De abundanti dicendi genere Lucretiano [microform]

71쪽

sed etiam illa deficiente: Π 437 genitalis per Veneris est, G25 Babylonio Chaldaeum Gotrina, V 40 VI 30 etesia flabra quialonum es V 715 16), v 120 magni eael tia mundi h. e. caeli, vide Munronis notam ad . 788 Templa, denique e libro V v. 154

Phoebi Delphio laurua, ubi poetae morem prorsus ignorat si quis eredit Lucretium Delphicum laurum a Cypria distinguere voluisse, et v. 1072 purpureu8que colo conchyli Ι 830 dixerat purpura poeniceuδque color), in quibus omnibus Lustretius poetice sententiam latius conformavit ita ut eam venustius et luculentius illustrare aut gravius enuntiare v0luisse aperte cognoscatur. Neque aliam ob causam nisi orationis exornandae gratia in fine v. V 41 verba Euhiu Euhan meminisse videtur Enniani versus in Athamante 50 tum pariter euhan euhoe euhoe euhium eiqs. eadem lepida soni similiti id in posita sunt, qua ueretium in v. Ι 826 on tum onantem composui8Se, noeium angorem ΙΙΙ 991, vim violentam V sit e violenta iri via f. v. 12244umma vis violenti, venti, III 80 ementem iolentiam vini, V 1268 vire Miolent αδ contra III 296 ei fiolent leonum leones violenti significantur nota nominis circumloeutione cum gravitate aperta dixisse, Ennium in Iphig. reli., v. 25 otio8 in otio animva ne/est, quid elit pariter a Ciceronem in or proalanc. 27 66 otio/um otium graviter et lepide coniunxisse videmus, quibus a Lambino amoenita amoena Plaut. Capt. IV, 1, 7

hic me amoenitate amoena amoenua oneravit dieδ), pretio8um pretium

Epid. I, 2, 17 pulchra pulchritudo veteris illius elegantiae apta et aperta exempla adduntur. His paria sunt Graeca αἰσπνη αἰσχρα, δίκη δικαια, διάφορος διαφορα, μακρον ριῆκος et: de quibus Latinis comparatis egit obeckius in aralipomm. gr. Gr. p. 535l36. Sed sunt alii loci, ubi adiectiva abunde apposita tali alliteratione excusari non possunt. Non loquor de adiectivis illis ornantibus, quibus, cum significatione sua nominis naturam apte definiant, poetae more solito ibi quoque utuntur, ubi e toto sententiarum conexu illam O- minis naturam significatam nullo modo exspectamus, illa dico, quibus appositis nihil aliud additur nisi quod e nominis vi per se ipsum apparet et eminet. Velut inane Lucretius recte et apte m num,prqfundum, quietum appellat, sed quid novi accedit, cum aeuum cognominatur Tamen illud aeuum nane saepius apud Lucretium

oecurrit I 439, 509 I 151, 158, 202 236, Ι 838 et memor eius fuit Vergilius in Aen. XII 06. Eadem deinde est res ibi ubi substantivis, quae initium significant, adiectivum primu adiungitur. Τalis rationis exempla praebent s. I 383 4ndi initum primum

72쪽

eapiat res quaeque movendi III 33 impleri ita prinoipii ab oriagine prima f. V. 769, V 48 676, Verg. in Aen. 372, ΙΙ 371, quam originem genitalem poeta dicit V 171, 24, 12lo deinde

