장음표시 사용
21쪽
- 30 Quintiliane Diomedis auctore, i. e. a Scauro, bis 443,7; 456,29 Quintiliani pauca verba nomine addito proseruntur. Qu0 facillime inde explicatur, quod Scaurus Quintiliani opinionem ibi attulerit, ubi 'oc autem saepius iactum esSe constat is Palaemon illo dissontiroi. Illi nim loci ita comparati sunt, ut non totius disputationis, sed singularis cuiusdam opinionis vel definitionis Quintilianus auctor no
Doindo in capitis do vitiis priore parte ex iis quae cum Donati vel Charisii verbis congruunt, cum maXimam partem ex illorum sontibus desumpta videantur, tamen nonnulla interpolatori tribuenda sunt. Ita amphibolia, Mofinitioni o Scauri artes desumptae adiungitur exemplum sui de Aeacida Romano vincere posse), quod quamquam apud Charisium 271,28h recurrit, tamen longo aliis utroque loco explicatur verbis quare non e Charisi lant desumptum sed etiam in Scauri arto uisso videtur scriptum alterum autem exemplum eiusque explicatio item certum est Antonium e. q. s. interpolatori videtur tribuendum propter item particulam. Qua in titulo de amphibolia duobus ira0tor hunc locum legitur cum Donato ad verbum duro congruentibus item per communia verba
450,l0); item hi per distinctionem 450,13) Denique etiam
verba: Iit praeterea plurimis modis, quo percurrere omnes, ne
nimis lonsti sit, non oportet vehementer mihi suspecta Sunt; quamquam si qui dicat, haec verba iam in Donati sonte existisse, unde a Diomedes descripserit, eum resutare non possum It Donatum saepius audimus dicentem se sontem suum in brevius redacturum, quod actum Sse, breVI-tato artis ius probatur Apud Diomedem autem 'imilis annotatio invenitur 453,5 haec vitia praelocuti controversiam de nomine pertinacibus relinquinii s. Muno AEadem leguntur apud Donatum p. 393,3 int0griora: nos cavenda haec vitiupraelocuti controversiam . q. s. at cum apud Donatum In fine totius capitis posita sint, neque revera quidquam de
mytacismo, abdacismo, reliquis barbariSinis proferatur, apud Diomedem uber de illis sequitur disputatio, ita ut orba haec vitia praelocuti e. q. s. plane Stulta et inepta videantur. Quamquam in hac re utpote lubrica non persistam. Restat, ut unum detegam Diomedi textus vitium. 450 32 post aeschrologia definitionem e Scauro desumptam ea sequuntur verba, quibus Charisius cacenphaton explicat; quar Diomedis textum ita restituam: aeschrolossia est vitio compositionis inverecunda oratio; cacenphaton est in compositio verborum e. q. S. Nam cacenphati, non aeschrologiae duplex Oxtat Ofinitio. Hoc quoque loco, quam Supra annotavimus p. ), SuSpici movetur, lemmata non ab ipso Diomedo soda librario eius esse addita, qua re acile perturbatio quam modo correxi fieri potuit. 2. lanula PiSino. Iam inquiramus, num otiam aliis locis Diomedo Scaurum adhibuerit; quod in capitibus de barbarismo et soloecismo actum esse indo verisimilo fit, quod eodem exhibentur ordine, quem Scaurus initio capitis de vitiis orationis pro-p08uit. KummroWius quidem p. 39 suspicatur Diomedi praetor Scaurum si alium incertum auctorem subesse Cominianum, quom otiam Charisius adhibuerit. Itaque ab hac nobis proficiscendum est sententia. Videamus igitur ummrowii argumenta; qui p. 39)-Cum Charisius, inquit, disserens de barbarismo et soloecismo prioren duorum auctorum, quos ibi exscripsit, Cominianum suisse ipso testetur et cum apud Diomedem altorius Charisii auctoris nullum reperiatur Ve Stigium, Cominiano autem a qua in initio do barbarismo leguntur, corto debeantur os Diom. 451,2l-33. Com. 265,2-ll): vix dubitari potest, quin Cominiano ea quoque
22쪽
At primum non recte dicit, alterius Charisii auctoris apud Diomedem mullum inveniri vestigium. Quaeso enim
vidotis haec: 1 Char. 206,12 intor barbarismum se soloecismum hoc interest, quod barbarismus in singulis verbis fit in is uocum tuo ordine contra morem Latinitatis, Soloecismu autem, quando discrepantes inter se licitiis es habet oratio . Diom. 455, 34 inter soloecismum et barbarismum iocinterest, quod Soloecismus in hiribus partibus fit et discre
anonym Char. 265,24 barbarismus est dictio vel pronuntiatione vel scriptura aliqua sui parte vitiosa. Diom. 451,26 barbarismus est nuntiu/ione vel scripto una pars orationi corrupta. 3. non Char. 267,23 soloecismus os non convenions rationi sermonis verborum iunctura. Diom. 453,23 soloecismus est non conveniens rationi
Haec obstant unimrogi sententiae. Quamvis enim Diomodis disputati simillima sit Cominiani tamen extantanonymi Charisiani vostigia, ita ut diligenter nobis inquirendum sit, quid huic, quid illi, quid neutri tribuamus. Vid0bimus autem Diomedem in cap. de barbarismo secutum
esse duos auctores, quorum iter Scaurus St. Neque minus apparebit, Diomedem duos sontes secutum non ea arte usum es8e, ut eos diligenter coniungeret. Immo facile singulorum ut ita dicam pannorum suturae cognOSci OSSunt.
