장음표시 사용
11쪽
- 10 Epenthosis est appositio cum inter primam et ultimam svllabam aut littera adicitur aut syllaba. Prosparalepsis est appositio cum aliquid ad novissi mam partem dictionis accedit. Ectasis est extonsio syllabae, quae si cum correpta svllaba contra rati0nem per licentiam producitur. Systole est correptio contraria ectasi. sit autem cum longa syllaba contra rationem corripitur aliqua necessitate
concurrentium vocalium altera eliditur.
nullis locis recedere apparet.
Primum ni sub titulo de aphaeresi et de p000pe
verba, cum aut littera detrahitur aut syllaba non adscripSi. Haec Κumuirowius postea addita osse consset Attamen omnino
non ad dolinition0m ipsam portitistit, sed ad subdivisionem metaplasmi, ita ut nobis de definitionum larma agentibus
Alitor autom rosis habui sub tit de systole, ubi verbast autem mun e. q. s. ad ipsam definitionem attinsentia, hanc altor soridi cuius est proprium illud secum , adnumerandam
Tum ad priorem seriem adscribenda sunt definitiones antitheseos et metatheseos, quas cur ummrowiu neglexerit detegere mihi non contigit. Deinde ad alteram seriem reserenda est etiam desinatio Synaliphes ubi verba quae δε cum ... ad 1 Sam delinitionem perficiendam pertineant. Huic donique insorsenda videntur definitiones ros- theseos et aphaereseos generales, quod etiam in his disserentia specifica non simplici substantivo sed relativo pronuntiato adduntur. Quae si recte disputavi uminrowii sententia prostrata
iacet mam primum nihil duos apud Diomedem lantes in-
- 11 dicat. Aut enim iam in soni eius hae duae definitionum formae fuerunt, aut cur ipse mutaverit facile elucebit. Atque non recte ummroWius dicit Charisium eum Diomodis lantem adhibuisse, cuius proprium Sit illud secum: Nam sub titulis do authithesi et mutastes etiam Charisius altera larma utitur, ita ut eum his duobus in componendis titulis Donati auctorem sequi colligendum esset. Idem dicendum est do titulis de episynalipho et de synaliphe, atque de definitionibus generalibus prostheseos et aphaereseos. Quod plano absurdum est neque in ummrowii sententiam quadrat. Iam loci est, ut trium artigraphorum orba diligentius
Diomedes igitur Charisio multo propior est quam
Donato Deinde Charisius eandem ubertatem prae se sertatque Diomedes eundemque Ordinem, eandem diSp0Sitionem, eadem sere exempla. Donatu contra brevisSimus Si et consulto. Non solum enim definitione generales prostheseos et aphaereseos omisit, brevissimam definitionum omnium formam praebet, sed etiam ex exempli squorum cum sint in summa viginti tres, decem exhibet, quae neque
apud Diomedem neque apud Charisium leguntur ea fere
tantum verba assert, in quibus metaplaSmus ObSerVatur, cum Diomedes et Charisius semper sere totos versu adscribant.
Subdivisiones autem littera et syllabae, de quibus iam saepius dixi, tantum in prima capitis arte occurrunt, in Secunda neglectae sunt vel a Donato ipso vel a librario; illas in laut Donati ut ius sonto uisso inde intellegitur, quod sub titulis de aphaeresi, de Syncope, de ap0cope riuSexemplum litterae, posterius ad syllabae metaplaSmum Spectat, excepto tituli de apocope altero exemplo pote pro potest . quod non syllabae sed duarum litterarum ablatio
De exemplis praeterea haec annotanda sunt tribus tantummodo locis exemplum quod Charisius non habet et apud Donatum extat et apud Diomedem Quorum primum
12쪽
- 12 sub titulo Ho paragogo occurrit, quem non Diomedis 8Sedemonstravimus. alterum quod p. 442, 10 legitur aquosus Orion' annectitur particula item , quam nunquam in alio exemplo addendo hoc in capite adhibuit Diomedes at infor-polator adhibuit, qui 441,2 novam de aphaeresi disputationem incipere opinatus ist Quibus V causis etiam hoc exemplum interpolatum osso concludo me tertio exemplo 442,3 nihil statuero ausim, ita ut hoc uno loco apud Diomedem et Donatum exemplum exstet, quod Charisius non habeat. In reliquis locis res ita se habet, ut viginti trium
exemplorum, quae apud Diomedem legantur, Sedecim apud Charisium septem apud tonatum recurrant, Je autem tribus artigraphis communia Sint Quibus ex rebus VI demus intor Diomedem et Charisium artius esse vinculum, quam inter illum et Donatum.
