장음표시 사용
11쪽
reliqua Verba, quae ε augmenti atque e radicis in ει contrahunt, a digammate Olim incepisse, argumenta satis sunt probando De λίσσω, BGάω cs. ἐσπια,
Lat. Vesta perinde ac de ἐργάζομαι illud iam constat. Verbo Θιζω digamma vindicari debet propter verbi simplicis Θω persectum ευ Θα, siquidem Heynius Τ hoc bene contulit ad εολπα. Quod quum sit εFολπα, etiam εFωΘα tamquam antiquior forma supponi debet, etsi ea in initio digamma reduplicationis amisit post diphthongum correptam Il. Θ, 408 Κεὶ γάρ μιοι FωΘεν. s. ib. 422. Quoniam igitur Butt- mannus Lexit. I. p. 296. allata ex Hesychio glossa
ευεΘωκεν i. e. εFεΘωκεν), ΔΘεν radicate digamma agno-Vit, non possumus non agnoscere reduplicationem εin εωΘα. Atque adeo altera vulgaris sorma εια Θα adriFωΘα reserri sic potest, ut primum digamma in vocalem dissobitum esse accipias, sicut Fελπεται in ελπεται. et deinde Fωθ' in επωΘα contractum q).
ιν an adhibuit. Igitur επειν per ενεργεῖν, πονεῖμαι interpretantur Eustathius ad Il. ll. cc , Hesychius . V. πρυτη, πονου αενη - ποιουμιενη, s. v. πουσιν, νεργουσιν, tym Magn. s. v. πω
τευχέ εποντα Il. Z, 32 l. quibus fabricari verum sensum esse colligimus Latius vero patet radix Sanserit Eue ν λ tondere, suere, texere, seminare, nimirum eadem in Graeca lingua trifida cernitur:
minare. Sed reapse duae posteriores formae ad primam tamquam syncopae ad radicem reseruntur. De ΥΦ vide Ben&y. p. 287. de ΣΠ43ncope equidem infra p. 14. 15 disputabo. β Exeurs. m. ad Iliad. XIX. tom. VII. p. 739. β Simili modo enseyus ειπον vel potius εῖπον explicavit, GHech Wurgellex P. 336.
Ergo e Fεθ stirpe radicis FE ' rursus Θιζω, atque εἴθιζον ex FeΘιζον natum simul cognoscit . Verbum εάω a digammate incipit d. Δ, 805 υMFεω n. Σ, 420. Il. B, 165. X, 339. Ρ, 16 τω με ea. attamen Hesychii
Suid et tym M.), quibus Fa et Fασον indicari intelligimus, variam radicis formam sequuntur. Sed Homerica illa sorma εα, qua haud scio an non supplenda sit altera ἐFα c. εFα augmenti rationem confirmat, etenim ex Fωον, elis digammate εαον, On- tractione evadit εἴων ' . Etiam λειν digammate est instructum Il. Ε, 18. ελοιεν Ο, 71., et eiusdem radicis nomen λωρ Il. Ε, 684 P, 667. ergo εἶλον natum XεFελον. De verbi λκω sive ελκυω digammate singulare tantum indicium inveni Od. , 580 Λητω ταρFηλκησε, nimirum ab ελκεω, Variat autem lectio ειλκυσε
ut Il. X,6 ελκυσο α τε Θυγατρας, ubi olfius ελκηΘεισας cum optimis libris scripsit. Sed utravis lectio illic sit vera, communis radix ΕΛΚ e producto γάρ cogitur, quare ειλκον quoque ex Fελκον St X-plicandum. Quibus expositis ε augmentum in istis exemplis omnibus, ubi cum prima radicis vocali in con-
7 CL Ben&y. p. 373. Vide infra Ot. 30. β Oecurrit illi rationi uti annus, quum Gr. r. ampl. II. p. 125. verbi εργω digamma ex augmento epico Ἀεργον, εργνυ et praes. εἴργω effici, ex analogia concludat es II. p. 42. not. 23. . Quamobrem veram radicem FEPΙ non, ut Ben&yo placuit ad . Scr. raiah p. 110. , sed ad W υλ ις' , relinquere, amovere,
12쪽
