Ailios Aristeides hos apomimetes Demosthenous [microform], diatrive epi didaktorikais exetasesin

21쪽

τπατον των θρο/αίων δικαστήριον, τουτέστιν τον Ἀρειον Πάγον ἀποδιδον αντω την ἄκραν διδαιοσννην και ψαν καταγωγ ' οντο κριβῶς και Λημοσθένης ἐν τω κατά Ἀριστοκράτους ποιεῖ - Και τα ἐν δ Παλαι ταντα, τα δ' στερον, τουτο μόνον το δικασ1ηριον ονλι ἡραννος, ο κ λιγαρχία, ον δημοκρατία τὰς νονικὰς δίκας ἀνελέσθαι τετόλμηκεν, αλλὰ πάντες ἀσθενέστερον ν ο δίκαιον ευρεῖν γουνται περι τοντων ανIO IOD παρῶ et Oirοις Γρημένον δικαίον φο δε τουτοις τοιοί2οις υσιν, ενταν γαμόνον ουδείς πώποτε οντε νεν γων ὁλον ον τε διώκων τ-

καθόλου φανερῶς και πασι δήλως μεταχειρίζεται εν πολλοις ο Ἀριστείδης, περὶ πλείονος μως ποιεῖται 1ημοσθένης ).-- τέλειαν δε και πολιτείαν και πάντων μετουσίαν δόντες, σπερ τοῖς κ Κορίνθου και Θάσον και Βυζαντίον μεταστάσιν ε). - τέλειαν δε και πολιτείαν ιπων κ ου Λημοσθένον ταυτα παρέλαβεν, Κορινθίων δε και Θασίων και νζαντίων γνημονενσας. ζήλ- Λημοσθενικω τούτοις εχρήσατο Ῥυτως ειπεν κεινος εν ω προς Λεπτίνην β -

μεν εφηνίσασθε δι' 'μῶς Κορινθίων Τουτο μεν τοίνυν Θασίους τους μετ' Ἐκφάντον .... ovτο δε ρχέβιον καὶ Ηρακλείδην, ἔ-Dζάντιον παραδόντες ών. μετὰ ταυτα εκπεσόντων φηφίσασασθε, περ οἰμαι εὐγονσινενεργέταις δι' μῆς προσηκε, προξενίαν, εὐεργεσίαν, τί λειαν. πάντων --δε τέλεια ην δωρε διδομένη ἱ πὀτων ' Ἀθηναίων τοις εὐεργετησασι την πόλιν ἀπεξεδίετο δή - λαβών των εγκυκλίων λειτονργιῶν διὰ ταύτης της τι- μης Το δέ πολιτεία σημαίνει ο δικαίωμα του τασ9αι ἁπαντα τἀ του πολίτον δικαιώματα, ὁπερ μεγίστη τιμήτοις ξένοις νομίζετο.

φηνίσασθαι τους ὀμωμοκόZας τους θεους δ); - ο σχημα τουτο, περ οἱ ρ τορες μειαχειρίζονιαι, το καλούμενον δαλημμα εστ των λαμπροτάιων ρητορικῶν σχημάτωW διότι αντίπαλος παγιδείεTαι οτι και αν μολογησθ' Ἀστι δἐτοῖτο επιχείρημα κ διμερον και πολυμερον προτάσεως συνισ1ὰμενον αντιθέTων οντων προς ἄλληλα των διαιρουμένων μερῶW καθότι τὰ ἀποδεικνυόμενον κατὰ τῶν μερῶν

ἀποδείκνυται και κατὰ Σου λου.

