장음표시 사용
21쪽
negans illud templis in aetatem Lucam o venire ) quum supra id optime quadrare
demonstratum sit, dummodo reliqua inter o consentirent. Post Hadr. Iunium, cujus sententiam de Lucano paneorici auctor eomplures ins nisuerant, nemo exstitit, qui poetae nono nomen reddere luderet, nisi Wer do
fius, qui in Poetis Latinis minoribus η ea do re uberius disserens paneoricum nostrum Saleio Mam poetae epico altribuit J. Quod fieri posso sibi persuasit . . propter aetalem Salsii qui adolascoes sub claudio Vel erone et senex sub Vespasiano J vixerit, et propter eiusdem poeticam lacultatem D atque opum angustiam 1, illa elato notam et celebratam. Sed emsdorfius verba Quintiliani hemens e poeticum ingenium Saleii mari tuu neo ψε- senectute maturum 3, de sene Saleio male intellexerat, quum immaturam esus mortem significm s , ita ut vir polius quam senex Vespasiano imperante flore putandus sit. Deinde sola opum angustia nos adducere non potest, ut pauperi poetas paneoricum Vindicemns denique poematio eiusmodi est, ut laudes poetae abs Insissimi, egregii vel praestantissimi inde prosectae, inprimis vero ehemens ingen nauciori eius impertiri non possint i). laque non offecit erasdorsus, ut fides de Saleio Basso auctore paneorici es tribueretur a Cramem δ), vi Heldio, C. Bevio, ei-eheris δ), ingero in aliis, neque nobis persuasit. ouam de origine panegyrici opinionem olim Barthius id habuerat, neque represserat Oudendorpius 'J, eam diis carminis ad Pisonem C. Bochius 7 recoxit, P. Papiriin Statium auctorem panegyrici esse ratus. Quam rem his comprobare ludet argumentis, primum ' contendens ea, quae Anonmus s. 254 sq. de Origine sua non humili, sed potius nobili, et de fortuna sua ten sive de paupertate sua dixerit, egregis concinere cum verbis Statii in Silvis 'J Sed ut conveniant verba opus est
1 Wer dori quoque l. L huic rei non multum
2 T. I p. 43-46 addo victis de L. Varii vita p. 44 sq. 3 rassentientes in hae re habet Nilacter almorat.
Od. V l, I, Langium in Vindie. Trag. Rom. p. et Guil. Ern Weberum in Poet. Latia corp. 43 Taeit. Diat. s. Laudarimus nuper in miram vieri sam evastam mertarent, quo quinymis sestertia Basso donasset. 5 Taei I. l. b. Misitim Bassum quum optimum uirum tum absorutissimum poetam et s. Saleium no-
6LTacit. l. l. α , tu quo is plerumque egere, et revehat m, S , ubi tenuis atrius dicitur, quocum et paneor. s. re tenuis furinna.
8 Vel maturuir, quod arissimus ollega Caesar voluit, et Philo 18b p. bs , et iam disionea colinae et idorae habentis Ut recte explanavit eicheri l. l. p. 144, dum Bee p. 6 lalsa colligit et Unge p. 26 aliter explicat.1M Quare et a Tacito saepius lamistur et a sol.
11 Ree p. 6, oui aecedit nee L 12 Ad Sehol. Juven. p. 175.13 D L. Varii vita p. 4. 14 l. l. p. 266.15 Ast Stat Silv. V, 2 lib. T. I p. 456. --men ad Pisonem Papinio adscribendism, quod nobis aliquando a lascent ridebatur, cui rei minime e-ιradicunt emora. 16 Ad Luean Prael l. me carmen alium quemlis quam Lueantim abel auctorem, fortasse Matium.
Drmes Metire sanguinis ortus, nee M in dic stentia, quamquam fortuna parentum arctio e . is..
