Spicilegium criticum in G. Suetonii Tranquilli vitis D. Iulii et D. Augusti; specimen litterarium inaugurale quod ..

11쪽

CARISSIMI ATRIS IIS MANIBUS.

13쪽

Quicumque nostra aetate operam dat Suetonio, ante omnia rationem habere solet editionis subnerianae, quam curavit C. L. Othius Editio illa, indo ab anno 1857, usque ad 1890 aspo sine ulla mutatione repetita, magnopere laudata si a viris doctis, quorum in manu fere Sola erat, spretis vetustioribus editionibus, perinde ac si praeberet Sustonii toxtum omnibus rei criticas subsidiis instructum. Id tamen minime verum est. Quid enim dare studuit Rο- thius Sic consilium suum in praefatione expoSuit: Verum hoc nondum satis perfectum esse videtur, ut ex infinit librorum numero optimi et antiquissimi eligantur ac tamquam duces fidi, quos nusquam nisi in apertos errores inciderint ipsi, deserere liceat, observentur.' Optimum quidem consilium, quod tamen othium non semper tenuisse, maxime dolendum ost. Addit paulo inferius: Hoc praeatare conati

14쪽

sumus, ut antiquissimos eosdemque optimos libros nostra editi ubique si in omnibus robus squabiliter referret.VVidomus ergo Rothium sibi non hoc proposuisse ut constitueret textum, qui meliorum codicum auctoritate nisus, ubique lectiones lucidas, probabilesque praeberet, sed tantummodo ut exemplar ad litteram expressum unius vel plurium optimorum codicum proferret. Dux illo fidus, quem sibi hac in re elegit auctor, praecipue fuit optimus omnium, codex Memmianus. Sic fuit et sic adhuc est mos apud Germanos, qui iurare solent in librorum auctoritatem et vulgo opinantur: nullam esse vulgata lectionis, ne in minimis quidem rebus habendam rationem, nisi optimorum librorum accedat auctoritas. 'Quid autom nos quaerimus in editionibus, quibus uti cogimur Nimirum hoc solum textum, mendis liberum, quem ubiquo intelligere atque explicare possimus, qualem textum praebere non poteSt, neque unquam poterit unus codex, ne optimus quidem. Quam ob causam non tanta laudo di nam puto editionem, quam curavit Rothius, praesertim quod multis locis scripturas praebet, quas neque ipse editor, neque ullus lector unquam intolligore potuit. Etenim emmiani lectiones incolumes inviolataeque conservandae eranto sic fieri potuit ut intordum editio subneriana praebeat textum, quem defendero nullo modo possimus. Utinam saltem Rothius oditionom dedisset cum annotati nibus et criticis et ex sticis, uno demum cognossemus quomodo varios illos locos interpretandos esse ipse putaret editor Nunc ero, cum legimus lectionem, quae aut difficilis intellectu, aut Latina non sit, ad coniecturas decurrendum

15쪽

est, vel ad recipiendas lectiones librorum deterioris notae, quarum nullam habuit rationem editor Saepe enim ori potest ut unus tantummodo codex nobis servaverit bonam aliquam lectionem, quam per Rothium aliosque, quia e deteriore loco, recipere non licet. Ut unum tantum e pluribus asseram exemplum legimus in D. Iulii vita, capito 1 Paucos ante menses, cum ineolonia Capti deducti lege Iulia coloni ad aetruendas villas vetustissima sepulchra dissicerent e. q. s. Quid hic sibi vult verbum dissicerent Nemini, opinor, notum est verbum dissicere, compositum ex dis et sicere vel secere. Sed iam in votustioribus et recentioribus oditionibus receptam videmus lectionem, quam servaverunt alii codices distiserent L sum tantummodo calami formam dissicerent putavsrunt ditores, nam Omnes fere non admonito lectore restituerunt disii rent Litteram , is scriptam fuisse antiquissimo quodam mors remotissimis temporibus, nihil est quod credamus, multo vor minus librarium vel ipsum Suetonium casca at- quo obsoleta illa forma usum fuisse, id, quod praeterea a Sustonii consuetudine plane abhorret Attamen formam dira cerent adhuc servavit et semper servabit editio Rothiana, quia sic legitur in codico Memmiano. Statuere igitur possumus primum textum Othianum non esse Suetonii textum genuinum, sed nihil aliud quam bonum in studiis Suetonianis subsidium, quod negligere nec Volumus, nec possumus deinde numquam ideo lectionem parum probabilem defendendam esse, quod eam praebeat Hommianus Codex denique numquam bonam lectionem accipiendam esse, quia Memmiani codicis, sed quia bona est.

16쪽

Sedulo autem praeter optimos, deterioris quoque notas libri consulendi sunt atque praeter editionem Teubnerianam votustiores quoque editiones, in quibus inprimis Burmanni, Oudondorpii, Ernestii, Crusii, qui omnes, et quod ad textum et quod ad explicationem attinet, optime meruerunt de

auctore nostro.

