Emendationum Dionysiacarum specimen 1-3

4쪽

Quibus duabus commentationibus nostris de DionDi Halicarnassensis antiquitatibus romanis hene mereri studuimus, in eis id egimus. ut quae temporum iniuria corrupta et vitiata taeerent ad pristinam integritatem revocaremus suaque Dionysio restitueremus. qua in re sieversati sumus. non tam ut quae a codicibus antiquissimis tradita sua se ipsa fide et praestantia satis commendarent celebraremus, sed ut ipsi coniectandi periculum subiremus nostroque iudicio usi, quantum quidem in nobis esset. suppetias ferremus Seriptori ultra quam par est neglecto. quod quidem sic demum recte institui nemo ignorat, ut omnis emendandi conatus ab explorata et perspecta librorum manuscriptorum indole et fide proficiscatur. Dionysi quidem eum duo exstent codices antiquitate et bonitate ceteris praestantes, alter Urbinas. Chisianus alter, ubi consentiunt omnis dubitatio exclusa est, ubi in diversa abeunt, haud raro haereas utriplus fidei tribuendum sit. ego quidem meam de utroque libro sententiam cum in specimine emendationum primo significavi tum paucis attigi in specimine altero. interim ad eamdem quaestionem accessit amicus meus Hermannus Savppius in censura editionis Eiesstingianae bonae frugis plena inserta nuntiis Gottingensibus a. MDCCCLXI fascie. 47, in qua id egit, ut Chisiani auctoritatem commendaret prae Urbinatis fide multiplice scilicet interpolationum genere contaminati. lateor multa inesse in illa Sauppi nostri argumentatione quae mihi verissime di putata ess8 videantur: de aliis dissentio nec dissimulatum volo. quemadmodum Κiesstingius nimius videri possit Urhinatis admirator esse, ita Sauppium nimium esse in eodem obtrectando praedicandoque Chisiano, praesertim cum Chisiani lectiones non omnes. Sed eas tantum cognitas haberet, quae spectant ad tres libros priores, quos continet volumen primum editionis Κiesstingianae, ut mihi quidem . uti nunc res est, cum suas uterque codex virtutes, Sua Vitia habeat, nihil magis videatur opus esse quam subtili iudicio quod idoneo scriptoris usu adiutum singulas lectiones in disceptationem vocet perpensisque rationibus omnibus id constituat quod Dionysium scripsisse probabile sit. hoe quidem certum est. neutro nos libro carere posse, neutri unice confidere. ego quidem in eis quas infra posui observationibus sedulo cavendum duxi, ne nimia aut Chisiani aut Urbinatis admiratione motus proponerem quae non suis quae

5쪽

que rationi,ns iisque, ut mihi videbatur, idoneis commendarentur. laetabor autem si qui bene de Dionysio mereri inrepit Κiegs lingius opera nostra non nihil se adiutum esse intellexerit, quocirca in eorum potissimum librorum finibus me continui. quos proxime in lucem prodituros

esse Speramus.

Desectionem bonis veterum scriptorum dici ἀποστασιν neque ignotum est et pridem observatum ab A. Lobeckio ad Phrvn. p. 52S: quo sensu cum et αποστασία crebro apud recentiores occurrat, sequi, ut, si lectio ambigua sit, res in suspenso relinquatur. nihil igitur decernit de usu Dionysi, quem ego non magis quam Plutarchum in eo vocabulo a probatissimorum usu scriptorum recessisse mihi persuasi. Dionysius quidem cum alibi constanter legitima forma usus sit. ler ad alteram formam deflexisse putatur, libr. 4. 64 Ποιμοι προς

