장음표시 사용
11쪽
POANNIS LELANDIANTI Q U ARII CODRUS,
Gallos ridi Arturii Monunaetensis
Contra Polydorum Vergilium. Ex Autographo. 6LLQVRIPVS Ariurius Μonovagae squae
celebris & antiqua urbs est Cambriae, posita - quidem inter duos fluvios, Μonam & Vagam,
unde & nomen sumpsit,) natus erat. Num tamen ibidem in bonis literis ad maturam usque aetatem informatus fuerit, certo adfirmare non possum : ut neque 'an monachus fuerit. quanquam utrumque aliquam Veris petiem prae se fert. Nam Monae Benedictinorum coenobium nuper erat, sed cujus antiquitatis mihi incertum. Et illis temporibus soli fere monachi, cum alibi, tum praecipue in nostra Britannia, docti erant. Caussa autem haec fuit. Nondum ' Vidis vadum, non Granta, florentes nunc ' achademiae, alte capita extulerant; emerserant tamen, sed ita, ut f Dacica barbarie, vi, furore, aliquoties deprimerentur. Quare quae Celebria erant monasteria, erant etiam & gymnasia, perinde atque olim ante diminutum Saxonum imperium; monachique non ventrem lautis epulis, sed animum pulcherrimis studiis perpascebant. Quid multis in confirmanda conjectura morori Illud liquido constat, Gallos ridum, quantum tempora patiebantur, nec carmine, nec soluta oratione indoinum fuisse ; id quod ne ipsi quidem Itali, F qui tum, non usque adeo pure& exae te Latini, vivebant, mihi pernegarent. Quanquam non Iaaec res mihi curae est, ut autorem ab eloquentia laudem. Aliud est longe nobilius, illustrius, magnificentius, quod me sedulo hortatur monetque, immo jubet potius cogitque, ut illum, idque accurata oratione, extollam. Solus etenim est, qui diligentia sua, nunquam satis laudata, bonam partem Bri-R Ita in autographo, non, ut alii, utrum monachus fuit . b Sic. Et quidem c cum t in nrontorirentis Uett. frequenter commutatur. ς Ita divisim Lelandus, iati etiam alibi , iatque lapides , codices MSS.υetustissimi. Grammatici autem receriaiores nondum conjuncitim proferi t. d Bellositum primum scripserat Le-landit S. . ς Haud feciss etiam alibi Leton ιs. Cum Dicaearcho nimirum apud Plutarchtim ea istimabit απο τυ- perinde ac β εχεδημ ιἀν scribas origine/λι iiii se. Reditus ta=nen illi, qui ab 'Aκαδ μου. f Ita Autogr. non, ut alii, Daniea. . cic, cim ibo Lelando, di singuo; nou ut alii, qui, tuna raon usque o c.
12쪽
tannicae antiquitatis ab interitu plane Vindicavit: rumpantur ut ilia Codris, aliter L scribentibus & sentientibus. Non tamen sum usque adeo malus rerum aestimator, ut putem Gallofridum tanta.& tam integra nde in scribenda historia fuisse, ut nunquam a vero latum cUlmum erraverit: cum mal nifeste liqueat, incerta pro certis, vana pro veris ab illo esset aliquoties scripta. Et quis, obsecro te candide lector, inter historicos in eodem luto non haesit Z Gallos ridus tamen inprimis veniam meretur, qui ingeniae fatetur, se tantum interpretis usum fuisse ossicio, id est, historiam Britannicam, Britannice scriptam, a Latinitate donavisse. b Sed Codrus Gal-fredo- mastix, non videns manticam, quae sibi a tergo dependet, ista surda aure praeteribit. Forsan aliquis digerit, quis hic est Codrus y Huic ego hominem depingere non gravabor. Est peregrinus & hospes gloriosus simul ac curiosus, ut qui sua jactet, nostra autem audita potius quam intellesta pro arbitrio tractet. Nec alio nomine Britannis pro imperio insultat, quam quod, nescio cu-l jus ς Pytagorae dogma secutus, certo