V 675 namque tibi te fuerunt eausarum Mordia prima es Aen. IV 2843, quae eaeordia prima de seminibus dicta etiam in v. 380 libri II leguntur, si traditam scripturam sequimur, neque ob8cura est in ipsorum primordiorum nomine eadem orationis abundantia; nam primordia proprie sunt ordia prima, quod si opus est firmare, perspicitur versu 28 librici quove modo distraeta animi natura)rediret in ordia prima. Sed his locis adiectivum primus licet ad sententiam redundet, tamen non sine gravitate nomini adiectum est itemque sentimus, quod Lucretius de e/tigii primi ΙΙΙ 309, de δυ- premae calcis patio VI 2, de rebus prima fronte locatis I 879, IV 95, 69, 201 de ummo olore corporis V 93, 26 loquitur, adiectivo addito nominis vim aperto consilio poetae augeri et amplificari. Neque aliter in v I 186 nam ferent iuvene δubito ea infantibu parvi et . 1106 parva perductu opella quamquam in pellae in infantibus ipsis vis exiguitatis inest, tamen altero loco mira quam fingit poeta in semine incerto nascendi ratio emeacius oeulis subicitur, altero quam facile rerum natura perspiciatur, si quis veram rationem sequatur, gravius exprimitur. Aliis locis in adiectivo apposito non magis gravitatis consilium quam imaginis lepide depictae formam videbimus. Velut quod poeta in s. I 293 94 hoe dieit ventires interdum vertice torto Corripiunt rapideque rotanti turbine portant, in torto vertice apertus est pleonasmus itemque rapita turbo sententiae satisfecisset. Tamen nemo negabit eadem torquendi significatione saepius expressa totius rei faciem graviter et luculenter multis illis variisque verbis esse depictam. Praeterea Lucretius simili lepore etiam turbinem vereantem V 126 et ner/abundum 438 nobis proponit atque torto vertio etiam Vergilius usus est in Aen. ΙΙ 567. Ceterum talem distendi rationem ipsis poetis placuisse consentaneum est. Itaque Lucreti aestu a uentia in v. IV 581 in vidi Art. Am. II v. 505 iterum occurrere videmus et ut Lucretius de caecis

tenebria H 55 745 798, III 87, VI 353, de aeo caligine II 304, IV 454 loquitur, si eaeo Oaligo etiam apud Vergilium invenitur Aen. III 2033, apud Catullum 64, 207); item cum verbis versus III

iucunda olupta Munro apte confert rop. I. 10, 3 o noctem memon δ mihi iucunda volupta et Aetnae versum 25 dinis animi et iucunda voluptua. - Deinde his similia sunt apud Lucretium α-

73쪽

V 204 10973, gelidus rigor V 6383. Itaque nihil causae erat, cur

Bockemuellerus in utilitate opportunasi 893 offenderet, praeterquam quod omnino nulla extat in his verbis abundantia; nam utilitas opportuna est quod nos dicimus ineratilla in de Νοt, a seasonablehel in need, ut Munro vertit. Contra verius fortasse statuat quispiam adiectivo addito sententiam nominis non variari, quod poeta adiectivum raru/, quod substantivis apte tribuitur, ad ipsa orporum foramina V 457 vel vias V 332 per rara viarum . . per raraδυωδ transfert et quod umorem aquae liquidum appellat I 349, ΙΙΙ 427 cf. II 992 93, ita ut eum rorem liquoris h. e. rorem liquidum abunde dixisse videmus I 771. Etiam apud Ovidium inveniuntur liquidae aquae in Met XV 246 oppositae illae solido terrae orpori. Sed cum in praecedentibus de genetivis et adiectivis dixerim nominibus abunde adiectis, in fine huius partis aliorum quorundam lo-

eorum mentionem facere mihi liceat, ubi additamenta quaedam non nominibus sed alius generis verbis supervacaneum in modum apposita invenimus. Huc enim refero ablativum illum numero numeralibus et adverbio aepe abunde additum vide s. I 432 quod qua/i tertia it numero natura reperta et VI l at aepest numero factum ferique

neeeεὸeεt deinde illud inde loris 443, 39 788 in temporis signi-seatione, de quo es Zumptium in gr. Lat.4 434, porro Verba quippe

etenim primo quaδ quendam conciet ae/tum in v. VI 26, ubi adiectivi quidam vis etiam omisso illo quaε intellegitur es. Reisi g. l. I. pag. 345 et Haas adnotationem), quae omnia sat nota verbo attigisse satis erit. - de illa quidem verborum coniunctione plerumque omne in v. Ι 104 1 repetam quae andius exposuit in ursellinivol. IV pag. 473, qui de hoc ipso ueret versu copiosius egit invol. V pag. 95 n. Idem vir doctus de compositione particularum

aio item in vol. ΙΙΙ pag. 523 haec adnotat 'sic item ne coniungantur, nulla impedit cau/εa, quum igniscet εio eodem modo et affert Caes. b. Gall. Ι 44 ut ψε concedi non oporteret, i in no8tro Me impetum faceret, se item no e88 iniquo8, qui in uo iure e interpellaremu8, ubi sic deesse poterat. Inveniuntur eiusdem rei exempla etiam

apud Lucretium, qui et sic item saepius componit velut I 695, 10 19, IV 161 et si itidem ΙΙ 15 cs Graecorum ςαντως οντως cuiuS nonnulla exempla dedit Heindorsus in nota ad lat Phaed. p. 98 Α et ad Protag. p. 351 D certe non sine gravitate et magna cum videmonstrandi, quae eadem inest in pronominibus his idem, idem ille coniunctis de quibus es. Reifig. l. la 216 cum Baas adnotatione.