Accddit quod sub titulis de prosparalepsi et de syncope et apud Diomedem et Charisium subdivisio deest, quod
etiam in communi amborum sonte suisse recte coniciaS. Quod autem Diomedes Donati de paragog titulum, quam eandem Sse atque prosparalepsin ex illius verbis concludere potuerit, non ad explendam lacunam adhibuit, luculenter
probat, Donati lantem illi non in manibus suisse. Idem otiam de titulo, qui est de syncope affirmari poteSt, cum in Donati lant ubiquo subdivisiones cillas uisso demonstra
Quaro cum in universum nihil esse probaverim, cur
Diomedis disputationum o Donati et Charisii sontibus conflatam esse credamus, nunc in singulos nonnullos inquiramuStitulos, quibus unimrowii sententia Diti posse sorsitan quis Opinetur. Κummrowius igitur contendit definitionem metaplasmi toti capiti praemissam Diomedem e duobus contaminaSSesontibus. Qua opinio in solo verbo myura a nititur, quod apud Diomedem omnino serri non potest. Dictio transformata enim sive figurata appellari potest transformatio quid
13 autem transformatio figurata l. e. transformata sit, equidem nescio. Hoc autem verbo deleto res ita se habet: Donatus vel eius sons pro aut decoris posuit ornatusve Charisius ac Diomedes sontis verba servaverunt Charisius denique
pro sontis verbis transformatio quaedam recti solutique sermonis in alteram speciem' brevius neque elegantius scripsit
dictio aliter quam debuit styurata ' Vocabulum autemissuram in Diomodis textum ab interpolatore insertum esse iam inde patet, quod non eodem loco, quo apud Charisium, sed infino enuntiati positum est. Quae cum ita sint, videmus eam inter tres artigraphos interesse rationem, ut e primari quodam sonte communi pendeant quem optime Servavit Diomedes, cum Donatus ab illo longissime trium artigraphorum absit. Cuius rei unum addam exemplum. Velim enim animum attendas ad definitiones ectaseos systoles synaliphes; quarum id est proprium, ut disserentiae specifica adiciantur verbis quae δε cum vel , t autem cum Quaeritur, qui8- nam trium artigraphorum communis sontis verba mutaverit.
Τransfiguremus igitur tres illas Diomedis definitiones
in alteram sormam: tasis est extensio correptae syllabae contra rationem per licentiam.
stole est correptio contraria ectas lonyae syllabae contra rationem aliqua necessitate ostente. Synaliphe est elisio duarum inter se concurrentium vocalium alterius vocaliS.
Statim luce priores duas definitiones propter adverbiales, quas dicimus, elocutiones omnino non esse serendaS, tertiam propter genetivorum multitudinem certe non elegantem. Quare hanc ob causam Diomedem definitionis sormam, cuius est proprium cum adhibuisse videmus, quod omnia sontis verba exscripserit proxime abest Charisius Donatus autem aut in brevius sontem redegit aut mutavit, ita ut aliam et breviorem definitionis Ormam adhibere posset.
13쪽
Do synaliphes definitione haec etiam annotem: Nequaquam Diomedis disputatio eam habet formam, ut eam Donati t Charisii sontibus conflatam esse aliqua ratione Statuere possimus. Nam etiamsi esset verisimilo Charisii fontem haec habuisse: synaliphe est cum duarum inter se concurrentium vocalium altera eliditur ' ipsum autem Charisium verba mutasse, nulla ratione reprobari potest sententia, vocabulum elisio sive ut codd. habent collisio otiam in Charisi lante extitisse, omissum autem esse hoc loco vel a Charisio vel a librario eius, ut semper latinam graeci appellationis versionem omisit. Postea autem aliis locis videbimus hanc Charisii exscribendi fontes fuisse rationem ut definitione accurata plerumque neglecta a Xscriberet Verba,
quibus facilius tironibus quae sit res perSpicuum fieret. 3. Nunc quoniam probavi, exceptis nonnullis interpolatis titulis a Diomede unum eundemque sontem exhiberi, pauca do indolo ut dispositione huius sontis, quem postea aliis atqu0 ummrowius argumentis nixi Scaurum esse demonstrabimus, exposuisse iuvabit. Proficiscendum autem nobis est a Diomedis arte, quippe qui diligentissimo sontem illum exscripSerit. Atque optimam esse capitis dispositionem, nemo est, quem fugiat. Praemissa enim metaplasmi definitione quattuor in partes totum caput grammaticus divisit; quarum tertia in rebus proprie metricis versata primum de syllabis contra rationem aut correptis aut productis, deinde de dia0- res eique contrario metaplasmo denique de eliSionis, quam
nos Ocare consuevimus, duobus generibus agit, quarta autem parto de mutatione et commutatione litterarum disserit. Primae autem et Secundae partis etiam artificiosior
dispositio est. Utrique enim praemittitur definitio generalis, huic metaplasmorum, qui fiunt per detractionem, illi metaplasmorum, qui fiunt per adiectionem deinde detractio deprima, de media, de ultima parte vocis, similiterque priore
parte adiectio ad primam, mediam, novissimam partem dictionis tractatur in una quaque particula autem de adiectionesivo detractione et litterae et syllabae separatim disputatur. Quod ad reliquos attinet grammaticos, qui de metaplasmis disputaverunt, cum ad meam rem nihil sere novi asserant, iis quae ummroWius p. 20 de anonymo et de Sacerdote dixit, assentior. De Consentio autem alio loco
Cap. II. De Diomedis capite quod est de schematibus p. 443).
