장음표시 사용
21쪽
literae plebi ea propria constat nim eam liquidam cum
muta aliqua in principio vocis conjunctam quum Romanis omnino permolestam fuisse, tum iis, qui sermone rustico ut autur. Qua Θ re Cormenius I 2: Fur is lauiliche atur des m, inquit, is ea noctison edoutung, dam os mi anisutendenmuton sic nichi visuam. In Folge disso Abneimn giehi essio vo dieson auton gem inter sine Voca guruch. cf. corcodilus pro crocodilus tarpegit pro trapeta Tharsymachus
p Thras. vid iudicium Rh. VII, p. 566, VIII, 60 IX, 478, 480 opusco phil. II, 46l 472, 36 4 l). Quin in rusticitate
saepissime penthesi voc- molestissimam quinque consonantium compositionem reddiderunt levissimam; os ea, quae
Schucharduus II 394 - 43b de frequentissimo venuleata in
rusticitate usu attulit Pauca tantum exempla dclibabo: cf. racilis Ann. arch. Constantinop. 1862) 120 166, - cerotio c. Veron. Gai 7, 4; cribrum non cribrum Placid gloss. lII 440 scriptum cod. Vindob. Liv. 44 5 sciribtum c. Vatie. Vere 428 8 etc. Ex hoc genere etronianum quoque Voca bulum sciribillita est, quod in hoc modo scriptum lintur prosoribus c. 36 66 bis, - quos locos Sinucharduus nescio quod causa omisi Firmatur autem illa H. codicis scriptura ejusdem verbi simili sorma scerblitavi, quae extat in noti Tiron. p. 176. Atque si literam' sequebatur muta in rustico sermone, vocalis epinthesin adhibuerunt, qua faciliorem officerent loquenti eoru potition harum consonantium. Namque si nimis r liquida producitur, id quod ex natura literae sacile fieri potest, maxime in negligenti plebis sermone, etiam invito levis vocalis sexcidit
inter pronuntiandam liquidam et sequentem mutam. s. rebem pro urbem c. Vindob Lis 42 63 aritis pro artis c. Flor. Dig. 82, 1 ed. Momms. oryx pro arx c. Vind. iv. 45, etc. v. Schuch. II 413. Petronius autem hoc exemplum usurpavit: ooriculum pro cor illum c. 75. Ac plane me cum lusamanno consentire confiteor in re tituendo loco adhuc valde perturbato
ei Philologi vpp. 179, 80), quum bene ille Petron. c. x
22쪽
Dagurishin lectionsm deparditam porruino, quas Σω- - - xt mutaverit in cartano si potius, ratione formarum Plautianarum cucinus lycinus habita, carismo, quod e bum est Graecorum καρκινος.
Jam ver ipsa r liter propter liquidam naturam in aermone plebuo nonnunquam post Getis consonantes auditur, in
in syllaba antecedente vel etiam sequente jam altera r litera L inuo Ritschelius M. M. M. VII p. 565 sqq. et quae in ejusd opus . phil. II p. 4l adjecta inni vocem pistianumsdies in lauti cod. . pristrinum Pseud. 1, 6, 78 84 85;4, 6, 9 scriptam essa ita quoque Lucii. m. p. 17. Ille igitur pristrinam scripturam mavult Haut vindicare; spraetersa crusian cod. H. Aen. 8, 11b frustra codd. F. M. R. Ain. I 412, pristris, Aen. 5, ibi proprior In oprius pro propior etc. Palatinus et Getidian. Vergil semper excepto versu
2l libri iΙ, tronitru R. 6, 94, cs Ribb. prolegg - 443 Quibus exemissis adde Schuchardui copiam I p. 20, 2 et III
p. 6, cf. Euphratre l. . 2667, Morinus Orsu. 4988, Arte -- ibid. is, 4; - frustum, non frustrum esse dicendum docetur app. mb. 19s, 3 K etc. b. Ex qua exemplorum he-quentia apparet illud, interpotitum non fortuito per lapsum calami xtitisse, sed in plebeja dicendi consuetudine collocatummae A quum apud stronum nonnunquam insudorim in vocibus, quae cliteram mobent eadem ratione insertam, mihi videor in hac scriptura vulgarem pronuntiandi rationem agno- more libertorum, quos Arbiter loquentes facit, os frustrum c. 66, o. 36 fr tra c. 59, credriae c. 38 I.
