장음표시 사용
11쪽
videbam. Quo spectaculo motum subiit me misericordia Croesi exclamantis coram Solone: δε ξεῖνε Αθηναῖε, ἡ δῖ
Tum vero respiciens laborem meum inutilem, aggemebam mihi Persianum: eum hominum quantum est in rebus inanes Verum, quod dixi salutarem mihi fuisse censuram tuam, sic habeto Effecisti, ut editi operis, cujus me capere
liri coeperat, memor essem, argumentorum, quibu indisquirendo usus ueram, ordinem ac Vim animo repeterem, eorum autem, quibus tu contra usus esses, diligentior a me ratio haberetur. Quae quoties sedatior jam animo atque aequiore, meis opponebam, toties usu mihi veniebat, ut me non amplius tam pigeret poeniteretque eorum quae in lucem miseram, quam ante poenituimet.
Quin dubitare coepi, num, quod saepius te urgentem Videbam, vere haberet, ingenii excitati impetu et agilitate plurima me movisse, promovisse parum. Atque hujus quidem dubitationis maturitas impulit me, ut diligentius singulis re tractatis, de his ipsis ad te scriberem. Neque id te moleste
laturum confido, aditum ad te non facile cuiquam, tui haud minus audiendi quam tuendae veritatis studioso, quae urbanitate, interdicentem. Quapropter bono anim e ordiar, ρ κε πίλαι.
Carpsisti in ephem Gotting. a. DCCCXLIII num 36sqq. libri mei Armam et distributionem, quam tumultu riam nec certo definitoque consilio atque ordine institutamyronunciasti. Id injuria a te factum esse, consentiet qui animadverterit, quemadmodum in componendo libro sim Versatus. Non enim Aleomae quaedam coiissare mihi Propositum erat; quem in errorem te induxit titulus, in quo eon tit ad studia eritie referendum esse, non nude
12쪽
accipiendum, patet ac feci aliorum exemplo, qui hujusmodi
studia in alios scriptores scriptorumque monumenta contulerunt. alui vero, in integro perpetuoque argumento meam operam versarii in quo suscipiendo elaborandoque ne divagare imperitorum nautarum more, quasdam mihi si tiones, ante quam inchoarem iter, statvi ad quas identidem
consilii compos appellerem. Neque istud dico, quasi a solvisse me omnia, de quibus scribere institui perhibere velim, quippe in acutioribus atque intelligentioribus plus
fidei quam in memetipso ponens, quos et plura inventuros quam ego praestitissem, et Verius singula, quae exposui sem, dijudicaturos existimabam. Iantum dico, non, ut quaeque subito menti intentae obvenissent, chartis me illevisse, sed adhibito judicio in omni materia dispeusanda et ordinanda versatum esse, ut inventioni dispositio, di positioni scriptio succedereti ultum igitur abest, ut vere assirmaveris, me, quum ad scribendum accessissem, Vix S spicatum esse, qualis scribenti ieriun moles immineret, quae consilii inopem oppressura esset Nil te celabo; nam partim verum vidisti, larum te opinio mirum quantum
sesellit. Initio non nisi de Lucilii vita ac poesi disputare
volueram; mox plura tractanda esse videbantur atque omnia investigare, quae ad argumentum pertinere censebam, placebat aevit igitur materia, crevit animus, crevere diligentia ac patientia. Accesserunt ex aliis alia, a demque finibus universae disputationi constitutis, quam viam in partienda tenerem, sedulo quaesivi, nec diu, hius haesi. Bla enim, tanquam stationes, capita mihi praescripsi quibus disquisitionum successionem continerem. Haec jam certa erant ante quam quidquam scripto mandaveram. Sed accidit, ut res ipsae, quarum ommemor lionem breviorem inente meditatus fueram, uberius aliquanto
13쪽
explicarentur. Hoc ipsum indicavi p. 263 Plura leon
habui, quam me habiturum esse tum dioinubam, quum praefatione aditum ad hune I ibrum aperiebam. Spe
tant eo, quae de lege Thoria p. 49 sqq. de morum Lucilii aetate conditione Romae p. 70 sqq. alia passim disputavi.