22쪽
mmeutura m rare in m nuchumisis, et in Beerius, eiura quoque i perverso inte pretatus, contra nexum Verborum, ut supra diximus, et adversantibus aliis panegyri locis sus 22 et 253 malo excogitavi D, nihil ori coniectura sua probavi Deindo observa Beckius ), quod a Stati ex mors Oetarima saepius faeluin esse intelligat ui laudaverit Neapolim patriam, et Euboicam urbis ei indem viae celebraverit in
ludos ibi institulos, quinquemialia oertamina, commemoraverit J id ab An Duo quoqueus. 89-92 sier Sed ex eo, quod Neapolis in paveorim eme laudatur, ut reuis monet Ungerus ), de patria poetae nihil erit olligi missi, praeaqrsim quum Neapolim
ludosque quinquennales Madortuito et praeiur rem, M spee saliuis, quddam urgerile propter laudes, quas Piso ibi in sacvitato grasci sermonis reportaverit, elebrandas aptissime a Mevi commemorata esse apparea Tum Bectius P demonstrare studet Sintiui ratiori mnalia
habita auctorem panegyrici sub Vespasiano 832-832 seripit dici posse, quum Gissius non anno 812, ut vulgo cum Dod ello opinentur, sed 803 7 crolor alua hi Elaeole incit
Bectius, quod in computanda Statii aetate DodWelli somniis ' non obsecutus est; sed ipse in hac re constituenda non omnia animadvertit, alia non satis accurate perpendit. Nam in praetermittamus, quod Piso, si talius anno 22 sive sub imperio Vespasiani adolescens undeviginti annorum panegTricum scripsisse dicitur, coqsul non sub Vespasiano' sed ante eius imperium fuerit necesse est, Beckius neglexi quod Stasius se diem natalem M. Anu Lucani consecrasso atque tunc genethliacon Silv. II, D Lucani composuisse testam tur 109. Quod quum anno 18 factum esse consis 333, tatius puer XV annorum cuni Martiali aliisque poetis certans illum diem concelebrasset, quod non est verisimile. Immo si res ad aetatem Stalli consuluendam spectantes oeuralius consideramus, Silvas eius omnes quidem intra annum 40-844 vulgatas, sed aliam alio leo por prius esse scriptam,
in iisque bitum patris, qui trinis i V decem quinquennia Misa juncta sive anno LXV ferens mortuus est, libro II, 1, 34 sq. et III, 3, 39 sq. significari atque epicedio, in quo filius in laboravit, libris Silvara a poeta laudibus celebrari; si reputamus in silva tertia libri erili )YDomisiani victoriam de Catus et Dacis reportatam indicari, qui vulgo
23쪽
seretur anno M triumphasse, et Domilianum in eadem Silva s. 165 nominari Germa-m n, quod cognomen praebent nummi anno 3 ex si i); si denique reputamus in v cedi inuendis Vesupina commemorari, quae lacia anno M sub autumni tempus, ut consuit ), flere pio ea ut poetae mens ervi, antequam gemuum misit impenderet damnis, haud procul a vero aberrare nobis videmur, si patrem Stalii, anno 32 de-su lum, vel 768 alum esse censemus. Inde sequitur, quod onjectura utique assequi possumus, ut Statius, intra annos 792 et 796 alus, anno 1 adolescens XXII et XXV annorum memoriam Lucani dis natali concelebrari et Vespasiano imperium capessent ad annum aetatis vicesimum sextum vel tricesimum perveneri Itaque Beckii computati annorum neque in aliis rebus probatur, neque quidquam ad onStituendum pane rici auctorem Valet.