Priusquam ad Di modis caput quod est de schematibus tractandum accedam, paucis mihi exponendum videtur
quanam ratione disserendi usurus sim. Nam quamquam
quod proferam de hoc capite indicium a ummrowii longo distat sententia, tamen malui, illius Opinione primum neglecta a diligenti disquisitione in Diomedis verba acta proficisci hisce commotus causis Quibus enim nititur ummrO-Wiu argumentis, haec sunt: cf. p. 30 et 31 Diomedem complures adhibuisse sontes primum inde intellegi, quod uniuscuiuSque Schemati complures proserat definitiones deindo quod modo cum Donato modo cum Charisio Sacerdotoque ei conveniat denique quod eadem definitionum formarum
diversitas hoc in capite atque in antecedente Occurrat. Ac ne quis diceret omnes grammatico ex uno eodemque endere sonto hoc enim hac re refelli, quod apud Donatum nulla inveniretur definitio, quae itidem apud Charisium Sacerdotemque prolata SSet.
Quibus ex argumentis uni tantum aliqua tribuenda est vis. Quid enim hoc probat, quod complures unius X-tant schematis definitiones Demonstrandum erat umm-rOWio omnibus cuiusque tituli definitionibus idem aliis verbis
describi schema. Immo apud Diomedem unius cuiuSque schematis complures diScernuntur SpecieS.
14쪽
dofinitionum oro divorsis formis argumentum non potondum osse iis, quae in antecedentibus paginis exposuimus, Satis probatum confido.
Quod autem Diomodo modo cum Donati auctoro modo cum Charisii Sacerdotisque communi lante consentire dixit, hoc ido complurium sontium indicium revera esse ridotur, quod inter Onatum sit Charisium, quod ad ofinitiones portinet, ore nulla sit consensio. Hoc unum igitur
argumentum ea ratione reiciemus, ut, cum plurimis rebus
probavorimus Diomedis disputationem paucis intorpolationibus excopiis ex uno fluxisse sonto, demonstremus, quibus causis Charisius vel potius auctor eius commotus Sit, ut alias atque Donatus definitionum partes e Diomedis lante describeret Quibus praemonitis ad rem propositam tran
Non unum eundemque auctorem a Diomede per totum
do Asmatibus caput adhibitum osso tacito intellegitur. intho pro certo affirmari non potest, Diomedem ipsum hoc caput in pam redegisso formam, quam nunc praebent libri manu scripti. Quare priusquam de Diomedis sontibus et scribondi ration disseramus, diligenter est inquirendum, num,
ut in antocedonte, ita itiam hoc in capit interpolatoris
vestigia extent. Atque singularem quandam speciem prae se serunt hae definitiones, quarum unam Scauri esse legimus: 444 29 sq. hypogeuxis est ut Scaurus ait figura superiori contraria ubi diversa verba singulis iunguntur syllepsis os dissimilium isorum it clausularum per unum verbum
445 11: anadiplosis os congominatio dictionis ex ultimo loco praecedentis et principio sequentis. 447 19 ito Ilomoseoptoton est cum in similes casus exeunt verba diversa homoeoteleuton est cum simili modo dictiones multae finiuntur:
Hunc enim osso codicui ordinom, undo idolico nobis
proficiscundum est, X Keilii annotationibus ad p. 45, ut p. 447, 1 discismus neque Solum ille Syllepseos definitionem, ut iam uminr0wius vel ie88lingius. s. annot 57 p. 37)monui, sed otiam homoeoteleuti male transposuit. Qua autem quattuor illa definitiones communia hab0nt, lino sunt: primum exemplo non addito proferuntur; do indo hypogeuxeo et syllepseos, homoeoptoti et homoeotelout d0finition0 coniunctim ita scriptae sunt, ut illarum altera ante syllepsuos, harum ultor ante homoeoteleuti lemma posita sit, ita ut intur so arto coniuncta a reliqui autem separatae