την αρχήν: sed cum diligentius explorato libro Urbinate hodie constet, in eo quem primum posui loco codicem non ἀποστασίαν praebere, sed ἀποστασιν, in altero exhibere ἀποστου- σε ος, unus relinquitur locus postremus, in quo cum statim post sequatur altera forma απο- στάσει, prorsus incredibile est inopto nescio quo variandi studio hoc uno loco sibi indulsisse Dionysium quod refugerit ceteris omnibus. neque enim adsentior Adamantio Grai ad Plut. 6, 451 eui 'τοντο μήλισrα id ποικίλον τε καὶ αν otiaλον παρακι ιαtoi σης φωνῆς σαφής ἐστιν ἔλεγχος, qui cognitum habeam quam propensus suerit Coraes ad luianda vel nomina vel formas nominum praestoralae graecitatis etiam in eis scriptoribus, in quos non cadat eiusmodi incuria. ni mirum vir eximius amplectebatur et fovebat talia in quibus vel apud probatos scriptores novitiae graecitatis quasi quaedam initia sibi deprehendisse videbatur. hinc non miror quod apud Plutarchum Galb. 1 τν ν ααῖ Νερ υνος αποστασίαν προδοσίαν γε νηιένην : oi' καλιὼς ' inquit ' Dολμοσαν οἱ προτεροι τρεφαι τοι νηια εἰς το απόστασιν. sed qui in eadem vita c. 2 scripta legerit ἐν ταῖς αποστάσεσι καὶ προδοσιαις et e. 4 ἀποστάσεως, c. 22 τὴν ἀναρχίαν id ς ἀποστασιν eademque sorma Plutarchum usum esse reputaverit locis ceteris, qui sunt ultra triginta, mirabor si scriptori potius quam librariis, praesertim in tanta errandi proclivitato, formam soloecain tribu Pr maluerit. Duc

dubito quin quo solo et uno loco scriptoris probatae graecitatis vox ἀποστασια legitur, qui est in libello de virtutibus mulier. inter Plutarchea 253' ἐπολέtiovν γὰρ αντοις δια τηναποστασίαν corrigi debeat ἀποστασιν. Eiusdem libri septimi c. 1 ext r. leguntur haec: εοικεν ὁ πρειος ἐν ταla χρονογραφίαις τουτο κπιαχωρίσας, ψι παντες v κολοι γνοῦσαν οἱ λοιπol, Toσο troν μονον ἐν ταῖς ἀρχαίαις εἰρών ἀναγραφαις, οτι πρεσβεις ἀπεστάλησαν ἐπὶ τοντων τεον ὁπαr ν εἰς Σικελίαν σῖτον ωνπσόφιont, καὶ παρ σαν ἐκειθεν αγοντες ἰν o Ttραννος εδωκε δωρεar, ονκέτι si γῆν maea τῶν Ἐλληνικῶν ἐςετάσαι συγγραφεων ὁστις γην τύραννος τοτε Σικελίας, ἀβασανίστως de πως καὶ κατα το προστvχὼν θεῖναι τὼν ΛιονυσιοH. in his

