장음표시 사용
21쪽
mus. Apertum enim est, quo PSequeretur mentio mulierum, poetam abundantiam, quae in οἱ ιιεν posita est, admisisse ).
i mi. Supra disputavimus de iis locis, ubi Dro apud Homerum ponitur tu repetitione Duodio frequentissimo hujus
pronominis usu, ubi redundanter ponitur u vocum rem Otiorem iterandam est apud r. l. c. l. 1. . . Hic uSUS, quod sciam, Homeri non est. Neque id mirum. Nam apud illum αυτος ut pronomen tertiae personae eadem significatione qua latinum ille non Ouitur. Proprie autem hoc pronomen significare vitietur ipsum, quae significatio apud illum vix umquam evanuit. s. re 226 ξ 135 4 185 ι 21, 25, 153, 157, 9 170, 25 λ 574, cet et annot Amuisti ad 20T. Quamobrem minus accurate rueger Di. 51, 5 1 dixit, pronomen quod est auro apud poetas ut apud atticos in panalepsi adhiberi. Qui Homerum quidem debuit
excipere. Contra Herodotus hac in re cum atticis prorSu convenit.
Guarto Lar a. Sed apud Homerii in hac sententia ita dici potuit, vix apud Herodotum. tque haud scio an Herodotus, qui praeter pauca et levissimas diser0puntias in articuli usu cum uiticis prorsus congruat, si illud dicere Olu-isSet, Dra re nari se a Ta Scripturu suerit. Quare paria-lupsin hoc loco Statuere placet. Quae minus necessaria videlitur illa quidem, quum quae repetuntur, ea una Separentur voce, sed nonne idem dici potest de . 10 του γαρ
nitivus prorsus idem declarat atque nominativus, qui membrorum communis est rati quae est luter summam et partes, non Solum appo Sitione Sed etiam genitivo partitivo indicatur. Interdum enuntiationem αὐτος respicit. 6 55 τι ἐ
Constat, pronomen riuox est ιτος in panalepsi ali-
22쪽
28 quid idem esse significare Quae significatio orta videtur ex significatione propria, qua re o ipsum Sotiat. Atque quum has significationes cognatisSimas esse apertum
est, tum profecto multis locis apud ΙIomerum et Hesiodum sive idem sive ipsum auro intelligere licet, ut Hes A. 85cit si ι ἐν γαρ κτι ' sic explicari potest illa ipsa nocte
vel eadem nocte. Haec autem significatio, qua attenuata αιτο in sequenti enuntiatione ut latinum ille nomen, quod Supra est, reSpicit, in panalepsi magi apparet atque exstat. Eodem consilio ponitur etiam post σπερ τερ τοι- αυτ 1, 191 ταπερ ν των apyctioi δευν βασίλεια ἐποιησε
Vidimus Herodotum cum atticis in usu epanaleptico pron0minis quod St auro convenire nisi quod hoc apud illum est frequentius. Contra in simili usu pronominum
tertiae personae encliticorum morem Homeri aliorumque pOetarum equitur' .