- Λοκει ὁ μοι συγκληρωθῆναι τῆ τίχη τη πήλεως μύχη και μηδόνων ἄλλων, σπερ μητρόπολις και ανορμή

Ἐνταυθα ὁ Ἀριστείδης, πειθῆ ο λόγος ἔκτασιν λαμβάνει, ποιειται ἐν τω μεταξ ἀνακεφαλαιώσεις τῶν προειρημένων, ἔνα τὴν μνήμην τῶν ἀκροατῶν ζωηρά, διατηρῆ. ουτ και Λημοσθένης ἐν τοις μεγάλοις αντο λόγοις ποιεῖ ώς ἐν τω περ Παραπρεσβείας, ἐν τω κατὰ Μειδίον, ἐν τω προς

22쪽

εδίδασκες γράμματα, ἐγώ δ' ενοίεων, ἐείλεις, ἐγώ δ' ἐτε-

- Το μεν τοίνυν της πόλεως ἐθος, Ἀνδρες Ἀθηναῖοι,

23쪽

τειν - Ἐν η προτάσει αὐτη ποδηλουTα ειρωνεία ις' δι τοντο εν πολλοῖς χωρίοις δέως αντην οι ρήτορες με ταχειρίζονται και δία Λημοσiuνης' DTως εν τῶ προς Λεπτίνην λέγει, προτι λέμενος πατάξαι τον Λεπτίνην διατης κεραυνοβόλου αντον γλώσσης ἀποτεινόμενος προς τους δικαστάς - ἀλλ' εκεῖνο ν εροίμην δίως αυτόν τίνος ενεκα κτλ. ). - φράσις ει και παινίττεται εἰρωνείαν και πικρίαν πως, ον vetον λίαν ενχαρίσιον εν τοῖς λίγοις χρησις αντῆς γίγνεχαι, πὼιαν ὁ λόγων παινιγμόν τινάκαε του αντιπόλου Ἀο αντικειμένου περι υ μιλει κ-

φράσαι βουληται. νι λίαν σννεχῶς παρ Λημοσθένει ἀπαντα ην κατ' ἀπομίμησιν και Ἀριστείδης ν τοι λό

γοις αντου κατέσπειρεν.

του μὴ τὰ δωρ εμπειχον κακουργεῖν δ). - ἐν λέξιν, κακονργειν μετεχειρωίλη ο 1ριστείδης επι της σημασίας του βλάβην εἴς τινα προξενῶ, ου χο δε ποιε ζήλω Λημοσγενικῶ οἱ τως κεῖνος εν ω προς Λεπτίνην Γρηκεν - ἀλλ' ἐπειδάν τις, ιμαι, κακουργῶν επι μή προσήκοντα πράγματα τοῖς λόγον μεταφέρη, δυσχερεῖς νάγκqφαίνεσλαβ). - ἐν γὰρ χρῆμασι νικῶν να και νοῖσως νικα, τριῶν δε ὁμοῖ και τεττάρων ἀναμιξάντων τάς ουσίας ον ἄν εἰ- πλουσιώrερος ει δε και τεττάρων, ἀλλ' ου δίς τοσούτων ε δε και πολλαπλασιων, ἀλλ' ὐ πάντων τῶν ν' πόλει ει δε και πάντων τῶν ν η εαντον,

ὰλx of δήπου και τῶν ἀστε γειτόνων ε δε κἀκείνων, αλλ' ου ἀμνοῖν γε μον, πολ δ' ιμαι και μαλλον νοῶν κατὰ πασῶν γε μοῖ την Ελλάδα, παντάπασί γε ἀμήχανον

των καε πῆσαν την πειρον ). - Ἐνταῖθ' ο ρήτωρ εχρήσατο λαμπρ κλιμακωτῶ σχήματι, περ παρέχει μεγάλην επιδεικτικότητα τω λόγω γίνεται ὁ τουτο ταν ἀκύμματα χωρῶσιν οἱ τως, στε η τελευταία λέξις του γον-μόνοπι γίγνηται ἀρχή του πομένου, και υτω πως ἀποτε- λειται σννεχής τις ἀναδίπλωσις κλῖμαξ. οὐτω και Λq- μοσi νης ν πολλοῖς χρῆται, δία δε λαμπρότατον τοιουτοννπάρχει ν τῶ περι τον στεφάνον, περ εστίν ἴσως μοναδικόν διὰ ρητορικοὐ κανόνας εχε δε- δε - ον εἰπον μεν οντο, ονκ γραφα δε ουδ εγραφα μεν ον επρέσβεDσα δε οε δ' ἐπρέσβευσα μεν ον επεισα δε ΘηβαίοῬς,

