Epistola ad Car. Frid. Hermann de C. Lucillio

21쪽

autem potuisse ut nec Gellius nec acrobius illam legem memoraverint, quo loco singulas deinceps latas sumtuarias data opera exposuerunt, docent omissae a Gellio Orchia et Didia II, 24) Nam, memorato Scio, Fanniam laudat intermissa Orchia, et Fannia laudata. tiae deindo ait, Lisinia rosata eis, quum inter utramque intercessisse Didiam manifestum sit emacrobio, Fanniam legem post annos a m et et lex Didia snsecuta si Quamvis hic nihil probari possit, tamen hoc quam illud probab lius esse fateri necesse est Namque etsi haud absurdum esset existimare, Dumnium in eam legem, quae tempore

exolescens censorum auctoritate subito Vim recuperasset,

tanquam in novam invectum esse his verbis Froni aiunt iniset vobis, Quiritas, multa modo perpetiendi ex enim lata eat, suae vos eas frugi jubet multo tamen gravior eius oratio erit, si reapse legem recens latam ea exagitatam lutamus. In quam sententiam dis dentiabus conjicere haud displicebit, ejusmodi capita ignota illa lege sancita Tuisse, quae plebem potissimum premerent,

quae tribunum moverent ut abrogaret eam, quorumque abrogatio tantum studium optimatibus serendae Liciniae injiaeeret, aegerrime quippe serentibus, Orchia et Fannia obliteratis, Didia, quaeque huic quoquo nomine successerat, abrogatis, sumtus populi non amplius cohiberi. Haec de ieinia lege extra fines Hieronymianos in a. 657 97 reserenda. De Ca*umia autem neque quod addam habeo, neque quod defendam, nisi minus recte tibi visum esse Lucilium significare eam voluisse, quam speeuntis re Mundus L. Calpurnius Piso primam tulit, quae, sociorum ausa constituta, aequissima fuit. De qua quidquid veterum testimoniis accepimus, a severitate et saevitia

quam lance absint, aequis quisque judex videbit, ollatis

22쪽

quae in legum indico Orellius collegit. Ergo ne hic quiadem quidquam statui, nisi quod antiquitas me docuerat. Neminem fore ouudo, qui inconsiderate me in constituenda Lucilii aetate egisse accuset. Ipsa argumentorum dispositio ostendit, ciniora me incertis ac verisimilibus praeposuisse itaque legem Liciniam, cujus perlatae tempus stuctuabat, ad certum annum ante revocare malui,

quam Bruti Ciceroniani locum, disputationis meae p. 27, 28, conjectura emendare. Sentiebam enim, quam lubrica essent istiusmodi argumenta e proprio sensu aut judicio pullulantia, quam raro ommunia omnium sustragia serrent, quam paucis persuadere Plerumque solerent. Hoc tu consilium meum aut non Vidisti aut parum curasti. Pari prudentia in locis de Oratore de Lucilio Roma absente redum mortuo explicandis p. 28 63 versati nobis esse videmur. Namque sic demum explicationem de iis nostram ausi fuimus emittere, ubi de Calpurnia lege quid veterum testimoniis statuendum videretur constabat. Sed locum Ciceronis in

Bruto accuratius animadvertenti tuamque de eo sententiam comparanti lateor non displicuisse mihi quod conjeceram. Si enim sanus esse loeus atque ironice, ut monuisti, ae-eipiendus Cisero, bis sibi idem de Crassi tribunatu nam

rasse Lucilium prodens, poetae carmina, non sermonem aliquein indicasse censendus esset Quaero igitur, utrum simplicior ratio suadeat, ut narrare de scripto an de verbis voce prolatis interpretemur. Mihi quidem ut hoe simplicius, ita mori taeeronis magis consentaneum videtur esse. In qua opinione magis confirmor, si proxima, quae Brutus respondet, adverto. Nam postquam dixerat Cicero: -- ita facietis tribunaetia, ut nisi in o magistr in eoonavi et a re praeeoaeem --um, idquo Moriareotia narrarisau Moinus, uri aenum tibis emimantia

