장음표시 사용
61쪽
Denique Amrdredum e medio qui fustidit illa IIIonistrum, horrendum ingens, dirum, Det umque brannum, imo jacet exsinaellis monumento Ant&rius alto Militiae clarum decus, O virtutis alumnus,
Gloria nunc cujus terram circum Nolat omnem,
AEthereique fetit stibinnia terita Tonantis. 'Vos igitur gentis proles gener a Britannae ldiduseratori ter magno assurgite vestro, Et stimulo sacro roseas in ferte cor uia S, oti tes es redolentia mimera Dotri. iFol. χ8. b. Nunc opportune prodit Sylvester Giraldus, ille oculatus linventarum reliquiarum Arturii testis, & calculum his verbis
suum commode apponit: Hujus autem corpus, quod quasi l ' phantas ficum in fine, & tanquam per spiritus ad longiliqua
translatum, neqUe morti obnoxium fabulae confinxerant, his se nostris diebus apud Glasconiam inter pyramides duas, in coemeterio sacro quondam erectas, profundius in terra quercu concava reconditum, & signatum miris indiciis, Rquasi miraculosis est inventum, L in ecclesiam cum honore
iranslatum, marmoreoque deceCter tumulo commendatum.
Unde Ω crux plumbea lapide superposito, non superius, utas let, sed inferiori potius ex parte infiXa, quam nOS QUO-que vidimus, namque tractavimus, literas has insculptas, & non em inenteis & exstanteis, sed magis interius ad lapidem
versas continebat: HIC IACET SEPULT Vs INCLYTVS REX ARTURIUS IN I N SULA AVALONIA.'' SeqUUn
tur L haed ibidem : Quum autem n aliqua indicia corporis ibi inveniendi ex scripturis suis, aliqua ex pyramidibus im-
premis, quanquam nimia ut plurimum antiquitate deletis, D maxime tamen & evidentissime rex Angliae Henricus se- ' cundus, sicut ab historico cantore Britone audiVerat antiquo, totum monachis indicavit: scilicet quod profunde in terra V per sexdecim pedes ad minus invenirent, L non lapideo in tumulo, sed in quercu cavata. Ideoque tam profunde suum corpus, & quasi absconditum fuerat, ne a Saxonibus post necem illius insulam occupantibus, quos ViUCnS tantOP pere debellaverat, & fere deleverat. posset ullatenus inve-rol. a. ni i. Et ob hoc literae veritatis indices cruci impres, in-- terius ad lapidem ver e fuerunt, ut & tunc temporis, quod continebant, occultarent, L quandoque pro locis Sc tem- pol ibus id propalarent. V Praeterea & haec quoque ibidem scribit: Sciendum etiam, quod ossa reperta corporiS Ar-' turii tam grandia fuerunt, re ut illud poetae completum in his videri posset :Grandiaque est ossis mirabitur olfa se ulchris. Os eui in tibiae ipsius appositum tibiae longissimi viri, quem
62쪽
& nobis abbas ostendit, & juxta pedem terrae illius ad- fixum large tribus digitis trans genu ipsius se porrexit. Os
etiam capitis tanquam ad prodigium vel ostentum capax erat, & grossum, adeo ut inter cilium ti oculos palmalem amplitudinem large contineret. Apparebant in hoc decem aut plura vulnera, quae cuncta praeter Unum majus ceteris, quod hiatum grandem fecerat, quodque solum letale vi- deretur, in solidam concreverant cieatricem. V Nunc si quem juvabit vel ipsa eadem, quae modo recitavi ex Gi-raldo, vel his non admodum dissimilia repetere, legat ejus librum, Speculum videlicet ecclesii asticum, ubi duo hujus materiae capita Elucent. Interim hic habeo quod me tenet dubium. Nam Giraldus adfirmat, sepulchrum quercinum fuisse, quod ut falsum esse non statim pronuncio; ita infirmabo ea, quae mihi contrarium vehementer suadeant. Primum alnorum ingentium numerus, ibidem soli propitia quadam natura eXcrescentium. Tum praeterea Avalonianos tam ignaros rerum naturalium non fuisse puto, ut quercum crederent diuturniorem futuram in subhumida