장음표시 사용
11쪽
a. a m e V, B, qui sermone Isido utuntur, quum Graeca vocabula, maximeque nomina propria recipiant, in quibus x litera est, pro ea saepe a loquuntur, ad quam probnuntiationem multum Dorica loquendi proprietas videtur luisse M. Epictatiana Mur. 990, 6. Philamatio Mur. 1538, II. Tabaide ibid. l 456, 4. Damaratus, hilodamus. Qic es Schuch. I, 221. His adde exemplum Petronianum Athema α 58, quod Puto ex rusticitate Campaniae , quae terra moribus ac lingua Graecorum imbuta virat, originem repetiisse. y ι pro . Romani quum Graeca verba, in quibua ei diphthongus vocali subsequente Mat, mutuarentur, modo per m o per e illud pronuntiaverauit, ut usu solum statueretur, quibus in vaebis e et in quibus i audiretur. A quo usu plebs saepe ita recessit, ut nuntiationem urbanitati contrariam Dc-- adhiboret es Dioclis GL 1140 5. pius Plauti Bacch. 937. Timocha Bramb. C. J. Rh. 499 adde codd. Vergi seriintura hasce: pios Aen. II 264, o Palati et Bomenas duo. Panopiae Georg. I, 37 ood Medic. - out ilia Aen. I, 491. c. Rom. ilias Georg IV, 233 cc Med. et Gudian. - Sperchius 6 oom. II, 487 . Rom. vide Ribbochii prologg. ad Vsrg. p. 427 et Sohu . I, 243 III, 115. Eandem rationemleia onius imitatus c. 29 Od rian sormam scripsit, quam miror Se charditumfiigisse ae bene cum nostro exemplo aliud ab illo allatum ex
eod. Hor. Diges XXXII, , b, g. 4 comparari potest, quo
loqo Odusaia, legitur. Atque e literam positione productam in acriorem i vocali. sonum transire Schucharduus ingenti exemplorum copia . , . 329-374 satis superque domonstravit; non igitur quibusdam Patronii locis cum editoribus ejusmodi sormas, quas ex me
sententia non sine caussa Arbiter sermoni libertorum inseruit, deleverim neque bonorum scriptorum dicendi rationem receperim. A c. o Trimalchio secundum cod. Tragur. . usurpat vocem --ciuama, pro qua non bene urbanam formam editorea
12쪽
scripserunt rustica enim illa enuntiatio decet hominem tubtissimum, qui Hannibalem Ilio capto, quum aurum et argentum
incendio facto commiscuisset aes Corintheum narrat invenisse.
Eandem autem licet loquendi consuetudinem observare in hisce verbis: Brixillanorum Oroll. 3734. Folicilla Grut 809, illa trinis C. I. . et M. 3793 etc. alia de hoc usu huchaestius I 35 sqq. contulit. Deinde juvabit ea inspicere, quae Ommaenius C. I. . p. 39 de formis Duellius st uiui ilicia, disseruit, qui priorem scripturam Ciceroni et
Quintiliano vindicat. - Praeterea aster Petronii verbum exinterandi, quod scriptores urbani generi Menserare pronuntiant.
Ac bis Trimalchio hoc vocabulum usurpat . 49 p. 56, 2 et p. 57, 23; terti autem loco p. 56, 14 manifestum est coqui
enuntiationem perscriptam esse, quam Encolpius deinde p. 66, 22 imitatus est Quae forma, quam etiam Mechelerus recepit, multis exemplis firmatur, M. Valintiani. r. Heu 6664. Frumintis. Fast. Ρraenest. Apr. 25. Fruminto I. . 24, 64 dysinteria o Fuid act. p. 8 8 hiantericis. α ob Gargil.