tDvrD ο οἱ ἐγγινεται χρασ9a ara θύ Paullum discriminis est inter hunc locum et illos ubi οι ponitur in apodosi ut 3, 32 ος ὁ του cους ιικὶ πευα lac di οὶ aptio 7 8 V, his nim locis non respondet pronomini quod est Dro sed eandem vim habet atque Drος s. p. 10). Ita id 3, 126 καί τινα ἀγγαρήιον ἐλθόντα κτείνει ιιν 4, 8 βουληιενονγct τον βασιλέα κελευε ιαν. s. hardyum ad hunc locum
ιτεας, Hor. 6, 46 πρωτα Θασίους δι agia γενιας ἐκ, νε σφέος. Gravior sit panalepsis, ubi nomen Iis 1, I, 5, 2 vel nuntiatio ipsa iteratur. Hujus generis sunt 2, 13 δοκέουσί τε ιοι Akiwπτίc0ν οἱ ἐγερθε τις λ4ιννὶς - rείσε-
σκω ον 2. 43 4 187 5 105. Quibus jam disputatis ex ordine equitur, ut tranSeam ad ullum et cognatam panalepsin quae apud Homerum articulo, apud Herodotum demonstrativo quod est ευτος H-citur. Quae etsi simillima est ei quam nunc tractavimus, id tamen quamvis parvum discrimen intercedit, quod articulus in hac panalepsi et υτος majorem habent demonstrativam vim. Quamobrem longe plurimis locis ceteris verbis ejusdem enuntiationis anteponitur Rarius fit ut ov- τος nuntiationi inseratur ut Her. 3. 19 ἀπο di IDσειδ div πολιος - ἀρξύstενον duo ovetov, 3. 116, 4 64 γαν Τιλεῖ-Gra ερtiara χειρο/ιάκτρα εχν ἀν ρ χριστος ουτος κεκριται,2 154 155 4. 172 os νυοισι ιιἐν Ους παροι σφίσι ανδρaς δι καιοτάTDDς κω ἀρisTot ς λεγο/ιενους τουτους. Ita Lliardyus et Kr Schweighiluser commate distinxit inter λεγοι ενους et τουτους. Abiclitius, facili remedio invento, adjecit,1ινυουσι, quod quum in consuetudiuem optime congruat Herodoti, vellem esset in codd. Sed forsitan, odium auetoritate inviolata, rem expedire poSSimus, Si καί et τουτους juncta intelligamus. Nam Mocro apud Herodotum ponitur ubi verbis quae de aliquo dicta sunt alia cum pondere quodam adjiciuntur, ut 2 68 do crocodilo est λευσσαν δ ιιουνον θηριων υκ φυσε, ood τὴν κύτευ κινεε γνάθον ἀLλὰ καὶ τουτο tot νον τῖρί υντην νc γνάγον προς ει τὴ tarco CL 2 86 4. 120 7.156 8. 124 4. 127 . Si ita interpretamur, sententia haec est jurant per cives qui dicuntur quum optimi suisge tum sortissimi. Quod ad serocia ingenia Schytharum, quχlia ab Herodoto describuntur, aptissimum videtur. Huic rei comparari etiam potest, quod octo ponitur
23쪽
Sod ad rem revertamur. Jam primum igitur consideremus hac in re consueti i-
' 'ν αν d recuat 9' aco a rei noc σα εν ιλοκχ0Mδες χαιαί. Substantivum rotativa nun tiationi accommodatum est ut re 69-20 Κr ii 40 2 a qui 'ujus rei exempla collegit, crevi attributum osse vult Sed forsitan rectius indors et m. inter nati tiῖ, et sto comma posuerint certe ubi articulus post substantivum p0nitur haec explicandi ratio et se utentia et consuetudius Homeri, qui omnia, quae ad rem describetidam valent. apponat formatque soluta, defetiditur. Hii Dei optimo conseras Her. 3. 107 ἴτας bis τεροιο 0ι ιιε ii Ur μίοι/αι; . 70 4 83 128 5 106 5 113 6ισιοκDIχος ο ιλο πρου, . Osereno 3 est ubi apparet pronomen quod est οἴ ς attributum non osso sodilomeli illo apposito iterari. Hujus gelioris est 3 104 τοῖ
τι HZacca, ubi tota enuntiatio adverbio demonstrativo noxio comprehenditur. Ita 3 105, saepius οἱ Go k 9. 3.Doinde deuionstrativum, apud Homerum articulus, apud Herodotum Drος, ponitur ut Substantivum, adjectivo attributo vel euuntiatione attributi loco posita separatum, re-
. cujus rei exHinpla uti apud Homerum II 6 oon,