terra, quam alnum aquaticam, L loci incolam. ini de arboribus scripsere humidius cula loca alnis D ulmis producendis lubenter attribuunt. Fol. z9. b. Superest & scrupulus alter, qui, si ego quicquam recte judico,eXcussas semel error potius, quam scrupulus plane videbitur. Confirmat Giraldus, inventum fuisse Arturii sepulchrum inter duas pyramides in sacro Avaloniae coemeterio, in qua opinione, tripote testimonio antiquorum scriptorUm confirmatus, & ego quoque sum. At tantum abest ut credam, quicquam in illis eXsculptum, quod sepulchum Arturii, id quod agit Giraldus, indicet, exprimat, illustret, ut mihi nihil fiat minus verisimile. Si quicquam fuisset, quis illud quaeso reclius aut plenius Gulielmo Meildunensi, cui uni elucubratas eorundem tum imagines, tum inscriptiones debet posteritas omnis, explicuisset ὶ At ille ibi ne Gry quidem de Arturio, alias ab eo accurate collaudato. Est equidem con ectura probabilis, Giraldum penitus ignorasse quid inscriptionum pyramides
continuerint, quum dicat literas prae antiquitate deletas. Quin Girat dum, virum alioqui sane dostum, & magnum Vetustae cognitionis helluonem, Omitto, alia, nec inutili provocatu S cura : nempe ut inventum Arturii sepulchrum non modo duorum, quos supra nominavi, suffragio, Verum numero scriptorum justo confirmem, stabiliam, denique tanqua in ratum pei suadeam. Quoque id commodius fiat, puto convenire cavs V, ut singula illustrium virorum, serie quadam eκ- pedita Sc lucida, testimonia altius repetam. Qua parte Claudius, homo Gallus, ut lector intelligat fidem inventi sepulchri vel ad exteros integram pei venisse, abunde magnus testis
63쪽
Anno D. I 2I7. corpus inclyti regis Britanniae Artu iii, quod sexcentis & amplius annis delituerat, inventum est in ecclesia D. Mariae Glessenburiae. V Hic in annorum computatione aut auctoris, aut, ut candidius interpretor, librarii incuria irrepsit mendum. Nam obiit Henricus secundus, reX Angliae, circa annum a Christo nato millesimum centesimum nonagesimum, & inventum est sepulchrum primis annis imperii Richardi ejus filii, Chronica Perforana haec referunt Anno D. 1 I9 I. sepulchrum inclyti regis Arturii P apud Glasconiam, cruce plumbea super pectus nornen 6 Us inscriptum declarante, repertum est VI Joannes Fiberius, qui& vulgo Bever dictus, haec brevissime, & in ii anscursu scribit: Anno D. II9Ι. inventa sunt ossa Arturii Glesconiae. V Matthaeus Parisius, monachus Fani Albani ad ruinas Verolamii, urbis antiquissime Catieu chlanorum, sepulchri sic meminit: Inventa sunt apud Glasconiam ostii famosissimi regis Arturii, in quodam vetustissimo recondita sarcophago, circa quod duae antiquissimae pyramides stabant erectae, in quibus fuerae exaratae erant, sed ob nimiam barbariem & deformitatem legi non potuerunt. Inventa autem sunt hac occasione. Dum enim ibi effoderent, ut quendam monachum sepelirent, qui hunc locum sepulturae vehementi in vita desiderio praeoptaverat, quoddam reperiunt sarcophagum, cui crux plumbea
superposita fuerat in qua exaratum erat: HIC IACET IN
M AVALON IA SEPVLTus. Locus autem ille, paludibus
undique inclusus, olim insula Avalonis, id est, pomorum insula, est vocatus.'' Ut merito auctoritati Matthaei plurimum faveo, sic dolet, aliquot voculas redundanteis ejus accesssisse orationi in inscriptione. Illud certe, quod de monacho refert, audivi ante plane nunquam, nec usque adeo mihi fidem facit. Ranulphus IIigedentis Castrensis meminit etiam Arturiani sepulchri. Alios data opera omitto, ne numerum testium iure tam liquido cognita, & recepta adfectasse videar.