393, 11 d intericis Salmas. seudoapule, 268, 17 285 li; 290, 22. Atque in glosa antiquiss. soc. I ab Hildebrando
edit. p. 130, Verbum oviscerat explicatur verbo synonymo .exinterat. in Schuch. I bl III 132. Maxime autem alitera si brevis orat, in sermone vulgari tanquam sonuit, quae vocalis propter tonuem naturam proxime ab illa abeat. Itaque existimo c. 39 cod. Traguriani scripturam stemmm, quis. etiam in margine apposita est gene-G, non esse respuendam,
quum ex nonnullis exemplis apparent, Verba graeca γένεσις,
ψέμεσις alia tanquam genitas nemisis etc plebe pronuntiata esse. s. genia Minea VI . emisisci. . 6582. Moisilaus Bold 442, 2. Pristas Censor. Darmst. 88, 2, id Schuch. I, 416. 3. 4. a. e Pro Romanos jam antiquissimis temporibus savi e pro i pronuntiavisse ex inscriptionibus reliquisquo priscas
13쪽
latinitatis monumentis est satis notum es en navebo car tr. optem C I. L. 38, hec uot dedet etc. 32 semul Plaut. α Utachel prologg. Trin. p. 93. - Quod e in rusticitate sempermansit c speca, ea vella Varr. d. r. r. I, 8, 2 l, 2, 4. monea. I. . 6308, 23 menus 291 sto, vid. Husinori ind. C. I. L. Ribbeckii protegg. Verg. p. 4l6 4l8, Moesi mim. p. 45, ac denique Schuch. II, p. 1 sqq. - Αtque apud str nium haec repperimus exempla senape c. 66; qua sorina Plauina quoque utitur seud. 817, os praeterea Italorum senapa.,
Jamque mihi adirendi sunt Petronii quinque loci, quibus Corintheus pro Corinem vulgari consuetudine enuntiatur os Corinthea z 0 p. 57, 10 12 15 19. Corintheum ibid. p. 7, 3. Sic Trimalchi loquitur sed in Encolpi narrations ibid. p. 57 8 Corinthia legitur. Ac priorem scripturam etiam Isidorus Origg l6, 20 4 , sorvavit, qui illum locum exscripsit; deinde formam Corinthoos Schucharduus II, p. 38 ex cod. Amiat. . . attulit adde madumeno Gru 636, 1 Teroneae C. I. L. 307 solsum I. Ν. 2517 etc. Gravissimo autem argumento illa praecepta sunt, quae in append. Prob. p. is Κ)leguntur, quo loco, quum formae aleum, dolaum, laneo, lileum,
Osteum etc. repudientur, ne vero comprobentur, quae in rum
desinunt, non dubium est, quin illae in sermone plebejo valda floruerint vid. Schuch. II 47-43 et Cores. I, 301. Sod alia sunt stronii exempla, in quibus subrusticaonuntiatione e proci auditur. A c. 59. Ephigeniam legimus
Me cod. Trag., cujus scripturam cave ne cum Buechetero mutes;
nam per e scriptum hoc nomen Schuchaletltius affert ex Fabroti. VIII, 37. Et ipse inveni formam Ephigenia in schol. Vet. Ju-vsnal. XII 17, p. 352, odit n. Quid rimalchione, ni Helmam narrat ab Agamenone esse raptam, dignius inveniri potest, quam plebeja ista enuntiatio Ergo hoc quoque loco Tragurianam lectionem restituo. Itemque, i, bis p. 76, sto formam deverbis arbitror esse servandam, qua non
14쪽
solum repetita eadem scriptura firmatur, sed otium auctoritato
in auri antiquissimi a Maio odit cI aucti. VIIl), quem illo
a grammatico in veterum classicorum lections valde vorsatovi consectum esse conssti Illo enim in glossario p. 77 hascinveni verba: deverbium, canticum, quod ante mortuum canitur. Adamaverunt autem in rustica consuetudine de pro se loqui, os grammaticorum praecepta haec: diluculum non do-
luculum. Inc de orthogr. 2783 . dimidium non stadium App. Prob. 198, 26 K alia xempla vide ap. 8chuch. II, p. is III p. 92, quibus non dubito stronii denerbium alio s.
