Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

241쪽

πο-ς Ποιος, ροτονον, qualitatis particeps, et ποιος τις, qualitatis cuiusdam particem, quod iminui quam r. περιττὼς accipi notavi Bildaeus p. 508.J, ut apud Aristotelem Pollit. lib. VIII. om. V. p. 628.4 διῆλον ἐκ του- των , τι παoaδοτέον του graida γυμναστικὴ καὶ παιδοτριβικὴ, τουτων γαρ γ ιιἐν ποίαν τινα ποιεῖ τλῆν p. 346 εξιν οὐ σέηιατος, ν δἐ etce εργα, i. e. ut ipse interpretatur harum enim altera praestantem reddit corporis habitum, altera vero opera. Quae itidem Budaei interpretatio verum quidem sensum assequitur, sed non ex vi vocis ποιὸς et ποια, quae simpliciter qualem, vel utilitatis participem significant, is sensus efficitur sed quia res itas habet, quod videlicet omniastica praestantiora reddit

Comora, Voces Propositae sensum hunc prae se serunt. At non ex veritate sententiae vel modo et forina locutioias vocibus tribuenda est significali ab tymologia aliena, sed sensus ex vocibus iuxta cuiusque vim et notionem eliciendus est.

τις In pronomen, ορισTως accepi mn, quod ei sere ἐγκλιτικὸν μερος est, non solum postponitur adiectit is et appellativis nominiatis, ut ανθρωπός τις, et ιοχθηρος τις sed etiam praeponitur cum Substantivis, quod fre- p. 347. quenter si tum vero adiectiois quoque nonnunquam, ut apud Aristoph. in luto v. 003.J:

Nec facit ad hoc interposita negatio nam et sine negatione,

Tl etiam ui opponitur ii Ουδεὶς Budaeo dedit

occasionem, ut eo του ιεγa ipsum accipi contendat in Ioco Demosth. quem ipse citat p. 32d, et δοκειν τινἐς εἶναι δ ευποριαν προσειληφοτες Nec animadvertit ΟΡ- positionem hanc vocis τί ad ni Jἐν si ininus in Ciceronis Ioco, quem ad probandum suntlem usum vocis huiu apud Latinos, asser ex Epistolis ad Allicum flib. III. p. 5.l: Dj9jlige by Cooste

242쪽

τ καὶ τυ, τὐ ι ἐν το δέ. 205Fac tit omnia ad me perscribas, meque ut facis, elis esse aliquem quoniam qui sui, et qui esse potui, iam

esse non possum: erio ex Platonis auctoritate, quam iii- deni asser ad ostendendum usum huius vocis in suo neutro genere, μας τε ἐλεω, τι οἰεσθε τι τοιειν, ουὁἐν

Pro groisin etiam, et ὁποῖος accipi τίς, ξυνο/ιενον, νές, mrecte annotavit Bildaeus, ut apud Demosth. λεγε n io ' V τμς ιαρτνριπς τις Ic προς τους συJιμαλλοντας αρο θρ υχους τους δεο ιενους ει ιιί Ciceronemque eodem modo sum AR pronomine qui, cum dicit Aenophon Socraticus, qui vir et quantus

T καὶ τὸ pro ODτο καὶ τουτο apud Demosth. - καὶ το. πεοὶ του τε φύνο ff. 243. d. Bekk. p. 308 ed. Reisk.J, accipi recte notavit udaeus εἰ et καὶ το ἐποίησεν ανθρωπος, ου αν ἀπεθανεν. De quo articuIo docendum est, non solum in Accusativo accipi pro ooz pronomine, ut in loco citato Demosthenis sed etiam in aliis casibus, ut si dicas, et καὶ et σον in ιοι, tunc nominativi casus erunt voces et καὶ το Et sic in aliis casibus, ut exigunt paries, cum quibus copulatur. Nam enallage in partibus declinabilibus, si in uno casu admittatur, in reliquis etiam admittitur: puta, si articulus masculiniis in prima oce , Pro ουτος aeeipitur, οὐ etiam pro τουτον, et se Pro τουzo , et τὰ pro τουτον isurpabitiir. Exeinpta sunt apud Iomerum: ὁ δ βασιλ=ῆ νολεὐγείς, et oi νὰ πεσεναγχι Παλιστα του ο ουπω τις μοιος. O ο αρα πο- δρα ὁ ων est Iliad. ό. v. E v. 470. . v. 148.J. Notandum autem, pro indefinita et incertabo dici propositas voces, et idem valere, quod το δεινα καὶ τὸ δεινα. Sicut etiam in genero masculino τον καὶ τον apud Lysiam καί μοι κάλει τον καὶ τον, Pro τον δεινα καὶ τον δεινα b. e. hunc et illum. In quo Lysiae loco, cum verba sitit iuben is testes in medium prodire, notandum est, indesinite dici τον καὶ τον , sive quod es, de quo loquitur, adeo nota esset omnibus, ut non solum nominatus quisque, sed quilibet sine discrimino de ipsa testimonium dicero posset aut ita indefinite loeuin nominibus pro p. 34s. priis elimii Orator, quod fit in declamationibus, quae veluti formulae sunt orensium orationum.