Atque unam rogius p. 39 ann. 63 priorem capitis de barbarismo partem Diomedon o Cominiani libro hausisso cenSet, quam ad probandam sententiam collatam duorum grammaticorum 451,2l-33 - 265,2-li doctrinam unicoru
gressus rem non abSolvit. Quae enim Diomedes p. 451, 33 sq. habet, quamquam a Cominiano recedunt, tamen similitudinem quandam itus Stendunt; per me igitur reicienda non est opinio Diomedom non ipsum Cominianum Sed utrumque eundem secutum 88 fontem, quem priore parte uterque integrum servaverit, posteriore Cominianu brevitatem appetens, Diomodo alterum inserendo mutaverit. Neque minus fieri potuit, ut Cominianus duos contaminaret in loc capito conscribendo fontes Nam alios aliis locis eum secutum esse sonte e hoc Xemplo perspicuum
sol pagina inim 180 vers. 26 inter accidentia participio numeratur qualitas Qualitas autem apud reliquos Charisii auctores id significat, quod nos modum appellare OnSuevimus cs. 64, 16 qualitus verborum aut inita est aut inm/ita .
q. q.). It hac notione qualitas a Cominiano adhibita esse non poteSt, cum participium Semper infinitae qualitatis sit. Haec igitur qualitas participio non accidit; ea vero accidit,
quam apud Diomedem ita definitam legimus 342, 19hii u-litates verborum sunt hae absoluta Sive perfecta, anchoativa, iterativa sive frequentativa e. q. I. Hanc enim qualitatem
participio accidere Diomedei in disputatione de participio cum Cominiani saepe ad verbum congruente dicit os 40 I, 19) Quare etiam apud Cominianum hanc vim habere qualitatem vere videor contendere posse. attamen Cominianus
266,25 qualitatem ea notione adhibet, qua ChariSiu pag. 164, 16. Ita tuo Cominianus duobus videtur usus esse sontibu8, quorum uterque alium qualitati indore sensum An-
23쪽
Doindo cum probari nequeat, a Cominian in cap. do barbarismo unum tantum nobis praeberi sontem, de Donati capite, tuod est de barbarismo 392 5-393,4), annotandum est, non modo nihil probare eum unum secutum esse sontem, sed etiam plurium veStigia extare. Primum enim verba 292,T barbarismus it duobus modis pronuntiatione et scripto his bipertitis M attuor species subponuntur hoc promittere videntur quod etiam apud Servium o Pompeium absolutum invenimus primo barbarismos pronuntiationis deindo scripti xpositum iri. Sub titulo aut omd barbarismis pronuntiationis dicendum erat de semporibus et accentibus cf. Consentium V, 386, 14). Haec igituro sonto fluxisse viduntur, in quo ex disserentia barbarismorum pronuntiationis et scripti generalis dispositio sumpta suit, cum in Donati capite tantum hic et illic annotetur, barbarismum enuntiatione vel scripto fieri. Dispositio gonoralis enim haec est, ut quattuor barbarismi genera discernantur, quibus subdivisiones litterae, Syllabae, temporis subponuntur. Deinde de tonis 392,22 sive accentibus agitur eo modo ut hoc loco dispositio initio capitis prolata servata sit, nisi quod etiam ex altera dispositione ut barbarismi adspirationis ita etiam barbarismi, qui fiunt in accentibus, X-
Deincep quae pag. 392,27-393, leguntur, et in dispositione non promiSsa Sunt, et inter se pugnant. PoStquam enim Singulariter annotatum est, barbarismum etiam per hiatus fieri, iterum exponitur, hiatus barbarismum Speciem esse barbarismorum mala compositionis. Quae quomodo ex pluribus sontibus conscripserit Donatus, inquirere mittamus vestigia plurium sontium detexisse satis habemus. Atque si Donati disputationem, quatenus eam X Uno eodemque sonte luxisse verisimile est, cum Cominiani conserimus, videmus Simillimas ea esse. Quamquam ordine paullium dissorunt. Nam Donatus do barbarismis, qui in temporibus fiunt, semper ultimo, Cominianu Semper rimo