trahitur, Vere est syllabicum, quum eiusmodi contractioni eae tantum radices in Obnoxiae, quae auti literam aut digamma in initio amiserunt '). Itaque de verbo εχ disputantes cum digammatis argumento supra allato augmenti rationem coniungimus Simulque εἶχον ex Fεχον natum consequitur. Sed eo iam, unde huc digressi sumus, reVertamur. Praeter illud digammatis argumentum, quod Buumannus e compositis adiectivis duxit, alterum inde assert Gr. r. ampl. ΙΙ. p. 355.), quod in συν-αες, συνεχέως prima syllaba apud Homerum semper est producta. At vero plura huiusmodi exempla apud eundem Homerum exstant, quibus videlicet ob syllabam brevem ante χω productam, huic verbo digamma vindicatur, L. B, 426 σπλαγχνα - ὐπειραον Η- φαίστοιο pro περFεχον, ut εννεπω pro νFεπω Ε, 752. Θ, 396 κεντρηνεκέας εχον ἱππους Κ, 26 Θαμιέες ἔχονενθα καὶ νὼ α; , 580 ταυρον ερυγμιηλον εχετην T, 49m γαρ έχον ελκεα λυγρας , 412 γέροντα μογις ἔχον ac αλοωντα adde huc compositum Od T 113 Θα-
' Similis in declinatione post elisas consonas contractio demonstratur grammatica comparativa:
λασσα δε παμ ει αεις; et adiectiva n. Z, 208. Λ, 784 πειροχος pro πέρFοχος Α, 51 αυτοῖσι βέλος εχεπευκές Δ, 129 στασα βέλος εχεπευκός. Atque hac digammatis vi perspecta etiam illis locis, ubi syllabae in longam vocalem desinentes simulque in arsipositae sequente vocali digamma non desiderant, neque tamen repudiant, id si sequitur εχω interponere licet. Etenim ut Od. Λ, 472 λοφυρομιόνη επεα; D. Θ, 397 πεὶ λ legere convenit, ita legi par est B. I, 2 Θεσπεσιη ἔχε φυζας , 509 Ο, 266 καρη ἔχεις
Hiatus inter χειν et antecedentem brevem syllabam invenitur Ιl. Ρ, 354 αλλ' υπως τι εῖχε, ubi digamma olim interpositum adeo augmentum anteit, quodgenus supra Fηλκη τε Praeterea de Γλων pro εὐων s. utim. r. r. ampl. S. 84. Ol. 10. Iam quum apud Homerum verbi εχα digamma satis eluceat, eam radicis Ormam excutiamus, unde Butimannus exorsus est Gr. r. ampl. g. 18. 5.):,,W Zel 'EX Praes. χω, ut. ξω, Abieit. εκτικος, γ' ubi animadvertit excidere radicis spiritum asperum, si aspirata proxima in deflectendis formis maneret, ut εχω pro χω, idque exemplis munivit φρα pro φρα, ε μης pro coης, Vicissim autem servari spiritum mutata aspirata, ut ξυ q).
i' Butimannus omnem istam rationem ex lege de permutandis aspiratis explicavit, quam tamen Boppius, summus vir, vide labefactavit Vergi Gram. p. 103.104. , quum merito resutaret radices ab aspirata incipientes simulque in aspiratam desinentes, quales
13쪽
tionem e radicis digammate explicavit Aeol. Diat. p. 405.), pariter 'EX et ΕΛΠ ad FEX et ΕΛΠ radices Homero comprobatas, reserre debebat, velut ΕΣύεννυ ra ad FK refertur p. 278 At vero iesius radicem EX propter syncopen X Bχον, σχές constituit, et ab ea potius asperi in 'ΕX spiritus defensionem quaesivit. atque adeo Benseyus eum secutus est quamquam haesitans Griechisches uretellexihon p. 357.) Quin oppius, summus Vir, in nota gram. compar. p. 639. inquirendi viam indicans, AEut ah
et a contineri variis verbi εχυ sermis, aut a τε vi ordiendum esse coniecit Atqui animadvertas, quam circumspecte progressus sit grammaticae comparativae fundator, ut qui in contextu et in tabulis annexis ad 4χω semper Ursi Nah et eho conserret, et in ipsa nota primum de digammate quaestionem proponeret Quae quum in superioribus iam sit absoluta, iunc quaeramus de a syncope aliquid
uberiuS. Buumannus assumpsit ΘΡΕΦ, PIX Gr. Gr ampl. I. p. 78. . At tamen his radicem Ex non esse aequiparandam censeo, quoniam spiritum asperum tamquam digammatis vestigium probari posse eonfido. iii Vero Gram. p. 639: Wen οχος stir Foχος mit εχ ver--andi istos flebi aucti εχ sur F und gehor tu vaham und-- Vide insta p. 20.
