Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

231쪽

194 προς. Aristoph. In Pluto καὶ προς ἐπὶ τουτοις εἶπεν ποπέμπων, τι etc. quamquam divisim etiam legi possvnt in eo Ioco praedictae Praepositiones, ut dieat, καὶ προς, et z--per, vel, et amplius, ἐπὶ τουτοις, ad haec, vel post haec εIπεν, et reliqua. Nam et sine casu ἐλλειπτικως in hac significatione ponitur ν προς, et pro insuper Vel 328. amplius aecipitur Plato: τι κοινῆ στρατευσονται και στρος γε ζουσι τευ παίδων σοι adροί. In qua somna et in extrema quoque eomprehensione saepissime ponitur, ut apud Isaeum duo καὶ ικοσι να καὶ πους. Quod plenili etiam καὶ ικρον τι προς ap. Demosis, Philipp. I. p. 28 ed. e . . T. d. Reisk. dicitiis. In cuiusmodi omis ἐλλειπτικως Metis, subintelligitur Dativus casus. Nam Iocutio illa καὶ Πικρον τι προς, vel προς τovico, vel lenius προς τουτοις diceretur Dicitur et M. ron δε subsequente καὶ et Dativum itidem subintellectum revicit Demosib. e. Leptin. f. II 2. d. Bekh.

p. 49 I. d. Reisk. ἐγω δε iro Dua τον λογον τονδε ἀσυιισορον τῆ πολει, προ δε καὶ οὐ δικαιον Ego et ero existim orationem hanc non expedime civitati, et

praeterea minime iustam esse. Accusativo etiam iuncta praepositio haec, in elegantibus et compendiosis quibusdam locutionibus adhibetur. Sigitiscat enim comparationem et respectum quem nensum

etiam habet , παοα, accusativo iuncia Plato, et δε αλλαιεικρα δν εἴ προς τουτα, reliqua vero perexigua sint, si eum his conferantur. Hue reser potest sensii Pra positionis huius in illis Aeschinis indv. Timarch. f. os. ed. eis. p. 5. d. II. Steph. verbis: παντα ἐν υνδιε λθεῖν, ἐν τουτω sise ἐνιαυτω κακουργζσε, προς

tium ei mensuram temporis indicandam adhibetur Amem 32s praedictae significationi sensum habet haec praepositio, eum compensationem, . . Paritatem pretii et aestimataonas aliquarum rerum signifieat, ut apud heophrastum de ab

samor πωλεισαι δε τὰ ἐν ακρατον, δὶς προ αργυριον,το δ αλλο κατα λογον ῆς uincoς, i. e. t recte inte pretatur Budaeus rependitur bis tant argento. Dicitur et προς τινα, ad liquem, ut ad scopum, sermonem -- Mistiere atque distore Aristid in Panath προ ηνῆκι- αν Παρτῶν παντα καθισταυενος το λογονυπολαμβάνω, ubi oco adverbii propter poni praepositionem προς ait Budaei Quam quidem significationem

232쪽

πως. 105 aptius prae se seri haec praepositio apud Aristoph. inmanis Vesp. v. 927. προς ταυτα τουτον κολάσατε, propterea πρὸς ταυ- hune supplicis Uficite. Designat etiam haec praepositi τις finem, cum dieimus προ εχ ραν, προς aqρειαν, προς

χαριν.

II co . P. 30. IIco particula dupliciter profertur aut enim in ere gotive, proprio accentu resilir, Verbumque loeutionis uti liirimum praecedit, ut πως δοκεις; Aristoph. in tib. v. 88 I. πως ιει inristoph. Ran. v. 54. cui euam inte dum postponitur, et ambitum claudit, ut εσται ὁ τουτοπως et γεν ήσεται Mortυς aut alieno accentu nititur, et δοριστως aecipitur, ut DTω πως, i. e. sic quodam modo. Atque ita mihi usurpari videtur apud Aristoph. in luto

i. e. at ego nescis, quo pacto lauti ingeni sum praedi M. Qiiamvis Budaeus, secutus Aristophauis Interpretem, si p. 33I. φατικως accipi particulam πως, in raedicta comprehensione sentiat, et cum admiratione proserendam idque aliis exempIis confirmare conatur, adducens ex Pluto aliud dictum sv. 42. 43.Jro ir ἐγκαrακείμενοι παρ αυrν, πῶς δοκεῖς τὸν Πλουτον ἐσπαζοντο,