E Μ Ι N I, me in epistola dedicatoria
de exuviis Arturii ter translatis locu
tum. Quarum quae prima fuit, quia nonisatis perspicue per majUS templum, quo scribunt principio traduectas fuisse, apparet, aliquid apertius D lucidius lectori' significabo. Didici a
Glestoburgensibus monachis observa
64쪽
studiosissimis, reliquias in magnam basilicam, quod opus ita immensum beneficio Henrici Plantagenistae excrevit, fuisse a
sacro coemeterio translatas ; at non eo tunc loco, quo nunC
sunt, postas. Porticus ad meridiem es , & sacellum, quo itur in gazophylacium, Hic adfirmabant ossa aliquandiu quievisse. Deinde iterum translata fuisse in presbyterii sinus medios :qua temporis intercapedine novum, sublime, magnificum sepulchrum ex marmore nigro, quale Lydium es te videmus, insolita quidem arte, R ingenio tum eXcisum, tum compactum est, de quo una cum translatione jam scribere supervacaneum sane esset, quando capite praecedenti, de invento Arturii tumulo, ea comparent suo Ordine omnia. Ad tertiam igitur nostra se convertat oratio, quae tempore Eadu eardi Longi, regis Angliae, non modo maXimi laudatoris, Verum 3I. etiam admiratoris, peneque cultoris Arturianae famae, facta
est, relictis in sepulchro magnificentisamo, in quo prius conquiescebant, exuviis omnibus praeter Regis & Reginae crania, quae jusit foris servari, gratum profecto nobilitati eo confluenti antiquitatis spectaculum . Utque nunc tam nobile Eadueardi, nunquam satis laudari, facinus aeternitate gaudeat, referam singula, huc pertinentia, ex archivis Glesbburgensis monasterii fidelissime desumpta, quorum & auctor fuit idem monachus Glestaburgensis, cui cura ardentissima inersti Arturium justis celebrare praeconiis, & res ab eo gestas fide integra posteritati commendare. Non defuit scriptori ordo lucidas, aut ingenium: sed aetas illa nec Graecam, nec Romanam familiarem habebat eloquentiam. Qualiacunque ea sunt, ut ipse scripsit, ita ego ordine recitabo, illud interim opportune eXpendens, non quam elegantia, sed quam digua, de quam
Anno D. I 276. Eadueardus rex, Heurici tertii filius, venit cum regina sua Glesconiam. Die vero Μartis proxima sequente fuit rex, & tota curia, acceptus sumptibus ' monasterii. Quo die in crepusculo fecit aperiri sepulchrum inclyti regis Arturii, ubi in duabus cistis, imaginibus &U armis eorum depictis, os a dicti regis mirae grossitudinis separata invenit. Imago quidem reginae coronata. Ima- ginis regiae corona fuit prostrata cum abscisione sinistrae M auriculae, & vestigiis plagae unde moriebatur. Inventa est scriptura super his singulis manifesta. In crastino videlicet V die Mercurii Rex ossa regis, Regina ossa reginae in singulis V palliis pretiosis revoluta in suis cistis recludentes, & sigilla
sua apponentes, praeceperunt idem sepulchrum ante majus Fol. 31. b. altare celeriter collocari, retentis exterius capitibus utri-
usque propter populi devotionem, apposita interius scrip- tura ejusmodi: Hae sunt ossa nobilissimi regis Hrturii, qua 6 anno
65쪽
anno dominicae incarnationis 1278. decimo tertio Calon L Maii, ster Dominum Eadueardum, regeni Angliae illustrem, Q hro fuerunt so collocata, froentibus L Onora, serenis lina ejusde/m Regis consorte, O filia domini Ferrandi regis Hispaniae, magi ro Grillelmo de mi fleton, tunc Norbiconis eles Io, magisto Thoma de Soche, archidiacono Dorsionis, O hrae- dicti regis thyi rario, Domino Henrico do Lasos, Comito U Lincolnii, Domino Amario Comites Sabaudis, O multis magna- tibus Angliae. Hactenus monachus Glessiburgensis, cujus diligentia memoria tam praeclari facti immortalis india est. Inunc Gulielme Parve una cum Succenturione tuo, & fortiterperiacga. Arturium aliqUando aut vix Te, aut vicisse. Me certe opinionis, immo erroris tui, nec participem, nec fau- . torem, sed neque rivalem habebis unquam. Flagitium mehercle non modo flagris, sed gravissimo quoque supplicio dignum, ut quis gloriae patriae suae deroget, Principibus, de republica rectissime meritis, suam invideat famam, virtuti denique, & factis undecunque illustribus non assurgat. Spero
equidem, lectores candidissimi, futurum, Ut vos adjutores, cognita causae tum aequitate, tum veritate facileis habeam, iagratiam pro officio erga rem publicam meo, quae vestra est benevolentia, humanitas, candor, magnam libenter relaturos. Hoc ego interim fretus omine omnem plane movebo lapi- . l. a. dem, ut, nova comparata fortitudine, eaque confirmatissima, in harenam descendam, debellaturus calumniatorum turbam, laudibus Arturii importune, moleste, invide obstrepentium. Sic etenim operi veluti colophonem addere Omnino apud me constitui.