Quum In Eum Magn. s. v. σχες huic conferri σπός invenirem, et aequalem utriusque syncopae X et II in deflectendo rationem persequerer, mire concinere videbam σχεῖν Di)σπε ν, m) rin, σχησω ἐνι)σHσω, σχετος σπετος. Est autem νισπεῖν a Oristus prosectus ab ἐννεπω pro ἐνFεπω ') Quodsi huius verbi radix ΕΠ constat, elisa autem vocali FH syncope proxima est, ea profecto est syncope, quae, quum ori Graeco obstreperet, illam II in ἐνισπεῖν. digammate in i cliteram commutato. habuit sibi subsequentem AP enimvero mon IOSSumus, quin idem FEX radici contigisse statuamus, ut X syncope propter repugnantiam literarum in X commutata sit. Nam quod utimannus r. r. ampl. II. . 129. S. V. πω Spiritum asperum in ta atque εχω transiisse in Hiieram censet. id inverti maximopere debet. Tantum enim abest, ut spiritus asperinis literam transierit, ut natus sit potius X ea, quae res ipso exemplo ἈπεσΘαι sequi, confirmatur lini.
Attamen hoc minime cadit in illa 2 X et II syncopas. quippe quarum radices digammate sint instructae Ad rem autem ut redeam, e X Jncope et reduplicatione Verbum rita natUm esse apparet. At reduplicatio non est integra, qualem tamen Xem
14쪽
πίπτω ΠΕΤ), verum quoniam ante radices, quae ac incipiunt, reduplicati suum in spiritum asperum commutatum habet, ut ἱστημι pro τιστημι, ἔστηκα pro σεστηκα, et olim ἔσταλμαι pro τόσταλμαι ' certe in gratio, dummodo ' sit liter radicatis, spiritus asper desideratur Butimanni explicatio, hunc propter Sequentem aspiratam in spiritum lenem transiisse Gr. Gr ampl. II. p. 142.), non sufficit, cum quia proxima syllaba ab aspirata non incipit - sic enim separandae sunt syllabae Lmae, minime ero ἴτ-χω - , tum quia in σχεΘω, -σχ -Θην aspiratarum altera in alteram vim habet omnino nullam. Contra ea Veram reduplicationem olim fuisse ι, et ex Homero L. Ε, 90 υτ αρα ερκεα ίσχει, et ex Hesychianis intelligitur glossis: Bισχυν, ἰσχυν et Γισχυν, 'Iυν, qua
rum utraque una certe ισχυν designatur. Iam vero
pertinere ἰσχυν ad Ε radicem, declarant adiectiva synonyma ἐχυρος, χυρος, ἰσχυρος Τ), quae notione vel tenendi vel vehendi ita connectuntur, ut singula firmam validamque conditionem indicent ergo ἰγκυς est robur q). Quodsi et in σχω, et in k υς re- duplicatio digammate aliquando erat instructa, radix
Vulgo quidem εσταλμιαι, sed Giesius p. 405. ex Inscriptione attulit ἀφεσταλμιενυυν, unde collegit ἔσταλμαι verae reduplicationis indicium sacere. si Producta vocalis auius est propria, qua quidem non magis dissert ab χυρος, quam νοτηοος νοσεο ς. ' Quae quum omnia tam inter se connexa et apta appareant, Ben&yo assentiri non possum, qui ιτχυς nomen e ις et σχε compositum esse coniecit Griecti Wurnellex. p. 295. .
