장음표시 사용
211쪽
ΝOTITIAE HISTORICAE 195ditus pretiosis a Pulcheria datum ecclesiae Constantinopolitanae i. 1OB. - Forma altarium. - Ιnitio, quod omnino verisimile est, sormam reserebant menSarum Communium. In Coemeteriis,
imitabantur potius sormam tumuli aut Sepulcri, quatenus nempe ConStabant praecipue tabula proXima SepulCro martyriS. Reddita pace Ecclesiae, visa sunt altaria sub forma mensae lapideae innixae uni columnae, set saepius duabus aut pluribus columnis. Forma tamen quae praevaluit est sorma mensae poSitae Super Structuram quadratam, ad modum tumuli, quia nempe Continebat altare reliquias sanctorum '. 110. - Reliquiae Sanctorum in altari cleponendae.1' Primis Ecclesiae temporibus, et etiam tempore perSeCutionum, aedificatae Sunt, in areis Sepulturarum, eccleSim Coemeteriales, in quibus celebrabantur ossicia su nebria pro desunctis': SaepiuS autem Constructae Sunt Super aut Prope SepulCra martyrum; inde plurimae memoriae martyrum n. 2, 6').- In his autem ecclesiis Seu memoriis martyrum, missa celebrabatur, Ut Supra dictum est de coemeteriis, in tabula posita super ipSum martyris Sepulcrum, aut Saltem prope illud; de quo plurima saeculo iv occurrunt testimonia; sic S. Hieronymus ironico, Contra Vigilantium, ri. 8 si Male tacit ergo Romanus episcopuS qui super mortuorum hominum Petri et Pauli os3a veneranda ..., Osfert Domino sacrificia, et tumulos eorum Christi arbitratur altaria M. BSic etiam omnino supponit passim in Suis carminibus PrudentiuS . . 2' Cum autem rara essent Corpora integra martyrum, RUti Η. E., lib. IX, c. I; Migne, P. G., t. LXVII, Col. 593. a Vide plurima horum altarium exemplaria pro omnibus Saeculi S, apud Rohauit de Fleury, toc. cit. - De unitate altaris in una ecclesia, Cf. Bingliam, loc. cit , gg 16, 17 - Martene, loc. cit. De his cs. cle Rossi, Ioma sol terranea, Romae, 1877, t. m, P. 454. - Μigne, P. L., t. XXm, Col. 346. V. g., Peristephanon, III, 211 - 21b; XI, 170 Sq. Μigne, P. L. , t. LX, col. 356, 548-549. - Cf. Liher pontificalis sed . Duchesne), Vita Felicis,
212쪽
potius Cum a tumulo proprio removeri non Solerent, Visum est Susticere reliquias aut pignora martyrum, et sic o disicapi Coepere ecclesiae, in quarum altari, t3nquam in Sepulcro, deponerentur reliquiso martyrum. Prima sorsan hujus rei exempla
habentur in S. Ambrosio qui in civitate Florentinorum basilicam constituit cum reliquiis martyrum Vitalis et Agricolso, et postea Mediolani dedicavit basilicam cum reliquiis S S. apostolorum Petri ot Pauli, ab urbe Roma relatis 3. Quod socii etiam S. Paulinus in basilica Fundana Verum, ait, hanc quoque ba Siliculam, de tenedictis apostolorum et martyrum reliquii3, Sacri cineres
retur ecclesia sine reliquiis, qudo progeipue in ejuS altari deponerentur. Hinc S. Gregorius scribebat ad Mellitum, qui in Angliam prosecturus erat si Aqua benedicta sint, in eisdem sanis in
ecclesias convertendiS) aspergatur, altaria con Struantur, rei quiae ponantur δ. D3' Attamen, ante saeculum VII aut Vm, non fuit lex canonica
generalis, jubens reponi reliquias in ecclesiis. Constat tum pluribus exemplis ecclesiarum sine reliquiis dedicatarum=, tum
praesertim epistola Vigilii ad Profuturum episcopum an. 538)supra n. 1O, 3', relata, in qua apprime distinguit inter eccle-
Siam, si in qua Sanctuaria H 0ri poti utitur, ' et eCCle Siam, in qua ponuntur . .