sibi persuasit, facundit Ciceronis animam. post tot secula, in suum scilicet pectust recta migrasse, atque hoc munere aureum illud torrentis eloquentiae flumen ita assecutum, ut illa fretus eX muscis elephantos, rursus ex elephantis muscas facile faciat. Itaque juvenis carmina scriptitavit, sed quae postea, furente illo, omnia in spongiam, ad exemplum Ajacis, incubuere. Quanquam quod versus parum dextris Musis & Apolline scripserit, non multum a Cicerone degeneravit. Tum Vero cum Videret, non belle sibi cum Musis convenire, contulit se ad liberiorem dicendi campum, nactus materiam, in qua ostenderet, quid posset sacundia illa quidem 4 Ciceroniana. Sed circiter idem tempus in eandem inciderat materiam quidam ' barbarus Batavus, quem vulgus seXcenties praetulit Codro Italo. Hanc aegre tulit rem, & caussabatur injuriam aperte sibi factam, quod Barbarus per dolum gloriam, quam jure optimo meritus fuerat, praeoccupasset. Postremo, ne animum ' despondere Videretur, &, illo pereunte, una periret Romanae linguae elel gantia, hi storiam majori confidentia quam rerum cognitionei aut lactione inchoavit & consummavit ; ita tamen, ut editionem non modo in nonum, eX Horatii praecepto, annum, sed in trigesimum usque, si Diis placet, premeret.
R M ox post hanc Nocem inter lineas, & a Giualtero Μapo, Diacorum arciliis diacono, oblatam sibi, scripserat Lelandus, quae tamen postea propria sua manal expunxit . b Haec omnia usque ad summopere delectabatur lectione antiquaruml rerum, ni laxi ineque it, c. versus f sern Dijsertationis, deleυit quidam γ Pol dori,
i suspicor, amicis, isque forbitan Cantabrigienss. dic. Ciceronia IIIS. ς Sic, cum b mi ocula, ut sit Afestivum; mox infra vero cum B majuscula, ut sit nomen proprium. f Spondere AIS.
13쪽
Sed operae pretium est cognoscere, qua arte fidem histor se
suae adstruat. Prium strenue debacchatur in Galfredum, ut ejus autoritatem elevet, & suae vanissimae vanitati pondus, robur, veritatem etiam accumulet. Deinde, quem tot saevis verbis ante lancinaverat, cogitur homo impudentissimus perhonam antiquioris historiae partem sequi. At huic impudentiae venia certe danda est, quia alium, quem recte sequeretur, autorem prorsus nullum habuit. Usque adeo tamen sui immemor non fuit, quin obiter in ducem suum, tanquam fatuum& mendacem, multo sale, ut est mire argutus, lepidus, facetus, luderet. Atque hoc non alio ab eo nomine fastum, quam ne ullo approbare modo videatur, quem prius insectatus est.
Fieri hic potest, ut aliquis mihi objiciat, Codrum non esse primum, qui Galfredum sugillavit, & alios extare scriptores,
quorum autoritate in primis historiae suae libris non raro usus est. Ad haec ego breviter in praesentia respondebo, Gulielmi Par vi, canonici Novoburgensiis, Verba minoris esse pretii, quam ut in confutandis illis libenter velim laborare. Fuit ille
etenim dignissimus, quicumCodrum conferas, maxime in cognitione antiquitatis Britannicae. Porro, quantum ad Romianos, qui de rebus nostris modo breviter, modo concisse, modo parum vere scripserunt, nemo ex illis aliquid saltem memoria dignum de Britannia, quod ego sciam, ante Caesarem edidit. Et omnia quae Caesar scripsit, quantumcunque.illius dictis Codrus tribuat, mihi non videntur e tripode profecta, quem admodum neque alia multa, quae postea a Latinis autoribus de Britanniis posteritati tradita sunt.
