장음표시 사용
91쪽
conce88it in altum, cui in versu priore respondet partimque foraa eiecta recessit, V 096 exprimitur validi extrit, nisibu ignis, IV 1034 quod imul atque via eiectum edibu erit, V 496 quo paeto pluvius umor in terra demisδυ ut imber Decidat, empediam, deinde V 122 23 moenia mundi videntur die otia repente, dissiluis8e, II 475 in ena diaoeθὸit diditu ardor, II 636 37 anima dispe, tua, Et discisset imul eum corpore dis/ioletur, item III 00 1
dispertitu cibu in membra atque artu cum diditur, si commate post vocem ibus deleto simplicius versus 700 et 701 in unam sententiam redigimus, denique Vol 98 ne procumbere humi proδtratum et pandere palmas. - is Xemplis aecedit e libro tertio oonflatur, accenδυ - en/u III 336, ubi animum advertamus ad soni similitudinem in verbis acoen/u et ensu sine dubio quaesitam, et quae tali orationis ornatu carent III 698 anima cum corpore
8inceris membris ablata profugit eademque sententia III 439 eum 8emel eae homini membris ablata receδ8it quibuscum conferas V 413 inde ubi is aliqua ratione aver8a rece38it, deinde III 188 omine uti parvo poδδint imputia moveri, nisi hic ut I 136 ossiti illorum caecis impulsa etentur et I 27 in visi procedimus tot participium in titiu non de motu sed de et accipere mavis sententia poetis haud incognita. In libro IV extant: simulacra in cuncta iaciunturdidit partis in v. 238, deinde quae confunt ei horum facta guria 736, introrεum par abdita cedat 942 h. e. abdatur et edat s. v. 1235 semen refocatum edit abortu. Restant e libro VI quae conlata foris, et ommoda, cumque venirent in V. 9, quae sententia simplicius sic enuntiaretur: quaecumque commoda fori convenirent,
V 667 unde repente queat tellu concuερα moveri, postremo V 732 33 nubes ad mediam regionem eiecta in versu priore dixit conseiuno
Cum his exemplis ea aperte coniungenda sunt, ubi parti stipium non perlaeti passivi sed verbi deponentis invenitur. Nam re ipsa tales odi non differunt II 549 unde ubi qua ni et quo pacto congre/θa coibunt et sine alliteratione IV 42 simulacra fluant ab rebuὸ lap/aque cedant, VI 1005 primordia in vacuum prolap8a cadunt neque alia res est Ii visitque erortum lumina oli8, cum lumina olia nisere nascendi significationem lepida et valde poetica imagine exprimere versus I 577 satis declaret, I 187 e terra exorta repente arbuata alirent, Ι 792 93 proeliatu exorientur Candida de nullo quam nigro nata colore, VI 1098 vis morborum pestilitasque δασε
92쪽
coortae e terra urgunt. Itaque si nihil aliud orationis abundantia non impediet, quo minus etiam in v. V 909 leetionem codi eum Magnetum qui si patrii in nibu ortus, in qua Lachmannus ortu correxerat, cum Munrone aliisque viris doctis integram servemus. Restat ut nonnulla dicam de versu 2 libri primi muta metu terram genibu8 ubmis3 petebat. Iphigenia, quae metu loqui et precibus uti nequeat, genibus flexis misericordiam sacerdotum commovet. Sub mitti igitur et terram petere utrumque de supplici dictum et participium ubmis8a cum pr0lepsi positum esse apparet. Quod vero interpretes ablativum genibu cum participio solo coniungunt, et sententia clarior exsistit illo genibus ad utrumque verbum relato et recte hoe fieri docet comparatio versus simillimi V 132 pedibu vento erecta petebant iumenta). Sed in omnibus his exemplis participium verbo intransitivo aut passivo appositum ad subiectum scilicet revocandum erat. Sunt autem alii eiusdem orationis ubertatis loci, in quibus aetivo verbi transitivi additum ad obiectum enuntiati pertinet. Hoc fit dilucide et in his libri alterius versibus II 412l13 mele per chordas organici
quae ergefacta Murant, II 561 primordia debebunt parδα dialectare ae8ttis diverδ materiai et sunt in ceteris libris rationis illius nonnulla et certa exempla V 2l2 nubes expreδεα profundunt Semina t. e. is rimtint et profundunt. GL 627l28 doetii multum
tollere nube umorem, conceptum ea aequore ponti, item in
libr. V v. 1048 totosque domare et in eiusdem libri versu 93 loca caeli Omnia dispositis ignis ornata notarunt ubi similitudo quaedam
soni in verbis ornata et notarunt fortasse recte animadvertetur.
