De abundanti dicendi genere Lucretiano [microform]

81쪽

propriam debilitatam atque deminutam apud Lucretium inveniri iam

antea demonstravimus. Sat abunde autem primum sententiae additum videtur in s. V 182 notitie hominum dia unde δι nyita primum

fuit rerum primum natura creatriae. - Similis res est in adverbio 8aepe, quod bis cum Verbo olere e0niunctum extat IV 604 ignia Saepe olet cintilla δυοδ e pargere in ignis alliteratione aperta et ΙΙ 954l55 si quoque ut oleant, motu vitalia vincere aepe. Sed hic quoque animadvertendum est, non pr0rsus plenam his logis esse abundantiam neque propriam vocis aepe significationem de qua LMunronis notam ad . V 1231 plane perire, cum verbum olere et

hic et multis aliis oeis ita positum videatur, ut latiore elocutionis circuitu nihil nisi simplicis verbi vis exprimatur cf. I 165 458, 1037,

II 147 221, 406, II 118, 2 l, 678 697, 746, 790, V 258 V 62,

899, 1058 V 488, 13 14. Ceterum similia non solum apud comicos in sermone Vulgari sed etiam in prosa oratione inveniuntur similiter accipienda es Caes. beli civ. III. 32, b quod in bello plerumque accidere con8uevit, III 37, 5 47, 3 fere con/uerant, Quintil. IX. 2 8 ut vulgo titi solemu8 Cie de rep. I. 10, 10 Lael. 8, 26 8aepia/ime ηιδ - illud considerandum Mideri olet, or de imp Gn. Pompei , 24, de invent. Ι. 29 46, atque adeo fere plerumque olere apud Terentium in Phorm. I. 2, 39l40. Quae quidem quaestio cum postremo in adverbio aepe versata sit, occasi0ne data alium eiusdem adverbii usum commemorare mihi liceat ubi in eadem enuntiatione adverbium aepe et adiectivum multu ponuntur ita ut aepe, quamquam sententia eius non desideratur, tamen multitudinis significationem quodam modo augere videatur. Sic non solum lautus locutus est velut in Capt. V. Vidi ego multa 8aepe picta quae Acherunti ferent Cruciamenta, ibid. ΙΙ. 2, 78 odi ego aurum multa multia aepe ua8it perperam, cf. Cas. ΙΙ. 5, 1 Mil. Glor ΙΙΙ. 3, 12, oen. I. 1, i in verborum indistibus allata sed etiam Lucilius in Satur. s. 568 6 ut Romanu populu victu vi et Ueratus proelii Saepe δι multis, bello vero numquam, in quo uni omnia, Cicero in libro de officiis I, cap. 22, 7 multi bella aepe quaesiverunt s. ΙΙ. 6, 20 Lael. 1, 2 Caesar in eli. Gall. IV 3 Suebi multis aepe belli eaeperti atque aliis locis aepe et multum etiam coniuncta videmus ut apud Ciceronem de Invent. I l aepe et multum hoc mecum cogitavi, r. pro Quinet. 1, 3 homo, in hac causa)multum ac saepe erδatu8. Similiter Graeci πολυς et πολλάκις componunt de quo videas Schneideri adnotationem ad 180gratis Areopag.

82쪽

p. 155 a. Hae exposui, quia apto viam nobis aperiunt ad nonnulla

exempla Lucretiana, in quibus similis orationis latio nobis eurrit. Huc enim refero, quod a poeta tribus logis adiecti Vis 88iduu8, per petuu8, aeternu in eodem enuntiato adverbium emper additur: 995δemper in a88iduo motu re quaeque geruntur, II 13 perpetua emper digniδεima vita, V 25 semperque aeterna fuere. Nam hi quoque locis quamquam si quaedam orationis ubertas, cum adverbio misso in argumento sententiae illi desideretur, illud emper tamen ita non inutile est orationis additamentum, ut sine dubio continuitatis non intermissae tenor gravius efferatur. Neque hic est usus Lucreti pr0- prius sed et Graeei adverbio ει eodem saepe effectu utuntur et apud Latini sermonis seriptores similia occurrunt non solum apud poetas