loco verba facit praeterea Donatus immutationem ante transmutationem Cominianus hanc ante illam posuit. Quod autem Cominianus nihil de transmutatione et immutatione syllabae et temporis habet, aut Charisio aut ipsi Cominiano, qui in exscribendo sonte suo in sine capitis brevior fuit iure tribui potest. Neque minus fieri potest, ut disputationes de immutatione et transmutatione syllabae et temporis a Donato ut aequa fieret dispositio adiecta esse, contendamus; cuius sententiae argumentum ex eo colligimus quod Donatus exemplum fervere Leucaten e titulo de temporis detraction in titulum do immutatione transtulisse videtur. Utraque autem sententia idem valet et in nostram quadratopinionem, Donato et Cominiano exceptis iisma apud Cominianum in initio capitis leguntur, eundem Subesse sontem. Nam cum in verbis propter brevitatem utriu8que, quae insonte nondum extitisse videtur, rarior consenSus deprehendatur, quod ad exempla attinet, res ita se habet, ut quinquies s. tit de adieci temp. liti. syll. de detraci Syll. do immut liti. uterque idem exhibeat exemplum, ter Sub. tit de ectraci temp. liti. de transm liti. disserentia
Deinde etiam Diomodis disputatione adhibita hao de
exemplis trium grammaticorum Statuere OSSumUS: I. Diom. Com. Don eadem habent exempla:
l sub titulo do adiectione temporis
II. ion et Com. idem habent exemplum, aliud Diomedes: l sub titulo de adiectione syllabae 2 se detractione Syllabae' se immutatione litterae III. Diom. et Com. idem habent exemplum, aliud Donatus: 1 sub titulo do detractione temporiS.
Ex hac re, quam ultim loco notavi, novum colligo argumentum, Donatum exemplum fervere Leucaten o titulo de
temporis detraction ad titulum de immutatione temporis
24쪽
stituta videmus Donatum a Cominiano multo propius abesse quam Diomedem. Iam videamus reliqua Prim autem ea perScrutemur, quae apud Diomedem 452,23-29 leguntur. Haec aliam prae se ferunt Speciem atque maior pars capitis. NuSquam enim praeter hunc locum discernitur inter primae, mediae, novissima partis Vocis detractionem et adiectionem. Similem autem divisionis rationum iam a Scauro in capite de metaplasmis adllibitam invenimus. Deinde aliud accedit argumentum, quo adducti versus 23-29 capitis do metaplasmis auctori, i. e. Scauro tribuamus. Utroque enim loco graecae significationes d-hibentur, quod in tractandis barbarismis aliorum nemo grammaticorum, Diomedes praeter hunc locum etiam 452,
28 0 453 1 sacit vide infra annotationem h). Quos duos
loco Scauro tribuendos esse apparet. Nam quae de parallage tu mutatione litterae profert etiam exemplo, quod adhibet, a Cominiano et Donato disserunt; quae autem de ecthlipsi 453 l leguntur idem tractant, quod antea sub titulod detractione litterae exposuit, unde duos eum Secutum eSSesontes intellegitur. Est praeterea alia quaedam observatio, qua multum lucrabimur non tam ad discernendos Diomedis sontes quam ad indolis ac natura differentiam definiendam, quae inter pri0rum et posteriorum technicorum de barbarismo et soloecismo disputationes intersit. Nam qui verba et apud Cominianum et apud Diomedem
eXStantia: ,sed hoc vitii m ii soluta oratione nomen suum retinet, ceterum apud poeta metaplaSmus vocatur, soloecismus
autem schema 'legerit, is iure mirabitur exempla barbarismorum et soloecismorum omnia sero e poetarum carminibus potitali graecas adhibitas esse significationes a prioribus artigraphis iam inde verisimile est, quod has artis partes e graecis fontibus primariis fluxisse perspicuum est. f. unamrow ann. 3 p. 7. cf. Quintil. I. 5 40.
