Praelectiones de locis sacris : nimirum de ecclesiis, oratoriis, altaribus, coemeteriis et sepulturis

241쪽

22520 Privilogium altaris non conceditur nisi altari sitaeo, insensu determinato, licet, ut Supra dictum est, nulla fiat montio hujus requisiti; et ideo privilegium praeci Se conee

dilur altari illi, non vero petrae Seu nr00 Con Secrat m, quae

potest mutari, quin pereat privilegium, ut ex dictis patetot respondit si iam S. Congr. Indulg. 1.3' Undo altare porta filo seu non sitaeum, cui proinde nequeat ' concedi privilegium altaris, illud est quod a loco

amoveri potest, Sive constet simplici petra consecrata, in se sola et separatim considerata, quam Sacerdos proinde de loco in locum transferre possit, - sive constet simplici Structura qudo poSSit tacite amoveri. - Constat cit. decisione 20 mariti 184 6, ad 2, in qua, cum quaereretur RS. Congr. Indulg., quid intellexisset per altare portatile, cui non soleat concedi privilegium altaris, respondit Intellexisse altare, ut dicitur, Viaticum, quod constat tantum eae unico lapide integro tantae maynitudinis, iis calicis pedem ciam patena, Saltem quoad m0jorem partem, capere possit, vel quod de uno in ali iam locum transfertur'. D135. - Do titulari altaris.1' Quando altare sitaeum in sensu juris canonici) conSecratur, datur ei Titulus seu Sanctus Titia laris, sicut dictum est de ecclesiis, et ut patet ex Ponti sicali Nomano, in titulis De ecclesiae dedicatione, et De altaris consecratione. Vorum hic Titulus aut Sanctus Titularis, ut talis, non habot jus ad cultum titularibus ecclesiarum debitum. Constat decreto stenerali S. Rit. Congr. , 28 aug. 1628 - .

In Leodie n. , 27 sept. 1843; Decreta authentica, n. 324, P. 279 - CLetiam ibid., n. 334, P. 28b. a Sine speciali indulto. . Decreta authentica, n. 334, P. 286. - Gardellini, ecl. 3 , Romae, l8b6, n. 769, t. I, P. t 66 quod tamen decretum non insertum est novae collectioni an . 1898.

LOCIS SACRIS.

242쪽

226 DE ALTARIBUS

Unde, si hic titularis non notetur in kalendario, non potest de eo celebrari missa, nisi votiva positis ponendis) . 2' Idum a fortiori dicendum est de titularibus, qui dantur altaribus non sitaeis, aut eorum capellis, intra aliquam ecclesiam existentibus'. 30 Immo, idem dicendum est, si in his altaribus, fixis aut non fixis, erigatur beneficium aut etiam parochia; hoc enim non mutat jura S. Titularium; ita decisum osta S. Rit. Congr. , in Quehecen ., 14 avg. 4858; convenit

tantum, Ut reSponSum e St, parochum et vicarios lacero

136. - Antimensia Orientalium'. 10 Apud Orientales, in qualibet ecclesia non est nisi

unum altare ConSecratUm, Sicut in primis Saeculis; imo, in uno altari, non celebratur quotidie nisi una missa; insu Per, apud eo S, minime Sunt in uSu arse portatiles. Ut ergo fiat satis pluralitati celebrantium, utuntur antimensiis. 2' Antimensia, quorum USUS ad plura Saecula PetronSCendit, sunt quaedam lintea, nostriS corpora lihus satis similia, quae ab episcopo una cum iPSa eccle Sia ConSeerantur, et in quorum angulis deponuntur Saerm reliquiae. An timen sium extenditur Super altare non con Secratum, quod sit intra vel extra ecclesiam in oratoriiS, et tenet locum no Str m arm portatilis.

3' Nefas est, ut patet, Sacerdotibus latinis uti antimensiis, absque indulto apostolico; hoc autem indultum a

3 Cs. S. Rit. Congr. , in una Burgi S. Domnini, 1 apr. 1662; Decreta authentica, n. 1228, t. I, P. 253. a Cf. de Herdi, Sacrae liturgiae praaeis, t. III, n. 125, ed. 1863, P. 158. 3 Decreta authentica, n. 3072, t. II, P. 413. A CL Goar, Euchologium Graecorum, Parisiis, 1647, p. 648-654; Bened. XIV, Const. Imposito nobis, 29 martii 17b1, g 4-10; Buli. Bened.,

t. III, n. 43.