Quod autem aetremum caput p. 49 memoravi, quum tredecim sextum esset, seci, quia eo absolvebantur quaestiones, quas universe movere ante placebat quam de opere satirico peculiariter agerem. Nec Vereor ne cuique manifestum sit, verbis praelationis perieulum Detemus, num eorti quid de ejus aeuuat poetis est terisque, quas ad ejus poesin proxime pertinent, reapse comprehendi ea,
quae de peris aryumentis, personis, habitu deinceps disquisivi quae si quis neget cum possi Luciliana qui quam commune habere, aut non proxime conjuncta esse, errat nam Lucilii Versus, quos p. 300 descripsi, secus esse docent. Itaque universe a conjunctim comprehendere vectis illis praesitionis satis habui, quae Varia deinceps singulatim expositulus eram. Quodsi ex primis capitibus priores libri mei sine constitissent, quaero, qui seriis tuerit, ut praelatione duo postrema capita diserte indica
Porro aegre fers, capiti septimo duobusque sequentibus succedere decimum prius enim quaeri portuisse de operis habitu vario, quam sermo esset de materia. Sed tu vide, quaeso, ne disquisitionum Ido recte se habeat, quodque consulto Dei, ut omnia analytice explicarentur, probandum sit. Mihi enim a re notiore et illustriore ad Muriorem magisque ambiguam progredi visum est itaque a materia ad formam, non a sema ad materiam processi. Nec sane perinde hic seci ac sacere soleo, quoties peregrianam urbem, vel prisci aevi memoria, vel reeentioris aetatis
14쪽
monumentis aperiarum, ingressus sum, quam cognitam perspectamque habere cupio. Ipsam . . Gottingam, inquam civitatem delatum memini patris beneseis me adire Heeretium, quod tu sidus excepisti exstinctum Gottingam igitur visenti puerulo gratum erat, a parentibus in Georgiae Augustae speculam me educi, unde in vicinam regionem, qua late patebat, prospectus erat, et ipsius urbis rationem conditionemque contemplari lieeba Quam rerum notitiam uno eonspectu consecutis gratior esse multo solet singulorum, quae intus latent, adspectus. Similiter hic non feci; nam quae magis patebant, argumenta et pera narum arietatem, prius exponere quam habitum operis perplexum eruere satius videbatur. Quo simul laetum est, ut illis patefactis, lucis aliquid his assunderetur faciliusque haec et brevius expediri possenti Nee magis tibi consentio, duo extrema capita, quibus de Mira origine et a dira Luriliana disputavi, alienum locum occupare, qua te judice, praecedere omnem disputationem debuissent Priamum enim non satirae historiam conscribere mihi propositum erat, sed Luc ILIdnexhibere, virum sui temporis excellentissimum, eius vitam attingere, eius aetatem descria here, in conspectu ponere non solum cum quibus aequaliabus ei res esset, sed vim etiam indicare et rationem, qualis restitit, hoc volui, hoc egi, in hoc totus sui. Qua via progressus eo per mi, ut, quis ei esset in satirae scriptoribus locus, ostenderem. Haec mihi mente finxeram, Lucilium, qualis suisset et quantus, illustraturus. Praeterea vero sententiam equidem tuam probare iccirco non ausim, quod praepostera ratio illa videtur, si quis, nondum cognitis hominibus, in ea, quae essecerunt aut ondiderunt aut quoquo modo gesserunt, furiosi instar involet, quum contra clonge praestare videatur, si quis eam rationem ineat
15쪽
ut, in quo argumento operam ponere decrevit, ejus omnes singulatim partes explorare aliisque ostendere studeat; quibus cognitis, non solum apientur ac tenebuntur, quicunque rem totam menti proposuerint, sed capti aegre recusabunt, quominus, quae obscuriora sunt, utcunque animo divin