6쪽

quod Belskius de suo dedit oPκετι μηδέν pro οὐκετι ειν ν librorum probabilitatem habet nullam. cerium est ιιῆν esse Dionysi. itaque vitium loci, quod structura, quae nulla est, satis arguituralia ratione corrigendum iudico. qua vix reperias leniorem quam ut εἱρων mutetur in εἰρεῖν. constat nullum viti genus frequentius esse, quam quod cernitur in confusis vocabulorum terminationibus quibusdam. εὐν quidem terminatio in Lita corrigenda 9, 33 Ουεργίνιος - ου ιιονον ἀνalato ν αDτον ἀπέφαινεν, αλλα καὶ ως κράτιστον aνδρων gὰ πολέμι α καὶ στρατζγων φρονιμ--OM. dicta haec sunt de Ser. Servilio, qui ut non erat dictus vectet στειαν e sed κρατιστος ανῆρ τὰ πολέμα, non potuit diei Gρατηγῶν φρονιμωτατος, sed debuit dici στρατηγεῖν φρονιιι τατος, quippe accusatus erat ἀπειρως στρατηγεῖν, vid. c. 28, cuius contrarium est ἱκανον εἰναι πολέμους σre-rγειν ut est 4. 45: sic enim ibi libri cum Reiskio pro πολέμου, item 3, 22 ἐστρατηγηκως τον πολειμον recte libri optimi pro του πολ- ου: hinc 3, 37 νομίσαντες δι ἀνανδρίαν οὐχ ικανον εἶνaι πολεμου στρατηγεῖν corrigendum πολέμ-ς στρατηγει . addimus alia quaedam viliorum exempla ex eodem illo fonte repetendorum. ομενοι et ηιεθα terminationum confusio monstratur loco libr. 3. 29 1 να δε ιικδεν βουλασητε καθ' ηειων ἄδικον, μήτε δὴ μασθωες uno των Vro μένων τ ς πόλεως μήτε παρακρουσθέντες, μία φυλακὴ καὶ προνοια ἐστιν, εἰ τῆς αυτῆς πολεως πολῖναι γενομενοι α παντες καὶ ιιέαν ήγοίμεθα πωρ ida: pro γενομενοι eodex uterque γενοίμεθα, verissime, sed quod in transcursu dicendum est, integer locus sic demum erit, si post βουλασητε suppleveris ετ ι, si quidem certissimum est Sententiam requiri hanc'ns in posterum quicquam iniusti contra nos moliamini'. eodemque modo consultum volo loco libr. 8, 9 οἱ de OPolai σκω λέγοντος τε του ανδρος ευ δῆλοι ησαν αγάμενοι τους λογους, καὶ ἐπειδὴ ἐπαυσατο μεγάλρ βοῆ πάντες ἐπεσε μηναν ως τα κράτιστα υποτιθεμενον, λογον τε οὐδενὶ προεικτες ἐπικτροισι τὴν Πεύμην: dixerat Dionysius c. 8 magistratus Volscorum προθεινaι σκοπώῖν υπερ του τιν χρὴ πολεμειν τροπον Τullique suasu Marcum ad sententiam dicendam vocatum eSSe. cuius cum ingenti clamore accepta esset oratio consentaneum erat diei quod dicem tem Dionysium facit interpres latinus 'nulli amplius lacia direndi copia Marci sententiam ratain esse factam, idque dicentem habebis hac adhibita correctione λογον οὐδενὶ προθέντες ετι κτρουσι τὴν γνωμην: simplex κυρουν sic est e. 11. 88. si all. sed haec in transcursu. illarum de quibus dicere institui terminationum confusio corrupit locum T. 32, ubi quod libri habent αναγκαζο- μενοι δ' αυτα παραφέρειν non tam scribendo naραφερομεν eum neis io quam corrigendo αναγκαζομεθα cum structurae legibus conciliandum est. eamdem rationem secutus iam olim 3, 10 αρχειν αξιοί ἐσιιο 'It αλιας οτι εθνος Ἐλλ νικὰν καὶ μέγιστον τῶν κατο κουντων τονδε τὴν γῆν ἐθνῶν παρέχηιεν, cum eodex uterque praebeat απρεχηιενοι corrigendum esse παρεχομεθα ipso prohavi scriptoris usu, quem quidem quod Κiessi in gius ibidem c. 11 τους αὐτους γαρ ευχόμεθα προγονους restituendum putabat scribendo

7쪽

τους πυτους γὰρ ι αρεχ ιιεθα προγόνους. non magis adsentior quam quod 1. 4 ubi de Roma urbe haee dicuntur: ως ἀνεστίους μέν τινας καὶ πλάνητας καὶ βαρβάρους καὶ δἐ τουτους ἐλευθέρονς οἰκιστας ἐχομένDς, suo Marie reposuit παρεχηιένης, nulla

omnino veri specie. miro casu accidit ut utrumque locum . quo de eadem re agitur, eadem perverterit corruptela: nam hic quoque Chisianus ευχομέν ς. hine scribendum ευρομένης. et hoc quidem occupatum video a Sauppio nostro, cui si in promptu suisset locus alter non dubito quin mecum fuisset facturus restituendo ei quod Dionysius seripserat ευρομεθα.

usum verbi monstrat 2. 62. idem vitium in his Sophocleis ἀν δἐ το ' αχεσθέ μοι οἶκαιρος ἀεi ζῆν ostili p. tur. 15li selici coniectura nuper sustulit A. Me inekius analeci. Soph. p. 247.

