장음표시 사용
251쪽
Dominibus praeponitiis, originem ducere. His itaque de virtusque adverbi origine positis, patet, εἴς, ast τονον semper Praecedere, obsequi autem τὸ εὐλοξυτονovsιενον, aineis et cxνταποδοτικον quando suppria matur, ut, et in in communi sermone ducem vel militem aliquein laudare volentes dicimus: iam, in caesarem ae
intelligendo nimiruin, quemadmodum Caesar suis temporibus νηρίστευσε ais laudandum hunc nostri ve aliis temporibus contra nunquain τὰ ἀνταποδοτικὸν invenies, 363. nisi το προτακτικὴν praecesserit praeterquam si quando comparationurn meinbra praeposter Ponantur. Illud etiai non praetermittendiim, adverbio εἴς, ut dicit Aristoteles, τὰς εἰκονας a parabolis distare, quod hae absquo simo A fieri nouisossunt, qualitatique qualitatem conserunt ut cum dicimus, hic sicut Caesar se gessis, vel isti Dor illae personam audandam in ali rinspersonam hominis, sive antinalis tranηserentes, nalitatea quoquo illius applicant subiector ut si ducet aliquem Iavdar volentes, Caesarem, vel leonem ipsum esse dicamus,
Caesaris etiam, vel leonis qualitates illi tribuimus. Videtur autem ἐν ταi παραβολαῖς secundum quid fieri assimilatio ἐν ταῖς εἰκοσι vero simpliciter. Porro, quia τὸ ως, ὀξυτονον non nisi ἐν ταῖς Arodo σεσι τευ παραβολων usui est, de ipso nihil est, quod Praeterea dicendum sit. Latio usus est του βαρυτονολεύς, quod quidem perenallagen tum praep&sitionum quarundam, tum sui generia adverbiorum, tum etiam coniunctionum significationem induit. Praepositionis itaque εἰς et non significationem induit, iuxta Atticorum idioma, ut apud Aristoph. in luto . 32.I:
pro, προς-ὸν θεὸν, et apud Aeschinem pro εἰς Ἐπει- . M. δὴ τοίνυν γ κos εν ὁ Μακεδονων, ubi putet, o pro εἰς accipi, vel certo loco εύς, praepositionem εις esse scri
pro Accipitur et pro ἐπεὶ et ἐπειδῆ, χρονικ ος. Deinosili. εἴς τα παρ ηιι υν πυθοντο, i. e. ἐπειδx . Sic apud Latinos aecipi particulam ut annotavit Budaeus, asserens ex Cicerone Philipp. VIII. e. s.J est enim annus, in re putiam tulit. Virgilius Eesor. VIII. v. I.lt
u vidi, ut perii, in me malua abstulis error,
252쪽
priuio quidem loco προτακτικως, reliquis duobus ανταπο- δοτικιῶς, ac si dixisset simultae vidi, statim iurere coepi. Sic apud Virgilium simulac vidi, statim perii. Ex Italorum auteni vulgari nemone, quo nostria temporibu utunto, monenaur, Particulam ως, in supra diciis ἐκ παραβολικου, nive μοι mazικου, in sensum χρονικον transire. Nam
opud Italos voces illa vulgares, quae sicin et sis, αντα ποδοτικὰ significant, accipitur etiam χρονικως puta illud Virgilii, ut vidi, ut perii, dicerent, com iobiddi, eoalmi perii Potest etiam secundo et tertio Ioeo positum ociapud Theocritum, teinque apud Virgilium θαμαστως et σχετλιαστικο ς ecipi ut indignetur, qui loquitur, quod in huiusmodi assectum adeo iacile inciderit. I hoc aenalicium iiii etiam adverbio et Mσια, et fit υς ταχιστα pro ἐπει- ως δὴ τάχιοτα, i. e. statim in , simulatque Notandum yμ