At nunc, ut Romanorum autoritas, qua frequenter utitur,
sileat, objiciet alter Gildam Bannochorensem, & Bedam Gi-rovicensem monachos, quorum testimoniis, velut quibusdam vernis floribus, primos historiae suae campos interpolat. tantum abest, ut neminem praeter unum Galfredum habeat, quem in eruenda antiquitate sequatur. Hujusmodi objectiones me nunquam ad palinodiam adigent. Non me latet, libellum circumferri titulo Gildae, quamvis docti vehemcnter de autore dubitent, in quo paucula quaedam de Britannia florente leviter reseruntur, & aliquanto plura de eadem, gladio, fame, peste ad internecionem fere laborante, inculcantur. Sed
quid hoc rei, quod qualiacunque illa non dum bene a Codro intellecta sint i Ut intellegat, quid illic antiquorum regum
- Sic Lelandus, in re Grammatica versatissimus. Nee aliter alibi. Nescilicet ab Orthographiae regulis di cederet. Ab inter o lego est intelligo, R in L ab eunte. Aon desunt etiam qui ab intus cis lego, ut V abeat in Ε, ct intelligere idem si quod intus legere. Prior sententia magis placet. Verum quomodocunque hocse habeat, illud certum est, quamvis intelligere per i vulgo emeratur,d Prisciano tamen per e scribi, eodemque modo in antiquit codd. O lapidi us
14쪽
aut urbium, quid populorum aut rituum, quid denique quod
ante Romanum nomen cognitum in pretio fuit 3 Si Gildast Britannus tam parum in hac parte prodesse potest, quanto minus Beda, homo Anglus, qui licet multis esset virtutibus
clarissimus, genti tamen Britannae infensus, & toto fere vitae suae tempore intra monasterii septa clausus, nec multum voluit, aut potuit antiquitatem illustrare Z Sim vanus, nisi praeceptoribus Romanis, paucissima modo demas, eaque non admodum magni momenti usus sit in libro primo eccles asticae historiar, ubi de rebus Britannicis, veluti in transcursu, aliquam facit mensionem. Haec nunc quae dixi omnia si sequus judex in acervum congesserit, quodammodo probare videbuntur, multa esse in historia Codri, quae merito accepta referat Galfredo. Quid igitur caussae est, quod de bono autore tam male sentiat Z Certe haec prima est. Galfredus, homo Britannus, Arturium regem, Britannorum decus inclytum, praedicat, laudat, & ad sydera tantum non extollit. In qua parte secutus est fidem vetustissimae historiae, quam a Gualtero, archidiacono OXOniensi, interpretandam accepit. Invidet hanc laudem barbarus hospes Arturio, principi olim cum potentissimo, tum de Britannis optime merito. Invidet & Galfredo Arturii nomen. Nec si C Contentus, modo clam, modo aperte loquitur, scribit, sentit, nullum unquam fuisse regem apud Britannos nomine
Arturii illustrem. Quanquam ne solus sapere videretur, eum inter reges in sua historia ponit potius, ut genti nostrae morem gerat, quam quod tale quicquam ex animo scribat; id quod facile apparet cum ex aliis locis, tum etiam ex illo ubi
lepide & festive, ut sibi videtur, in ejus sepulchrum, quod est
Glestaburgi ' Smertarum, jocatur. At ego tam certis, clariS, veris argumentis, non dicam tam multis, probare possum. Arturium fuisse, quam Codrus Caesarem. Lubet itaque in gratiam Antiquariorum subtilius hanc rem tractare. Arturius, Utheri Pendraconis & Igernae filius, nomen a Romana nobilitate, quemadmodum & alii id temporis Britanni multi, traxit. Nam Arturiorum nomen apud Romanos
clarum fuisse vel ex Juvenale liquet, qui Satyra tertia sic scribit:
