De coniunctivo Plautino

11쪽

empla, quale est m. me. D. Melius uin fore spero, ubi te id , in quo ex cum licentia quadam indicativus adhibitus esse Milinem videtur in iis p. 0353, quamquam in icta lingua latina diligentor examinanti indieativus iuxta eum

coniunctivo modus legitimus esse reperietur in inriodis, quae a I personae praesentis verbis pendent. Un cuna ulinor igitur peccat Draeser cui innirntione carere videtur late indicativus: Ροon. 950. Deos sque veneror Ili quod te mea re huc ren rite venerim, quem appellat Vana tibnorm μ.

bhnu dei semen uis euunis de Aussum de si uni oderlog. Subjekt des clupis itae hereis et werdem soli Min heet recto ita diei possit de exemplo huiusmodi: Mure 423 Muter lautus putri , qui scortum sibi Oh oeulos ud duoeerit, has lex non vale de tuli enuntiato quias:

Aul. 105. Discrucior uni ni, quia - heundumst. Nulla senim ration in tali 0riodo isto sontentiam secundaria in Hii iunctivi anxilio ad Rubiectu ni primariae sententino vel ad mentem ius qui loquitur pserre. Etiam illi de causa spr0hpndenda sunt up verba Latim anni si uolteri. Nam quod dicunt A mye oder Ge-Hin Q i, cur m. o l. v. S ιυekt des Haupisatara', non habsent quo Pserant ex . . quae ab impersonali verbo pe

dent, ut CD or 2, 9 nihil indignius sit, quum eum qui

12쪽

- 4 culpa careat supplicio non carere, ubi non est subiectum, qtro respicere possit sententia secundaria. Quo fit, ut attrii et ioni cuidam modorum g 43 vel analogiae quam in novissima editione substituerunt ' talem coniunctivum ubbuant Sed nomini redo probari poterit, non esse eundem coniunctivum iurans duobus ex : dignum est eum qui culpa cureret inlici non carere.

Indignor eum qui . careat . n. c.

Atque reperiemus in sententiis, quae his impersonalisbus verbis subiunguntur non minus quam in eis, quae a Ipersonae verbis pendent, indicativum passim retineri. Si igitur iam latis finibus' obliquam orationem circumscribimus, ut uinem subiunctum rationem intelligi mus, normae non possunt statui, quae ad omnem Oniun tivum obliquum aeque pertineant. Nam distinguenda sunt ea exempla, in quibus necessario coniunctivus adhibendus est, et ea, in quibus et indicativo et coniunctivo licet uti. Quae genera iam Madri recte dissignavit. l. Nam obliquam rationem is quidem proprie appellat sam, in qua verba et sententiae reserantur, quae non

eius sint qui loquatur, sed allarius in D 03' remo de

142, 3 d. VII 1892 Blos aufertuli Angleichunian Fallo, ubi do vere obli alii sontentiis gitur.

13쪽

2. Alterum est coniunctivi genus id, quod inra 369Madvi do scribit his orbis: Deshal stehi der Coniunctio in alien elutinen de dure Coniunctione ungehnumten Xebensu aere, eelcte induve Ut erdeu rem ei ne dure hei ven Infinitio uti syedriackte Vor stellun odereinen im Coniunctis de Ace. o. in . tehenden Sala au er-yunaen, n deren Inhult non dem Redeuden ita eiusuehuls iri lich, sondern nur ais Bestandthei der m Iris oder ni ansse thrte Vorb tellun auisemyt iri foratio obliqua, indireset Redo '. Curii autom coniunctivus illo vors obliquus in omnibus Aententiis secundariis, quibus aliena verba aut sententiae referuntur aeque necessario requiratur, sive veras sive cogitata res exprimunt hic coniunctivus, qui infinitivis subivnstitur, si non ad alium nisi ad eum qui loquiturrsespicit in robus certis veris tu non frsequentatur, sed universali lim vel infinitarum est sententiarum. Attamen ne in his quidem semper quod falso statuit advig: in alien Nelen sutaen', itemquo tiliner g 82. . . in alien ebensiligen etc. Recte enim Zande l. i. g 169 saepe ait hunc coniunctivum usu Venire.

14쪽

- 6 Sed mirii est advigium, cum haec coniunctivi g nera distingueret interposuisse verbum illud Drehulbμ, nisi sorte inalogiae auxilio irrepsisse putat obliquia coniunctivum, quem ad alios pectare lixit in eos fines qui eius non essent. Nnna non potuit noli videre serbis dudum laudatis i 369 eas quoque sententias comprehendi, quae ad eum qui loqueretur pertinerent.