Eminet autem alliterationis illud studium in verbis v. IV 29 et am 8e8 e rimat neque minus in v. V 53 depreδεοδque animos)premunt ad terram, ubi verborum societate poeta rem ipsam sine dubio efficacius depingit et soni similitudine versus ornatior fit. Ceterum illud bene Munro hic animadvertit non solum formarum varietate tautologiam minus duram esse sed etiam vim tralaticiam in participio, in verbo sinit pr0priam sententiam magis eminere. Tamen aliis haec verborum consociatio nimis quaesita iure videbitur et Nahe-fieldus talia in vetustioribus poetis ferenda potius atque condonanda quam laudanda et imitanda esse censet. Denique apparet hanc qu0que totam participii prolepti ei rati0nem quaesito potius et ornato quam simpliei et puro dicendi generi c0nvenire atque poeticam et rhetori eam elocutionem optime decere. Itaque non est mirum, p0etas maxime hunc usum arripuisse neque solum apud Lucretium sed etiam
93쪽
apud ceteros poetas, quo quisque dicendi elegantiae magis studebat, tales orationis delicias sat multas inveniri. Pauca hie afferam, quibus Lucretiana illa exempla augeantur et illustrentur atque incipiam a Ciceronianae poeseos specimine quodam ex Tusculanarum disputationum libro altero, ubi Cicero in capite octavo et nono Sophoclis Trachiniarum partem inde a vers 1046 usque ad versum 1102 senariis Latinis ipse reddidit, quorum in secundo, eum poeta Graecus simplicia0risto μοχθήσας usus esset, Cicero duobus verbis quae Xanclata pertuli malorum agerbitatem vi graviore auxit inculcavitque et postea in versu degim non unum verbum ab8umptum δι Vel aetabuit ponere satis habuit sed altero atque altero posito totum Herculis eorpus quasi prorsus exhaustum graviter depinxit, neque hane rationem Ciceroni laeuissse mirabimur, cuius animus quam propensus fueritu tales artes rhetoricas nemo nescit. Similem autem sententiae gravitatem cum alliteratione coniunetam invenimus etiam apud Terentium in v. 11 prologi delphorum verbum de verbo e re88un eoetulit, quocum compares Ciceronis verba nou se. III. 19 44 quae Σ- preθεα ad verbum diri. Sed de his quos attuli ieeronis et erenti locis occasione data acute egit ahlenus vir clarissimus in disputatione de nonnullis veterum poetarum Romanorum versibus in ind.leet. 879 8 p. 7 8 ex qua illa aptissime ad hanc quaestionem pertinentia deprompsi. Iam aliis locis eum factum participio indicatur quod verbo finito effieitur, hoc participii usu etiam celeritatis aut
subitae actionis gravem significationem contineri posse apparet, saepe tamen vix aliud qui equam ibi quam poetici coloris et elegantiae cuiusdam laetem formamque deprehendes. Eis quae iam protuli exemplis addas ex Ciceronis libro de re publica altero, cap. 5, 10 e - -- vecta acciperet e terra, ex vidi Metam. VII Tl o coniunt, diaereaimul, imul abdita terit Ora frutem, II 6 vitiata injicit auraε, Ι 802 attonito terreat hoste/, XI 215 capit uperatae moenia Troiae, X 43 in ventos anima ahalata rece/8it, ex Tibullo Ι 8, 14 an8aque conpre88o colligit arta pede8 I. 6 67 68 ut ligatos Im
mente teneto quocum compares Catuli. e. 64, 208 oblito dimisit pee
Sed haec hactenus. Conficiat hanc partem totumque hoc opusculum, ut partieipii abundantis imago omni e parte exprimatur, duplicis usus commemoratio, quo participium non verbi finiti sententiam
94쪽
