[Epikleseis theon], sive, De deorum cognominibus per grammaticorum Graecorum scripta dispersis [microform] : dissertatio inauguralis philologica quam ...

11쪽

on vereor, ne praefandi occasione ridear abuti, cum paucissima libello meo praemittam, quibus significem, a tendant eae quaestiones, quas hoc fasciculo sum complexus. Quae cum pertineant ad deorummae Orum επικλησεις , imprimis est distinmendum inter deorum ἐπικλησεις, viae vere ita dicuntur, et epitheta poetica, quamquam sermone graeco neglegenter a Vari Vocabula retaλησις επώνυμον ἐπίθετον commiscentur. Sed ἐπικλήσεις, quae sunt ea cognomina, quae dis incultu sunt, nullam habent rationem cum epithetis a poetis diis inditis, nisi quod poetae, cum deos epithetis adornent, a popularium rellione Plerumque adeo pendent, ut ad huius exemplum fingant, quae de mispraedicant. Haec igitur epitheta, quae poetarum ingenio nata sunt,

non curo; ego animum attendam ad ἐπικλήσεις, ad ea cognomina quibus Graeci, ut vectis exprimerent quale irinen sentirent, in sacrificiis deos

advocaverunt επεκάλεσαν clitibusque usi deorum potestatem Venerando Oluerunt usque ad recentissima tempora Ergo, ut quod Volo exemplo illustrem, non exponam, cur Homerias ovi epitheton νεφεληγερέτης

dederit aut Euripides Baccho Λιόμνo aut Callimachus Dianae

colligere collectasque commentam prosequi est opus non modo periculosae plenum aleae, sed etiam pro tironis varibus operosum, laboriosum, arduum, quod ut umquam perficiam haud scio an aesta corporisque Vires omnino non permittant. Idem autem opus si quia absoluturus est, eum oportet antea certiorem esse de fontibus praecipuis quo enumero primum post inscriptiones locum obtinent grammatici maeci: qui quae de deortim comominibus docuerant, ea ostendere qua ratione cohaereant animum induxi, cum hune fagriculum componerem. Itaque,

ut Pergam exemplo planum facere quid agam, non curo Jovem 'Aπόμνων Εleorum ipsum neque explico quae notio insit in hoo cognomine aut qua de causa illa ἐπίκλησις Jovi sit indita, sed perlustro ac percenseo eos locos qui de Iove isto sunt apud mammaticos graecos, quibusque e fontibus hausti sint extricare studeo Selegi autem e mammaticorum turba eos, quos aliquo inculo inter se esse conexos primo

obtutu tacito quivis intelleot. Hesychium Athenaeum, Clementem

12쪽

Alexandrinum, scholiastam Lycophronis, Pausaniam periegetam in his

ardo quaestionum vertetur. Tamen eum Hesychitian ut Diogeniani reliquias ermerem, cum reliquis tericia compararem, peculiare alii suid, quamvis esset exiguum, de Suida docere posse mihi risu quaestiunculam de hoc homine addidi, sitiam cur retinerem causa non erat, quam quam eum ceteris mammaticia nullo pacto cohaeret ne lue intra ἐπικλήσεις continetur, sed ad poetarum epitheta paullisper aberrat. Suidam autem 1ae excipiunt, ea capita unius atque continuae disquisitionis sunt, quam ita institui, ut primum singulos auctores dispungam et exsequerer, deinde omnia inter se componerem. trulue capita prima in describendo acquiesunt, in comprobando versatur ultimum; nam liae est summa artis nostrae te ut priusquam ad ratiocinandum progrediamur, nulla opinione obducti et obsiscati res ipsa lucide conspicemur et libere contemplemur.