Quid autom hoc specimine scribendo mihi proposuerim, paucis verbis sic exponam Tractaturus sum tantummodo duas vitas priores, quas accurate legens saepenumero incidi in locos, ubi textus, quem Rothius edidit, non satis lucidus sanusque mihi visus est, ubi aut emblema me offendit, aut locuti parum apte adhibita Conatus sm sum, quamquam,paucorum gratiam consecuturus' Rothi verba haec sunt, Praef. V. Vt, sanare locos, qui mendis adhuc laborant, sive vindicans lectionem alicuius codicis, emendationesve

virorum doctorum, sive is coniectura mea Bdelam proponens. Qua in agendi ratione semper persuasum habui uetonium, quamvis non aurΘae Latinitatis scriptorem, tamen illo modo scribor debuisus, ut omnes, quibus historia a sarum cordi erat, intelligΘre eum possent. Quae nullo modo defendi explicarique possunt vel delevi si ita mutavi ut Sanus bonusque sensus evaderot. Semper cogitavi Suetonium scripsisse breviter et concinne, sed brevitate ieiuna quadam et fere puerili, non illa, quam admiramur in Tacito, quaeque epigrammatum stylo simillima est, neque adhibuisse eum rationis ornamenta, quae laudamus apud Ciceronem, sed sic semper egisse ut quam paucissimis verbis, quam plurima exprimeret. Rectissime Suetonii scribendi rationem

describit Vir doctissimus huchburgii in Vita Augusti edi-

17쪽

tionis praefatione, iis verbis: It cis 'usiness-liho state-ment that is is soking, no ornamen or brilliancy.VTalem ergo stylum restituor ubique studui, quodsi voluntatem vires defecerint, contulisse amo aliquid ad Suetonii textum sanandum aequis fortasse videbor lectoribus.

18쪽

DIVUS IULIUS.

Cap. 1. Annum agens eaetum decimum, patrem am sit sequentibus consultibus flamenticuis destinatias, dimissa Cossutis .... Corneliam .... duini in orem. Ρloriquo iam interpretes huic sententiae navarunt operam. Vocabula amen Diadis destinatus suum non habere locum variis argumentis demonstraverunt praeter alios et Ernestius ot Oudendorpius. Coniungi a cum consulibus sequeri bus non posse ob dissicultates chronologicas recte monuerunt, nec mihi rem bene explicavisse videtur Baumgarten-Crustus, qui sic interpunxit: ἡsequentum consulibus, amen Diadis destinatius,' ut sensus existat Caesar, qui iam prius, paene puer, flamen Dialis destinatus erat, nunc sequentipatris mortem anno, dimiSsa Cossutia . q. s. alis narrandi ratio certe non erat Suetonii, qui, quamquam brevitatis amantissimus, tamen numquam brevitati causa, una Sententia res tam diversas complecti solet, ut tota sententia aut obscurior fiat, aut mendacium contineat. Falsum enimost Caesarem flaminem destinatum esse anno post patris

19쪽

mortem, neque, si verum esset, ullo modo id cohaeroret

cum iis, quae in sequentibus narrat auctor. Quid destinatio illa cum Cossutia dimissa, quid cum Cornelia 3Ρrocul dubio

ergo vocabula citata detonda sunt. Non sunt inepti grammatici annotatio, sedis verbis praecedentibus, quae aetatem non tulerunt, falso nostrum in locum migraverunt. Optime hoc intelligimus, cum sciamus Suetonium semper in vitis narrandis, varias partes diversis locis tractare, ita ut primo

loco dissorsro do imperatoris familia, deinde de muneribus, tertio de ingenio sic Loco nostro Caesaris familiam tractat atque igitur vix credi potest eum simul hac in parte solus honoribus disputasse. Vocabula orgo flamen Dialis destinatus alium in Sustonii

opere tenuerunt locum, quem accuratius designare non amplius possumus, sed in dubio in textu tradito delenda sunt. Cap. s. in fine . . . . pactumque, ut simul foris ille, ipse Romae ad res nova consumerent, per Ambranos et Transpadanos destitutum utriusque consilium morte Pisonis. De gentibus, quas nominat auctor, nihil constat, neque inter se consentiunt de iis libri As., quorum nonnulli habent Ambrones, alii miranos Lubranos Lamiranos denomine vero Transpadanos consentiunt omnes codices Dubitari ergo potest, utrum recte sese habeant haec vocabula: per Ambranos et Transpadanos, an non Monuit iam Vir

Clar. n. Halborisma in libro, quom post eius mortem odidit Vir Clar. H. an inorWordon Adversaria Critica Midae,

20쪽

E. I. irili. 1896. . do loco nostro: Exciderunt quaedam

post cmsurger- . i. e. inter o sumerent et per Ambranos et Transpaidanos. Quod vix credo. Sine dubio textus, sicut nunc eum legimus, mendose traditus est, nam suum locum in sententia non obtinent vocabula per Ambranos et Trans idanoS. Coniungenda essent cum foris non cum Romae, nam Caesar, Romae manens, nullo modo cum exteris nationibus ad res nova consurgere potuit.

Fortasso n. iso, iter faciens in Hispaniam citeriorem cf. Sallust. De coni Cat. c. 193, nonnullas gentes ad res nova excitare potuit. Ss addit Sustonius destitutum utriusque consilium morte Pisonis. Novimus autem ex Sallustio isonem intorsectum esse in provincia ab equitibus Hispanis, quos in exorcitu ductabat', i. e. postquam in Hispaniam advenit. Iter ergo Ρisonis iam perfectum erat, et si revera Transpa nos ad res novas excitare conatus est, hoc conamen ad finem iam in itinere perduxerat. In provincia Hispania id facero corte non potuit, nam nullo modo gens ispania dici potest: Transpadana Sod e Suetonii verbis apparet isonem nondum illud scisse conamen, nam alioqui dici non poterat: consilium utrimque destitutum esse eius morte. In itinΘre ergo gentes excitare non voluit iso, sed fortasse in ipsa Hispania. Qua de causa potius credo vocabula citata olfre emblema, suprascriptum verbo foris flossator quidam, ni fallor, planius oscribero voluit quid sibi vellet vocabulum 'm, atque igitur citavit nomina nonnullarum gentium, per quarum aegiones iter isoni faciendum erat. Unde tamen haec