ubi verbum praecedens ita repetitur, ut participium eiusdem verbi in enuntiatione sequenti iterum p0natur, quod participii repetiti nomine breviter appellare mihi liceat Latissime patet hic usus in participio perlaeti passivi aut nominativi casu aut obiecti loco iterati vide versus I 566 et res progigni et ge=ὶita procre8cere po88e V 29 31 cur nequeat emper nova luna creari Inque die privo ab orisci quaeque creata, ita quoque ut participium in enuntiato pendenti repetatur I 266l6 onini enim, totum per corpuδ, materia Copra conciri debet, concita per artu Omnia ut ruditim mentia concia equatur; deinde 227 28 unde animale genu - Redducit Venuδ, aut redductum tellus Unde alit et I 63 primordia re naria gignant genita8que resolvant, quibus ei loci adnumerandi sunt, ubi non eiusdem sed syn0nymi verbi participium repetitum extat V 429 tandem
conveniant ea quae convecta repente Magnarum rerum sunt inordia,
265 66 re non po8se creari e nilo neque item genita ad nil reooeari esci 44 docui nil poθε creari De nilo neque quod genitum euet ad nil eooeari Ι 1119 20 teriturque - eδtia, et Veneris 8udorem eaeeroita potat, denique, quamquam id paulo aliter formatum esse apparet, III 616 17 3 non certa loca ad naδcendum reddita cuique Sunt, et ubi quicquid po88it durare creatum. De hoc usu nonnulla exposuit Haasius in nota 585 libri ante laudati et recte illem0nuit hunc usum, qui multus est apud Graecos et Latinos scriptores, artis cuiusdam rhetori eae studio tribuendum esse, atque maxime in pedestri sermone seriptorem hac ratione et rerum continuationem conexumque cum multo maiore alacritate depingere et, si modice participio utetur, orationem iucunde variare posse apparet nos quidem quibus hoc imitari non licet nullo modo vim et elegantiam orationis veterum assequimur adverbiis daraus, und40gleicli, adureli aliisque similibus aut simplici pronomine sive personali sive demonstrativo sententias vinculo satis trito contuli gentes. Pro participio perlaeti passivi etiam perlaetum dep0nentis invenitur in versu VI 355 quae facile in8inuantur et inθini ata, Dis/oluont nodos et addere licet Ovid. Me t. XIII 189 uno equidem fateor αδδoque ignoδcat h. e. et ignoscat mihi Atrideθ. - Sed eadem ratione apud Lucretium etiam participium praesentis nonnumquam positum reperimus I 372 74 o dere quamigeris latice aiunt quia poδ loca pisce Linquant, quo po88int cedente consuere undae, I 10 errare atque iam palanteε quaerere vitae idemque denique sentiendum videtur de verbis versuum
188l90, quamquam non solum a Munrone aliisque Lucreti interpretibus sed etiam ab ipso Lachmanno, viro summae auctoritatis,
95쪽
huius loci verba valde infestata esse non ignoro. Lachmannus enim in lectione eo dicum
Omnia quando Paulatim ereδcunt, ut par δt, emis certo, Creδcente8que genu 8ervant
primum in illis ut par est offenderat, quia non par esSet omnia certo semine crescere sed omnia paulatim crescere quae semine certo ereScant. Sed hanc offensionem interpunctionis traditae, quam quidem recte sine dubio Laelim annus observaverat, facillime tollemus, eum commate post hi deleto verba ut par δι emine certo inter Se coniungentur ita ut infinitivus 'esoere hic intellegatur. Quod vero ad Soloecismum illum participii resoentes pertinet non neutro genere P0- siti praecedente neutro omnia, gravius est hoc contrarium neque
prorsus mihi videtur resutari illis exemplis quae viri docti multa similia sed non plane paria e Lucretio contulerunt vide Pollium in Ρhil vol. 26 pag. 297). Quod iam nihilominus neque cum Lachmanno
Verba Versus mutanda neque cum Munrone defectum statuendum esse existimo sed poetam, qui simili logo I 707l omnia quando cou-δervare genu cre8centia po88 videmu grammaticam rationem secutus