' Eandem equidem enuntiandi rationem in nonnullis patrias rufiigia talia vocibi observavi f. ministro russig rorari pro rostig bran is pro br-dio. Inveni hanc elocutionis consu0tudinem in a parte aXO-Borussiae, quae est inter Albim et silvam Hercyniam. ' Sic enim levissima nutationein codicis lectionem credrae bene emendari arbitror, quae emendatio loci sententiae est aptissima, quum, uredriae dicatu pro cedriaeμ, quod verbum unkerus suspicatus est;
23쪽
In iis, quas modo attuli, evrinpiis r aliorum essest, ut eadem liquid suam in proxima syllaba audiretur, sed inrveniuntur, quae caussa supra allata explicari nequeaut verum tamen caveamus, ne ea pro salsis scripturis habeMnus; nam quum unius vocis deprehendamus saepius eandem vitiosam
formam, confitendam est, alteram altera fulciri ci propina Isidor eum. b, 42 propius Mas inscr. I 05b; culcitrum et culcitra persaepe in glossariis pervetustis lassa aebius observavit, cujus thesaurum inspice s. h. v. Acceditramque usus linguarum Romanensium, s. seonda landa tronisi e annua, balestra, alia Italorum v. Dieg. I 23; adde estressa stella Hisp. Sequentre, Mentre etc. rovinc v. Diog. I 358 et M Atque apud stronium idem conviva, qui credriae μο- nuntiat pro cedriae α. 38, Miam culcitra loquitur pro culcita c. 38, de qua sorma jam supra dictum in Restituo autemulami codicis lectionem, quum satis certa argumenta exemplis allatia inesse videantur. Mallem huc etiam aliam Traguriani scripturam afferre dico formam putriatis c. 34, quippe quise vox in margine illo modo scripta repetitur mustaci . Exta; quidem in eodem codice c. 56 lectio putaria, sed quum aut hoc aut illo loco librarius erraverit, quem facilius literam misisse quam inseruisse verisimile est, placet nobis prior forma, quae in margine iterum per r scripta est
Iis, qui sermone plebejo utebantur, molestissima erat compositi m literarum, quam omni modo tollebant, sive quod vocalem levem interponebant, sive flabialem, qua m lit firmaretur, sive quod aut m aut ejiciebant, sive denique quod lit cinis mutabant. Quum auto cujusque modi exempla
Petrimius praebeat, singula genera accuratius pertractabimus.
literam autem post lit. r in hoc verbo librarius omisit id quod magna neglinentia in aliis quoque vocibus peccaVit, I repositoium c. 33, armunum c. 3b, maleicorum c. o.
24쪽
Atque epenthesin vocalis jam antiquissima aetate adhibuerunt in nominibus a Graecis acceptis, es mina et μνα ' minis et ' ινις C. I. 982 v. Rirachel M. M. X. 460 sqq. opume.
Hong. 6085 Menester I. . 6308 etc. Itaque Mechelerus probabilitor sum. c. 1 lectionem tammasa restituit, quumhknc judicaret plebeja esse munitatione positam pro famnafagquod sinum originem duxisset a Graeca voce σταρινος. p. vero labialem inseruerunt ut ad alteram rationem transeamus), qua propter ipsius duram naturam pronuntiationem incerent acriorem, ut illud, non evanesceret, sed propinqua labiali amplificatum elisioni v assimilationi resisteret es antempnas, dampnum etc. vid. Ruschel protegg. Trinum. p. 102 tempnereo sudian. Vergil. Aen 6, 20 HumPna - , arus, Olu na, dampnigare, mpnus, insompnis, Scampnale, solempnigare etc. Hoss. Die nb. Sed finem laciamus exemplorum, quae iacile augere possis ex iis, quas modo enumerarimus, satis intolligitur, plebem solitam esse Pri r m pronuntiare. Conservandas igitur cense libri manuscripti lectiones erumpnosi
tron. c. 39; et ca erumpna c. 48, quas editores repudi verunti ain praeter rationem supra demonstratam accedit primum, quod iterata est haec scriptura, deinde, quod utraque forma est Trimalchionis. Idem enim Agamenon pro Astam non loquitur . 48, de qua re id quae p. 18, disputabimus, idem Neptunno pro Neptunus dicit cf. p. 8, dissertat.), idem denique omnes convivas longe superat rusticitate enuntiationis, flexionis, compositionis. Neque hoc plane omittendum esse puto, quod glossaria vetustissima illius vocis easdem ac Dagurianus scripturas praebent; os aerumpnosus cl. aucti Maii VIII p 98, Rerumpna, Me, alus bid. p. 93 vid. Di enbachii quoque
25쪽
Tertia ratio, qua usi in sermone rustico m compositionem evitaverunt, fuit elisionis, ut aut m lit, aut non audiretur.