Sed nostra non de nomine, sed de homine, contentio est; quanquam & illud a recentioribus vitiatum scriptoribus, inter quos est etiam & Codrus. Age igitur. Est civitas in Cambria, nomine Legionum insignis, sita in ipsis Iscae fluminis ripis. Ibi aliquandiu vixisse Arturium, eoque a Taua, Morganiae urbe, archiepiscopi sedem transtulisse, non modo antiqua incolarum fides asserit, verum etiam permulti libelli, qui Britannica lingua script a Cambris etiam nunc leguntur. Ut nihil loquar
15쪽
de antiquissimis tabulis, quas ego nuper in Cambria vid; columnis templorum adfixas, haec eadem una cum Giraldo Cambrens, viro post hominum memoriam Britannicae antiquitatis longe peritissimo, testantibus. Possem hic & illorum testimonia de Arturio satis illustria adferre, qui vitas sanctissimorum episcoporum & monachorum Britanniae editis Latinis libris posteritati consecraverunt, nisi ad certiora properarem. Henricus secundus, rex Angliae, in tabulis donationis suae, quibus subscribit antiquis Glessoburgensis monasterii privilegiis, plane adfirmat, se vidisse Arturii donationem. Unde, quae mea est conjectura, fieri potuit, ut, viso tam Venerandae antiquitatis monimento, sibi illud, tanquam ter maximi principis nobile pignus, servaverit, posteaque Westmonasterii inter veteres regum thesauros posuerit. Sed an ita ab illo factum aliorum esto judicium. Illud recte adfirmare possum, sigillum Arturii Patricii, cera impressum, inter nobiles vetustatis reliquias ab Westmonasteriensibus religiose servari. Neque dubium est, quin olim impressa illa cera alicui inscriptae
membranae anneXa fuerit, quam postea edaX consumpsit caries. Quare ne aliquando & massam ceream simili corrumpat violentia, nos ejus cum inscriptionem tum figuram ab interitu vindicabimus. Haec igitur e Romanis literis majusculis est
inscriptio : PATRICIUS ARTURUS BRITANNIAE GALLIAE GERMANIAE DACIAE IMPERATOR. Quid
autem sibi velit inscriptio alias abunde declarabo. Tantum in praesentia lectorem admoneo, aliam esse inscriptionem Glessoburgi, in qua non Arturus, sed Arturius, S meo quidem judicio rectius, legitur. Figura sigilli orbicularis est:
materia Vero cera rubra, quae violentia, vel injuria aliqua in frusta aliquot comminuta est, sic tamen ut particula nulla desideretur. Nam ita arcte circulo argenteo constringitur, ut reste cohaereat Orbis alioqui diffractus. Porro una cerae facies argento tota obducitur. Unde adducor ut credam, nihil prorsus vel inscriptionis vel impressae imaginis subesse. Altera effigiem refert ipsus Arturii plane heroicam. Sedet
etenim regali indutus purpura super semicii culum, qualis nobis apparet pluvius arcus. Capite coronam gestat, deXtraque sceptrum, lilii ornamento insigne. Laeva autem tenet orbem, in cujus medio crux emitici Christiani principis indicium. Barba illi promissa, Sc omnia corporis lineamenta tantam prae se ferentia dignitatem, ut oculos meos sua majestate rapuerint, raptosque longum detinuerint. Dispeream, lector, nisi vidisse voles. Quod nunc certius argumentUm, quam hoc, quo modo probavimus, Arturium fuisse ρ Nos tamen non prius anchoram figemus, quam alia, non minus certa, ostenderimuS. Inter aerias Brachaniae rupes locus est, quem Cambri patria lingua Cather, sive Cair Arture, appellant, quod Latine
16쪽
sonat Cathedra, sive Castrum, Arturii. Nomen vero hujusmodi, si nunquam fuisset Arturius, loco non indidissent. Scribunt praeterea, Arturium necem Helenae, neptis Hoesi, violentia cujusdam gigantis raptae in Gallia vindicasse ; id quod
adeo a vero non abhorret, Ut propemodum ausim confirmare.