est, hoc loco metri ausa eam deseruisse iudico, sine dubio non sine audacia hoc laetum est, ferenda tamen illa atque ignoscenda potius poetae quam exprobranda et corrigenda. Ceteruin Marullus, qui item in participio offendit, crescendoque poetam scripsisse conieeerat neque hoc c0ntra poetae morem dicendi repugnat. Qu0 enim antea iam commemoravi gerundium interdum participii praesentis partes locumque Suscipere, inveniuntur talia quoque exe inpla, ut gerundium Verbi praecedentis repetitum ponatur, et apte comparaveris versus Ι 80l81 iCeδδare puta rerum primordia po88 Gδδandoque h. e. et ceδδαριtia)novo rerum progignere motu8. Sed hoc in transcursu. Nonnullos
tantum ex vidi lueos afferam, in quibus participii praesentis repetiti vis rhetori ea magis quam apud Lucretium perspieitur: et VI 234
frena dabat dantem h. e. tamen, eum non evitabile telum Con8equitur, XII 342 43 saxum mittere conatur Mistentem, Occupat Aegides XV 143 et quoniam deus ora movet, equar ora moventem Rite deum. Iam relicto hoe genere restat ut locorum aliquot mentionem faciam, ubi participii pleonasmus non repetitionis illa causa exeusatur sed ubi e toto verborum conexu praeter sententiae necessitatem additum invenitur. Qua in re initium adere mihi liceat a versibus IV 88 9 ubi ueretius odorem, fumum, vaporem, alia res OBSi-
96쪽
miles propterea diei diffusas e rebus exire, quia, dum ex alto veniant, flexa itinera nec recta sint ostia viarum qua contendant eaeire coortae. Quid, quaeso, illud eo ortae hoc loco sibi vult An id nobis confirmari nece SSe est, illa res coortas esse, priusquam exitum sibi quaerant ΘΕ sunt huic simillimi eiusdem generis loci velut v IV 603 tibi una vox Dia/iluit in multas torta, id est ubi tina o ea re egreδδα in multa voce λεεiluit. Nam ne in hoc quidem versu opus erat illud exorta addi, eum nihil sententiae ponderis eo efficiatur, neque aliter res se habet in v. IV 23 primordia aspera pungunt en8um lacerantque coorta, ubi item coorta molestum additamentum iure videatur. Neque ego intellego, qua arte uni o et hoc loco et illo unde profectus sum, ut vim participii augeret, multitudinis notionem inferre potuerit, quamquam hoc oneed violentiae cuiusdam significationem
interdum in verbo cooriri inesse; cf. s. V 411 umor, coepit uperare COOrtu h. e. coortu eδ et uperavit, nimirum quasi hostis
bellum illaturus es. 38ll82 et V 1000ll ne temere in caδδum fruδtra
mare aepe coortum Saevibat, ira quasi incensum et talis usus nonnulla etiam apud Livium et Tacitum extant exempla. Sed praeterea, quae antea attuli, paris abundantiae aliud extat exemplum in v. VI 139 nam penitus venien Aegypti finibu ortus c. aestus, Ubi cum illa penitus veniens empti nibus sufficiant, non iniuria quis quaerat, quo tandem consilio poeta supervacaneum illud ortus addiderit, aut quid illud eniens sibi velit, eum verba penitu Aegyptisnibu ortus 80la plane sententiae satisfaciant Ita enim verba componere penitu ortu 8, venien Aegypti nibus aut penitu venien8, Aegypti M. ortus, quod Taheseidus et Boekem uellerus sagiunt, quorum alter interpretatur peniti88imi et abditi retro terrae partibuδortu alter eae interiore parte terrae venienδ, nemo prudens audebit, sed verba penitus Aegypti φλυε arte cohaerent ut in V. 723 zorienε penitus media ab regione diei et 35 Aethiopum penitu de montibuε altis Creεcat. - Sed restat mira illa participiorum cumulatio, quaecum etiam Lachmanno displiceret, vir doctissimus partieipium ortuδin 0men morbu mutavit, n0u 0lum tamen participio ipso offensus sed magis ratione versus 1l36 adductus. Cum enim hic pro codicumscriptura mortiferae p08uisset mortis ferat, voce generis masculini opus erat, ad quam participium permenεν referretur. Itaque ansa participii illius supervacanei arrepta morbus coniecit leni conieetura sed vix laudabili. Illo ortus enim, quod quin poetae vindicandum sit dubitatio vix relinquitur, et participio permenδει via nobis demonstratur, qua quod in codicibus stulte scriptum est mortiferae corrigere