aλγε do κεν iis 300 ν γ 'GHow- ιδν γ 382-384 390-393. Saepius etiam apud Herodotum ι τος Priinum lio respicit substa litivum, ubi interjicitur appositio aut attributum aut enuntiatio relativa, ut 1. 128 τοῖς νειροπιγλον ha
gis h. l. quam ceteris est quod offendamur s. 2. 29 2τaiori ἐν PQ γαφα ταυτλ νυνὶ λὶν ἀγιογανουσαν Dra Γερα. Participium ita redintegratur 1. 5 τον δε ἰδε recorων - ουζον G sιληνας 2. 151 6. 58 9. T. Infinitivus: γελπιν τε καὶ πτDειν ἀνzιον ba areas TODTor εινροι ἰσχρον 1. 99. Ε nuntiatione etiam hoc pronomine comprehenduntur ut relativa saepius re αν ν ρκὶς ορφι γε υσι ἀπο Tai: λὶς 1. 47 2 30 ἐν α κελευκν κεῖσε s. r. 1. 1. 11. 2. Sunt tamen loci, ubi notio et relativae et primariae enuntiationis communi8, in apodosi non iteretur, ut 3 6 GDλ- λήξαντ τον κερα/ιον γει 3 14 εγευ δε τὰ τε πέλa επιπλί GGc κ&τὰ δυνas ιέν ου rotrisco 3 158 et 4 9 X et una et altera structura in eadem enuntiatione est. Sed Herodotus, quia qua ratione protasis et apodosis cohaereant utroque loco iudicare Solet, repetitione saepius utitur. Idem dici potest de Homero. Porro post alias enuntiationes idem fit quum enunt. cum particula conditiunali , 0 εἰ κευς ε iaci DL ξαιεν τὰ τειχε τουτου σφι s ελε πέρι tum haud raro cum o G ὴς σεχυς, ut , 128 υς δ ε πε9Psi1 σε κροὶ ποίηςεταν La cf. 5, 22 7, 37 3 116. Nonnumquam demonstrativo verbis proXimis accommodato structura iactu Stliberto 4, 35 μυν si sito ν καταγιγuέν υν τι ν σποδόν Gis ν
24쪽
pro τὴν σποδον τοί cit is, quae osset structura legitima Herodoti Nam apud Herodotum saepius fieri solet, ut subjectum participii absoluti repetatur in podosi, cujus rei exemp
tur aliud exemplum est A, 64 in i των acitiνων του Iuno τον αὐτος ἐχώμει ἐκ του του pro ἐκ τοίμον , qu0d eo facilius fieri potuit quod equus h. l. est notio primaria. Miuus mihi placet opinio quam protulit orithardyus i. c. p. 2833, hac in panalepsi inesse oratorium quoddam tudium, ob eamque deis in simpliciori epicorum sermoni oum osso raram. Quod haud scio an subtilius quam verius dixerit. Nam apud epicos praeter ea hujus exempla quae vel jam attulimus vel infra asseremus, multa citari possent, si idoneum spatium sussiceret iniquo apud Herodotum quum haec panalepsis frequentissima sit, subtiliora ibi apparer artificia nullis suffcientibus ratio uibus adduci-uin ut putemus, praesertim quum ille semper simplex sit atque candidus. Immo quoniam apud et Homerum et uerodotum id quod saepius commemoravimus Os Storationis cursus, ut repetitione comprehensis quae supra
dicta sunt iisque adjectis aliis progrediatur, idem ipsum huc pertinet. Nimis argute igitur Abiclitius ad 2, 124, graviter atque significanter demonstrativo iudicari, quantum spatium lapidem vecti suerint. Nam quum hoc loco tum plurimis minus ponderis causa illud actum videtur
quam ut omnia verba quibus contineretur notio una voce comprehensa proximis adderentur ).' Maius apparet oratorium studium pud posteriore ut apud Demosth. IX 66 τοῖς μεσευκ-a hii a Viζε και - θεειένοι τοίrove et si dici οις - τοιzot cs meaei. 11 202 4 163 . Apud latinos Sallust Cat. 20 idem velle id in ollo' ea domum firma amicitia est. Cic. pro Milone c. 35 Plebem et infimam multitudinem, quae P. Clodio duce oriu-