Uuam supra restituimus ειν pro ων terminationem, eadem revocanda sanandus est locus

libr. 2. Tl quo Numa resertur multa alia scuta illi coplitus demisso similia labricasse opera usus Mamuri cuiusdam . qui opus illud susceperit: Νομαν - ὁπλα λέγουσι πολ λὰ κατασκευάσασθαι του διοπετει παραπλ σια, Μαμορίου τινὴς et 3 Lργον δ MOPργου αναδεξ ιένου : 'haec' inquit Portus 'puto transposita et in suas sedes ita restituenda τινος δn-μιουργου το εργον ἀναδεξ ιένου. recepit id non monito lectoro Κies,lingius. at enim lubricum hoe emendandi genus quod lit traiectione verborum nee facile nisi ubi certis rationibus commendatur admittendum. hic quidem lenissima corrections suum Dionysio restituas scribendo Μαμορίου τινὰς τ3 si πν δηιranter ειν αναδεξαμεν . eadem ratio adhibenda loco libr. l2. 13 ταυτα ὁ 'ma ιαως ιιαλυν πολυς ἐν τεν σκοπιῆ καθ' εαντὼν γεγέμεν : mirificum istud σκοπε Ρ Ι. G. Mhneidero in lex. dictum videbatur pro σκοπήσει, suspectae fidei voeahulo. sed quod hic dicendum erat. multum dei therare et perpendere secum. graece dicitur πολὐν εἶναι ἐν τεῆ σκοπ ε ῖν καθ' εαυτόν. denique frequentissimum constat vitium esse quo βοῦς et Γς in sine vocabulorum permutantur, cuius rei observatio proderit ad emendanda Dionysi verba libr. s. 8 quibus frustra aliam rationem adhibuit Reiskius. narrantur consules Romani quo seditionem e castris penitus tollerent permisisse, ut hostes militibus suis cum verbis contumeliosis insultarent tum lactis multam contemtionem et despectum testantibus sortitudinis necessitatem inponerent eis qui nollent sponte rem sortiter gerere: Βαδη ταυτα γένοιτο διιφότερα ἐφῆκαν τοῖς πολε&ίοις λδy o et ' αἰσχύνειν κακίζοντας σφων coς ανανδρον την ησυχίαν, καὶ Nyoις υπερο pίας τε καὶ καraφρονήσεως πολλῆς γενο/ιένης αναγκαψειν αγαθους γενέσθαι τους εκουσίως εἶναι μὴ βουλομένους:haec a structura laborant. nec constat sententia. quod qui intellexit Reis ius γοιουσιν scripsit pro γενομενης. sed ne dicam vix satis commodum esse γέμειν h. l. , minori molimine quod hie dici debuit lucramur scribendo εργοις υπεροφέας τε καὶ καταφρονήσεως πολλῆς γε νηιένοις. docta de hoc genetivo exstat disputatio A. Lobeckii ad Phryn. p. 2l5. Repeto librum septimum. cuius e. S. Aristodemus dicitur Cumae cum apud optimates

8쪽

esset res publica plebis patronus esse factus tanta cum optimatium invidia. ut cupide opportunitate uterentur specie honesta illum amovendi δεδιδτες μή τι κακὰν ἐργάσνται περὶ τῆν πολιτεων. lateor haste intellegi posse. commode dicta esse nego. neque enim commodum est in eiusmodi caussa dici 'veriti ne aliquam calamitatem reipublicae asserret'. sed, ne id urgeam, Dionysium dicturum fuisse Di τι κακον ἐργασηται σν ν πολιτείαν. quod unum ac solum poterant vereri. ne res novas molitus imperium ad plebem transferret. id vero videtur hoc loco dicendum suisse eo modo, quo solet. hoc est μή τι καινον ἐργασνται ducitque eo quod mox sequitur de rerum novarum cupidis. quos una cum Aristodemo removere constitueri ut ἐπιλεξαντες τους αποστατο ς - των δη iam ικων ἐξ ων ἀεί τινας υπώπτευον γεωτερισμους. estque eadem correctio sortasse adhibenda verbis libr. l0. 1 quae sic vulgo scripta