243쪽

το ι ἐν τὶ το δ τε, τοιου Toc, te. υτο ἐν et τουτ ει accipiuntur, significantque parthmet partim, ideoque obliquis etiam casibus itinguntur, quia

adverbialiter eonstruuntur.

με τι, et O de τι. τουω Additur etiam supra dictis vocibus ι, οριστον, et fit τι et το δε τι, quae itidem partim et Partim significant Basilins: το μεν τι καὶ διὰ το πουπικις απατηθε ναι, το δε τι-a υπο πολι υν περισπανιενος. In quibus τι particula deminuendi et aduringendi viin

o δες, nomini relativo, sed etiam se ος, articula relativo praepositum respondet. Soylioci in Antig γινωσκων τι τοιουτος ἐστιν, οισπερ iδεται ι νων Ubi το τοιουτος. Pro μοιος tisurpari Videtur, eum amen, si id, quod potentia subintelligendum est, repetatur, articulus in propria P. Os significatione remaneat, hoc modo τοιουτος ἐστιν, οἷοι

εἰσιν ἐκεῖνοι, οἷσπερ ἡ δεται ξυνων. To υτ si ἐν et τουτο 4. τουτο μέν, Ipsum quoque τουτο ἐν et τουτο δἐ partis, γαρονφvἔρ iam, vel tum, tum, atque etiam simul, simul signifieat,nt recto notavit Budaeus, Demosth. c. Leptin. l. 59 60.ed Behh. p. 474. d. Heish. τουτο ἐν τοίνυν Θασέους, πῶς ου ἀδικησετε, τουτο ὁ Αρχέβιον καὶ φακλεί- δρον, i. e. simu etiam Thasios, simul Archebiam nivria qmcietis Andocid. de musteriis . I03. d. Be . p. I 4.

επιτίμους ἐποιοσατε. Ex quo Andocidis Ioco animadvertendum est, non modo semel voci τουτο μἐν respondere voeem τουτο M, sed iterum atque iterum et saepius, si plura erunt recensenda. Quomodo et ciceronem usum ess patet ex eius verbis illis de nat. deor lib. II. c. 80.J: quia tum ccutiantur, tum rursus aperiuntur, tum ab---, tum redeunt, tum antecedunt, tum etiam subse

244쪽

ι particillas, vis D mativa seu confrmativa per τοι. ius perspicitur, cum ea partibiis declinabilibus apponitur,

τοι ἐστιν DTco πομιν cum eniti affirmativa oratio sit, videlicet, quod σωφρονων 9νθρωπέων ἐστι το Ovτω ποιειν, particula τοι assirin ilionein auget et confirmat, ut sane et

profecto apud Latinos. Et tu silpra dicto exemplo idem valet, ac si diceres, nimirum, vel enimvero sapientis estis jacere. Hanc eandem vim habet, eum vocibus aliis postponitur. Notandum autem, eum monosyliabis partis lis ilingitur τοι interdum per oppositionem iungi ae line

suam vim nonnunquam retinere interdum vero Ommni, ac tine tam eam, cum qua componitur, quam ipsam τοι, suam quamque significationem amittere, et ex ambabus te

rium quoddam resultare, ut in ιεν τοι γέ τοι, καί τοι, - 4a et quibusdam fortasse aliis, de quibus in praecedentibus

dictum est.