Haud ab re erit hoc loco mentionem sacere ratiotiis, qua in solitentiis formalidis Saepe usi sui it et Homerus t Herodotus. Nam fit, ut notio, quae quasi primaria est seu-teiritiae In fronte posita ante rotasin iii apodosi redintegretur. Qua is quum orationi consecuti sunt expeditiorem cursum at tuo aciliorem, tum etiat si quid pondoris notioni addere vellent, ut ea jum iii prima suutetitia significantius Indicaretur. Iliter multa hujus rei exompla haec
Primum haec Homeri , 33-436 Teisin δ' εἶσι διες π α ιονος ἀνθρὰς ἐν υλὴ ιυρίαι et L A TH 0ων ἀλαλν- τος ανα uaro εἶρον ὁρεύρει. Quo loco et cotoris ubi res imagine exornatur, est repetitio Homori vo potius optac sermonis propria. In hac re diutius morari fortasso deberem, nisi de toto hoc genero quum alii tum Spitgitor in excursu ad Iliadem copiose disputassent, nobisque ad plura disserenda parum esset spatii. Quamobrem sussiciat hujus
rei tria genera statuere. Unum, quod positum est in repetita sententia absoluta quum verba imaginis ut patenthenis vestri imminebat, eam Milo, quo tutior esset vostra vita tribus suis patrimoniis dolenivit. Propius ad usum Homeri et Herodoti en Cyr. 2, 1, 17;5, 2, 12 et alibi Liv. 1, 49 Octavio Mamilio Tusculano a longe princeps ei Mamilio, es. 1, 19, 1 3, 58. l. 5
25쪽
ω inserta sunt, ut ε 327-330 την δ' ἐφόρε tiararati Hara 'Takων ν' καὶ νί' - ος ' τ οπιυ ινος Βορενς φορεύσινακάνθ ac ευς ιν ιι πελαγος νε/tοι φερον ἐν9 κ ai ἐνθα. Deinde ad panalepsin propius accedit, ubi post cmparationem Superioribus verbis subjectam ipsa res iterum indicatur, quod ad Orationis cursum prorSus Supervacaneum est, ut i 48-49 a ' νεβραχεν hvr Tai ρος os ἀνέβρα
Τum ora est constructionis redundantia, ubi verba interrupta in eodem verborum ambitu redintegrantur, ut 318-323 στενάχέων ὐστε - ος ο βαρυ τενύχων.
Haec quasi transiens attingere volui. Jam ad propositum redeamus. ξ 85-88 a ειεν νηιενεες a ἀνύρσιοι nix' ἐπὶ γαίης ἀλλοreo: βω- καί σφι εο L Ma coae; si λησά- ιιενοι δέ τε ρας ἔβαν οἶκονδε νεεσθ&ι, καὶ ι ἐν ni οπιδος κρατερον δέος ἐν φρεσὶ πί:tτει Seutetitia leviter inflexa casus est immutatus, ita exstitit anacoluthon. Eo facilius hoc fieri potuit, quod pro κρατερον δέος ἐν φρεσὶ rLrTει, ore da ει ιaisova vel alia similis et ad nominativum apta
locutio potest substitui s. V 295 A 122-126 O 6; 478-479 Her. 7, 185 195 1, 212 3, 153 6, 9 3, 147.
81-86 aliud est anacoluthon cum panalepsi conjunctum: η δ' εὐσι ἐν πεδίον τετραοροι χρσενες αποι πέντες ι' ιληθεντες πο L ἶσιν ὲ3 ύσ9bὶς istos' ἀειρο/ιενοι ἡβιπα πρησσουσι κελευθον, ὼς ac της πρvsινου ἐν ἀείρε To, risια ὁ ωπισθεν πορνι ρεον ιεra i renti φλοίσβοιο θαλύσ-σ ς. Hoc loco eadem usus est libertate qua ceteris, ut verborum Structura neglecta sententiae soli provideret. Sed hoc etiam est Observandum, vocem quae totam rem Significat alia quae partem significat iterari. Haec structura cohaerere videtur cum Graecorum Verba apponendi consuetudine. Num quum omnes Graeci universam notionem ita determinare solebant ut partes appositas adjungerent, tum anti-
quiores illorum scriptores unam partem ceteris omissis adjicere ausi sunt. Hujus rei homerica exempla sunt Θ 48 Id. ν δ' ἴκπινεν nun δέ κα Πητέρα γηρ υν Γοργρορον E 227 Θριηχ Κυν ρε νιπυεντα ἀκροτάι ci κορυφάς, F 413 τον βάλε ιέσσον κονr ν υτ naea σσονι ος ' . Nec vero solum ubi voce appositis excipiuntur, Sed etiam ubi nonnulla inserta sunt, hoc fit, ut, 129 τε si βροτοὶ DTι τίουσιν αἰροκες, ubi βροτοί voce magis propriae significationis ali pκες repetitur. Multa hujus generis sunt apud Herodotum 6 9 συλ-λίξaντες τους τνρύννους οἱ - τουτ υν ἀνδρεον τους προρεονζας συγκαλέσαντες; . 25 τουιο ἐζέργείους τοῖς Πεr Imuνείκεος - ἀνελέσθαι τε τον νεκρους quod idem est atque