15쪽

vriusquam ad rem ipsam accedam, paucis linabit demonstrare Suidae, cuius adhuc aptu multo mama est auctoritas, nostra in quaestione usum esse nullum. Qui tua exhibet, eae ἐπικλήσεων glossae,a ab auctoribus pendent, quos adlatio manibus terimus, omnino Procul

χος - Μωρώτερος Μορυχον , chronomaphis Byzantinis s. v. Πηκος , Photi,i et Harpocrationis epitomae s. V. Ἐλευθέρως κως, Ζαγρενς, πος, μολωῖος, Π ιον, Γης debet. Alios autem scriptores Suidas perlegendo excerpsit, velut Aelianum, Antholomam alatinam, abrium, alios huc faciunt glossae s. V. Ἐπόγμιος, Κάσιον, Πυργοφόρος, νειος. Etiam cum tymologicis Suidas nonnusquam adfinitate quadam coniunctus est; s. v. ρόμως cuina tymoloico Gudiano s. V. ρόμος

E N p. 302, 53 glossae autem viam Scida s. V. Θρίαμβο posuit, pars prior e Photio fluxit, altera tymologicomam doctrinam refert,cf. t odicem oct. p. 454 16 et Gud, p. 265, 1. Accedunt quattuor glossae s. V. Bovγνης φλιάς, Μελανασίδα ιόνυσον, 'ειριάς.

Vel f qius Photium ipsum a Suida adhibitum esse negat, utrius* eauciore communi horio paene in.

16쪽

Atticomam res sacras nos relegant eodem pertinet Bacchus Μελαναγ st, quamluam ea Iae Suida s. V. Μελπιαυγίδα ιόνυσον nari at, ad Eleutherein Boeotum applicantur cf. Suid . . Aπαπονρω). Hae totiuglossae earum numero adscribendae sunt, quas perinultas Suidas praeter Photium e glossariis atticistariam vel lietoricia adhuc motia descripsit. Contra Herculem Bootar Iule Suidas sumpserit, prorsus nescio, nam non Verrem est, quod J. Oeps e nuperime coniecit, hanc glossam ex ἐπικλησεω sylloge nescio qua petitam esse Attische Genealogie, p. 146 adn. 4) eo enim in libro, quo in ἐπικλήσεων glossis conficiendis Suidam usum esse infra comprobabimus, Herculis menti Omnino facta non est. Tamen haec una glossa nihil ad rem. Haec lemmata omnia si dempseris, tamen reliquae erunt multae in Suida glossae, quae ad deorum ἐπικλησει aut ad epitheta homerica pertinent, e insime fere omnes, quod praeter nomina deor 1Π ἐπικλη- σεσι nihil additur. Quas Suidas exscripsit ex anonymi Laurrentiani catalogo co ominum deorum duodecim, quem Stude Indius publici iuris fecit Anecd. Var maec et lat. U2654A.). Inspicias enim Velim hanc tabulam, quam ita conseci, ut glossis Suidae integris, ubi poteram, numeros epithetorum Studemundianos apponerem stivae cum Stude- mundius in edendo libello isto praeter codicem Laurentianum M 16 in Jovis cognominibus strum Ambrosianum C 222 ins ord paullo integriorem adhibuerit, eorum epithetorum, Iae solo in Ambrosiano extant, numeros uncis quadratis inclusi. SuidsisAn LRur

17쪽

Ἀκηβόλος ὁ Ἀπόλλων

τοίχου και

βασιλεῖς. τράβδος

18쪽

deest

Inum sequitur Suidam επικλη-- auctore peculiari usum esse. Nam eae glossae, quamini lemmata ad deorum epitheta pertinere non ridentur, dubium non est, quin ita sint compositae, ut duae inter se plane diversae glossae ad unam notationem adscribantur os glossas dγκυλομήτης, λειον, Ἀργεία, μυχaίτατον, ορκιος, πολιd, in quibus quae praeter ἐπικλησεις accedunt, a dis omnino abhorrent. Quas glOsgas inter se dissimillimas Suidas particulis a Vel conglutinavat, morem secutus Bygantinorum, quem in Hesychio recte obsereavit Religensteinius Mus Rh. vol. XLIII 453). Res autem confimatur, ubi primum Suidae auctoribus indagatis ostendimus, epicteta deor 1In illius propriae88e Ae s. V. et1νθω omnia se repetivisse praeter ἐπίκλησιν glossa s. V. ἀλλ'εἴ τις ipse testatur, quam esse scholion Arist. ac 277 editores diutum animadverterunt quo ab scholio Venus Zηρυνθι abest. GloSSae ero . V. Κωλώτης vecta prima κωλώτης ἀσκαλαβώτης Ρhotii sunt, post abrilina Xcerpit, qui de Baccho non magis loquitur quam holius Bacchiis enim apud neutri1m occurrit. Etiam S. V. ξλιο Verba της ξενίας φορο e liotio sumpta sunt, cui ultima