243쪽

VARIA DE ALTARIBUS 227 Bonodicto XIV, cit. const. Imposito HOhis, ConceSSUm QStprosbyteris latinis in Russia Polonica degentibus, desectu altarium aut tabularum ritu latino Consecratorum; negatum vero est ab eodem Benedicto hoc indullum presbyteris latinis qui apud Italo-Graecos Versantur; facile enim eis pro sto est altare latinum; Bonod. XIV consi. Etsi pastoralis,

245쪽

DE COEMETERIIS ET SEPULTURIS

CAPUT I

137. - Μoclus funarancti apuo chriStianos. - Modus sunerandi, statim a primis Ecclesiae temporibus, fuit inhumatio,

non crematio.

s' Apud Romanos, hoc tempore, in more erat crematio Corporum, ut Constat testimonio Taciti, Annal XVI, vi: si Corpus Poppaeae, non igni abolitum, ut romanuS mOS, Sed, regum externorum Consuetudine, dissertum odoribus conditur, tumuloque Juliorum insertur . n Item apud Graecos, ut constat testii Bingliam, Orsines ecci., lib. XXIII, Haluo, 1729, t. x - SelVagio, Antiq. christ. Insf., lib. ΙΙ, C. xii, App., Matriti, 1780, t. II, p. 106-121 - Martene, De antiquis Ecclesiae risitius, lib. III, C. XII-XV, BasSani, 1788, t. II, P. 366 Sq.; - Martigny, Dictio una ire des antiquites chretiennes,V' Sepultures, Paris, 1889, p. 731 sq. - Cf. etiam duas hae de re Dissertationes Muratori apud Zaccaria, Disciplina populi Dei, diss. XXIX et XXX, Venetiis, 1761, t. I, p. 269-283. Ecl. Lemaire, Parisiis, 1819, t. II, P. b28.

246쪽

DE COEMETERIIS ET SEPULTURl Sinonio Luciani: si Graecus eaeurit scorpora defunctorum) . D Crematione aulem expleta, Cineres colligebantur in urna S, et insepulcro vel Columbario deponebantur . -- A christianiS autem, non crematio, Sed inhvmatio adhibita est, nempe depositio totius corpori S in tumulo seu loculo. Hujus moris testes habemus

a. Minutium Felicem saeculo ui ineunte , in Octavio; inducit

Caecilium paganum dicentem de christianis, C. YI Inde Videlicet et eaesecrantur royos et damnant tynium sepulturas, qua Sinon omne Corpus, etsi flammis subtrahatur, annis tamen et aetatibus in terram resolvatur'. D Cui poStea, C. XXXIV, re Spondet Octavius christianus si Νec, ut Creditis, ullum damnum Sepul- turpe timemus, sed veterem et meliorem consuetudinem humandi frequentamus ε. DB. Tertullianum, eodem tempore, qui, loquenS de quorumdam paganorum more non Cremandi Corpora, dicit Christianos eumdem morem frequentare, sed ob aliam rationem, in libro De anima, C. LI Propterea nec initus funerandum aiunt, parcentes Superfluo animae. Alia est autem ratio pietatis istius, non reliquiis animae adulatrix, sed crudelitatis, etiam corporis nomine, aVersatrix, quod et ipsum homo non utique mereatur, poenali exitu impendi'. 0 - Alibi ridet Tertullianus vulgus paganorum Cremationi Corporum incumbens At ego magis ridebo Vul US, tunc quoque, Cum ipsos defunctos atrocissime exurit,

qUOS POSi modum gulosissimo nutrit. O pietatoni de crudelitato

ludentem l n De resurrectione caΓHiS, C. Iq. c. Ipsam et loca et monumenta sepulturarum christianarum, qualia adhuc oculis conspiciuntur in coemeteriis Subterraneis

haec enim monumenta Sunt, non urnae, ad CinereS tantum recipiendos paratae, sed loculi aut Sarcophassi, ad totum CorpuS Condendum dispositi; nulla unquam inscriptio christiana in urnisi Lucianus, De luctu; opera, Lutetide Parisiorum, 16lb, p. 8l2. Cs. Marquardi, Vie priree des Roma ins, PariS, 1892, t. I, P. 437 Sq. - Rich, Antiquites roma ines, V' Sepulcrum, PariS, l859, P. b78.

247쪽

torium, quod in hypothesi Cremationis absonum eSSeι. l. Ipsum S. Paulum, qui, Scribens ad Christianos Corinthios, I Cor. , XV, 36 Sq., Supponit omnino Sepulturam mortuorum fieri, non per Cremationem, sed per inhumationem; comparat enim corpus quod sepelitur semini quod terrae mandatur: si Σπειρεται

Haec autem comparatio vix intelligeretur in hypothesi combustio

20 Rationes hujus christianae consuetudinis videntur esse quae Sequuntur a. Mos Judaeorum qui non cremabant, sed inhvmahant corpora, Ut patet tum ex Evangelio sepultura Lagari, Christi , etc.);- tum ex Tacito, qui, Hist V, V, loquens de moribus et ritibus Judaeorum, ait Corpora condere potiuS) quam Cremare, e more AEgyptio '. is Cum ergo multi Judaei initio ingressi sint