Qua in disputatione iterum atque iterum Hlachelius laudandus est, qui in excuras Plaut. Μ. R XII, Ill sqq. opusc. II, 497,
498 litoram n ejectam observavit in scriptura Clytemestra., quae apud Attium, Livium poetam, Ausonium invenitur. ΑΦε-cit Ribbsistuc ann phil 77, p. Isb) Hypermestra Prop. 5, 3. Equidem hujus sormae pauca exempla inveni, quae rationem ab illis viris doctis initam valde firmant, quaeque, quum adhuc omnino pauca modo extent, statim adjiciam cs Hypermestra Hygin 70, 68 adde solemis alat. Verg. Georg. III, 22.Τolumius Rom. Aen. XII, 60 v. Ribb. protegς p. 43b. Huc igitur refero euonii viminuta, quae sorma pro lamnellula c. 7 usurpata est; os etiam lamellia pro lamnella apud Disisse . . Restat, ut pauca de assimilatione alterius liquidae disso- ramus, quae enuntiandi ratio sine dubio fuit omnium longo frequentissima, quippe quae linguae est sacillima. Atque, ut prius genus mittamus, quod in Petroni locum non abst cf. mmmo Volumis etc. jam antiquissimis temporibus m literam sequentiis assimilatam esse Corasenius in libri, qui inscribitur Kritische Bestrage . lat. Ormenlehrem p. 316 probavit, qui annus nomen ex forma amnus derivavit, quique in libro de vocalismo etc. II, p. 2I0), Plautum nonnunquam vocem omnis correpta priore syllaba usurpasse demonstravit; os omnis Rud. 7, omnes ibid. 1286, it 55, omni Trin. 62 I. Namque ille: Die Consonantenωlge n. inquit, assimilieris sic im Volismunde gu nn das e t die SchresbWesse solennis
si solemnis und die aus Rinnare columna, alumnus, omnis inlatandonen italienischen omen annare, colonna, Hunno,ogni. Subjungamus nonulla exempla ex ea literarum aetate
repetita, qua rusticitas floruit danna Flosis 459, indonis cod. Veron. Gai 18, 2 vid. Sohuch. I, p. 47 delinguarum autem Romanensium rations os Disg. gr. I, 202.2
26쪽
8s ut ad ritronium redeamus, cod. . tam saepe teram nn pro m compositione praebet, ut hanc sermoni plebej propriam dicendi rationem non cum Buechetero rejecerim. Ac primum quidem ille lectionem Agamenon respuit, quae in cod. rag. quattuordecies scripta est; s. c. 3, 26, 28, 46, 48,
quater, 49, 50 52, 59, 5, 69 78. Plerumque quidem hoc nomen legitur in verbis Encolpii, sed haud raro illum videmus
non consulto plebis consuetudinem secutum esse, quamquam ipsius genus dicendi urbanius est quam eorum, qui in convivio intersunt. equo solum H cod. scripturam Agamenon affert,
sed etiam codex Leidonsis ossianus F hisce locis cc 3, 6;cs de hac re stilii dissertat p. 22. - Deinde liber manuscriptus c. 7 praebet sermam lana, in quo verbo Buechelerus recte intellexit vocem lamna latere; sed injuria hau formam textu inseruit, quum Petronium verisimile sit vulgarem enuntiationem adhibuisse, quae in codice legitur. Est enim haec vox liberti alicujus, qui quum alioquin sermone valde rustico utitur, tum ejusdem verbi forma deminutiva lamellula c. 7. Atque idem eandem dictionem repetit c. 8, quo loco iterum in Traguriano est forma lanas quum autem accusativus desidersitur, manifestum est in archetypo illam lineolam, quae scripturae inest, non priori sod alteri a superscriptam fuisse, ut sit lana pro lanam. Ac similiter eget. III, 4, 7 et II, 55 7 libri lana praebent, quam lectionem Morgagnius in p. ad Jul lontedram p. 1240 scripti rust. d. Gessnen in lamna mutarit, quum e Vox ex sententia posceretur. Sed vix illis locis conjectura opus est, si illud lana pronuntiatum esse
Aliud autem apud Petronium assimilationis exemplum mihi videtur in forma Neptunno c. 76 inosse. Quum enim Buechelerus illo loco, ut studeat plebis consuetudini, Neptuno conjiciat esse vulgarem nominativi formam collatis nominibus Incubo, Τalasio aliis, etiam magis ad rusticum genus accedemus si Traguriani sormam eptunno per duplicem literam n scriptam
27쪽
l. Quae voce metaplasmo amotae me.