0uas Beckius denique ultimo loco allulit ab ut plurimas dictionis similitudines in earminibus Sisii atque in panegyrico Pisoniano, ut opinatur, conspicuas demonstret, quum laudat miram versuum facilitatem, eximiam dicendi copiam atque rerum Singularum de
scriptionem, Similem compositionis rationem, eandem prope in peculiaribus Verborum so mulis dictionem, alia, ea vel nemo praeter Beckium re vera observavit ε , Vel et ui lisunt, ut in aliis quoque poetis latinis appareant, quippe quae natura legesque Oe8is latinas postulent ). uapropter viri docti hanc do Sialio opinionem, iam a Wemsdorfio Jnotatam, merito damnarunt, Carol. Lehra J, propter compositionem Versuum, quam Beckius non attigit, panegΥricum tali esse negans, quum nonrmus rarius quam Papinius cae- Sura post primum ac lum, dum maior pausa sequatur, alque rarius elisione utatur, et mur. IIaupt)J, qui Lehrsi rationes comprobal, alii. Superest ut d Coupurnio poeta bucolico dicatur, cui panegyricum Pisonianum noStractetate adscriptum est. Iam Casp. Barthius a in carmine nostro, quod Vs. 25-38 pacem Romanarum rerum indicet, Calpurnium aliquem referri polius quam Lucanum inVneria et propterea Pisonem consulem, a paneorista laudibus celebratum, ad annum IuTraiani, quo L. Calpurn Piso quidam consul fuit, olim collocaverat. Post Barthium, cuius sententiam, sed male intellectam, ernsdorsius absonam ess dixerat 'J, idem se tament Ethhel Doeir. Num VI p. 378. 2 Dio ass. LXVI, 21. 33 p. 22 sq. et Praef. p. XVI. Commentarius eius 3 eolligendis potissimum similitudinibus versatur, quβs apud utrumque poetam invenisse sibi visus est sed frustra. U Unger L l. p. 266.bDUnge L L p. 273 sq. qui singula reeenset,
quae isti et Anonrmo peeuliaria esse salso dicuntur. 6 p. 39. Statis, Barth- aliquando pane9yrteiam adscribere oluit, mi admodum erisimilitudine. 7 0uaest. pie. p. 305. Ita Statius admodum raroeaesura trochates in pede liarto utitur, semel in quadragenis trinis versibus. 8 De arm bucol. p. 26.9J Ad Claudian. illic. I, 28. 10 T. I p. 39 sq. Barthius enim non auctorem mei Calmmium quendam nostri panegrrici, sed gentis arminis Calptimium aliquem referre . . simile alpurniano esse dixit.
24쪽
animadvorti topin 1abutim Missae inriae calpurnii pluresque - aentesvis ad similia vinea carminis ad Calpurn Pisonem acripti tutum accedere, vi erisimile βαι, - in mum ad hoc carmen, quod ad gentilem et cognominem risum oristrum esses, praecipue Menvisas idque Hudios legis . Similitudinem quandam inter eclogam quariam Calpumii et carmen nostrum intercedere Beckius D quoque concedit, sed poetam bucolicum rationem paneorici carminis propter nominis adfinitatem habuisse negat. Proximo autem tempore laur. Hauptius, et bucolicorum et panegyrici Pisoniani auctorem eundem esse ratus, coniecturam suam, Lachmanno quoque probatam 3, argumentis his confirmaro studuit J, quod versuum artificium mirabiliter inter bucolica et panegyricum Pisonis conspiret et quod rationis quaedam convenientia in dissimilibus carminum generibus appareat, si quod eclogae atque
laudatio Pisonis eandem Oola bucolici et ane ristas conditionem iuventulis et paupertatis ostendant. Idem, quum mirum sit eodem nomino poetam bucolicum atque Pisonem laudibus celebratum nuncupari, persuasum habet fieri potuisse, ut poeta a Calpurnio isone non solum iberaliter sublevaretur sed etiam adoptaretur; laetum quoquo putat, ut carmina bucolica uno volumino collecta et adoptivo Calpurnii nomine inscripta ederentur. Negari non potest ingeniosam osso hanc coniecturam, sed ei nequo Bern-hard adstipulatur, meque nos calculum adjicere OSSumus. Etenim singularem exametri structuram quod allinet, comparat quidem auplius Versus Paneoristae post quartum trochasum incisos, quorum observaVimus XIV, cum Calpurnianis LXVIII, sed numeri ratio non est eadem, quum Panegyrista singulos trochaicos in duodevicenis habeat versibus, Calpurnius vero in undenis. Eodem iure et fortasse meliore Versus trochaici, qui sunt in carmine Pisoniano, cum Silianis conser possunt, quorum Viceni singuli unum trochaicum conlinent. Haud magis nuptio assentiri possumus in eo, quod anogrrisiam atque Calpurnium propter rarum elisionis usum, qui apud utrumque appareat, eundem esse auctorem censet. Nam in panegyric IV, in