Inde ordiendum mihi duxi, unde tu orsus eras. Pr ximum est, ut, quae tu plurima in libro meo festinationis ac levitatis vestigia tibi invenisse visus es, quae Lucilianum morem redoleant, lente festinando attingam. Itaque oppugnasti primum argumenta, quibus poetae vitam protrahi in langius spatium oportere eontenderam. Fateor, ut multa a me disputata in controversiam vocari posse mihi persuasum erat, ita ne suspicatum quidem esse, quemquam inventum iri, qui de aetate poetae proserenda a me dissentiret, quum sententiam, diu multumque animo agitatam, attente accura teque perpendissem. magis mirabar te, me resutare aggressum, Vargis sententiae, qui Hieronymi fidem tuitus erat, calculum adjecisse. Illud Vero ea in re maxime mirabile mihi accidit, quid causae esset cur tu integram HIERONYa Isidem esse asseverares, eamque tam stabilem judicares esse, ut, nisi certissimo antiquitatis testimonio secus quid esse constaret, stare tu ea juberes Quare operae pretium est videre, an tibi auctoritatem ejus mordicus tenenti assentiaendum sit. Equidem non totum chronicon data vera pervolvi quod ut alii instituant valde optabile sed insignes quosdam errores notari, quorum comparatione manifestum cuivis fore confido, haud ita temere facere videri, qui, suis rationibus adductus, eius suspectam hahere fidem avsic Quod si probavem, quae tu contra me disputasti, num aleant, explorabo.
inministi, me jam disputationis meae p. 10 Hieronymi
16쪽
negligentiam iotare, quod eversam a Scipione Numantiam in Ol. 159 retulit, quum Ol. 161, 4 accidisse eam calamitatem muste Utiliter me monuit I. G. F. Estrd, qui Batava lingua libri mei censuram egit, factam Numantinorum mentionem Eusebio, cetera, quae Lucilium spectant, Hieronymo deberi. Nam legitur in Euseb Armen ed. Μ p358 ad Ol. 159,3 Pompejus Numantino aubvertit. Quare suspicatus ille est, errasse librarios, qui duplax factum, Q. Pompeii alterum, alterum Scipionis, anno i congruo adseripserint, quum Scipio, non Pompeius, Numantinos subverterit, et hic bellum cum Numantinis Ol. 159, 4 14l gesserit. Quia vero Eusebius saepius unius anni discrimine sequitur Hieronymi notationem fieri potuit ut uno anno aberraVerit a Vero anno, utque et apud eum lagendum sit Pompejus Numantinis bellum infert, vel simile quid, et apud Hieronymum laeta Scipionis mentio sive ipsius sive librariorum culpa in alienum annum relata sit. Utcunque est mihi enim hic certi erui potest ad alia pergimus certiora. Video Ios Scaligerum ad Euseb Chron. p. 140 properantiae, hallucinationum matri, tribuisse, quod Hieronymus . LIVIun, tragoediarum Scriptorem, es
rum fuisse l. 148, 2 statuerit, quum os eius in Ol. 135,1 incidisse censeri debeati Sunt qui putent, ab Attio
in errorem inductum Hieronymum, ipsum errasse certe ejus diligentia desideratur, cui aliorum auctoritatem sequi quam ipsum exquirere Verum commodius visum sit. PLAvermortem idem in 145, 1 adscripsit, quum OI. 149, i a scribenda fuisset. Sunt qui putent, corrupta Hieronymi ecta esse, nec mortem Plauti sed aliud quid legi vo tere quum multo probabilius sit, Hieronymi diligentiam desiderari. Ipse saltem Hieronymus erravit, qui ATTI vapoetam, Ol. 160, memoratum, e Pisauri olonis suisse
17쪽