utilem duplicem aemum esse vocum, ταχιστα Si enim abistate, nulla respondente dicatur, tunc particula coci prout superlativis praeponitur, pro τι vel σον nomine, quae intensionem signiscant, usurpatur, ut apud Latinos quam ParticuIa, cum dicunt, quam Herrime, de quibus iusta dicetur. Si vero particulis o τάχιστα, respondeat aliud adverbium sive expressum, sive subintellectum, tunc
ut dictum est particula ιυς, χρονικῶς accipitur, ut apud Aristoph. in luto v. 653 sqq.J:
Iungitur etiam In isino, in hoc eodem sensu. Demosth. ως, meo ὁ ἀκουσαι τους παροντας ἐν et δι συμποσίω, -- τον Ποτον παρα πάντων γενέσθαι, ιυστε est an του,
253쪽
nam a Chaeris vos videris est Lucian. ὁ νυν γε καὶ σε ἐλεῶ τελέως ξδ' ἐκβεβακχευΠενον, quandoquidem tui
quoque nunc misereor. In quo etiam sensu per particulam tit exprimi vocem ἴς, arbitratur Budaeus, cum affirmet, proxime citato loco uetant: υς νυν γε καὶ σε ἐλεco, etc. non esse dissimile illud ciceronis de Demosthene forat. e. 7.J ut non iam sine causa Demosthenes tribuerit primas et secvndas et tertias actioni. Et illud siniti enon sit mirari salis naturae providentiam. In quibus Ciceronis et Plinii locutionibus, cui illativam ex praecedentibus Oeeat esse particulam te mirum, cur non dissimilein hanc causali εύς, quaIe est in loco Luciani esse tradat. Porro exempla του Λιολογικοὐ ώς, sexcenta apud au
Aecipitur etiam limitative, pro dunta xat, in quantum, vel quatenus et secundum Aristot. X. Ethicor. tom. V. p. 384. de commentatione loquens καὶ τ αυ- ταρκες δὴ καὶ σχολαστικον, καὶ orτρυτον, Αὐανθρωπινον, καὶ σα αλλα τελιιακαρμὶ ἀπονλετο, καταταυτην την ἐνεργειαν φαινεται οντα, i. e. duntaxat Pro hominis ingeni et pro humona conditione tit sunt humana. Sic dicimus, εὐ τα πολλα et εἶ ἐπὶ το πολυ, i. e. plerumque limitative. Nam et apud Latiuos in hoo p. 367. sensu aeripi particulam ut Budaeus annotavit cicero athi quidem , t Atheniems iam secum numerantur, ado&. acentes debent videri, i. e. quod alii minus eleganter Deunt prout et in quantum, vel secundum quod Atheniensium saecvla numerantur. Sic Iibi dixit idem te tit in malis, et alia huiusmodi. Sic apud Xenoph. I. παιδείας.
254쪽
προγημας αγωνίσασθαι, si quidem nobiseum con eram tur , i. e. a certare nobiscum institverint, et apud Lucianum contempl. 6. .J τυφλὸς ὁ συγκεις κεῖνος εύς
προς ιιε si mecum comparetur. Iungitur etiam praepositioni κατα in ensia Mittitiss. ως καια. Aristot. histor anim. VIII. om. III p. 2I8. de sue Io-quens τάχιστα δ' ἐπιδίδωσιν εἰς παχυτγητα ὁ κατα ιεγεθος, proportione magnitudinetis, ubi sine o etiam
praepositio κατὰ vim coercendae orationis haberet. Accipitur et pro εως, adverbio. Demosth. καὶ ιιεχουτου γυναια ὁ τριάκοντα, circiter triginta, ubi, εἴς non simpliciter adstringendi est, sed στοχαστικως limitatiloei, vel temporis pullum, vel numeri quantitatem, quo aensu idem significare videtur, quod εἴσει particula. Superlatiosi etiam tam nominibus, quam adverbias P. si Praeponitur, ut quam apud Latinos, et alciitra τι intensionem significat, ut supra dicimi est de beset ιστα. Unde ἐκ Maoαλλήλου etiam et se τι praeponitur. Dioscorides: Gλὸς υς τι λευκοτάτου, salis quam candidASimi , vel perquam alibi. Sic Galenus o Dτι μαλακευτατα. Exempla simplicis co eum nomiitibus innumera sunt Xenoph. I.