eclogis Calpurnii XXV sunt elisiones, ita ut singulas in illo sexagenis quinis, in hoc
undetricenis versibus insertae sint ouae convenientia, si talem nominare placet, polius ad Claudianum pertineret, cuius in panegyrico in IV Consul Honorii eadem est elisionum ratio J Accedit quod Calpurnius ecthlipses tres habet, Panegyrista noster nullam. Ium
25쪽
st in aliis rebus molestis singiuarem illam conveniensiam utriusque poetae desideravi caesuras in fine tertii pedis adhibuit Anonrmus septies J, Calpurnius octies J, ita ut illo uno duabus fere partibus ex tribus superet caesuras bucolicas aneorista habet Ioel, Calpumius LIII, ita ut singulae apud illum in vicenis versibus, apud hunc in quatereis denis redeant denique Calpurnius caesuras dactylicas in fine quinti pedis quinquies admisit, Panerarista nullo versu. Nihil igitur de Calpurnio panegyrici Pisoniani auctores his colligi potest. Orationis autem in paneorico Pisonis et in eclogis Calpurnianis convenientia minor spparet certe in ecloga quaris, praeter ceteras digna propter laudes Caesaris, quae cum laudations Pisonis comparetur ), nedum in ceteris eclogis), quam ut carmen paneoricum et bucolicum quartum ab eodem poeta prosecta esse libi persuadere possis. Ipso emsdorfius monet totam illam Calpurnii eclogam verbositato laborare immodica,
quae in panegyrico Pisonis non deprehenditur. Et quae Hauplius praeterea ad sententiam suam stabiliendam profert de aequali vitae conditione et de nominis adoptione, ita comparata sunt, ut ipse Hauplius iis non mullum tribuerit. Idem 3 enim profitetur, quae de Calpurnio
laudatore dixerit, incerta admodum esse et se incertum sane coniecturam de auctore panegyrici Pisoniani fecisse. Quae quum ita sint, reliquum est ut in sententiam discedamus eorum, qui nomen Paneoristae Pisoniani sibi incognitum esse ingenue salentur J, sed poeiam, qui humili J loco necdum viginti annos natus lonuique o familiari oppressus ad prece descendisset, sub imperio Neronis Vixisse suspicantur. Haec est sententia . Lipsit De aliorum post eum inprimis J. Holdii et Ringeri ). Solus C. G. Herne Dauctorem pane ricorum ad Messalam et ad Calpurn Pisonem sibi persuasit eundem esse atque priore tempore soruisse, sed nemo non sentiet pane ricum nostrum ratione sua simplici et nativa ab alter sterili, quaesito, coloribus rhetoricis suculo mullum differre, et linguam uiri usque admodum esse dive Sam, et versuum compositionem in utroque discrepare 'b. adem de causa nec Beckii sententia lare potest, qui ii avictorem panegrrici ad Messalam carmen nostrum obsculos habuisse censet. lenim neque noster in paneorico suo poetam ullum i/Dimilandos Vs. 5. 97. 99. 120. 144 186. 254. perlega ac compareι, - auctor sum adeo simile 2 ct ecl. I, 3 2); II, 44 66 III, 33 V, istitis e sententiis et rationis colore deprehendet,l05 109. 20 VI, 53. In et re et VII nullum ut ab eodem auctore utrumque profectum esse sibi inveni exemplum facile persuadeat. Similes sunt sententiae utpote in 3 Quod feeit erusdori T. I p. 44 not. eodem carminis genere. l. p. 27 et p. 37. 10 In panegrrieo ad Messalam deprehenduntur H
Incertum poetam nominat eum Risnhen. ad Vel tantum versus post trochaeum quartum incisi, inus inlei. I, non ineptum mavereamp. ad Tertullian tricenis quinis, elisiones autem apparent XI una in Apol. 2 p. l. quinis inexametris P aliter in panerarico ad Pisonem,
nos. 254 sq. et 261. et supra p. 4 not. 4.7 Ad Taeit. XIV, 14. 11 p. 23. 8 In Iahn Iahrb. XVII p. 266. 12 'ernsdorfio videtur noster Tibullum eam ins) Ad TibulLIV, 1. T. 1 p. 320. Ei quis utrumque pluribus locis, tum versu 2 expressisse et superasse.