Hoetus Armoricanus contra Pictos, Scottos, & Saxones in Britannia una cum Arturio pugnabat. Quo absente, tyrannus aliquis, sed potens, sed immanis, atque ab hoc, ut facile apparebit Britannicae linguae vim & proprietatem intelligeni libus, gigas dictus, Helenam, concubitum recusantem, interfecit. Arturius autem, debellatis domi inimicis, Armoricam petiit, tyrannumque in Hoeli gratiam aperto Μarte oppressit. Deinde in edito monte sepulchrum Helenae positum. Et ne sepulchro suus honos deesset, positum etiam & sacellum. l Postea nomen loco inditum, Tumba Helenae, quod in multat duravit secula. Recentiores vero montem D. Michaesis vo-
cant a fano, quod illhic Michaeli sacrum est. Haec &ssimilia sunt, si quis recte interpretetur, quae Codrus argutulus deril det, subsannat, contemnit. Ecce aliud, quod vel homini, i minime credulo, facile probet, Arturium olim fuisse.
Est in castello Douarens, de cujus antiquitate nos multa, scitu dignissima, in libro de Civili historia trademus, aula Arturii nomine etiam nunc celebris, & cubiculum Guenorae, ejus conjugis, nomine famosum. Non ego haec, tanquam a solis castellanis mihi dicta, ingero, sed majori fretus autoritate scribo. Nuper inveni historiolam de antiquitate Dovarensi, in qua eadem non modo scripta sunt, verum etiam Galganum, Arturii comitem, militem quidem strenui simum, quem Joannes Annaevillanus Nortomannus, alias Hauuillensis, & Hilleuius corrupte dictus, in suo Architrenio a fortitudine laudat, prope portum Dovariensem a Μod redianis interfectum fuisse, ossaque aliquot ejusdem in castello servari Quae adeo a vero non dissident, ut castellani, a cognitione historiae alienissimi, sua spolite obtulerint mihi quaedam ossa insolitae magnitudinis visenda, adfirmantes Galgant ossa 3 fuisse. Non desunt ad huc argumenta multa. Ego tamen tantumi adponam unum, ut liqueat, quo loco sepultus est. Arturius,l Christianae religionis professor, heremitas summe coluit, qui locum Avalon Britannice dictum inhabitabant. Avalon, nequis ignoret, Latine pomarium significat. Quanquam locus ille aliquoties nova nomina sumpsit. Nam & Inis uiti in Britannica lingua, id est, insula vitrea, ab aquis vicinis vitreum s Colorem referentibu S, quibus tota fere cingitur, dictus est. l Tandem victores Saxones Britannicum vocabulum in Gles-l seney Germanicum, sed ejusdem prorsus significationis, aptissit ' Mox post hunc υocem hujusmodi signum V inserpit Lesandas; perinde ac saliod Pidpina adjicioidam esset. μ sime
17쪽
si me transtulerunt. Germani id Gles appellant quod pellucidum est, quemadmodum & vitrum. Eye vero eisdem nunc insula, nunc aqua est. Postremo autem cum magnificentissimum ibidem posuisset Ina, WestosaXonum rex, monasterium, R oppidum propter in justam excrevisset magnitudinem, Gles.seneye nomen auctum est in Glesseneybury, quod nos non Oinnino inepte Glessoburguin vocamus. Sed quorsum in nominum etymologiis occupati digredimur Z Hic, id est, Avalloniae, Iderum sepultum diutiuscule lugebat Arturius, utpote virum sibi multis modis charisiimum. EX quo tempore locum prae ceteris sacris omnibus non modo diligere incepit, verum etiam beneficio suo ornare, illustrare, ditare. Atque hinc faetiam, ut cum in bello, quod contra lMod redum gessit, cecidisset, a Britannis, invidentibus tam clarum corpus eius adversariis, Avaloniam sepeliendus deportaretur, comitante, & una funus curante, Morgane, femina nobilissima, ac Arturio sanguine conjuncta. Quoque minori strepitu & tumultu id facerent propter Saxonum ingruentium metum, singebant, Arturium graviter vulneratum vivere tamen, & ad feliciora superesse non alia caussa, quam ut Saxonibias metum incuterent, & occasionem saeviendi in cadaver tollerent. Effosso igitur puteo bene alto, mortui Arturii corpus, cavato in hoc ingenti ex duro robore trunco, recondunt in sacro coemiterio propter veterem ecclesiam a Britannis constructam, quae regnante Henrico a Q. una cum augusta Inae regis basilica tota conflagravit. Praeterea in se pulchro crucem plumbeam Romanis literis ita inscriptam po .