23쪽

isse. Ita prorsus, inquit Brutus, sed ne de Scaevolso quidem tribunatu quidquam audivisse videor, et eum eo gam Crassi redo fuisse. Alia aliis placeant mihi quidem similiter a Bruto audivisae dictum videtur, aenarravisse a Cicerone. Nec vero quod usitatissimum Ciceroni fuisse patet pueris nobis, parum mihi causae videtur esse, cur illud reponendum censeamus. Postremo vocabulum senex de viro priscae aetatis i telligi debere judicans, mavis, aliorum Scriptorum auctoritate usus, alienam oratio vocis significationem obtr

dere, quam ex ipso poeta videre, quid probet, quid repudiet. Parum mihi quidem ea ratio satisfacit, existi

manti, interpreti maxime cavendum SM, ne temere putet, quae aequalibus et posterioribus scriptoribus verborum vis fuerit, eadem valuisse ea etiam ceteris omnibus. Consulto Horatio, in eam sententiam perlatus Sum, ut negandiu mihi videatur, senem apud eum nisi de ipsa senectute, juventuti contraria, dici quidquid Ovidius, artialis, ipse Persius, quem urges, sibi dicere licere pii

tarunt, nulla ausa est, cur Horatium dixisse et intellexisse eenseamus, quoties iisdem Verbis usus inveniatur. Neque Albutium aenem hic recoquam, cujus a te nulla mentio est facta, quum fieri debuisset. Defensionem sententiae meae de Lucilii aetate exhibui, ne cui absurda leviterque suscepta Videretur. Iam, heu lmpior in medias cori turarum mearum ruinas. Desperati sane laboris esse putabis, eas Velle restituere. Mundem, quae largienda tibi erunt, largiar, quae servanda existimabo, servabo et proΡugnabo. Parum necesse duxisti, apud Suetonium de ili gramm. e. 1 pro familiaris sui legi familiar res suis, quod p. 40, loci totius ratione adductus, suaseram. Speciosum enim tibi Visum est, quod

24쪽

l fl

verbis in magna iroqMentia respondere familiaribus auia censebam cujus sententiae inopportunitatem sic probare conatus es, ut familiaritatem illam, quae Archelao et Phil omo cum Lucilio suisset, ausam haberes, cur hujus poetae opera illi pari studio, quo aliorum alii, ver sarent et divulgarent. Quod quo manifestius esset, afferre tibi superiora placuit, ubi Suetonius carmina , parum a hii divulgata, vel desunctorum amicorum, vel si quorum aliorum probassent, diligentius retractata ac legendo commentandoque etiam ceteris nota iacta a Romanis tradidit. Quaero, quum, Primum amicorum deinde aliorum me tione injecta, exemplis utentem Suetonium Videamus, utrum magis conveniat, ut quos primos exempli ausa posuerit, an quos postremos, in amicis poetae numeremus primi autem sunt Lampadio et Vargunt us, postremi Archelaus et Philocomus. Hos igitur si jure amicorum numero ob mimus, cur familiaris iis dictus su Lucilius, non video: si in amicis ponendi, mirum eur Suetonio, missa amicitiae mentione, quae Lampadioni et Vargunteio cumscriptoribus, quos explieuere, intercessisse putanda sit, memorale familiaritatem libuerit, quae postremos cum Lucilio conjungebat tandem, quomodo libertini illi amisi

res esse potuerint Lucilio e nobili genere orto. Praeterea scire cupiam, cur Pompeium Lenaeum et Valerium Cat nem e magno auditorum numero solos memoraverit Suet

nius, cur hi dicantur Lucilii satiras logias apud magi tros, quum magistri modo dicti essent ipsi laxisa et nota secisse ceteris et pronunciasse in magna frequentia. μά- dem, nisi me vertigo epit, patere haec omnia, si correxeris familiaribus suis, censeo, laudoque Suetonium a euratum scriptorem, qui quum eueris dixisset, hos bipa tito divisit, in publieo audientes et risatim legentes Vidi,