Porro de particulae per appositionem postponitur. 1 G τοι-

τοι enim vox tam δἐ quam o particillae vim prae se fert. Quando vero adverbiis, et simpliciter unieam syllabum excedentibus vocibus iungitiir, semper sitam retinet significationem diunmodo dissyllaba illa, cui iungitur, ex duabus monosyllabis non sis Oragmentata, qualia est τοιγαρ, cui postponitur aliud τοι, et si τοι γαρ τοι Tnne 63- ε enim τοι suam propriam inittit significationem. Sed si diasyllabis simplicibus iungitur, semper suam habet signim cationem id quod Budaeus minus videtur animadvertisse, cum dicat, hoc πάνυroe, requentius dies παν τι, per τι nomen, quod saepe ργὸν esse ait. Quod equidem nescio, an otiosum alicubi ait, ut Budaei videtur. Nam tametsi emi nullo nomine substantivo aliquando iungatur, sed adiiciatur alii orationis partibiis non idcirco plane otiosum est, sed deminuendi et coercendi vim habet, ut pavi supra de ipso dictum est. Interponitur etiam aliquando, ni δια τοι τουτο. Porro si nando Praeponatur haec particilla, propriam significationem amittit, ut in τοι χαρ τοι γαρ τοι et τοιγαρουν, et in unius cuiusdam formalis notae significationem coalescit. I P. 353.

Tοίνυν, συλλογιστικὸν est, i. e. Matreum conclusionis, τοίνυν-

245쪽

qna ex antecedente, vel praemissis quibusdam, aut tacitis aut expressis sequitur, et in hoc eundein usum praestat, quem vox ουν et οὐκουν. Eandem vim habet, quando collectivum est. Dico autem collectivum, cum ex aliqua narratione αποστατικευς subiicimus sententiam πιλογικὴν, ut apud Platonem os Invita stibiungitiir: εν ἐν τοίνυν τουτο ἐπορισάφιεθα. Est enim hic quoqii illativum, veI- uti conclusionis cuiusdam Vicissim autem assumtionibus etiam, i. e. minori argumentoriim propositioni deservit, et vocatur tunc συλλροπικον, τοίνυν, cum videlicet causam concitisionis vel signum continet, ut apud Lucianum: υς

συινὸς risu σφοορα καὶ ιετέωρος πανελ λυθας, haec est conclusio, cuius robationem subdit o τοένυν ουδε προσβλεπειν πιμῶς ἔτι ἀξιοις. In Isocratis anegyrico f. 03. d. Bekk. p. 62. d. II. Steph. ratiocinatio ponitur Propemodum in forma argiunenti: Ista δ πασι δοκεῖν τουτους θατιστους προστατα γεγενν σ9αι γενήσεσθαι Behk. των MD νων, e υν οἱ πειθαρχήσαντες χριστα τυγχάνουσι πραξαντες. Haec est maior propositio, quam subsequitii assumtio, sive minor propositio: ἐπὶ τοίνυν

τῆς ηιιετέρας ηγε1ιονίας ευρήσο/ιεν καὶ τους Oικους τους ἰδίους προς ευδαιιιονίαν πλεῖστον ἐπιδοντας, και τὰς πολεις μεγίστας γενosιένας. Ex quibus sequitur ibi proposita conclusio risιεις αρα κρατιστοι προστάται γε- ροναμεν. Sic in Archidamo g. 26. d. e . p. I 2I. d. II. Steph.J τας κινήσεις τος πολυχρονίους κυριας καὶ πορτας παντες εἰναι osιιγυσιν. Post quae additur assumtio ἡμεῖς τοίνυν Μεσσ1 νην ἔλο ιεν, πρὶν θ' - σας λαβεῖν τὸ ν βασιλείαν. Ex iiibiis infertur ibi proposita conclusio ad Lacedaemonios pertinere Messanae P sessionem. Demosthenes Ide corona g. 30 I. d. eLk. P. 326. d. Reisk.J, etiam cum probare vellet, omnia sye jacta, quae ad salutem et praesidium patriae pertinerent, exPoneretque, quaenam essent necessaria, o v ἐκ ἐντηὶς θαλάττης τὴν Εὐβοιαν προβαλέσθαι χρον, ἐκ de τῆς ιεσογείας τὴν Βοιωτων; os aliarum quarundam rerum enumerationem, addit assiuntionem: ταυτα TDι- νυν sit απακτα πέπρακται. Et alibi eadem argumen'tandi forma usus est: τό δἐ ιεῖζον ho τίς ἄν εἰπεῖν αδίκημα κατ ανδρος ροτορος, γῆ εἰ φιὴ ταυτὰ καὶ φρονε καὶ λέγεις συ τοίνυν τοιουτο ευρέθης.

