De coniunctivo Plautino

41쪽

α sive ad erios homines aut res simul spectant universales sententiae, quae quidem praesentis temporis sint: Bacch. 602. V quam esse oportet, quoi tum iMeyummitum D

probumst.

tu integumentum in probus es libri, corr. Miniurimen. 823. Sutis spem,tunis deos atque ho-ines euo reis sere grutium qui homili erus e sὶ consimilis, retia ego MM hune huiusmodi. St. 232. mee ensisse uni opus esu, quonium potest.

Nam utrum universalis sit necne haec futuri temporis sententia: Cist. 6. Necesse ea quo tu me modo voles esse, ita esse muter,

dubitari potest comparatis verbis, quas sequuntur: si uueris, ut solo ut nutas estidio. β sive in periodo vere infinita genus quoddam hominum aut rerum simpliciter sumitur ac definitur. Perfecti iud est: Amph 836. ouue non deliquit, dere Au rem esse. Men. -10.

cisi. 760. Aequomst reponi per dem quod reditumsti

Dat e ius os in Cist. 78-9. Praesentis ind. est: As. 17. necessest facere sumptum, qui quaerit lucrum. l. 89. Num qui ero ea sententia servire eos P stu tutis erum matura, in se sera condere cupessere.

42쪽

Men. 627. Uium qui nescit qua deperita ad mare,2G- πο- uninem quaeret e comitem sibi. Persa Qui ero suo servire uou ben sernos servitiae N Quin edepol multu in pectore suo condocure oportet, Quo emo placere ense M'. ras. Minuisti, quo bene esse licet, eum pruem Hitit a. Pseud. 568. iuni qui in seuenam prouenit

- norom aliqui adferre addecet. Rud. 92l igilare deeet hominem qui volt sua temperieonficere of tria. St. 05 Discipulus renis ad magistras quibus matronas

moribus,

Quae optumae sunt, με oportet sed iuraque

ut dieat mihi. fore Α, sed ceteri, portet Leo oportet 0.-S.J726. impetrure oportet, qui aeqvram postuiut. True. 159. Quia quibuJ uerum incusulis ML sumpse

enitere oporta sumpsit seniteri libri corr. BerghJA dativo o ins pendet Men. 820. Servire munii siseriust, praesertim qui quod

furi iud est: Men. 87. Quem tu adsereare recte ne usu ut potes, Esca atque potione inciri reet. decet , debet reliquid Quas indicativi exempla si eum coniunctivi exemplis p. 17-20 laudatis comparamus, vix in ullo exemplo quantum ex Plautinis fabulis concludere possumus - -

Finalis quaedam vis in hoc coniunctivo est. Diuitiae by Orale

43쪽

tendere licet necessario requiri eum coniunctivum, qui regenti verbo impersonali debeatin . sed ubique indicativum absolutas dictionis etiam in subiuncta oratione posse retineri. Id solum agnoscere possumus, ubi coniunctivus a

hibeatur, ibi rei cogitatae notionem vel ut ita dicam condicionalem vim relativae sententias disertius exprimi, indieativo id quod sumitur simplieiter describi aed si siniri '.

Α dixeris offendere quod hic coniunctivus inrais qui-

dena enmitiatis relativis usu voniat, in quibus aliqua condicionalis ratio insit qui, si quis , sed non in ipsis sententiis condicionalibus. Sed in hac a non est quod offendas. Priinum nini in piscindicativi modi enuntiatis condicionalibus, quae an laudavimus, necessari adhibendum fuisse indica.tivum monui, cum neque ullum esset intra vero infinitam

periodum neque ad futurum tempus ullum spectaret. Deinde quod postes personae verba re vera indicativum suturi incondicionalibus sententiis reperiemus, iam nunc similo quoddam lubet proferre. Ut enim in causalibus sententiis indicativus adhibetur ubi diseris expressa est haec causalis vis quia, quod), coniunctivus autem saepe nobis murrit, ubi eadem noti relativis sententiis ultro additur, ita ne hiequidem mirum est indicativum retineri, ubi satis expressa si rei sumptae notis, coniunctivum autem frequentari, ubi eadem notis rellativis sententiis tribuatur'.

' Noque ab hac re absonum est, quod in coniunctivi e emplis saepissime, in indicativi ex rarissimo primaria sententia tativa est vel repres rationem exprimit.

Facile os ori uinem ac progressias huius coniunctivi, qui apud inlinitivos est dispicere, si cogitani Is Ibsolutum nobis viderictum coniunctivuin, qui in condicionalibus sententiis est, subiunctioni autem tribuendum esse eum, qui in relativi sent condicionalibus usu venit. Sed do hae ro alia tuclus. Diuitiae by Orale