Neque minus ob caussam supra expovi tam Trimalchionis verbum de uminaris c. 74, quod ium codies extat, quamquam Buech lorus dipondiaris scripsit, mihi comprobandum videtur. At quispiam vulgarem formam illius vocis emo dupunduariu dixorit, quum c. 58 dupundii, dupunduari , dupondii liber Frag. praebeat Sed in rustica nuntiatisns illud i insolebant in utramque partem os pontus M. I. L. 474, 20 1122, 1458, et ponteficem Gru 835, 8 - duplomum M. 564, 1, et M plumator M. Cangium. - dupondium Aro. 1 Orom. 167, 11 Ddspundi Gud Orom. 167 em es tauch. II 18 sqq. on igitur est, cur Petronii sermam depundiari , sis aliis lonis dupunduarius etc. dicitur, repudiemus, praesertim quum haec si s verbis Trimalchionis, illa alii liberto propria. β. v pr i u vocalis, quas in prisca latinitate antari hialas b, , , m audiebatur, astate optimorum scriptorum tanquam et pronuntiata est; sed in sermonellebejo, quippe qui
plerumque antiqui est tenax, prior sonus servatus est, quam rationem Cicero rusticam esse dixi Antiquitatis inempla vid. . Huebner ind. . Ι. L. ex thesauro rustico pauca tantum
quasi delibabo insubus Strin. C. I. D. M M. 1679; ubi ibid. 1881 dissupatos L . 57l3 duplomum M. 564, 1 in V. huch I 218 sqq. Huc igitur roserimustetronii bublio haec. 8, quam lectionem ellerus probant Mochelam ex M. Dag. scriptura ι.ιδιiothecia cognoscere sibi videbatur. - Adde
15쪽
dupundii c. 58 dupunduari rus ibid. dupondit ibid. Iam verom litora soquento auditur, vocalis proci in hisce verbis decuma c. 37 pararia us c. 31; ipsumam meam c. 6s, quam o megregis Mocholarus ex libri manuscripti leellano ipsum am- meam restituit es adnot. ejus ad . 62 p. 74. Atque pro suffixo leui in sermone quotidiano uotuor nuntiare solebant, quas ratio, quum valde usitata esset, Miamin linguas Romano es transiit f. Dieg. r. II 302. - aucis, si placet, exemplis illam loquendi consuetudinem explicemus: os genuculum l. 8ah tit 44, p. 2 M. Marc. pannucula est. p. 220, Ita pannosii duculus glom. v. ang. S. h. V. M p. Dies actium p. 420 in exompla v. v. Sehuch Ili. 228sqq III p. 23s. Jamque vocem peduo ri modo memoratam Petronius c. 7 Murpat, dei meum c. b. Aliud deniquo orto rum restat, in quo u pro ι videturonuntiatum eam dico Traguriani lectionsm uacillane c. o. R enim, qui bubliotheca, Ephioenia, Corinthetia to rustice loquitur, non dubito illud uacillanea tribuere, quum litera subsequente liti a tanquam ti vulgari ratione pronuntiata sit os Brundusium bummum inacr. Ross. I 79; dummum Mur. 1902 6 musera ibid. 75l, v. Schuch. II 236. Atque m-asnius C. I. L. 685 adnotat genetivum antiquum III ' doclinationis in us stentum esse in rustica lingua vel Caesariana aetate. f. Camarus C. I. L. 685. merus I. . 4227 inspice consonii
r. de syncoperi vocalis Breviter de syncopo i vocalis agamus quae, si ante dosumum potita est, quum si pinguitudine et ictu careat, nonnunquam in sermone plΘ jo ejicitur. Atque in app. rob. . Is et is praecipitur, ut moda, calida, viridis dicatur pro hicda, calda virdia. qua rustica pronuntiatione Romano ea quoquo utuntur, c It freddo, caldo sic... v. Coras. II 22 Schuela II 41b. Quam nuntiandi rationem Petroni cimitatus usurpavit has lamas calda c. 41, caldam 65 68, ovi m
16쪽
67, caldicerebrius 45. Et vox movus c. 41 ε - ratione ex ampliore sorma madidus exorta est prior autem sorma iuvenitur quum apud scriptores msdii aevi, tum apud Italos cssimatto I v. Canutium . h. V. δ. de pentherio vocalis id quae p. 2, 3, 16, de pronuntiatione consonantium compositarum aer re bitam
v alia, ubi ne via, compositiosecuta est in rusticitat tanquam sonabat: v. Schuch. II 11 et coris I 2g2 os hunt L . 467i. Frunioni Gm 413, 4. unianus ibid. 892, 11; underibus censori amst 2b, 4 dupundii Lucit. Fos p. 298 dupundio c. Flor. Dig. XXVIII, V, 18 dupundium Arc. Grom. 167, It dipundii A. Gorg. 413 12 d pundio c. Amia Luc. 12 6 etc. Itaque sormam dupundium
se rusticam nemo est, qui non concedat, ut non satis possim
mirari, quare Mechelerus cod. Traguriani lectionem tribus locis repetitam ejecerit, qui c. 74 depundiarius, . 58, -- M pu Marius praebe Nam iterata hac scriptura vix persu crimini potest, errore librarii illas sermas in textum irrepsisse, quaelibertorum eruditioni optime conveniunt
Etiam in v vocali nuntianda plebs priscae latinitatis conjsuetudinem amplexa si, quum et antiquissima literarum aetate pro u diceretur, et in sermone rustic posteriorum seculorum illa pronuntiandi ratio valereti cs: eonctos C. I. L. 28; concis eod. Pal. m. 3, 398;e sntion ibid. 32; requiescont Garuco mon dia via.