videantur. Tum, quod in nulla alia factum invonimus illarum priori Scauri nomen insertum St, harum priori item praepositum. Denique praeter Syndeti, de qua ut verbis corruptissima cf. Keil ann crit ad p. 45,6. postea vid insen pag. 9 separatim verba iaciani lumina his dosinitionibus deest. Quar iam ummrowius Diomedem illas ox alio sonte sumpsisSo cenSet in ultinia pag. 37). Hoc non concedam. Iam antea p. 6 verisimile esse vidimus, lemmata ab interpolator osso addita Quin etiamsi Diomedes ipse ea adscripserit, quid hoc ad sontem ius 3 Nonno fiam Sacerdotis et Charisii definitione i prolepsuos, paronoma8iae, homoeoptoti hirmi, polySyndet cum ex odomoas fluxisso primario sonte in propatulo Sit, carent lemmatibus Ac moe quis dicat, Charisium fontem in manibus habuisse lemmatibus carentem. Sacerdotem talem descripsisse, ubi lemmata adscripta fuerint. Res enim eadem ost: suit in lemmatibus scripta ars, cui neScio qui lemmata adiunxit Quin istiniis ipso contra Se pugnat umInr0Wius; nam sexempli gratia Diomedis et Donati anaphora d0finitionos, ex eodem haustas esse contendit, quarum altera temma non habet, altera hab0t Quare casui, non sontibus fribuendum vel potius uniuscuiusque granimatici licentiae, quod apud Diomedem lemmata extant. apud Donatum et Charisium desunt attam0n octo contundimus quattuor illis d02
15쪽
- 18 finitionibus proprium esse, quod non habent lemmata praefixa. Unicuique enim titulo lemma praeponitur altera autoni si additur definitio his sero utitur Diomedes formis: 443,29 et aliter de prolepsi disputatur. 445,29 et aliteronalepsis it cf. 446,16 27 447,3 16 445,2 est et se ni anaphora. Iam vides disserentiam his verba prasemissa novam exhiberi definitionem praemonent illae quinque nudo
adscripta sunt, ita ut manu Secundae, quam O remus, Spe
clom fronte ostendant. Quibus de causis has quattuor do- 1 initiones non a Diomedo, sed ab interpolator additas osso censeo quam Sententiam etiam pluribus argumentis contra Κummrowii sulcire liceat, non quin satis sit probata, sed quod sex novis illis argumentis multum hicrabimur. Disputationes enim, in quibus illa extant definitiones, non eodem modo ortas SSe ut reliquas ex consorinatione earum apparere mihi videtur. Nam licet illas o duobus fontibus contaminaverit Diomedes, haec enim est unam- rogi opinio, cur non has Similiter atque reliquas consormavit, ita ut exempli gratia scriberet: Hypogeuxis est figura superiori contraria, ubi diversa verba singulis iunguntur i. e. cum Singulae re aut personis subiciuntur aut
vorbis3 Quin etiam in syllepsi definienda o ummrowii Sententia cf. p. 44 Diomedes rem ita egit, ut 0finitioni
alterius sontis: syllepsis est cum instularis dictio e. q. ex altero sonte vocabulum conceptiose insereret, cum antea iam totum secundum sontem ad verbiani exscripsisset. Quod
plane perversum. At sacile intellegi potest, cur interpolator tofinition0s illas adiecerit in reliquis enim verba sontis, qui ei praesto erat, a Diomede iam exscripta invenit his autem locis deerant, praeter illud conceptio , quod iure
neglexit. Neque quemnam sontem habuerit interpolator dubitari potost Hypogeuxeos enim et syllopseos definitiones continuo scripta propter Scauri nomen adpositum e Scauri arto sesumptas apparet, cumque anadiplOSeos, homoeoptoti, homoeoteleuti definitiones ex eodem fluxisse sonte atque hy-
ut otiam a s Scauri libro desumptae sint. Quod autem sub titulo do panalepsi, de Schesi nomaton de hirmo, de polysyndeto), de dialyto, de arhomoeo Donati definitionos
Diomedis non Sunt adScriptae, cum quinque Scaurianae apud Donatum redeant, has non Scauri Sso elucet roliquis autem dolinitionibus interpolator Scaurianas adscribere supersedit, quoniam apud Diomedem Scauri verba iam lugerentur. Qua de sententia, cum a ummrOWii recedat omnes enim Donati definitiones intor Scauri fragmenta p.