44쪽

r 3. Prima personas verbum est in primario minuato

I. Praeteriti temporis est verbum primarium. A. coniunctimis obliquiis. Prima personae verbis primariis subiungi posse ora tionem obliquam si praeteriti temporis essent, iam Madrigeona memoravit, postquam 368 coniunctivo obliquo aliena reserri pri, et sententia docuit. Atquo id iure. Nam si cogitandi rati inem apparet esse eandeui, sive quis, quae ipse alio tempore senserit aut dixerit, narrat, tu quae alius quilibet: - utraque enim aeque divorsa ess sentiuntur ab eis, quae quis, ut mente iam atque cogitatione insorinat, ita protinus eloquitur et exempla ostendent iniex utramque dicendi rationem nullam esse modorum discrepantiam. condicionales sententiae: Amph. M7 mu misi, ri --

Redissem saluos, exsol --.Cas. 323 Negari itim ipsi me concessurum Iovi,

45쪽

- 37 Temporales sententiae: Baeta. 1028. Κν ---ι-- - dedi, ouurtim id me hodie mulieri

Priusquam a me abiret. anten ei coni. Ρη. 242. Τrin 1086. Credidi egre tibi id, ubi audisses, fore. Merc. 84. V. SuprR. Caiis ales sententiae:

mst. 20. mortuu- illum credidi Postugure, quo percussisae foris., eum codicibiis Leo percussissem cum Aestali 0.-s J. Tamen se eoni. s. 583 et cetera ex. p. 10-1 allata. Mil. 387. Ego lueti nisu, qui soror emori. Etiamns post perfectum logicum adhibuerit iam tuis coniunctivulu Obliquum, non aeque liquet. Nam in exemplo, quod Strui 885 num ego multos saepe vidi Regionem fugere orisili, prius quum re se

tu in hubere ni ,

ubi οὐ obliquus esse, non verbo priusq-- deberi videtur, certa lectio non constat. Non enim difficilius es cum Parumeri pro corrupto codicum habere indicativum hab v ero substituere, quam cum Lamiano coniunctivum habere ni . Post quom a resutimin in p. 26 est coniunc hivus in

Rud. 1124. Vidi petere miluom, etiam quom nil aufer- r et tamen, B aufert C auferet, F auferretJquamquain ne is quident in constanti codicum memoria. Post quom temporia autem indicativum infra reperiemus in Rud. 1251 retineri. In relativa sententia

Meeh. 953. Ilio tris fuisse audiri 'tu, quae tui forent exilio, in fuere, ecteri forend

46쪽

- 38 indicativum insuper praebet cod. A fuere, quam formam, a Ruschelio receptam, contra rationem esse Ussinio pro sus non assentior. Sed lice veras si coniunctivus et rarum codicum formit, de obliquo coniunctivo is nil probat optim enim latius dicitur etiam sic Ilio tinia fuisse audio vel seri suo, quae illi omni exuis.

In temporali sententia Most. 87. eam re=n intitutam et diu disputari Hominem cuius rei, quando natus es se hSimilem esse arbitrareri coniunctivum quidem non dubito quin recte restituerit Leo, metro consulens At hic coni non a persecto logico Pr xime pendet, sed ad imperfectum arbitrarer se applicat. B. Indicati uS. Indicativus intra obliquam orationem, quae Res personae verbo praeterito pendet, usu venit, si quae ex suo

tempore addit aut cireumferibit is qui loquitur. Aul. 769. ego te, Euctio, De alia re res nisse eensui, quod ad me ultinet. .narulis eius Sasi die mi angelii'. il 550 Ep. 73. M pes m a redidi Uxorem, quom tu ertulisti, pudor ersequi.

quom L aer. - 'mortua . Perea 722 3. Praesens historicum est in duobus ex. curo 362. Rogunt me serri quo eum dico me ire, quo

saturi tuent.

Non id diei Curculio se ii ipsis verbis usu ni esse, sed ita iam narrando desigilat eunt locum, quem tum potuit aut digitis domonstrare aut ni in ratione quacumque Significare. Merc. 80. Ego me ubi invisum meo κιtri esse intelli ioAtque odio me sse, quoi placerest aequom

47쪽

absistitis es in Rud. 186-7. Credebam iussi et enerat. Cum exemplo, quod P. II attuli Cas. 193, plane consentit hoc: Men. 904. Sed ego stiatus sum, qui tutius .... iam uvimeuUVt, ubi coniunctivum codicum meti cogenie is exit camerserius. Nam quod ad sententiam attinet, coniunctivus o cessivus non obliquus ut in Cas. 193 adhiberi potuit, cum verbis quae meust Ut Menaechnaus non quid dixerit promit1-tiat, sed quid iam opponat eis quae dixerit cis ex. p. 126 13 allata). Etiam quae post perfectum logicum reperiuntur indieatis modi sententiae tales sero sunt, quales ex suo tempore explicando addere potuerit is qui loquitur. Bacch. Fr L πι--udis fuisse uerum sisti i-, Qui annis viginti errans, putris fuit. 949. Mil. 212. Baech I008. Tantum flagitium te scire audivi meum, Quod cum peregrini cubui Maeor militis. Amph. 279. Neque ego hae nocte limmorem me idisse

Nisi item unum, erberatus quam pependi . Sed in temporali sententia d. IM9. Spe et usi ego pridem omi eos ad istime modum Sapienter dicta dioere atque His plaudier,