40 Concilium Nico num II an. 787 , Can. 7, prohibet omnino
ne sine reliquiis templa Con Secrentur ud Cumque templa coni Cs. Paulinum diac., Vita S. Ambrosii, n. 29, 30; Migne, P. L ., t. XIV, col. 37, 38; et AmbroSium, Epis f., XXi I, Ad Marcellinam, n. l, Migne, P. L ., t. XVi, Col. J019. - Initio haec pisnora vel reliquioe martyris, non erant si agmenta HuS Corporis, sed lintea vel panniculi, quae tetigerant ejuS corpus et ProeSertim ejus sanguine suerant imbuta. CL Duchesne, Orsiues dii culte chretien, C. Xii, g 1, PariS, 1903, P. 402. S. Paulinus, Epist. , xxxii, Ad Severum, n. l7 Μ igne, P. L ., t. LXI, Col. 338. δ Epist. , lib. XI, ep. LXXVi Migne, P. L ., t. LXXVII, Col. 1215. - CL MaP- tene, De antiquis Ecclesiae rit mus, lib. II, C. XIII, n. 8-9, t. II, P. 242. - De quibus Martene, loc. cit., n. 10.d Canon 83 Codicis Ecclesiae africanae, qui canon aSCPibendUS QSt concilio Carthaginensi 13 Sept. 401J, jubet quidem destrui memorias marty-
213쪽
NOTITIAE HISTORIC E197 Secrata Sunt abSque sacris reliquiis martyrum, in iis fieri statu iamus reliquiarum depo3itioriem cum Consueti S precibus; episcopus autem, POSi h doc, templum conSecrari S Sine sanctis reliquiis, deponatur, ut qui ecclesiastica3 traditiones tran39re33us sit . nHoste ultima verba demonstrant pra 'satum morem, a tempore
Vigilii, multum invaluiSSe. 5' Cum autem locus aptissimus, in quo recondantur reliquiae, Sit altare, hinc mos invaluit ut, in omnibus ecclesiis, reliquio recondantur in altari, imo ut non possit Consecrari altare Sine reliquiis quod prs scriptum tandem est in Pontificali Domano. 111. - Declicatio Seu Consecratio altari S. l' Altaro simul cum ecclesia dedicari ConSuevit, nempe una
et eadem Consecratione, quae erat vel si Celebritas misso n, ut
aiebat Vigilius, pro ecclesiis sine reliquiis dicandiS, Vel, Pro eccleSiis Cum reliquiis Consecrandis, repositio reliquiarum in ipso altari, quod ad hoc, per modum Sepulcri, PreCibUS PIPabatur. - Attamen, etiam in ecclesiis sine reliquiis, inveniuntur jam in Sacramentario sic dicto Gelasiano *, intra ritum con
sionibusque cum aqua mixta vino in constans. Qui ritus mox aucti sunt, ut patet ex Sacramentario Greyoriano aliisque documentis supra n. 10, 4') relatis, ubi de dedicatione ecclesiae. Jam Saeculo vi, Saltem in quibusdam regionibu S, altaria Sacro Chrismate ungebantur, ut constat cono. Agathensi an. 506),can. 14 Altaria placuit non solum unctione chrismatis, Sed etiam sacerdotali benedictione sacrari'; n et Cone. Epaonensi an. 517), can. 26 si Altaria, nisi lapidea, chrismatis unctione
non Saerentur ε. Drum, Q in quibus nullum corpus aut reliquiae martyrum Conditae prohantur; o Sed non vetat alias ecclesias aedificari sine reliquiis, ut legenti patet Bruns, Concilia, t. I, P. 176ὶ.i Mansi, t. Xm, Col. Ibi. Muratori, Liturgia romana vetus, Venetiis, 1748, t. I, p. 610-6ll. 3 Bruns, Concilia, t. II, P. 149. - Bruns, Concilia, t. II, P. 170.