74쪽

Sed de hoc genere satis dictum sit. Transgredior ad novum, quod omnes eos locos contineat, in quibus verbo cuidam aut nomen aut adiectivum aut adverbium aut denique gerundium praeter necesSitatem apposita invenimus. Initium sumat hae quaestio a nomine Verbo adiecto, in qua re, ut hic quoque ratio quaedem adhibeatur, primum illi loci apte comprehendentur, ubi, cum id quod aut sensibus aut corporis membris agitur ita enuntietur, ut in verbo ipso insit proprii sensus aut membri aperta significatio, horum tamen vocabula a poeta verbo praeter necessitatem etiam adiciuntur. Νihil nim in sententia desideraremus, si poeta in v. II 3b solum dixisset omnia

convisens loca, oculis non adiectis, neque in v. IV 46 pro nisi titsint quae non sunt sensibus visa inane sensuum additamentum desideremus. Item quod paulo antea in v. 457 poeta de campis transeundis loquitur, nemo illud nisi pedum opera fieri non posse negabit, aut quod Lucretius in v I 495 homines pocula manu retinentes faciat, in s. ΙΙΙ 10ll tamen satis habeat distere, tenentque pocula, Omines poetam altero loco omittendo peccavisse quisquam eontendet. Quod ut fiat tantum abest, ut talis aecessio verborum, quae facile intellegantur, tamquam inutilis orationis redundantia fortasse iure vituperetur. Qua in re etiam Quintilianus, subtilis ille earum quae perfectum oratorem efficiunt artium existimator, monet eum, ut tali effusione abstineat, cum in octavo Institutionis Oratoriae libro, cap. 3,q53 G sed mal m. haec scribat et pleona8mo vitium, cum

8upervacui verbis oratio oneratur: ego oculis meis vidi', satis enim

'oidi'. emendavit hoc etiam urbane in Hirtio Cicero, otii, fas in sic Hauptius, vide opus . II p. 480 cum declaman filiam a matre decem

men8ibu in ter latum δεe dioeiahet, quid aliae , inquit, in perula εolent ferre ' nonnumquam tamen illud genti8, cuis eaeemplum priore loco poδui adfirmationis grati adhibetur: vocemque his auribus hau/i'. at vitium erit, quotien otio8tim fuerit et upererit, non cum adicietur

cf. IX. 3, 46). Haec ille vere atque caute disputavit. Neque enim ubique haec copia reprehendenda est sed inveniuntur exempla, in quibus sententiae cuidam ponderi non inepte videtur servire. Hoc fit et in Aeneidos illo versu, quem attulit Quintilianus et in Ciceronis

loco in or pro Mil. 2 6 nisi oeulis eideritia inἡidia Miloni a Clodio

facta h. e. ante oculo8, in promptu videritia, eademque est res apud

Lucretium ipsum in s. I 200l1, ubi pedum et manuum nominibus adiectis praeterquam quod alliteratio magis sub oculos cadit, etiam

75쪽

membrorum illorum magnitudinem gravius efferri e toto conexu probabile videtur. Item in v. IV 840 at contra conferre manu certamina pugnae ablativus manu respondebit nostro mi beWagneterinan vel

mit de Tam in de Han ut in simili versu Vergiliano a Lachmanno apte allato Aen. VI 604 ελ Getis inferre manu lacrimabile bellum et poteris etiam comparare en XI 23, 27. Aliis locis manu significatur nostrum mi ei gener an ut in Aen. V 435 et

nota sunt opera manu Dei naturae opposita. Illis tamen quos initio protuleram locis nulla erat neque alliterationis neque auctae sententiae excusatio, quibus locis adiungo s. IV 616l17 plenam pongiam aquai Si qui forte manu premere ac iocare coepit, ubi sententia facile manu illa carebit, et pertinet hue etiam phrasis illa me animi fallit 136, 22, V 97, ubi partis definitione opus non erat. Ceterum similia etiam apud Graecos poetas saepe inveniuntur, e quibus nonnulla exempla collegit obeckius in lac commentario v. 310.