es Catuli 63 90, Ovid. Fast. 4, 686 Met Iasib sed etiam in prosa

η erio. - Pertinet autem id quod signifieavi genus dicendi etiam ad talia exempla IV llo parva sit ardori violenti pauδα parumper,

parte u et ad crebro illos loco ubi ut in s. II 218 anima omnia

ubi e toto iam corpore ceδεit, Ι 84 patium unιmai totis omne, Ι 274 materiem totius corporis omne νι, VI 679 nil in ad ummam Rummai totis omne quo exenipli causa assero, adiectiva omnia et totu non sine rhetorica vi 0sita alterum altero adiuvantur es etiam 8l0 il ita, omnia omnibus e nervi atque o8δibu ea 8oluatur), quibus comparare poterimus 1 520 ancipiti quoniam mucroni utrimque notantur, V 68 undique titi tenebra omnia Acherunt reari L

quisse, VI 22 omni uigo de parte feruntur, V 597 9 ei omni mundo Undique ei Caes. b. Gall. Ira volgo toti ca/tris teδtamenta obδignabantur, quae omnia quamquam cum ubertate quadam orationis dicta tamen distinguenda sunt ab illo meri pleonasmi genere, quo nihil sententiae ponderis efficitur. - Quandoquidem iam quaestionis cursu ad hunc novum adverbiorum et adiectivorum usum abundantem deflexi,

hic denique unum locum mihi liceat adicere, ubi item rhetorici cuiusdam studii vestigia deprehendere mihi videor, versus 269l70 ε quia

procurrat ad ora infimu eaetreiita iaciatque volatile telum, in quibus illud liijγhus Benileium adeo offendit, ut nuncium poetae inculcare mallet, qui sane graviter claudicat, Bockem uellerum autem induxit, ut verba i quis tittimus cohaerere urbitratus non belle ea ita intellegeret: i qui incola ultimae orae. Mult aptius utar adiectivum ultimu cum prolepsi dictum sic interpretatur ad atrema ora pro-

83쪽

currat ita ut in ultimo margine conδistat. Sed ita quoque apparet

adieetivo nihil addi, quod ipsis reliquis verbis non dilucide exprimatur,

et poetam non tam sententiae necessitate coactum quam lepidi cuiusdam lusus verborum causa illud ultimu adiecisse profecto non sine c0nsilio rhetorico simul atque p0ndere apert0. Iam vero ad rem propositam revertamur illos enim locos tractare coeperam, ubi Verbum vocis cuiusdam appositae sententiam ipsum complectebatur ita ut illa praeter sententiae necesSitatem cum eo coniuncta videretur. In qua re cum nominum, adiectiVorum, adVerbiorum ordinem confecerim exemplis allatis causisque ubertatis quae

mihi videbantur extare expositis, restat ut de paucis eis locis verba faciam, in quibus gerundii ablativo adiecto similis ubertatis species paratur. In huc genere est quod poeta in v. 202 dicit multaque

vivendo vitalia vincere aecla; nam vivendi voce in hac aperta verborum sententia nullo modo pus erat. Sed hoc quidem loco certe

multum alliteratis ni studio tribuendum erit cui literarum similitudini apte comparabis v. V 202 femina in visit tibita vi corripuitque et Ciceronis verba in or pro Milone 11, 30 ei tota eis itemque in

v. III 46 omni hi perga vivendo vincere aecla eadem placuere

etiam Vergilio in Aen. XI 16 contra ego vivendo vici mea fata, quamquam et hic praetermissa alliteratione sed eadem sententia in Georg. I 295 dixit multa virum olfen durando aecula incit et Lucretius ipse IlI 088 proinde licet quotvi vivendo condere aecla. Idem Lucretius alterum et apertum huius rationis exemplum proposuit nobis in v. V 847, propagando po88int procudere aecla; nam Procudere est gignere ut II 111 ignem igne procudunt et III 1079 neo nova vivendo procuditur ulla olupta Semel tantum propria vi usus est poeta in v. V 263), ne diversa videtur verborum sententia in v I 1146 omni debet enim cibus integrare novando sed et his locis et in s. V 593 94 quod maria ac terra omnia caelumque rigando