των δ' ἐντος τεθους κακων προνοιαν ἐποιο το μν τι κακὴν ὁ δῆ/ιος ἐπὶ τῆ βουλῆ συστας ἐξεργουσννται apertissimum est non magis serri posse quam quae libr. s. 26

nunc habentur το κουφότερον αἱρουμενοι των κακων ἔγνωσαν otiόσε χευρεὶν τοῖς ἐκ των πολεμίων κακοῖς : recte Urbinas δεινοῖς, proharemque item quod altero loco pro κακὴν idem codex praebet δεινον nisi haud paulo probabilius putarem substituendum esse καινον, quoniam καινα illa πολιτευματα significantur de quibus sequitur c. 3 et 18. ceterum talis synonymorum permutatio. qualem monstrat vocabulorum κακον et δεινόν confusio identidem in his libris commissa est. ita 4. 5 VCh δεινὴ pro κακδν, 4. 73 iidem χαλεστὰ pro δεινα, 6. 25 συμφοραU Urb. pro δεινοῖς, l0, 53 idem σνιιποραις pro νόσοις et 10, 47 ἐπὶ

καλοῖς pro ἐπ aractoiς. Quod in superioribus commentationibus exemplis aliquot ostendi, textum quem vocant Dionysi passim lacunis adfectum esse et mancum . quoniam qui proxime tractandus est locus libr. I. T in sum numerum reserendus psi iam pluribus testimoniis confirmarst hibet. ex quibus colligi posse existimo, quoniam qui nunc exstant eodices omnes in hac caussa nos destituant. esse hoc viti genus ex codice archetypo . a quo celeri propagati sunt. derivandum, sive male habito illo sive . quod magis credo. a scriba non satis diligente sxarato. id enim singularis quarundam lacunarum ratio potius suadere videtur. quarum duplex genus est, alterum continetur singularum vocum omissione, alterum integrae sententiae iactura adfecit orationem. dicam prius de illo altero genere, hoc unum praelatus, ad eiusmodi damna sarcienda qui accedat, si modesto et sobrio iudicio uti voluerit. satis habiturum demonstrasse. deesse aliquid ad integritatem sententiae. quam licet interdum cum aliqua probabilitate restituere possit. raro tamen singula verba praestare sustineati illo igitur loco quem supra significavi haec scripta exstant: φυγη δε ιισα τοῖτο των κατ' ἀγοραν καὶ δρόμος : prorsus abhorret haec ratio ab usu Dionysi. quem verbum quale ἐγέν&ro addidisse consentaneum est. similiter 6. 10 ώς δεπολυ τδ παραλογον su potέροις τῆς δοξης consuetudo eius addi iubet tale quid quale συνέβη s. ἀπέδο vel απήντα. 0, 68 autem τὰ μἐν ἐπὶ λόφοις κεlti ενα καὶ πέτραις

9쪽

anoτομοις υπ' αὐτῆς ώχυρωμένα τῆς φύσεως καὶ ὀλίγης δεομενα φυλακης non constat oratio nisi suppleas ἐστι nec serendum censeo eiusdem verbi desectum ii, 22 ηγεμων di του- των ανηρ ἐπιφανὴς Γαιος Κλαύδιος aut T. 8 φυλακαῖς τρισὶ κρατυνε ται τὴν τυραννίδα,

ἔν η ιιι α ι ἐν At των ἐλυπαρ υτατων - ετέρα δ' ἐκ τῶν ἀνοσι oratioν - τριτη δἐ: articulus numerali additus tum demum recte haberet si locus in eam speciem consormatus esset quem monstrat 8, 64 νείμασθαι τὴν στρατιαν τριχῆ ' τουτων τὴν νι ἐν μίαν τὰν DNazoν ἄγοντα - χω-