νῆναι. Adverbiis etiam subtangitur in significatione intex alva, ut nomen σον. Aristoph. in Vespis v. 279.J:
ut βουλομαι, dieeretur i. e. magnopere cupio. Alibi Aςσ φοδρα dixit ἐκ παραλλ=ζλου, quemadmodi miser rem
Oees leuntur apti Latinos, ut annotavit Budaeus. Alioquin o adverbiis praepositum, meo uidet indicio, non magis intensivum est, quam παρελκον, ut olim dicimus cύς αλκὶθ υς et ὁ ετερ υς. Quemadmodum alitem relativa nomina saepe αντὶ πιδωπευστικcυν usurpantur, ut σον pro ποσον sic pro πως Vel. πως saepe oeipitur Xenophon καιρος δε γραφα εος αὐορθότατα κατερ P ρ6το, i. e. quonam modo. Pro πως etiam, quod non raro pro να accipitur, particula b invenitur ιεταληπτικως. Nam quia o Pro P μ' οπευς Beeipitur, πως autem nonnunquam τὸ να signifieat, idcirco fit, ut o pro ιν accipiatur. Obser nudi a Dissilias by Ooste
255쪽
autem est, πως adverbium non semper Pro in usurpari,ae plerumque qualitatem et modum significare; et idcirco, eum tis pro πως accipiatur, Irtis autem non semper D να significet sequitur, neque o quidem Pro ι o Rempertisurpari, sed etiam modum significare. Unde sit, ut πως, vocis aequivocatio, dubium sensum tribuat articidae ιος, qua tamen dubitatio Per ea, quae praecedunt particulam ως, plerumque tollitur. Notandum etiam, in superiori
Xenophontis loco Budaeum voces οὐ aer pro una Voce accepisse, in quibus tamen ν δυνητικως in constructionis distributione verbo ριῆτο adiungitur. Ut autem A particula in qualitatis et modi significatione, ut modo dicium est, Pro antecedente πως et πως accipitur sic etiam pro υτως consequente accipitur, quando verbis φελον, ωφελες, ωφελε praeponitur, facitque sensum εὐκτικὸν, a tantum supra dictis apponitur, ut apud Homeri Iliad. f. v. I S.I
iungantur, ut apud Homer ως ν Ἀπελε γενέσθαι, et apud Synesium καὶ νυν ἐὰν υ υπαίτιος ων ἀκουεις
κακῶς, ἀτυχεῖς ἐν ἀλ ου ἀδικεiς ως εὐφελες, δ' δτυχεῖν In quibus exemplis, Mnesii illud, ως ωσε ες
autem consequentia supponant antecedentia, in his quoqtio ipsum Oυς, rout antecedit εν ταῖς stoicυσεσι καὶ grana-
βολαὶ stibintelligitur, ut in Synesti Templo ουτως ως λες ιιν ἀτυχεῖν, ως ουκυθικεῖς. Interdum etiam ipsumo in si ineatione autecedentis accipi potest in eiusmodi Iocutionibus, qualiter potest accipi in locutione illa: c, tiri
εὐφελε γενέσθ' αι. Hoc tamen interest, quod, cum Pro ootis aceipitur, καταστατικὴν sententiam efficiat cum autem in propria significatione necipitur, modum simpliciter
significat, ut in o uri φελε γενέσθαι.
Animadvertendum alitem est, in fragmentia ilibusdam,
quae Tryphoni Grammatico tribuuntur, τ ῶς, ἀντὶ του εἴγε εὐκτικo accipi, uos doceri in lino carmine IIoluerit εος φελεν θάνατος ο etc. In quom errorem incidit Grammaticus quisquis illo fuerit, quod non animadvertit, Voees εοφελον, ωφελες, 9φελε, etiam per se, sine adiuu-ctione aliqua εὐκτικὰν vel πευοικὸν si negationi iunguntur, sensum habere, ut, si diminus φελον dei' i. e. ωιinam vidissem, quod est, ni allor, apud Herodotum.