Compleat varia imagine lepida eiusdem rei duplex significatio. His quae attuli simillimum est illud in remorando hae/itat in s. VI 333 34

non igitur multis osten/ibu in remorando mehitat; nam ne inter haec quidem verba multum discriminis interesse reperietur et eadem est abundantia quasi poeta dixerit remoratur et haesitat ut Munro explicat, qui recte in gerundii forma vim participii praesentis inesse animadvertit et pluribus eiusdem generis exemplis hoc satis eo nitimat. Sed

ne illa quidem quae antea attuli simplicis ablativi gerundii exempla aliter sunt iudicanda et dilucidior haec ratio si unu ullis ludis, ubi in simili verborum sententia gerundii ablativum et participium prae-

84쪽

sentis eadem fere vi mutari videmus velut in v. III 80 ut quae

prima volan advenerit ubi nos dicimus ' herangessogen om mi es. Aen. V 191 olumbae, venere olantes et V 87, 383 unde volan . igni pervenerit collatis versibus V 451 52 tibi corpora multa nolandomo upero in caeli patio coiere repente h. e. in unum locum convolavere et comparari poterit illud rigando compleat eum Verbis V. II 14 conoeytire u perfunden omnia luce. Ex his igitur gerun-dium participii praesentis locum obtinere cognoscimus, nisi quod gerundium, cum rarior sit eius usus et poetarum proprius, elegantioris sane et vere poeticae elocutionis Speciem praebet, quo eodem poeta

opportune eis locis uti poterat, ubi participii praesentis usus metri dissiduitate impediebatur.

Hae quaestione pr0grediente ad participii rationem deducti sumus, cuius usus abundans maxime mihi dignus videtur quem diligenter observemus et accurate tractemus. Sunt enim hic multa quae viros doctos offenderint et quae offendere possint, nisi t0ta illius usus ratione accurate exposita et plena eius imagine oculis subiecta refutantur. Latissime autem patet hic usus apud ipsum Lucretium atque exemplis ita illustratur et probatur, ut ex huius poetae scriptis qualis ille sit et quam varius satis cognosci et perspici possit. Iam explicaturus illius participii verbo inito abunde appositi rationem, nam de hoc scilicet pleonasmo maxime agitur, a participii praesentis exemplis incipiam, e quibus nobis manifesto ostendit rationem v I 318 ubi poeta oves reptare dicit quo quamque vocante Invitant herbae gemmante rore recenti. Hoc loco participium nihil aut novi momenti sententiae aut denique ponderis asserre apparet nec quicquam desideraretur, Si ocant vel invitant 80lum p0 et scripsisset, nisi quod etiam ut in v. V 24 verba illa plane synonyma coniungere potuit, scilicet non ea quam Bochem uellerus adhibuit ratione, qui vocant et invitant poetam scripsisse ratus particulam et male in fine exametri posuit. Sed certe hae tota participii ratio in poeta non offendit et participium in exitu versus positum ad verbum invitant in initio sequentis versus coll0eatum lepide nos transducit, quam rationem par versuum artius opulandi antea iam attigi. Nos quidem in hoc et similibus locis vertendis nisi poetam poetarum more imitari velimus commodius simplici verbo utemur, dummodo quae lateant in verbis Latinis artis poeticae vestigia ne obliviscamur. - Alterum eiuSdem generis Xemplum extat in v I 121, quod nollem Lachmannus c0niectura dele-

85쪽

visset, quamquam dubito, num viri doeti qui Lucretio suum restituerunt, de sententia recte iudicaverint. In illa enim prooemii parte, ubi Lucretius Ennium non tam philosophum quam poetam summis laudibus effert 117 - 126 Lachmannus in v. 121 lectionem codicum