ἀλλ' π της ἀρχης διὰ πάντων χρι της τελευτης διεζηλ-

ναίους, τι δεῖ συνδρομὴν τοις Λακεδαιμονίοις παρασχεῖν,ο7τινες ἐφάνησαν πολλάκις αντοὐς ἡ ποιουντες, και υχιτοις Θηβαίοις, Ττινες ἀρχηγεν ου φίλα τοι Ἀθηναίοις εφρόνουν, ξήνεγκε την πρἡτασιν ν τέλει της προτροπῆς αν του ρωτηματικῶς, εμφαίνων τὰ τοπον ουτ και η- μοσθένης ν τω πρῖς Λεπτίνην ἀφου δια πολλῶν πιχει- ρημάτων καταδείκνvσιν. οτι σίμφορον τη πὀλει τὰς δω- 1 χριστ B σελ. 137.

24쪽

ρίζεται ὁ Ἀριστείδης κατ' ἀπομίμησιν 'μοσγένους, τις

εν ηδε τη περιπτώσει σημαίνει τρόπον και δίνα Ται ερμηνείεσγαι διὰ του πῶς η τίνι τρόπω εὐχρησε ε δε aιαρμίζει η ρμηνεία ι τ εις τῶ ἀφηγηματικὰς προτάσεις περιόδους κνερομένας διά του ς Oroa και ημοσγένης νηγον μενος τὼς πράζεις αβρίου ειρηκεν - ον μενοὴν τρόπον μῶς χων προς παντας Λακεδαιμονίους παρετάξατο ε Θήβαις και ως Γοργώπαν ἀπέκτεινεν ἔλ. Tρανως καταναίνεται ενδαὐγα η σημασία τοι - το ς επι τη σθμασία αὐτῆ χρῆται και Ξενοφων ε τῶ A . βιβλιωτῶν Ελληνικῶν δ). - Κωμάζει συχνὰν ὁ χρόνον ον νο- ρητά, πόλεις ἀναιρων, πολιτείας μετατιθείς, φυγὰς ναλ- λύττων, εμβατείων εις τά των Ἐλλήνων πρήγματα ε). - ΤΟ προεβενηνεγμένον τοῖτο σχημα πο ου Ἀριστείδου, καλεῖ-ται ἀσύνδετον, περ και πρόχυσιν των λεγομένων σημαίνει καὶ ταχίτητα, και γωνίας μνασιν, ως το πράττονδος λίοντος τ' ἀντιπίπτοντα. οῖτο τὰ σχημα περὶ πολλοῖποιοῖνrαι ι ρήτορες και δίως ὁ Λημοσίχίνης, οἶτος λέγειεν πολλοῖς ἄλλοις χωρίοις και ὁ και εν ω περὶ Παραπρεσβείας - οι Φωκεῖς ἐπείθοντο, ἐνέδωκαν αντοίς, ἀπω- λοντο - - δε λογγῖνος πιποφαίνεται περὶ το λαμπρου