Sunt autem etiam talia verba, quae per translationem sensuum munera significant, usu tamen saepe ita iam vulgata, ut per se ipsa ad sensus referantur, velut cum cernere videndi notione usurpatur. Quibus quod a scriptoribus et a poetis nonnumquam sensuum nomina apposita videmus, fit item pleonasmus, cuius tamen ratio quomodo a prioribus differat facile perspicitur. Oculi cernere autem pro solo

cernendi verbo et Lucretius dixit I 268, ΙΙ 83 7 et Cicero Tusc. I. 20, 46no enim ne nunc quidem oculi cernimu ea, quae videmu8, idemque

Lucretius auribus accipere usurpavit in s. IV 979 V 164. - Similis deinde ratio est in verbis dicendi. Lucretium pandere distis V 54, pandere dictio 126, eaeponere erbi Ι 833 I 949, pertexere disti I 418, laetare aliquid diotisci 590 es. en. X 621), --eere erbi V 733 ei. Verg. Georg. II 289), rationem reddere dictis II 178 V 173 erbi V 1166 copiosius quam sententia postularet

dixisse minus mirabimur, ut non videamus omnibus his locis orationis copiam alliterationi aut numero explendo servire quam quod

eum ne talia quidem disti orare Ι 834 dooeo distis V 56 hoe quidem alliterationis causa sine dubio positum vitasse cognoscimus, et cum his apte componemus apud Ennium eri compellare pater me noee videtur hi verbia Annal. v. 45 cf. Verg. Aen. V 161), quam tibi eae ore orationem duriter diatis dedit Trag. reli. v. 348 et apud

Vergilium fando h. e. verbis, oratione e Eoare Aen. I 361l62)enumerare IV 333l34). - Sunt tamen alia quoque non minus praeter sententiae necessitatem addita eiquit II 673 quaecumque igni flammata remantur et V 124 1 igni ubi ingente δilva ardore cremarat,

76쪽

atque etiam solutae orationis scriptores videmus similia sibi oncessisse es Caes. b. Gall. Ι. 4, 1 damnatum poenam equi oportebat, ut igni cremaretur et Suet. Calig. 274n poetam igni cremavit. Item in verbis s. IV 1042 tinde rimur tot illud totu deesse poterat, cum vis eius verbo ipso significetur ut similiter VI 339 discutiat plagis. Sed priore loco alliterationem poetam diixisse veri simile est, quam eandem in versu II 30 et erunt et ore/cent vique alebunt ocis viverbo alebunt appositae causam fuisse apparet. Nam sententia quidem illud o non magis postulatur quam in v. III 8 neque inter ε eontendant tribu hilum ablativo tribu opus esse videtur aut III 64 patio seri disse pote8ta spatio omisso sententiae perspicuitas obscuratur. Neque negabitur etiam in v. V 1315 equos)frenis convertere in hoote instrumenti significatione facile intellegenda carers nos posse et in s. VI 751 et 2 pennarum nomen satis esse super- Vacaneum, cum aves pennis per auras ferri per se quisque intellegat. Item in s. V 90 multa, Oet, e fiat, ore 1377 liquidas avium Doce imitarier ore, I 39l40 uavi eae ore loquella Funde significatione oris opus non erat; cf. Verg. Aen. V 42 funditque ha ore loquela et pati8am ore facere apud Ennium in Annal. reli. v. 572 et Lucilium v. 16 pau/am facit ore loquendis. Contra in v. V 1126 regere imperio re velle et regna tenere quamquam ablativus non postulatur, tamen summi imperii notio gravius et iustius hie mihi videtur significari quam apud Vergil. in en. Ι 851 tu regere imperio populo Romane memento. Postremo duos locos hic affero, ubi Lachmannus codicum lectionem iniuria mihi videtur infestavisse prior extat in v. 740 libri I, qui in odicibus sic ei cumfertur principio quod Averna vocantur nomine, id ab re Inpo-εitumst. Poeta quin illa verba, quae comma praecedunt, sine offensione si ut tradita sunt coniungere potuerit, licet ablativus nomine abundet, non dubium esse potest et Enniano illo navis quae nune nominatur nomine Argo in Trag. reli. v. 283 id firmatur, quocum compares apud Lucretium Cureta nomine Grai Quo minmorant Phrygio ΙΙ 629l30 et illud νομα δ' Bνομάζετο χλενος in Soph. hil. 605l6 si opus est firmamento; sed hoc loco ablativus appositus eo