256쪽
Quam Mem ωφελον, tametsi adverbialiter quia accipiat, tamen idoneum argumentuin titillismodi significationem habere praedictas voces, quod τελο a verbali, in adverbialam translatum, hane eandem habeat significationem. Frequentior et evidentior usus eam vocum est ἐν P. 373
ροπευκτικὴ ζΠασίρ, quando elationi iunguntur, ut apud Homer. μη φελες λίσσεσθαι atii Hoν Mnλείωνα, i. e. utinam nunquam de recatus esses Achimnu. Et alibi, tiri εὐφελον νικc . Cui itaque o particulae supradicta
nignificatio subobscura sit, sensus autem εἴθε adverbium, hoe in Ioeo commode recipiat factum est, ut pro ειθε a cipi dicatur οὐ particula. Quae causa fuit, cur multis aliis in loci auctoriim, nonnulli explanatores erraverint, qui, ubi vocem aliquam obscuram offenderunt, saeue aliam arae significationis, quae eomprehensionis sensu quadrare possit, pro obscura illa substituunt, euius etiam significationem obscurae illi tribuunt. Simile quiddam accidit indoctis alioqui sciolis librariis, qui in transscribendis libris, si vocem subobscuram offenderent, pro ea sibi notiorem, loco obseurae illius substituerunt ut, si quis in illo Ovidii a mine ipse quidem per me sospes tutuaque fuisses, PrisVoce Ome scriberet hospes. Restat nunc considerandum, quo modo intelligatur Pa
ticula cive apud Aristophanem ἐν εἰonν Λ. I sq.J, in illi verbis et
ου γὰρ αν χαίρονιε ημεχ ιιιερον παυσαίμεδ αμ. Videtur enim concedentis esse eum indignationis vel etiam desperationis et contemtionis affectu, quasi diceret quantumvis turbet et conculcet omnia, nos tamen exultationeri laetitia non abstinebimus , continetque huiusmodi locutio
consequentiam, in qua antecedens concedentis est, consequens Vero adversativum.
Porro particula cis etiam aliis quibusdam particulis Praeponitur, ut γε et περ, in ea significatione, qua comparationibus et similitudinibus servit, quae tamen ipsius ςni niseationem non immutant, sed duintaxat emcaesam quandam
ipsi tribuunt, puta, γε limitatiuum, ut in ἴς γε μοι
δοκεῖ, et aliae aliam. 'in etiam αντὶ του, τι aphratiaτικο aecipitur, et ipsum saepe etiam παρελκει, in obliquam orationem in rectam commutamus. Demosth. F ουτος ως απηλλαγμχαι
περιιων ἐλογοποίει, ενδπιλοι τινες ησαν NOHενο Illud enim πιγλλαγιμαι, si ex tertia persona loquentia
257쪽
oblique diceretur, εἴς πολλόγ' dicendum uti, sed per
ν θοποιων, ex Persona m 7δίου, in prima persona verbali dicitur, et sic persona Iocutionis personae rei accommodatur. Apponitur etiam πιδ οτι εὐπαραλληλου, et st εως οτι cui modo immediate praeponitur, modo quibusdain interpositis, ut apud Xenophontem ενταυθα ποντες οἱ mαντινεῖς ως ει ιν αποκDουσονται αντους, τι est. Quae repetitio op τι, propter multorum interpositionem post o particulam necessario fieri videtur, secus quando immediate subiicitur το τι, ut naepe fit. ω pro ceterum 49ς Unitivo iunctum pro με accipitur. ων - eschines se Timarch. . I 4. d. eLk. p. 24. d. II.