τῶν νεῶν - τὴν ὲτέραν δἐ - quae C. G. Kruegero suspecta suti. sed apud Dionysium rhois Reis kium correxisse puto ων ἐν μι a. idem non potest scripsisse quod hodie fertur 8,

se τοῖς περιοίκους ἀφελδμενοι, πολλὴ κcti circi I: excidit verbum. quod εχουσι fuisse conicio ex sequentibus ει τι αλλο βδεδ σφετερισδιιενοι τῶν ἡμετέρων εχουσι. participium excidit 8. 67 ὁ δ' ἔτερος τῶν ταώτιον Tιτος Σίκκιος ὁ πειιφθεὶς ἐπὶ Οὐολασκους ὁσον ἐν κράτιστον τῆς δινάμεως μέρος εἰς τὴν Οὐελιτρανῶ ν χώραν εισέβαλλεν iser. εἰσέβαλεν): res manifesta est. bis, ni fallori in hoc genere deliquerunt librarii s. 60 qui locusiotus male est habitus. narrantur Aequi conditiones pacis cum populo Romano recens factas violars ausos esse receptis Antiatibus qui Latinorum agros latrociniis in si starint. his de rebus Latinis apud senatum querentibus et postulantibus, ut aut Oxercitum mittersent aut sibi ipsis permitterent eo8 ulcisci, a quibus bello essent lacessiti οἱ συνεδροι στρατιαν si ἐν oo' αν-τoi ἐερηφισαντο πέ/ιπειν Di τε Ἀστίνοις ἐμετρεφον ἐξαγειν, πρεσβευτὰς δ' ελομενοι τρεῖς, ων νῖγεῖτο Κόῖντος ωάi'ιος - ἐντολας at τοῖς δόντες πυνθώνεσθαι - : excidit verbum, quod ex usu Dionysi απέστειλαν fuisse conicio. mandatum autem legatis est τα τεν ρπασιιένα απaιτεῖν καὶ τοῖς ἐργασαμένοις τα αδικ 1ιατα ἐκδόως αἰτειν : recte Reis kius: 'lκδοτοiς αἰτεiν qui potest' prius postulantur, tum traduntur, non traditi iam postulantur. sine dubio leg. ἐκδότους π&ραλαβεῖν. vitium peperit vicinum απαιτεῖν. de quo genere infra dicam. sed ut non tam naeaλaβεῖν quam αγε ιν corrigendum existimem. mox verba ἐν τεὴ πεδέεν Omni inisellectu destituta esse in consesso est. scribendum esse ἐν τῆ πενδεδ satis videor demonstrasse spec. i. p. 28. addere debebam correctionem proximi viti: ἐφ' ola ὁ Φάβιος αγανακτων καὶ τὰς ψευσθείσας προς αε τὰν ὁμολογίας ανακαλου- μενος : non ita scripserat Dionysius, sed quod recta ratio requirit προς αυτῶν. secuntur haec: Φάβιος υπ-ιεινέ τε, κατοπτεDσαι τα ἐν τῆ πολει πραγιι ατα βουλ3μενος. καὶ διεξιών παντα τδαον προφάσει θεωρίας δημοσίων τε καὶ ιερῶν et a τ' ἐργαστήρια τεῶν πολειμικων O non τ ῶν ιἐν ξδη 'ετελεσιιέν ων, των δ' ἐτι ἐν χερσιν --ro ν, εγνω τὴν διάνοιαν avrων: haec quoties lego toties ollandor nec possum mihi persua-