ipsa sive syncope ab ea liter inceperit necesse est, itaque ιFχω et FιFχυς supponenda sunt pro Vetustiore linguae aetate. Quae si quispiam barbare sonare dicat, ipsam repugnantiam literarum in causa fuisse repeto, quod pronunciatio expeditior e X syncope
Σ fingeret perinde atque II ex illa II syncope
radicis ΕΠ. Haec duo exempla insuper tertio Omprobantur, in σπειρα nimirum latere dico radicem anscritam in vu), Seminare. Iam primum Verba τείρω et φΘειρα in desectendis sormis plane inter se congruunt, ut σπερα φθερω, σπορα εφΘορα, σπαρτος g Θαs- τος, σπορα φΘορά cet. Omnino Ver σπερ et Θερ stirpibus utuntur. Quarum radices ut eruamus, bServandum erit, annexa Syllaba ερ et alias stirpes evadere, ut ἀγερ ἀγείρου a rad. Γ, οἰκτερ οἰκτειρω athemate οἰκτ. Iam vero perspicuum est, Verbum φθ ειρυα cum pΘιω, unde rursus φλνω et g ΘινυΘω, a communi radice esse prosectum, quae in duabus primis literis latet instar syncopae, nimirum ΠΑΘ 7 .
7 Quae quidem radix propter ipsa additamenta O et 1 sua vocali destituta promte correpta est in syncopen ineamque lege
mutatam e Προ Superest AnΘlTOT pro αφθιτος in inscriptione
Mechb Corp. I. I. n. l. . Si vero ΠΑΘ radicem statuimus, eique Sanscritam bad ι , necare, conserimus, de illius significatione dicamus, magnopere necesse est. Ut anticipemus verba e syncope Prosecta, primum ρει et φθειρα idem quod Eru bam den tant, nempe necare, Perimere, perdere, deinde φθινα ab Homero antransitive, perdi, perire, φΘινυθω autem et transitive et intra
sitive adhibetur At vis radicis ΠΑ- παπκω pro ara ust velut
15쪽
Quodsi ita e οπτερ stirpe II syncopen repetis, huic autem consera radicem anseritam πὶ υν), Seminare, apte syncopae illius e FAII radice ortus explicatur adhibito digammatis in t literam transitu post elisam vocalem '). Tum autem exstat ΥΦ syncope eiusdem radicis ΑΠ denotatque texere υφαίνω), et seminare, plane ut . Ser. GT υν). Enimvero a seminando Sanscrite corpus Oeatur NU L n. υπω), satum scilicet vel procreatum, atque etiam concinit Hes chii glossa tac γε σῶμια De eodem genere est,
αἶσχος pro rio a rad. ΑΙΔ. longius recedit ab intersciendi
notione, immo passiva est pati, malo assci, tum in universum alia qua re assci. Nihilominus variae significationes verborum, quae, quod ad formas spectat, inter se connexa apparent, bene consociari possunt, praesertim quum radix Scr. adaucta πω. bd ), unde Pottius comparationis exordium capit Elym Forsch. I. p. 251. , latius pateat perturbare, vexare. Igitur tali notioni passiva illa radiciari subiecta aeque respondet atque radicis εΘανον moriendi significatio illi interficiendi, quam habet radix UT han . Benseyus, qui bene contulli radice in kshi et g I, occidere, laedere griecb.Wuretellex. p. 173 , quippe quae literarum responsio confirmetur exemplo in ksti a), caligo, φεφος, nox, non item ad rad. in kshi stirpem pΘ p. 178, neque adi istino stirpem ΦΘε p. 202. trahere debebat. Nam variae coniecturae, quomodo φθ' eo: nasci potuerint, in lubrico versantur, quum altera dialecti Doricae maneo indicio utatur, altera de elisol et inserto Θ satis habeat artificiosi. 'DBenseyus p. 578. σπειρυ cum vocabulo Germanico Preia et Latino spargo confundit, sed illud altius repetere debebat, hoc vero ad radicem Sanseritam refertur a σπε stirpe prorsus alienam, Si
quod pater Vocatur sator Scr. pH υπρο , Graece ἀπφῖς Theocr. Id. XV. 13 - 15. pro απφῖς deinde απφα pro απφα apud Suidam, qui interpretatur ἀδελφης καὶ ἀδελ ρου ποκορισμα cf. Eustath ad Il. E. p. 565 Hesych. s. v. ἀπφια), verisimiliter significat patris segetem translate Notissima Ver est verbi σπειρα translata eiusmodi signTcatio, ut et de hac parte Varias communis radicis larmas liceat coniungere. Iamque radices, de quibus adhuc disputavimus ad probandum digammatis in o literam transitum, cum syncopis conspectui praebemus in tabula.
re veho ' Quod literarum responsionem attinet, ne offendat aspirata pro tenui, habes enim eiusmodi exempla: φι a rad. ΟΠ ), λε- φαρον a rad. ΒΛΕΠ, παννυχ- a them ΛΥΚ, alia. De liter geminata autem conser οπφις et σκυπφος ustath ad B M. 208. p. 900, κχος Pind. l. VI 24. Denique digamma vel e sola lingua cognata addi licet ceteris explicatis.
