Niloi Hieroglyphica

441쪽

putat ad Saturnum, , Frατα-Nαlvim esti et OrαCitalem, quas huic quoque planetae tribui dicit.

nificatione obrehendendi, firmiter lenen i, ohibendi , cae cap. 5, , 6.3. Plerumque quidem, ubi verium significatur, genitivus additur, Ut h. c. SUPTa. cap. o. et in princ hujus capitis 1o6. sed etiam apud alios scrip tores cum accuSativo construitur, in primis apud Thucydidem . s. Matthiae Ur Or. S. 35s et S. 36o. b. - Decarabis et polypis diversa iterum narrantur a reliquis scriptoribus Aristot mεἰ Λnim. VIII. 2, med pag. 3 s. D. E.

443쪽

oστρεα, ἐν δ τῆ ἀμμωδει, κόγχαι καὶ τα ειρη-να. Unde vero sua de pinnarum laetura hauserit Philippus, non inveni. - Artemidorus Onetrocr. II. i. similem innet Significationem tribuit: πίνα - καὶ λεγύ νο πινοφυλαξ,

nim cap. o. pag. 8o. B. Oppianu Amitetit II vs. 186, seqq. Aelianus de A l. nim. III. s. Chrysippus apud Athenu eum Dei roS A. III cap. s. pag. s. D. Cicero . l. Deor. II. 8 de in III. 1 f. Plinius ist. l. IX. 2.

3 καρκὶνο μένει κω ολλνένo τῆ σαοκi ij πίννηe Reliquitantum dicunt Coenorum comitari Pinnαm. Aelian. l. c. καρ- rixo δ αυτῆ παραμένει, σύντροφο υ καὶ σi/ννομOσ.κα καλεὶται πιννοφυλαξ Vel etiam πινοτήρησ, ut apud Plutarch loco, quem citavimus Plinius: nec umquam D in comite , quem innoterem Vocant, alii Pinn hν - DCem. Pr ἀκολουθω τω νουιατι , Philippus melius dixisset ἀκολουθω τω πραγματι, veluti observavit de aure; aut accipiendum de priori nominis parte, ut ad Tω ονοματι, intelligatur ii πίννce atque ita nomen Suum acceperit pinnophylax ab ipsa pinna, quam comitatUrs quam rationem Si Sequamur, non opus est ut cum Pannio, distinctio

444쪽

turn κεχηνεν significationem habet praesentis eodem modo Aelianus i. c. κεχηνε δε τῆ διαστασει των περικειμένων

tur cancer sorfice ita apud Latino quoque mordere usurpatur. Aelian. l. c. δε πενυβεν ησυχη αυτην , i. e. D-oifer iφεαm ungit Plutarch. τοτ δε την σαοκα τῆ πίνη δακων παθε σῆλθεν. Plinius: hoc tempus speculatus Dindex, morsu levi significat. UCAPUT CIX. Aνθρωπον λάμιαν μντα - α interpretes Verterunt: ingluoiem quoniam ver vox ea ita apud scriptores Graecos non usurpetur, de Pau probandam putat Merceri conjecturam λαίμειαν, i. e. λαιμαργία legentis; sed neque ea vox invenitur apud alios quare fortasse tutius erit, non recedere a codicum scriptura, atque ita quoque statuisse videtur Schneiderus in exiοο. uod Causs conjecit, λαι- μον εχοντα, Si a cοdice aliquo confirmaretnr, fortasse adsumendum videretur; λαιμο enim , ut apud Latinos gula, saepe significat Orαcitatem caeterum vi est piscis,

qui ita dicitur reo του χειν μεγαν λαιμόν, veluti dicit Suidas in voce CT Aristot Amst. nim. V. 5 in p. 2si. D. Plinius Bisi l. IX. . in. - Λάμια SiV Λαμία

quoque speetri cujusdam nomen est, cujus voracitate infantes terrere solebant veterum nutrices cae de eo Schol.

445쪽

pag. i. C. Basilius T. I. pag. 6. E. Ambrosius 'rectem. V. s. pag. 31. D. TZeig. Chil. I. 3io Ovidius stolietilio.us iis Plinius iat, i. IX. 1 T. quorum plurimos laudavit Iacob ad elianum. Puod autem dicit orapollo scarum aliis piscibus vesci, id non invenitur apud Aristotelem contra hic docet Risin nim VIII. T, sub n. pag. 281. C. scarum vesci alga. Cf. quoque Aelian de l. Λnim I 2, XII. 2. Plinius i. c. - De ejus piscis sagacitate, qua effugit, ubi in rete inciderit, vidd. Aelian.' f. nim. I. o. Phile Carm. LXXIV. Plinius m l. t. XXII. 2 in .