55, 8, 10. II, p. 56, 16, 17, 18 recepit - infra p. 22 susius
Noquo aliter tribus Di modis artis locis, ubi ostiiri nomen extat, res se habere videtur. Omnes interpolationum speciem praebunt iam iis verbis quibus adnectuntur 300,l9 Scaurus sic 300,2 Scauro videtur et appellatio. 403,20 Scaurus ita deuenit Qua de causa umuiroWius fragmontum 2 non recto definisse videtur. Nam tantum verba 403,20 adverbium est 403,26 mitio continet summum et inter se cohaoron o Diomedis propria apud alium grammaticum non recurrunt. Nam inde a 403,26 adverbia sunt aut suae positionis cum Continiani doctrina, maximam etiam partem l80,29 cum verbis consentit Diomedes, ita ut haec Scauro non sint tribuenda. Qua cum ita sint, quinquo illa definiti nos ab interpolator Scauri artu additas osse videmus Do Sexta, asyndeti os supra pag. Th certum iudicium proferre non ausina, quod textus verborum Vehementer corruptus Videtur. Hanc autem proponam sententiam certo verisimilom. Etiam apud Charisium c molli adn. ad 28l,l0 textum mutilatum habemus . similem dosectum, quom praebuit Diomodis quidam archetypus - quod sappius dactum iam stiportoro in capite vidimus, alius alia coniectura complere studuit. Ita nostris in codicibus scripta sunt, uno Keilius in textum rec0piti in codicibus out 0m italicis alia suisse scripta ex
16쪽
Neque minus Septem exempla, quae particula sitem adiunguntur, interpolatoris videntur esse. Quattuor enim
445,l7 446,22 448,2 448 40 tantum apud Dioni dum extant unum apud Charisium recurrit 446,3); unum 444,35)0tiam apud Donatum fortasse e Charisio interpolatum est quod iam intolluxit Κuminr0wius p. 44 et p. 40 ann. S); unum et apud Diomedem et apud Donatum extat 447,26).
Haec autem do exemplis hoc loco annotavisso satis habeo, cum minus graviora sint ad Diomedis sontes eru0ndos. Nunc quae restant apud Diomedem inspiciamus. Atque cum antecedente in capite viderimus nos in definitionum Ormis diversis niti non posse, idem hoc in capit apparot Nam ut ibi, ita etiam hic apud Charisium utraque dolinitionis forma occurrit os titulos de Zeugmate, epiZeuXi, homoeoteleuto, homoeoptoto, 0lyptoto, hirmo, polySyndeto, dialyto atque Donatum utraque forma uti videmus secum legitur s. t. de parhomoeo, de homoeoteleuto, de homoeoptoto; casu deinde factum est . . de hypoZeuxi, ut pro secum particula ubi posita sit). Quare unum tantum ummrOWii argumentum est p. l cui aliquam vim tribuamus nullam apud Donatum inveniri definition0m, qua itido apud Charisium Sacerdotemque prolata sit. Attamen hoc unum argumentum non sufficere facile apparebit. Primum enim apud Diomedem extant definitiones eius formae, ut ipsi definitioni adiungatur Oxplicatio incipiens verbis id est cum . Exempli gratia prolepseos definitio haec est: Prolepsis est prominitatio legendum est praesumptio; s. Donati verba rerum ordine
se tarum, id est cum ante numerus verbo redditur . V.
Quae quamquam per se e Charisii et Donati auctor conflata 8Se possunt, tamen non minus recte contendimus O-
21 natum tantummodo verba ad ip8am definitionem proprie spectantia se Diomedis sonte exscripsi88e, Charisium autem praeoptavisSe explicationem, quam OcnVimVS, quippe quaed0finition planior ut dilucidior sit minusque Severam doctrinam resipiat. Hanc autem rationem coniungendi explicationcm cum definitione invenimus Sub tituli de Zeugmate, de paronomasia, de homoeoteleuto, de h0m000ptoto. Quorum in primo et ultimo Optime perspicitur, Diomedem nono duobus auctoribus Hoctrinam contaminaSSe cf. Supra pag. 4). Gravissimum autem nostrae Sententiae argumentum in-vonimus in titulis do ches Onomaton 446,24 et de hom000pt0to 447, 12). Nam in eam quam Charisius exhibui explicationem illud Vergilii exemptuni, quod cum ea coniunxit Diomedes quadrat, non illud Ennii, quod Charisius habet, cum ad priorem Scheseo Onomaton modum apud Diomedem prolutum spectet Charisius autem Ennium Vergilio praeposuit, quamquam discrepantia inter definitionem et exemplum intercederet. Idum dicendum est de homoeoptoti definitionibus Diomedis ut Charisii Diomedes enim inter homoeoptoton, qu0d fit per exitum verborum in OSdem casus, et homoeostolon, quod fit per exitum in eosdem casus est similes fines discernit, et utrique speciei apta adiungit exempla Charisius vero posterioris definitionis exemplum ad priorem disserentia
illa neglecta apposuit, videlicet quod Ennii quam Vergilii
exemplum apponere mallet. Nullo modo autem fieri potuit, ut Diomedes duos sontes contaminatis, hac subtili dissurentia perSpecta Charisii errores corrigeret, cum nihil in Donatilantis verbis inesset unde Diomede alterum auctorem erraviSse animadverteret. Itaque in Diomedis disputatione uberrinia et sanissima primariu nobis auctor xaeSto St, cum reliquae exiliores minus correcte ex illius derivatae sint quod iam per se verisimilius videtur quam ummrO-wii sententia.