Conet ut o calumniarum temere ad irmantium
judice lis est, quo tempore Arturius floruerit. Atque hoc certam CD ita CX- crevit Si invaluit, ut scrupuli de universa historiae fide, quae ejus res gestas praedicat, lectorum fibris nunc haereant. Quin haec tam imbecillis est ca
lumnia, ut accurata non egcat respon
sione ulla. Valerius eum floruisse dicit tempore Zenonis imperatoris. Hector vero Boethius Justiniani tempore, barbaris Italiam occupantibus. Denique alii alia scribunt. De tempore non admodum laboro, fuerit modo. Quanquam vel hinc tempus
facile colligitur, videlicet ab imperio Aureliani Ambrosii, cujus
66쪽
aus x Paulus Diaconus mentionem facit. Dixerit forsitan adversariorum aliquis, Qui fastum est, ut Arturii non meminerit Paulus 8 Respori deo, aliud egisse Paulum, quam ut Eritannos. a Romanis tantum non derelictos, anxie celebraret.
Nihil interim detrahit dig:ii tali Arturii, aut historiae, quod ab eo non nominetur; quum in elim bona pars nobilium orbis totius silentio prematur ab eodem. Illud magnum plane videtur habere momentum, quod Gildas, scrip or Britannus, nihil prorsus de Arturio scribat. Sunt qui citent Gildae testimonium in Hus tum gratiam, tum laudem. Sed ille quidem fictilius est Gildas, & blattis, & tineis ad Isidis vadum in bibliotheca Maridunen si praedae expositus. Gildas, a Polydoro editus, fragmentum indubie Gildae veteris, sed mancum, luXatum, & mutilum, usque adeo, ut, si jam vitae restitueretur, vi X foetum agnosceret parens. Scripssse eum libros constat titulo Cambreidos, inventos octua inta se amplius abhinc annis in Hibernicis insulis, D in Italiam traductos. Ut sit historia Gildae integra, qui potuit de Arturio quicquam recte tanquam Oculatus testis pronunciare, quum ipsemet dicat, senatum luisse anno Badonici belli, quod Arturii victoria, &quidem clarissima, teste Nennio, fuit ostis colligit, Gildas nullam prorsus Arturii mentionem facit, ergo non fuit. Arguta plane collectio, qualis & haec Gildas non meminit Arviragi, Lucii, aut Constantini Magni, proinde non fuerUnt. O novum dialectices acumen i Et tamen hoc tam infirmo corroboratus, ut sibi quidem videtur, argumento, palmarium facile se adeptum arbitratur. Hoccine est Italicum acumen tProfecto jam aegre ulterius non patiar dici Ultra-montanuS. Et plane.
Caelum, non animum, mutant, qui trans mare currilrit.