ἀνεμεὶν CR quoque Aristot. Eiat. Nim. I. Io, n. pag. 335. . Plutarch de Gleri. nim cap. 33 p. 82. . Idem de mustela narrarunt Aristoteles aliique, quos citaVimus supra ad cap. 6 pag. 333, eq.Κlaproth op. cit. p. I. pag. 11. vocibus res Am elis, et nil omere, ab eadem litera, diu incipientibus, atque ita acrolοgiam constituentibus, praecipuum hujus hieroglyphici sensum contineri pNtat.

446쪽

LI; ὰνθραψον ἀλλoφύλων χρωμενον ιι ξει. IIoesch et de Pau ediderunt IIῶ ἀνθρωπoν ἀνθρώπων άλλοφύλων χρωμενον μι ι. Sed Saepius titulos capitum non in omnibus cum ipsis capitibus conVenire vidimus.

Amst. nim. V. io pag. 2s6. C. dicit tantummodo, anguillas saepe in terram exire; Sed cum Borapolline consentiunt Aelian l. nim. I. o IX. 66. Oppianus Rcilietil. I. s. 5. Athenaeus Demnos VII. 18 pag. 312. D. L. Glycas unαl. I. pag. 38 D, s. L. Phile Carm LXX.vs io AmbrοSius moectem. . . pag. 32. C. Plinius uisl l. IX. 23, in et XXXII. 2. Achilles Tatius I. 18. aliique quos laudarunt oesch in adnot. CronoVius, Schneide et daeob ad Aelianum de M. nim I. o. Secundum Seyssarth. p. cit pag. 16s, sin et To in.mtir n Martis aut Saturni planetarum symbolum est in astrologia Aegyptiorum.

Tρυγον περιπεπλεγμεν' ἀγκιστρω Trebatius, Mercerus et Iloeschelius minus recte acceperunt destiaestire nam intelligitur τρυγων αλασσια, Sive φαεἰ ασα , veluti recte interpretati sunt Caussinus in adnot. et Pierius ierogl. XXX. 3. - Λκανθα proprie est vinα, USUrpntur Uoque de viri dorsi, in primis piscium, hic autem significat retini m. Aelianus, ubi de hujus radii sive aculei perniciosissimo Venen agit, eum κεντρον nominat. f. de

447쪽

Caryst. cap. 22. Phile Carm. XCI. Glycas αἰ pag. 35. B. Besychius in voce, quorum plurimos laudavit Cronovius ad Aelianum l. c. I. 56. ddatur Plinius msi l. IX. 2, fine, et 8 ubi de veneno: sed nullum' inquit nusquam D execrabilius, quam radius, Super caudam eminens trygo- D nis, quam nostri pastinacam appellant, quincunciali mag- D nitudine. ἐπὶ φονω κολασθέντα . Oh ectedem unitum. Eodem modo Diodorus Siculus III. 12 pag. 182, in messet dicit, reges Aegyptios του ἐπὶ κακουογι καταδικασθέντα RUTisodinis includere. st de hac ejus praepositionis significatione Matthiae r. r. S. 585, sin et enasterii ad Luci an Tom. I. pag. 238. αυτη γαρ - ριπτει την ἐν τῆ Πυρα άκανθαν. De PauWad Phile de nim Pruriel pag. 315. corrigendUm Ulai: αυτη γαρ τυπτει τῆ ἐν τῆ ουρα κανθα, aut: αυτηγα - ha ta quam correctionem inprobavit 'Orville in Crit rann pag. 56. Trebatius: bieillaticim hethel in

quoque XIV. 26, sine, ubi polypi cirri, veluti hic apud

Ep. 3. Phile Carm LXXXVII. Glyca Annal pag. 3T C.

448쪽

Apostolius Cent. XVI. prov. 25. Suidas, in voce. Rem negavit Aristot B sel. nim VIII. . pag. 38o. . Gi

add Pluturcii de Sorari. nim cap. 2T, sub sin pag. s 8. F. et Plinius uisl l. IX. s. CT Cronov. et Jacob ad Aelian de f. nim. I. T. et IIoesch in adnot. Aelianus V r. iεἰ. I. i. polypos ipsos Se invicem devorare

narrat.