97쪽
conemur, neque dubito, quin Munro illud mortifer aeδωδ, quod apud Macrobium servatum est, a Lachmanno iniuria denegatum recte etd0cte restituerit, praesertim eum versus sic in fine mutilati in textu Lucretiano saepius nobis occurrant'). Sed redeamus, si placet, ad locum illum unde egressi sumus, nondum plane explanatum. In illis enim quae versum IV 2 praeeedunt in codicibus haec scripta sunte alto quia dum veniunt, emtrinyecu ortae a sana sententia aliena,
nisi quis cum Wakefieldo verba sic coniungat ea alto, qui dum veniunt atris8ecu8, ortae, haud belle ac ne usui serm0nis quidem convenienter; nam atria8ecu fora significans apud Latin0s scriptores non invenitur. Itaque iam Lambinus et Gilanius voce aereis/eou in intrinδecu mutata sententiam satis probabilem constituerant, nisi quod quis in his verbis ei alto dum veniunt et intrinyeeu ortae bis idem dietum esse recte opponere potest. Contra Lachmannus in voce ortae potius a librari peccatum esse putavit, sed ea quam ingressus est emendatiunt via mihi infestior videtur quam ut virum doetissimum in hac quidem re sequi audeam. Quae enim ille coniecit eae alto quia dum veniunt, eatris8ecu torte haec ita sunt e0mparata, ut a poeta ea prosecta esse vix quisquam credat. Itaque tutius videtur,
sententia Lachmanni et hae via omnino derelicta ad alteram illam
redire, quam fortasse ita magis firmabimus, ut vostem intrin8ecti non cum participi ortae sed eum verbo cinduntur iungamus. Sic enim hoc aptum contrarium efficitur et intrin8ectis Anduntur, dum Oriuntur, et in emitu ip/o. articipia autem illa ortae et coortae quamquam supervacanea tamen ab Luereti locutione non abhorrere antea docui. Eadem ratione deinde etiam participium repertu nonnumquam
abunde additum videtur. Apparet hoc in s. V 1276 78 porro aliut
δuccedit et e contemptibu east, Inque dies magia adpetitur floretque repertum Laudictu et carere possumus participio etiam V 412 13poδteriorque fere melior re illa priora, in s. 1410l 1 significata)reperta Perdit et inmutat enεus ad pristina quaeque et I 24 dum 8atia acris Via obeat pro eatura cuiu8que reperta. Nec diversa Stres in parti stipio totus et aliis similis translationis, quae studi qu0dam poeta nonnumquam si sententiae inseruit, ut facile deesse possint;
conferantur versus I 29 ne mens devicta qua8 id cogatur ferre patique V 1269 edebat tot pote/tast auri et arge uti), Ι 624 V 343
victu fateare neceεδeε 109 succidere horrisono po88 omnia victay Vide quae de hoc versu disseruit Vahlenus vir clarissimus in acuta illa disputatione de prooemio Lucretiano Monaisberichte der Onigi Preuss Academie de Wissens hane a. 1877 p. 490 91.
98쪽
fragore, I 592l93 nam i primordia rerum Commutari aliqua po88ent ratione revicta, II 605 tiamsi essera prole in iis debet molliri olet parentum, V 372 moenia mundi alia quavia poθεunt vi putia perire, I 492l93 tum labefactatu rigor auri olvitur ae8tu: Tum glacies aeris flamma devios lique/oit, I 1145 moenia mundi πυ- gnata dabunt labem putrisque ruina/, ΙΙ 234 leviora cedunt gravior
Sed hae participia quamvis in enuntiati conexu supervacanea sint, nullo modo tamen utilis pleonasmi exempla putari debent et valde erret, si quis ea fortasse supplendi numeri causa addita dueat.