i. e. quo tandem eos modo nutas Iulum amplexatos esse et ex Synesior ῆσθην, αλλα πως ιει; a quibus dilobus exemplis, eum πως Particula interrogativa sit, admirationis emphasin admittit, ut apud Caesarium, ἐν ταῖς πλεύσεσι, de navigantibus: πο δε τὴν σκεπην των ἀκρω-τζριῶν ποτυγοντες, καὶ του πευκzου θανάτου πως σωθέντες, παριστηριους se γε p φωνὰς ναπεμ πουσι. In illo autem Aristophanis .c δε τουτου του τροπον πως εἴ/ι εἰ mihi τὰς οριστον esse videtur, pariteoque interrogation et admirabunda prolation carere. Ceterum πως interrogativum, assirmato verbo iunctum, ex natura interrogationis vehementer prolatae, negativum sensum inseri, ut Hom. Iliad. . v. 123. πω γά τοι δωσουσι γέρας μεγαθυμοι Ἀχαιοι;

qui feri potest, ut in donum tribuant contra, si

negato verbo iungatur, affrmativum sensum efficit, ut vim ni apud Latinos Demosth. πως ου ἀδικεις i. e. quid πῶς οὐκ. ni facias iniuriam 8 h. e. omnino facis iniuriam.

233쪽

106 πως. p. aaa. Ponitur et in extrema periodo huiusmodi interrogatio apii eundem ἐκεινα φιδε αεια χαριτος καὶ επαίνου κοί- νευ πῶς γαρ υ; quae locutiones sic plenius dicerentur: πως φατέον ς ου ἀδικεῖς, vel πως ν ιποις ως Οὐκ αδικεις quomodo negare poteris, te non iniurium esse Absque negatione etiam ut dictum est interroga- πῶς γαρ rive prolata πως particula, a particulae iungitur, et ne-lativum sensum infert. Demosth. υκ ἀπορων, πως γαθοῦ δ γε κεκληρονομηκα των Φίλωνος χρωιarων. is duabus particulis aggregatur etiam in tertio loco a parti-nω riste cula, et si πως γαρ αν, si verbum aliquod obliqui modi αν. subsequatur, Vel tibintelligatur, ut πως γαρ α γένοιτο,

qui feri posset;

4ω να Io, etiam pro διατί accipitur in negative prolatis in- λωί terrogationibus. Aristoph. in Nebulis sv. 398 400.lr

interrogat enim, cur non fulmine percutiat Simonem neque Cleonymum Non quaerit de modo, quo non e ei fiat. Nam de modo, quo quis aliquid suciat, vel secerit,

interrogare Par est. Modum autem, quo quis aliquid non Laciat, non modo non quaerere, sed ne fingere quidem animo possumus. Quapropter, tun affirmative interrogamus Per Vocem πως semper Vox haec ad modum referri potest, ut Iliad. a. sv. 23.Jπῶς γαρ τοι διώσουσι γέρας εγάθυυοι Ἀχαιοί; Non enim cur debeant muniis tribuere interrogat cum multae verint causae, cur hoc sacere debuissent; sed quor. 33. pacto possint hoc praestare interrogat subdens ausam, cur hoc non possint praestare,

αλλὰ et vi πολίων ἐξεπράθομεν, τα δέδασrαι, λαους υκ ἐπέοικε παλίλλογα ταυ ἐπαγείρειν.

um igitur ne sive inierrogamus, semper particula πως pro δι- aecipitiu . Nam eur aliquis aliquid non satiat,

pariter ac cur faciat, ausa aliqua movetur, vel certe au-aam afferre potest, et propterea causam etiam interrogare licet. Dj9jligo b Corale