' Quae originatio iam ab Elym Magu bene est prolata, i uper δρακ ιν et δορκά a M.
16쪽
Quodsi disputationis summam comprehendimus, X syncope vel maxime confirmandae Ε radici est, neque iam ullae formae obiiciuntur, quae ad eam radicem reduci non queant. Terminationes et D fixa syncopae proxime annectuntur, si a vocali incipiunt; συαν term ον , σχοιην t. ἄν), σχων t. A), ἰσχανω ass. αν , σχάζω ass. δ), sin a Consona, vocalis interseritur: σχες pro σχεΘι term Θ0 ita
2. DE PRIΜA VERBI F εχυ SIGNIFICATIONE.
Verbi εχυ significationem maxime sexibilem et commutabilem universus usus in literis Graecis satis demonstrat. Sed quoniam radix EX cum cognatis
que duae posteriores parem communemque inter Se habeant significationem, eamque admodum distinctam, nec radiX Graeca consensum prorsu abneget, spero ore ut comparatione instituta, Verbi εχυ multisariae significationes ad rationem Ordinemque re-Vocentur. Maxime Ver praeter cognatas linguas ipsa
antiquissima Graecae linguae monumenta vias dant ad primae significationis scientiam. S. 1. Iam primum lingua Latina equi vehere dicuntur vel homines Vel currus, ut modo portare sit Sensus, Od trahere, quemadmodum etiam Festus Verbum ehere interpretatur. Concinit lingua Sanscrita radice Nil vah), vehere, et nomina Nd: m.
gula omne vehiculum, quo quis Vehitur, denotant, CumIm, atque ipsum equum Graece eadem significatione relicta sunt nomina o οχος, vehiculum δ' , et τα χεα, plurale tantum, δ hcurrus, simulque Verbum χεῖν, Vehere, χεῖψαι igitur vehi. Quae significatio quum omnino sit confirmata, factum tamen est, ut iam veteres interpretes alienam Verbo χεῖ-
cinas attribuerent loco sere singulari n. Κ, 403, nisi quod , 7 eadem verba repetuntur; quare propiora videamus. Sermo est de Achillis equis: οι δ' ἀλεγεινοὶ ἀνδράσι γε νητοῖσι δαμιημιεναι δ ρχεεσθαι,
Cum Hesychio, qui χέεσθαι, haud disti hunc locum Spectans, interpretatur ηνιοχεῖσΘαι, facit Eustathius. Is enim χεεσΘαι passive dictum esse pro ηνιοχεῖμαι diserte statuit, attamen quum illis versibus laudem tribui equis animadvertens Bucephalae meminerit: ως που καὶ ο Βουκες αλας Αλεξανδρο μιονον Θελε φερειν εποχον, hocce exemplum ad Verum sensum magis quadrat, quam interpretatio illa diversa. M error interpretum una cum e natus St, δαρι - λεναι esse infinitivum oristi secundi passivi yy), quum
navis. *i Apud Homerum ceterum etiam χοι in hymn. Hom. In Cer. 19. unus est currus. x Hesychio S. V. εχετ γιν αρμιασιν ημαλλον χεσφιν supponi licet τα εχεα, currus.
y Qui semper est δαμιηνω apud Homerum.