P ara Steph.J κατεπαγγελλεται γα τοσουτους εκκαλέσασθαι παρα των δικαστῶν θορυβους, ὁ ουδε παντmτεσθαίει επὶ το δικαστήριον. Quod laetum esse dicit uda us, ex vi verbi επαγγέλλομαι, quod futurum poscit, cum tamen sub aliorum etiam verborum ducti futuro iungantur
A et στε adverbia, si de futuro loqui Oporteat. Hoc
autem aptius dici potuit de infinito εκκαλεσασθαι, quod in ivtur potius dieendum sirit quippe cum de re non facta, sed quae situm erat, agatur Lactari enim Demosthenem dicit Aeschines se tot et tantos rumores excitaturum, quibus ego deserta causa fugam arriperem. Observandum autem est, multiim interesse, utrum in consequenti parte ambitus, ut in proxime dicto Aeschinis Ioco, an in antecedenti ponatur b particula, et tonuit iungatur ut apud Demosthenem: ς ε κουσαι, et apud Herodotum, ως δε παρεῖναι. Nam in consequenti pro στε, ποτελεστικως, in uule denti autem pro πειdri, χρονικῶς
ωστε. Nunc do voce στε dicendum est, in qua ἄν parue ila principem Iocum habet, et non solum suo accentu subsequentem τε regit, sed etiam suam ipsi significationem -- Dertit, prorsusqive illius Ignificationem abolet. Ex vocinalitem στε accentu monemur, non ex duabiis ipsam mm- p. 874. positam esse, sed ex constitilentium apposition oggregatam, iquiae multae alia apud Graecos inveniuntur, ut istoε,
258쪽
cυστε. 221 dum stirpatiar, ut supra dicium est, sic tyr vicissim ιν του ς, Jιοιωματικου, nonnuliquum iuvenilii apud Poetas. momer Iliad. r. sv. 380 sq.Jῆεῖα μαr ωσr θεω, quippe ea. In propria vero significalione Gepium, duplicem habet usum et lino itidem modo absolute accipitur, nullique particulae praecedenti respondet, licet ex praecedentium positione aliquid per ipsam colligatur et inseratur. Τunc vero non sollim Indicatis et In initivo, sed etiam υptatis iunctum invenitiir, v. c. στε δυναμαι ἀποφῆ- νασθ'aι, στε δυνασθαι φιε, στε δυναί/ιον cum vero non absolute ne solum sensui, sed etiam striicturae et se monis ordini servit, tunc ποτελεστικον a Graminaticis dicitiir, et tam adverbiis, quam nominibvs uulitatis et quantitatis ἀνταποδοτικως respondet, it οσος et τοσου- τος στε, τοιουτος et τηλικουτος στε, υτως ωστε.
Notandum autem, interdum non exprimi, sed subintelligi Praecedens nomen, ve adverbium, ut apud Xenoph. lib. I. ἀποαν. e. . . I. huίσει τὴν Σωκρατη ὁ Κριτέας, p. ara. ωστε απε ινλγιονευσεν υτ p, ubi plena Iocntio esset rουτως δειέσει, στε te ut idem lictor in eodem libro Iocutus est sc 3. q. 5.J οὐτω γαρ υτελὴς ῆν, σι υκ
νειν τα Σωκραιε αρκουντα. Est autem vis iiiiismodi locutionum, ut exprimant gradum, vel modiim qualitatis, et mensuram proporita quantitatis secundum magis et minus rebus accidentem. Cum autem huiusmodi accidentia non possint semper exprimi, sed sensu vel intellectu percipienda sint, necesse est, Per essectus alicuius expositionem ipsoriim intensionem vel remissionem exprimere puta, si dicamus adeo iratus est, titIibrum, quem tenebat, abiecerit per effectum hunc ostenis dimiis magnopere aliquem iratum suisse. Et hac rations αποτελεστικὸν vocatur adverbiuin στε, quemadmodum
ἀπο--ἔκον, nando postiis quibusdam, veluti ab alio Principio colligimus et inserimus aliquid, quod tunc φί- Dissiligo b Corale
259쪽
στασθαι, i. e. recedere a praecedentitas, idemne Advertendum autem, hoc nomen ποστατικὴν non semper convenire Particulae στε, quoties aliquid olli iniis et inferimus sed solam cum ἐπιλογικως reassumimus et in arctum redigimus ea, quae fusius exposuimus. Alioqui, qtiando illationibus argumentorum ervit, non dicitur πο
Insertur enim, nihil ad rem esse loqui de bella Persieo e Laeonico, cum de furto, opositum sit dicere. Sic in alio pigrammato tibid. lib. II. p. 34.J:
Ubi insertur ad fortasse aliquid aecidisse Pluton , cum Deludam decrepitam tamdiu vivere patiatur.
