De participii temporum usu Appianeo [microform]

1쪽

aS par of the 'Foundations of estern Civiligation Ρreservation Ρrojeci'

Funded by the

Reproductions may noti made Without permission hom

Columbia Universit Library

2쪽

COPYRlGHT STATE MENT

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPAMMENT

Origina Materia a Filmed aristin Bibliographic Record

IMAGE PLACEMENT, LATECHNICA MICROFORM DATA

5쪽

2.52.2

6쪽

DISSERTATI PHILOLOG AD RITE OBTINENDOS SUMMOS IN PHILOSOPHIA HONORES SCRIPTA AMPLISSIMO IN UNIVERSITATE RIDERICIA GUILEI MIA RHENAN PHILOSOPHORUM ORDINI TRADIT QUAM UNA CUM SENTENTIIS CONTROVERSIS DEFENDET DIE XXII MENSIS FEBRUARIIA. MDCCCLXXXIV HORA XII

HERMA NUM BERG

ADVERSARII CONSTITUTI SUNT

8쪽

Syntaxis Conscribendae ratio est ea, ut singula linguae cuiusdam diomata per omnia litterarum monumenta Persequamur auctoribus ClasSici multum iam Curae tributum est; posteriorum temporum Scriptore adhuc neglecti sunt itaque

ego de participii temporum usu Appiane quaerere institui, id maxime spectans, ut docerem, quomodo Severa illa atque subtilia temporum discrimina confundi essent Coepta, ita ut praeSen quasi vicarius exstiterit et praeteriti temporis et suturi duas igitur totius quaestionis feci partes primum enim eXposui, quae ratio intercederet inter praeteriti et praesentis participia, deinde qui interesset inter praesen et suturum. atque eo magis hae quaestio mihi videbatur instituenda, cum ii, qui novissimo tempore Appiani historias tractarunt, magis

artis grammaticae severissima lege quam Scriptori proprietatem secuti esse viderentur.

9쪽

Qua ratio intorcolat inter participia

praesentis et praeteriti.

Praesens et praeteritum tempus saepe hau longe absunt inter Se nam et praesenti actio sive condicio significatur permanens et persecto durans quidam rei praeteritae effectus. atque cum Saepe nihil intersit, actionem eam quae permaneat exprimi permanentem, iisdem saepe in sententiis oristus ad

ssi Vixησαντες. cuius usus Certi atque angusti fines ab hoc posterioris aetatis Scriptore non sunt servati nam etsi Appianus rerum Scriptores Atticos imitatus est, se Thucydidis historia eum multo Sumpsisse flores unus quisque primo cl- spectu videbit tamen etiam poetarum licentias admisit miscens utrumque dicendi genus idemque novissima coniunxit cum antiquissimis, quo quisque tempore vixisset scriptor nihil Curans. itaque actio durans non Solum Xpressa est pro Permanenti quodam rei praeteritae effectu, ubi incidisse rem illam non resert significari, sed etiam invenitur pro cuiusvis generis actione praeterita nimirum non omnia verba aeque apta sunt huic usui multum in ea re valet et ipsa significatio et genus e borum itaque optimum mihi visum est, totam materiem Secundum verborum genera in tres partes distribuere atque in his partibus verba Singula Considerare.

A. mo articiDii DuSSivi. Initium faciamus ab hTTu μευος - Vix laεVO Participiis. atque quo melius intellegamus, qua re disserat Appianus ascriptoribus classicis, Thucydidis liceat dicendi usum in comparationem vocare. apud Thucydidem hTT μεVOς quattuor locis, praeteritum decem aor. 4, pers. 6x legitur; Vix laενος novies Scriptum est, praeteritum vicies uor. 17 pers. 3). Praesenti Condicio victi, praeterito accepta clades aor. significatur unde Iunc 'victi perf) ex ipsa rei natura efficitur,

praeSen maxime quadrare ad Structuram attributivam et praedicativam. utroque enim genere participiorum non minus Condicio durans quam res cito transiens potest Significari. atque primum quidem Substantivo praesens attributum est locis duobus V 73, 2 inpiicra εari To viκωνιεVo VIIII, 3 praeteritum Saepius inVenitur, quippe quo oratio multo fiat significantior II 87, 3. 89, 1 3 73, 3. 91, 1. eodem modo participio praedicativo condicio durans exprimi poteSt. IraeSen SeX, Perfectum tribus exstat locis. Coniunctum praesen ES Cum verbis

duo genera participiorum praesens admittunt Contra appoSitivum participium et absolutum, ubi agitur e re praeterita Semel geSta neceSSe SP Semper Sit Praeteritum. praeSenS quinque exstat locis, quibus dicitur cle actione iterata ita, ut ex hac repetitione quasi Constans quaedam Condicio naSCatur,

maxime ubi translate verba illa adhibita sunt aut in sententiis generalibus condicionali sensu quotiens). II 47, 4 τελευ-TQVTες ε υT V Πεστησαν Π του κακολViκωνιεVOi idem fere IIII, 5 τελευT Vτες ut O Oiκεio εξεκαμVO UTI TO0Πολλο κακos vix μεvoi utroque loco significatur actio iterum iterumque repetita: omnes igitur si spectamus, illud Vi-κaσθα videtur esse actio durans et imperfecta. itaque Participium non tam est praesentis quam imperfecti. II 60, 6

10쪽

positivo condicio durans significari potest, ubi non tam temporali quam modali vi praeditum est, maxime si particula quadam suus, uTε καὶΠε etc. modali illa ratio explicatur. apud Thucydidem praeteritum multo praevalet. Clivorum enim Verborum uno e quinque locis praesens legitur VII 34, 7T9OIIuiOV GTRIu ς VIK VTες. PaSSivorum Verborum PrRO Sen non ex Stat e duobus enim locis altero IV 73, 3 oristus, altero VII 40, 2 perfeCtum seriptum est. Apud Appianum flTT μευος legitur locis triginta quattuor, praeteritum triginta uno aor. 4, pers 17); Viκωμενος bis persectum ter invenitur, Viκηθε i non Xstat vel ex hoc eXemplorum numero apparet, aliam inter tempora illa apud Appianum interCedere rationem atque primum quidem SenSupraedicativo Solux oristus uno loco exstat 47, 13 i, biκηv

i paginae versusque editionis sunt MendetiSohnianae.