magis excusatur, quod sic sulciuntur ea quae sequuntur verba nuntiationis demonstrativae. Quod vero poeta sic scribere maluit quam quae simpliciora sunt nomen id ab re inpo/itumet, hoc sane illius erat arbitrii, nobis talia servanda potius sunt quam corrigendo delenda. Alter locus extat in v. V 349, ubi si Lachmannum sequeremur legentes morbi aegrescimus idem Atque eiqs. illud morbi scilicet

77쪽

nullius esset ponderis. Sed hic uni oni plane me assentiri lateor

ex ii coniectura scribentis morbis aegre/oimu sedem. Nam Lael1- manni interpretatio verborum inter nos idem atque illi eiqs quae ita explicat inter nos imillimi a pror8u iidem no et illi quos etc. sat audax est neque talis dicendi brevitas Lucreti propria. Forma sedem autem, quam Laelim annus Lucretio adscribere n0n ausus est, et hie et in v. II 693 in oeo videtur esse et illud inter nos Munro hic apte interpretatur ne rest the ther, taken ali in ali quod quidem ab hoc poeta frequentatum etiam ibi nonnumquam ponitur, ubie sententiae conexu deesse potest velut in s. Ι 838 anguini inter ε multi coguntibu guttis ΙΙ 154 e comptera meant inter e conque globata, ubi mutua coniunctio ipsa praepositione significatur item III inter e mortale mutua vivunt, V 851 mutua qui mutent inter 8 gaudia, 1098 mutua dum inter e rami tirpe8que teruntur, ubi vicissitudinis vis adiectivo mutuu satis significatur. Sed cum in his nominum exemplis versati simus, pauca iam commemorabo, ubi non in nomine ipso sed in adiectivo nomini adiecto abundantia posita est. Talia dico Xempla conδervant naturam 8emper eandem 676, unum conδervan8 δque tenorem V 508, aut moribu uni Conveniunt V 894 h. e. moribus unis uni vel mor

bus conneniunt. Ab his deinceps ad 0rum adiectivorum usum deducimur, quae non cum n0mine arte coniuncta sed ad verbi notionem magis pertinentia eum vi eius ita conveniunt, ut praeter negessitatem apposita iure possint putari. Quod enim in v. V 449 Lucretius dixit binaque per tota aedis geminare Velleae, aut bina eri aut geminare solum simplici orationi conveniebat neque paulo post, invs. 1246l47, quibus ante domi fecundae saepe nequi88ent More parere necesse erat poeta adiectivo fecundae in hae verborum sententia

uteretur. Munro enim cum Verba fecundae uaeore coniuncta vertit

wiwe horeener fruitsul num poetae sententiam recte expresserit valde dubito, multoque peius Wakefieldus locum explieat adverbio ante ad adiectivum fecundae relato in prioribu Hymenaei ea intellegens, in- Vit0, pinor, poeta, qui hanc simplicem sententiam sine dubio efferri vult qui antea pluribus hymenaeis nullis secundis uxoribus usi essent, his postea ex alia semina liberi tamen contigerunt. Neque habet hoc exemplum, tantum quod negatione fortasse ratio paulo difficilius cognoscitur, aut offensionis quicquam aut novitatis sed sunt alia quoque in quibus eadem interpretandi ratione utemur. Nam et in v. ΙΙΙ731 corpus enim magis hi vitii ad ne laborat eadem sententia