ECCleSiam, ServaVerunt morem suum, quem ethnici conversi

tacito imitati sunt. t. Ipsa crudelitas quae consuetudini cremationis inesse naturaliter videtur, ut audivimus ex Tertulliano. c. ReVerentia erga corpora quae suerant templa Spiritus Sancti, et quae reSurrectura fide Certa Credebantur. Νon quod christiani resurrectionem impossibilem aut difficiliorem ex crematione putaVerint, Sed quia corpora ad tantam gloriam destinata isti quasi supplicio ignis tradere, videbatur illis Sacrilegum. - Quod non recte intelligentes Persecutores, minabantur martyribus poenam combustioniS post mortem, ut illis adimerent, prout putabant, Spem resurrectionis; hujus rei exemplum videas in epistola Lugdunensium et Viennensium ad ecclesias Asiae, ab Eusebio relata A. d. Ceterum mos funerandi per inhumationem non erat insoli-3 Cf. Altarct, Rome soliferraine, PariS, 1874, P. 88. δ Joan ., XIx, 40 ACceperunt CorpuS Jesu, et ligaverunt illud linteis Cum aromatibus, sicut mos est Iudaeis sepelire. Μ3 Ed. Lematre, t. m, P. bl0. - Η. E., lib. V, C. I; Migne, P. G., t. XX, Col. 433.

248쪽

232 DE CAEMETERIIS ET SEPULTURIS tus; prseter enim Judaeos, alii Orientales corpora inhumabant), nec etiam apud Romanos deerant exempla inhumationis, ut constat ipsis verbis Taciti supra relatis. Insuper apud antiquos in usu suerat inhumatio, ut dicit, loc. cit., Minucius Felix . 30 Pro valuit iandum, etiam apud pastau03, u3us inhumationis, ob consuetudinem christianam Paulatim invalescentem.

Dicunt periti a tempore Commodi imperatoris 180-193 imminutum fuisse apud Romanos paganoS USU in CremationiS, i PSumque Commodum multosque riti S amicoS Per humationem, non Per Cremationem, Sepultos fuisse '. Tempore tamen Theodosii Senioris, vigebat adhuc crematio, uti Constat ex codico Theod.

l. Omnia, 6, De 3epulcris violatis IX, xvii, Omnia quae

Supra terram tinnis clauSa, Vel SarcophagiS Corpora detinentur, extra urbem delata ponantur, ut et humanitatis instar exhibeatur, et relinquant incolarum domicilio Sanctitatem. D Verum, quadraginta post hanc legem Circiter annis, Macrobius testatur sere exolevisse usum cremationis si Licet urendi corpora defunctorum USUS no Stro Speculo nullus Sit, etC. q. D Qudo quidem desuetudo sine ulla leye scripta invaluit. - Pariter, decursu temporum , quotieS gen S aliqua barbara ad ECclesiam Conversa Veniebat, morem inhumationis recipiebat, adhibita, Si opus suisset, lege. Sic Carolus Magnus devictis Saxonibus prohibuit ne corpora defunctorum Cremarent, Capitulatio, an . 789. cap. Vii si Si quis Corpus defuncti hominis, Secundum ritum paganorum, flamma consumi secerit, et ossa ejuS ad Cinerem redegerit, capite punie

138. - LocuS Sepulturae ChriStianae.10 Primis saeculis, christiani sepeliebant mortuos Suos eaetra civitates et oppida; leges enim romando Vetabant ne mortui Sepelirentur in oppidis, ut Constat antiquissima lege Xu Tabula-

Ut patet ex testimonio Luciani, loc. cit. g Persa defodit scorpora

249쪽

rum, tab. x, g 1 u Hominem mortuum in urse ne sepelito, neve urito 3; D qua' plurieS renovata fuit et confirmata, praecipue

ab Adriano l. Proeter, 3, ss. De sepulcro violato, g 5, XLVII, xii , et Diocletiano, cujus lex relata est a Justiniano l. Mortuorum, 12, cod. De religi03is et sumptitus funerum, III, XLiv .