25쪽

in aliam longe sententiam Suetonii de Lucilio verba interpretatu esse I. Becherum Maeli in Auseth. 1843n 30-33iqui peculiari disputatione de Lucilii satirarum distributione egi Hic publice recitatas esse ab Archelao, Vectio et Philocomo Lucilii satiras contendit, easdemque in illorum aedibus Lenaeum et Catonem publice praelegisse. Non eredo, Vectium et Philocomum diversas personas suisse; qua de re quid mihi visum sit, in disputatione p. 137 exposui. Etiamsi vero diversae personae fuisseut, nequaquam tamen cum Becker faceremus, qui Metium Titinium fuisse existimavit eum, quem Lucilius reprehendit. Hunc enim, quem oratorem Getium Vectianum fuisse, probabiliter statuimus p. 197, parum Verisimile est operam posuisse in poetae carminibus divulgandis, a quo se reprehensum sciebat. Incredibile autem prorsus est, alienis aedibus usos esse Lenaeum et Catonem grammaticos, ut praelegerent Lucilii satirao, quum res ipsa moneat ut existi- meums, illos praedicasse in libris, quos reliquerunt, se juventute discendi causa domum convenisse, Archelai Lenaeum, Philocorui Catsenem, ibique Luciliana legisse interpretibus illi . Aureus vero es, qui mihi insigne toti aes appenderis Q in ego virum etsi magnis audibus celebrem, tamen nolo omui eius mea haberi. Nam quae ejus Verba memoravi p. 56, ut qua ratione Ciceronis de Oratore locum II, 70, 284 tentasset et explicare studuisset, pateret, ea ipsa verba, nimia festiuatione lusus, mihi appinxisti, quibus non Valde in ornatum sentio contra nesciis, quid rei it, ne ridiculus videar maxime vereor. ea igitur defendens ac Pighiana Valere jubens, pergam. Caecitatis me arguisti, quod versus: Pulviσι-- - - - - acripturarius

26쪽

Pro Meilio, id κο nolo et o non miae omnia ab alio quodam, non a Lucilio ipso prolatos existimavi. Quamvis velim te medico uti, tamen vereor ut hic possim. Quinquies enim Lucilii mentionem lactam in Dagmentis invenimus semel XXVI, 6, qui locus modo descriptus tum XXVII, 4 CL disp. mea p. 314)- salutam fetia versibus Lucilius, quibus potest, impertit, totumque hoc studiose et edulo. d. Tu Meilium eredis contenturum, suum me

ruerim, gumma omnia fectrim.

XXVIII, 31 Luellitis at in amore irritari suo. XXIX, 10 Amisos hodie eum improbo illlo audivimus

Luellio advocasse.

Ex his quatuor locis cuivis manifestum est, secundo et quarto dicentes de se alios induxisse poetam, quum primo ipse de se locutus sit. Non igitur prorsus ineptia necesse est, si quis haec attendens suo jure utatur in simili loco interpretando, moremque poetae cogitans, qui quidquid sibi vel boni ve mali evenisset, libris tanquam sodalibus mandare seseret, suspicetur eum finxisse, qui publicani negotia, quae recte fideque administranti ipsi multum aerumnae invidiaeque conflassent, obire pro ipso ideo recusaret, quod animi vitaeque tranquillitatem, in quo sibi essent omnia, mutare nollet. Haec satis probabilem sententiam metunt. Eximiam quidem speciem tua explicatio habet, Persi ira lud: hoe ridere meum, eam nil, nulla tibi endo Iliadocum Lucilianis comparantis ut similiter hunc dixisse pateret, nolle se publicanum fieri qui Lucilius esset, nec nego plus gravitatis locum habiturum; verum ita reapse Me et

nugatum me esse, qui aliam neque alienam versibus sistnificationem tribuerim, nullo modo constat nec prius constabit, quam cogns erimus, quem ad mod Deum ceteris frag-