26쪽
expressisse videtur, neque alius poeta nostrum nisi in iis, quae poesis latina in univorsum habet communia, id quod recte observavi inger J. Idem lamen Ungerus fieri potuisso statuit, ut et posterioris aetatis poeta ingenii exercendi causa ο carmen panxerit, eamque ob rem animum in vocabula posteriori, Iaunitatis, qualia sunt aedonia 9, eisleuate Io3, Dinia 3 126, audabunda 189, et in dieendi formulas, quales sunt receis popale 76, Malais e T, lassicus horror 141 advertit. AE proleolo si quis id agat ut panegyrimae nostrum non antiquitus, sed recens scriptum demonstret, me sibi accedentem habet et compluria ad sententiam suam confirmandam invenerit, primum quod audio paneorioiano'mus est vel vario nomine Vocatur. deinde quod armen in areaviens certe S. additum est vidi catalectis, quae quum et ipsa subdita atque recens composita esse videantur, dacilo fieri poterat, ut panegyricum quoque Pisonis ab interpolatore 3 pr ficisceretur; tum mira est verborum convenientia 4m eadem apud Iaeuum et nostrum Panegyristam. ita ut hic Iacitum Ob oculos habuisse videatnr, ex scholiis autem Iuvenalis alia de isonis ludo latrunculorum hauserit; deinde idem ludus
seeurauns et diligentius, quam pro illo tempore exspectandum erat, describitur praetere dubitationem de antiquitate panegyrici movet, quod auctor consulatum C. Pisonis laudans praenomina Caium et Lucium apud acitum commulasse videtur tum laudatio Pisonis neque ab ullo grammatico commemoratur, neque Versus eiusdem laudationis ab ullo poeta, ne a Claudiano quidem, imitatione est expressus deinde argumentum et habitus colorque orationis emendatus atque ipsi versus ad legem artis compositi eiusmodi sunt in paneorieo, ut carmen pro declamatione et pro exercitamento ingenii facile haberi possit. denique MSS. dubitationem de antiquitate panegyrici excitare possunt, quum neque supersit nobis MS., quo paneoricus continetur, neque pro certo stet carmen in codice vetustissimo vel
certe membranaceo unquam exaratum fuisse.
Sed quicquid do aetato carminis Pisoniani latuendum es iam transeamus ad Codie pane riciis ensendos, quorum vulgo quattuor laudantur. Primus est nonymuo, quo Io S chardus hin editione sua paneorici est usus. x praelasiuncula Sichard Tom. I Ovidii operum anno 152 praemissa Dcognoscitur codicem illum, qui non dicitur membranaceus,
1 p. 274 recte negans a Claudiano 1 cons. Hon. M. f. Mall. Theod. 2 et in Rullii H Lib. Prael. 16 loeos panegrrici nostri 9 27 40. 157
2 l. l. p. 276 M. et p. 266. 3 cf. tamen Senec. p. 3 in fine, ubi est
4 Noa ab eodem, qui Ovidiana omposuit, ut versuum ratio do t. 5 Bischolis mensis ad Tuberam, Ictus et philologus primum Basileensis, tum Friburgensis, postremo Tubi ensis, natas 1499. denatus 1552.6 Ibi haec leguntur Miserosiasteorollaris aliquo adis enire fovidius meusJ, adjecimus u*atis on tu aeditioni a Meetustissimis codicibus, Mibus stimas ex bibliotheca Laurissana tisi, stumenis aedam eidii eae libris opinor Disramma oti, si enim a Prisciano ei/-ιur at elestantissimη- vi se incerιi
27쪽
vel lum sinasse atque earmen nostrum salso Maroni adscriptum habuisse codex erat
duobus Ioeis M. 52 stram mutilus, praeterea interpolatus, corruptus J, sed vel si magni pretii et variis lectionibus auetus es. N. 43. 28. 37. 15. 251J, nisi
foris sunt Stehardi coniecturas idem a vel lissimis Ovidii codicibus aurissavis distinguitur. Num vero is in monasterio Laurissano fuerit, dubitari potest, quum Sicha dus intra annos 1525 trabis, quibus Basilea rhetoricam docebat Ialinosque scriptores explicabat, praestantissimas quidem Germanssiae bibliothecas perscrutatus sit ), sed codicem pansorici Laurissanum non laudet neque eiusmodi codex in vetustissimo Breviario JCodicum monasterii S. mari Laurissae vel in calalagis bibliothecae Palatinae, cui SS.