17쪽
Aliis otiati locis praeter OS, quo Supra totaVi, Xtunt interpolationes, quibus SuSpicio mota est, Diomedis disputationi lures subesse sontes. Exempli gratia asseram titulum d dialyto Cortu non tam Stultus sui Diomedes, ut ex ultero sonto XScriberet verba sine coniunctionibus 448,5)deinde ex altero verba nulla coniunctione interposita. Immo interpolator, qui etiam Diomedis exempla illis, quae plus habero Charisius, inepto auxit, illud nulla coniunctione interposita adscripsit, ut verba minus dilucida sine coniunctionibus explicaret. Neque minus in margine quondam
scriptum sui superiori contraria scilicet figura); quod in
Diomedis verborum contextu caret SenSu, quoniam Cum O-cabulo Oratio ' coniungi non poteSt. Quae cum ita sint, de eis, quae a Diomedis codicibus in cap. de schematibus traduntur, haec Statuere OSSumuS:
ea quae pag. 6 notavi ab interpolator addita sunt ex arte Scauri desumpta. Reliqua sero omnina Diomedes ipSe Scauri arto descripsisse videtur. Cuius rei iam Supra argumenta attulimus p. 9); unamrogius, e cuiu Sententia tantum a definitiones, quae et apud Diomedem et apud Donatum legantur, Scauro vindicanda sint quod . 370Xposuit), tamen omnes Donati definitiones inter Scauri fragmenta posuit sci. . . 40). Quod eum parum apte feciSSel et Spicuum St. Nam Si Verum SSet, Donatum RS, quae apud Diomodum reduant definitiones, o Scauri arte omnibus verbi Servati SumpSiSSe concludendum SSet ea quae apud Diomedem non logantur ex ultera non e Scauri arte derivata esse. Nihil autem probat Diomedem Scauro neglecto ullum dilibuisse sontem nam etiam Donatum iureSadhibuisse sontes noli reicienda est opinio et OStea argumentis firmabitur Deipio ulliini sextu argumentum, Cur Onatum ut tu Se utiplicui S se ad Scaurum is iam Diomedem credamuS NOS contra vidimus Diomedem Scauri verba iu-tegriora Servasse, excepti illi quin tu locis, in quibus non Verba mutaverit, Sed partem miserit; ibi interpolitior desi-
nitionum Scauri a Diomede explicatione Sola content OmiS- Sum Ss miratus Scauri definitionem addidit. Quae cum ita sint, et priores Diomedes definiti nos toxplicationes Scaurianas 8Se cenSeo, illi autem locis, ubi Diomedes Scauri definitiones neglexit, cum explicationibus, quas exhibet, interpolatori Verba coniungenda Sunt.
Dolud ex is definitionibus sive explicationibuS, quae apud Diomedem verbis et aliter fit cincipiunt, haec statuere posse mihi videor opanalepseos 445,29 paronomasiae 446,16)parh0moei 447 3 homoeoptoli 447, 16 Scauro tribuo, quod cum Scaurianis dosinitionibus artissime cohaerent illas enim generales, has Speciales esse facile intelligitur Anaphorae autem it prolepseo. 443,29. 445,21 nullo vinculo cum
Scaurianis cohaerent. accedit, quod illae, quas Scauri esse dico, et omnes eisdem annectuntur verbis et apud Char1sium redeunt, quo eas in lante communi suiSSe recte concludas prolepSeo vero et anaphorae et verbis paullo aliter consormatis adiunguntur, et cum apud alium grammaticum non redeant, in proprio Diomedis soni fuisse se ab interpolatore additae videntur. Denique omnia quae de Zeugmate 444,4 sq. leguntur ex uno eodemque fonte fluxisse apparet, ita ut Scauro tribuenda Sint. Nunc autem loci est quaestionem antea remotum Ol-
veru Vidimus enim Diomedis capiti do metaplasmis unum Subesse sentem, quem eundem Secutus est ChariSius. Quaeritur, num hunc sontem Diomedes o Charisius tiam in capite de soli 'matibus scribendo adhibuerint. Nummi Owius quidem, ut et Donato et Charisio in utroque capite unum eundemque lantem SubeSSe crederet, adductu eS ObServationibus, quae de definitionum consorinationibus protulit. Quas cum fallaces esse Supra demonstraverimus, ut in utroque capite unumquenulue artigraphum eodem sonte Sum esse demonstremus, in definitionum sorma niti non debemus.
At alia extant argumenta. Nam inter Diomedem et Chari-
18쪽
Sium iii troilii capite lii Orsus eunden intercellere rationem
vidimus, quod ex his Xenipli gratia appositis delinitionibus apparebit:
ChariSiu S. OCtuSi est Cum correptu sylhι-ba contra rationem producitur. ChariSiu S. Ρr0lel Si est culi ante numerii Verbo redditur, quam res Dei SOnaeve definiantur. Diomede S. ectasis est extensi Sylkibae quae fit cum correpta syllaba contra rationem per licentiam roducitur. Dio modo S. prolepSi est uia es iani lio rerum ordine Sociatarum id est
Neque aliud de Donato Statuendum videtur. Nam in utroque capite inter eum et Diomedem eadem intercedit ratio. Quod autem in capite de metaphismis aullo 3ngius a Diomede ab0St, tuum in capite de schematibus hoc indoeXplicandum St, quod, ut antea Vidimus, in capite de metaphismis sontis sui verba consulto in brevius redegit in
relii suorum igitur capitum ruendis sontibus Diomedis meum libere sequar viam id praecipuo intuens ut Scauri artis rotiquius detegam.