25쪽

εἶπεν ουχὶ επὶ δεικτικῆς σημασίας, ἀλλ' πὶ επιρρηματικῆς

κῶς, ἀλλ' εν ω μεταβ παρεμβέβληνται ἱκανα δεντερείουσαι προzώσεις Ουἐως, στε η διά του ροπηματικουπῶς γὰρ υκ αἰσχρόν, προεξενηνεγμέν περίοδος καίπερ κατά θμοσἈνειον τρόπον αρχομένη, ου ηττον ενεκα Σουε κτενοῆς εκτροχιάζεται τῆς 1qμοσθενικῆς πορείας. ἱ δεδι τοι πο)ς γὰρ ν δεινόν, ν αισχρόν, ου χαλεπόν, ου σχέτλιον και δεινόν, κνερόμεναι προτάσεις παρὰ τοῖς ν- ἐορσι, οσαίτην ξέγερσιν και αἴσθησιν τοῖς ἀκροαrαις ἐμποιοῖσιν, σι πολλάκις δικασεα και ἀκροαταί κοντες μεεαπείθονεαι δ). ίγνεται ὁ τοῖ1 παρά τοις ρητορσιν,οταν προηγουμένως δι' ισχυρῶν και ἀποδεικτικῶν ἐπιχει- ρημάτων καταδείξωσι το ἄτοπον και ἀσύμφορον του περὶ 1 Λημοσθ. κατὰ πιμοκράτ. 26, 7.

26쪽

Λεπτίνην - πρέσβεις ἐμφαντες οἱ Λακεδαιμόνιοι τὰ χρήματα ταυτ' ἀπiro DC λόγων δῖ γιγνομένων, και τῶν μεν

αξιουντων, κοινη διαλυσαι τὰ χρήμαται κτλ. - οἱ μεν γαρ εν εχθρῶν μοίρα κριθέντες π αυτῶν, νίκ' ἀληθινῶν φίλων δέησε, παρημεν πρῶτοι και μόνοι, ο δ πάντ' ἐλάττω διδον η βοίλετο, υτοσί πάντα συλλαβών εἶχεν,

ρήτωρ μιμειται ἐντανδα τον Λημοσθένην ἀναμ μνήσκων

δηλον τι τον Θηβαίους, τι δει τοῖς Ἀθηναίοις συντα-χθηναι και τον Φίλιππον καταπολεμησαι, ποτυποῖ 'ολυν θίων καταστροφὴν Το σχῆμα τουτο καλειται Υποτυπωσις

και γίνεται, ταν ι ρήτορες τ' ἔφιν του ἀκροατον βάλλωσι δι νεστῶτος μάλιστα χρόνον, τὰ περ ῶν ὁ λόγος, πρῆξιν, συμβάν, πάγος φυσικά φαινόμενα η γεγονότα εστι δἐ το σχημα τουτο πολυχρηστότατον παρὰ ρήτορσι

και ποιηταῖς ουτω ὁ εἴρηκε και Λημοσθένης ν τω περὶ Παραπρεσβείας ποτυπῶν την τῶν Φωκέων καταστροφὴν

ημῖν πάντα ταυτα οικίας κατεσκαμμένας, τείχη περιηρη-

μόνα, χώραν ερημον τῶν εν λικία, ἡναι δ και παιδάρια ολίγα και πρεσβυτας ἀνθρώπους οικτροίς δ). 'Dτι και τοι λόγους αντον βλάβος γονμαι τοῖς πράγμασιν ), - τη λέξει χρήσατο ενταs' ο ρήτωρ κατ'

ματα τοιμοι οντες, μεῖς δὴ - τί δ' αν τις λέγει το λασφημον ') - νθις ενταυθα Λημοσθενικὴ η μεταχείρισις τοσχῆμα του λόγου ἀποσιώπησις οπερ και Λημοσθένης εν παρομοίαις περιπτώσεσι σνχνότατα ποιεῖ Γίγνεται ὁ τουτο, τανο ρήτωρ διακὀπτων τον λόγον ποσιωπα τι τως αἰσχρὰν ως ἀπευκταῖον, περ τοίτου διελάβομεν εν τοις εμπροσθεν' .