214쪽
2' Aliquando tamen altaria separatim ab ecclesia conSecrabantur, V. g. , quando I OVUm altare erigebatur, Vel hujus omissa fuerat, qu3Cumque de Caia Sa, Consecratio. Ad hanc distinctam consecrationem reserendi videntur cis . textus conciliorum Aga iliensis et EpaonenSis 3.112. - De altari portatili. - Hucusque actum est de altari proprie dicto, Seu staeo et immobili; nunc qu pedam historice de altari porta fili, Seu tatula vicem altaris tenente. 1' Νon loquar de temporibus pei Secutionum, quibUS, ob
instantem neceSSitatem, quar legem non habet, Sacrum Sacrificium eo loco et eo modo quo poterat offerebatur. S. Dionysius Alexandrinus m. a. 265, aiebat QuiViS loCUS ..., ager, Solitudo, naViS, Stabulum, Carcer, inStar templi ad sacros conventus peragendos suit . D Unde concludendum est quamlibet mensam, aut etiam manus diaconorum ut etiam postea sactum R), Satis suisse ad osserendam sacratiSSimam ho Stiam. 20 Certo So cutis vri et viii vigebat usus altarium portatilium,
ut constat testimoniis V. Beddo m. a. 735), qui, loquens de duobus presbyteris, ait: si Quotidie sacrificium Deo victim se salutaris offerebant, habentes Secum VasCula SaCra et latulam, altari3 vice dedicatam μ. δε - Cujus tabulo , Speculo proXime SeqUenti, materiam aliaque adjuncta a SSignat HinCmaru S m. a. 8823 si . . . Si neceSSitas popo Scerit, donec eccle Sia Vel altaria ConSecrentur, et in capellis etiam quae Consecrationem non merentur, fatulam quiSque PreSbyter, cui neceSSarium suerit, de marmore, vel nigra petra aut litio honestissimo k... habeat, et nobis ad ConSeCran dum osserat, quam Secum quum expedierit deserat'. . . n Hanci Refert D. Martene plures ordines veteres, hanc Separatam altaris declicationem spectantes; De antiquis Ecclesiae ritibus, lib. II, C. XVI, t. II,
η Eusebius, H. E., lib. VII, C. xxii Migne, P. G. , t. XX, COl. 688. δ Cs. Mabillon, diss. De altaribus, apud Zaccaria, Disciplina populi Dei, Venetiis, 176l, t. II, P. 79. - Ηist. eccl. anyl., lib. V, C. X; Migne, P. L., t. XCV, Col. 244.
β Litivm graece λιθιου, lapillus in est species lapidis forsan quem dici
215쪽
ΝOTITI E HISTORICAE 199 tabulam altaris con3ecratam ClariSSime memorat etiam concilium Moguntinum an. 8883, Can. 9 3.3' Vocabatur altare gestatorium, altare itinerarium, tabula, lapis itinerarius, altare viaticum, et solebat aptari in tabula
lignea ConcaVa, quae nempe Sartum tectumque altare ConSerVaret. Solebat etiam consecrari cum impositione reliquiarum, licet non ubique '.
i Mansi, Concilia, t. XVIII, Col. 67. Vide ritus consecrationis apud Martene, loc. cit., C. XVII, P. 291 - 293.
216쪽
DE ALTARI FIXΟΝ. D. - Νe inducatur confusio, agam, in hoc capite, de solo altari fiaeo soli immotili, remissa ad caput m tractation0 do altari portatili; sit semel dictum.
113. - Notio praevia. - Aliare triplici elemonio constat . tabula Seu mensa superiori; 2. stipite, Seu structura inseriori; 3. conjunctione utriusque per modum Unius, ita ut altare sit illud totum quod tabula et stipite constet. - Dicitur autem hoc altare sitaeum, quia nempe tabula immobiliter adlisseret stipiti, ita ut ab eo Separari
nequeat, quin eXSecretur altare. - In Super, in Bltari, par3tur sepulcrum ad condendas Sanctorum reliquiaS. 114. - Tahula altaris. - Haec fatula Seu menSa, quae stipiti superimponitur, debet constare unico lapide, puro et infest O.