Contra voce alia latius patenti iteratur 6 13 2. 13 cf. Hom. N 795. Alia exempla, ubi nomen in fronte sententiae positum, in apodosi iteratur, sunt Hom. Π 430 P 742-746 E 37;Π 56-58 Y 272-278 Her. 6. 127 είδ υνος το υργείc0ν
ρύπου - τουτου τε δὴ παῖς s. 1 122-127 1τορ Ο Ιείσειν δρον τε καὶ Ἱππόλοχον - ιέaiωνT 3ιάχοιο - τουπερ θύι παιδε ita, 127-128 et Her. 5. 99 υρισταγοοις δέ - ἐjrειδὴ ias τε Myrii cito δπικέατο - ἐποιέετο Γν στρατζίηνουοισταγορης multa alia sunt exempla, Sed haec sussiciant. Necessaria autem haec panalepsis fit, quum quae pro-tasis locum tenent secundaria non sunt, Sed solute inseruntur. Nam membris ita fractis, quod primo loco ponitur, id, quia abruptum est atque ab enuntatione quo pertinet interclusum, post parenthesin necessaria epanalepsi redintegratur. II 401-404 o di Θέστορα - ωι ἐν γ στο ui - ο ἐνυξε παραστας, ubi apertum est, Si scriptum suisset ο ν στο' Bernh. l. c. 7. 55. Matth. l. c. 432. i. 433. s. p. 27.
26쪽
αλεις, panalepsi opus non futurum fuisse ita Y 463 sqq.; φ 27-29 O 262-268 A 580. Huc referri posse videtur
εκ ὁ του rεινο τῆς Ecβοίth ἰ dx Αρτευίσιον δεκε ra aἰγιαλος. De hoc loco ad explicandum dissicili copiose dis- Serenti l. c. p. 10 Melandro prorsus adsentior Ἀρτε&ίσιον reserendum esse ad membrum posterius. Atque mihi
quidem panalepsis hujus loci inde orta videtur, quod ἐκ
το πελάγεος et ponuntur quasi parenthesis, quae quidem epanalepsis, si illa subjungere utur, necesSaria non esset. Quae structura haud rara est nequo apud Homerum neque apud Herodotum, qui adjunctis membris Orationem saepe conti- uuiint, ubi OSteriores ex secundariis et primitriis partibus Sententia componunt, Sed loti gum est hoc exemplis illustrare atque a proposito nostro ulienum. Contra epici sermonis proprium est quod articulus in prima enuntiatione poSitus exeunte enuntiatione repetitur
nomine sepius proprio, rarius appellativo. Ubi talitersch. l. 28ι, 17 et alii adjecto scilicet interpretantes, pexegestu inesse statuunt. Sed mihi quidem hoc videtur potius ad panalepSin pertinere. pexegesis enim ea est viso naturiι, ut pronomen vel alia locutio non ad superiora reseratur sed ad ea quae sequuntur et illa ante iudicet, quo animi eorum qui legunt vel audiunt illuc advertantur. Αrticulus autem locis, de quibus nunc disputamus, aliquid jam commemoratum vel cognitum magis respicit quam id quod iusta est. Perraro ad rem ante non commemoratum resertur, cujus exemplum Singulare est auro τετάνυσς ῆιιεoi h 'cocosu. Deinde si quis illo locos quasi adjecto scilicet explicare instituat, haud scio an hoc molestius sit atque ab epica arte abhorreat. Hoc enim Oetae spici est proprium, ut res armitae quasi ante oculo versentur Quamobreni non modi de re cognita, Sed etiam
ubi substantivum supra positum non respicit, pronomino solo utitur; ut κεῖνος γ 195 do Oreste cujus supra nulla mentio facta est, s β 29 7 5 157 multa alia. Atquo
apparet hoc esse piose ubertatis et ardoris poetae, qui hac re id consecutus est ut sententia plenius sonaret et significantius diceretur. Quamobrem consentaneum St, PudHerodotum, qui tenui utitur scribendi genere, perpauca hujus rei vestigia apparere. Unum exemplum 2 86, 2 assertΚr.