27쪽

Καὶ τοσαυτα μεν παραδείγματα κατεχωρίσαμεν εὐτετου Αριστείδον καὶ Λημοσiλίνους μοι θ τω νοηματι τω σχηματι η τη λέξει η ἐν γένει παντί τω σκοπω μῶν

Φέρε τοίνυν εξετάσωμεν τον Ἀριστείδην πῶς οὐτος εξελώβανε την μελέτην των ἀρχαίων συγγραφέων καὶ ιδία

ποιητὰς και φιλοσόφους και εἰ τα την ρητορικην και ν γένει κατὰ τί το Λημοσθένην πομιμειται. Και . Περι ποιησεως. Ἀριστείδης περι πολλου ποιε' την ναπόλησιν των ἀρχαίων συγγραφέων, ἔτινες ως πογραμμός αυτῶ σαν μηρος και 'Hσίοδος, οἱ λDρικοί κα τραγικοί ποιηταί - διαλείπτως μέμνηται Προδότου Θονκυδίδου και Πλάτωνος και προ πάντων Λημοσθ'ένον ου φαντάζετο περβηναι. Ἐντεῖθεν γένεχ εγκρατὴς 'ς Ἀττικῆς διαλέκτον επὶ Τοσουτον, στε επι της εποχηλαυτο τ συγγράμματα

τούτου ς πρότυπον κραιφνους Ἀττικης διαλέκτου νομίζεσθαι. -υτός δε λέγει ν ω επικηδείω λόγου ον διδασκάλου αντου 1εξάνδρου - γέλων δ εγωγε ἐπι τοις

τον Πλατωνα παρισχαμένοις και περ τουτον μόνον φιλο

σοφουσιν, Ῥε τω Πλάτωνι παντός ἄλλον μῆλλον γνώμηνεμην κεχαρισμένος, και - τοσοῖτον του ἄλλους νίκα, ποιηταις λογογράφοις, ἄπασι τοι ἀνέλεσιν, σοι αἱ ἄρα φασι, νονσιν λ). - Λιερευνῶν τις παρὰ τυ υριστείδηποίαν πενέργειαν η σπουδή αυτ εν τοις συγγράμμασιναπιτοῖ ξήσκει και πῶς οὐτος την μελέτην τῶν αρχαίων συγγραφέων ξίου ἐννοειν, πάραυτα εξάγει εαυτὰν της απάτης. ς ε του περιεχομένου τῶν συγγραμμάτων αυ- του τρανῶς κατάδηλον γίγνεται, τι ο Ἀριστείδης, ω φαίνεται, κιστα το βάθος τῶν εννοιῶν της αρχαίας φιλοσοφίας κατενόει και προ αυτὴν προσωκειώθη και τὴν ὀρθήν καλλονήν αντης ευρεν ' ονναντίον δε α' φει πάντοτε

εἶχε τὴν ξυλτερικὴν αντης μορφήν, ἀλλ' Ἀξωτερική αυτη

μορφή, ως γνωστὴν, ην κατὰ τὴν τῶν αρχαίων πρωτοτυπωναδι σπασ1ος τῶν συλτερικῶν εννοιῶμ χωρίς μως τοίτων, κεχωρισμένην αντὴν Ἀριστειδης παρέλαβεν Ἐντεῖθεντο πουσιῶδες τῶν λόγων αυτο και το καρπον της διδασκαλίας, καίτοι τεχνηέντως και μετὰ κοπώδους πεξεργασίας συνέταττε τους ἡγους αντοῖ, ον ῆττον το περιεχόμενον αυτῶν ξηρὰν και κενόν εννοιῶν στίν. ποίαν ἡ Ἀδέαν περὶ ποιήσεως εἶχεν ο Ἀριστείδης