217쪽
DE ALTARI FIXO 201l' Lapide. Roquiritur omnino ut limo mensa sit lapidea. - Constat :a. Consuetudine antiquissima. -- Licet enim, initio, altariasuerint, ut dictum est, ex qualibet materia apta, uitamen usus altarium lapideorum pro valuit. Primum documentum juridicum certum hac do rei, est canon 26 concilii Epaonensis an. 517 si Altaria, nisi lapidea, chrismatis
unotione non Sacrentur'. D Qui canon insertus est in Collectiuncula canonum, quou, inter capitularia Caroli Magni, Vocatur Capitulare an. 806, cap. XVi De altaribus non con Secrandis, nisi lapideis', is et etiam in Gratiani decreto, can. Altaria, 31, dist. I, DE CONSECRATIONE. Conci
lium Coyacenso in Hispania , an. 1050, can. 3, item jubet
u Altaris vero ara tota sit lapidea, et ab epiSCopi S ConSe-
SUO tempore, nempe Sodculo XIII, te Stantur S. Thomas Allaro sit solum de lapide is et Gulielmus Durandus Non ergo unguntur altaria nisi lapidea'. D - Hi autem auctores addunt rationes mysticas, proucipue tiaS duaS
. quia Christus Sepultus est in sepulcro lapideo; 2. quia altare reprousentat Christum, qui vocatur in Scriptura Sacra petra πέτρα, I Cor. , X, 4 , lapis angularis λίθος ακρογυουιαῖος, I Peti . , II, 6 Eph. , Π, 20 . Has rationes affert etiam Simeon Thessalonicensis Sme. XV y. h. nutricis generalitus Missalis, p. I, tit. XX Altare,
in quo sacrosanctum miSSose Saerificium celebrandum e St,
i Nam decretum quod tribuitur S. Silvestro est apocryphum. Bruns, Concilia, t. II, P. 170.ὸ Baiuge, Capitularia, t. I, COI. 457. - Μansi, Concilia, t. XIX, col. 78 CL Col. 79l. h P. IIIR, q. LXXXIII, RPt. 3, ad b. β Rationale, etc., lib. I, c. Vii, n. 28, Lugduni, 1612, s. 3b. 7 De divino templo, n. 10; Μ igne, P. G., t. CLV, Col. 705; Cf. etiam De sacro templo, C. CVII; Ihid. , COl. 3l3.
218쪽
202 DE ALTARIBUS delet esse lapideum. D Unde prsusatus usus univerSaliS lege Scripta generali confirmatuS eSt.
De quo notanda duo . Requiritur lapis naturalis, ita ut non susticiat arte actus, quia solus ille naturalis proprie et simplicitur lapis dicitur; - 2. Susticit lapis ille qui dicitur gallico ardoise, schiste, ut constat decisione S. Ossicii, 14 maii 4681 l, set decisione S. Rit. Congr. , in Lamacen ., 29 apr. 188T'; non vero Sussicit gypsus pierrea platre , ex hac eadem decisione an. 1887.20 Unico lapide, ita ut illegitima sit mensa ConStanS duobus aut pluribus lapidibus, etiam apte et solide inter
Se ad modum unius conjunctis. - Constat tum eX modo
loquendi Ponti sicalis Nomani, quod, quoties agitur de
lapide altaris, Semper illum nominat in numero Singulari - tum ex consuetudine, quoe, ut aiunt plureS doctores', unitatem lapidis invexit, ut aptius repraesentetur unitaSpersonae in Christo; - tum ex pluribus decisionibus S. Nit. COnyr. , primsertim in Fanen ., 17 junii 1843', in qua mensam pluribus lapidibus constantem reprobaVit. De quo notandum eSt, non tantum illestitimam, ut probatum est, sed etiam valde diatiam esse consecrationem hujusmodi mensarum: licet enim S. Rit. Congr. , in una Vicariatus apost. Cap. Bonae spei, 20 martii 1869, responderit Altare enormiter fractum, sed postea firmiter Cmmentatum, Valide ConSecrari POSSe k, s attamen, in decreto 19 maii 1896, ad hoc qua)situm An altare, SiVesiXum, Sive portatile, enormiter fractum, sed firmiter coementatum, aut eae plurihus lapidihus ejormatum, valide ac licite consecrari possit, D respondit Negatiυe, Sc.
Collectanea Congr. Prop. Fid., Romae, 1893, n. 826, P. 306. Decreta auth., n. 3674, t. III, P. 187. δ V. g., SchmalZg., in tit. De consecratione ecci., n. 33. - Decreta authentica, n. 2862, t. II, P. 314. si Gardellini, Appendiae, n. bέ37.