Ennis aeterni erponit er/ibu eden mutavit in Enniu - idem, non quod in ipso participio offenderet sed quia minus Ennii ipsius nomen iterum positum quam pronomen exspectabat, quo vingulo Versus 120 tqs eum superioribus iungerentur. Quae tamen nominis iteratio si nullam habet vim rhetorieam, at certe ne incuriae quidem dicendi tribuenda erit sed simplici narrationi convenit eoque magis excusatur quod quattuor versibus interiectis nomen repetitur. Sunt enim apud alios scriptores eiusdem generis alia brevi intervallo iterum posita' quae, quamvis nostrum sensum offendant, tamen propterea corrigere n0 cauti esset iudicii Ut igitur ab illorum partibus sto qui codicum lectionem servarunt, ita eis vix assenti0 qui haec inter Se coniuncta aeterei ver8ibu eden Verbo exponunt addita esse existimant, sed si quid recte sentio, hae omnia aeternis eaeponit er-ribu eden ad unam sententiam comprehendenda esse et verborum collocatio et simplieitas sententiae ostendere videntur, quam poeta, Si concisius loqui voluisset, verbis aeternia er8ibu emponit Vel a. v. edit solis enuntiare potuit. Edere enim exponendi significatione etiam Ι 178, 906 multis er/ibu edam adhibitum invenimus et conferre

licebit Hor Sat. II. 5, 1 et Cic. de Legg. ΙΙΙ. 20, 7 apud eoεdem,

qui magistratu abierint, edant et eaeponant, quid in magistratu geδδerint. articipium autem quamquam nullum addit sententiae pondus, tamen is non inepte positum esse intelleget qui considerabit quod simili verborum colloeati0ne eompositum est V 334 fulmen oelerieolat impete labens, quae verba nemo sic poterit intellegere volat,eeleri impete labens e G 1004 ubi item labendi verbum de celeri fulminum cursu dictum est et V 324, 28 et sunt praeterea alia, quae huc manifesto pertinent V 516 cera tabe8oen multa liqueεcat. Interest sane aliquid inter hae duo verba et aliud significat Vergiliversus in clog. 8 v. 79l80 oer lique/oit Gio eodemque igni quo limus durescit aliud Ovidius, cum de cera Icari pennarum vinculo dieat in et VII 22 tabuerant erae; nam illo l0c quae dura est cera liquid fit, hoc quae antea cera fuerat tum sule mollis facta evanuit Simul autem apparet idem fere illis verbis effici et quod

in In hac re magna cum utilitate leges quae de Livi elocution Vahlenus ea qua assolet doctrinae elegantia observavit in indice lectionum a. 1876li Ti. 6.

86쪽

Lucretius ea hic coniungat, apertam exsistere orationis abundantiam. Eadem deinde res est in v. IV 673 unde suen volvat variu8 e fluctuδodorem et IV 28 alium prae e propellen aera Molvit ubi manifestum est poeticas alliterationis studium, neque aliter sentio de verbis versus IV 1027 qui ciet inritan loea turgida emine multo, cum postea quoque I 036 38 iere et inritare ut synonyma inter Se mutentur, et

de versibus I 194 9 quod genti e sic recte scribit Munro no8trocu n ui88u corpore anguis Emicat Multan alte parsitque cruorem,

ubi verba aeuitan alte, in quibus argumentationis vis posita est, qui praecedenti emicat additamenti instar adiecta opinatur vim rationis infringere mihi videtur. quidem existimo verba emicat Gultan8 alte a poeta fortius et lepidius pro simplici alte aeultat posita nullo modo egregari debere. Praeterea hic proferri potest . IV 1116

aegrotat fama vacilla=is, ubi duplici translatione eadem res notatur, itemque in v. III 10b atque ani λι incerto fluitan errore vasa, , nisi allor, duobus verbis eandem fere sententiam poeta exprimere Voluit fluitare enim saepius de incerto navis motu dicitur, quae rectore carens ventorum et undarum arbitrio in mari fertur, cf. Verg. Αen. 867 a Uakefieldo apte collatum cuin pater amisδ, uitantem errare magistro navem Sensit et Cic. r. pro Sestio 20, 6 cum ero in hanc reipublicae navem ereptis enatui gubernaculis fluitantem in alto tempe8tatibu8 editionum a discordiarum eiqs. Itaque et incerto animi errore fluitare aptum erat es Ι l069 suetuat incerti erroribu ardor amantum et incerto animi errore vagari per se idem enuntiabat. akefieldiis comparat te de offic. II. 2, 7 quorum vagetur animia errore nec habeat umquam quid equatur, cui adicias de orat. III. 49, 19 ne fluat oratio, ne vagetur. Bi autem eadem re expressa inconstantiam hominis illius acrius et luculentius illustrariliquet ita ut in v. VI 14 ventus arbtiata evolven radicibus haurit ab imis vis venti augetur et duplicatur duplici adhibita rei significatione. Hauriendi enim verbo audaci metaphora item atque evolvendo arbores tempestate eversae significantur nec sine fructu huic loco