tantum Sermone nomen Silum retinere, maiorem Xemplorum
partem e poetarum libri peterent. attamen cum metaplaS- morum et Schematum multo maior numerus esset in latino Sermone quam barbarismorum et Soloecismorum, acile adducti sunt artigraphi, ut illorum pro horum exempli adhiburunt, qua in re nihil vituperandum est, dummodo ea fit ratione, qua Quintilianum Sum videmus. Eius velim inspicias haec verba: I, 5, 17 Plus existunt subtilitatis quae accidunt in dicendo vitia. quia exempla eorum tradi scripto non possunt, nisi cum in versus inciderunt et Ι. 5, 35), sive
.,amura corticis seu medio cortice perienus facit soloecisi ii/ni quorum neutrum quidem reprehendo cum sit
utriusque eryllius luctor sed instamus utrumlibet non recte dictum e. q. q. Iam Vide eum quaSi Veniam e-tere, quod ver8u partem exempli loco posuerit. Quare cense eum luctorem quem Diomedes 452,23-29 exscripserit antiquiorem Sse reliquorum Quamquam enim nanteS et selinquo opud Vergilium inveniuntur, tamen, cum Sola Verba adhibeantur, barbarismi exempla Sunt. Sin toti versus d- Scripti essent . metaplasmi Simili autem modo roliquis locis, quos o Scauri libro ipso fluxisse demonstravi non versus sed singula asseruntur VerbR. Posteriorum autem temporum artigraphi, ut diSputationibus maiorem adderent splendorem, male quadam litterarum scientia Si toto versu quin etiam Oetarum nomina adscripserunt. Cui rei ex ipsius Diomedis disputatione eXemplum asserre OSSumus. Nam 452, apud Diomedem, quod neque a Cominiano neque R Donat sactum invenimuS, barbarismorum exempli primo Singula Verba ponuntur, quise postea versibus adscriptis tanquam probantur. Tertium autem exemplum, quod est lituum, quod propter item parti-
25쪽
culam interpolatum esse Suspicamur, tamen hoc nullo ostverisimile tot ex eodem sonte fluxisse videtur, ubi priora duo exempla extarent hac enim ratione Sum SSe interpolatorum in capite de Schematibus vidimuS, ut ea, quae fonte Diomedes minus haberet, ex eodem sonte Suppleret. At ius in primario sonte tantummodo singula Verba exemplicauSa OSita suiSSe, VerSu autem postea additos, huius rei duo habeo argumenta primum enim in versu o Terentii Andria petito nunquam huc tetulissem pedem non , tetuli sed tetulissem extat, cum 452, et tetuli pro tuli legatur, ita ut utrumque locum ab eodem exempli causa positum eSSe non verisimile sit. Deinde si tria exempla diligentius inspicimus videmus unum esse adiectionis ad primam, alterum ad mediam, tertium ad ultimam partem OciS; quare ex illo sonte haec desumpta videntur, unde verSus 452,23 Sq. fluxerunt in hoc autem singula tantum verba adscripta videmuS, Versu non additos. Quare verba p. 452, ita Scauro sonte primario manaSSe apparet, ut nescio qui intercedat auctor, qui Scauri doctrinam cum aliis tum hac in re mutaverit, quod Singula verba perperam Versibus Otis prObaret. Quo ex auctore tota reliqua Diomedis disputatio excepti eis, quae in fine leguntur, pendere videtur. Omnesonini tituli excepto titulo de adiectione tempori itSque, qu0Sex ipso Scauri libro desumptos diximus, ad tituli do adiectione syllabae exemplum consormati Sunt. Itaque Diomedes in capite de barbarismo conscribendo et Scaurum et auctorem ex illo pendentem adhibuit. Nequo mirum hoc nobis ad Charisii institutiones spectantibus videtur; nam is quoque Saepi88ime adhibuit auctores, quorum alter ex alter penderet. Quod ut intellegas, Sunt autem plurima Xempla, quaeso conseras haec in capite Charisii de adverbio C0miniani verba l80,27 48l,l6 cum anonymi l8l l sq.); ex capite Charisii de ablativo casu Cominiani disputationem cum anonymi l 48, Sq.).