Servit etiam transitionibus inchoativis, ni apud Latinos igitur, itaque et proinde Demosth sadv. Leptin. g. I 36. ed. BAL p. 498 ed. Reisk. υιέων τοίνυν, ουδ αν laoυειν ων di τινί δοίη, τουτ αφέλοιτο πάλιν. Itaque, Dissilia πιν Orale

246쪽

ve Wiande num vestrum est, te. Qua ratione molia xae etiam narrationis misi alanum est. Demostu. καὶ θεωρεῖτε εἰ παραπλησια τῆ πολε καὶ τουτοις αυτοῖς γεγονε, τῆ πολε ιιεν τοίνυν etc. civitati igitum etc. Quanquam in hoc etiam exempI συλληπττικὸν est, et onclusionen probat, quod videlicet οὐ παραπλήσια τῆ πολει

Tot et se, casus articuli tam masculini quam neutri, mi et rφ. per enallagen pro genitis et da is pronominis τις acci-Piuntur tam οριστως quam ρωτη/ιατικως accepit, ut του χαριν Pro τίνος χαριν, ρωτζMατικcυς et νεκα TORPro νεκα τινος, onίστως. Sic in dativo, se δεδωκας, Pro τινι et δεδωκας sed, pro δεδωκας τινα Ex quibus opparet, Praeponi in onstructione has Voces, et cum accentu proserri, Si ερcognitiaτικcυς aecipiantur postponi autem ἐγκλυτικως, cum ορισΓωδως usurpantur. Porro on in articuli significatione, cum ἐλλιπευς τοὐενεκα, vel του χαριν dicitur, Infinitis verbo iungitur, ut apud Gregorium: λίγα τω εγκυκλίων φιλοσοφν σας του ιν δοκειν παντάπασι των τοιουτων πειρως χειν. Quod plene dicitur apud Aristoph. τοι λαβεῖν μεν ουν χαριν, et alibi Iungitur alioquin etiam Infinitivo sienti et ceteri casus omnes articuli neutri, ut λέγον δεησε τουλῖ σταῖς περιπεσειν, quod alia loquendi forina dicitur,

έθανεν etc.

De praepositione περ annotavit Budaeus, i eadem inso. periodo ipsam geminori cui apud Demosthenem: γ γαροιεσθε υτον περ υ ξρνηται ν λαβειν, περ τον- των tiιν λειτουργεῖν ἐθελήσειν. Ubi alterum περ Vacare dicit, quod ad sensum attinet. Verum non omnino ulteram praepositionem vacare dicendum est, sed eam On- 4

247쪽

taxat, quae secundo loco posita . est, casumqus iteratum, quicum copulatiir. Porro non solum περ praepositionem, in eiusmodi loquendi formis, in una eademque comprehensione repeti eontingit; sed sere omnes, quocunqire east unaquaeque iuncta suerit, ut, κα ους νο/ιον πολιπευο-

μεθα, κατα τουτους με κρίνεσθαι δει δι οὐ γαρ

εφυγε τὴν πατριδα, δια τουτους κατῆλθεν εξ ν γέ

γονε πλουσιος, ἐκ τουτων πέβαλε την υσιαν, ἐν οἷς ηυδοκί/ιησεν, ἐν τουτοις παλιν νηδοξησε Atque ii reliquae omnes. Non igitur communem omnibus praepositionibus loquendi formam uni tantum adscribi oportuit. Γ, υπὲρ G. ' εὐων voces, ut nam ocem, quae suam Vim naturalem non retinet ut eius verbis utar), describit Budaeus p. 508.J, ut αν ων, non animadvertens, PraeΡΟ- sitiones αντὶ et περ, vice δια praepositionis, accipi, esse-que - ων, et περ ων, duas voces, iuxta cuiusque naturalem signiscationem acceptas, pro δι a. Vel co ενεκα. p. 357. DOerates Panegyr. 6. 56. d. Bekk. p. 52. d. II. Steph.Jrτην δε ηαετέραν κανζν otii οντες εινα ιιονον απο- δουναι χαριν, περ ν Ο πατὴρ αυτων παντας α θρωπον ευηργετησεν, i. e. δι ci, vel ν νεκa v Iciντ ων. In qua Isocratis locutione et similibus, relativiis articulus, more Atticorum, in casti antecedentis, subsequentifribuitur verbo. Esset enim plena locutio αντὶ ἐκείνων,

ὁ πατxi avτων παντας ευεργέτησεν, eo modo, quo dicitur: tiaθεν φ ων παθεν. Est enim integra oculio, ἔμαθεν an ἐκείνων α παθεν Si δρωsιαι ι πω

βιβλίοις, Pro χρμιαι τοις βιβλίοις, α Yω. De φευ adverbio.