Quo=n illos sapientis mores monstrabu os tr πιο, indicativus non aliter restat atque si a vero persecto pra sentis penderet spectavi, memini nisi iungendum est:

48쪽

- 40 H. Praesdntis temporis est verbum primarium. Post praesentis temporis verba primaria obliquus quidem eonitinetivus adhiberi potest, sive pluralia sunt dieimus - dicunt sive, oris quaedam confusi ita subest, ut quis ea eloquatur, quae iam pridem excogitata quasi ex mentis cella proserat, ex o cie Tusc. I, 6, 11 - 13, cis Tusc. I, iudicun0, velut sententiam cuiuslibet iam paratamenam ans. Sed ad Plauti sermonem Me non affluet. In Plautinis enim sabulis post praesentis temporis orba regentia semper secundarias enuntiationes iisdem modis ametuntur atque post ea verba impersonalia, quae non obliquam

orationem secum habent. Quod non mirum est, cum et his et illis verbis ea subiungantur, quae quis se aiu sentire directe pronuntiat. In A. 682 indicativus est post deci ramus eodem iure quo in ex P. I d allatis.

I. coniunctivus nobis occurrit in insinitis sente tiis relativis et temporalibus, quae ad futurum tempus

spectant.1 Universales sent relativae: St. 686. Quisquis praetereat, comissatum volo vocari.

Cist. 497. Quodcumque optes, tibi Him contingere. cir As M. Vide necesse in eloqui quidquid roges. At iam in absoluta dictions adhiberi potuit coniuncti, vus, qui est in Merc. 453. At pol ego esse credo uliquem qui non ἡ .cis Capt. 327 est ubi praestet. Item in Rud 406-7. in Baech. 344. Id mi haud utrum velim licere intellego lim coniunctivus potentialis qui dicitur esse potest. In Rud 400. Numi muctu praeter spem scio muris bona e nasse.

49쪽

ιπι ego sium qui aperuperint spem decepisse multos, id simul cogitandus est ad verbum MD se applicare selativam nuntiationem in concessivo sententiarum nexu.ch. s. 560 sqq. et Men. 474-5.

In Bacch. 777 adiuro, ut, ni ei furit nuptum quo is uelit, coniunctivus ea iam in regenti sententia.

2. Forsitan cui videatur in certa re hic coniunctivus adli ibitus esse, versus inspicienti qui sunt: Mil. I 414. Iuro per Ionem et Mavortem ne nociturum nemini,

Quod ego hic hodie aputarim. Sed id ex si comparaveris cum versibiis proximisi ii Iurit no . estistum esse homini de huc re nemini, Quod tu hodie hi seriaruru's aut quod verberabere.

comittit non fortasse recteJ, invenies Oetam modos liue ni ira quae videtur, ration udeam rem scite variasse quo verbis quod vapularim si vel quodcumque vapular utrumque complecteretur et quod rhemau's et quod verberabere. Nam perfectum pupuluri

prorsus non potuit in coniunctivum abire post verbum iuro. 3. Temporales sententias: Bacch. 58. Sed ego pud me te esse ob eam rem, Mea quom ueniat, solo: 76. milles quom hue adsentat, te nolo M ample ri.

4. Qui coniunctivus in condicionalibus sententiis repseritur, etiam in absoluta dictione usurpari potuit. In infinitivo enim pendenti latet is coniunctivus apodoseos ad quem respondet.

Quae ratio sutis aperta est in Aul. 228 Nune si ciuit locussim meum tibi, in m-- penu, τε bonem esse et me esse Meum:

50쪽

- 2 Nam continuatur absoluta periodus haec: ubi Deum coniunctus stem, mi onus nequeam ferre pariter iaceam ego asinus in luto.

Sed non aliter coinpiiruta sunt:

Amph. 675. Musis nunc me meum osticiis fucere, si

huic eum advorsum arbitror.

Ex Cist. 147. eneri nil concludi potast, nil ex. s. 377 merueris in comparativa sententia. II. Oniunctivus in sententiis, quae in rebus

veri certisque versantur.

l. In sententias relativas si quando coniunctivus irrepsit, aut causalis aut concessiva est coniunctivi vis. Αου. 658. Nola ego te qui ei us sis mihi onus istuc sustinere.

Men. 233. Mirotu quidem, soror, te isture si subulari, Quae tum ullida et Metu sis et fureta. d. 537. Iure optumo me lusisse ambitror lusti l Qui ,uderem temo in re iuvem ascendere. Qui A, qui estieri, quod Hesipit Sol est addito ius hiatus evitandi ausa. Melius Leo qui uri u auderem. J2. In duobus exEniplis ad negati vana se tantuniuiodo cogitaturi notionem coniunctivi, qui est in primari enuntiato, ita assimilatur comparativa sententia ut in re tantummodo cogitata videatur versari. Conferri igitur p0η- sunt versus Trin. 175-6 p. 27 allati.

men 276. Quid Metis, qui musse immortales nos credum e se, quum ego siem' cogita nos ne u inve immortuis sitis quum ego si ''Sed si credo substituimus pro credum, etiam sum pro siem adhibondum est: non credo nos muris immortuis esse quam