Di. 50, 3. 2. Cui addi potest Her. 3, 129 εχοντι δέ οἱ
φλαυρ υ ἀγγέλHM τοι ut θεῖον. Huc haud scio an referri possit - τοv δ' Dr καὶ νανευοντας. rticulus Onitur cum particulis δέοιεν αυτήρ γε s. ε 3 229 386, sed hoc notissimuni est. Ambiguum est 3 425, ubi si re adverbium est o v 27 τοῖς ad ἀνέειοι est roserendum. Ut
nrticulus ita pronomina personalia vel demonStrativa ponuntur, ut κεῖνος γε st 69-70 ἴτο ε 229, atque advorbia dumon Strativa cs. m. add. crit ad 9 8 ι 21 ut I 458εν Ia - rarρος cυηιενο o. Sed non est quod hac in remoremur, quum ab aliis jam varie tractata sit. Jam vero quum multis verbis insertis orationis cursus impeditior esset, nisi priora retractarentur, addit demon-
Strativo redintegratur nuntiatio vel participium vel infinitivus. Sed haec res quum apud utrumque ut apud ceteros graecos Seriptores sit pervulgatissima atque ab aliis ut a Uendti tractata, liceat nobis hanc totam quaestionem
omittere. Id vero satis erit commemorare, quum in ceteris resilitionibus, ubi demonstrativa potiuntur tum in hac epanalepsi vim demonstrativam addita particula δὴ saepissimo auctum esse ut Z 398 B 280; a 4 Her. 1, 45 2,
Saepius hac in commentatiuncula in rationem quae V inter protasin et apodosin incidimus Atquo jam a
In programmate supra laudato quod si de Oratione Herodoti.
27쪽
nobis commemoratum est, Homerum et Herodotum sententiae membra ita jungere solere, ut non solum in protasi sed etiam in apodosi quo teneantur nexu significetur. Ad hanc igitur rem diligentius considerandam nos transferemus. Atque primum quidem protasis iv podosi comprehenditur participio a 3 3- αιτα ἐπεὶ λίπεν ho arro δ' ἔκετο κεγια cuaσσης - νῆ sia Dr9 ἐλθ'οιτες ἐκέλσαφιεν Ι
370-3T2 saepius Her. 1.21 6, 9 1rεαν Hος ἐνιστη - ουτος ο εισι υν Lxθεροῖ 132 4, 122 et Jam vero in prima apodosi ponitur particula qua quaSi nota apodOsis insigniatur. Sed eadem comprehensio sit prota sis aut saltem iterata significatio rationis qua prolaSi cum apodosi cohaeret, quaeque jam enuntiatione praecedeuti Secundaria iudicatur. Quamobrem hoc ad panalepsin referre haud dubita
Minus accurato rueger dixit Gr. i. 65, 9 Homerum, ut atticos, apodosin voce notare non Solitum esse. Nam lacilo est videre longe plurimis locis notam poni apodosis. Sed Herodotus quia nexus verborum magis variat pluribus quam Homerus ita utitur particulis. Atque Herodotus ut ipsa structura ad Homerum ita particulis adhibitis ad atticos propius accedit. Ut Dico δ' post enuntiationem temporalem apud Homerum non ponitur ut apud Herodotum et atticos. Contra eo modo quo apud illos τοτε ὁ γ item και τοτε δήλ sepissime, ἐπεὶ di - λ ωθεν c 71-72 , ἐνθα adhibet. Sed ceteris adverbiis demonstrativis ἐνι Goa, ἐντεD9εν, aliis non utitur. Deinde ab Homero aliena est consuetudo ουν in apodosi ponendi,
si qua utitur ea et ea ut 1 60 90, s 428 δ' ea 100. V 35 62, et post participium quod protasia locum
CL endi. . . . , aliquid de hac re r. 1, 65, 9, 2.