27쪽

mentum illud cohaeseri Itaque quae de Lucilio publia

cano scripsi, quaeque inde duxi ut librum satirarum nonum illustrare conarer, nondum argumento tuo resutata, sed ne vix quidem debilitata puto, quum ipse assensus fueris, nihil obesse prorsus, quominus publicanorum societati adhaerere Lucilius potuerit. De Instrino, quod Lucilio proprium fuerit, risisti; quem tibi risum, Valetudini pro uum, gratulor res enim incerta non tanti, nec persuasi mea tanta, ut Verbis digladier, modo consentias, non omni fundamento suspicionem meam destitutam esse; sacileque alios in eandem mecum sententiam perventuros, docebit te disputatio Beckeri l. l. p. 249, 250, qui, nondum vim libro meo, mire in iisdem concinuit, temere ero pistricem validam Collyrae ποκοριστικον nomen habuisse suspicatus est, quum amica Lucilii legatur nomen fuisse. Quae de extremis vitae satis dixi, ea non omnino eraesse recte me monuisti, quum jam amicus me monuisset,

non sincere Horatii locum Sat. II, 1,57 sqq. a me te latum p. 66, ut Lucilium in exsilium abiisse censeamus. Μitto igitur quod de eo loco conjeceram. Verum de altero Horatii loco Sat. II, 1, 28 sqq.), ubi Lucilii vita omnis velut votiva tabula descripta patere dicitur, non assentior tibi existimanti, verbis illis usum esse poetam, ut signi

caret, tam perspicue clareque suam Lucilium Vitam enarrasse in libris, ut tabulae pictae instar videretur Putidum sane esset, si quis in quovis alio poeta ad amussim omnia explicare tentaret et in imaginibus ea quaereret quae quaerenda non sunt in oratio ero sere solo secus habere arbitror, quem tam accuratum in omni re et exponenda et vero illustranda habes, ut cum pulvisculo quaevis exhauriri possint. Quem adeo mirarer cur, Si tabulas comparatio et sussecisset, Misam additurus fuisset Nisi quis

28쪽

et stimet Paestitisse id tabularum genus accuratiore et Ilustriore rerum etiam minutissimarum expositione quod qui affirmet, nemo erit. Itaque eam, quam dixi, calamitatum, ortunam secundam superantium, notionem equidem subesse puto in eamque sententiam magis inducor, comparatis quae p. 59 et 178 memoravi de Alcaeo, Sapphone

et Anacreonte, qui pariter volumina sua sodalium loco habuerunt Alcaeus autem exsilii, belli et Davigationis mala, quae ipsi acciderant, carminibus inseruit quem imitatus Lucilius sua insortunia, qualiacunque fuerunt, haud exiguam scribendi materiem, scripto consigna it. Quodsi jam quaerimus, cur Neapoli migraverit et cons nuerit, iam a Beckero patefactam persequar. Is enim

acute vidit t. l. p. 258, in extremo satirarum libro, qui trigesimus est, injectam esse C. Caelii judicis ejus, de quo egi p. 62 et cujus p. 6 rationem habui, mentionem. Quum autem etiam senex scripsisse censendus sit cf. disp. mea p. 262), pr abile est, eum propter Caelii injustitiam urbe cessisse et Neapoli in eum extrema satira iracundi animi vim effudisse. Vides, quas ob causas a te dissentiendum mihi visum sit. Quare nec concedo, quod tibi sumsisti, inanis molis instar primam libri mei partem, ψ ἐπὶ πόλλe ἐμόγησα, eorruere. Quod an de ceteris probabilius affirmaveris, dispiciendum jam erit. Non moror, jure an injuria P. 114 princeps in drinem mutaverim ceri dubitabam, an eius interpres reapse de Lucilii apud Romanos in genere poeseos ambico principatu cogitasset quod si secisset, saltem apud Romanos additurus fuisse Sed haec quidem flocci Μ iis illud est graviusque, quod de mutor apud D enalem iisque, quae p. 14 sqq. de recitatione Lucilianorum exposueram, animadvertisti Atque hoc quidem