17쪽
mmo autem Maainui, quid Petromus in hoo genore aeripserit. Ac primum offandimus in adverbiis hoc illo c. 39; ea omismin inveniuntur Nauti Capti 477, Merc. 871 I. . 38o nux istoc riis. o. 57 M. Hau Guc. 4, 2 6 - - λιια - 48. 78; e enim prior loco in libro rag. legitur, tamque sors altero, qui apponam sormam pras . Deindo soquenta litora vota ο pro M audita est in forma plovehat o M os perplovem est p. 251 testia piovere adde Mulam c. I. uiss 6, 7. Joventio ibid. 199 17 vero amoui M. Pomp.
p. 78 etc. β. oope u vo . Adam an in remone vulgari u literam, qua inter ιρι, ι, ι, s erat, propter Iovem jus naturam Hicem. Νoquae in re desunt testimonia priscae latinitatis, quum poetae comici qui primmo ad plebis loquendi consuetudinem accedunt, haud raro exempla ejusmodi praebeant; es poplus, circius, periclum, gubernaclum poclum etc. vid. Orss. II, m 6-9. Quantopere vero plebs posteriore tempore illam connumtudinom conservaverit, cognoscimus ex praeceptis, qua in m. Prob. laguntur; namque repudialitur has omne speesum, nam clus, vernaclua, artiolus, actus et nulta ijus oneris exempla, maxime ex inscriptionibu Maumpta, Schueharditus II. P. 403 sqq. congessit, quae item atque illa praeeopta nobis persuadent, plerumque intor o et bl consonantes illud uiset syncopen excidisse Romanenses autem suffixum cui in-wω mutaverunt, unde Italorum terminationes --his, idio Hisp. Hoeto factae sunt. Atque in nonnullis etronii verbis hanc loquendi rationem observavimus cs peduclum O. 57, id lus e. 67, scio ι c. 35, b lum ci 44, of α α 56 68. γ elisione u Oc. nitionis exemplum stronius praebet unum, quod eat in α 46. Illo enim loco Hiantius, Bumannus, Mechelerus amumdum libram manuscriptum cardelis vocem scribunt, quae eat rustica serma nominis carduelis; nam iuris ti vocalia propter
18쪽
ietum, mi amnens e litora est amota, plis oliditur, M. Coras. II. 131. Eadsm autem illius vocabuli sorma in glossariis pom vetustis invenitur, os cardello glosa. 8an lons. cardelis glom. cyAEL; prastorea M. Olentius I. N. 326. Febrarius etc. v. ehu ,h. II 68. o Cassiodorus p. 2300 . vulgum battalia. piri battualia dixisse auctor est sum autem Romano os, ut hiatum tollerent, compositionis uinet, e etc. saepe u Voca1Θm insomni; os battualia It battaglia, Hisp. Mailla etc. Quae consuetudo quin ex plebejo Romanorum sermone fluxerit, non dubium est . Dieg. r. I p. 74.
cr. ο pro au. Romanos primis reipublicae oculis o proctu dixisse, ut alia sinoenta exempla omittamus es. Huebn ind. grum C. L), optime cognoscimus ex illo verborum ac som ludo,
qui inest vorsu caecit Stat huic 3 est Ribb.): Quum suum albi alius socius socium sauciat. Cfibras. Π 63 Schuch. II 30l. Rus etiam litreis Romanorum florintibus illa dicendi ratio in sermon quotidian ualdo usitata fuit os Suetonii Vesp.
c. 22 narratiunculam, qui Vespasianum dicit plostra pro plausum locutum esse. J-que apud Petronium haec rusticitatis exempla deprehendimus lotam 30 ematellum 140, ops 39,6i, 2 md 44 Oricularitia ex Minos stim a cori t. 43. β. v pro au. In lingua rustica multo rarius u quam pro au nuntiabant, quae altera ratio inde exorta est, quod primo quidem o loquinantur, sed diando illam vocalem in mutabant in elatum Plaut. Din. 406, inlutus o Modio Georg. III 443, quas formas ex elotum et inlotum nata su praeterea os luros . Medic. m. III 360, oretum, laurua; post Scriptorr. r. r. pusia Irid. origg. XVII, VII, 6 pausia; plustrum Laur Oros. 330 13, plastrum, plausuum Plautius, Plotius, Plutius I. . s. Schusi. II 30 sqq. VI 263. Cujus Mnesis hoc tantum extat stronii Gemplum olus abi parti m. c. 6s; quod verbum eadem ratione scriptum avi moin vetustis odicibus lemur.
