam 4 139οίτοιμιε αιρέονro νεύ/ιην - ἔδοξέ σφι pro τοίιοις εαε αιρ. -- δοξε Neque hoc loco probabilo mihi videtur si quis dicat, Herodotum scripsisse Duro quod ei in animo esset scribere εγνευσαν vel aliud simile. Prorsus eodem modo sit, ut quae relativae nuntiationi et primariae communis est notio, Fa relativo accommodata de qua re r. i. 52 9. 2 redintegretur casu assi verbum apto ut 3 14 ἐντολύς ι τὰς Ῥαρειος οἱ ἀποστέλυον ἐνευλ λετο - τουτέ 9 Tcυν Deoiuυν ii ελαγγίνετο, 9 88 τοῖς δε ἄλλους τους ἐξέδοσαν - Ο ἐν ἐδοκεον, ο δέ - Cognatum est a 69-T Kυκλωπος κεχου9za ον φίλαυιου ἀλάευσε ἀνιιθεον IIoλυφν ιιον). Antequam fas Sententias ubi particula γάρ parenthesi loco ponitur, relinquamus, mentionem fieri portet locorum ubi prima sententia verba ivserta pare utiles abrupta, red
Hurod, 4. 76 τοι ro si ἐν re υνύχ&ρσις καὶ νοε γαρ εἴ ξατο τὴ υὶτρὶ ο νύχαρσις, ubi panalepsis in repuliticino subjecti posita est, Sic 3 127 ). urticipium repetitur 3.122 4 ay 0ν του rολυκρατέον oo IΠολυκράτης γαρ ἐστιν - ιαθεδν L Taura Vel nuntiatio 1 182 ἐπεὰν γένυxaι- γὰο υν - ἐ;rεὰν ὁ γένυται. Epanalepsis his locis plurimi notatur particula, quae apud Homerum est δέ ut et se , apud Herodotum cui vel que δέ es quae jam attuli exempla vel q 9 1. 29 127;3. 127. Si nota abest post parenthesin ponitur pronomen demonstrativum ut 6 55. His locis nulla est, ut in illis, aua-
coluthia, quum priora ad parentheSi non reserantur, unde efficitur, ut illi non accommodentur. Quae proxime disputavimus quamvis cum ceteris minus cohaerere videantur, attingere tamen volui, ut quasi in uno conspectu appareret quae repetitiones X inqerta enuntiatione cum particula de orta essent. Jam disputavimus sepanalepsi, quae continetur iis quae binis sententiae membris communia Sunt repetitis, venio nunc ad redundantem repetitionem quae in unius membri artibus Versatur. Atque primum quidem nomina et pronomina considerabimus. Jam vero videtur aptum nos revocare ad ea quae
jam diximus, scriptores de quibus agimus, quum alius rei hominisve mentio fit vel aliud opponitur, priora repetitione
Haec consuetudo quum latissime pateat apud utrumque, n0bis in animo est nihil tractare nisi quae Sunt majoris momenti et ad propositum pertiuent. Jam primum videmia Spronomen quod est υτος adhiberi, ubi duo commemoran-
20쪽
tur, atque Scriptor in alterum animos eorum qui audiuntnaagis adverti vult. Ut ' Idni ενῆ e ivro κa θεοειποντα
5. 21 92. Y 6. . Interdum ipsum nomen additur, unde exsistit panalepsis 1 174. αρες ἰθἐν λ ιπρὰν ἐργον
Γ 300-301 est io m εγκέφαλος χαυαδις ρεοι υς δεοινος ἰτέον at τε ui . Hoc loco an acoluthon inde exstitit quod dativus possessoris iteratur genitivo, de qua re
τοι u vel, si optimam conjecturam Schaeseri sequi licet,
Deinde apud Homerum substantivum cui aliud opponitur articulo iteratur. Hujus rei exempla sunt a 116-l 17
dam fieri etur ante avxος. indorsius et meisius uter 1ινqsτr ρ o et co nihil interpunxerunt. Sed sorsitan prae- Stet comma ponere quum τευν OppOSitum, non attributum sit. Atque hac in re minus sibi constare videtur Ameisius qui alibi ante adjectiva apposita commate interpunxit, ut 99. a 15 est 3 ινι sci ρες, τοῖσι ιἐν ἐν φρεσιν IV. His ι -- λεν v. 156 opponitur avra I λέυαχος Τπροσέφνὶ γλαυκ υῖCέν Λ9ί νιν Dindors inter ινν στιρες et Pro v. 150 nihil intersungens, liti' στι ρες ad . 150 reserre videtur, sed hoc repugnat consuetudini Homeri, qui in illo versu αὐταρ ἐπεὶ γπόσιος καὶ δήτιος ἐξ ερον Pro substantivunt ut subjectum
Quod sormularum et juri urandi verborum esse minus accurate dixit Bernhardyus i. c. p. 290 quoniam multis aliis
adjicero non solet, atque hic versus irre ἐπεὶ cet dicitur non solum procis sed etiam de ceteris praesentibus. Neque vero opus est Oiijectura tigchii qui legi vult n0 - σιν ρσιν τοῖσι 1 ἐν et ad Similitudinem β 119 vi a Z 0ν τα υνα Nam hic locus est explicandus quemadmodum illi quos supra attulimus p. 20 cs. addit criticum Ametsi ad h. l. . Ω 720-722 est graeca δ'εισαν ἀοιδους γρί ν 0ν ἐξ ἰρχους,οιτε τονδεσσαν ἀοιδὴν πιι ι ἐν ιρ' ἐθρί νεον επὶ ὁ στεν - χονιο οι ναῖκες. qta Sindors mi ilumlein et Spitgne Iumss. est aut 'ρί νους ἐξαρχσos' tu aut ρ, νευ ἐξαρχουσ, ou Spitgn. Quae de h. l. senserint viri docti Mihi nunc spatium mon est Omnia persequi Sed necesse erit attingere quae Majoris videntur momenti Ernest et liniger legunt: ρ, νους ξύρχον οιτε - ρ νους apponente VOCi, quae is Gotoniς, quasi dictum sit pro Θργηνφθους, quod Suidas ipse, qui hanc explicationem dat, concedit esses insolitum, verba ejus haec sunt ap. Spitan . : θρ νους Tot ς reae' isti λεγο/tενους γρηὶν υδον διαλυσ&ς Γν σοί γειαν γρί -
Neque vero reserri potest ad 4ἄρχοDIL Nam hoc si
verbum esset, absurda eXisteret conStructio, aut enim subjectum haberet ou aut ab omni cum proximis verbis conjunctione divelleretur. Dici autem non p0sse spi/ον ἐβήρχουσ'orc GToνόνεσσον οἱ i , ut et ρί νοDς et τον lassa ἀοid. objecta sint, quis non videt Atque vix locum reperias, ubi si verbo postponatur. Tum frigidissima Sane existeret explicatio vocis ἀοιδους Aptum denique non Si praesens tempus, ubi mo Sit imperfectum, praeSertim quum nusquam praesens historicum, quod sciam, apud Homerum reperiatur. Necesse igitur est Statuere ἐξύρχους nomen SSe.
Qua re sententia postulat post ἐξύoχως, cumma poni atque
tiationem comprehendere quod uobis ne fuerit offensioni, collatum cum locis hujus generis quos paullo Supra attuli- 4