Prima declinationi generique seminino nonnunquam neutra ΙΙΙ ' solinationis in a desinentia adjunguntur, cujus mutationis caussam inde repetimus, quod similes sunt terminationes, cf. di demam Pompon. 63 domam Laber 7 syrma I), sean. 64 etc. v. in I, 335. Ac Petronius his utitur vocibus: 8chema c. 44, tigmam c. 45, 69. Ob eandem caussam etiam neutra pluralis nonnunquam singulari numero ac generi seminino adjecta sunt, quam rationem Schmili Mus jam formae Plautinae, ramenta. Rud. 1016 Bacch. 13 inesse cognovit praeterea es caementa, ae C. I. L. 577, 2, 21; impendia ae frui. 1077 6. retia, e cdd. Italae t. 4, 18, 20, c. 1, 16, 9 Luc. b, 4-6. Dierius autem membras, Pecoras, ratas aco pl.)- gloss. vetustis contulit in odit gloss. Cassilis. 38 ad vocem membras. Neque abest illa consuetudo a linguis Romanensibus os gaudia, Ital oria, Fr. ole etc. vid. Dieg. r. II, p. 2L Ex hoc genere est Trimalchionis orbum triclinia c. 71. Sindorus
volunt esse pluralem, ad quam verbum faciatur Graecorum dicendi ratione reseratur, sed graecismus ejusmodi vix apud latinos scriptores invenitur. Multa Me chius exempla ex vetustissimis scripturae sacrae translationibus attulit, sed perspicuum est, auctoritate libri sacri factum esse, ut is, qui illum in sermonem latinum vertebat, nimia Verecundia graecam imaginem sequeretur. rogrediamur igitur Atque e quotidiano usu forma phaecasiae c. 7 videtur esse, quae quum exorta sit Graecorum φαικασιον, in urbano Sermone neutrius est generis, quod Schesserus nostro loco probavit. Adde rapam c. 66 cf.
28쪽
rapina Caton. r. r. 5, 8; reli insor. n. 227M inteδtina meas c. 76. - Jam alia ex parte etronius pauca quoque nomina, quae boni scriptores secundam I ' declinationem flectunt, alteri tribuit; sunt haec statuncula pro statuncula c. 50 margaritum pro amaris c. 63, quisquilia pro quisquiliae 75. Ac si tunculum generis neutrius Verbum Donatus agnoscit p. 7. P. quod otiam Tertullianus et Cyprianus adhibent, quodque in med aevi latinitate angius auctor est inveniri, ut sine dubio ea forma sermoni vulgari vindicanda sit Et margaritum. vulgarem esse Armam mihi persuadetur exemplis eorum scriptorum, qui rustica dicendi ratione utuntur, cf. Vitruv. 8, 3 I9Τortuli Mart. 4. Hieron ad Laet. c. 7 etc. Quisquilium. denique sormam plebejam esse duobus vetustissimis glossariis mihi comprobari videtur vid. Diesse . s. h. V. - tertia vero declinatione in secundam haec transierunt
ficatam a plebe adamatam esse lautus Truc. I 1, 33. 343, Cato cis meli. 13, 23, Vitruvius 8, 1, 4 auctores sunt. cs praeterea Icrus p .vaso. Sequatur Petronii forma pauper λ- rum c. 46. Atque eandem uechelerus sormam affert ex inscriptione I seculi, quae corporis Hengeniani est 355 ., et Rosnschius p. 275 exesta codd. Regin et Suec. Tob. 2, 3. Hic quoque paupera sem sing., quae sorma etiam Plauti est, vid. eue II, 8 ex od Cantabr. Luc. I, 3. e cc Clar et Germ. 1 Cor. 15, 10 loci Equido ejusdsm formationis pauca ineram exempla, quae offendi Atque Isidorum, qui in etymolog append. II 33 L III d. revia. explicat mulier paver, non paupera nemo negabit alteram sormam vituperare quasi vulgarem. Deinde adjecti pauperua in vetere thesauro Maio duo extat L aucti. VIII p. 457. p. 475. Neque
Italorum povero a paupor peris. sed ab altera forma pauperus im, profectum est. o. Dieg, I p. 22. Mnc veniamus ad ea etronii vocabula, quae ex quarta declinatione in secundam transierunt, dico: urit p. 9-tu c. 76.