λέγεται και εινιος ὁ Ζευς desunt item Suida s. v. Πυθιον primum Pliotium expilavit usque ad vecta a Θαργοψ); quae autem postremo Suidas ad si και Πύθιος ὁ ζάπόλλων), ea frustra apud Photium quaeres. Praeterea s. V. ἀγκυλομῆται duas glossas secernimus, quarum altera και ἀγκυλομῆται οι σκολιόβουλοί), ad verbum redit in exico Bachmannio p. 329, 3 Behh.); aae si sublata est, restat lemma ἀγκυλομφης, Jovis epitheton, Suidae proprium; et s. V. ξεινή io duae glossae Oniunguntur, altera ξειν - Suidae et Hesychio dis iis communis,

altera Suidae propria, ex anonymo repetita. At Jovem Kτήσιον nonne potuit sumere e glossa proxima f. V. Kτησίον Θιός, 1ae est Harpocrationi. Potuit, non sumpsit. Nam etsi erat Suidae in deliciis, eandem glossam diversis locis repetere, ut hane quoque S. V. Zεν Κτήσω itenim posuit , tamen quam ineptissimum erat et prorsus inutile ante illam Harpocrationis glossam alteram collocare,

19쪽

quae tithil priveter comomen ex Harpocratione notum complecteretur, nisi praeter hunc Suidas peculiarem de deormi epithetis libellum ad-

Ubest a t. Eadem est aeuo glossae s. v. Φοῖβος; ad glossam homericam, etiam Photio notam, altera eiusdem epitheti accessit, quae cur ante

illam ipsam adderetur, nullo pacto posset intellegi, nisi Sisidas proprium de his epithetis auctorem in manibus h uisset. Cuius libelli indolem ex Suida cognoscere licet. Nam facile

animadVertimus, inter comomina deomun a Sitida e ἐπικλήσεις, tuae Vere Oeantur, et epitheta homerica aut poetica esse recepta. tque hac quidem re Sisidas, ut quam maxime ab Hesychio differt, qui quas explicat ἐπικλησεις esse e proprio libro descriptas infra demonsualio, epitheta ero homerica Iae praebet non ad Uinc librum, sed ad glossa homericas aut cum Apollonio Sophista aut cum scholita

homericis cognatas pertinere notum est , ita proxime accedit ad Laurentiamin anonymum, qui ipse quo die utriusque generis cognomina

commiscet ac perfundit. Item Suidas a reliviis ipsius glossis homericis differt eo, quod epithetorum glossae praeter lemmata nihil continent

nisi deorrum notana, ceterae autem glossae homericae, quam tuam e doctrina Vilissima provenemini tamen lemmata praeposita nonnullis vectis explicantur omnia. Accedit, quod is libellus, quem Suidas expilabat, eadem ratione dispositus et ad eundem ordinem digestus erat atqDe