234쪽

τουτ' ἐλλει σιτικίυς. Nominum obliquἰ casus saepe adurebialiter accipian χολῆ- fur. Nam et genitis nominum, in adverbium transeunt, ut ἐπιπολis, et datini, ut σχολῆ, et accusativi, ut αρ- χύν. Porro σχολῆ adverbium, otiose et tarde significat, ut σχολὴ πεο τ υν εἰσαγγελλο/ιένων σκοπουνται, i. e. cum iis, opponiturque se ταχυ et σπουδαιως. Adhibetur autem in consequenti parte conditionalium, quemadinodum, ηπον, pro mulio minus, et ιlio modo. - 34. Aristot εἰ ἐδειν τουτων τί nou. γε τευ αλλων τι ανου ψιν γε-ειο, quod si nullum horum est sarde aliorum certe quidquam erit, i. e. a re et via aliorum quidquam eris. Andocid. de inuster. g. DO. d. Bekk. P. I 2. d. II. Stephd ὁπου τοίνυν αυτοῖς Di τριοκοντα ηινυετε ιν ιινησικακήσειν, ἰπου σχολὴ τευ γε V. 9ν πολιτων τινι, Gegre profeci tiliorum cisium cuiquam. Quae locutio negandi vim habet, in eaque τὰ γηπου, et ὁ σχολὴ, idem ἐκ παραλλ, λου significare sensit Budaeus, cum meuηTro suam propriain Ciaιιοτικὴν vim habeat ut de ipso dictum est σχροολὴ vero negationein inserendi ossicium praestet. Aeeipitur itaino πολι pro facile, et facili nego-ο tis, quia, quae sine negotio et contentione agimus, axe, ''Iente et remisse glinvs Lucianus de Parasito g. 26.Jr ἐπειδαν γουν καὶ τουτων τευ τεχνέον αοδείωιιιι τὴν παρασιτικνὶ κρατουσαν, πολλῆ qλο τι των ωλλων, νῶν δοξε προφερεστατη, i. e. simulatque gitur his etiam artibus praestare parasiticam ostendero, facile patebit, reliquis quoque mam antecessere. Pontiu etiam in principio ambitus, propter membrorum argumenti transpositionem Xenoph. Memorab. lib.

235쪽

sitae, si ad nullum retinικῖν reserantiar, adverbiali eris cipiuntur. Gregor. καὶ σπερ ἐν χορφ συμπλεκοιιένων

τιν ὁ ποτε αἰτία προαγονται cavendum alitem est, ne ad aliquod totum referatur partuis, tunc enim in suusignificatione manent articuli, ut, si aliquod subiectum praecederet, puta χρήHατα, seq iereturque τα ιἐν αυτων αυτος

ἐλε, τα δἐ h ε εα εχειν, i. e. partem quidem earum tibi habe, partem vero mihi permitte. Quod exempItim adsert

Lexicographiis, ad indicandum adverbialem significationem harum particillariim. At in eo non adverbialiter, sed δε- clinabiliter in propria significatione manent articuli, in aerusandi videlicet casu recepti, et a verbo te, et ἐλειν reguntur. Quando autem adverbialiter tisvrpantur, a nulla verbo reguntur articuli, ut apii Plutarchum Solon. e. o.

παροξυνων καὶ παρακαλων, i. e. cives allocutus est, P a ' partimque eorum amentiam, atque segnitiem obiurgavis, partim incitavi atque hortatus est. τοtro utri Eodem modo accipitur vox τουτο, partitivis coniun- 'R ' 6 MAnibus iuncta. Demosth se Leptin. q. 59. o. d. Bekk. p. 474. d. Reia. τουτοδε ἐν τοινυν Θασιους, πῶς ουπ

cuiusmodi locutiones ἐλλειπτικως dictae videntur. Nam proxima haec Demosthenis, κατα μἐν τουτο τ ιιέρος

Θασίους, κατα ὁ τουτ ωρχέβιον καὶ Πρακλείδην

plenius dicerentur i. e. ex una paris Thassos, ex uera Archebium et Heraclidem Aniinadvertendi in autem est idem, quod supra, ne scilicet totum aliquod subsit, ad quod a titio per τουτο ιἐν et τουτο sacta reseratur. Tunc enim hae particulae eastis pronominis sunt, et a verbo Mi- qtio re nitir, ut in exemplo, quod affert Budaeus ex Cicerone de orat. lib. I. c. I.J sed causarum, quae sunt a communi quaestione seiunctae, partim in iudiciis rersari, partim in deliberationibus. Quae verba Budaeus ad indicandam vomit τουτο μἐν et oveto δἐ adverbialem

signiscationem, sic in graecii sermonem transtulit τουτον. 337. ἐν α - δικανικὴν τουτο ὁ βουλευτικον. Verum, opinor, primitin quidem non vidit pronominis genisistimcior o totius locum habere, quod per τουτο ἐν et τουτοδε, in partes dividitur, atque ita non adverbialiter, sed ut casu pronominis accipi, et a verbo ἐστί, subintellecto regi. Deindo vero ne illud itidem animadvertit, non recte fieri Dj9jlige by Cooste

236쪽

ταυτα, προτου. 199 partitiones Per casus τουτο pronominis, viii rectius dicatur per articuli easus το 3 ἐν αὐτῶν δικανικὰν - δἐ βου