78쪽

gitur auris adiectivo vicinus tangendi vis poetice iterum exprimitur. Et vix aliter iudicare poterimus de . II 8 avius a vera longe ratione varia, cui similis est verborum collocatione et sententia V. II 229 avis a vera longe rotione recedit collatis versibus II 40 procul aviti erra et III 463 avius errat Saepe animu h. e. de via aberrat. Eandem rationem deinde ignoseemus in s. II 315 16 differre neces8est Natura hominum varias V 265 levia radere tigna

si Marulli coniecturam sequimur), Ι 834 claudicat aetemplo pinnarum nisus inanis denique V 12 vidit divitiis homines et honore et laude potente Affluere, quod sat graviter dictum uni o bene vertit: were reat in agmenoe of riches etc. Sed huius dicendi generis

exempla, ubi adiectivo, non sine pondere quodam ut videtur et poetica orationis venustate, nomini tribuitur quod verbi ipsius sententia satis efficitur, et Latinis et Graecis nota sunt nec s0lum poetis; nam eiusdem generis est, ut unum afferam, quod hucydides dicit IV. 17, 2 τους δε orouc μακροτέρους - μ. 7κυνουμεν et alia

quaerenti dabunt obeckius in Paralipomm. r. r. pag. 3l 32 et Matthiae in gramm Graeca . 446, 1, 2. His rebus expositis non mirum videbitur etiam adverbia saepius abunde cum verbis coniuncta inveniri, quod quidem maxime ita fit, ut verbis eum praepositione compositis adverbia idem fere ac praepositio valentia apponantur. Fit hoc sine magno sententiae pondere primum ibi ubi verbis, quibus praepositi eae praep0sita est, etiam adverbia foras vel extra adduntur: I 200 fora emergant Giliantque, 951 foras eiecit, II 122 3 as editus 575 eiectis aerea, Ι 914 foraεeteolo 920 eiectam fora/,IV 548 foras emittimu8 V 489 fora elap8a, V 583 foro erumpitur 699 re fora8 888 fora erumpere atque etiam fora cum substantivo coniunctum fora eteotu Ι 957 cf. p. 13. - Alliterationis deinde studio tribuemus quod invenitur IV 445 manu - ubdita upter et eadem sine dubio valuit ratio ibi ubi poeta verbis obstare et sterre adiectivum obvius adiecit: IV 1142 ob eius ob/tes, III 1039 leto caput optiui ψε et similiter

obvius es obtulit eui par est adverbi obviam usus nonnullis poetarum se enicorum locis, s Plaut. Amphit. III 4, 2 qui obviam πεiatore

mihi, Ter. d. III. 2, 24 oppido opportune te obtulisti mi obviam etiam Caesar abunde dicit in eli. Gall. VII. 28, 1 ε qua eae parte

obviam contra Meniretur et Livius IV. 40, 3 ut obviam agmini oecurrerent. - Αliis tamen locis non errabimus poetam non sine eonsilio atque pondere sententiae praepositionis vim adverbio iterasse arbitrati. am

79쪽

et in verbis v. VI 047l4 prius Praeeepit illud pris graviter sequenti

adiectivo posterior oppositum videmus cui toti loco componas versus

libri 1 336 38 simillimos et cum pleonasmi genere compares V. 737 prae/pargena ante et in versibus II 204l verba ursum ue-

cedere et deorsum deducere cum vi sententiae X pressa inter se respondent. Quod ceterum ad verba deor8um deducere attinet, quae apud Bernaysium non reperies, Marullum ita codicum lectionem deor/um ducere, qua VerSu una Syllaba privatur, Simplicius emendasse existimo quam Laelim annum et Bernaysium, nec refutatur illa emendatio Suge