Neque non intellegere OSSumus, cur Diomedes hac conscribendi ratione usu Sit. Vidimu enim eum in cap. de vitiis rationis tanquam ducem Scaurum Secutum; cuiuSex arto in capite de barbarismo scribendo, quod illius pars est, tantum pauca deSumpSit, cum On ei praesto esset arto Scauriana o uberior et plendidi0r, quod non singula verba tantum Sed toto verSu adScripto haberet. Nonnullis certo locis inter Scaurum et Scaurianum auctorem discrepantiae suerunt, quorum unam nobis tradere placuit Diomodi verba 452,23 hae autem Specie e. q. q. DSerundo aliis locis ortasse disserentia non tanta erat, ut utriusque sontis verba adscribere cogeretur; aliis locis dissorentia omnino non fuit, ut in initio. Prima enim capitis verba, cum inter generalem et Specialem discernatur definitionem, Scauri quem e capite de metaplaSmis cognitum habemus modum ratiocinandi resipiunt. Ex hoc autem Scauriano auctore Cominiani et Donati communis sons fluxisse videtur aliter enim res explicari non potest. Alia omissa sunt ut verba definitionis haec:
enuntiatione vel scripto . . . ac per hoc non Latina, reliqua,
qua tacito in tabella quam adiunxi cs pag. 51 sqq. conspici posSunt, aliunde addita Sunt ut e gr. exempla Sub titulis do adiection ut detractione syllabae, ubi Donatus et
Cominianus inter Se congruentes a Diomede recedunt. Donati sero definitionsem et expositionem 392,5 - 10 ex altero
D reliquis Diomedis capitis partibus 453,3 sq. nihil
Interpolationes denique eicere non multum refert, quod nihil intorpolatum videtur niSi pauca exempla. Item articula autem etiam hoc in capite ansam cognoscendi interpolatoris verba praebet e. r. verba 452 32 item eristionem similiter pro reliyione mutatis r et i litteris interpolatoris pravitati tribuamus certe non opus sui duo adferre exempla litterarum i et mutationiS.
26쪽
At tu Consenti artem perlegentibus nobis perspicuum sit, eum complurium grammaticorum disputationes in manibus habuisse, suo autem ingenio iudicioque disposuisse, auXiSSe, mutaSSe. Ita exempli gratia in pagina 386 do multis diversisque definitionibus suam opinionem profert ita p. 391,25 aperte contra plurimorum rationem pugnat quae
verba ut memorabilia apponam in quo equidem non imitatoreo Scriptores, qui Gempla huius modi vitiorum de auctoritate lectionum dare voluerunt; quo ea vitiorum facta est confusio, ut paene ium nemo intellestat, quid barbarismus sit, quid meta-ρωSmuS: nam plerumque alii utque alii, interdum ii ipsi et metaplasmum et burbarismum dicentes eiusdem lectionis utuntur exemplis, eoque i ncta confundunt. His verbis eadem, tuae m0d nos pag. 36 vituperavimus, technicis iure viti vertit. Totius autem arti rationem inspicientes, eum non tam commentarium in unani vel aliam artem scripsisse intellegimuS, Sed Suo Marte OVam compOSutSSe e reliquorum artigraphorum, Suo iudicio vitia eorum emendaturus. Quare niuitis locis eum a reliquorum doctrina et verbis dissentire consentaneum St, aliis, ubi idoni conSeret, verba integra exscripSiSSe.
3 D HOIOSCifimo. Summi momenti est enucleare, quot in capite de soloecismo conscribendo Charisius p. 266,15-270,20 sontes in Sum vocaverit. Nam cum primu auctor, cui omnia indo a 266,15-267,22 debentur, Ominianu Sit, ellius, reliqua utrum uni an duobus tribuenda sint, dubitat. Nam
ad 268, haec annotat transmutationis exemplo, quale infra p. 270,20 positum est, omisso aut uberiorem de immutatione disputationem interposuit strammaticus, aut tertiam soloecismi defluitionem, id quod magis probo, cum secunda consslutinavit librariuS. Equidem sacere non possum, quin ab hac Sententia discedam.