cum parabis versum vidi in Met X 186 87 Midae servus humum

estodit et domini quale advelerit aure Voce refert parva terraeque inmurmurat hau8tae h. e. estossae et XIII 425 26 Hecuba tamen unitio hau8it Inque in cinere δeeum idit Hectoris haustos. - illis

igitur exemplis cum participium verbo nito adiunctum iure possit putari, his duobus locis V 76li et V 107 olis eurεν lunaeque

meatu Eaepediam qua vi flectat natura subernans et quod is nobis

flectat fortuna gubernan8, participium non tam Verbo addendum quam

87쪽

nomini tribuendum erit ita ut adiectivi instar hoc significet natura fortunα quae omnia gubernat, pariterque iudicabimus de verbis versuum 1238l39 libris poenibat eos - turpi morte malaque - --

curia mactanδ. - ostremo hi afferatur . V 797 multaque praeterea languentia membra, Solvunt, ubi quae Vis participio praesentis nomini apposito significatur, eadem rhetorico consilio quasi instauratur verbo sinito et simillimus est huic locus Vergilianus ille in

Aen. II 237 otita latentia oondunt. Ceterum totus hic uberior participii usus rhetoricae artis studium valde mihi videtur resipere, quae alliteratione saepius adiuvatur, et maxime nimirum conveniebat p0etae, qui aut rei fortius expressae specie aut elegantioris elocutionis ornatu legentium animos delectaret. Ut autem vidimus verba synonyma n0nnumquam ita coniungi, ut alterum pondere sententiae inferius sit, sic non mirabimur participium quoque abunde additum interdum parem habere significationem atque verbum finitum sed illum minus graviter expressam ita ut iure Bos eo carere pos8e arbitreris. Tales velim conferas locos, I 438 sinane nullam rem prohibere queat per e tran8ire meantem ubi Bockem uellerum, cum participium cum nomine rem coniungat, ullam meliorem sententium efficere apparet, aut . V 23 aer Ver8at agen8 ignis h. e. tellas et Ι 899 ventus trudit agen magnam magno molimine narem, in quibus participium agen iuXta Verba per se celerem et violentum motum indieantia non longe alia ratione positum

videtur quam qua p0etam in v. IV 279 protrudit agitque et in v. 888 protruditur atque movetur fortiori verbo debile adiunxisse videmus. Nam his quoque locis duplici verbo, licet alterum minus grave sit, tamen motus ille ludulentius depingitur et simile sentimus in eis quae poeta dixit in v. V 464 nubila senti Portante cosmi ad umma

cacumina monti et in v. V 21 1ll ha8ce igitur cum ventu agen8 contruδit in unum Compreδsitque locum cogens mira verborum in re

simplici cumulatione sed eadem vim venti nubes undique c0mportantis belle oculis subiciente. Aliis locis maior vis sententiae non tam in verbo finito quam in ipso participio inesse videatur ita ut in simpliciore oratione illo fortasse malis quam hoc carere. Velut quod poeta dixit solem mane 80lere conve8tire u perfunden omnia luce II 148, duplici imagine sine dubio maiore oratio nitet splendore, sed expressam elocutionis vim in participio potius quam in infinitivo positam esse sentimus. Similis res est fortasse etiam in s. I 278 79 ubi poeta vim ventorum graviter deseribit, suae se. Vent0rum 0rpora mare, quae

88쪽

terra8, quae denique nubila caeli Verrunt o ubito eoeantia turbine raptant. Si enim vera sunt quae de propria vexandi verbi sententia