219쪽
203 non potest altare, de quo sit mentio, valide ac licite consecrari; D quse Sententia S. Rit. C. approbata fuit ac confirmata a Loone XIII t. Dubium do valida consecratione hujusmodi altarium eo magis crescit, quod in no Va editione Decret. authent. S. Nit. Conyr. Romae, 898), omissa fuit decisio an . 1869. Nullitas tamen consecrationis non est certa, quia decretum an . 1896 non est yene rale, et nullitates stricti juris sunt'.
30 Uno lapide puro et intestro - puro, ita ut non jungatur lapidi ultera materia; in hoc sensu S. Rit. Congr.
reprobavit coronam Seu Zonam, ligneum aut marmoreum, qua undique circumdatus erat lapis alicujus mensae, in
inde tamen non sequitur nullitas consecrationis; - inte-yro, ita ut nullum sit in lapide foramen, nec ulla parS decisa aut lapsa fuerit; quo tamen non annullatur ConSecratio, nisi fractura enormis fuerit, ut dicetur infra n. 122).115. - Stipes altari S. 10 Quoad materiam et formam. Juxta conSuetudinem Ecclesiae, et communem doctorum opinionem β, Stipe3, quo SuStentatur menSa nitaris, pote Si Constare, vel muro lapi deo aut lateritio maζonnerie de pierres ou de trigues - Vel quatuor columnis aut pilis, quibus nitatur mensa - vel partim muro lapideo aut lateritio, et, a parte anteriori, duabus aut pluribus columnis. Quod confirmaviti Decreta auth., n. 3907, t. m, P. 30b. In Parisien., 14 maii 1897 Decreta aut i . . n. 3954, t. m, P. 330ὶ, Con cessum e St ut in quadam ecclesia civitatis Parisiensis retineri posset altare tribus partibus DactiS ConStan S. 3 Decreta aut i ., n. 3640, t. m, P. 175. - Ihid., n. 3797, t. m, P. 247. Suareet, De eucharistia, disp. LXXXI, secl. V, g Dicendum emo; Quarti, In rubricas missalis, pari. I, tit. xx, cluti. 1; - Schmalgg., in tit.
De consecratione ecci., n. 32.
220쪽
204 DE ALTARIBUS S. Rit. Congr. , pluribus deciSionibUS, V. g. , in Trecen .,
bus admisit ut apta ad consecrationem altaria hoc modo disposita. - Quod tamen pertinet ad praeceptum, requiritur amplius ut saltem columnae, quibuS nititur menSa, Sint
Ut altare consecrandum Sit lapideum', oportet ut, etiam in ejus stipite, saltem latera seu columellae, quibuS mensa
20 Quoad conjunctionem cum mensa. Sufficit ut mensa simpliciter superimponatur Stipiti, etiam sine coemento, quia nempe unio materialis nullibi requiritur; unde et S. Rit. Congr. , in cit. Gnesnen. , ad 1, admisit ut sussiciens hujusmodi altare: tunc enim susticit ut, in ipso ritu Consecrationis, Stipes et mensa conjungantur moraliter, Per Unctione S, eX Sacro ChriSmate, in quatuor angulis factas, ad pro 'Scriptum Ponti sicalis Nomani. - Attamen, ut per Se patet, magnopere expedit ut etiam physice, nempe ope caementi, Id invicem adlis reant, ut vitetur periculum amotionis tabula . . 116. - Sepulcrum altaris. - Hoc sepulcrum Seu confessio in est aligia is locialias concavus, in guo reponit UT vasculum sistillatiam continens sacras religiatas. - Hoc autem Sepulcrum potest parari vel in ipsa mensa altariS, vel in stipite. 10 Parari potest in ipsa mensa, nempe in parte SVPe'
i Decreta authentica, n. 3126, t. II, P. 444.r Ibid., n. 3829, t. III, P. 263. R Ut praescribit cit. rubrica Missalis. - Decreta auth., n. 3364, t. iii, p. 55. - CL etiam Martinueci, Manuale Sacrarum caeremoniarum, lib. VII, C. XVm, D. 2, Romae, 18 2, t. IV, P. 267. Gasparri, De eucharistia, n. 293, t. I, P. 208.