υτ pluralis vox pronominis Οὐτο, ἐλλειπτικω νμvδμ pro διὰ ταυτα accipitur, si particula αρα, vel xj, aut τοι ipsi iungantur, unde fit et αυτ αρα et ταυτα τοι et ταυτα δὴ quae plane idem si vicant Gaza ex Cicerone, ταυτ αρα καὶ viιβαίνει περ πεφονόμον. Ubi ταυτορα, etiam ταυτά τοι et ταυτα δὴ dici potuit αἰτιολ γικέυς ιετα στοχασυο ι βεβαιωσεως. Apud Platonem Vero ταυτα ri, ετ βεβαιωσεως dictum est: ταυτα arἐκαλλωπισαμζν, να καλος παρα καλον ιω. In quibus omnibus stibaliditur διὰ praepositio.

Προτου, adverbium temporis, ex Praepositione προ προrου. quae semper genitis iungitur, et του articulo, vice pronominis τουτου accepto constat. micitii enii ο προτου p. 33s.

χρονος, - ο προτου βίος, perinde ac ὁ προ τουτου χρονος, et ὁ προ τουτου βίος. ibi pronomen τουτου monstrativum, ad praesens teinpus, vel aliud quidpiam, quod tempore metiri solemus, relationem habet. cum enim dicimus ὁ προτου χρονος et ὁ προτου βίος, supplendnanest nomen appellativum, ad quod resertiir, in genitis casu Armatum. Est enim plena ratio: ὁ προ του καF φιας

Non semper autem repetitionem hanc nominis seri eontingit. Nam cum dicimus o προτο πολευος, non necessario supponitur, nunc quoque belliun esse, ita ut dicere possim is, ὁ reo του καθ' hita πολλου πολευος. Et hinc adverbialis iiiiis particulae vis ostenditur, tun appellativum nomen non possit repeti, quod relationem suscipiat. Quod quidem appellativum nomen, iuxta verbi vel alterius partiaculae, a qua regitur, naturam, in omnibus canibus variatur, nunquam mutato προτου et προ τουτov. Dicimus enim

237쪽

Seeundo loco armalem δε habet, perinde ac διατDυzo, Vel τουτου me, i. e. ideo, et δε ea n ut spud Aristoph. in Iuto v. 572.J,

nanda est pulchristi . Tribuit etiam huic particulae illativam significationem Budaeus, et Pro τοιγ Ουν, i. e. alaPe, usurpari oeet asserens exemplum ex Herodiano, 'ν μονι επραττεν αυτον. Ubi tamen causalem potes habere significationem, ut dicati

De nomine is arii, in adverbi naturam

transeunte.

238쪽

ugnrpato, et non solum in posteriori parte conseqtientiarum adhibetur, ut apud Aristophanem, sed etiam in simplicibus enuntiationibus, cum a iungitur ironice, pro πολλ). Aeschin contra imarch. 6. I 8 l. d. e . p. 26. d. II.

Ubi tamen tacita consequentia innuit ir, cuius autecedens exsuperioribus petendum est, et sensus huiusmodi a senator

ille Spartanus rectam et probatam cuiusdam pravi homianis sententiam respuit, muti minus ab huiusmodi hominibvs, qvalis est Timarchvs e Demosthenes, rempublicam administrari passus esset. Unde alet, a ex γε et ρα eonstare, ut apud Aristoph. in Acbarnens. D. I.Iσφοδρα γαρ σωγριην ut sit loco dicium est.

Iri, neutrum nomen Aterrogative aeceptum, quod quidem tunc accentu acuto semi'er est praeditum, neque Mn- quam accentum reiicit, encliticarum more, pro υ3ἐν usu pari nonnunquam docet udaeus, asserens exemplum ex

Demosthene de coronari. 48 ed. Be . p. 241. d. Reisk.Jrεὶτ ἐλαυνοαένων καὶ βρι Ουένων καὶ τί κακὸν ουχὶ πασχονZων, . . t ipse inierpretatur, et nihil non mali patientibus. Item ex Gregor. ὀνειδιγυενος, καὶ τί γαρου aσχων, τί δ' οὐκ κοοίων, i. e. ut idem interpretatur nihil non contumeliarum perpessus. Quae quidem Budaei opinio, nescio an admittenda sit. Nam ut concedamus, assiirmatas interrogationes negativis nunciationibus in- serri, si cum emplissi proserantur, ut si dicas τί κακὸν