Gellius disputat in alter Noetium Attic libro, eap. 6, qa 6 vexandi

vis non solum raptandi sententiam aequat sed etiam verbum gravius

et significantius est, quo eadem vi etiam vidius utitur in Met XI 435 venti caeli quoque nubila verant. - Restat hic unus locus, A. 737 38, ubi suavi descriptione haec legimus:

Flora quibu mater praeδpargem ante viai nota coloribu egregiis et odoribu opplet, pro quibus, cum discesseris a poeta, rectius scripta exspectaveris: praevargit ante Viai c. c. e. et . opplet. Nam colores potius cum

spargendi notione convenire, opplendi verbum ad odores quadrare videtur. Si vero ut verba seripta legimus, aut participio aut verbo ipso opus non fuit. Sed qui et quam multi sint quibus Flora viam praespargit virorum doctorum sententiae discrepant. Codices enim, qui primi consulendi sunt, hanc praebent lectionem:

It ver et venu8, et veneri prenuntis ante

Pennatu graditur zephyri ve8tigia propter in quibus, si sensus aliquid valet, verissima mihi videtur Marulli coniectura, qui genetivum zephyri in n0 minativum mutavit; nam Zephyrum ut veris et Veneris comitem non obieeti locum obtinere et obiter quasi commemorari sed gravius significari et ipsum quoque subieeti locum tenere opus esse comparatio cum eis quae sequuntur 739-43ὶ luculenter demonstrat. Contra vereor ne Lachmannus non merito probaverit quod Benti eius dubitanter proposuerat et veris praenuntiu8scribendum esse atque in hac quidem re cum Munrone c0nsentio,

Veneris praenuntius et quis sit facile intellegi posse et bene eum commemorari ea quae licet poetae et decet in pangendo libertate. Profecto enim is qui ipsum Cupidinem hoc loco nominatum eo reprehendit, quod Veneris non veris initium indicet, vim affert 0etae

cuius ingenium talibus sententiae angustiis non continetur. Quae si Vera sunt, quomodo nune quidem verba inter se iungenda sint eum quaeratur, hae ratio optima mihi videtur, ut eommate et post adiectivum pennatu et in fine versus 3 posito talis exsistat versuum consormatio: δε er et Venus et Veneris praenuntiu ante Pennatu8, graditur zephyru veδtigia propter,

Sententia igitur haec est: it ver et Venus et ante eam Cupido, pone

89쪽

subsequitur epityrus his Flora vias floribus praespargit et odoribus

opplet. Ita adverbium ante in V. 736 respondere apparet verbis ve8tigia propter quorum sententia, si Florae tribuuntur, vix mihi

Verbis praeδpargen ante aeston modari posse videtur.

Cum hoc participii genere alterum coniungo, quo illi loci contineantur, ubi praesenti verbi intransitivi statum condicionemque significantis participium perfecti passivi verbi transitivi adicitur ita ut participii significatio cum verbi ipsius sententia plane congruat velut quod in prooemio libri v. 29 30 poeta Venerem hac pree adit:

e se ut, moenera militiai opita quieδciant, hanc quam Verbis coniunctis effert sententiam sopita quiesoano, eandem simplici verbo δopita in vel quieδeant non minus recte X primere potuit; nam opitum θε idem valet quod quie3cere. Sed duobus verbis in unum quasi confusis petitam quandam sententiae mei gravitatem, quasi dixerit alto opore quiescant; et quae Verba hic translata composuit poeta, eisdem propriis usus est in v. II 18 cum pariter men et corpuδ opita quie/cunt item atque Ovidius deahetide dormitura dieitin et XI 251 eum gelido opita quie8cet in antro. - eque aliter in s. I 26l27 quem tu, dea, tempore in omni omnibu ornatum voluisti Meellere rebu pro Memmi gravitate versum quoque participio app0sito graviter fluentem apte poeta conformavit, ut IV 959 et quo quisque fere fudio devinctu adhaeret duplici imagine hominem acriorem et studiis suis magis implicitum depinxit quam si simpliciter dixisset quo studio devinctus δι vel cui tudio adhaeret.