Scio interim, quid Cambrici scriptores de Gildae silentio, quantum ad Arturium pertineat, sentiant; videlicet Hoelum, Gildae consanguine iam, ab Arturio occisum, causam neglecti ejus nominis fuisse. Sed nolo huic inniti pra sidio, bellum potius cum eo gesturus, quod hac labe suos Britannos ingratus, ac idem parum prudens, ne dicam impius, asperserit. Britanni nec in bello fortes, nec in pace fideles. VNisi prosccto viderer ad ectui, aut stomacho indulgere, ipse in Britannomastigem ferrum, & quidem acutum animose stringerem. Sed impetum temperabo meum, aliunde propugnatores in medium fortissimos adducturus, ne adsedius vim fecisse meus alicui videatur. Sylvester Giraldus in To-POgraphia Cambriae, promittit responsurum se huic Gildae calumniae in B; itannica Topographia quem librum eum olim scripsisse non dubito, sed nostris temporibus nullo, quod ego
sciam, loco eaestat. Quid interim scribat secundo libro deTO M. V. II Cambriae
67쪽
Cambri se descriptione in medium proferam. Sed quando Julius Caesar, qui tantus erat quantus & orbis, sub Cassivallano
Territa quaesitis ostendit terga Γritannis. Nunquid non sortes tuere ' Quid etiam quando Bellinus DBrennus Romanum imperium suis addidere vietoriis Quid Helenae nostrae filii imperatoris tempore Constantini λ Quid Aurelii Ambrosii regno, quem & laudibus Paulus Diaconus effert 7 Et Arturii nostri famosi tempore quanti fuere tJosephus Iscae Domnoniorum alumnus in Antiocheide sic
Putoritas ducibcis tantis, tot diυes alumnis, ni foecunda viris, fremerent qtii viribus orbem, Et fina Deteres. Hinc Constantinus adeptus ferium, Romam tonuit, Ozantion auxit. Hinc Senonum duritor castiυa Brennius urbe, Romuleas domuit flammis Dicitricibus arces. Hinc θ Sava satus, fars non ob cura tumultus
Ciυilis, magnum solus qui mole solutarol. a. b. Obsedit, meliorque selit fro Caesare murus. Hinc celebri fato felici sortiit ortu Flos regum Arturus, cr/jus quum factasti ori,
Non micurre minus, torus Τ&od in aures voluitas,
Et postulo plaudente javus. Vuccunque friorum
in ice o Pellatim commendat fama tyrannum
Pagina Caesareos loquitur famosa trium hos ;Aloiden domitis attollit gloria monstris ;Syd nec sinetum costi, nec sidera solem
AEquant. Annales Latios Graiorique reυoINe, Prisca farem noscit, aequalem fostera nullum Exhibittira dies. Γyges fallereminet omneis Solus, praeteritis melior, majorque futuris. Quam haec non respondeant Gildae titulis prudens tei forabunde videt, & sentit laudes Arturii prius in medium adductas huic loco tam bene convenire, ut necesse pene hambeam eas repetere, nullo, Ut spero, meo vitio', vestra, si Vere judico, lectores, Voluptate plurima. Habent enim Versius praecedentes suum genium, victurum quidem illum. Tum Praeterea Concinnitate quadam apta, elegantia pura, maiestate justa, ita tersis ad blandiuntur auribus, ut decies repetiti,.nisi me vehementer fallit meus adsedius, perplacebunt. Ponticus trunnius, homo Italus, phitobritannus tamen, Polydor 1 talo merito iratus, haec intonat: U O admirabile tunc genus
Britonum, qui eum V Caesarem intelligit) bis in fugam SPulerunt, qui totum orbem submiserat occidentis i cuiquas,
68쪽
quasi totus mundus postea nequivit resistere, illi etiam fu- stati resistunt, parati mortem pro patria D libertate subire. Hinc ad laudem Corum canit Lucanus de Caesare : rrita pursitis Utendit tErga Γritatissis. '' Fol. a4 a. Hic si multitudine testimoniorum potius, quam solida rei veritate niterer, possem & Joannis Annaei illani versiculos ex Architrenio, libello argute canoro, de sortitudine Britannorum desumere. Sic enim importune in Britannorum justas laudes obstrepentium os praestructo Occluderem vallo. Sed videor mihi pluris, quam convenit, oblocutores istos facere. Dispereant, R invidia rumpantur sua, quando Britannicus honor per hujusmodi tenebriones nec stat, nec cadit. At intcrim, ne non sitis promissi memor videar, rUrsus repeto harenam, Vim argumentorum ab adversariis comparatam infirmaturus. U Scriptores,'' inquiunt, Romani non fecerunt
