장음표시 사용
261쪽
δευρο, ιτε.τω λαβ ηιεν et φερε τουτον λψιενοι δείξωtιεν, propteriinperativi desectuin, Subiunctivi seu coniunctivi primis per
στ ικως accepto. ve noen sori adverbium etini παρακελευστικάuia i-pitur, quando imperandi verba supprimuntur, ut apud Aristoph. in ac Λ. 88I.J, δεορ συ, et in Nebiit. v. 690. δεε ροδευ ia ιυνια, et millies alibi apud alios auctores: hi eum κατ ελλειψιν Verbum subliceatiir, et, δευρ τοπεκον, παρακελευσεως emphasin habet, quod statim ostenditur, si verbum exprimatur, ut in δευς 9 νε ιις φίλ' Iliad. r. v. 36. et ευρο novae ἐλθε, apud tandem Homerum. imigitur etiam ψ γε, παρακελευστικον, in illo HomerisOdvss. ιι. V. 184 sqq.Jr
ubi τὰ δευρο τοπικὴν apparebit, si verba si ordinaverimus εἶ πολDat 'Odυσσευ αγε κατασrζσον τὴν -υνδευρο, να κουσεῖς τε ν 73ιετεραν τ υνδῆν, i. e. age, navim huc appelle, ut nostram vocem audias.
p. 80. - Uo XXXIX. De τε, voce pluraliter formata, hortative pro adverbio ac ei pienda.
Sed et ne pluraliter sormata, invenitur horria laeapud Aristoph. in luto v. 255J ubi servus, heri suppopulares arceasens, et, ut ecum eant, excitans, ait: τ, ἐγκονεῖτε, σπευδε τε cumque ἴτε ' venite, sed tibi e significet, servus autem non ut alio beant, sed ut secum herum eius conveniant, hortatiir, sequitur, ut ἴτε, in quantum verbum non habeat propriam significationem Quare Dj9jlige by Cooste
262쪽
εστιν ὁ τε, ἔστιν υ, σπιν ευς. 225 pro adoretis aecipiendum videtur, nisi quis vocem τε nouabite, quam venis significare contendat.
vi est bi S. Ἐστιν, relis persona erbi substansivi εἰ si advex ἔστιν rε. bio temporis τε et o Dei, et modi praeposita, Isi 'Vγcit voces εστιν τε, et εστιν υ et ἐστιν bς. suariun p. 381. εστιν ὁ τε pro interdum et nonnunquam accipitur, εστινου pro alicubi, et εστιν o pro quodammodo et quadan-
tenus, diciturque eoruin unumquodqtie ορ GLολογικcὼς. do fit, ut verbum ἐστὶν adeo unicuiqii praedictorum adverbiorum commisceri videatur, ut suam pene signiscationem deponat. Attamen, si negatio praecesserit, perspicuum erit, ipsiun in eiusmodi adpositione, sitam signiscationem retinere. Si enim υκ σΓιν τε, et υκ εστιν οἴ, et υκ εστιν ώς, dieamus, nullum tempus, nullamque Iocum, nec tilium modum esse, quando, vel tibi vel qualiter aliquid fuerit, vel sis, vel esse possit, vel potuerit,
significabimus. Porro εστιν cis vel circo etiam dicitur in locutione negativa, ut apud Aristot. υκ ἐσω πως, multis in locis, υκ ἔσθ' pro feri non potest. Accidit autem praedictis vocibus, πως quod paucis admodum artim, quas sorinales appellamus. Nam si quis ipsas recenseat, alicas alterius vocis interpo8itione interrumpi comperiet. Exempliun seiunctionis Vocis
ἐστιν εἴς est apud Aristotelem Metaphys lib. VI. Opp. tom. IV. p. 478.J εἰ υν ἐστὶν το μἐν λη, τ δε εἶδος, - ει, ἐκ τουτων, καὶ Οὐσία ν τε υλκ), καὶ τ ειδος, καὶ et ἐκ τουτων, στι μἐν Δ καὶ ' in, μεδεος τινος
λεγεται, στι δ' ὁ ου. Nec tamen idcirco dicendum est, aggregatas voces εστιν ἴς, dissolvi, cum καίη περβατον p. 382.
eant. Nam si seorsum consideres ambas paries, nonnmplius sensus idem remanebit. Dicium est alitem ex hoc tirinales notas dignosci, quod seiunctis vocibus constituen
263쪽
dicta esse iii contendat, certe auctoris sensum nentiquam servare poterit, si vocem ἐστὶν a Voce οὐ seiungat. Porro, accentiis super prinia syllaba verbi ἐστὶ denotat, vocem DTιν ως, ποστατικω a praecedentibus ipsam dici, intervallumque seu Pausam praecedere. Nam ut Herodianus docet , τ εστιν in principio orationis enacuitur. Quod auteni pausam sequitur, principium subsequenaum verborum dici potest, quamvis non sit ambitus totius ivit ivin.