10쪽

il stre sie scripta esse a Dionysio. primum corrigendum puto δη ιοσιδν τε κcit ἱερον, ut omnia loca et publica et sacra adiisse dicatur quem ad modum Herodianus 2 ll. 7-δυιοσδευνκαι ἱεγῶν τουπέον λαυδανειν dixit. tum dicendum erat quid animadvertisset, ex iis ut mentem eorum cognovisse recte dici posset. ineptis Si me enim coniungi ἐργαστήρια οπιον δη συντετελεσιιμον et δαλων ε τι δεμ χερσὶν οντων non eget demonstratione. iam cum in Urbinate ac Chisiano pro ἐργασο ρια πιυν πολεμικῶν Oπλων scriptum exstet ἐργαστῆρι αδπαντα noλ. onλων nee credibile sit de nihilo ortum esse istud τῶν quod pro rencroci habet vulgata. in ipso illo των vestigium pius suspicor relictum esse quod rei natura diei iubebat. est id. opinor. hoc: διεμον πάντα τοπον κατα πρόφασιν θεωρίας δημόσι 3ν τε καὶ ἱερόν, τα τε ἐργαστῆ ρια πλήρη ορ υἰν ἄπαντα πολεμικίον οπλών, πιυν ιι ἐν verbi vitiose decurtati alterum exemplum reperitur 8, 24 in Minuci ad Marcium oratione: τελευτωντες ηκον ἐφ' λὶμας αἰτιεὐμενοἰ σε τνραννίδα' ἐπὶ τανιν ν αυτος υπαεινας ἀπολογησασθαι τῆν αι xl : sic vulgo, solo e. intellexit hoc Reiskius, eumque in Urh. quocum facit Chis. scriptum esset τνραννίδι, intellegens quid loeus requireret audacissime resinxit in hunc modum αἰτιωμενοί σε τυραννίδι ἐπιτιθεσθαι. πρῖς ταντυν αντος ὁπέμεινας απολογε σασθαι πι ν αἰρίαν. sed hoc nimium est. scripserat Dionysius αἰτιω- amol σε τυραννωι ἐπιχειρεῖν ' ταυτην αυτος - quod terto coIligitur ex verbis quae

huc reseruntur infra c. 32 scriptis: η προδιδδναι τῶς πολε/ιίοις τῆν πολιν ξ τ τραν - νιδι ῶσπερ καὶ Λέκιος Ιτιασατο, ἐπιχειρειν. hic igitur cum praestare posse videar quid scripserit Dionysius. non possum libr. 1, 82 ubi de Numitore cum Romulo colloquente haec scripta sunt: φοά ει τας αντου τυχας, ως Ἀμούλιος αυτ δν αδελφὰς ων ἀπεστερησε τῆς βασιλείας, πτανὸν δε τέκμον εθηκε, τον si ἐν ἐπὶ λ eg κρύφα διαχειρισάsιενος, τῆν δε εἱρκτῆ δεδεuενην φιλου retων, τα τε αλλα ὁποσα δεσποτης χρώμενος δουλ ρ: haec ego sine viti suspitione transmissa ab editoribus lateor me expedire non posse: pendet enim nominativus iste participii χρμιενος nec habet quo reseratur, ut verbum excidisse statuendum sit, quo in talem aliquam speciem structura absolveretur τα τε αλλα

βασιλεῖς χιυρρ πολλῆ δωρεῖται Θιμων τε καὶ πιον αλλων προσοίκων, ης sicra ἐποιουντο ἄρχειν, παραγ otiovς τινὰς αυτῆς ἐκβαλων ἄνθρωπους advertit me liber Chisianus, in quo voeabulum postremum omissum est. aut salior aut minime temere id sactum esse putandum est. meo quidem sensu istud ἀνθρώπονς cum illo suo τινας ridiculi quid habet, ne dicam absonum esse. recta et rei ipsi consentanea ratio hoc mihi videtur requirere ut Hercules dicatur reges Aboriginum agro donasse improbis quibusdam regulis adempto hoc est ἐκβαλών παρανό/ιονς τινaς αρχοoaς s. δυναστας s. 6ράννοtς, quod postquam ex cidit suppletum est vocabulo temere arrepto a quo sibi cavit Chisianus. sed quoniam in librum primum incidimus locum addimus c. 14 ut ab hac disputatione haud alienum. ibi de Oraculo