17쪽
Hesychius ποτ Θῆum, Eustathiiis et Paraphrastes Iliadis Κ, 403 λιμα Gῆναι interpretentur. Est erons uημιενα infinitivus praesentis activi a iasiasti , veluti
γοήμιεναι H. E 502. a γοαω φορήμεναι , 310. a φορεω, φιλήμεναι , 265. a φιλεω, βημιεναι , 83. a τίθημι, rad. ΘΕ πεινημεναι d. , 137 a πειν , et talis infinitivus supra est suo loco. Enimvero e Graecae linguae nota est ratio, ut finem alicuius rei indicans, velut αλον εστι τον λογον κατανοησαι, adiectisis Ominum genus masculinum aut semininum designare malit, quam neutrum admittere, quare illa sententia sic informatur: άλος εστιν οἰογος κατανοησαι. Deinde id quoque proprium est linguae Graecae, ut adiectiva, apta ad finem indicandum, cum infinitivo coniungantur aut activae, aut mediae Ormae, nunquam
Qua lege perspecta facile agnoscimus infinitivos activos n. , 265. 266:
, , quam non facilia sunt deorum inclyta dona viris mortalibus domitu ac ne evitatu quidem Notari
meretur attractio, quum δωρα, quae Vox ad δαμιημε- ναι refertur, ad ποεικειν in dativum conversa mente λδ CLAEuhner, Gr. r. ampl. g. 640. notia.
debeat supponi, ut ita sensum accipias, ουδε αλόνεστιν αυτοῖς ποεικειν. Aequalis rati inest verbis mpra allatis μοι ἀλεγεινοὶ δαμιημιεναι- ο εσξαι, quae vulgari sermone sic sunt interpretanda ἀλεγεινον εστι τους ἱπιτους δαμαν κα αυτοῖς χεεσθα. ernius locum nostrum ita convertit: ,Αtque hi dissiciles sunt viris mortalibus domitu et equitatu alii utique quam Achilli ' neque ita longe aberrat, quamquam et ipse P, 7 Vertens , ad domandum et regendum ' ad veterum interpretamenta relabitur. Certe χεεσΘαι in universum vehi denotat, ut B. Ω, 731 ηυHν χητονται', Od. Ε, 54 οχησατο κυμασιν hymn. Ηom in Ven. 218ἴπποισιν χεῖτο sed quoniam apud poetam Bretrηες curru equis iuncto insistunt, neque ipsis equis insident, ad verbi πύγεσθαι significationem illis locis Ιl. Κ, 403. P, 77. maxime Germanicum ahren quadrat, quare
in vernaculam linguam convertere cogor:
Escis beschwerlic sterblichen Mannern tene Pserde tu bandige und sic voti thnen ahren Z lassen. Similiter πο ισΘαι significat curru bigarum vehi B. P, 448, ubi equis, Patrocli aurigae mortem dolentibus, animum recreat Iuppiter eos alloquendo, atque inter alia haec statur: αλλ' ο μάν suu γε καὶ ἄρμιασι δαιδάλεοισιν Ἐκτωρ Πριαμιιδης ἐποχήσεται. . s. Κ, 330. Verum enimvero ex verbi derivati χε vehendi significatione, atque e nominum χος, χεα etiam αε- σφιν ap. Hesych. y consensu concludimus, ipsam radicem Ex sive ut vulgo dicunt verbum εχω, eadem
18쪽
vehendi signiscatione olim adhibitum fuisse. Immo occurrit etiam e sensu in hymno Hom. in Martem
Vehunt nimirum equi servidi Martem cumii insistentem *- Qui locus in mentem revocat Horatii carmen HI, 3: Hac te merentem, Bacche pater, tuae
Vexere tigres, indocili iugum Cosso trahentes Hac Quirinus Martis equis Acheronta fugit. Concinit igitur radix EX cum Latina Vin et San
Nunc quoniam in radice tribus linguis cognatis communi praevalet vehendi significatio, eam Graeco verbo primitus insuisse sequitur, tum vero ἴπω et οχος aptissime inter se cohaerent φ= Plerumque
*- CL Matthiae, Animado in hymnos Homericos, p. 428:-ἐπταποροι ἐν τειρεσιν, inter septem errantia sidera, Planetas, ut vertit Ernesti. Idem τριτατης περ αντυγος etc. interpretatur: tertio loco inter planetas equi te vehunt, nempe initio numerandineto a Saturno. ' λi De qua re dubitavit Potitus, Elymol. Forsch tom. I. P. 283. s. ad vah. Recens enseyus quoque χος ab εχειν separavit Grieeh. Wurgellex. p. 351.357. Contra ea Eumol. Magn non multum abest a vero: Oxος σημιαινε τ αρμα, καὶ γίνεται ἐκ του
κειν, trahere, Verbi ἔχειν, vehere, vice singum , ut αρμιατ ελκειν hymn. Ηom in Moll. 232. sed ambo occurrunt tamquam synonyma L. Σ,579-81:σμιερδαλεω λεοντε δυ' εν πρωτησι βοεσπιν
ταυρον ἐρυγμηλον αετην' o δε μακρα μεμυκως
Hisce tautologia inest, at nobis, ob id quod inde essicitur, haud molesta. Duo leones inter primas boves taurum vehebant gemitus edentem, isque altemugiens trahebatur. Sane si ambigui aliquid insit prioribus, finitur et circumscribitur additamento. S. 2. Ad hanc commentationem allegare iuvat lexicographos Graecos auctoritate possentes Egregie enim a prima verbi εχω significatione exorsus est Eumologici Magni auctor in σημαίνει κτώ o
πεδιον εχον ίκεας ι τους rel. Quod igitur Eumologus το πλησιαζω in dronte collocavit, optimo id quidem iure secit Nam appropinquandi notione involvuntur et illa trahendi et proxima portandi notio, quarum utraque etiam Sanscrite atque Latine communi illa radice redditur Quibus efficitur, ut vera radicis vis et ipsa vehendi notio sit loco movere aliquid, sive trahendo id fit, sive portando.