anonymus Studemundi. Suida enim, i suam tuam ipse per totum Iericon elementor in ordinem secutus in epithetorum glossis primum loco lemmatyr ἐπιαλήσεις ponere, tum vero nomina deoriun addere solebat, tamen non lexicon aut glossarium, sed libellum in manibus habebat, quo epitheta deorum singulorum singulis capitibus componerentur, deorum autem notana inscriptionum loco capitulor in Donti praefigerentur, non Post unumquodque comomen repeterentur. Nam id nisi statuimus, explicari non possunt eae Suidae glossae, in i suibus omnino nihil exscripsit nisi lemma, tuo sola ἐπίκλησις continebatur, nomina deorum addere oblitus. f. glossas . V. Αἰγοφάγος, ιδυμαῖος, Προτρυγα - , ne lue glossa s. V. ἀγκυλομUini huc non facit, dummodo seΠegaVeris, quae sineganda supra dixi. Quod si recte observavi, Studemundi anonymus ultro se obsert. Suidae auctor porro plane nihil praeter epitheta comprehendebat; nam unum eriloquium, quod semel Suida addit ab anonymo alienum, a. v. Γεσυχος um scribat

θων, tale est quale quivi homo 'gantinus non ipse repperire, at scire potuerit e doctrina homerica tritissima. tiam illud quod Suidas

adnotatis. V. 'si' φους κλίνεται, si omnino ab auctore ullo deducen- diu eat, cui aptius adscribamus, quam ano mo Laurentiano, qui onusium piaetoriam casum genetivum posuerit Ne id quidem sen-

20쪽

tentiam nostram evertit, quod a. V. γλιελ adest Suidas παρ' 'naῶσι

τιμωμένη, tae Vecta anonymus non OVit. Nam haec de suo addere potuit, qui ante ipsam illam glossam alteram nescio quem auctorem secutus conscripsit: χλιενς ὁ ἀπο της χχίου πόλεως καὶ γλιέων. Immo, glossa, quae est . v. 'Πιεία, rem conficit. Quid nonne Lud erat ἐπίκλησις Minervae, nisin nomen dies est in honorem Minervae celebratist Ergo erravit anonymus Laurentianus, cum inter illius cog omina titia reciperet, ereavit nemo post eum, nisi Suidas et Nicetas, quem totum ab anonymo pendere Sthulemumlius comprobavit. Itaque erroris communitate Suidas convincitur. Idem cadit in Dianam ώνην, viae apud nullum scriptorem occurrit nisi apud anonymum et Suidam;

batur. Et hanc luidem inίκλησιν 1a In anonymus recte inervae attribuerat, Suidas, cum epitheta seligeret et ad literamini semen digereret, MinerVae nomen in exscribendo rursus oblitus salso cum lemmate 'ti e Dianae comominibus excerpi coniunxit, unde haec evasit glossa 'IMένη. και Ιτωτὶ φυροεμις. Adde quod glossa E. V. Γωυχος, ocius de Veriloquio supra dixi, in ceteris adeo cum anonymo consentit, ut alterum sine alter vix possis intellegere anonymi certe emendatio Studemundiana non probatur nisi Suida conlato. Itaque cum fere omnes ἐπιχλησει a Sitida receptae apud anonymum redeant, ad illum Suidam refere non dubito. Desunt autem anonymo Venucl

in epithetorum numero haberi potest et quam facile potuerit addi vel Mammatio bygantino, Nicetae exemplo discimus qui ipse s suoque eam inter Veneris comomina ni erat.' Sed duorum epithetoriin dis-.crimine tantum abest ut sententia nostra refutetur, ut novum contra

inde argumentum nanciscamur, quo fulciamus id quod posuimus. Nam eiusdem anonymi codices duo Ambrosianus et Laurentianus adeo inter se discrepant, ut e 100 epitheti Jovis, quae Ambrosianus continet, non minus 1 in Laurentiano desiderentur, ex 2 autem Laurentiani epithetis novem in Ambrosiano non inveniantur. Videmus igitur

anonymi catalogum traditum esse ut solent Mammaticorum scripta tradi quae per Varios codices eircumferentur, decurtantur excerpuntur,

amplificantur interpolantur. Quodsi Suidas inter tot glossas non amplius duas exhibet, quae nec in Ambrosiano ne in Laurentiano

Ita Juppiter appellatur a)ogone TroZeniorum Ortu. Nisi Nioetam quoque odice paullo leniore usum esse 1Rvis.