Dunt : HIC IACET SEPULTUS INCLYTUS REX ARTVRIVS IN INSULA A VALLONIA. Addita fuit haec
inscriptio, ut si Britannis serenior aliquando fortuna arrideret, certum haberent de Arturii monumento indicium. Sed res Britannorum quotidie deteriores fuerunt. Quare jacuit Arturii corpus sine gloria circiter 648. annos, solisque Britannis ejus sepulturae locus ad longum tempus cognitus fuit. Quanquam postea fama etiam ad Saxones victores pervenit exrithmis Britannice scriptis, quos Bardi quidam in Cambria ad lyram canebant. Haec ego de sepultura Arturii partim eae libro Gulielmi Meldunensis de antiquitate Gles burgensis monasterii, partim eX aliis autoribus decerpsi. Nunc quo pacto reliquiae Arturii translatae fuerint in novam basilicam Glesio- burgensem dicentUS. Henricus secundus, rex Angliae, non raro inter Britannos, Cambriam inhabitantes, multa & libenter quidem de Arturii virtute, magnificentia, victoriis etiam audiebat. Quibus nominibus dici noli potest, quam sit ad similia animatus. Usque adeo ut quemadmodum Caesar Alexandrum, sic flenricus
Arturium frequenter in ore habebat. Atque hic adfectus
18쪽
magnanimum regem provocavit, ut de perquirendo eius sepulchro cogitaret. Sed filiorum iniquitas, quae omnia fere consilia Henrici patris interturbabat, forsan & huic proposito obfuit. Quod tamen vivente patre praetermissum, in primis postea annis imperii Richardi, ejus filii, peractum est. Μotore igitur, quantam conjectura adsequi possum, Richardo rege, Henricus de Soliaco, abbas Glessoburgensis, curavit, ut fosset fores terram alte egererent inter duas sacras columnas antiquissimi & elegantissimi operis etiam nunc eXtantes, quo loco fama vetus adfirmabat Arturium fuisse sepultum. Cumque
jam aliquandiu fodissent, nec quicquam ossium invenissent, coepit abbas desperare. Nihiltominus fostares jussit operi incumbere, quod tam diu fecerunt, donec ad cavatum robur, de quo superius locutus sum, pervenirent. Tum vero abbas prae gaudio eZilire, & tantum non lachri mari, locaque vicina diligentissime scrutari. Preter cetera tamen Oculos in cruce plumbea defigebat, verbaque inscriptionis eruebat, quae qUΟ-niam superius a me scripta sunt frustra esst hic repetere. Inventa sunt & eodem tempore ossa Guenorae, ut constanter adfirmant, reginae. Visa quoque Vitta integra, quae capillos, grata quadam varietate in nodum colles hos, implicabat, donec
Unus eX multis temerarius eam taetu in cineres resolvit. Denique pius abbas utriusque ossa in novam basilicam, non dum a recenti conflagratione plene ri stitutam, transtulit, & syndonibus involuta separatim in cistis non sine As yriis odoribus condidit. Nec multo post: honorificum n adfabre factum eX Lydio marmore sepulchrum erexit, in quo cistae Obseratae in hunc usque diem servantur. De hac Arturii translatione scribit quidam monachus Glessoburgensis, cujus ego ante aliquot annos librum legi adsutum libro Gulielmi Meldunensis de antiquitate Gles burgens, qui ante translatum