se mentionem Arturii, quare verisimile si eum non fuisse. Si nihil sit verum, nisi quod ex Romana constet auctoritate. male confultum esset historiae universi orbis. Infinita vis rerum memorabilium Se nobilitatis pendet potius ab incolis oculatis domi testibus, quam ex incerta eXterorum relatione. Romani autem Universum pene orbem servum reddiderunt,' scriptores apud eos nati & educati sua facta vel admirabilia eloquentiae innixi studio fecerunt. Ceterorum vero faef. avel ita obscurabant, vel elevabant, ut nulla pene facerent. Agebatur enim ut elegantissime non autem verisii me causiam dicerent. Talia pingebant in chartis, qualia sperare potius a prudent ictimis Ducibus, quam fasta videre liceat. Nec mirum plane est, quod de Arturio nihil memoriae prodiderint. Gotthi eo tempore Italiam invaserant, Si barbaries pro eloquentia invecta, usque adeo, Ut literis honor raria S, praemia rarissima decernerentur. Et res non per scriptores, sed per bellatores agebatur. Q uare si quid certi de Arturio, ill Ud pQ F,l. a. . xtius a Britannicis scriptoribus qualibuscunque, quam ab infantia & ignorantia Romanorum, eo tempore non modo a scribendi functione declinantium, verum etiam de sua, relictis aliis rebus omnibus, calamitate, multis quotidie modis irruente, Cogitantium. Subinfert alius, vaniora cilla in historia Arturii, quam vi a maturo & sapiente facile admittantur. Si
de illa sentit, quae a vulgo Italice, Hispanice, Gallice, & An.
lice legitur, non admodum contendo. lanquam mCmine
rit aequus testor, idem factitatunn in historia circumforanea Caroli, Rotandi, Gotthoi ridi, Guidonis, & Bellovesi, ut alios
omittam multos. Nec inde tamen eorum nomina, aut Ver
fides historiae, sublata. Non est novum fabulosi veris miscere. studio certe hoc quodam factum, ut scriptorcs plebem simplicem admirationie quadam deiiderent, auditis rerum mirati a culis.
69쪽
culis. Sic fiercules, sic Alexander, sici Arturius, sic Carolua
laudati. At alia longe ratio est Artiirbanae . quam ego complector, historiae. Nam quae non constat It rationC,tempyirum, Quae non sunt probabilia. quae noni subsidiaria auctor urn fide cohaerent, quae non longo seculo Lum usu. &l doctorum ius-
fragio sunt iecepta, & comprobata, i nonitem et ei Bdmitto. Fuit m illis abhinc annis magna Contentio Graio auctori, ut opinor, Scalaei Chroni Corum cum h. C calumniatorum turba. Illi
obj cctus Bed i. qui silentio m qno Arturium praeteriit Cui ille sic argute, sexere, prude tur respondet Eois ran repu- diavit homo sanctulus Principem ex adulterio, natum. Fieri etiam potuit, Ut, auditis aliquot Ba dorum de eo vaticiniis, Tol. 6. b. animum ab universa deflexerit historia. Sed illa nec fidem addunt. nec adi unt. Illud verissimum, Bedam, virum alioqui bonum D doctum, gloriam Britannici nominis non solum. levem fatere, ted & contemnere quoque. Nam inter illos P ct Saxones de imperio Britanniae auebatur. Romanus pon- tifex Anglo-s Xones in imperio pessime parto conservare stu st debat. Britanni hoc nomine male ejus capiti precari. Ille Saxones odio quodam rursus in eoS armare. Quas igitur
laudes potuerunt Britanni a Sa Xonicis sperare scriptoribus Z Erigidas plane, aut nullas Adde huc, quod & Beda rerum
ante tempora Gildae Bittannicarum ignarus ut plurimum erat radeo ut nec coronarii operis trophaeum spei labile ad Ambro sana vel de fama noverit. Credibile est. calamitatem belli, cam, quae ecclesias una cum bibliothecis exhauserat infinitis, clara vetustatis monumenta abrusisse. Unde scri plurienti de antiquitate Britannica occultissima pleraque omnia. Sunt qui putent. multa in Armo i icam translata. quanquam & ab illa paucissima hac aetate speranda. praeterquam quod in eXeu pla- ribus vetustissimis de vitis sine orta n d Britannia eo commi gransitam pauca exstent, sed quae lucem obscuris adferant.' Gulielmus Parvus I rit endunensis in prologo historiae suae sic fulminat: PGalfredus hic di tus est. cognomen habens .Rrturii qui divinationum illarum naenias ex Bittannica lingua transsitulit, quibus, ut non frusti a creditur, ex proprio figmento ' multa ad ecit. V Haec it e per stomachum i Sc contemptum. At ego illi trulli a creditur oc. inam vel perpetuo. nisi id raritionibus poclus. quam nudis probet verbis. Satis se perque scio, multas fili, linas & vanitates per universam sparsas esse F M. as. b. Britannicam h storiam. Sunt ibi tamen, si quis penitius inspi . lat. tulia, qualia magno desidet arentur antiquae cognitionis incommodo, di q se A Gulielmo lecta, potius quam in tolle fi i. nalliam prae se tulerunt commodum. Rursus apponam:& aliud ejusdem, honorificum scilicet, non modo de intςrpi et , verum etiam debArturio ipso testimo-vium.