ἀλλ' αυτ δή τοῖτο σπερ απὰ μηχανῆς θεός λέγει - ι-

πατέ μοι τάδε, φῆλα βροτήσια. - Πρ πάντων Ῥμως τῶν χαρακτηριστικῶν εστ χωρίον τι - ἀρχὶ τον λόγου πρῖς τον Σάραπινε εν ω παραβάλλει τὴν ποίησιν προς το πεζόν λόγον ον ευρίσκει ὁρμοδιώτερον, φυσικώτερον ενθου- σιωδέστερον ,αι τεχνικώτερον τους θεοῖς παινέσαι καιέμνησαι πὰς ποδείξει το προτερηματος τούτου, ἔτινες ἄλλως πολλήν σπουδαιότητα διέσωσαν, διευκρινήσομεν κατωτέρω και καταδείξομεν τὴν βάσιν δι' ' ὁ Ἀριστείδης κατεφρόνει της ποιήσεως. 'mίνατό τι πιστεῖσαι εκ πρώτης φεως, τι σατυρικήν τινὰ εκβασιν πρ αυτο περ του γένους της ποιήσεως χει, ει μὴ ἀπεδείκνυτο διὰ προγενεστέρας ερείνης περ της πυοτεραι.τητος της ποιήσε03 του πεζοὐ λόγον, περ του μέτρον αμφοτέρων, οι όντως περὶ πάρξεως της ποιήσεως κυρίως ὁ ριστείδης πραγματείεται Τ ἀληθείαν πάρχει ν πολλοῖς χωρίοις αυτο γαρραλεότης πως κατὰ της ποιήσεωc, τις μὰλιστα και αρχάς συχνοτέραν χρῆσιν της ειρωνείας κδηλοι, και μάλιστα φαίνεται ἔ κατὰ τον Πινδάρου οντος αὐτη χρήσατο ). Τοίτων οντως εχόντων,

28쪽

ὁ πεζός λόγος κατὰ τον Ἀριστείδρο εχε την μεγαλειτέραν

προτίμησιν ποίησις, ως ο αυτὴς λέγει - ἄσπερ γε και βαδίζειν, οἶμαι, μειλλον - κατὰ φυσιν - η χοὐμενον φέρεσθ)αι. - Ἐπίσης κατ τουτον χνθία και τα λοιπὰ μαντεῖα διδον πλείους χρισμους χωρίς μέτρον, ω και ο 1σκληπιός κα ο Σάραπις α νειρα ' οντως ἀφίκετο εις το συμπέρασμα, τι - τιμιώτερον ἀν ποιημεν τῆ τοιῶδε προσρῆσει προαγορευοντες τον απαντας ταῖτα δια9ένIας θεούς κτλ. μετὰ δικαιολογίας τινός, ὁτι υ τουτο λέγει τοτων ποιητῶν γένος ἀτιμάζων, προβαίνει ειτα εις ἔλεξαγόμενον, ὁτι τὰ μοναδικόν μέτρον πολυ πρότερον τω πέζω λόγω η τῆ ποιήσει ἀνήκει οι ποιηταί, λέγει, δανείζονται μόνον την ευφημίαν του νόματος τη δε χρεία πολυ μῶλ- λον μέτερον στίν. Η ποιήσι κατὰ τὰν Ἀρισrείδην χειμερικὰ μέτρα, ο πεζός μως λόγος απαιτεῖ πανταχον τὼ

ανστηρότατον μέτρον. - Ἐκεῖ μεν γὰρ λέγει, τὰ πο ιαμβεῖον μετρεῖ μόνον ει πληροι τόν τόνον ενταῖ9α δε λον