Sunt potius etiam haec signa artis cuiusdam aperta, cum p0eta non id maxime studeat, ut sententiam claram breviter exprimat sed quaerat, quo modo res suaviter depingantur et variis coloribus ornentur, nec solum manifestam esse orationem velit sed etiam iucundam. Itaque huius quoque generis exempla quam maxime plena proferentur, quae si singula leguntur, mira videantur, universa p0etae studium luculenter ostendunt. Hac enim ratione iudicandum erit etiam de . III 8 tanta mutatum putre ruina Conciderit corpu8,
ubi aliquo iure akefieldus dixit participium mutatum in gravi sententia sat ignavam stationem oecupasse, sed iniuria ille participium
coniectura fulcire conatus est; neque enim multo maior erat vis eius
in illis quae antea attuli exemplis et his quoque quos iam afferam logis participium plerumque pondere caret II 52l53 nam quid praeterea facere ictum po8δ reamur oblatum, III 303 ne nimia irato umquam ubdita perose umida boves), quare religio pe-dsitis tibiaet O iδεμ opteritur, II 431l32 quod genu in omnia im Traume /opiti tibi cernimu alte thalare vaporem altaria ferreque fumum, V 199l200 haec puncto cernuntur πε die Per totum caeli patium dissundere e/e, V 1129 aut quod in ambiguo nerbum iaculata reliquit V 595l96 nam licet hinc mundi patefactum fontem catere atque erumpere lumen, V 683l84 qvod sol ab alterutra detrari parte, reponit Muci adver8a tanto pla parte relatuδ,
II 661 olneris ardens ut mor/u prema tota dolorem, V 40l41
cum corpuδ imul atque animi natura perempta In ua iace88um
dederint primordia quaeque quaeque codices recte praebent et participio ad obiectum relatos 1123 et tamen e ummo, qua8 fulmen detest toto Innidia et I 57 quove eadem rur8um natur peremptare8olvat. - Sed haec ratio non solum in participiis perfecti passivi aut deponentis extat, invenitur eadem nonnumquam in participiis praesentis: I 396 ignis enim is erat et Iamben multa peru8δit,
99쪽
IV 869 7 corpora, quae atomaeho praebent incendia noδtro Dis3upat advenien liquor a re/tinguit ut ignem, cf. VI 232l33 omnia cireum Conlaaeae rareque facti lateramina a/is Advenien eator tua sulminis et VI 266 ne tanto pop/ent enientes nubes opprimere imbri se terras), denique VI 21 nam cum entu eas nubes leviter diducit eunti Diaὸoluitque et III 20l21 neque Cana eadenδvistat sc sedes deorum), quamquam hic Munro, ut participium fulciretur, verba cana cadena Uith hoata fali inter se coniunxit. Contra alio loco, V 459l60, si quoque uti montis vicina cacumina caelo Quam in quoque magis, tanto magis edita fument, caligine ora88a, ubi Vocis edita sententia inanis est, si eam participium accipimus, Munro vertit at thia lanation aptius edita montium id est Summam partem vel cacumina montium intellegemus ut in Taciti
Supersunt denique nonnulli loci, ubi participium non solum positum sed cum nomine coniunctum ablativi absoluti, qui dicitur, figura sententiae abunde adiectum nobis occurrit. Huius generis exempla quae pauca inveni postremo loco hi breviter commemorentur: I 134l35 emere, eo audireque coram Morte Obita quorum tellus ampleotitur δεα cf. IV 732, IV 759 emere eum quem Rellicta ita iam mora et terra potitαει, deinde IIII 14 anima pumictu amiερὰ - libat rece/εὰ, V 773 feto lumine obire de quotidiano solis lunaeque deas dictum denique Ι 810 11 amisε
corpore vita quoque omnia omnibu e nervi atque 38ibu ωδoluatur
quocum ompares versus eiusdem libri 1038I3 privata ibo natura animanrum Di sui amitten corpu8. Iam ad finem huius quaestionis perveni, qua Lucretianae elocutionis specimine proposito pauca perfeci, reliqui multa. Nam haec res dignissima mihi videtur quae copiosius a nobis tractetur et diligentius observetur, atque multa hic inveniri existimo quae plenius exponi ad totius linguae Latinae naturam magis pernoscendam et ad singulorum seriptorum usum rectius iudicandum intersit magnopere.
100쪽
Julius Aemilius Hermannus raelso natus sum a. d. IV Idus Februarias a. 1856 Berotini patre Hermanno matre Florentina e gente Sudro . Fide initiatus Sum evangelica. In seminari Berotinensi ad severiorem gymnasii disciplinam praeparatus vere anni 186 in quarta classe gymnasii Joachimici receptus sum, qua in Sehola egregia praestantissimorum praeceptorum disciplina per te decies Se menses Sti Sum, quorum memoriam Semper animo laeto gratoque repetam. Deinde in liberiorem universitatis campum egressus Berotini per octies e menses audiebam viros clarissimos Curtium, ill mannum, Geigerum, Henningium, Hueb-nerum, iretilios tum, uellentiossium, aut senum, Trettsehkium Vahlenum, Waltenbachium Wilamowitzium Zellerum. Summum autem fructum inde pergesei, quod inter sodales seminarii philologi recepto per duos annos egregia Κirchhomo Vahloni institutione uti mihi licuit. Omnibus his viris spectatissimis, qui optimis studiis me instruxerunt atque imbuerunt, Summas ex animo gratias ago.
Quarti libri versum 290 4r0bata Goebeii sententia non esse mutandum nec loe movendum ei antea aliquid exstidisse. III.