70쪽
nium. U Liquet a mandacibus ecte conficta, quaecunque de si Amulo & Meilino ad pascendurn minit S pl udentium curio- hsitatem homo; ille ita ibendo vulgavit. V Ut sexcenties obganniat, fuit quidem Merlinus vir in rerum nas uralium cognitione, & praecipue in Mathesi, vel ad miraculum usque eruditus : quo nomine Principibus ejus aetatis merito gratissimus
erat, longeque alius, quam ut se putaret lubjiciendum judicio alicuius cucullati, & desidis monachi. Sed Arturium. R Mer- linum, illum fortiorem, hunc eruditioiem, quam ut plebis vel
dicacitatem. vel importunitatem curent, omittam. Illud, quod monachus monacho etiam mortuo invidet, mihi iniquissimum videtur. Poterat Gulielmus Parvus majorem a vivis, quam mortuis spera se victoriam. Hoc interim in lucro esse deputabat ferire non repercussurum. At si quicquam manes de humanis rebus sciunt, persenserit adeo se noli reportasse victoriam a Galfredo, praeter aequum & honestum exagitato, ut ejus de vulnere sibi perpetuum vulnus contraxerit L sanguinem. Nec est quod Urbinatem medicum adfuturum speret, quum & ipse interim languidus periti cura vehementer indigeat. Superest de aliud vulnus, quo Gulielmus putavit se Galfridum vel jugulasse. Sic enim insurgit: M Nec unum s quidem archiepiscopum unquam habuere Britones V Hoccine apud Brigantes didicisti Z Asserius Meneven sis, olim Al-Fol. fredijΜagni, regis Angliae, praeceptor, aliud me docuit his verbis in libro Annalium suorum : Qui saepe depraedabatur' Hemeidum regulum intelligit illud monasterium, & pa- roediam S. Degwi, id est, Davidis . aliquando expulsione antistitiam . qui in eo praeessent, sicut & nobis archiepiscopum propinquum meum, Se me aliquando expulit sub ipsis. Giraldus refert, & fide optima, Dubricium is canum archiepiscopum fuisse. Est enim Isca Demetarum urbs nobilissima&iantiquissima propter ripas fluminis ejusdem nominis sita,
quae & Legionum civitas a Romanis dicebatur. Translata inde V ne viam di nitas. ubi sanctissimus, atque idem doctis-ssimus David archic pis opi enituit austoritate. Sa ipson, clarisii inae vir memoriae, archiepiscopus Meneven sis, id ericiam pestem fugiens, Armoricam petiit unde origo Dolensis archiepiscos' i rus. H tem p ire autem Sa n psonis Usque ad Nortoni anno i uni de Cambria vi 'hoiias, episcopi Transa-brini Omnes tanqua in a suffragiis conlecrati sunt a Meneven si primate suo, qui mordicus jus omne suum, cessante pullo, retinuit. Apparet etiam ex Dialogo S .lvestri Giraldi. Canonicos Meneven es tempore Davidis episcopi, qui Be inlaardo successit. egisse cum Richardo Magno, Cantiorum archiepiscopo, coram Hugutione Cardinale, de Metronolitano