καταμετρεῖ τὰ λόγον και διὰ παντός ς ἀληθῶς δίεισι,

και ρχεταί γε τὼ ές εκ of νόματος Ουτε γὰρ περβαλει ν οντ ενδοτέρου της αξίας ελθεῖν ρ, ἀλλ' ἔκάστω τὰ γιγνόμενον ἀποδιδόναι κενλείει Ἐπειτα παρεμβαλεῖν ονκεῆ περιττὰ ο γελοιόν ἐστιν, νεκα του μέτρου κτλ. Καικατωrέρω, λέγει, περὶ ποιητῶν - εισίν ἀ αντοκράτορες ὁτι ὰν βούλονται ποιεῖν. O ρήτορες δμως ουδεμίαν πρῖς τοῖτο ἀδειαν χουσιν - μῖν δε ον ἀνοιξαι πίθοννμνων, οὐθ άρμα μουσαῖον ουν ὁλκάδα μυριοφόρον οντενεφέλας, ου ρυπα ουδ των τοιουτω ονδῖν ξεστιν ει- πειν, οντε θρασύνασθαι, υτ επεμβαλειν λόγον ξω τουπράγματος, ἀλλ ως ἀληθῶς δε μένειν ν τω μέτρω και μεμνῆσίγαι παρὰ πάντα αντον οιον ἐπι στρατείας την τάξιν φυλάττοντα. Ἐκ τουτου δηλον γίγνεται, πόσον σμικρά κα εξωτερική παρατήρησις αὐτ το Ἀριστείδου τυγχάνει, και πόσον obτος ἀφίσταται τῆς νοήσεως ἐν η λουσιῶδες της ποιήσεως συνίσταται και περ ποιητικὴ μορφή σημαίνει. IN σοφιστῆ μως ειθισται τὰ πράγματα μόνον ὁπλμίαν φιν

ματος πραγματευομένον περι των ρχαίων ποιηχῶν, στο

περ της ποιήσεως και των ποιητῶν σχεν, δηλῶσαι. νν

δ εξετάσωμεν αντό πῶς την φιλοσοφίαν ξελύμβανε καιιδία την του Πλάτωνος κατὰ το ὁποίον μανιωδῶς πιχί-9εTαι, ε τὼ πνρην της Πλατωνικqς διδασκαλίας μή προσηκόντως ἐννοήσας. B Περὶ φιλοσοφίας. νέστατα καταναίνεται, ἔτι νεκα τη μη καλῶς εν- νοουμένης φιλοσοφικης εννοίας παρωρμήθη ο Ἀριστείδης προς καταπολέμησιν αυτῆς και δίως της οὐ Πλάτωνος. Ἐν αμφοτέροις τοι λόγοις περ ρητορικης Γεται ο υριστείδης, ὁτι τὰ Γοργίαν το Πλάτωνος πληρέσταχα εξελέγχει διότι ὁ Πλάτων μετὰ τουτον νανίον αντο ἀντεξανέστησαν. λόγος πέρ των τεττάρων περιλαμβάνειν π το πρόσχημα της διδασκαλίας κατὰ των του Σωκράτους φορμῶν, ε τω Γοργψ, λίαν κτενῆ εγκώμια Μιλτιά - δον, Θεμιστοκλέους, Κίμωνος, και Περικλέους. Hδίνατό τις τούτον τον λόγους ως δείγματα σοφιστικῆς νήδου κλαβειν, ε μή -οπώδης ευρώτη των εν- τυπώσεων ἐξησθένει αυτούς. Ἐν τούτοις ξηγέργ τὸ εν-

29쪽

καλλωπισμω κεκον μόνον Αν παρείσφρησις θρησκεντί- κων τεκμηρίων ε ταῖς ἀποδείξεσει, ταντα παντά εἰσιν ντοις πλείστοις τὰ χρηστία μέσα δι' ἁν ὁ Ἀριστείδης τηνοδον ἐξωμάλυνεν, ἔνα ἐν οἱονδήποτε χωρίου τηνίητορικήναντο ' μετὰ μεγάλης πιομπῆς και οὐκ ολίγων πομπωδῶν παραδειγμάτων πεκτείνη. Προσέτι δε πασίγνωστόν ἐστιν,οτι ποκρίπτεται κατὰ τ ι ἄλλον καὶ ηττον ἐπίθεσις κατὰ τῶν σνγχρόνων φιλοσόφων, ἴτινει ἐπι τοι Πλάτωνος βα- σιζόμενοι συχνύκις τοῖς σοφισταῖς ἐπετίθεντο τεκμήριον δε απας ὁ δικαιολογητικός λόγος προς Καπίτωνα και το