I. Quae apud Diomedem p. 449,5-11 leguntur dispositionem continent earum rerum, quae Sque ad 456,2 Scriptae Sunt. Quam dispositionem Diomedis apud alium nullum invenimus grammaticum. Reliqui enim primo de barbarismo et Soloecismo, tum de ceteris vitiis agunt. Apud Diomedem vero tria generalia orationis vitia discernuntur, ObScurum, inornatum, barbarum barbari autem generi Species Sunt duae. IIanc optimam dispositionem a Diomede inventam SSe, ne credas, velim inspicias haec orba Quintiliani Ι , l)... cum omni orali tres habeat virlities, ut emendata, ut dilucida, ut ornata sit . . . totidem vitia, quae Sunt Supra
dictis contraria. Dilucido igitur obscurum inornatum Ornato, emendat barbarum genus cum oppositum sit, Diomedis dispositionem quodammodo cum Quintiliani cognatam 8Sevides. Itaque Diom dum hanc dispositionem o Dut illo Quintiliane sumpsisse credas, de quo ummr0Wiu p. 360git. Prorsus enim facio cum ummro Wio, cuiu Sententiam iustis causis reici posse nego. Quod autem apud
Pauchorum lilein Studien p. 9 legimus habe da o er scit. Dio modus don Quintilian ausschroibi nonni se itinnichi , aliter mihi explicare non possum quam inde, quod Pauchorus illam do Diomedis latinitatu disputationum Scrip-Serit, priuSquam uini rogi dissertatio edita suerit. Is quidem sonti prudenter ac caute nomen indere USUS OUeSt; OS 0Stea nonnullis argumentis nixi verisimilem coniecturam proseremUS.
Hunc autem sontem Diomedem in priore capitis de vitiis orationis parte tanquam ducem secutum esse intellegitur . quod obscuritati octo, inornatae orationis quinque
1 Collationem disputatiotium . quae apud Diomedem, Donatum, Charisium Sacerdotum de vitiis orationi extant, invenies p. 42 qq.).
19쪽
Species eodem Ordine, quo in di8positione proponuntur, postea tractantur. um ordinem Diomedis proprium 8Se intellegitur ex hac tabella, in qua numori Diomedis titulis appositi, quonam ordine ab aliis artigraphis tractata sint vitia, edocent. Reliqui enim unum sontem primarium a Diomedis diversum secuti sunt Charisius vero paullo ab aliis eo differt, quod ellipsit quarto exhibet loco, quam ceteri Septimo ponunt:
Atque ut ad singula perscrutanda tranSeam. Primum s0 definitiones inter ceteros lucent hae 449,l2 Acyrologia est . . . non propriis dictionibus
449,26: Macrologia Scaurus ita definit longa descriptione
450,les amphibolia est vitio compositionis in ambiguo
posita Sententia. 450 l9 Ellipsis si necessaria dictione fraudata sententia. 450,25 Aenigma est per incredibili confusa sententia. 4bl, 8 Cacozelia est per assectationem decoris corrupti sententia.