πάσχεις insers, nodi κακὰ πάσχεις, tamen si consid remus mΡοnitas loquendi sormulas, qualis est illa Demosthenis, καὶ τέ κακὰν υχὶ πασχόντων et Gregorii καὶ τί γα ου πίσχων, et huiusmodi alias, negatiun habero verbum seu participium videbimus non negativam, sed firmatisam nunciationem ex ipsis inferri, o si in τι P. Ma.ουχὶ πασχόντων interrogationibus, vocem τί non Pro

239쪽

Ovειν, sed pro ra accipi, totamque locutionem τί κακὰν

Adde, quod non plane patet, an apud Graecos dicaninae voce osti οὐ in sensu, quo apud Latinos nihil non. Quod tametsi diceretur, tamen in supra dictis laetitionibus supra dictum sensum habebunt; et sic nodis κακον υπαποκτων, Pariter Pro παν κακον πασχοντων interPretandum erit.

τέρον δι- re etiam pro διατί saepissime reipitur, et pro ἐς τί, i. e. quam ad rem Aristoph. in Nebulis sv. 202.l:

haec autem Geometria quam ad rem est villis

c APUT XXIX. Do τέ nomino. δἐ eoniunctioni praeposito, subsequente εἰ a 3 exceptiva.

τι δὲ ει et ει εἰ ινὶ eoordinata voces sunt, non ut ex ipsis unum sormale signum efficiatur, sed ita, ut unaquae- p. o. que propriam sigilificationem prae se ferat, ut apud Xenoph. Oeconom. e. IX. . . καὶ πιο δῆ, φην ἐγευ, o Ira

ναια εδοξε οι τριυτον ἐπιδεiξα αυτῆς In qua locutione et similibus subauditur vox λλο cum praecedente verbo repetito, ut sit integra Ioculio et 3 αλλο διέταξα,4 εἰ μὴ et reliqua. Ubi etiam loco εἰ iri utimur particula Veiusdem significationis, ut apud Lucianum Dial. Mori. XIII

τοι αυθένταις, πατερας τους υετερους καὶ ξυγγενεις, στλους γερων ων νυν σχουσι καταλείφετε cum aute in sine ει proferantur huiusmodi locutiones, patet, ipsum ἐ, non esse partem integralam vocum τέ δἐ ε ιιῆ, ae si esset una nota sorinalis. Nam ex formalibus signis, si particulam aliquam subtrahas, sensus ipsius perit, vel certe depravatur atque minuitur. Puta, si εἰ ux aggregatum seiunges, nonnmplitia sensum exceptivum servabit, ut pro πλην aecipiatur. In proposita igitur vocum ordinatione ac serie ad sensun p. 34 integritatem, supplendum est nomen αλλο, et Praecede 3SDigilias by Ooste

240쪽

verbum repetendum est. tiam Ioquendi sormam cicero, ut inulta alia imitatus, plene et integre locutionem cum Verbi additione exprimit, cum dicit Τusculan. Disput. lib. I. c. I.J Nam quid aliud agimus, cum ab omni nego is sevocamus animum, nisi animum ad se ipsum Dociamus Reducuntur antem ad nunciationem huiusmodi interrogatio

oxytono. Tl δὲ etiam ni sormale simum describit udaeus et δή. Cuius opinio refellitur eadem ratione, qua Aitpra ostensum est, τό δε, εἰ μὴ non esse totum quid, sed tres parti Iaanon colligatas, sed linii appositas. Si enim in latonis

verbis illis: τί λ ο ν εφν ο Σωκρατος ου πάντες ερρ φαι ἐν particulam x subirabas τί ou per se, idem ossicium praestabit, et ουν, φη ὁ Σωκράτης et

cetera. Secus accidit in sorinalibus signis, ut proximo diactum est. Ex quibus, si particulam aliquam dema', quae reinanent, eander significationem non itidem servant puta, ex ἄλλως τε et εἰ δέ si ex altero τε ex altero veroci subtrahas, neutri sulis sensus remanebit. Nam aliud εἰ

ut αλλὰ τί ιν ν i. e. ut ipse interpretatur, quidnam igitur Nonniinquam etiam concedemia esse vocem τί ιιν ν affirmat, et pro quidni accipi, iit apud Platonem:

τί D ν; Iu quo tamen exeinplo τί ιιῆν, interrogative itidem accipitur. Interrogatiis enim rotagoras, an iustus vir de etiam amicus esset respondet, τί ιῆν, i. e. quidni Quod sensu quidem concedentis et forma autem loquendi interrogativum. In qua interrogatione τι μην; quid vero, et quidni sigmificat, i. e. quid non, et cur non convertiturque interrogatio in Urinationem, ut sit. plane is est. Dissilias by Ooste