19쪽
Deinde Hesychitis, grammaticus antiquior, portandi
notionem potissimum agnOSCit S. V. εχων, φεο ν οἰ- κων, κατεχων, et S. V. kχει, quamquam ordinem haudita curans Ἐχει, κατεχει, κρατεῖ, νε ται, λειργει τη-
ριελεῖ, ἀξιόῖ, βασταζει, φέρει, πομιενει. Atque etiam Buumannus Lexit. I. p. 289. εχω idem valere dicit atque φερυα *M . Et prosecto portandi sive gestandi verbi εχω significatio apud Homerum latissime patet, praecipue
in coniungendis r εα, σάκος ἀ τιδα, τοξον, δορυ, σκηπτρον, neque Variat SenSu a φερειν τευχεα, σάκος ἀπιτιδα,
τοξον al. omnino εχω et φερω tamquam Synonyma apud Homerum alternas vices explent, ut Od Ν,66-69 de ancillis, quae Ulyssi dona asserunt:
gestandi notionem reddidit Atqui de maximo onere sustinendo χειν adhibetur Od. A, 52-54:Aτλαντος Θυγατηρ λοοφρονος οττε Θαλάσσης πάσης βενΘεα ιδεν εχε δε τε κιρνας αυτος μακρας, α γαιαν τε και υρανον ἀμφὶς χουσιν.
Sustinet coeli columnas δ') estque, ut Senecae Verbis utar, Atlas stelligeri vector Olympi merc. et 1907. Iam vero Eustathius ad Od A, 54. haec annotavit:
Οτι εν ω γαιαν κα ουρανον εχουσιν, ἐλλελειπται ν ἀναπροθεσις εστι γάρ ἀντι του ἀνεχουσι καὶ ἀναβαστάζουσι πολλαχου δε τοιαυτα ποιει Ομηρος, καὶ ε 'Iλιάδι φαινεται Laudo hanc Observationem, minime ero rationem, qua eam illi magis quam antecedenti Versui adhibuit commentator. Ἐχω ibi v. 54. arctissime cum ἀμφὶς est coniungendum, et ita significat separatim tenere, distinere, secundum Buumannum Lexae tom. Π. p. 219. . Attamen valet Eustathii animadversio Od. Γ, 486. de equis: Οι δε πανημεριο σεῖον ζυγον ἀμφὶς εχοντες. i. e. iugum utrinque serentes, quamvis idem hoc loco nihil moneat. Atque etiam apud Herodotum ad eandem portandi sive gestandi notionem refertur γυνὴ χουσα V. 41. mulier gravida, et magis expleta ratione χουσα ἐν γαστρι m. 32. in uter gestans c. artum Plin. N. H. VIII. 10.); nulla vero reticentia confirmat illud
Homerus Il. Z, 58 οντινα γαστερι μητηρ - φερο Nomina a radice FΕX cum Ortandi notione prosecta maxime haec sunt ' Οχανον, χάνη, αμα, χνη yy Quod Aesebylus in Prometheo bis de Atlante sabulam in
serens singularem columnam commemorat, nihil facit ad rem sustinendi autem notionem reddit verbo ερειδειν, 349. 350 ed.Wellauer.