pleonasmi apud Charisium 271, 1 legitur. Tum Charisii 0- finitiones pleonasmi et ellipseos 271,3 ex eodem lante
fluxisse apparebit sorma earum collata. Pleonasmus est Sententi Verbo itu quam neceSSe StabundanS. Ellipsis est sententia verbo minor quam neceSSO St. Ellipseos autem definitionem Diomedes non ex eodem lante exScripsit, unde ex illaS, qua Supra notaVi. Sex autem illas et propter formam et, quod Diomedis pr0priae Sunt ex uno eodemque sonte fluxiSSe Statuamus Dece8Se St, quem Scauri artem fuisse inde intellegitur, qu0d una earum macrologiae e Scaur desumptu St. Doindo dua aliae sunt definitiones, aeschrologiae 4b0, 32): aeschrolossia est vitio compositionis inverecunda oratio et cacenphati 451,3 cacenphaton est vitio compositionis inverecunda Suspitio, quas propter sormarum similitudinem ex eodem lante derivatas esse vere contendere pOSSumus. Etiam hae apud alium grammaticum nullum leguntur ReSchrolo giae mentionem fecit praeter Diomedem Sacerdos V 453, 19), cuius ex laute propter magnam verborum disserentiam deSumpta non potest esse Attamen e Sacerdotis verbis: seinter cacenphaton ergo et aeschrologiam hoc est, qu0 cacenphaton honestis verbis turpem continet enSum, ReSChrologia vero obscenis verbis honustum exprimit intellectum edocemur, a Diomedi auctore, quid inter cacenphaton et aeschrologiam intersit, bene definitionibu expreSSum 8Se. Denique notatu dignum est, praeter Diomedem nullum alium artigraphum aenigma aut cacogeliam inter vitia orationis reserre. Quin etiam Diomedes p. 62,18 de aenigmatetit si isdem verbis quibus sub eodem titulo reliqui gram
20쪽
inter vitia orationis relata est aenigmatis definitio, ab illa sub titulo de tropis extant toto coelo absit. De Cacogelia autem praeter Diomedem tantummodo Sacerdos verba secit; at inter schemata numeravit. Quare cum iam verisimile sit Diomedem etiam cacogelia definitionum non e Sacerdotis sonte hausiSse, perspicuum fit verbis grammaticorum collatis. Diomedes 451 8. Sacerdos 55,12. Cacogelia ist iuri assecta Cacogelia est qua fit duobus
tionem decoris corrupta Sententia, cum eo cisSO . . . modis aut magnarum rerum
Apud Donatum hoc in capite IV, 394,25-395,26)Scauri vestigia non extare non miruui est, quod etiani totius
capitis dispositi0ne a Diomedis recedit uberius autem intelligitur macrologia definition Donati 395,7 cuni Scauri collata. Neque Charisiuni Scauri artem in uinibus habuisse,
eisdem de causis Statuere OSSumuS.
At apud Diomodom et Donati et Charisii verborum
similia extant. Cum Charisianis enim congruunt desinitiones pleonaSmi, periSSologiae, macrologiae prior tapinoSeOS, CR-cOSyntheti aeschrologia autem altera 450 33-451,2 cum Charisiana ad verbum congruit cacenphati, qua de rep0Stea agam cum Donatianis deinde ad verbum consentit
altera definitio ellipseos; tautologia aut0m Donati definitioni propior est, quam Charisii purissologiae e Charisii
auctore Sumptae verba sine ulla vi rem ni o Donati auctoro addita esse tunc statuere cogeremur, Si conStaret illa non
Charisio, quamquam in sonte extarent, miSSa SSe dentitue pia in suo tituli de amphibolia leguntur, maiorem partem apud Donatuni ininorem apud Charisium redeunt. Nunc, ut eruamuS, quomodo Diomedis disputatio contaminata Sit, animadvertamus quid intorsit inter hoc caputet caput de schematibus, ubi Dionaedem maiorem partem Scaurum equi vidimus paucis tantummodo aliis ex sontibus verbis insertis Ibi enim eae partes, quas e duobus Onti-
bus coaluisse uminr0Wius falso opinatus est, optimo coniunctionibus interpositis inter Se coniunctae Sunt, quod nobis argumentum praebuit unum tantum subesse sontem statuendi ea vero, qua aliunde deSumpta eSSe apparebat, alio modo ita adposita sunt, ut Statim extrinsecus ea additas esse perspicuum sit. Qua sententia capitis do vitiis orationis consorinatione optime adiuvatur, in quo sontes a Diomedo contaminati nullo vinculo coniuncti exhib0ntur. Unus tantum locus si titulus de acyrologia), ubi intor priorem definitionsem et Scauri vol particula intorposita est roliquis nullum extat vinculum vid. X. r. fit de ellipsi 450 l de aeschrologia 450,32 . Atque hoc primum elucet, quod iam antea adumbravimus, orba initii capitis 449,5 sq. Scauro tribuenda esse. Nam omnium grammaticorum Solus is, qui illa verba scripsit, aenigma et cacogeliam inter vitia orationis rottulit,aonigmatis autem et cacogelia definitiones e Scauro desumptae sunt. Itaque fons illo Quinti liano us nam Quintiliani doctrinam illa rosapiunt quem ummro Wiu e capite de compositione enucleavit, quem idem in capite de schematibus adhibitum ess demonstravit, Scaurus suit. At quo cum Quintilianum in grammaticis institutionum partibus
Palaemonis arte usum esse inter viro doctos constet, Scaurum Palaemonis doctrinae rationem habuisse censeo. Quod optime in temporum rationem quadrat. Nam cum Palaemon sub Tiberio, Scaurus sub Hadriano imperatore floruerit, consentaneum est, Scaurum in arte Sua OnScribenda eum reSpexisse, qui tunc temporis inter grammaticos nobiliSSimus esset.
Nam n Scauri et Quintiliani disputationum similitudinem ita Oxplicem, ut illum huius institutionibus usum esse
contendam duobus impedior argumentis. Primum enim perso orisimilius ost Scaurum in arte grammatio componenda ad grammaticum non ad rhetorem confugisset deinde a