19쪽
, eonsonantium pronuntiatione. l. post ph. Romanos constat in principio vocis duplicom mutam non adhibuisse, quippe quae literarum compositio linguae latinas erat nimis molesta. mus igitur Graeca verba, quorum in initi phre volis literas erant, in sermonem plebeium receptae sunt, quin altera muta Hiceretur; s. olomaidi . . 33sd, Tolomeas rest. IX 438, molomso Mur. 1276, 3 Ral Tolo- meo, Hisp. olomeo, id ineri gr. I 258 Thiotidem e VindLiv. l, 6. - tisana ob Pelagon. ML 40, 18, lasana Isid Orig XX I, resana Gloss. iron. d. Grat p. l etc. os inesserib gloss. s. h. v. Schuch. I p. 44. Ribboch. annali. philon. 3 p. 3 sqq. Qua quum ita sint, equidem non dubito cum Ribsisto annali phili. 3 p. 244 Ρstro c. 64 lectionem
fisicus vel hiri, restituere, uod rebum ex ptisicus vel phthisicus. exortum est; nam primum Plocamus, qui hac sorma utitur vulgari dicendi consuetudini inserviens est, tum Veroscriptura thisicus haud raro in plebejis litoris nobis ocurrit: ride permultos locos apud inesse ach. s. v. thisicus, tisicare, thisis equidem rastorea scripturam thisis inveni JuvenalxIII 5 in libris abra ni litto, insignitis. Accedit,
quod Italorum Hispaniensiumque tisico formae tisicus lavet.
Terminati me Os , quas, quum nau genuin larma sit, nonn inquam in monumantis antiquissimas latinitatis purduplicem a literam scribitur, otiam in formons plebej illis ratione pronuntiaverunt; es impori sus ML tr. Capit. 14 Ver e sus ibid. 52l; vid Busohol Mus M. XII p. 132. --ossam, lapidossa, sinu sa, undossi librr. Vergil. vid. Ribb. res Κp. 446. Bene igitur Buschelorus Potronii libertis formas in ιο-- c. 7 et succo αδ c. 38, quae lectiones sunt in cod. Traguriano vindicavit
20쪽
liquid omnino quidem bene cum mutis coal est, attamen rustica negligentia nonnunquam fit, ut mutae liquidaeque com-
.positio irrepente levi vocali dirimatur, cf. discipulina Plaut. MostelL 164 ex Flechelaeui optima conjsctura): tompuli I. N 247b; pilus c. Vindob. Liv. 42 8 filamin ruti 227 6 geloriam sexu l056, 2 trichilinio Oroll. 4517 trichilium abrott. 6,bs os uechel. . h. XII, p. 39. - triculinis Ribb. annali phili. 774 197 vid. Schuch. II p. 433. Adjunxerim Pstronii sciribilia cc. 36 66 bis, quod nomen vae hoc modo scriptum in re codico legitur.
In rusticitato persaepe fit, ut lit. r subsequente δ r'pteramnitatem inuinam os honor, honos otc. sibilanti accommodetur, nisi omnino eliditur, c prosum, rusum, susum prossum, russum Sassina, ossennus. Ἀ Velius Longus p. 23 P )de hac re sic et dossum inquit per duo a quam per r dorsum
quidam ut levius enuntiaverunt. cf. Rilachelium in M. M. VIII, p. 366 phil II, 544 545ὶ - russus, haussere, haessit Ribbeisius in codd odist Palati, Gudian. Boruenta. II et III observarit, id prol g. p. 445 deinde 'gm sab. 108 emander
pro Thersander invoni. tquo Romanenses eandem rationem secuti sunt: sestia domo, ridioso, inso Hisp. cos eursus , sus); Lusit avesso, travesso, in dos dessus etc. V Dieg. r. I, p. 2l0. Proprium igitur plebis ea in re cognoscimus loquendi modum, quem a majoribus illa antiqmtus --eeptum servavit servatumque posteris tradidit, quum urbana
pronuntiandi ratio periret Sed jam videamus, quid Petronius per imitationem rusticitatis ex illo dicendi genero finxerit. Ac prosecto utramque et elisionis et assimilationis rationem ille
videtur adhibuiam, quum c. I summin codex praebeat, etc. 87 cod. Scaligori Loidensis uagus vocom priore manu scriptam, quae sotio deindo in ruratis mutata es Haec de hac re: nunc aliam consuetudinem explicabimus, quas in enutiliatione