νεν De φευ adverbio, quoniam communi opinione Genilis iungi, i. e. construi creditur, ut σευ των κακων, advertendum est, genitivum dici ἐλλειπτικως, subaudirique ἔνεκα, a quo regitur genitivus, non a φευ quod tantum οποστατικως κοτα σχετλιασ/ιὸν dicitur. Accipitur etiam eodem modo, quo Ova apii scriptores celesiasticos, ut

apud Procopium in proverbia Salomonis, Vsιενος 'ἐ

248쪽

S particilla, σχετλιαστικως accepta, exesamantis est, μ)- non autem vocantis. Nam exclamantia intentio est, παθος aliquod significare, puta, indignationem, vel admisatio P nem: Vocantis est, eum, queIn vocat, ad se convertere,ve attentum sermoni reddere. Porro, quando vocatio fit munis, adverbio, semper adverbium b, ad nominis Vocativum casum fertur, ut otιάκαρ Ἀτρειδ' οὐ κευ βασιλευ, I 'Oδυσσευ πολυαινε. Cum igituros, et κλλητικὸν, em nominis Vocativo cohaereat, verisimilo est, illud υ, quod Vocativo non iungitur, κλητικὰ non esse, et idcirco ad illius disserentiam, diverso quoque accentu distingeti de-here. Qi anquam enim non Palaeae voces, Certo tuodammodo scriptae et prolatae, aequivocalionis ratione, plura quaedam significant, atque etiam diversi modis onsim-tur tamen hanc vocem 3, pro diversitate significationis, diverso quoqtie accentu, in aniiqiiis auctorum exemplaribus, notatam esse conspicimus. In ilibus exemplaribiis τὰ σχετλιαστικὴν et θαυ/ αστικον , elim gravi accentu scriptum habetur ἴ, sicut τὰ κλητικὸν semper cum circumflexo. Hoc etiam annotandum est, sine ullo etiam casu particulam ω, iuveni apud Aristoph. in Avib. v. 66I.J

Ubi τὸ is non κλητικως, sed δυσωπητικως potius accipiendum est, quemadmodum in Iuto v. I052 53. τῖ . in illis verbis:

την δαδα μη μοι προσφερε.Quae quidem particulae ces et , vehementiore spiriti proferendae sunt, et cum diastole ποστατικως Invenitur etiam ὁ κλητικὴν D, siue Vocativo κατ ποσιωπησιν apud eundem in Nebulis fv. 378.J:

i. e. , quid te nominem. Est autem ηcto indignabunde loquentis. Qua aposiopes ostendit, non posse flagitio usiavi, a quo eaedebatur, nomen satis Congruum invenire p. 35s. non πατραλοία non σεβἐς non λιτήnte, non aliud quidquam ceterum, quod ad syntaxi huius particulas pertinet, vel σχετλιαστικως, et θαυμαστικως, vel alio quodam modo, praeterquam κυντικως acceptae meo quia

249쪽

stra ιδ.

dem iudicio, cum num haec particula regitur, sed διεσταλμένως quibusdam easibus praeponitur. Nam cum genitivo praeponitur, genitivus tunc ἐλλειπτικυυς dicitur, ut,

invi dicimus, Γ τὸ ς φιλοῦς θλι-ητος, subintelligitur vim

το ἔνεκα. Et sic genitivus non ab A particula, sed ab ενεκα regitur eodem modo, quod dicitur apud Gregorium: ἴ του θαυ/ιατος, λογω κρατο ιένον φυσιν ni ρέουσαν

mi Budaeus defectivum orationem esse annotavit, quoniam genitivo subiecit accusativum. ametsi non propterea, sed Propter λλειψιν οὐ νεκα, desectiva dici debeat illa oratio, tu qua acclisativus διεσταυιένως, genitivum sub- aeqititur, qui aeeusativus τῆν φυσιν scilicet, a participio κρατονιιDri regitur, quod loco iusiniti accipitur, ac si dixisset, εἴ του Ταροιατος νεκα του κρατεισθαι or ντῆν ρεουσαν φυσιν cumque hanc particulam etiam recto iungi dicat, si tanquam elim suo casu ita iungi intelligit, idem erit error, o quo proxime dictum est. Iuliani verba 360. de Libanio citat Bildaeus, ad probandam propositae parti- eiviae cum recto constructionem, o λογος, ω φρένες, ιο