ἔσrc ceteram veri,in ἐστι, in nil moro vh frudinis articulo etiam relativo plurali praeponitur, et toριστολογικον itidem nomen efficit. Nam εἰσὶν or, pro ινἐς nonnulli accipitur. p. 383. In singulari vero numero non nisi negatis Praecedente invenitur, ut os εστινας, non est qui pro οὐδεὶς - ουκωΠν ωs. Sic υκ εστιν εἰς τις apud Euripidem: υκ εστιν δς τις 7rceo' cra γηρ ευδαεstoνει. Praecipue autem quodam ium ut cetera verba), sic etiam verbum ἐστι in singillari numero, luraliter seruiat articulo neutro iungitur. Dicimus enim εστιν , etiam in affirmata Ioctitione pro τινα ve ενια quoedam et nonnum, ut api id Aristophanem in Acharnensibus V. 309. 3. 4.lroIir γε καὶ Ους σακωνας, οἶς αγαν ἐγκεφεθα,
Ubi in ci necessario pro τινα aeeipiendum videtur, ut sit, πολλα bir δ, pro πολλα τινα.
264쪽
απαγε. 227 voces ponas, non amplius idem ignificabit ipsarum una p. 384. quaeque, quod ambae simul. Praeterea in constructionis distributione, vox τί ad nullum nomen refertur, et si pro ποτερον et αρα, simul iunctae, ut una dictio accipiuntur. Gregorius τί Dν, Θεὸς τὸ πνευφιας . . or Oυν Seeus, si nomen τί ad substantivum aliquod reseratur, tunc enim dissolvitur aggregatum, nec amplius ut unum quoddam subsistit, sed singulae partes, ut membra, constructioni adhibentur, ut si dicas τέ - ζητεῖς tunc vox τί erit accusativi casus, verbi ζητεῖς pendentis. Sic si dicas, τό ουν κλαίεις vel adiud verbum absolutum τί voci adponus, δι
τέ signi scabit. Observandum autem, interdum Propter nominis subsequutionem, dissolvi aggregatiun viderio ουν,
ut in illa quaestione caesarii τί ιν αλλο in ιίzεις τὴν υσε τῖν περκεοιενον ι ρανον, παρα τὸν ρc ιενον τουτον καὶ στερέc0μ λε ιιενον. Ubi nomen τί ad nomen αλλο resem videtur, ut si diceret, τ αλλο νηιlzεις, cum tamen meo iudicio in hoc etiam in Ioco, formaI signum sit τὰ τ ουν et διεσταλstisco legi debeat. Non enim, quod aliud superius Oetam putet, quam visibile hoc interrogat; sed numquid verius corium dive sum natur a Disibili hoc existimet. Nam prior illa interrogatio in nunciationem convertitvr posterior haec dubitationem retinet. Quod autem de τι υν dicimus, idem etiam deo δε dicendum est. Utraque enim ἀποστατικως καὶ διεσταλ3tένως, i. e. seiunctim a sequentibus Prosereuda
sunt, eum signo etiam τῆς διαστολχὶ
Do voce S. Ἀπαγε, adtierbium, ex Imperativi modi verbo, in ἄπαγε, adverbialem signiscationem translatum, quod et iiixta sui originem verbaliter quandoque construitur, ut παγε σαυτὸν τῆς ἀνοια ανθ ρωπε, apud auctorem quendam ecclesiasticum, in libro, vi titulus: πευσεις προσοψεισαι Καισαρι st eic. Adverbialiter vero accepitim opponiiiir φευγε, et candem constructionem recipit. Ut enim dicimus,
εἶχε τῆς evroέας, vel φιλανθρωπίας, ελλειπτικευς τουενεκα sic απαγε τῆς ἀνοίας, vel ἀφροσυννὶς, subintelligendo τὸ ἔνεκα, apud chrysostomum, περι τῆς laesos.
265쪽
228 ναὶ, ω, σχετλιαστικίος. Sic ristoph. IEquit. v. II 8 I. εἰς Μακαριαν, i. e. εις ολεθρον Nam mortii Πακαδειται dicuntur.
o a P comminantis et condolentis. οὐαὶ vox in aeris literis crebro usurpata, plerumque comminantis est, nonnunquam condolemis, ut vae inter- laetio apud Latinos Virgilius Eclog. IX. v. 28.J:
Mantua vae miserae nimium vicina Cremonae.
Ivngitur autem Ierumque dativo, ut ova υιιιν, saepe in Evangeliis et ova τοι στεφανο τῆς βρεως Esaiae capite XXVIII. v. I. Nonnunquam etiam absolute et υι-ο86. transitive praeponitur recto casui, ut de euam mox infra dicetur, ut oua πολις αριὴλ Esaiae cap. XXIX. v. . et XXXI. v. I. οὐαὶ οἱ καταβαίνοντες εἰς γυπτον, et ova τέκνα ποσταται, eiusdem can. XXX. fv. . et Abbacuc cap. II. v. 2. ουαὶ ὁ οικοδουων
De is, cum nominativo σχετλιαστικευς, Iatine vae VBTRO.ω. D cum nominativo σχετλιαστικlso abbacii cap. L v. s. I ὁ πλεονεκτουν πλεονεξίαν κακην τω ικναυτου. Et paulo infra v. 5.J ω o ποτι υν τον πλο- σίον at του νατροπνὶ δολεραν Latinus interpres vae, qui congregat, et vae, qui potum dat amico auo. Atque haec de linguae graeca particulis hactenus dicta sint, quatenus ad institutam disputationem pertinebant. Di9jlia in G
266쪽
267쪽
230 Inde particularum graecarum. γε μὴν μά