20쪽
singulatim manubrium tamquam instinimentiun adportandum, δμωα, fulcimen 'q), χλευς, vectis δ'). Deinde addita Θ liter radici nomina et Verba exi-Stunt, primum Servato antiquiore , αὐος pro αχ- Θοψ, Onus, α ομιαι, oneror, deinde hacce notione translata in odium εὐος, ομ-ι δ'), tum quae ex δ' EMIατα νηων ἐρεισμιατα προς το λη ενΘα καὶ ἔνΘακλινε μαι. Sehol in Iliad. E il0. ed. Behher. δ' Mοχλος, vectis, ad radicem Fr non pertinere Pottiat. F. L p. 223. , sed magis Latino moles conferri posse videtur. quidem Vocabula λογος, αργεῖος, λογις, μιοχΘος, μοχλος, ad radicem Sanscritam mah referri dixerim, a 'μιυγε ο alienam. Pottius ipse, qui id in dubium vocat, acute animadvertit Et F. LP. 283. s. ad mah : Die verwandien Lat. Orter: dies, diam mclles-ιο vj. μαλα, μολις, die aucti in Gutt vora ingebsilit
vom Grosse gummiihseligen. De elisa gutturali conser moles, μοχλος, eum aranea, αραχνη, lana, λαχνη loti. El. F. II p. 285. δ' De verbi unaque nominis Igniscatione agam infra p. 29. Liter 2 saepius radicibus addita derivationi inseruit: μιρο ος o, moles, cum μογος eiusdem est radicis ΜΕΙ vid. not. 29. γναθος, ἡ, idem quod γενυς, Ser. nu-s , gena praecipue ad neutra formanda ανθος, ab 'A radice Scr. m. an , spirare, es. νε μος, rami antla-s , quae originatio eo confirmatur, quod flosa flando vocatus est itemque αωτος, primitus αξ ιυτος, ab AFDradice, unde αFηια, αFητης Hom. , Scr. ΕΠ et cl), flare, NI vata-s , Ventus; - εὐος Il. Ω, 94. vestis, a FΕΣ rad. εννυμι , illuc rursus refertur ἐσθημενος, vestitus Herod. VI, 112. - εὐος Εradice, cuius ratio nobis amplius est reddenda. Digamma ε Θος nominis cum ex ειΣΘα vide supra p. 6. , tum ex ηΘος synonymo Od. E,4il κατα FηΘεα colligitur, quum et hoc consuetudinem potissimum signiscet, unde συνη Θης, consuetus Lingua Latinaeonstanter servavit SVE radicem in aveo suemus Lucreti , aveo
inscriptione Cretensi utimamus attulit Lexit . .
subvehat, et quod nova rursus Ormatione ex oexistit εχ Θίζω, in )praepositione ἐπί compositum, apud Hesychium: πε ισμενου βαρος βασταζοντος, augmento neglecto velut in αμμαι, εργασμαι. V. Butim. r. Gr. ampl. S. 84. Ol. 6. S. 3. Translate serendi notio cum dolore, labore, aerumna coniungitur. Ita enim intelligendam
esse Homeri locutionem: εχ πονον, οῖον, κακον μο-
ρον, documenta sunt quam plurima. Etenim si legimus Od. Η, 211:ουςτινας μεῖς στε μαλιτ Ἀχνοντας οῖον, dictum per metaphoram ab onere portando desum-
tam δ'). et apud Pindarum Ol. H. 67 τοὶ δ' ἀπρος-
suetum a Graeca initio vocum nonnunquam c literae iacturam
Ad in soci vero non solum sum, sed etiam soleo pertinet, nam hocce similiter est derivatum atque molior, moles cs. μοχλος , soautem pro in identidem apparet in sonus foran s , Soror m sociari , somnus EF ao no-3x Socer UIt: soasum-s . Lassen,
Anthol Ser. p. 353. Quodsi FG ος et Fῆ Θος eaΕ radice superstile antiquioris ΣFΕ, et addito derivativo Θ explicamus, etiam notionis convenientia in ista radice SVE linguis cognatis communi aptissime intelligitur, quum suescere, olere significet agere id, quod quis sui proprium habet.
in x Quod ad εὐος ut ἐθίζω ad ε Θος refertur. δὴ Verba sunt ustathii ἐκ μετα γορας ἀχθοφορικῆς εἴ