Laurissani plerique adjuncti sunt, ante tristissimam illam rapinam aut postea indicetur. Itaque tota res de auctoritale odicis habet, cur haesitare possis.
deae Ire lensis, ex quo ride Iunius paneoricum edidit, in bibliotheca ecclosiae Deipara virginis Atrebalensis anno 1545 sub Antonio Permollo episcopo sui repertus, cuius haec erat inscriptio LMeani Poema ad Calpumitrantiaotiem eae libro Crialecton ). Poema ab Antonio Morillone cum Iunio β communicatum orat; sed non docemur, num liber fuerit dex, cuius tamen indoles a Iunio non accuratius describitur, an quod verisimilius est apographum. Multo meliores lectiones, quam editio anni 1534 sive codex ano mus, Iunio β et a Bechio 7 exhibero dicitur alque melius versus XII, qui vulgo post Vs. 71 leguntur, post Vs 249 repositos habere; sed scripturae sero omnes apparen peiores et ordo versuum perverse mutatus inde prosectus est, quod librarius, qui transscripsit ex archetypo, quod in singulis paginis duodenos habebat versus, prima excepta, in qua praeter inscriptionem erant undecim versus b, septimam paginam a dextra in describendo neglexerat et errore intellecis versus illos XII in sine addiderat una cum signo ordinis versuum restituendi, quod librarius posteri apographi non animadverti Atrebalensis
quoque codex non iam superesse Videtur, certe nullus eiusmodi liber ab Haenelio nostro in catalogo MSS Alrebatensium commemoratur.
quidem stitoris, sed quod aerea controversiam siι vetustissimi alicujus siquidem ad Pisonem id αι scriptum, eum opinor, ad quem et oratii ars poetica πιaι quod quamois ab Opidi dietione nonnihil abhorreat, et in vetusto odie falso erat Maroni ascripιum, iudicarimus tamen dignum, v inter Opidiana ocum sortiretur ιγ hoc demum pacto ab interiιω indicareιur. 1 Marso codieis rebela pi, ex quo Sichardianus deseendit, in singusis versibus exeuntibus Eoa integer fuisse videtur; es. s. 35. 44. 52 90. 159 239.
2DBougine andb T. II p. 286.3 In A. Maii Spiei e Bom. T. V p. 196 et p. 200Virgilii liber bis laudatur, nullus Osidii codex.
4 Ferreol. Locrius in chronico Belgico Atrebaιit 616, p. 10 qui sua maximam partem ex adrJunii Animadv. VI, i p. 25 sqq. sumsit.
6 Animadv. V, 1 p. 252. vitia sun in eo poematio perperam transposiι an odieatis i. e. editionibus rulgatis, multa hie in eod. Atrebati)
lectione interpoli eorrectiora.
7 praei. p. XIV. 8 constitit soliis duodeeim forinae octavae et viginti duabus paginis inscriptis.s Ultima quoque pagina archetypi nonnisi decem
28쪽
Man eripit Atrebalensis apographum i alierum, ut videtur, non ipsum comem habuit Jos Maligorus et simul usus 3 editione Lurani Pulmanniana Aniverpia 156M in qua logitur poematio ad Pisonem, Hadriani Iunii beneficio auctori suo redditum, M. Annaei Mea ad Calpurmum Pison panegyrteis in Appendie Virgilii 1b73 ita vulgavit, ut cum Iunio cujus tamen editionem non laudat, si cum Pulmanno vel an errore vivo librarii sive
tTpographi, Vs. 17 se rus pro securis et cum Pulmanno solo in scriptura inepta us. 216 tenemus pro canem atque in indice, nisi quod caligerus panegyrictim pro poemation habet, prorsus consentiat. Inde sequitur et unium et Scaligerum sua ex eodem fonte hausisse . sive primitivo sive derivato. Disceptari quidem otest, utram Sestigerus codiee Atrebatensi ipso an apographo eius usus sit, riuum V. librum, quem habebat, MOX schedam calamo Maratam mox manuscriptum Vel eodlicem Ddieat et praetor indicem, suem carmini inscripsit, alium afferat, quem se in scheda manuferipla vidisse testatur J, Lucanicat, ton de laude Pisonis; sed quoniam Scaligerus neque Atrebatensem, neque istium codicem pane rici nominat atque inscriptioni Mani catalecto elo. nihil tribuit J, quam in solo codico Atrebalens suisse constat 3 eum apographo potius codicis sive schedu, ut ipse dixit, calamo aemrcua usum suisse verisimilo est. AES. Scaligero
testo J his incipiebat verbis, Nihil eat quod eaeas oriane longum de priua coepti surga mihi carminis ordo Z Quamobrem . d. arbitratur, atque Beckium ' sibi assentientem habet, initium nostr posmali deesse; sed recte monet ernsdorsus 3 verba illa, ex Virgilii Ciri λ, hausta, glossema esse, quod ut interrogationi primi Versus sponderot, a librario sset superscriptum Sive id in codice Atrebalensi, ratus in rapo- grapho eius Scaligeriano additum est glossema neque in editione Sichardiana neque in Iuniana et Fulmanniana apparet. In sodem modico Scaligerus i), et inem poemalis Pisoniani invenit, quem diu absentem Anlverpensis diuo Lucani non omiserat. Idemi CL infra post S. 2 cs. Glig. in no ad clog. Luean. p. 280 Append. Virg. 3 Ἀεld p. 1 et Bee p. XIV idem suspicantur.