Arturium obiit. id quod Giraldus Cambrensis, autor bonae fidei, quique interfuit viditque, huic transationi subscribit ZDonatus etiam Gallus in suis annalibus eadem confirmat. Haec tamen translatio longo pos tempore quinus dam in du-j bium veniebat. Quare Edou.irdus Longus, Henrici 3. Anglorum regis filius, verum ex culpere percupiens, Gles oburi gum anno a Christo nato I 276. venit, Sc, aperto sepulchro- cistisque reseratis, Arturii & Guenor se ossa una cum inscriptionibus invenit, & avidis contrectavit manibus. Idem fecit, praesente rege, Henricus Lacius, comes Lindensis, comes etiam Sabaudiae. qui casu adfuit, ni omittam nobilitatem &plebem, quae eadem non sine mauna cum voluptate tum admiratione videbat. Tandem venerandae reliquiae suis repositae cistis. Sed crania utriusque foris relicta sunt, ut gratot populo, illuc confluenti, spectaculo essent. Ab illo mos in-l To M. V. B olevit,
19쪽
olevit, ut monachi peregre venientibus calvarias Arturii geGuenorae una cum cruce plumbea inscripta ostendant. Nunc judicent aequi te flores, num aliquando apud Britannos reX nomine Arturii fuerit, rumpantur ut ilia Codro, quem nos eloquentiae potius quam fidei commendatum relinquimus, plura dicturi de Galfredo. Is etenim summopere delectabatur le-εtione antiquarum rerum, maXimeque Britannicarum. Detestabatur etiam doctorum consuetudine. Unde intervenit illi familiaritas cum Gualtero, archidiacono ' Isiacorum, homine ejusdem prorsus instituti & animi. Nam tam diligenter veteres bibliothecas invisebat avidus, quam qui maXime, eruendi docta veterum au torum in lucem monimenta. Quod cum aliquandiu strenue fecissset, & casu inter Armoricanos dive aretur, incidit in historiam Britanniae, Britannice scriptam. Tum vero, tanquam ingentem nactus thesaurum, impcndio gaudebat, pauloque pos in Angliam transfretans, librum Gallo-frido, viro citra controversam in Britannica lingua eXercitatissimo, transferendum tradidit. Atque hic suit Gualterus,
ne quis ignoret, qui de rebus nostris proprio Marte privatam a Britannica, ut autor es Rauulphus Castrensis, historiam scripsit. Gallos ridus vero, antiquo eXemplari, supra quam cuiquam credibile est, delectatus, historiam Britannicam Latinitate donavit, inque octo libros divisit, quos Roberto, duci Claudiano, postea dedicavit. Transtulit etiam in Latinam linguam prophetias Merlini Ambrosi, quas, addita praefatione, AleXanaro, episcopo Lindensi, commendavit. Quanquam in multis exemplaribus libellus ille historiae Britannicae, a Gallos rido
transatae, tanquam quartus inseritur : quo modo si sumas, Britannica historia novem libros continet. Praeterea Vitam Merlini Caledonii ad Robertum episcopum non contemnen do edidit carmine, quod ego nuper avide legebam, clam esse sem Glessoburgi'Somurotrigum. Pollicebatur etiam 2. cap'8. Iibri historiae Britannicae, translaturum se ex lingua Britannica in Latinam librum de exilio ecclesiasticorum virorum Britanniae, quod num fecerit non dum satis cognitum habeo. Aliud tamen, idque memoria non indignum, cognitum habeo
eX annalibus Joannis, abbatis Burgensis, nempe Gallos riduin designatum fuisse episcopum Eluiensem anno D. II so. Est enim Eluium sedes episcopalis in citeriori parte Cambriae ab Eluio fluvio praeterlabente sic dictum; Britanniceque vocatur L laneiwi, id est, locus vel ecclesia super Eluium fluvium posita. Sed recentiores nomen loco indidere fanum Asaphi. Sed jam finis esto nos i se de Gallosi ido orationis, qui in pretio fuit regnante in Anglia Henrico primo.
20쪽
JOANNE LELANDO Antiquario AuctorP.
Delituit certe multis Arturius annis, Vera Britannorum gloria, lumen, honoS. Dispulit obscuras alacer Leundius umbras, Sidereum mundo resiluitque jubar.
Plaudite te Iores studiosa caterva diserti ;Praestitit osticium candidus ille suum. Hinc procul at fugiant Codrino felle tumentes, Ne proprio crepitent ilia rupta malo.