Epistola ad Car. Frid. Hermann de C. Lucillio

5쪽

C. LUCILIO.

9쪽

S. P. D.

et amicitiam et benivolentiam erga me tuam declarantibus, spem mihi egregiam seceras, indicando decrevisse te, mox in ephemeridibus Gottingensibus palam exponere, de LuciIi quantum tibi mecum conveniret, quantum non, n haec equidem talia exspectabam fore, ut detectis denudatisque vitiis, aliquid certe frugi in libro meo superesse constaret, quo non omnino oleum et operam me perdidisse intelligerem. Secus accidisse ac speravissem, non sane tua culpa est, qui quid in animo tunc haberes, quod propediem mecum palam communicaturus esses, probe ipse no eras, etsi me imprudentius elares mihi tamen ut nova et inex-πeetata, ita perquam salutaris fuit censurae illius tuae ratio. Quod plane tum cognovi quum lecta' oversi, On-obrini mei, oratione, compereram, quanti interesset, antiquitatis inIerpretem in dubitando prudentem esse. Sed ubi

10쪽

primum me ad legendum dedi, obstupui, argumentorum

stragem, rapinionum et inventorum vastationem, conjecturarum prope internecionem dolens, nec, quis essem, aut quae meepissem aususque essem, sciebam. Nec cessit ille dolor et vero mansit animi incerti status, nominis tui auctoritate ipsiusque orationis tuae, in magna gravitate ridiculi speciem aut prodentis nonnunquam aut aegre coen iis, tenore confirmatus Accedebat, quod multum disparem nostratium de libro meo sententiam cognoveram, ac suerat,

qui me etiam laude oritatum, ut in colligendis edendisque Lucilii poetae reliquiis porro operam ponerem et communi desiderio satisfacere conarer, hortaretur. Ego quamvis docti viri judicio, ut par erat, dissiderem, consilium tamen ejus facile probatiun secuturus eram. Nosti autem ingenium humanum, in tenui spe, at haud mediocri voluntate ostudio saepe parvo momento ad majorem audaciam et confidentiam proclive. Iam ante multa disposueram, tenta eram, emendasse mihi risus eram Lucilii Dagmenta, neque vero ignavus ueram in perlustrandi dijudicandisque --riarum annotationum copiis, quae ad illustranda poetae hastmenta facere poterant. Satrioltu praesidii atque adjumenti jam nactus mihi videbar, ut quod occoepissem atque me animus uberet, perficerem aliquando Verum, haec dum parabam, supervenit epistola tua, laetum nuncium serens, ingentem rei exspectationem movens, et in praesentia quidquam persequi vetans. Itaque tu audiendus erat quem, ut promissis stetisses intellexi audivi contracta mente, Donte subobscura. Nec mirum quippe ea, quae satis diuturno temporis spatio sedulo elaboraveram, ἀκρισίας damnata, vitae Lucilianae apita ad unum omnia reprobata, e teris vix ullam verae apprebationis speciem adjunctam,

verbo, opusculum meum plus dimidia parte impe atum