obtinet ea, a 441, ν 380 604 447-468, B 310 A 744, Μ 299. 400. y 687, minus saepe ea, τ 17 A 68. A in apodosi poni cum pronominibus demonstrativis jam vidimus additur etiam particulis demonstrativis ut A 221Oτρα - τοφρα δέ, es. r. i. 65. 9. 2. Sunt etiam doci, ubi δέ demonstrativo non adjectum apodosin notet Her. 4. 76 Ἀνάχαρσις ἐπεισε κο/ιι ετ 1Hέ o di προσισχει .72 urcεαν νεκρου κέστο - ξυλον ορθον διελascos - κύτεο νε δε περεχει, quod latine expressit hardyus jam ab imo sarc hujus digni eminet 5. 8 ἐπεὰν ὁ θύνετοDσι χcus a d χέαντες προτι γεισι, r. illo loco cujus menti supra lacta ost dicit δε hic nihil esse, nisi δ' attenuatum Atque interdum cum δὴ commutatur in codd. ut Her T. 10 o T. 15 ubi in codice Vind. est in ceteris codd. δε quod Schweighausu cum stylo Herodoti melius convenire putat. Certe utrumque Sermonis Herodote est. Sed tamen eodem modo explicari non potest diam sit δε ex νὴ sono attenuat ortum, apud Scriptores qui quidem hodie exstant in hac particula semper inest vis adversativa, ut ea jam aliquid opponatur, jam distinguatur ab alia re it quum quis aliutu alloquitur T. 14 c θ είν αλ ιις ει απολεις, συ vel 1 11 ε δεσ τοτα. ἐγω ὁ τουτο ἐγrotriσα συν δίκρ, ubi rab. non recto voluit remotum, his locis eo pertinet, ut quae quis dicat ab ipsa allocutione distinguantur. Deitidis quum ponitur in epanalepsi praesertim ad teibaremoti ira redintegranda, quod jam Observatum est ab Aristonico, cujus praeceptum recepit Eustathius Ametsi additamento crit in 356 quocum consera quae Sunt as. Κrueg. ad huc. 8, 21. et r. r. i. 69 17 2 et 50. 1.11 , et ejus rei exempla sunt 1 356, τ 576, B 114 a 160
ita ponitur hoc eo consilio fieri videtur, ut verba redintegrata melius ab insertis distinguantur atque Separatim sig-
28쪽
nificentur. Porro comparemus Simillimum usum particularum quae sunt Uta et orcle ut A 33-13 1 ἐθελεις φρ' αὐτος εχ5 γέρας ἰτα ε/ι' αἰζὰν γ Gyae tit Ψιενον, ubi L-τα minus aptum est ad ἐγελεις et ponitur quasi scriptum sit aὐris ιιἐν χειν γερας, quo lactum est, ut quemadmodum δέ in apodosi posito protubis ab illa, it h. l. infinitivus ab enuntiatione quae iiicipit ab oφρα qnodammodo divelletetur et Her. 9. 93 καὶ OD a εχa9 - atra γενοΠενα, λλ' coς ἐπυθnνxo, ubi insolentius ponitur post cie et . 42 rrειδη τοίνυν - ἀλλ' ἐγευ ρέco. His omnibus adducimur ut arbitremur δέ in apodosi semper adversativam vim habere atque hoc esse residuum illius aetatis qua plurima soluta ponebantur et nondum artificiosa verborum comprehensione inventa, oratio adjunctis potissimum membris continuabatur, Quae cum ita sint, longe diversa est haec particula a particula I , neque quum in apodosi ponitur, hoc ad panalepsin reserendum est. Videatur sortasse opus non suisse me hac in re commOrari, Sed tamen, quum de particulis in apodosi positis disputare instituissem, hunc locum tutactum relinquere nolui. Jam singula inspiciamus. Quae particulae protasin respiciunt temporalem, haec sunt;
lat. Gorg. 52 δ τοι ε λην post participium Sic pas-ror δε or dir, τοτ νηδη post participia inseruntur' Stalib.