ρητον δε σι , ψτι ' τεχνικόν εἰδος του λόγον ἐν πασι δεδήλωται αἱ ἐπιθέσεις ἀνταλλύσσονται ἀδιαλείπτως μετὰ τῶν παίνων, προ δε πάρχει ἐν κανονικον τινι μέτρω ανυφωσις τῆς δεινότητος τῶν λοιδοριῶν. ἔτι ἐξήρτητο ἐκ νομιζομέν ς δεινότητος τῶν τεκμηρίων. 'Ἀριστείδης ινι κει ν μόνον διὰ τῆς σοφιστικῆς εαντόν δικαιολογεῖν, αλ 'ντως τον λόγον αὐτον κατεσκευαζεν, ἄστε οὐκ ὀλίγα

ρήτορα ἀναγνωρίζει, δίδει ἀφορμὴν τω δριστείδη τ' ἀκο-

αντὴν δόξαν οἷαν και αυεῖς ἀλη9ῶς λέγει, ν τω Γοργία ἐσαν ἐκεῖναι αἱ δικαιολόγητοι ἐπιθέσεις, πις Ουἔος ποκαλυφειεν ἄν φ). ἀλλ' ὐμως ὁμολογήσειεν αν τι ἐκεῖνα α ιυποθέσεις του Πλάτωνος μόνον δίσμαεος νεκα τῶν λόγων . . . και διατριβῆς Γρηνται'). Ἐν δέ τοι λοιποῖς αποφαίνεται τι και αν1ός σέβεται

30쪽

A διάνοροι νάσεις της Ελληνικης φιλοσοφέας ειχον σννδεθ' ἐν τη παραδόσει ἐπὶ μακρόν ὁ διά της επιμιξίας ξένων νέων στοιχείων διὰ πληθυος παντοειδῶν σννα- νειῶν διὰ της παραλαβης και διαδόσεως παρὰ τοιc' - μαίοις ἀνεπτυχθη ἀνυφωθεῖα αυτ ει λίαν ευάρεστον σημεῖον κατὰ τὰς δυο πρώτας κατονταετηρίδας της αντο- κρατορικης περιόδου και δουσα 39ησιν εις νέα σπουδαῖα συστηματα Ληλον τι ἀνεκαινίσθη Ἱονδα η και Ελληνικη φιλοσοφία, αἱ σχολαί τῶν νεοπυθ αγορείων και νεο- πλατωνικῶν προς τούτοις μως πηρχον πολλοί, οῖτινες το ἀρχαιοτέρω συστηματι ἀκολουθουντες, εν δίρ μεθόδωκα καθ' εαυτοῖς σπουδάζοντες μορφοsντο ' ω βλέπομενεν ω νάρκω Ἀντωνίνω σπουδαιόν τινα ἀντιπρόσωπον του παλαιου Στω ισμosy). Πάντως μως γένετο κυρία αυτ υπόζνεσις και δέα

τροποποιήσεις προiόντος του χρόνου τοῖς πῆσι κοινόν ἀγαθόν, και γνῶσίς τις αὐτης βαθμιαίως μέγα μέρος της κοινης παιδείας ἐγίγνετο. Συμαχωσίς τις και μέσον αὐτης της διαδόσεως στιν η πληγίς κείνων τῶν φενδοφιλοσόφων τῶν καταλογιζόντων ε αντοῖς τοῖς Στονικοῖς, Κυνικοῖς, και Ἐπικουρείοις, ἔτινες ἐν πάση τη ' μα η καὶ 'ειλνικηφιλοσοφία κείνης της περιόδου, ἀείποτε ἀντικείμενον σκώμματός εἰσιν, και ἰτινες ως επὶ το πλειστον εις την σώτουραν το Λουκιανο περιέπεσον. Tosτ αυτ συνέβη επίσης και διὰ την σοφιστικην, ροις την φίστην πνευμα-