περιπεσονταJ Idem Vitium, quod supra, cap. 165. etiam huc irrepsisse putat de PauW, igitur corrigendum proponit:

atque ita demum symbolum cum ipsa re recte conspirare dicit: D piscantes non metuit Sepia, sui ipsius bene eonscia, D ἐπὶ κακα igitur os calacris, et mox, ubi periculum ur-Dget, atramentum suum emittit, et Sic άντι κακου ΘD καλω περιπιπτει , salva et incolumis Vadens, inimicosquen eludens laeta. ' Pierius Amerogl. XXVIII. i. explicat de piscatoris spe frustrata, sepiae astu ita ut eo animali indicetur: D homo qui multa et magna pollicitus, daturus m-Dnino speciosa virtutis Templa Videbatur, et per summamn inde ignomiam laede lapsus, omnium fefellerit exspec-ntationem. ' De Sepia, ubi petitur a piscatoribus, atramentum emittente, atque ita effugiente, Toristot pist.

449쪽

Athenaeo noσφαγμα, ab heliano ἀποσφαγμα , Eusebius o μελαν , Cicero et Plinius,ircimentum Ocunt.

meoυθιον πυργιτην Nonnulli πυριτην; quam lectionem secutus Pierius ierogl. XX. 38. interpretatur FαSSerem fiamm, elieris infletr rabicundum. Sed rectius, ut Videtur, editur πυργίτην , quod Trebatius quoque legit, vertenSP Serctilum furriantim, et in adnot. probavit de PauW. De ea avitas Galenus reteo Gnil. VI. 11. d. NAn.

σTρουθίων, ου ονομαζουσι πυργιτασ. Add. Paul. min. I. cap. 82. ΠυTO γαρ π οργῆ ἀμετρου Gesnerus in Lib. - τῶδuS, corrigendum putat πο ορμησ, i. e. belli, probantibus Boeschelio et de PauW, ipsumque hanc lectionem liferente Codice Paris A. Minus rectes nam i, quod Vim tiose interpretes hoc loco reddiderunt ii cim, significat qMαmmmqtie cvidiicilem Behementiorem hic autem fertiorem, libidinem, libidinis insciniam, et citαlem veluti Supra, Vb. c. I. . , aliisque locis usurpatur verbum οργαν , decinimcilibus libidine agitatis eodem modo Boratium dixisse l. I. 2. S. 1. mea cum conserbuit ira Set simili sensu vocem O Huo usurpari Vb. o. apud Nonnum Dionνείαο. V. d.

adnota it Cl. Letronnius. - Passerem autem, UOniam animma Sit salacissimum, non diu vivere dicunt Aristot in Lib.

450쪽

AZOrig. et reo Vii. cap. S. Vol. II pag. 12 T. C. Plinius Amst l. X. 36 in Veneris quoque currum paSSeribus vectum canunt poetae. s. vb. c. Sappho in ode ad Venerem. VS s, seq. Add Athen De NOS. IX. cap. io pag. si L. F. ἐπτακι μίγνυται τῆ θυλ&g De Pata corrigendum suspi-CntUr ριακοντακισ, Contra codicum ductoritatem, neque

ob causam satis idoneam, ut videtur. Cf. 'Orville Crit. Prann pag. 56. Unde autem haec petierit Philippus, non inveni. Supra I. cap. 8 de accipitre laemina dicitur: τριακοντ ι γὰο τῆ ὴμέρα βασανι(oμένη, ἐπειδὰν ἀναχωρήση,

Seyssarth p. cit ex hoc capite essicit, brαm Mercurii planetae Symbolum fuisse.

Ai Tχ γαρ ἐπιστρεπτικη ori Cicero de Orcit. III. o. narrat, Gracchum, ubi concionaretur semper secum libere Solitum suisse servum, cum eburneola fistulare qui inflaret D celeriter aut sonum , quo illum aut remissum excitaret, Daut a Contentione revocaret. In seqq. αυτω reserendum est ad praecedens Aνθρωπον, igitur non pu est, ut eum Pannio, corrigamV ἀνθρωrim.Κlaproth Op. cit. p. I. pag. i. acrologiam animadVertendum putat, Vocibus Crinnil Nui, lihiα, et Ciei lienα Omentis, ab eadem litera, C, incipientibus. SeIssarth op cit pag. 8o, in sistri in refert ad Mercurium planetam.