De nomine scilicet, non de re est contentis, utrum hunc quoque coniunctivum cum advigio obliquum appellemus necne dummodo re atque verbis genera illa satis inter se seiungamus. Tamen Obliqua mihi vid0tur aptius uppellari e sola ratio, in qua reddenda aut personarum ratio aut semporis ita mutata est, ut a sua mente aut saltem a suo tempore liena narret is qui sequitur. Alierum Gisini lii riorem coniunctivum nescio an recte liceat meam coniunctivum subiunctivum, cum eius ratioris a ut infinitio pendenti proxime subiungatur. . Be- standthoi de am Ins de coni angesti irinia Vorstelliing j.

Sed se novi nominibus urbem potius quam explicem, tutius est secundulii Sulli simpliciter eum appellare coniunctivum qui apud infinitivos sis h. Inquiremus igitur Hi ac disputations Plautinas dabulas examinantes quibus rationibus afficiantur et in obliquae in reliqua subiuncta ratione ne sententiae Secundariae,

quae in absoluta dictione inKicativo exprimuntur, is in infinitivum transeunt primariae sententiae. Disitiae by orale

15쪽

Tertia personne sertium personale eat in primario enuntinis.

A. containctivus. Proprio imisi tollite ili apparet rationem obliquam, qua Erba aut ententiae alterius narrantur, habitare inperiodis, tuae a III personae verbo pendent. A quibus id quoque recte dicitur obliquum coniunctivum usurpari in omnibus sententiis secundariis, quae ad eum, de quo Praedicetur nuntiatio regens, proxime referantur.

Sed hi dicendi usus ut in historico seribendi generessequens ita in tabulis scilicet longe rarior est, in quibus magis ipsi sua loquentes homines inducuntur quam aliena narrantes. Nam ne de continuata ratione obliqua verba

faciam quae in prologis reperitur Amph. ι-74, 8a-85 Mere. 51 9 et in narratione Sosiae Amph. 205-IR

ne breviores quidem sententiarum nexus obliqui usitati sunt. In quibus eum iam adeo excultus occurrat coniunctivus obliquus ut a latinitate posteriorum vix discrepet, non

est, cur in exelupli enuiverandi longus im:

I. condidionales sunt sententiae: Amph. 206. si Du , Si quo inporreinent redderent, se Mercitum eaetemplo domum Reducturum, pucem utque otii Dura illis sin ali e sient an muti nepis dens

16쪽

Aul. 70 Credo edep/il ego illi mercedem Duo si illiniso cocos, si id prium ferias . 363- . . 528. An te id exspecti re oportet, siquis promit u tibi

τὸ ueturum dis item, si mori u tur uter sua. moritur libri corr. PyladesJcus. 53 sperat, si ei sit data,

698 9. Curc. 667-9, Bacch. 285 Merc. prol. 79, 243, 420 Most. 084, Rud 405, 379 v. nisu, P, 776-8, True. 89-90, 399 400. His exemplis addendum est uiiuua, in quo cum prave verba coniungerent, omnes quantum scio coniunctivi natorum perperam interpretati sunt:

Ainph. 89 I. Fuci uti lirans mi illud si ri quot illaec ιGAt νι/at, Ni me illum amuntem ad sese studeam recipere.

Nam cum ita uniungerent Faciundulset mihi illud, si studeum, pro inconcinna aut corrupta hanc periodum coi dicionalem citarunt'. Iungenda autem sunt: 'ri quod tuere post diu si studeum, i. e. quod illaec postulat ut faciam, si istudeam. Rudem igitur evadit sontentiarum structura atque in

Curc. 25. Quod istic cr*tumst, id te orare iusserat Profecto ut faceres, suum i relle gratium, ad cuius exempli similitudinem nostros versus ita licet insorinare:

17쪽

siem quod illum post liut, si recipi Him; vel 'uod illaec matulat ut fucium suum si elim

gratiam.

in orbo ilium . 892 offendiis, hoc perspicuitatis causa pro reflexis se adhibendum erat Opter est pron qu id sequitur ad sese. coniunctivus igitur biliquus est ad Alcumenani respiciens. Nam qua lege reconciliari posse: ipsa iam Iove audiente disseruerat: 889 uia sutis uelut mi ille utque diure insu aer,

Nolle esse dictu quae in in ivsontem protulit. 2. Relativae sent. : Anim pres It Tumetsi pro imperio μὴ ip ou dii tum foret Semat facturos.