τερα συγχρησιν. In quibus, si ipsam recto iungi concedamus, etiam cum adverbio πῶς copulari concedendiit erit apud eundem Gregorium c πως δακρυτὶ τὸν τουτέον ἐνέγκω μνήμην Tametsi nec adverbium vi adverbio,

nec rectus nominis transitive cum aliis partibus cohaereat.

Dicendiim itaque, διεσταλsιένως praeponi t τις, καὶ τψπως adverbio cuius rei signitia est, sine ipso etiam ossa easdem sententias inerri, etsi Ἱερεμίας δουρεται te et πως ἀδακρυτ τνην τουτων νέγκω ινο/ιον. Et tunc

idem erit sensus verboruin carebunt tamen indignationis Rigno ceterum, quia in Iuliani admirativa illa d Libanio Iocvtione, si I particulam detrahas, non modo admirationis signo carebit, Veriim etiam nullo modo constabunt casus illi, et idcirco necessario ab is particula regi videbuntur, sciendum est, eum qualitatem sermonis ei sensus et ingenii admiretur, ad eius locutionis integritatem qualitatis nomina

reolo vel Io si1bintelligenda esse ut sit integra lociitio, ω ποιος vel ora λογος, οὐ ποia vel , φρενες, υποία vel δὲ συνεσις quemadmodum in Aesopi verbiuillis flab. XI.J A ἔ κεφαλῆ καὶ εγκέφαλον υ εχε

Ubi etiam τὸ co non κλητικως, sed καταγελαστικco dicitur. Atque ita in illa etiat Iuliani Ioeutione διεσταλμένως proferenda erit partieulario, sine qua etiam posset proferri eadem sententia ποῖος vel Io λορος etc. Omnino enim huiusmodi particulae, quae παθος signiscant, si iniex

250쪽

cs P, sς. 213 iiiterserantur, παρενθετικευς ab aliis sepa- muttir: in alitem Praeponantur, διεμαλε ενως separantur, P δει, ne ullo uiodo inter constructionis evibra numerantur.

causolis 'νεκω, ut sit integer sermo ενεκα ων παθεν,

De ως adverbio, et omnino de voce tori.

Quemadmodum oreo adverbium ab Dro pro inino ultima syllabae prodiretione, deducitur, sicut nonnullae aliae orationis artes ab iis, ita in ordine partium .iatenus artes ipsa praecedunt, deducuntur de quibus Henon est dicendi locu , ita ab O tirlicula relativo, deduci adverbium υς, ξυτονον, non modo vocis similitudo, sed etiam analoga significatio declarat. Nam sicut O pro υτος, per enallagen aceipitur, sic εος, ζοτονον, adverbium, pro ουτ υς iidem adverbio, ponitur, non solum apud motas, quod nempe aecidit, sed saepe etiam in oratione soluta ut apud Isocrat in Panegyr. 6. I 39. d. eis. p. 69. d. H.

γιν ωκουσι. In quo loco τδ, ουδ ιίς, pro υδ ουτως, respondet os, ουο εἰ antecedenti. Alibi autem is, εἰ καὶ vel καιπερ vel alii conditioni sive concessioni. Saepe etiam anteeedena stipprimitur subintelligendum; secus ἐν ταις αποδώσεσι των παραβολων καὶ ὁμοιωσεων, tibi semper το ευς, ξυτονον ad praecedens εος, βαρυ - νον refertur. Verum, sicut ευς, ὀξυτονον, ab ῖς articulo relativo deduci deprehenditur, sic ώς, βαρυτονον, καὶ τόνου κενὸν, i. e. accensu carens, abra articula prataclico, quod itidem βαρυτονως, i. e. sine accensu Prosertur, de ei analogica ratione licet coniiceret Praeterea, quemadmodum το υς, ξυτονον, naturum sui originalis, videlicet

ης, relativi, retinet, eo quod ἐν ταῖς ποδοσεσι των παραβολων adhibetur, et ad praecedens aliquod resertur, sic τι βαρυτονον - , quod ἐν τος προτασεσε των

라틴어 텍스트