Meuit, quae olonia deducta erat nondum nato Attio Nisi quis, inieronymi consulere famae eupiens. Attii laetate novos colonos deductos, in suibus ipse suerit, statuati Porio diserte tradidit Donatus in vita Virgilii, eo ipso die quo hic virilem togam accepit coss. Cn. Pompei et . Licinio Crasso OI. 181,2 Luca Exin poetam decessisse. Hieronymus tamen hujus mortem in Ol. 182, retulit nec
sine causa errasse censetur Pariter, Μ EssALAn Coa v Inua
natum esse Ol. 180, 2, salso eum prodidisse, viri eruditi ostenderunt; qui quamvis non omnes consentiant, tamen minimum decennio prius quam Hieronymus sidem sacere velit, matum illum esse conveniunt CORRIPI cII poetae mors, Ol. 184,4 adscripta, si Donatum audimus, inimicitias, quas cum Virgilio habuit, reserentem, aliquamdiu post accidisse censenda est II ORATIs quinquagesimo aetatis anno mortuum prodens Ol. 102,2, minus accurate statuit, quem quinquaginta septem annos natum decessisse Ol. 193,1 constat Eundem errasse, FARRsTRLLAn sertuagenarium mortuum esse Ol. 199, 3 tradentem, indieat
Plinius, qui Ηis Nati XXXIII, 11 novissimo Tiberii Camsaris principatu eum obiisse testatur. - Ηis exemplis usos
quanti nos sacer Hieronymi auctoritatem par sit, haud murum es Praeterea plurimorum ille scriptorum et tem solus indicavit, in quibus quid salsi sit nemo pro diturus est. Attamen juvat nonnulla assere Eusebii Armen. ML . . loea, discedentia pluribus annis ab Hieronymiuolatione, ut incertum sit, uter verum videriti Eusebius ad Ol. 170, 3 . Fuarua poetam, cognomento BIBAcu-Lun, natum me Cremonae retuli Eundem Hieronymus Ol.
169, 3 natum perhibuit; qui T. Luca a et I natales in in. Izi, reserens. iterum discedit ab Eusebio, eas ad OI. 170, reserunte massALA. Coa v I xv. hie natum d-
18쪽
ei Ol. 180 4 Hieronymus vero Ol. 180, 2. Silia vere a huc Hiemnymi negligentiam in indicando Caetv xxx obitu,
quam extremum memorare malui, quia propius abest ab
ea, quam in Lucilii aetate constituenda commisisse Her nymum demonstrare studui Scribit enim Hieronymus: Ol. 180 4 57y Catullus tricesimo aetaιia anno Romae moritur. Iam ipsa Catulli carmina errorem eius ostendunt; quibus quum non tantum Pomprii alter consulatus 563, sed etiam Vatinii 47h memoretur, plus decennio post i eidere Catulli mortem debuisse, quam ille notaverit, patetiΗines igitum satis manifestum esse puto, nimium te inaestimanda Hieronymi auctoritate suisse, faciliusque mihi concessurum, quod in notanda Catulli aetate iactum est, ut erraverit ille, idem in Lucilii annis computandis aecia dere ei potuisse. Iam vero, hoc demto impedimento, ω- tendam, quid cin tua argumentatione ostendat. Quaerens enim, quid fieri possit, ut Hieronymi integrum testimonium servetur, in eam incidisti cum Wuel inero opinionem, ut putares. legem Liciniam, quam P. Licinio Crasso eonauta tribueram, ei praetori vindicari posse quae praetura, M ta a. 650 104), vulgarem Lucilii mortis annum praxime aiatecesserit. risi autem ego tuam disputandi ratio in non prorsus intellexerim, tamen primum plane ex arbitrio secisti, quod Duroni tribunatum aliquot annis priorem suisse quam Antonii et Flacci censuram contendisti. Neque eni-
verisimile est, censores eiecisse e senatu eum, quem ante aliquot annos legem sumtuariam antiquasse constaret, et μghius Duronii tribunatum in annum 656 98 retulit, quem
annum illorum ensura et Crassi consulatus excepit. Quain autem ob causam sine certo argumento Statueris, assecutus
mihi , ideor am, ut muronii illa: - - enim μακρη - valerent, oportere videbas. legem Liciniam recens
19쪽