44 Append. p. 279 p. 45).5 Ibid. p. 280. 6 Ibid. p. 27s p. 45 .
7 Aliam eri inseriptionem editio caligeri exhibet. 8 Wernsdorl. p. 40 hoo affirmari posse male negat. 9 Ibid. p. 280. Videtur autem initium huic poe
12 Vs. 33s, quem locum ealiger ipse attulit. 134 App. Virg. p. 280. 14 Sealig. l. l. Quemadmodum diu nis quoque panegrriet abfuit, quem ego inveni in illo eoiaee
manni nive . 564. age verba nollem ita ab Heldio p. 1 intelleeta esse, ut ineuriam caligeri manifestarent, quippe qui versus illos XII suum Ioetim iam tenera n editioniatis antiquioribus non adoretisset. Etenim ealiger et editionem Pulmannianam ob oeulos habuit, et nonnisi de novo versuum ordine egit celerum Barthi quoque in Advers. XLIX, p. 2293 est poema ατ έλεστ o e in libros aliquo dieisum fuisse videtur re eae ne quam opinionem minus feliciter retulare studet erninor . p. 43, reet damnat Bee p. 23.
29쪽
finis, est, quem Hadi . Iunius i quod caligerum itebat, in Animadversis evulgaverat, ob quem caligariis probinit, non quasi novum, qui omnino defuisset, sed in melius, ut pntabat, alio Versuum ordine restitutum. Ilaqu multa concurrunt, quae Ios Maligerum apographo octoi Atrebatensis, non allerius usam diisse indicent. hiu Gregorii Beraman libri tres qui commemorantur . c. s. 87 et 8 non sunt codices panegyrici sed editiones Iuniana, Pulmanniana et Scaligerana. Codleem &πο-uem Casp. Barthius i), apud Eburones hospitans, dum panegyricunt nihil non moliretur, sibi conligisse dicit, sed nihil de hoc codice constat, nisi quod Barthius . l. reser versum 183 exaratum fuisse, et runc scrutaris talia pectora derira, qualem celeri codices non habent. Codex denique arsariemis , quem excerpserat MarlTni-Laguna, eliariae- ὰ, iubiblioiaeea quadam arsaeiensi reperι , partem Catia torum Ovidii, quae Goldaat evicti, in iisque carmen ad Pisonem nino Guetoris nomine adscripto continebat. o. qu dem ipse Mart Laguna parum tribu , quod recerilem admodum e inscite scriptum esseriau, sed varietatem scripturae nolavit 'er dorso nobiscum communicatam 3 codex
sane mendosus et corruptus consentit in ordine versuum cum Atrebatensi, in Verbis maximam partem cum Sichardo, sed et suas habe Iectiones, plerumque damnandas ), raro probandas, ut s. 23 demere, quod solus praebet. Ex quibus patet non recensionem duplicem codicum pane hic esse statuendam, cuius vostigia I. eldius Dinvenisse sibi visus est, sed familiam duplicem, cuius indicia variae lectiones, quemadmodum apud alios scriptores, exhibent, neque iustam carminis Pisoniani recensionem constitui posse nisi pe melioris codicis, quam quibus nunc sunt usi editores.