29쪽
comum p. cornu c. s. a declinandi ratio et antiquistimis linguae latinae temporibus et inde ab seculo . . quarto se quentissima est, ut in rusticitate semper usitata uias videatui Cum voce gusti. s. Plauti adventi, quaesti, senati, sumpti tumulti etc.. vid. eus I, 362 et Buechelori Grandris d. lat. t eclination. extri; ac rusticitatis usum posterioris aetatis bene Menschius p. 260, 26 Italae exemplis illustravit
Jam cum forma cornum es. Verum, Blum, intum etc... V.
Neus H, 354-61. Restant duo vocabula quae ex II declinations im III msunt translata Incubo pro Incubu c. 38, et Neptunno pro NeptunuG c. 76. Ac vocem Neptuno etiam Buechelerus, Imcubo et Talasio nominibus comparatis, conjecit esse vulgarom formam nominis Neptunus. nos Η codicis lectionem duplicin liter scriptam recepimus, s diss. p. 18.2 Quae voces per anomaliam sectantur. Nominativo Mip pro fise Philero utitur Petron. c. 43; plobs enim salso trabs, urbs aliorumque nominum rationem
sequitur. Eandem formam inesse achius affert; osnschius p. 263 haec ex Italae codicibus exempla adjecit: nubs pro
nubes. Μι 17, 5, c. 9 7,ic. 9, 34 codd. Cant Verc. Voron. Rct l, , cc LRnd. et Cant. Cui generi contraria est forma nominat bovis pro οε Petr. c. 62, quae hoc uno loco invenitur; sed non desunt ejusdem rationis exempla in rusticitate, cf. trabis. p. trabs Μt. 7, 4;Ital. c. Verc. Veron Brix Fuid. Relid. V. Menso p. 263. Soquitur nominat forma Iovis etron. c. 7, 58. Ea autem quum apud scriptores priorum urbi seculorum legitur tum in sermon rustico posteriorum temporum frequentiSsima est; sEnn. ann. 64 Caecil. 37 Hygin. l 53, 5 etc os suo I p. 89. Deinde lacte formam, quae pro lacteu. c. 38 usurpatur,
apud antiquissimos scriptores saepe legi Charisius et Nonius
30쪽
alictorea sunt. cf. Ritsch. . h. VII, 606 sqq. opusco phil. II, p. 574 et ind. p. 94. Ampliorem vero formam in vulgarico ustudine valde usitatam suisse, cognoscimus ex usu linguarum Romanensium, quum Italorum latis. Hisp. leche. r. lait. non o forma lac sed ex altera lacte Originem duxisse videantur, M. Dieg gr. I, p. 9 de accussativi forma lactem id quae p. 24 dicemus. - - vocativum plur. qui apud stronium in c. 1l est, existim in sermone plebejo omnino et omnium g norum et utriusque numeri fuisse is enim non modo pro Voc. pl. gen masco mei. csilaut Cist. 4, 2 8, 9 sed etiam pro Oc sem sing. mea usurpatus est os mi mater. Jul Capit. Maxim. Jun. 3 vid. in II, 34. Jam pauca verba de ablativi forma diibus eir. c. 44saciamus; sic enim uechelori mendatione recepta legimus, quum e VOX Sententiae egregis conveniat. Neque insolita illa forma a consuetudine plebis abest, quae quum bu terminatio
genuinum ablativi I ' declinationis suffixum sit, antiquissimam declinandi rationem servavit, os ibus Grat. 24, 6 46, 9 98, 5 618, 3 diibus ibid. 2, 9, id Grut indic. - addo amicirbus res 4681 suibus I. . 64l7 cs Mechil lib. de declinat. lat. p. b. caveamus igitur, ne cum oenschio p. 262 judicemus has voces ex II declinatione in III transiisso. mirus donique declinandi modus Petroniano verbo Apelletem c. 64 inest qua forma confirmare mihi vidsor Schueharditi sol Hain eis declinatione sententiam cs Schuch. I, p. 34. Rusdem generis sunt haec exempla Themistocletis, Eugenetis, Eusebetis, Eutychetis, id sint indicem grammaticum. - Α Buechelorused Petron praef. p. I plebis propriam in nis declinationsmindagavit, quum permulti inscriptionum exemplis domonstraret Petronium vitiosam vulgi consuetudinem imitatum formas Phileronem c. 46 et Niceronem AE pro Philerotem et Nicerotem adhibuisse. s. hileronem Grut p. 20l, 3. Phileronimurat.