fuisse latam quod fimi non potuit, si longiore intervallo distitisse legem latam et tribunatum illum statueremus. um quod dixisti, legem Liciniam, quae, paucis mutatis, inplerisque cum Fannia congruebat Macr. II, 13), severitate pristinas superasse, diserto testimonio Gellii ΙΙ, 24 refellitur. Namque Fannia quidem non severior, sed mitior fuit cujus rei lio indicium est, quod quum utraque certis diebus centenos aeris impendi permitteretur, sola Licinia nuptiis quoque ducenos indulsit, quumque illa, in singulos
ceterorum dierum, sumtus intra aeris alias tricenos, alias denos, inclusi essent, haec tricenos constituit. Non me tit, acrobium narrare, sancitum Licinia suisse, ut calendis, nonis, nundinis Romanis cuique in dies singulos triginta asses edundi causa consumere liceret, ceteris Vero diebus, qui excepti non essent, ne amplius apponeretur quam carnis arilae pondo tria et salsamentorum pondo libra, et quod ex terra, vite arboreve esset natum; non nescio, Porinnianum, teste L. Salesberiensi Polycrat VlΙΙ, T, addere, Liciniam numero convivarum et quantitati sum- tuum et cautioni locorum dierum et temporum praescripsisse regulam, ne quotidianis liceret exsultare conviviis, dies certos praefinientem, quibus esset permissum convivari. Sed
videbis, quantillum hic novi statutum sit, inspecto the naei loco H, 108), ubi, Fanniam memorans, ea dicit
saucitum fuisse, nequis praeter domesticos plures quam tres convivio exciperet, nundinis vero quam quinque ne quis porro amplius quadraginta assibus obsoniorum causa impenderet, ne e carnis aridae quotannis amplius mille octoginta libris pondo consumeret, olerum vero terra natorum et leguminum coctorum quantum quisque vellet. Quidquid igitur so eritatis superest, illa, quam dixi, largitione et indulgentia eum ad modum temperata fuit, ut, quod acrobius
20쪽
universe testatus est, verum sit, in plerisque cum Fannia Liciniam consensisse. Contra legem Didiam non taurum amplificationem Fanniae dici posse, quia universa Italia, non Sola urbs, ea teneretur, sed etiam illa severiorem jure habendam esse, quia non soli qui prandia coenas e majore sumtu secissent, sed etiam qui ad eas vocitati essent atque omnino intersuissent, poenis legis tenerentur, haud credo, ambiguum est miror vero, te existimare, Duronium in Fanniam, obsoletam legem, invectum esse, quum te judice jam lata esset tribuno illo Licinia, rursusque contendere te, Liciniam, illicite perlatam, facillime a tribuno plebis abrogarii tuisse. At vero Liciniam nunquam a quoquam abrogatam Me, commentationis meae pag. 24 indicavi, Gellii loco usus, quo eam in iis legibus sumtuariis memorat, quae auu Gque senio obliterata sunt De Didia vero hoc nusquam traditum est: hanc igitur solam abrogare potuit et abrogavit Duronius Quam ob rem non moveor tua disputandi ratione, quo minus meam de Liciniae latae tempore sententiam teneam; antra moveor, ut me errasse latear, quoa
Duronii tribunatum in a. 667 97 retuli, quum toti testimonio inciderit in a. 656 98, Verum hujus erroris
consessio opportune alius me erroris admonet. Nam Μ Α tonius et L. Flaccus, quorum censura in Crassi consul tum a. 65 incidit, non potuerunt legem Didiam, anno
ante a Dinonis abrogatam, in memoriam et usum rem-re, quod p. 26 suspicatus eram. Quid vero si idem a
superioribus censoribus sacrum statuamus, quod a proximia non potuit Nisi fortasse suspicari praestat. legem -- tuariam quandam abrogatam esse a Duronio, cujus ad nos memoria nqm servata sit. Sic quidem omnia expedita erunt, neque pus erit confugere ad subitam illam ex