Minus ponderis quam his l0eis participi fortasse effici dices in s.

343l44 non tam ollicito motu privata carerent, Quam genita omnino nulla ratione fuis8ent; nam primaria enuntiationis pars nihil

videtur continere, quod poetae simplici carendi verbo efferre non licuerit. Sed si quis in hac quasi dicendi molestia poetam ita desendat, ut non omnia superbioris iudicii morositate pensitanda esse moneat, is male servit ueretio et excusando aecusat poetam; nam haec quoque potius deliberantem quam neglegentem poetam ostendunt, qui orationem ornare et excolere omnibus modis studet neque talia ut numerus expleatur utiliter componit sed his deliciis rhetoricis sententiam amplis eat versumque exornat. Nec sunt ea quae attuli sola exempla sed inveniuntur eiusdem generis alia velut in v. 423 otii communi sensui nisi prima de/bundata alebit quae recte Boekemuellerus interpretatur sunt enim si intellegenda: en diese nielit die prima fides gesicher ist. Muni o sine ausa difficultates parat, cum dativum oui nomini fide attribuit, quod exemplis probat non

90쪽

probe allatis. Deinde affero ex libro secundo v. 506 carmina con-εimili ratione oppre88a iterent 801l pluma columbaret m, Quaerita crevice circum collumque coronat h. e. quae circum cervice8

collumque ita has partes orona , ex libro IV v. 287 imago)distare ab peculo tantum emota idetur, 384t ae demer8 liquorem obeunt, ex libro V vs. 1007l nec re ulla magis primoribu eae elementis In pedita uia arte conera cohaeret. Itaque etiam in v. V 612 Bernaysi conte tura nec ratio otia imple reclu8a pate/cit, paulo melior quam Lachmanni, participio nihil habet offensionis inversa est verborum ratio in v. III 30 quod natura, Tam manife/ta paten ea omni parte retecta est neque in s. I 17 19 verba eiuno- tu dolor absit temptanda sunt, quamquam de eis quae praecedunt et sequuntur viri doeti non omnes idem sentiunt.

Ab hoc participii perlaeti usu abundanti alter quidam clare distinguitur quem, si Graeco vocabul uti licet, προληπτικόν appellem. Hunc ibi extare censeo, ubi participium perfecti passivi verbo finito appositum aliquid iam factum indicat quod agitur ipso verbo finito.

Cuius usus exempla, quae a multa apud uerelium inveniuntur, cum neque explicationis neque lectionis difficultatem magnam praebeant, primum hie numerabo librorum ordinem secutus. In libro Iextant in v. 218 eae oculi re quaeque repente erepta periret Simplicius enim aut eae oculis periret dicere poterat ut in v. 856 aut eae oeulis eriperetur ut Vergilius in Aen. Ι 88 eripiunt subito nubes eaelumque diemque eucrorum ei oculis deinde in v. 942 IV 17 re-ereata vale/cat et quod Saepius Occurrit nam quodcumque uia mutatum sinibus erit 670, 792 I 753, I 5li mutari enim idem simpliciter significat quod verbis uia Anibu erire poetica translatione exprimitur, quae cum pulchritudini serviat, illud perspicuitatem videtur adiuvare. Porro e libro II assero tum porro quaecumque igni flammata cremantur in V. 673 et quae in fine versuum inter se manifesto respondent numquam in concilium ut po88int compul8a coire Nec remorari in concilio nec crescere adaucta in s. 563 64 es II 1l60 quae nunc vis no8tro grandeδcitnt aucta labore V 260 ergo terrutibi libatur et vota recrescit ubi Purmannus respiciens a v I 1122 plane contra necessitatem adauctu scribi vult in Flechei seni Annalibus 1877 p. 275 n. 3. - raeter illud compulδα eoire autem etiam in v. II 130 verba repulsa reeerti eandem et alliterationis et ubertatis speciem prae se ferunt quam in his quoque eterorum librorum locis laeti deprehendemus V 73 ad altos, monte Contruεae nube coguntur, IV lx somnus fit, ubi anima partim contruεα magis