Quas leges etiam innovavit Theodosius, pro urbe ConStantino politana, ut patet ex cod. Theod. , cit. l. Omnia, 6, De 3epulcris υiolatis, IX, XVII. - Has autem leges religiosiSSime ObServabant christiani, et inde mortuos suos sepeliebant, ut Ceteri Romani, eXtra Civitates et oppida, vel in monumentis sub dio erectiS', Vel in eo meteriis subterraneis. - Unde, his primiS temporibuS, de mortuis suis, etiam martyribus, intra eCClesiaS proprie dictas sepeliendis ne cogitabant quidem Christiani. 2' Lex prohibens sepulturam in cinita litus et oppidis cito in desuetudinem abiit; nam coemo teria saeculi vi, et sorsan Spoculi Vad finem Vergentis, Romae reperta suntq; et dii Stinianus, qui, in suo codice l. Nemo, 2, cod. De sacrosancti3 eccle3iis, I, U), retulit partem legis Theodosiando, supra allegatae, Prohibentem Sepulturam in ecclesiis, omisit partem supra transcriptam) Prohibentem sepulturam in civita litus; quae prohibitio expreSSe abrogata suit a Leone imp., circa an . 800, Noveli., LIII, cujuS rubrica est Ut cuique, tam intra civitatem quam eXtra, mortuos sepelire liceat β. D - In Occidente, concilium Bracarense I, an. 563, can. 18, jam permittit ut mortui sepeliantur circamur OS eccle8iarum, et proinde in civitatibus '. 30 Ιmo mos sepeliendi corpora destinctorum in ipsis ecclesiis paulatim sese insinuavit, his nempe quaSi gradibus ra. In viis aut in agris, in quibus erant sepulta Corpora martyrum, Solebant, Saeculo IV et antea, aedificari, Super aut propei Pellat, Manuale juris synopticum, Parisiis, 1882, P. 722. Ita etiam Paulus, Senf., lib. I, tit. xxi, 2-3; Pellat, ibid , P. 7 b. Nam christiani habebant coemeteria non tantum sub terra, Sed etiam super terram. Unum ex his deScribit cle Rossi, Roma sol terranea, t. m, Romae, 1877, toto libro III, p. 393 Sq. - Allavd, Io ne so uterraine, P. 159. . Ad calcem Cod. Iustiniani. β Bruns, Concilia, L. II, P. 35.

250쪽

DE CAEMETERIIS ET SEPULTURIS hujuSmodi Sepulera, parvae ecclesiae, quae Vocabantur Memoriae Imrtyriam. - Constat supra allegato p. 196, not. 5) canone ConC. Curthag., an. 401. t. Reges et imperatores Sepulti sunt in atrio aut porticu ecclesiarum. Sic Constantinus, cura filii Sui, Sepultus egi, ex Eu Sebio 3, Constantinopoli, juaeta apostolorum memoriam, id eSt, ex S. Joanne Chrysostomo', in vestitulo seu atrio ecclesiae SS. Apostolorum. Ita etiam, ex Νicephoro', uterque Theodosius, Arcadius et Eudoxia, sepulti sunt in porticu ejuSdem ecclesiae.

c. Paulo post, imperatoribus et episcopis concessa suit Sepultura in ipsa ecclesia. Sic, ex Evagrio =, Justinianus aedificavit templum SS. Apostolorum, si in quo imperatores ac sacerdotes sepeliri mos est. 0 Quod jam concessum fuerat Corpori S. Joannis Chrysostomi, sed annuente in eratore, ex Socrate β. I. Saeculi S VI, VII et Sq., passim ConceSSa suit Sepultura, non quidem in ipsis ecclesiis, sed in atrio, porticu aut aliis eaeterioritus o disiciis ecclesiarum. - Constat tum Cit. ConC. BPRCR-

si Prohibendum etiam, secundum majorum instituta, ut in ecclesia nullatenus sepeliantur, Sed in atrio, aut in porticu, aut eaetra ecclesiam J can. Praecipiendum, 15, Cau S. XIII, q. II). De. SaeCuli S Vm et IX, plurima corpora martyrum eX CoemeleritSSubterraneis translata sunt in ipsas ecclesias urbis Romae,

Vita Constantini, lib. IV, c. I xxi; Migne, P. G., t. XX, COl. 1225. S. Joan. - Chrysost. , In Epist. II ad Cor., hom. XXVI ligne, P. G., t. LxI, col. b82; - et in libro Quod Christus sit Deus, n. 9; Migne, P. G.,

t. XLVIII, Col. 82b.

ὴ H. E., lib. XIV, c. LVIII; Migne, P. G. , t. CALVI, Col. 12 3. - Η. E. , lib. IV, C. XxxI; Migne, P. G., t. LXXXVI, Col. 2761. β II. E. , lib. VII, c. XLV ligne, P. G., t. LXVII, COl. 836. ' Plures reserunt illud ad saeculum Ix; sed antiquius eSt, cum jam exscriptum sit aptist Bene l. Levitam. Cf. Corpus juris, ed. Friedberg, not. ad C. Quando, b, clist. XXIV. 7 Mansi, Concilia, t. xVm, Col. 168. η Liher pontificalis, Vita Pauli, et Vita Paschalis, ecl. DUCheSne, t. I, P. 464 t. ii, p. 52. - CL de Rossi, Roma Sot terranea, t. I, P. 220 -