Ita apud Latinos inde, Liv. 1 59. 12. Ipse junioribus lectis inde adversus rege in est proiectus f. 23. 23. 5 et adii. oissent . ad 22 30. Q.
s ut ii pud Herodotum, cf. r. m. 10. 3.6
29쪽
Euuntiationem causalem respicit κατ' oh o 2. 169αλ, θεῖ nomo ἐλύσσονες ἐονxες καT TDvτο II sy σαν. Vel temporalem vel caussalem enuntiationem respiciunt
in membris pari gradu positis cohaerentium et consequentiam quandam inter duas res esse indicat, ut 4 εσσώθησαν καὶ ι Tos νγ πλεον. Det o saepissime ubi est idem subjectum participii vel nuntiationis secundariae quod apodosis ἐπε ι δἐ ac 'eniscoσιν - DPM 4. 19b 6 1 7 2 119. Frequentissima est haec particula ubi praecedit participium quo ratio rei aciendae coiitinetur, ut 4. 183 5 1l9 3.110 τα x ἀπανιυνοντες ἀπο τ ῶν φ 'aim υν wrco δρέrrειν τλην κασί ν cf. 4. 168 ἀντιδέκνει κα ni ros in τε hq . Hoc
loco commemorare liceat enuntiatum cum Dr hac etiam par
ticula breviter comprehendi, cujus rei exemplum est T. 13T
Apud Homerum est ciea vel e de quo usu Supra mentionem secimus. Sed hoc non opus est exemplis illustrare, quum sere omnibus versibus hujus rei exempla reperiantur. Huic rei proximum est commemorare particulas, quae OStprotasin concessivam ponuntur. Sunt autem haec: 1ι7c ς:Hom. 8 199-201 d 100, ν 326, ubi videmus hanc particulam post alticipium poni cui adjectum est a vel περ,
ut, 356, 7 σε 1εόδας νίφει λιγλὶπελέοι σύ περ, 1ιπιος, ubi mihi minus placet indorsium non interpuli gentem Verba, quae sunt λιγηπελέουσά περ, ε/ιπης, conjuncta OSutSSe. Sententia enim postulare videtur, ut πέρ ad participium, lι πχης ad verbum finitum reseratur. Praeterea observandum
Antequam reli liquamus id genus panu lepsis, quod in
enuntiatione positum est, mentionem suciamus de una Pu-nalepsi Herodotea. Nam quum inserta sunt verba, quibus indicatur reni in dubitationem vocari vel ambiguam esSe priora retractantur, quo melius intelligumus quid certum nisi metur. Haec panalepsis notatur locution uord vel δέ /έντοι
30쪽
ad tollim enuntiationem Degundam videtur pertinere. Vera epanalepsis est 27-28 οὐ γαρ ι ο σε γε υν ἀέκζre γενε-s uti, ubi est singularis Ordo negationum, quae ad eandem VOGem rehι ae, ultura ante, altera post Onutatur. Her. 7.101 οὐ c ood εἰ ic νιες - οὐκ ἀξιο&αχοί εισι 'ν
μέν et i iterantur in membris adjunctis, ut ιέν - ών - δέ - 1 171 4 έν - - δέ 7 188 υἰέν δέ - ωέ T. 160 ιιέν δέ - 1. 196. Omnibus his locis structura cum prima forma commutari potest. Deinde cum epanalepsias ' structurae occurrunt . 165 η ε ι τὸ ρ ω , τέ 0ς ιεν - ἡ δἐ dχε 1. 163 7 95
Quae leviter attigisse volui, praesertim quum Herodotus hac in ro cum atticis sere congruat Homerus, qui est magis concisus sententiis atque a longis et ex duplicatis membris compositi structuris abhorret, his repetitionibus non utitur. articula autem αν apud Herodotum eodem modo quo apud Atticos redundat, 1. 191 2 26 cf. r. 1. 69. 8. Bretteub ad Xen Mem. 2. 53 . Apud Homerum nu8- quam αν, κεν Semel iteratur in eadem enuntiatione d 733
ita codd. ρ 223-228, ubi Becherum primum, εἰ pro τον κ' εἰ edidisse dicit m add. crit ad h. l. a - κε, 361 s. r. 2. 69. . . hiersch 336 p. 646 . κέν - ἀνὶ 76 246-249 218 saepius. 'tae rodundatis 466, 21M 110. y Cs Plat Gorg. 12 A, pol. 28 C.