Nam primum si, quam Quintilianus in disputation do soloecismo adhibuit dispositionem I, 5,34-54), inSpexeris, videbis hanc esse, ut quadripertita 38 soloecismi ratio
statuatur, ut fiat adiectione detractione transmutatione immutatione; immutentur autem accidentia artibus orationis
Quae adem dispositio apud Charisianum anonymum extat, qui pari prorsu modo, atque Quintilianus, pauciSdo adiectione, do detractione, de transmutatione, uberrime do immutatione egit. In illo transmutatione' p. 268,3 vitium latere videtur; transmutationis enim, qua ut ait Quintilianus I, 5 39 0rd0 turbatur, aptum exemplum in fine totius capitis scriptum
eSt, hoc loco non extat; quarc transmutationes aut lapSucabimi ex immutationes corruptum St, aut quod, cum iteratio verbi hoc uno loco certe mira SSet, magi mihi
placet a librario qui abhinc transmutationem tractari pinaretur. inepte additum est. diaque do lacuna archetypi )
27쪽
Acyrologia est dictio incoli venienter et inproprie prolata, ut est
pro timere proprie enim seramus bona timemus mala. Cacenphaton eStirati turpem significationem habens inturpibus vel biS, ut lepus tute S et Cicero liliusque eius ... Don Atus 394,2b). Cum barbarismo et Soloecismo vitia duodecim nunterantur hoc modo barbaris-muS, SoloeciSinus acyrologia cacenphaton leona Sinu periSSOlogia macrolo
gia tautologia ullipsis tapinosis
phibolia. Acyrologia res inpropria dictio, ut
hunc eo si potui . . . Sperare dixit pro timere. Cacenphaton StobScena enuntiatio vel in composita dictione vel in
Dio modos 449, b) Vitia orationis generalia
Sunt tria, ObScurum inornatum barbarum. obscuritatis specie Sunt Octo acyrologia pleonaSmuSperissologia macrologia mphibolia tautologia ellipsis
aenigma. inornatae rationi Species sunt quinque tapinoSi ueSchrologia cacenphaton CRUO- gelia cacosyntheton. barbarae orationis parteSSunt duae, SoloeciSmu et barbariSmuS, quorum Specie Sunt plurimae. Acyrol0gia est dictio minu conVenienter elata, vel non propriis dictionibus Ob- Scurata Sententia, ut est
ubi nullius significatur ignis
Verum meretrix et apud Vergilium
hunc est si potui tantum . . Sperare pro timere OSuit.
Aeschrologia est vitio compositionis inverecunda ratio, compositio verborum ObScenae significationis nutinius verbi obscena significatio et rO- nuntiatio composition fit ut cum umeri fui med emen-
Charisius 270 22).Αcyrologia est dictio inpropria, ut
cacenphaton est compositio verborum Obscenae significationis aut unius verbi Obscena pronuntiatio, compositiones fit it cum umeri fui. Sed emen.
28쪽
-- 44 Sacerdo S. Aeschrologia est verborum turpitudo, non intellectus comprime sis iram
Donatu S. teneat nunc Metellus testes
Inter cacenphaton ergo et aeschrollagium hoc est, quod cacenphat0n honestis urbis turpem continet SonSum, neSchrobigia vero obscenis verbis honestum exprimit intellec
Pleonasmus est unius verbi adiectio amplius quam exigit
sic ore locuta est Perissologia est multorum verborum ad SenSum Xprimendum Supervacua adiectio, ut eSi
numerum cum . . arrio a P. retro, nil venerant
Pluonasmos est adiectio verbi supervacui ad lunam Significationem, ut
sic ore locuta est pro sic locuta St. Perissologia est SuperVRCua Verborum adiectio siue ulla vi rerum, Ut ibunt quae p. q. n. p. n. i. Macrologia est longa Sententia re non neceSSaria ScomprehendenS, ut Leviati non impetrata
Diomede S. datur hoc vitium interposita aliqua particula ut cum quodam Numeri fui inumerum cum navibus aequet.
item unius verbi Obscena pronuntiatione sic fit ut os apud Sallustium ductabat et arrexit animos militum Cacenphaton est vitio compositionis inverecunda SUSpitio ut arrisse aures umphilei timuit ramum hunc aperit r. q. v. l.
Pleonasmos est sententia verbo plus quam neceSSe StabundanS, Ut sic ore locuta est cum utique sufficeret sic locuta St. Perissologia est multorum verborum adiecti Supervacua sine ulla vi rerum ut ibunt qua poterant, qua n. p. n. i. hic nim excepto ibant Omnia supervacua Sunt.