Iam ad ultimam dissertationis partem ad editione 6 carminis Pisoniani pervenimus. Cum sere ninia, ut vidimus, in hoo carmine dubia atque ambigua sint, et persona, quae laudibus estertur, et auctor laudationis, et SS., quibus panegrricus
continetur, non est mirandum, si et editio princeps eiusdem carminis a novissimis
toribus 7), eldio et Beckio, addubitatur, quorum ille ' editionem Lugdunensem 1540, hie ' Basileensem 1534 nactus est primam.
1 Advers. XXVII, 3 p. 1300. T. I p. 6 sqq. Sehweiger p. 62 et Beeli Prael. 2 erasd T. I p. 60. p. XIII sqq. 34 l. l. p. 86 sqq. 7 Werasdori quoque p. 46 non habet eompertum,4 Cl. a. 16. 22. 23. 44. 3. 234. 242. qui primus panegrricum in lucem p. 1 protulerit. 5 p. quod et ernsdors. l. 47 observarat. 8 p. l. Negat duplicem recensionem Unge p. 277. s p. XIII sq. qui recte divinaverat hanes ipsam 6 De editionibus panegyrici disserunt ernsdorl editionem ex alia antiquiore reptitam esse.
30쪽
mnr Petri 1θ23. S. Laudat eam ex Ursobi millenari II p. 26 Panger Let nescio unde Eber ab indice paulum mutato e carmen ad Pisonem, quique uno secutus est Schwe ger ab Sod quum ea editio solius Urschii testimoni nitatur, neque a milliario neque ah I. . Fabricio commemoretur, et a me frustra in bibliothecis Germaniae sit investigata, deniquo in indico habeat non solum V non male narum, quibus tamen primum editum non lacile commendatur, sed etiam nomen murici Petri bibliopolae, qui artilypographicae apud Basileenses post annum demum 1b27 praeerat ), mihi persuasum est illam editionem, quae esse anni 1ο23 dicitur et pro prima habetur, nullam osse nisi nnmoris aratrachio commutatis editionem anni 1532, quam . . Fabricius' et ex eo Sehweiger β), hic tamon signo dubitationis addito, laudant. Nobis autem angero duce Τ contigit, ut principem carminis Pisoniani editionem rarissimam reperiremus omnemque de ea dubitationem tollere possimus. Coniunctum enim et simul ediluni est carmen paneoricum primum cum0vidi operibus in binis voluminibus, sed
continuo soliorum numero signatis, formae octavae J hoc indico P ridia Nasonis opera. Castigata ad dem Merum exemplariam a Ioanne Sichardo. Accesserunt mmium additionsbtis, quae in hunc diem eaeιant, fragmenta quaedam Mida hactentia non eis eae libris qui periere Epigrammaton e carmen eruditissimum ad Pisonem sol 1-263. Alterum volumen, cuius in praelatiuncula Adam Petri de divorti sive separatione operum Ovidii in duas partes pauca monet, hunc habet indicem P. Osidii Nasonia Amrioris eroidum Episιolae Au Sabini, vi creditur, Epistolae tres. Elegiarum si, tres. De remedio amoris libri tres. In Ibin Ad Liniam de morte Drusi. De nuce. De medicamine faeiei. Recens accesser Fragmenta quaedam eae pigrammatis Maonis Carmen ad Pisonem iacisti autoris, elegantis tamen e Eruditions ivata nobile, et onstat sol 364-b49.
3 Tom. II p. 627.4 Adam Petri do Langendor pater a a. 15 '-lb27, quo mortuus est, postea Henrie. Petri filius libris imprimendis operam dederunt; Hine et explicandum, quod Henriei Vol. VI p. 23 ite.
quamquam numeros inlaetos a Sichardus ab anno demum
ci Panger Vol. Xl p. 608. Pange l. l. p. s nomen 493 in Adam correxit, reliquit. Accedit quod152 Basileae vixit ibique scriptores latinos interpretatus esti
p. 47o , ubi Henr Petri nominatur. p. 627. Annal. Tom. XI p. 383 r. 665 h s. etiam Eberti Bibl. Lex. T. II p. 259 et Schweigeri andb. d. Bibl. T. I P. I p. 627. ditionis principem . A. Fabrielus quoque reet laudat in Bibl. at T. p. 47 Ern. 8 Exemplae inlemum servatur in hibliot eis Mo
nacensi et Argentorate i volumen alterum in bibliotheca Berotinensi, unde id mepimus.