eum soluta oratione posteriorum Plautus ceteroquin consentit, in duobus exeuiplis abla Orret. Digitiae by ox le

18쪽

- 10 Bacelin0 M. omniaque ut quidque Numa memoraris eum sibi uno annum conductum: Reli-- id uri fueru- quod ego ei ει- sum us homo promisissem. Facilius in hoo ex demonstrativum pron adhiberi pinini propter interposita verba stultissimus homo, quae Meo-bidus senex, qua stultitia se egisse intelligit, im exclamansvorbis militis inserit. main ad obliquum orationem i. e. ad

militis verba non possunt pertinere, qui stulte egisse te bulum neScierit. Sed nulla eiusmodi est pronominis excusatio in

Rud. 378. Si indulum Hunes rede iissem in pol tuton eius, iuratus t dare Mihi tulentum magnu urgenti.

B. Indicativus.

Oratio obliqua ies III personae verbo priiuari praecipue subiungatur, tamen non ideo exoritur, quia ΙΙΙ personae est verbum primarii enuntiati, nisi etiam ad eius mentem, de quo praedicatur hoc primarium enuntiatum s0ntentiae secundariae reseruntur. Et quid- non solum in eis sententiis secundariis, quas ad verbum finitum statim se lipplicant, scribentis vel loquentis arbitrium est utrum ipse suis verbis rem veram mali narrare, an ex eius animo a quo loquitur eiusque verbis sententias proferre. Qua in re quantum liesntias sibi concesserit Plautus hoc ex domonstrat: Bacch. 735. Chrysalus mihi usque quinque loquitur nec recte,

puter.

Qui tibi aurum reddidi et quia non te de frui dive Him. Nam rem vere factam nesilochus ipse suis verbis narrat quis reddidi, quid autem non fecerit Chrysalum Disitiae by orale

19쪽

Mil. 6 I. 696 859 - 60. Indicativi exsili pia sunt: Mil. l 222 Men. 29, 0st. 99-500, 8 279 80 St. l74-5. Rud. 3κ8 9. Sed otiati intra obliquam oratii non hic eniim agimus de sententiis secundariis qua ad infinitivos se appli-ean iudicativo exprimit is qui loquitur, quamcumque sententiam aut ipse narrando addit aut suis verbis circumseribit' vel ex sua mente proseri.

l. Quae ratio niaxitu ali 0rtii sti uia par Enthesis loco est sententia secundaria, explicandi causa additu.

comparativae seni sunt: Amph. 22. ut exerat Vereri ros se et metuere, seu ut equomst Ionem. 469. que crede huc profectum, ut iusserat. Relativae seni sunt: Truc 579. Erus ud te serre me hue iussit tibi Dona quae id es illos fer r e Capt. 29. Mil. 127. mith Sese illi in mure meum erum Athenis qui fuit cis. 32.l83 nisi quidqm nos volt. qui servi sumuβ,

Cum hoc exempla plane consentit cas. 93. Quin missi uncilli. - in uim postumi, Quae meust, uue meo eductu sumptu siet,

Villa se suo dure. Nam sentontia ipsa nosti has relativas enuntiationus non esse eius qui postulat . sed ab ea quae loquitur. postulatis illius opponi. Coniunctivus igitur, qui sequitur

20쪽

- 2 seu i siet , non obliquus est, sed concessivae notioni debetur, quae levior est in brevior sentantia: ne meust, deinde in longiore sent eoniunctivo, qui simul metro consulit, intenditur. 2. At in ei quoque nuntiatis, quae cum sententia universa penitus cohaerent, ut abem non possint, indicativus suo loco est, si quis ex sua mente, ex suo tempore suisque verbis narra vel circumseri bit Miniquo id se necessari fit, ubi ex orbis ipsis con- eludere licet, loquentis esse nuntiata secundaria, non eius de quo loquitur.

qui ero si re ut.

Eadem modorum vicissitudo qua in Cas. 93 sq. v supra nobis occurrit in Ps. 927. Sis D ulum 'is remorem dubii Ipsus sese ut me esse eum qui siet Meque ui esse autumiri qui ipsus est.

Ν:ian adiuvant coniunctivo regΗnlis sententiae in 'set et Coin mendant naetro ii rphi eo teni ut in Cas. 94 coniunctivus concessivus, non obliquus prii venit in v. 928. Amph. 884. Ut qu te sunt facta, inferia i stat tremitat.