Macrologia est oratio sine cultu nimium longa Scaurus ita desinit quam solutas orationi it apud Livium
Leoati non impetrata Charisiu S. dabitur hoc vitium interposita aliqua parte orationiS, ut cun quodam umeri fui fit o in uno verbo
ductabat exercitum et arrexit animos militum. Pleonasmus est sententia verbo plus quam necesse StabundanS, Ut sic ore locuta est
Perissologia est multorum verborum adiectio Supervacua ut ibant qua poterant, . n. p. n. i. hic enim excepto ibant omnia Supervacua Sunt. Macrologia est oratio longa sine cultu
29쪽
Iautologia os seiusdsem son aut logia os eiusdsem dac-sus vel orbi toratio, ut si tionis opolitio vitiosa, eo ipse feci et D ualem
Ellipsis os sensus linus habens verborum, Unm necessitas postulat, ut
Vi em tibi iam Troiadodit aut aliquid tale subauditur.
ut egomet ipSe. Ellipsis Sidosectus quidam necessaria dictionis, quam desiderat praecisa sontentia, ut
hue se umdoost senim loquebatur. 4 apinosis est 40 magnae humilis expositio ut Horatius Pelidae stomachum. Tapinosis est humilitas rei magnae non id agente Sententia, ut
ot Dulichias vexata . ot Pelidae stomachum c. n. Cacosyntheton est indecens Cacosyntheton ist vitiosa Structura verborum ut compositio dictionum ut
versuque iuvencum P. f. h. versaque iuvencum P. f. h.
Diomede S. hic enim non tantum ponduS non adiecit sententia longitudo, sed magis decorem abstulit. 450,164 autologia est eiusdem dictionis in eadem sententia SuperVacua repetitio, ut est: fletus lacrimarum L. f. et egomet ipse cum Susficeret ego. Ellipsis est necessaria diction fraudata sententia, desectus quidam necessariae dictionis, quam desiderat prae- utSa Sententia, ut est terris iactatus et alto cum desit in praeposito; item Italiam fato profustuS. i. e. ad Italiam. 4 apinosis est contra dignitatem magnae rei humilis expositio, ut est marcido dies Sole pallet,
Pelidae stomachum pro ira Vergilius: Multa malus Simulans pro SceleStUS. Cacosyntheton est indecens Structura verborum ut est: versaque iuvencum eroa futioumus hasta. Charisiu S. nullum enim pondus
adiecit sontentia longitudo, sed magis decorem abstulit. 4 autologia est eiusdem vel idem significantis vertit iteratio rat: egomet ipSe. Ellipsis os sontentia verbo
minor quam ne OSSE OSt, Salva tamen compositione Verborum, ut per est in medio victoria ponto ut tum Danai nisi referunt pro ne i quidem reserunt. Tapinosis est rei magnae humilis ex-Ρ0sitio ut apud Horatium
Flaccum Pelidae stomachum c. n. 4H- militer nim stomachum dixit pro ira. Cacosyntheton est indecens Structura verborum talis iit: versaque iuvencum ei stutulistamus hasta.
30쪽
- 48 Sacerdo S. Amphibolia est dictio ambigua dubiam lactens SenSuum sententiam
Amphibolia si ambiguitas dictionis, quae clit aut porcnSum accusativum
- 49 Diomede A. Amphibolia est vitio Ompositionis in ambiguo posita sententia, ut uti, te Aeacum Romano v. p. item certum est tonium p. c. C. hi nim duo sensus vitiorum-biguitatis carent proprietate, cum sit incertum similitor ab antonio vinci
Charisius. Amphibolia est dictio sen-tontinuo dubia significationis aut per commune verbum ut siquis dicat criminatur Cato, vadatur ullius aut per distinctionem, ut
ridi statuam auream fit o por homonyma, .... fit praeterea pluribus modis. quo percet Sere Omnes, ne nimis longum Sit non oportet.
fit ot 0r homonymiam, ut cum dicimu taurum . . . . fit tum per communia vorba ut vadatur in soro Cato. criminatur Cicoro dubium os seni ni itoni fit per distinctionuni, ut vidi Statuam au
fit pra0toro plurimis ni odiS, quo Dercurror Omnes ne iniis Migunt sit non oportet. dictio ut vadatur Cicero, sententia ut ni t Aiacida . . . ambigua enim sors fuit 1it aliquando se in uno