De γε, φέρε, θι, hortandi, ae excitandi notis. re Aγε, φέρε, λι, hortandi adverbia, cum hortationis
signification etiam personae et numeri indicationem habent quippe quae ab Imperativi modi verbis in adverbia transierunt. Nam cum hortationes per Imperativi modi vo- p. 377. eos fieri natura soleant, fit, ut illae, quae per se constructionem non regunt, sed aliis verbis adiacent, ipsa adve hiorum Ioco in constructionem veniant, et semoni vim et Digilias by Ooste
260쪽
ossi citatem tribuant. Neque tamen eviusque verbi imperativae voces transeunt in adverbia, sed propositi duntaxat vocibus datum est, ut aliis verbis adhaereant, et e se constructionem non regant. Nain hae lioque, cum verba sunt, constructionem regunt, et verbum aliud non admittunt ut si
dicamus: γε τον Ἀπον ικαδε, φερε το γραυματεῖον, τα ως ραε ων. Tunc enim ipsa principalia sunt in
constructione, nec aliud verbum admittunt quippe cum una oratio a duobus vel ptiiribus verbis, vatenus verba sunt, non regatur, nisi plura illa verba aut per copulam, aut κατα το συνδετον in uniti redigantur. Cum itaque aliorem verborum quodlibet in sui Imperativi modi vocibus per se ipsui constructionem regat, non potest aliud verbum in eo tractionis ocictatem admittere. Propositis vero accidit, ut verbali significatione deposita, alior ii verborum vim adiuvent. Nam si in illo Homeri, αλ αγε ιιοι τοδε ειπῆ, Vocem γε subtrahas, uram imperandi Armam, non item hortandi habebit oratio, hortandi qualitato detracta. Quam quidem qualitatem hortandi adverbia, imperandi vocibus tribuunt. Quare non otiosae sunt in constructione Litiusmodi hortandi seu excitandi notae. Quae ex eo etiam verbalem originem demonstrant, quod numeroruin indicationem habent. Nam tametsi γε in sua singularitate non sollim ad singularia, verum etiam ad pluralia verba refertur, ut
πάντες, Iliad. g. v. 330. et γε κουσ&τε, apud Xenoph. in Apologia g. 4.J tamen in plurali etiam numero pluralibus verbis adiungitur, quod saeptiis accidit ἐν τοις νθυποτακτοις ut αγετε πειθωHεθα, apud Homerum, et αγετε ἐπὶ ἐν τοις πού 'γίοις τους ἐπιτηδειοτατους καταλειπωιιεν. Mutata etiam imperandi forma in intere gantem Vox γε ad verba pluralia resertur, ut apud Iutarchum Poplico . c. s. p. 99. E. d. Francos.J αγε, τέου απολογεῖτε προς την κατηγοριαν, et in praecipiendi
forma: γε πως εἰς καλον τι καταθήσεσθε χῆν σχολὴν,
i. e. videte, ut otiam in re quapiam honesta collocetis. Ex personam etiam indicatione verbalem significationem huiusmodi voces prae se serunt, cum non solum ad secundae, verum etiam ad prima personae verba dirigantur.
Unde fit, ut per ubivnctivi voces cohortatio sat si ad
primam dirigatur personam. Nam itando vel seorsuIn se
ipse itispiam hortatur, ut φέρε διυ φέρε εἴπω, ΟΙ simul cum aliis seipstim immiscendo, ut φερε ἐκεῖνο πρω-