mihi selitentia, qui ouis similibus, s 190, 202 247, non de ducendo sed de meando poetam loqui animadvertens deor/tim decedere legendum esse statuit in hil vol. 24 p. 434), quo etiam ad literas et sonum melius exsisteret contrarium. Sed hoc loco propter verbi pugnandi vim de ducendo putius quam de decedendo cogitandum esse unusquisque facile intelleget. - usquam autem evidentior poetae ratio exsistit quam in v I 67, cuius in fine contra positum, quamquam iuxta obsistendi verbum abundat, cum gravitate tamen maxima illi ontra in fine praee edentis versus collocato respondet neque obseura est eiusdem contra in v. IV 080 verbo repugnat abunde adiuncti fortis tamen vis atque significatio his locis addas Verg. Aen. V lobniti contra, X 359 tant obniae omnia contra, etiam XII 887 Aenea inδtat contra. - is quaedam sententiae deinde in his quoque videtur inesse V 1410 quod adest praesto ses Ter Eun. V. 8, 20 Heaut. I. 1, 120 ut aliis locis prae/entem adeεδ item non sine gravitate dictum invenitur, deinde in verbis pessum tib/edere V 590) ubi subsedere per se apte potest intellegi Wakefieldus confert Lucan. 646 terraene dehiscent ubsidentque urbeδ' neque poeta quod dixittin Consentire III 168 et 798 sine consilio egit et denique etiani verbis seorδum secerna II 635, es. 498 divisa eor/um, Ι 8 singillatim, ecreta, separandi notio fortius enuntiatur. Quod vero uni oetiam in s. II 263 6 nil ut secernier unum Possit verba ece ierunum inter se coniungit vertit enim an by eparate by uses hiep0tius unum ad nil relatum vim huius vocis augere mihi videtur ut1 1077 res nulla, tin et aliis Ciceronis et Livi locis de simili Graecorum usu in voce εἷς adeas eis kium in libro de pleonasmuGraeco p. 4). - Latissime autem patet hoc pleonasmi genus in adverbiis rursu et retro, quae saepissime Verbis cum re Syllaba compositis adiciuntur neque magis offendunt quam cum nos dicimus: Wieder urit kkehren et similia alia, quibus res in eum statum vel locum redire significatur unde prosecta est. mac sententia Lucretius

80쪽

dicit rursun reaolnat, iL rursus reses, II 100 rur8um rellatum, receptant, II 84 rursum redegerit, VI IV 2 rursus referuntur, Ι 871 rursu - redeunt, deinde II 30 retroque reputia reverti, I 283 retro residit, ef Aen. IX 539), ΙΙil retroque remensumst V 269 V 635 retroque remanat, IV l0lli retroque reputianti V 573 retroque recellit, denique 785 retroque - reverti ubi uni o vellens in reverε order de ordine inverso id dictum intellegit cf. Ovid. et XV 44-51). - uirati et retro coniuncta Sunt v 308 retro rursum redit. Paulo aliter res se habet I 44l45 IV 19 20 retroque Volgus abhorret ab hac se ratione ubi de discessu non de reditu agitur et talibus logis ubi eiusdem aetionis iteratio signis datur ut in Ovidi et II 684 redeuntque, rur8u8, quae re

spondent Verbis emergunsque iterum. Sed hoc pleonasmi genus exemplis aliorum quoque seriptorum satis probatur, quorum e numero magno nonnulla hic asserre supersedeo, praesertim cum ii plura

quaeret inmaas adnotatione sit 3 libri ante laudati eos lueos ubi viri

docti de hae re copiosius egerunt sat multos collatos inveniat. Iam mihi pauca alia exempla tractanda restant ubi simplici verbo adverbium apponitur ita tamen ut vis eius verbo ipso contineatur. Νonnumquam hoc si aperto alliterationis studio, ut in v. II 14 apparet aperte cui similia nonnulla ex comicis contulit aekius in dissertatione de alliteratione sermonis Latini in Mus Rhen. 1829 p. 324-4l8 p. 330, velut propere properas laut Cure. IV. 3, 3 V. 3, 10, eurgim currere Pseud. I. 3, 124, nitide nitet Truc. II. 4, 3 cupide cupis Cas. II. 3, 49 se AEnnii Trag. reli. v. 337 qui nta cupien8 cupienter cupit), Sed neque haec quodam sententiae pondere carent neque quod Lucretius dicit IV 56 perit fru/tra pars vocum, fruδtra sine vi additum videtur, quamquam perit ipsum diei certe satis erat; nam in pereundi verbo inest mali eventus significatio. Contra in v. lII 4 rur/um quod pereat male et ingratum occidat omne adverbio male causa affertur et sententia haec est rursum quod pereat mala ratione h. e. effusione, vide v. 938 et dei dat, cum nihil commodi inde ibi effluxerit. Priore autem oeo qui Munronem secutus fru/tra non cum verbo perit sed cum Sequentibus di 8a per aura coniunget, quod seri potest, ita quoque tamen adverbii sententiam post verbum perit sat abunde in serri conge det. - liquoties deinde adverbium primum eis verbis additum reperimus, quae per se ipsa initium indicent, II 61 primum, coepisse creari, IV 111 primum, coeptant - tueri, V 10 12 primum mollescere coepit ubi tamen illud primum aliquid proprii habet ponderis, qu0 saepius verbi coepisε vim