29쪽

es recitationis studium, quem ad modum natu esset, quomodo auctui atque propagatum, quamdiu servatum apud Romanos, data opera nec levibus rei indiciis usus, designaveram. Quare frustra causam quaero, cur tibi rem, mea quidem sententia alicujus momenti, leviter attingere et expedire placuerit nee spero, moleste sereS, si qua ratione si statuerim, Paucis moneam. Postquam

eui in de Archelai et Philocomi privata disciplina, inquam

Pompeius Lenaeus et Valerius Cato admissi fuissent, . 46, 4 disputaveram, - quam sententiam Vidimus nondum resutata esse, ad Catonem p. 138-l. redii,

quidque operae ille in Lucilio posuerit et meditatus sit, suse indicavi. Tum p. 14 eidem non injuria principem ut in Lucilii admiratoribus, ita in ejusdem recitatoribus publicis locum vindicare studui Buc me et Horatii de eo mentio et epigramma, quod de singulari eius studio et docendi ardore ser atum est a Suetonio, impulerunt. In quo epigrammate eum dicatur solus laxisse postas, meo jure ut si in memoriam revocato Suetonii loco quem p. 4 exhibui, verba quae ibi leguntur: ut Gsgando ommentanidoque, nota Merent, explicationis causa assem.

Nam iitroque laco Iogero de ipsis doctoribus usurpatur, ut apud eundem paulum infra legor de Lenaeo et Catone discipulis dicitur, et c. 24 de M. Valerio Probo, qui legerat quosdam vetere libellos apud grammatistam. Pr vata igitur haec lecti fuit, publica recitatio illa. Perpe eam vero Becher p. 243 illud qui faeie poeta sic e plicuit, ut de veterum poetarum libris ab eo distributis et commentariis illustratis cogitaret, quod curiosius esse Suetonius docet, qui indicaturus, Catonem grammaticum etiam ad poetis tendentibus peridoneum fuisse magistrum, versus illos memoravit. Quod vero Sirenae Latinae Cato

30쪽

in eodem epigrammate comparatur, non dubito quin eo valeat, ut pronunciandi suavitate et gravitate auditores allexisse eorumque numerum ita auxisse perhiriatur, ut ecteri, qui Romae publice docerent, in vacuis auditoriis soli declamaret, Non mihi tu id largiris, qui de obscuratis eteris, non desertis significatum esse mavis. Neque vero ego huic accedere interpretationi tuae gravarer, nisi epigrammate id memoratum esset cujus ut singulare esse acumen solet, ita haud scio an non Sirenes mentio ipsum illud acumen prodat, ut plus in recessu habeat, quam fronte promittat contra tua explicatio languere ridetur, nec micam salis ostendit. Quodsi cetera Bibaculi legimus, magnopere confirmantur quae dixi dicit enim mirati

sumus unicum magistrum.

Catone igitur, recitatorum compliam, exorsus ad Juvenalem p. 145 progressus sum, qui rubuisse auditorem, eui rigida mens esset, criminibus, quoties Velut ense stricto Lucilius infremeret. Hic te mire fluctuantem video. Nam primum conjicis, versibus illis vim proditam esse, quam Lucilii carmina in aequalibus habuerunt; tum typice Lucilii nomen pro cujusvis satirici usurpatum credis; auiatorem vero eum habes, qui satirici peris cognitionem quoquo modo percipit. Alterum illud salsum esse, locus ipse docet, nec video quomodo G. Re in exemplo id tueri possis uerta enim est poetae de sua aetate mentio. Nec typum agnosco, nisi et magnum Auruncas alumnum Iuvenalis, et Persi saeuit Lurilius Urbem typica habenda sunt. Praeterea maluissem, auditorem apud Latinos ea, quam dixisti, significatione in usu fuisse ostendisses, quam Plutarchi morem a Wyttentachio notatum, ἀκούει ita usurpantis, indicasses. aeuisti autem de Gellio, cujus testimonia quum minime negligenda mihi visa sint, ut etiam